Η καρδιά μας.....

[smarti]

Η καρδιά μας είναι ανοιχτή και καθαρή στο να αφήσουμε να κατοικήσει ο Χριστός μας μέσα της?
Όλες αυτές οι μέριμνες που έχουμε με την οικογένεια μας, με τη δουλειά μας, με την επικοινωνία με τους ανθρώπους γύρο μας..πόσο καθαρή μπορεί να είναι, από λογισμούς, από στεναχώριες?
Παντού διαβάζουμε, λέγοντας όσο μπορούμε την ευχή οπουδήποτε είμαστε οτιδήποτε και αν κάνουμε σιγά σιγά αρχίζει και μαλακώνει η καρδιά , αρχίζουν και καθαρίζουν οι λογισμοί...και λέγοντας την ευχή δεν αφήνουμε την καρδιά μας , την σκέψη μας τους λογισμούς μας να αιωρούνται από εδώ και από εκεί και έτσι δεν αφήνουμε περιθώρια να μπουν άσκοπες και μάταιες και επιβλαβές σκέψεις η συναισθήματα στη καρδιά μας.
Μπορούμε όμως να το κάνουμε αυτό?
Μπορούμε να λέμε συνέχεια την ευχή εμείς οι απλοί και αμαρτωλοί άνθρωποι ή την λέμε μόνο όταν νοιώθουμε την ανάγκη..?
Είναι τόσο εύκολο να κρατήσουμε την καρδιά μας καθαρή, έχουμε διαβάσει τόσα πολλά και ωφέλιμα πράγματα και ενώ μας έχει δοθεί ο τρόπος της σωτηρίας μας..εμείς παραμελούμε πολλά πράγματα και αφοσιωνόμαστε στα επίγεια. Θα πείτε τώρα ..εντάξει βρε άνθρωποι είμαστε..Ναι είμαστε, αλλά ο τρόπος της σωτηρίας μας είναι ένας,
γεννήθηκε όσο πιο φτωχικά μπορούσε να γεννηθεί..δεν ζήτησε ποτέ δόξες...μιλούσε μόνο για την αγάπη....τον κοροϊδέψανε , τον χλεύασαν ενώ σκορπούσε την καλοσύνη..και στο τέλος Τον σταύρωσαν...δίψασε και του δώσανε ξύδι να πιει....έχει δώσει όλη τη ζωή του για μας..
.ΕΜΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ?
Η έστω να κάνουμε αυτά τα λίγα που ζητάει από εμάς ώστε να τον αφήσουμε να κατοικήσει στην καρδιά μας?
Είναι απλά κάποιες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου..και σκέφτηκα να τις μοιραστώ μαζί σας!! Συγχωρέστε με αν σας κούρασα!

[eleimon]

Διαπιστώνουμε ότι συχνά όλα τελικά μπορεί κανείς να τα προλαβαίνει, και μόνο για την ψυχή του να μην του μένει χρόνος. Λίγη προσευχή δεν ευκαιρεί να κάνει. Μέσα όμως στη δίνη των ποικίλων απασχολήσεων βρίσκουμε χρόνο να ξεκουρασθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να ακούσουμε τις ειδήσεις, να εκτονωθούμε κάποτε με πολλές, ίσως άχρηστες, συζητήσεις. Να προσευχηθούμε δεν προλαβαίνουμε! Αφήσαμε ποτέ, έστω για μία μόνο μέρα, λόγω των πολλών απασχολήσεών μας, το φαγητό; Κανείς δεν το κάνει αυτό. Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, έστω και βιαστικά, θα φάμε κάτι. Το φαγητό, που στηρίζει το σώμα, δεν το παραλείπουμε. Την προσευχή, που τρέφει και στηρίζει την ψυχή, πώς τόσο εύκολα την αμελούμε; Δεν έχει η ψυχή πολύ μεγαλύτερη αξία από το σώμα, που με κάθε θυσία το φροντίζουμε;

Μην αμελούμε την ψυχή μας. Μην αφήνουμε την προσευχή. Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, να βρίσκουμε λίγο χρόνο και για προσευχή· μάλιστα μ’ αυτήν ν’ αρχίζουμε τη μέρα μας, με προσευχή και να την τελειώνουμε. Και ενδιάμεσα σε κάθε ευκαιρία, να στρέφουμε το νου και την καρδιά μας στον Θεό.

Όταν η ψυχή αγαπά τον Θεό, βρίσκει ευκαιρίες συχνά να επικοινωνεί.
Κυριε Ιησου Χριστε Ελεησον Με Τον Αμαρτωλο....ειναι τοσο δυσκολο να το χουμε στο στομα μας πρωι βραδυ?

Εμεις δυσκολευουμε τη ζωη μας γιατι βουλιαζουμε μερα με τη μερα στο βουρκο των επιγειων απολαυσεων...

[aposal]

Κυριε Ιησου Χριστε Ελεησον Με Τον Αμαρτωλο....ειναι τοσο δυσκολο να το χουμε στο στομα μας πρωι βραδυ?

Ναι είναι δύσκολο γιατί η καρδιά μας είναι ερωτευμένη με κάτι άλλο. Αν αγαπούσαμε τον Χριστό όσο θα έρπεπε θα την λέγαμε αδιαλλείπτως, όπως μας ζήτησε ο Απόστολος Πέτρος. Δυστυχώς όμως έχουμε κολλήσει στο ωραίο κορμί και τα πλούσια μαλλιά!
Κι όταν μετά η ζωή μας γίνεται κόλαση, λέμε : Μα γιατί Θεέ μου, τι έκανα; Απλά αγάπησα, όμως μου πρόσταξες!
Ο Θεός να μας λυπηθεί! Και πρώτον απ' όλους εμένα!

[loukas]

Η υπερηφάνεια είναι ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου εδώ στην γή μέσα σε αυτό το σώμα της αμαρτίας κ του πόνου , μέσω αυτού ο άνθρωπος διαπιστώνει την αμαρτωλότητά του κ μετανοεί . Όμως έως ότου γίνει αυτό είμαστε στην περηφάνεια μας που είναι ο αρχηγός όλων των κακών , είναι η άρνησης του Θεού , η πηγή του θυμού , ο πικρός κριτής , ο απάνθρωπος δικαστής , η ρίζα της βλασφημίας , το μέσον για να εξουθενώσουμε τον πλησίον μας , η αναιδής φανέρωσης των κόπων μας , ο εσωτερικός αυτοέπαινος , το μίσος των ελέγχων , η άρνηση της βοηθείας από τον Θεό . Η υπερηφάνεια δεν μας αφήνει να στραφούμε στον Θεό η μας αφήνει λίγο έως ότου έρθει το πλήρωμα του χρόνου κ την αποβάλουμε με την Χάρη του θεού .

[srev]

Για να λες την ευχή πρέπει να έχεις κάποια πίστη, ότι ο Χριστός υπάρχει ως θεάνθρωπος. Για να ζητάς από το Χριστό θα πρέπει να ξεκαθαρίσεις πρώτα αν πιστεύεις καθόλου ότι υπάρχει. Συχνά ζητάω και αμφιβάλλω αν θα μου δωθεί, ενώ στην ουσία αμφιβάλλω αν υπάρχει Χριστός για να με ακούσει. Η καρδιά μας είναι πλεγμένη στον ιστό της λογικής και της χοϊκής ύπαρξης.

Σπύρος.

[fotios]

Χριστός ανέστη!
Πολύ ωραίες οι σκέψεις σας φίλοι. Θα ήθελα όμως να προσθέσω το εξής, από τη δική μου εμπειρία.
Ναι δεν μπορούμε να έχουμε την καρδιά μας όσο καθαρή θα έπρεπε, εξάλλου τότε θα είμαστας όχι απλοί πιστοί αλλά θεόπτες, κατά το "μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεό όψονται", ναι δεν μπορούμε να λέμε συνέχεια την ευχή, ...Αλλά θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι, θέλουμε να λέμε την ευχή, προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν και με τους πειρασμούς του κόσμου, και ανάλογα με την προσπάθεια θα ανταμοιφθούμε!!!όχι ανάλογα με το αποτέλεσμα. Μου αρέσει κάτι που είπε ένας Αγιορείτης: "Αν κάποιος ήταν να κάνει 10 θαύματα και κάνει
2 θαύματα, θα είναι σε χειρότερη θέση από από αυτόν που ήταν να κάνει 10 φόνους και έκανε 2!"
Φοβερό ε; Πως βλέπει τα πράγματα ο Θεός; Κοιτάει την προαίρεση, το περιβάλλον, την προσπάθεια να κόψουμε τα πάθη μας...
Αυτό που έχει σημασία είναι η υπομονή στην αρετή και το καλό, χωρίς να το βάζουμε κάτω.
Η υπομονή για μένα, είναι πολύ πολύ πολύ σπουδαία αρετή! "Υπομονής έχετε χρεία..."
"Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται"...
Χαίρεται και υπομονή σε όλους!

[dionysisgr]

Και παλιν και πολλακις εχουμε πει, οτι θα πρεπει να παψουμε να συγχεουμε, να μπερδευουμε, και να ταυτοποιουμε την καρδια ως σαρκικο οργανο-κεντρο των εξωτερικων συναισθηματων με την πνευματικη εσω καρδία, δηλαδη το κεντρο της ψυχοσωματικης μας υπαρξεως, για την οποια ξεκαθαρα μιλα ο Κυριος.

Τον Χριστο δεν τον αγαπουμε συναισθηματικα, κοσμικα, οπως αγαπουμε καποιον συγγενη μας, φιλο μας, με την αγαπη, της μοντερνας και του συρμου εννοιας: "οι ανθρωποι μου, που τους αγαπω.." Θα την εχετε ακουσει χιλιαδες φορες. Που θα πας; με τους ανθρωπους που αγαπω.. (ολοι οι αλλοι να πανε να.. ξερετε)

Λοιπον..

Τηρουμε τις εντολες Του, προσευχομαστε εν πνευματι και αληθεια σε Αυτον, Τον ομολογουμε εν παντι, μετεχουμε μεσω των αχραντων Μυστηριων του Αιματος και της Σαρκος Του, ωστε να Τον εχουμε ολοκληρο, στο ειναι μας, και εξαγορευουμε ενωπιον Του τις αμαρτιες μας, συχνα Εκκλησιαζομενοι, και εχουμε τελος την πασα ελπιδα μας, και την ζωη μας ολη, εναποτιθεμενη στα χερια Του.

Αυτα ολα μαζι και τιποτα ξεκομμενο, σημαινει πραγματικα να "αγαπω τον Χριστο".

Ολα τα αλλα ειναι απλοι συναισθηματισμοι, αφελεια, επιφανειακες και επιπολαιες καταστασεις. Και ο Ορθοδοξος τροπος, και βιος, αυτα επιτασσει, και οτιδηποτε αλλο το αγνοει, το αποριπτει.

Ο Χριστος βιωνεται ως παρον, συνεχες γεγονος, ως υπαρκτικο βιωμα, αεναο γιγνεσθαι, ζει μαζι μας, εφοσον ζουμε και εμεις την εν Χριστω ζωη που μας εχει παραδωσει, και μορφωνεται λιγο λιγο μεσα μας, και φτανουμε μαζι Του, εις μετρον ηλικιας πληρωματος του Χριστου.

Δεν ειναι συγκινησιακο το γεγονος αυτο, δεν ειναι συναισθηματικο, δεν ειναι στο θυμικο μας, αλλα ειναι συνεχης μετανοια, ειναι εσχατολογικη αναφορα και προορισμος, ειναι αλλαγη του τροπου υπαρξεως ηδη απο τωρα, οντες μεσα στον ψευτικο αυτο κοσμο.

Να σπασουμε το εξωτερικο κελυφος, και να παμε πιο βαθια, πιο εσωτερικα, δυσκολο, θελει αγωνα, αλλα εκει ειναι ο Χριστος, δεν ειναι στο.. τσοφλι.

Αγαπω τον Χριστο, σημαινει: εκτελω εν ψυχρω τον παλαιο ανθρωπο διχως συναισθηματισμο, και οικοδομω, γεννω, αυξανω, τον νεο Χριστοποιημενο Ανθρωπο, τον τυπο που υπεδειξε ο Νεος Αδαμ ο Κυριος μας δηλαδη, και δεν ειναι τιποτα αλλο απο το αρχετυπικο σχεδιο που ειχε ο Θεος, οταν αποφασισε εν Τριαδι και προαιωνιως την υπαρξη του πλασματος Του.

Αυτο καλουμαστε να κανουμε. Να παμε εκει απο οπου εξοριστηκαμε δικαιως, και ακομα πιο ψηλα, με την Χαρη του Θεου.