Αν είχατε καρκίνο...

[panagiotis2008]

Κι εγώ έχω την περίπτωση του πατέρα μου που του κάνανε χημιοθεραπείες και αυτές του εξάντλησαν τον οργανισμό τόσο που μέσα σε 8 μήνες πέθανε.
Αλλά δεν φταίνε οι γιατροί που τον ανέλαβαν.
Εγώ από τα βάθη της ψυχής μου τους λέω ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩπου πάλεψαν για να τον κρατήσουν όσο περισσότερο γινόταν στην ζωή,και εύχομαι ο Κύριος να τους βάλει στην Βασιλεία των Ουρανών για την δουλειά που κάνουνε,που φροντίζουν τους άρρωστους ανθρώπους και προσπαθούν να τους κάνουνε καλά.
Η Ιατρική έχει βγάλει και ιατρούς Αγίους,όλες οι επιστήμες είναι ευλογημένες από τον Θεό.
Για μένα εάν κάποιος δεν είναι πνευματικά έτοιμος για την άλλη ζωή ας προσπαθήσει με την ιατρική να παρατείνει την ζωή του,αν κάποιος πνευματικά είναι έτοιμος και του δώσει ο Κύριος κάποιο σημάδι οτί τελείωσε η αποστολή του πάνω στην γη,μπορεί να μην το αντιμετωπίσει ιατρικά,αλλά και αυτό ίσως δεν είναι το καλύτερο πάντα.

[panos0]

Πραγματικα ειναι φοβερο να βλεπεις μικρα παιδια η νεαρα ατομα στις χημειοθεραπειες...
Εγραψε ο lovethink τα Γραφικα χωρια απο Σοφια Σειραχ εγω θα προσθεσω για οσους δεν γνωριζουν οτι ο Ευαγγελιστης Λουκας ηταν ιατρος στο επαγγελμα και συνεχισε να εξασκει την ιατρικη, δεν σταματησε, οποτε οσο αφορα την ιατρικη επιστημη δεν νομιζω να εχει κανεις το διλλημα εαν ειναι αμαρτια η οχι να παει στον γιατρο σε τετοια περιπτωση, φυσικα και δεν ειναι, ας θυμηθουμε σε αυτο το σημειο τις χιλιαστικες αθλιοτητες περι απαγορευσης μεταγγισης αιματος...
Τωρα εαν καποιος δεν θελησει να παει στον γιατρο αυτο ειναι θεμα διαφορο απο το εαν ειναι αμαρτια η οχι να παω στον ιατρο. Εχω ακουσει πολλα περιστατικα που ταλαιπωρηθηκαν οι ασθενεις αλλα και αλλα τα οποια εζησαν παραπανω με την βοηθεια της ιατρικης, εγω προσωπικα μαλλον δεν θα πηγαινα θα αφηνα να εξελιχθει η αρρωστια. Αυτο ομως ποτε δεν θα το συμβουλευα να το πραξει καποιος αλλος, η γνωμη μου ειναι να πηγαινουν ολοι στον ιατρο. Τωρα οσο αφορα τους ιατρους που πλουτιζουν με τον πονο του αλλου, ειτε απαιτωντας φακελακι ειτε με οποιοδηποτε αλλο παρανομο τροπο, πραγματικα, νομιζω οτι η θεση τους θα ειναι φοβεροτατη "εν εκεινη την ημερα"...

Εδω βεβαια πρεπει να πω οτι αυτο το ερωτημα δεν με εκανε να σκεφτω τι θα κανω τοτε, αλλα τι κανω τωρα "Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν" γιατι τοτε που θα ερθει ο καρκινος "τὸν δρόμον τετέλεκα" ομως "τὴν πίστιν τετήρηκα"? αγωνιστηκα "τὸν καλὸν ἀγῶνα"? (Εφεσ 5,16 & Β'Τιμ.4,7)

Τωρα που το σκεφτομαι, Amici, Diem Perdidi* Φιλοι, εχασα την ημερα, και οχι μονο.

*ελεγετο απο τον Ρωμαιο αυτοκρατωρα Τιτο οταν δεν ειχε κανει κατι καλο για καποιον την ημερα που περασε.

[lovethink]

Δεν έδωσες σημασία μάλλον σε αυτά που σου παρέθεσα πριν
Για ξαναρίξε μια ματιά

Σοφία Σειράχ, ΛΗ’

1. Τίμα τον ιατρόν όπως του αρμόζει, διότι ο Κύριος τον έκαμε αυτόν.

2. Από τον Ύψιστο προέρχεται η ίασις και παρά βασιλέως θα λάβει ο γιατρός δώρα για αυτήν.

4. Ο Κύριος όρισε να φυτρώνουν φαρμακευτικά βότανα από τη γη (..)

6. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους την (ιατρική) επιστήμη, ώστε να δοξάζεται με τα θαυμαστά του έργα.

7. Δια των ιατρών και των φαρμάκων γιατρεύει ο Θεός και αίρει τον πόνο (..)

12. Να προσφύγεις και στον ιατρό, γιατί και αυτόν ο Θεός τον δημιούργησε. Μην απομακρυνθείς από κοντά του, γιατί έχεις την ανάγκη του.

13. Πολλές φορές η θεραπεία είναι στα χέρια των ιατρών.

14. διότι και αυτοί με τη σειρά τους προσεύχονται στον Κύριο, για να κατευοδώσει τις προσπάθειές τους (...)

[zafeiris]

είναι κάτι που απεύχομαι για όλο τον κόσμο να βιώσει έστω και για κοντινό του...
το μόνο σίγουρο είναι οτι θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη....
ο Θεός να μας φυλάει απο τέτοια αρρώστια...
...και εγώ έχασα συγγενικά πρόσωπα απο τέτοια κακιά αρρώστια...

[Captain Yiannis]

Ο Ιατρός κουράρει και Θεός Γιατρεύει.

Σήμερα ,έγινε εδώ που είμαι - στα Χανιά της Κρήτης -, η Εξόδιος ακολουθία , γιά ένα Αγγελούδι 20 μηνών , το οποίο κοιμήθηκε , αφού συνυπήρξε με την ασθένεια αυτή , σε όλη την διάρκεια της ζωής του!!!!!!!!!!!!!!!!

Δόξα τω Θεώ , Πάντων Ένεκεν

[smarti]

[Koyk]

Ο χειρότερος εχθρός είναι η άγνοια για όποιαδήποτε ασθένεια
Η επιστήμη προχωρά
Ηδη ανακαλύφθηκε φάρμακο που μειώνει τις μεταστάσεις από τον καρκίνο του μαστού κατά 70% και το έχουν ήδη στον Αγιο Σάββα
ι

Μιας και μιλάμε για Αγ.Σάββα. http://www.zougla.gr/news.php?id=33424

Μαυτο που παραθέτω δεν ειναι οτι διαφωνώ μαζί σου...απλα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά...και με διάκριση να κοινούμαστε...όπως άλλωστε και με κάθε λειτουργό...

[eleimon]

Κατα τυχη επεσα πανω σ αυτο το κειμενο με συγκλονισε παρα πολυ και σκεφτηκα να το μοιραστω μαζι σας ιδου....

ΕΤΣΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ..Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ

than_eort.jpg

Ο Μάρκος, ένα παιδί πανέμορφο στην κυριολεξία, με μια πολύ καλή δουλειά, παντρεμένος με μια κοπέλα τη Μ. επίσης πολύ όμορφη, μορφωμένη, με μία πολύ καλή δουλειά. Ζουν τον έρωτα τους, ο οποίος πολύ σύντομα πρόκειται να ολοκληρωθεί με τον ερχομό ενός παιδιού. [] Ο Μάρκος είναι πάρα πολύ συνειδητός και πιστός Χριστιανός, συμμετέχει δε πολύ ενεργά στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Όταν η Μ. ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μαθαίνουν ότι ο Μάρκος πάσχει από μία μορφή μη ιάσιμου καρκίνου. Σε μία εβδομάδα περίπου, η Μ. αποβάλλει, και μένουν οι δυο τους να παλεύουν με τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, και τα πήγαινε έλα στα νοσοκομεία.

Μετά περίπου από ένα χρόνο, ο Μάρκος πεθαίνει στην ηλικία των 30 ετών, αφήνοντας μόνη και άκληρη την πολυαγαπημένη του γυναίκα τη Μ.
[attachment=0]208696-lacrima16dw3ktpg7.jpg[/attachment]


[] Είναι προτιμότερο όμως να αφήσουμε, να μας αναφέρει τα γεγονότα η ίδια η γυναίκα του, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα. Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από μερικά email που μας έστειλε.

«Ο καημένος ο Μάρκος Γιώργο μου, με τις τόσες ειρωνείες που του έκανα, δε μου έλεγε πάντα τι διαβάζει..
Θυμάμαι είχε ένα σκληρόδετο μπορντό προσευχητάριο, τώρα που το βλέπω, γράφει Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Πρεβέζης, ούτε ξέρω πού το βρήκε, έξι χρόνια που ήμασταν μαζί, ουδέποτε πήγε στην Πρέβεζα..
Μετά το απόγευμα, που γυρίζαμε στο σπίτι και τρώγαμε, για να ξεκουραστεί, διάβαζε εσπερινό, απόδειπνο και άλλα.
Περνούσα από το καθιστικό, τον κοιτούσα και του κουνούσα το κεφάλι. Του έλεγα ”τι λες, την ευχή ,την ευχή;”
Ο γλυκός μου, γελούσε και μου έλεγε ”ναι την ευχή, μόνο που λέω, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τη Μ.”

Το πόσο αγαπούσε το Χριστό, το πόσο ασκείτο σε πράγματα αδιανόητα σε μένα, μέσα στον ελάχιστο χρόνο του πόσο διάβαζε Πατερικά κείμενα.

Διαβάζω τώρα τη Θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και βλέπω υπογραμμισμένα από το Μάρκο, τόσα και τόσα που με ξενίζουν: άκτιστο φως, ουσία αμέθεκτος, ενέργειες…

Τώρα τράβηξα άλλο του βιβλίο υπογραμμισμένο παντού, λέει Άγιου Μάξιμου Ομολογητού, 400 Λόγοι περί Αγάπης.
Αυτό, πλην της εισαγωγής, που είναι λίγο στριφνή, φαίνεται βατό ακόμα και για αδαείς όπως εγώ..

Και τώρα, πλάι στα σχετικά με το αντικείμενό του, βλέπω τόσα Πατερικά και μένω έκπληκτη.
Φιλοκαλία, που ούτε ξέρω τι είναι, πολλά Αγιορειτών, και αρκετά, κι αυτό μου κάνει εντύπωση γιατί δεν τον γνωρίζω, του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, ενός Ιερόθεου..

Ευτυχώς που πρόλαβα και σε βρήκα πριν μονάσεις του έλεγα. Και απαντούσε ”ο ιερός Χρυσόστομος, λέει πως δεν υπάρχει διαφορά .Ό,τι κάνουν οι μοναχοί ισχύει και για μας στον κόσμο”
Γιώργο, τώρα που δε μας ακούει, σκέφτομαι γιατί;
Γιατί του φύλαγε τέτοιο θάνατο κι εγώ το τέρας ζω;
Δεν λέω πως ήμουν καμιά άθεη, μα ούτε τυπική με την εκκλησία ήμουν, πλήρη άγνοια από τέτοια βιβλία είχα, άρα;

Όπως σου είχα γράψει, ξέραμε από την αρχή πως δεν υπάρχουν ελπίδες, στον ίδιο είπαμε πως ήταν μια ιάσιμη μορφή.
Δεν ξέρω αν το είχε πιστέψει. Πάντως, τρεις μήνες πριν το τέλος, νοσηλευόμασταν στο ………… Τον πήραν για μια τομογραφία. Ρώτησε το γιατρό κι εκείνος του απάντησε ”είναι πάρα πολύ δύσκολη η περίπτωσή σου, μα στην Ιατρική ποτέ δε λέμε ποτέ”. Από τότε ήταν σίγουρος. Κι αυτή τη στιχομυθία τη μάθαμε από το γιατρό όχι από τον ίδιο..
Ο Μάρκος ήταν η περίπτωση που ο πάσχων στήριζε το περιβάλλον κι όχι το περιβάλλον τον πάσχοντα.

Ο Μάρκος ήταν πάντα πολύ ήρεμος, δεν αγχωνόταν κι όταν τον ρωτούσα από πού αντλεί τη σιγουριά του, μου έλεγε διάφορα που δεν θυμάμαι, και το ”και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.
Είχε πίστη, κι όταν του έλεγα, γιατί εγώ δεν μπορώ να ‘δω’, μου έλεγε ”όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε φώτισόν μου το σκότος”.

Όταν κατέρρεα κι έβγαζα τη ”μάσκα” της ψύχραιμης, μου έδειχνε μια εικόνα της Παναγίας του …….. που είχε δίπλα του, και μου έλεγε: ”Μη στενοχωριέσαι, η Παναγία, των θλιβομένων η χαρά, δε θα σε αφήσει. Εγώ θα γίνω καλά, μη φοβάσαι”

Ένα βράδυ, έσπασα και του είπα ”εγώ θα δώσω τέλος, αν συμβεί κάτι, θα δώσω τέλος”
Και ξέρεις Γιώργο, σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, τα μάτια του γίναν ζωηρά και μου είπε ”τέλος; μην την ξαναπείς αυτή τη λέξη! θα δώσουμε τέλος, να χάσουμε τον Παράδεισο;”

Φορούσε πάντα έναν ξύλινο σταυρό με ένα πέτσινο λουράκι, δεν τον έβγαζε ποτέ, ούτε στη θάλασσα.
Μέσα στα νοσοκομεία, κρατούσε στην παλάμη του κι άλλον έναν. Ούτε όταν αποκοιμιόταν δεν του έπεφτε.
Όταν έκλαιγα, μου έλεγε, κράτα το σταυρό και λέγε, ”σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου”, λέγε, ”χαίρε ξύλο μακάριο”, και άλλα που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ούτε σε λειτουργίες.

Εξουθενωμένος από τον πυρετό και τις θεραπείες, έλεγε ”συ ει η υπομονή μου Κύριε” και μου έλεγε να το λέω κι εγώ.
Θυμάμαι ξεκάθαρα τις τελευταίες του φράσεις, μεσημέρι Δευτέρας 13 Σεπτέμβρη.
Ήδη από την Κυριακή, μας είπαν οι γιατροί πως πέρασε σε γενικευμένη πολυοργανική ανεπάρκεια, μόνο η καρδιά του τον κρατούσε. Λίγες ώρες ή λίγες μέρες μας είπαν..

Το μεσημέρι της Δευτέρας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε: ”Να ξαναπαντρευτείς, ν’ αποκτήσεις τον/την …………(το παιδί που δεν απέκτησαν) και να τον/την κάνεις ν’ αγαπήσει την …………(την ιδιαίτερη πατρίδα του)’.
Όταν άρχισα να έχω λυγμούς, μου κρατούσε το χέρι αδύναμα, και μου είπε ”μη φοβάσαι, είμαι καλά, ΕΙΚΩΝ ΕΙΜΙ ΤΗΣ ΑΡΡΗΤΟΥ ΔΟΞΗΣ ΤΟΥ”

Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Έπεσε σε κώμα.
Τρίτη 14 του Σεπτέμβρη,5:42 το απόγευμα έφυγε…
Οχτώ περίπου μήνες μετά, όταν στοιχειωδώς επανεντάχτηκα, τα είπα αυτά τα λόγια στο γέροντα στη μονή Μ………….
”Αχ παιδάκι μου, μου λέει, να ήξερες τι σημαίνει αυτό, να ήξερες πού είναι τώρα, κι εσύ κλαις..”

[attachment=1]easter-light-hand.jpg[/attachment]


Αυτός ήταν ο ΜΑΡΚΟΣ!!! Και για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι ακριβώς συνέβη, ας σκεφτούμε τα εξής: Ο Μάρκος μέσα σε μια εβδομάδα είδε μπροστά του να ξετυλίγεται ένα προσωπικό δράμα. Είδε, ο απόγονος του να χάνεται. Όσοι έχουν κάποια εμπειρία από αποβολές σε τέτοιο στάδιο εγκυμοσύνης, γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρόβαλλε, απειλητικά μπροστά του το πρόσωπο του θανάτου, με μία λίαν επώδυνη μορφή. Στη συνέχεια, είδε το τέλος να έρχεται και σιγά - σιγά να αποχωρίζεται από οτιδήποτε τον συνδέει με τη ζωή. Και μάλιστα αυτό να γίνεται μέσα σε πόνους. Είδε ακόμη και αυτή του την ομορφιά να χάνεται, να πνίγεται μέσα στα ‘σχήματα’ της χημειοθεραπείας. Και όλα αυτά, ενόσω τα ‘είχε’ καλά με το Θεό, ήταν σωστός στις υποχρεώσεις του. Και όμως.

Ο Μάρκος, όμως δεν λύγισε. Δέχτηκε τον σταυρό που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Τον αγάπησε τον σταυρό του, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και τον κουβάλησε πρόθυμα μέχρι το τέλος. Άραγε είναι τυχαίο που ο Μάρκος ‘έφυγε’ την ημέρα της υψώσεως του Σταυρού, σταυρού που τόσο αγάπησε ώστε να λέει κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του τους Χαιρετισμούς του Σταυρού; Και τι έγινε στο τέλος; Απλά, για εμάς, ένα θαύμα!

Τα τελευταία του λόγια ήταν ένα απόσπασμα από τη νεκρώσιμη ακολουθία, που υποδήλωνε με σαφέστατο τρόπο, πως έφθασε το καθ’ ομοίωσιν, ότι αγίασε. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως παραληρούσε. Ναι θα μπορούσε να είναι και έτσι.

Αλλά, ξυπνώντας κάποιος από κώμα προερχόμενο από πολυοργανική ανεπάρκεια, εφόσον άρχιζε να παραληρεί, το πιο λογικό θα ήταν να χρησιμοποιεί στο παραλήρημα του φράσεις και εικόνες που χρησιμοποιούσε κάθε μέρα, και να τα συνδέει αυτά με τρόπο ασυνάρτητο αρκετές φορές.

Μόνο, που στην προκειμένη περίπτωση, αυτά τα λόγια ‘Εικών ειμί της αρρήτου δόξης Του’ δεν περιέχονται σε ΚΑΝΕΝΑ προσευχητάριο, δεν λέγονται από κανέναν Χριστιανό, στις προσευχές που κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πιο λογικό, εφόσον παραληρούσε, θα ήταν να λέει διάφορες προσευχές που συνήθιζε να διαβάζει κάθε μέρα.

Βέβαια, όλα όσα έλεγε ο Μάρκος ήταν απολύτως λογικά, και έβγαζαν νόημα. Δεν παραληρούσε ο Μάρκος. Τι συνέβη; Τίποτα το ιδιαίτερο…

Απλά έτσι ‘φεύγουν’ οι άντρες, έτσι κοιμούνται οι άγιοι, έτσι παίρνει σάρκα και οστά το:
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας…»
Πηγή: Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν (ΟΟΔΕ)

[aposal]

Όλοι μας οφείλουμε να μεριμνάμε με την υγεία τόσο του σώματος όσο και της ψυχής μας, γιατί δεν είναι δικά μας, αλλά μας τα έδωσε ο Θεός!
Γι' αυτό λοιπόν ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να πηγαίνουμε στον γιατρό και να κάνουμε ΥΠΑΚΟΗ σε ό,τι μας πει. Μόνον αν ο πνευματικός μας έχει αντίθετη άποψη (σπάνια περίπτωση) θα πάμε κόντρα στις εντολές του γιατρού. Συμφωνώ λοιπόν με τον Μάνο (lovethink) και τον καλωσορίζω στην παρέα μας από την οποία ήταν μακριά για κάποιο διάστημα.
Το θέμα των ασθενειών σαν τον καρκίνο είναι μία τρομερή δοκιμασία, αλλά πρέπει, αν μας τύχει, να το αντιμετωπίσουμε Χριστιανικά. Δεν θέλω να πω περισσότερα, ως άσχετος, απλά να παραθέσω ρήσεις Γερόντων :

Αποσπάσματα από το βιβλίο : “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ” - έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2003.

Πολλή ωφέλεια έχουμε από τις αρρώστιες, αρκεί να τις υπομένουμε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζουμε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του. Όταν αρρωστήσουμε, το θέμα δεν είναι να μην πάρουμε φάρμακα, ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο. Πρέπει να ξέρουμε και το άλλο μυστικό : Ν’ αγωνιστούμε, για ν’ αποκτήσουμε τη Χάρη του Θεού. Τα άλλα θα μας τα διδάξει η Χάρη, δηλαδή το πώς θ’ αφεθούμε στον Χριστό. Εμείς δηλαδή περιφρονούμε την αρρώστια, δεν την σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό, απαλά, ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς, και ο Θεός κάνει το θαύμα Του, προς το συμφέρον της ψυχής μας. Όπως λέμε στη Θεία Λειτουργία : «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» (Μικρά και Μεγάλη Συναπτή, καταληκτήριος προτροπή).
Να μην προσευχόμαστε να μας φύγει η αρρώστια, αλλά για να συγχωρέσει ο Θεός τις αμαρτίες μας και να μας δώσει δύναμη να Τον αγαπήσουμε και να Του δοθούμε. Γιατί, όσο παρακαλάμε να μας φύγει η αρρώστια, τόσο αυτή μας αγκαλιάζει, μας σφίγγει και δεν χωρίζεται από κοντά μας. Αν βέβαια, εσύ, σαν άνθρωπος αισθανθείς εσωτερική δυσκολία και αδυναμία, τότε ας παρακαλέσεις ταπεινά τον Κύριο να σου αφαιρέσει την αρρώστια.
Όταν παραδοθούμε στον Χριστό, ειρηνεύει ο πνευματικός μας οργανισμός, με αποτέλεσμα τη φυσιολογική λειτουργία όλων των οργάνων και των αδένων. Όλα επηρεάζονται. Γίνονται καλά, παύουμε να υποφέρουμε. Και καρκίνο να έχουμε, αν το αφήσουμε στον Θεό και γαληνεύσει η ψυχή μας, μπορεί η Θεία Χάρη, με τη γαλήνη αυτή να ενεργήσει και να φύγει και ο καρκίνος και όλα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου.

Είπε ο Γέροντας :
-Κάθε ασθένεια που μας βρίσκει έχει τα αίτιά της στη δική μας απροσεξία. Ο καλός Θεός όμως την χρησιμοποιεί για το καλό μας και βρίσκει από αυτήν αφορμή για να μας σώσει. Γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις ασθένειες με υπομονή και ευχαριστία προς το Θεό. Κάνοντας έτσι, μπορούμε να σωθούμε! Όμως για να έχουμε τη δύναμη να υπομένουμε καρτερικά μια ασθένεια, θα πρέπει να παίρνουμε το νου μας από τον εαυτό μας και να τον στρέφουμε γύρω στους άλλους αδελφούς μας, αφού υπάρχει και ο πόνος του συνανθρώπου μας, που είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας πόνο. Έρχονται μερικοί και μου παραπονούνται : «Γέροντα, έχω κάτι πόνους στο κεφάλι» (προφανώς από κρυολόγημα) και δεν κοιτάζουν το παιδάκι δίπλα τους που είναι παράλυτο και δεν μπορεί ούτε καν να περπατήσει. Όταν ο άνθρωπος κοιτάξει λίγο τον πόνο του αδελφού του, ελαφρύνεται κατά πολύ και ο δικός του πόνος.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σύγχρονες προφητείες και θαύματα – Ο Γέρων Παΐσιος» του Γιώργου Κορή

Αν γνωρίζαμε πόσο μας ωφελούν οι αρρώστιες δεν θα θέλαμε να γίνουμε καλά, αλλά θα επιθυμούσαμε να τις υπομείνουμε για να λάβουμε μια καλύτερη θέση στον Παράδεισο και δεν θα παρακαλούσαμε να γίνουμε καλά.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου

Ο Γέροντας μου διηγήθηκε το εξής :
Ένα κοριτσάκι από τη Θεσσαλία, σε κάποιο ατύχημα έπαθε σοβαρή βλάβη στον εγκέφαλο και αφού έχασε τις αισθήσεις του, ήταν κλινικά νεκρό. Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να επανέλθει στη φυσιολογική του κατάσταση και ότι οι γονείς του θα έπρεπε πλέον να περιμένουν την «κοίμησή του». Ενώ είχε χαθεί κάθε ελπίδα, κάποιοι μίλησαν στους γονείς του παιδιού για τον Γέροντα και τους παρότρυναν να τον επισκεφτούν και να τον παρακαλέσουν για την κόρη τους. Επισκέφθηκε λοιπόν, ο πατέρας τον Γέροντα, του διηγήθηκε το πρόβλημά του και γεμάτος περιέργεια τον ρώτησε :
-Γέροντα όλοι οι γιατροί είπαν ότι το παιδί δεν πρόκειται να επανέλθει στην προηγούμενη, υγιή κατάσταση και μας είπαν να περιμένουμε το μοιραίο. Εσείς τις λέτε, μπορεί ο Θεός να κάνει κάτι;
Τότε ο Γέροντας του είπε :
-Αυτό να μην το ξαναπείς γιατί είναι βλασφημία. Ο Θεός που έκανε ολόκληρο τον άνθρωπο και που είπε ακόμα ότι και από πέτρες μπορεί να κάνει ανθρώπους, Αυτός λοιπόν, ρωτάς αν είναι δυνατόν να κάνει κάτι; Ένα ανταλλακτικό μικρό δεν έχει ο Δημιουργός των πάντων; Δύσκολο γι’ Αυτόν και αδύνατο δεν υπάρχει. Τα «πάντα δυνατά τω Θεώ εστί». Το δύσκολο είναι ΕΜΕΙΣ να διώξουμε την απιστία που μας έχει καταλάβει και να πιστέψουμε χωρίς κανένα δισταγμό σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό να κάνετε προσευχή στον Χριστό με πίστη, χωρίς δισταγμό, και να μην αφήνετε την ελπίδα σας από Αυτόν, διότι ο λόγος που επιτρέπει ο Θεός να απελπιζόμαστε από τους ανθρώπους είναι μόνον αυτός : για να αναθέτουμε όλη μα την ελπίδα στον Θεό. Αυτή η ελπίδα στον Θεό ποτέ δεν καταισχύνει. Και εκ των προτέρω σε βεβαιώνω ότι θα γίνει καλά!
Έφυγε ο πατέρας και τήρησε το λόγο του Γέροντα. Μετά από λίγο καιρό ειδοποίησε τον Γέροντα ότι σταδιακά βελτιωνόταν η υγεία του κοριτσιού, μέχρι που έγινε εντελώς καλά. Τώρα δουλεύει και όλοι οι γιατροί απορούν πώς σώθηκε από τον βέβαιο θάνατο, τον οποίο αυτοί θεωρούσαν σαν αναπόφευκτο γεγονός.
-Γι’ αυτό, μου λέει και στον πατέρα του άρρωστου παιδιού να πεις να έχει πίστη στον Θεό και θα γίνει καλά και ο δικός του ασθενής.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 210)
Μερικές αρρώστιες θέλουν μόνο λίγη υπομονή και τις επιτρέπει ο Θεός, για να πάρει ο άνθρωπος λίγο μισθό και να του αφαιρέσει ο Θεός μερικά κουσούρια. Γιατί η σωματική αρρώστια βοηθάει στην θεραπεία της πνευματικής αρρώστιας. Την εξουδετερώνει με την ταπείνωση που φέρνει. Ο Θεός όλα τα αξιοποιεί για το καλό! Ό,τι επιτρέπει είναι για το πνευματικό μας συμφέρον. Ξέρει τι χρειάζεται ο καθένας μας και μας δίνει κάποια αρρώστια, είτε για να ανταμειφθούμε, είτε για να εξοφλήσουμε αμαρτίες.

[xeni]

Λοιπόν, γνωστή μου γυναίκα έκανε μαστεκτομή λόγω καρκίνου πριν 22 χρόνια. Εκτοτε δεν είχε άλλη μετάσταση. Ταλαιπωρήθηκε βέβαια με τις χημειοθεραπειες κλτ για ενα διαστημα, αλλά και 22 χρόνια δεν ειναι λίγα (τουλάχιστο δεν άφησε ορφανά τα μικρά της). Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εμείς αν μας τύχει, θα πάμε στους γιατρούς, θα κάνουμε ό, τι πρέπει και πότε θα τελειώσει η ζωή μας είναι στο χέρι του Θεού.