Με δεδομένο ότι ανθρωπίνως φταίει το άλλο πρόσωπο και είναι «αντιπαθητικό» στους περισσότερους,melos έγραψε:Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να φταίει το άλλο πρόσωπο με το ύφος του...;
Και κάτι άλλο... αν το πρόσωπο το οποίο αντιπαθούμε είναι αντιπαθητικό και από άλλους...; Άν κατά κάποιο τρόπο "νομιμοποιείται" η αντιπαθητική φύση του...;
Και το άλλο. Γιατί να προσπαθώ να μην είμαι ο εαυτός μου για να γίνω αρεστός ή να μην σκανδαλίσω ένα πρόσωπο; Δεν είναι εγωισμός να προσπαθώ να γίνω συμπαθείς;
Το να παίξω μπουνιές αν με στραβοκοιτάξει μου φαίνεται πιό έντιμο...
ο άνθρωπος του Χριστού, ο άνθρωπος που επιθυμεί να μεταβληθεί σε κείνο το «καθ΄ομοίωσιν» του Θεού, δεν θα πρέπει να ταπεινωθεί τόσο ώστε ο «άδικος» να χαίρει της ΑΓΑΠΗΣ του? της φιλίας του? (μόνο όσοι μας αγαπάνε θα χαίρουν της αγάπης μας? Αυτό μας δίδαξε τελικά ο Χριστός? )
Βεβαίως το έντιμο και το ειλικρινές είναι να είμαστε ο εαυτός μας κάθε στιγμή. Και όταν επιθυμούμε να δώσουμε μία μπουνιά να την δίνουμε. (έλα να κάνουμε παρέα αδελφέ, να τις ρίχνουμε μαζί....)
Μέσα μας όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτός ο «εαυτός» δεν είναι χριστός. Και να παλέψουμε με αυτόν τον «εαυτό» μας -μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας- και να τον νικήσουμε. Αυτός είναι εξάλλου ο αγώνας μας. Να πετάξουμε από πάνω μας τον παλιό και φθαρμένο και γεμάτο «ασθένειες» εαυτό μας.
Αυτό σημαίνει και Πάσχα όπως συνόψισε και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ με τους συγγενείς, τους φίλους, τους συναδέλφους. ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ με την κτίση (και εμείς κτίσματα είμαστε μην το ξεχνάμε αυτό). ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ με τον ίδιο τον εαυτό μας. (αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες και τις ατέλειες μας).
Συμπέρασμα δικό μου? Ναι όταν θέλω θα δίνω την μπουνιά και θα φέρομαι χωρίς αγάπη σε έναν αδελφό. Γιατί αυτή είμαι. Όμως θέλω να γίνω κάτι ομορφότερο, κάτι που να πλησιάζει πιό πολύ στην εικόνα του Θεού, κάτι χριστό. Και θα το προσπαθώ όσο θα αναπνέω.