Τι σημαίνει ρωμηοσύνη;

[yiorgos31]

Κανενας σε αυτο το φορουμ δεν ειναι λιγοτερο ΕΛΛΗΝΑΣ απο τον αλλο. Μπορει αλλος να αποδεχεται το χαρακτηρισμο ρωμιος κι αλλος οχι. αλλος να θεωρει οτι η αρχαια ελλαδα και μονο τον αντιπροσωπευει κι αλλος οχι. το σιγουρο ειναι οτι ειμαστε ολοι ΕΛΛΗΝΕΣ...

[Ρωμανος]

Κανενας σε αυτο το φορουμ δεν ειναι λιγοτερο ΕΛΛΗΝΑΣ απο τον αλλο. Μπορει αλλος να αποδεχεται το χαρακτηρισμο ρωμιος κι αλλος οχι. αλλος να θεωρει οτι η αρχαια ελλαδα και μονο τον αντιπροσωπευει κι αλλος οχι. το σιγουρο ειναι οτι ειμαστε ολοι ΕΛΛΗΝΕΣ...

Συμφωνούμε απόλυτα αδελφέ. Άλλωστε εγώ δεν αμφισβήτησα ούτε δευτερόλεπτο, όχι μόνον την Ελληνικότητα του αδελφού μας Filota αλλά ούτε την οικουμενικότητά του σαν Έλληνα αμφισβητώ, ακόμη κι άν εκείνον δεν τονεκφράζει ο όρος Ρωμαιοσύνη.

[Christos]

Το παρακάτω έργο διαπραγματεύεται μεταξύ άλλων και τον ορισμό της Ρωμηοσύνης.
http://vizantia.info/docs/74.htm

[dionysisgr]

Ρωμανε, επειδη εχω μια ευρυτερη νοητικη δυσκολια, οπως ειναι γνωστο τοις πασι εδω στο φορουμ, θα ηθελα, με δυο λογια, να μου διευκρινισεις, τα εξης.

1. Ποιος ο λογος που εβαλες το θεμα αυτο, και τι συμπερασματα εχεις κατα νου, οτι πρεπει να βγουν;

2. Συνδεεις αμεσα και αρρηκτα, την κατα Χριστον πορεια μας, με την εθνικοτητα, και τις ιστορικες καταβολες μας, οι οποιες ειναι δυσδιακριτες σε επιπεδο Προσωπου και Υποστασεως για τον καθενα μας, στα βαθη των αιωνων;

3. Εαν αντιγυρισει καποιος στα περηφανα ελληνορθοδοξα, επιχειρηματα σου, (που μεχρι ενος σημειου τα συμμεριζομαστε, αλλοιμονο δεν ειμαστε απατριδες, σαν τους ιεχωβαδες),

το εξης απλο και καταλυτικο επιχειρημα..

Oταν Ρωμανε, οι Ιουδαιοι ειχαν για χιλιετιες την αποκαλυψη του αληθινου Θεου του Ζωντος και παλευαν μαζι Του, και ενδυναμωναν καθημερινα μεσω αυτης της παλης, (εξου και το ονομα Ισραηλ), και οι προγονοι μας λατρευαν τα μαρμαρα, και την αλογη κτιση αντι του Πανσοφου Θεου του Κτισαντος αυτην, και ηρθε στην "σοφη" Αθηνα κατ'ευδοκιαν και ακαταληπτη προνοια Θεου, ενας πρωην ζηλωτης και διωκτης του Χριστου (Παυλος), να μας μιλησει για τον Αγνωστο Θεο που η τελεια και Ελληνικη φιλοσοφια ΔΕΝ μπορεσε να συλλαβει, ΤΟΤΕ αγαπητε μου, που πανε ολα αυτα τα ωραια και ευωδη;

4. Μπορει ενας πολιτισμος οσο υψηλος και εαν ειναι με τα ανθρωπινα μετρα και σταθμα, να δικαιωσει τον λαο που τον ανεδειξε ενωπιον του Παντεποπτη Θεου, ο οποιος εταζει καρδια και νεφρους, και γινωσκει τα παντα προτου ακομα γινουν και λεχθουν, απο μονος του, σαν επιτευγμα;

Εαν θελεις, λαβε τον κοπο να απαντησεις, και να συζητησουμε περαιτερω γιατι στα ρωταω αυτα, και να τοποθετηθουμε πιο διεξοδικα.

[dora gian]

ΟΙ ΝΕΟ ΡΩΜΙΟΙ , ειναι ενα επανερχομενο ΡΩΜΑΙΙΚΟ μοντελο ,κποριφαιοι κορυφαιοι εκφραστες ειναι 2πανεπιστημιακοι ΙΕΡΕΙΣ ο μακαριστος ΙΩΑΝΝΗς ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο π ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, το μοντελλο αυτο ουσιαστικα συναρτα παλι την Ελληνικοτητα με το Βυζαντιο, Χριστιανικη Ορθοδοξη πιστη, βλεπει τους Σερβους ως αδελφους και πιθανον καθε ορθοδοξο χριστιανο με επιφυλαξη ως προς τους Ρωσους ορθοδοξους , ΩΣ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ. Θεωρει δομικο και θεσμικο του αντιπαλο το εκσυχρονιστικο μοντελο , ταυτιζει και εκφραζει εκεινο το κομματι της λαικης ψυχης που δεν μπορει να απεμπολησει την Ορθοδοξη παραδοση , επανεφερ με δυναμισμο τηνστροφη προς την ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ταση που υπηρχε τον Οθωνα.οχι μονο της Ορθοδοξης ζωης αλλα και Ελληνικοτητας γενικοτερα.,εφερε στο προσκυνιο το ΑΙΤΗΜΑ ΤΗς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ,με το μονο προβληματισμο αν η μονοπωλιακη του επιβολη επι των αλλων ερμηνιων Ελληνικοτητας μπορει και σαφως πρεπει να τονισει αυτο -χωρις να θελουνη επιθυμουν οι κυριοτεροι εκφραστες να ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΣΕΙ ΕΝΑ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ ΕΞΟΥΣΙΑς ΠΟΥ ΤΕΙΝΕΙ να θεωρησει θεσμικα καθε μη ορθοδοξο και ως ΜΗ ΕΛΛΗΝΑ

[dionysisgr]

dora gian, βελτιωσε λιγο την γραφη σου, ξερω οτι ειναι δυσκολο, δεν σε αδικω καθολου με αγαπη στο γραφω, αλλα δεν βγαινει νοημα ετσι και αδικουνται πολυ οι αποψεις σου.

Σε αλλο θεμα τωρα, επι του κειμενου σου,

Ενα παραδειγμα, (οχι για εσενα αυτο, αλλα για τις ιδεες αυτες): Πως σχετιζεται ο Ησυχασμος ως πνευματικη πολιτεια του καθε ανθρωπου, ως μοναστικο κινημα και ιδεωδες, ως αποταγη του κοσμου και των αισθητων, ως υπερβαση της εκπεσουσης φυσεως μας, ως μεταποιηση των παθων σε αρετες, ως κενωση του ανθρωπινου ματαιου εγωισμου και κοσμικου φρονηματος ωστε να καταστει ο ησυχαζων, δοχειο δεκτικο της Θειας Χαριτος, με την.. Ελληνικοτητα και το βυζαντιο;

Και ποιοι ειναι αυτοι που αγνοουν οτι ο ησυχασμος σαν κινημα εχει την καταβολη του στις ερημους της Θηβαϊδος, Αιγυπτου, Παλαιστινης ηδη απο τον 3ο αιωνα μ.Χ. οταν και κατεπαυσαν οι διωγμοι κατα Χριστιανων, και δημιουργηθηκαν τα πρωτα Μοναστικα κεντρα, κοινοβιακα και ερημιτικα, λογω της αυξανομενης εκκοσμικευσης της ειρηνευουσας Εκκλησιας, και του πολυβοου και πολυοπαθους κοσμου;

Ειναι που ειναι θολωμενο το μυαλο μας, μην τρελλαθουμε και τελειως..

[Christos]

Τι είναι η Ρωμηοσύνη,

του Ιωάννη Δανδουλάκη, Ιανουάριος 2009



Τι είναι τελικά η Ρωμιοσύνη; Τι σημασία έχει για τους Έλληνες σήμερα; Αποτελεί μια παλιομοδίτικη πατριωτική ιδεολογία ή εθνική ταυτότητα; Γιατί οι σημερινοί Έλληνες ολοένα και περισσότερο την ξεχνούν και δυσκολεύονται να καταλάβουν την σημασία της; Τελικά η απάντηση δεν μπορεί να αποδοθεί βασιζόμενη σε σύγχρονα, ιστορικώς υποκειμενικά, κριτήρια. Αντιθέτως οφείλουμε να αποκτήσουμε βαθειά και εμπεριστατωμένη ιστορική γνώση και συνείδηση για να κατανοήσουμε και να προσδιορίσουμε την Ρωμιοσύνη και την σημασία της για τον ελληνισμό του σήμερα. Κάτι το οποίο δυστυχώς απαιτεί χρόνο και κόπο από οποιονδήποτε επιχειρήσει το παραπάνω, εξ ού και η αυξανόμενη και εξαπλούμενη απελπιστική άγνοια των περισσοτέρων περί του θέματος.

Όπως αναφέραμε, οφείλουμε να ξεφύγουμε από τα σημερινά υποκειμενικά πολιτικό-κοινωνικά δεδομένα. Οι σύγχρονες εθνικό-πολιτικές ιδεολογίες και κοινωνικές αξίες, οι κρατικές δομές και η γενικότερη πολιτικό-εθνική συνείδηση ενός σύγχρονου ανθρώπου είναι χρονικά μεταγενεστέρες και κατ' ουσία διαφορετικές από την Ρωμιοσύνη. Παρ' όλα αυτά η Ρωμιοσύνη συνεχίζει και υπάρχει με πλήρες νόημα ύπαρξης.
Με λίγα λόγια η Ρωμιοσύνη αποτελεί την εθνική συνείδηση των προγόνων μας από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου έως την εποχή της Μεγάλης Ιδέας. Είναι το σύνολο των πολιτικο-κοινωνικών και θρησκευτικών αξιών εκείνων, που αποτέλεσαν την αυθεντική ελληνική συνείδηση καθ' όλη την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έως και τις αρχές του εικοστού αιώνα. Η Ρωμιοσύνη είναι συνδυασμός της ιστορικής, εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας μαζί με την ορθόδοξη θρησκευτική πίστη. Από την στιγμή που η αρχαία Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, στην τέχνη, την φιλοσοφία και τις άλλες επιστήμες ‘εκχριστιανίστηκε' μέσα στο Βυζάντιο και συνεχίστηκε αδιάσπαστη και αλώβητη μέσα από τον Μεσαίωνα, αυτό το οποίο αποκαλείται Ρωμιοσύνη αποτελεί τον συνδετικό κρίκο του σημερινού ελληνισμού με τους αρχαίους, προ Χριστού, προγόνους του.

Αλλά ακόμα και αυτός ο ορισμός παραμένει δυσνόητος για τους σημερινούς Έλληνες. Για τους σημερινούς Έλληνες οι οποίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις σύγχρονες στενόμυαλες και υποκειμενικές αντιλήψεις. Όλο το φάσμα των σύγχρονων πολιτικο-κοινωνικών ταυτοποιήσεων κινείται στο μήκος κύματος του ιδεολογικού προσανατολισμού. Οι Έλληνες σήμερα είναι ‘‘δεξιοί'', ‘‘αριστεροί'', ‘‘φιλελεύθεροι'', ‘‘σοσιαλιστές'', ‘‘κομμουνιστές'', ‘‘άκρο-δεξιοί'', τέλος ‘‘καπιταλιστές'' ή ‘‘μαρξιστές''. Δηλαδή οι συνειδήσεις καταλήγουν να προσδιορίζονται από την υποκειμενική αντιλήψη κάθε ενός ατόμου ως προς τον τρόπο διαβίωσης, απόκτησης και συσσώρευσης πλούτου, αύξησης της κατανάλωσης, της καλοπέρασης και διασκέδασης οπωσδήποτε και αν ορίζονται αυτές. Ανάμεσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα, το οποίο κυριολεκτικά καταρρακώνει τον σύγχρονο άνθρωπο με το εξοντωτικό άγχος του ‘αυτοπροσδιορισμού' (δηλαδή να διαλέξει αναγκαστικά ο άνθρωπος μόνος του πιο προκαθορισμένο καλούπι θα τον κόψει και θα τον ράψει στα μέτρα του) στο οποίο τον αναγκάζει ο συγχρόνος κόσμος, δεν αφήνει, φαινομενικά τουλάχιστον, κανένα περιθώριο για την ύπαρξη φασμάτων ταυτοποιήσης και συνειδητοποίησης τόσο ‘παλαιού τύπου' όπως η Ρωμιοσύνη.

Αλλά, βέβαια η Ρωμιοσύνη δεν χωρά σε περιορισμούς πολιτικο-κοινωνικών ιδεολογιών. Δεν αποτελεί καν μια ιδεολογία ως προς τον τρόπο ‘δημοκρατικής διακυβέρνησης ή ένα οικονομικό μοντέλο, το οποίο θα εξασφαλίσει την ευημερία ενός κράτους. Διαμορφώθηκε στην πάροδο πολλών αιώνων κατά την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως την πλήρη ταύτιση του ελληνισμού με τον χριστιανισμό. Η Ρωμιοσύνη είναι ουσιαστικά το σύνολο των στοιχείων εκείνων της ελληνικής παράδοσης, η οποία έχει άρρηκτα συνδεθεί και ταυτιστεί με την χριστιανική πίστη, ούτως ώστε να μιλάμε σήμερα για ελληνο-χριστιανική παράδοση χωρίς να μπορούμε να νοήσουμε κάτι το ελληνικό το οποίο ταυτόχρονα να μην είναι και χριστιανικό. Έτσι όποιος σήμερα επιθυμεί να αυτοπροσδιοριστεί ως ‘Έλληνας' αυτό θα έπρεπε να γίνεται με τους όρους της Ρωμιοσύνης. Δεν μπορεί να διανοηθεί ελληνισμός χωρίς Ορθοδοξία. Δεδομένου ότι στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία ο ελληνισμός εκχριστιανίστηκε ούτως ώστε ό,τι ελληνικό-ειδωλολατρικό δεν το ενστερνίσθηκε η Ρωμιοσύνη αποκόπηκε και ‘πέθανε'. Όπως πέθανε η αρχαία θρησκεία και ο παλαιός κόσμος έτσι και ο αρχαίος ελληνισμός ‘πέθανε' ως προς εκείνα τα στοιχεία του που δεν εκχριστιανίστηκαν και μετεξελίχθηκε σε ελληνοχριστιανισμό - θα μπορούσε εδώ κάποιος ίσως να κάνει μια μεταφορά για τον αρχαίο ελληνισμό, της ρήσης του Γρηγορίου του Θεολόγου, ότι ‘‘το γάρ απρόσληπτον αθεράπευτον'', που αναφέρεται στην άνθρωπινη φύση. Για αυτό το λόγο και η μάχη των Ελλήνων-Ρωμιών ορθοδόξων εναντίων των παγανιστών αρχαιολατρών συνεχίστηκε για αιώνες έως και σήμερα.

Επομένως, στον εικοστό-πρώτο αιώνα, ουσιαστικά δεν μπορεί να αυτοπροδιοριστεί κάποιος ως ‘'Έλλην'', χωρίς να ταυτίζεται με την Ορθοδοξία. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος ύπαρξης της Ρωμιοσύνης σήμερα. Διότι κατά τρόπον τινά, η Ρωμιοσύνη ομοιάζει της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία παραμένει αναλλοίωτη στους αιώνες και ανεπηρέαστη από τα εφήμερα πολιτικό-κοινωνικά ρεύματα τα οποία έρχονται και φεύγουν, κι όχι τυχαία άλλωστε αφού η Ρωμιοσύνη έχει ταυτιστεί με την Ορθοδοξία. Όπως λοιπόν η Εκκλησία συνεχίζει να υπάρχει και να έχει λόγο ύπαρξης για την σωτηρία του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο, αυτόν τον ρόλο εξυπηρετεί και η Ρωμιοσύνη για τον Ελληνισμό.

Βέβαια, αν κάποιος απορεί για τον λόγο τον οποίο οι Έλληνες αυτοαποκαλούνται Ρωμιοί, δηλαδή Ρωμαίοι και αν αυτό δεν αποτελεί άρνηση της ελληνικής του ταυτότητας, τούτο γίνεται απολύτως κατανοητό όταν αναγνωριστεί το εξής. Όπως εξηγούν πολλοί ιθύνοντες και μεταξύ αυτών εναργέστατα ο Ράνσιμαν και ο Γ. Καραμπελιάς, για τους Έλληνες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ετίθετο κανένα θέμα εθνικής απάρνησης η ονομασία του Ρωμαίου, εφόσον από την στιγμή που ο αρχαίος ρωμαϊκός πολιτισμός είχε κατακτηθεί από τον αντίστοιχο ελληνικό. Έτσι κάποιος Άγγλος ιστορικός των αρχών του περασμένου αιώνα κατέταξε τον Ρωμαϊκό πολιτισμό ως επιμέρους κομμάτι του ευρύτερου οικουμενικού ελληνισμού. Εκτός αυτού ο ρόλος και η παρουσία των Ελλήνων στον Ρωμαϊκό κόσμο ήταν τέτοιος που τους έβαζε σε θέση μάλλον συγκυβέρνησης παρά υποδουλείας. Ο Γ. Καραμπελιάς σημειώνει ότι ‘‘ο Διονύσιος Ζακυθηνός και ο Γάλλος ιστορικός της αρχαίας Ρώμης, Πωλ Βεν [βλέπουν την] ρωμαϊκή αυτοκρατορία...[ως] μια διπλή αυτοκρατορία, κατά το ανάλογο της αυστρο-ουγγρικής, μια ελληνό-ρωμαϊκή αυτοκρατορία'' (Γ. Καραμπελιάς, 2007, ‘‘1204...'', σελ. 46). Είναι επομένως εύκολο να κατανοήσουμε ότι όταν για αιώνες οι πολιτικά διαιρεμένοι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν πανω από μια ονομασία, όπως Αχαιοί, Δαναοί, Ίωνες, Γραικοί, για τους Έλληνες χριστιανούς του 4ου και 5ου αιώνα και η έννοια Ρωμαίος είχε ταυτιστεί με την ελληνική συνείδηση και συγκεκριμένα με την ελληνο-χριστιανική δεδομένου εξάλλου ότι το ‘‘ελληνικός'' είχε αντιθέτως ταυτιστεί με τον ευαγγελικό όρο ‘‘εθνικός'' δηλαδή ειδωλολατρικός.

Ερχόμενοι όμως στο σήμερα αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα με την συνέχεια του όρου Ρωμιοσύνη. Όταν, λοιπόν, σήμερα ο πολιτικός και ο οικονομικός παράγοντας είναι εκείνοι γύρω από τους οποίους περιστρέφεται ο σύγχρονος άνθρωπος και δη ο Έλληνας, πώς μπορεί η Ρωμιοσύνη να έχει για αυτόν κάποιο νόημα; Ο σύγχρονος Έλληνας με δυσκολία αν όχι και καθόλου, αυτοπροσδιορίζεται ως Ρωμιός, ακόμα και αν τυγχάνει πιστός ορθόδοξος χριστιανός και πατριώτης. Η ελληνική εθνική συνείδηση έχει, όπως εξηγεί ο Γιώργος Καραμπελιάς, περάσει από την οικουμενική/πολιτισμική της φάση στη φάση του έθνους-κράτους (Γ. Καραμπελιάς, 2007, ‘‘Το 1204...''σελ. 43). Σήμερα κάποιος τυγχάνει κάτοχος της ‘‘ελληνικής υποκοότητας'' εάν πληρεί κάποιες νομικές προϋποθέσεις - πρόκειται ξεκαθαρά για εκφυλισμό της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης. Παρ'όλα αυτά η Ρωμιοσύνη δεν επηρεάζεται από νομικά κατεστημένα, ούτε κλονίζεται από την ισχνή αποδοχή του κόσμου.

Γιατί οι πολιτικό-κοινωνικές ιδεολογίες και τα νομικά καθεστώτα έρχονται και παρέρχονται, αλλά η Ρωμιοσύνη αποτελεί την αυθεντική ελληνική ταύτοτητα και συνείδηση και τα έθνη δεν πεθαίνουν. Εξαρτάται από τους σημερινούς Έλληνες να στηρίξουν την αληθινή τους εθνική ταυτότητα η οποία είναι άρρητκα συνδεδεμένη με την ορθόδοξη πίστη τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αρκετοί Έλληνες οι οποίοι δεν είναι θερμοί στην πίστη τους, διακηρύττουν ότι παρόλο που δυσκολεύνται να πιστέψουν στην Ανάσταση του Χριστού, δεν θέλουν να αρνηθούν την ορθοδοξία, η οποία αποτελεί το βασικό στοιχείο της ελληνικότητάς τους.

Εμείς σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να στηρίξουμε τον ελληνισμό στηρίζοντας την Ρωμιοσύνη. Είναι δε αυτή οικουμενικής φύσεως, καθώς έτσι διαμορφώθηκε στο Βυζάντιο και έτσι την αντιλαμβάνονται όλοι όσοι ταυτίζονται με αυτήν. Άλλωστε Έλληνας και δη Ρωμιός είναι ‘‘πας ό της ημετέρας παιδείας μετέχων''.

Πηγή: http://www.romiosini.org.gr/romiosini_d ... is.el.aspx

[Christos]

Του Ξενοφώντα Φαφούτη εκδότου του http://www.Apodimos.com
<<...
Για αυτά τα δικαιώματα μου ήλθε στο μυαλό μου, η επίσκεψη στην Πόλη και η ομιλία του Αρχιμ. Δοσίθεου προς τον Πατριάρχη (την οποία σας την παρουσιάζω σε απομαγνητοφώνηση ) την οποία έκανε στον Ιερό Ναό Αγίας Κυριακής Κοντοσκαλίου και κατά τήν Πανευφρόσυνον μνήμην αυτής τη 7ην Ιουλίου παρόντων ομογενών, Ελλαδικών και Κυπρίων στους οποίους είπε :

«Περιδιαβάζοντας, Παναγιώτατε αυθέντα και δέσποτα, τήν Κωνσταντινούπολι πολλά έχω δει, πολλά έχω ακούσει, πολλά έχω παρατηρήσει. Όπως και πολλές φορές άκουσα ένα τούρκικο τραγούδι που ομιλεί για την aziz Istanbul. Για την αγία Κωνστανινούπολι, την οποία και οι Τούρκοι έτσι ονομάζουν. Aziz Istanbul, αγία Κωνσταντινούπολι. Εάν, λοιπόν, γι’ αυτούς η Κωνσταντινούπολις είναι πόλις αγία, πόσον μάλλον γιά μάς τούς Ορθοδόξους Χριστιανούς. Είναι πόλις αγία διότι ειναι πόλις μαρτύρων, πόλις οσίων, πόλις η οποία ανέδειξε τρισμεγίστους ανθρώπους μέσα στον χώρο τής Εκκλησίας, αλλά και της εν γένει Ρωμαίϊκης ιστορίας.

Αυτή η ιερότης τής Πόλεως διακατέχει και εμάς αλλά και τούς έξω· τούς αλλοθρήσκους, τούς αλλοφύλους, οι οποίοι αν καμμιά φορά αποφασίσουν να σκεφθούν σωστά, βλέπουν ωρισμένα πράγματα που εμείς αρκετές φορές δεν διακρίνουμε. Αντιλαμβάνονται ότι κάτι πήγε στραβά.

Είχα μπει σ’ ένα ταξί. Έπιασα κουβέντα μέ τον ταξιτζή. Και τού λέω· «Πολλή φτώχεια υπάρχει εδώ στην Πόλι». Και μού απαντά ο Τούρκος ταξιτζής· «Μάς τιμωρεί ο Αλλάχ, παπάζ-εφέντη!». Λέγω· «Γιατί σάς τιμωρεί;» «Γιατί διώξαμε τούς Ρωμηούς, που δέν μάς έφταιγαν σέ τίποτε»! Ήταν μια απρόσμενη απάντησις από ένα ταπεινό, απλό άνθρωπο, ένα μεροκαματιάρη τής Κωνσταντινουπόλεως, που όπως και πολλοί άλλοι, κατάλαβαν ότι φεύγοντας οι Ρωμηοί απ’ εδώ απεκεφαλίσθη η Πόλις. Και εμείς μεν, δεν είμεθα μουσουλμάνοι να δεχώμεθα Αλλάχ τιμωρόν, πιστεύουμε εις Θεόν αγάπης. Αλλά αυτό που είπε σέ κάποιες σκέψεις πρέπει να μάς βάλη...

Εμείς πάντως πιστεύουμε ότι εάν οι Ρωμηοί εξεδιώχθησαν ή έφυγαν από την Πόλι, η Ρωμηοσύνη παραμένει. Διότι η Ρωμηοσύνη είναι ιδέα, δεν είναι ποσότης ανθρώπων. Δεν είναι κάχληκες –όπως θα έλεγε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αλλ’ είναι αδάμαντες. Δεν είναι χαλίκια είναι διαμάντια.

Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να έχουμε υπ’ όψει μας, ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες ζωής, παρ’ όλον ότι τών ενιαυτών περιτελλομένων πολλά πράγματα αλλάσσουν και μετατίθενται, η Ρωμηοσύνη μένει. Η Ρωμηοσύνη είναι από Θεού. «Η Ρωμηοσύνη εν φυλή συνόκαιρη τού κόσμου. Κανένας δεν ευρέθηκε ποτέ να την ξηλείψη, γιατί ’ναι την που σκέπει την που τ’ άψη ο Θεός μου. Η Ρωμηοσύνη εν’ να χαθή όντας ο κόσμος λείψει».

«Μά ’ξευρε πως ύλαντρον εν ’να κοπή καβάτσιν, τριγύρω του πετάσσονται τριακόσια παραπούλια». Και εμείς όλοι είμαστε παραπούλια απ’ αυτό το καβάτσιν. Οι εν τη Πόλει διαμένοντες μέ επικεφαλής τον Παναγιώτατό μας Πατριάρχη, εμείς από την Ελλάδα, εσείς από την Κύπρο, είμαστε τα παραπούλια, οι παραφυάδες αυτού τού καβατσιού, αυτής τής λεύκας. Και εάν ο Θεός είναι μαζί μας, τότε «ου φοβηθησόμεθα εν τω ταράσσεσθαι την γην και μετατίθεσθαι όρη εν καρδίαις θαλασσών» (Ψαλμός ΜΕ΄, 2).
Γένοιτο!»
...>>
Πηγή: http://www.apodimos.com/arthra/05/Aug/O ... /index.htm

[dora gian]

Αγαπητε μας dionisis ,εχεις απολυτο δικιο ως προς την φραφη μου ,ειμαι ΦΡΙΚΗ ,οσο για το ερωτημα που εθεσες για τον ησυχασμο ,τον παρων αρθρο αναφερετε, στη διαμορφωση της τασης του ΡΩΜΙΟΥ που αποτελεσε ενα πολυ μορφογενετικο ρευμα για την Ελληνικη εθνοσυνειδησια το Αγιο Ορος

[dionysisgr]

Περιμενω καποιες απαντησεις χαριν της σεβαστης ομηγυρης, και της ταραγμενης μου διανοιας, αγαπητη μου dora gian, απο τον φιλτατο Ρωμανο.

Μεχρι τοτε, θα ελεγα οτι αυτη η κρυφη, ενδομυχη, μυχια, και σιγοκαιουσα φλογα, για την αναδειξη, της Ρωμιοσυνης, οσο αγαθες προθεσεις, νοσταλγια, υψηλο πολιτισμο, ηθη, παραδοση, παιδεια, και να κρυβει μεσα της, και φυσικα κανεναν δεν αφηνει αδιαφορο αλλωστε Ελληνες ειμαστε, εντουτοις ομως, δεν παυει να ειναι κινειται στο πλαισιο του Τριτου Πειρασμου του Κυριου, ο οποιος φυσικα αποτυπωνει τον μονιμο πειρασμο του Ανθρωπου.

Ποιον πειρασμο; Τον πειρασμο να κυριαρχησει σε ολα τα βασιλεια, εις πασαν την γην, να διδαξει και να εφαρμοσει την "δικη του", "μοναδικη ορθη" προταση ζωης, και να καρπωθει την προσκαιρη Δοξα, μαζι με ολα τα εφημερα εκεινα οφελη, απο την κυριαρχια του αυτη.

Ομως δεν ειναι αυτη η αποστολη μας, το αιτιο και ο σκοπος της υπαρξεως μας. Για αλλου κινησαμε, και αλλου παμε, και αλλου ειμαστε προορισμενοι να παμε.

Εξαγοραζουμε τον καιρο της "εξοριας" μας, και τον καταναλισκουμε σε δοξες, μεγαλεια, ιστορια, βασιλικες και πλουσιες παραδοσεις, αχρηστη θυραθεν σοφια, "υψηλο πολιτισμο", και αλλα μεγαλα και κουφια ιδανικα.

Ενω εχουμε σαφη παραινεση, εντολη, αποκαλυψη εαν θελετε απο τον Κυριο, οτι περι ενος μονον εστι χρειαν, οτι πρεπει να γινουμε Αγιοι, οτι ο Θεος μας Αγιος Εστιν, οτι και εαν κερδισουμε τον κοσμον ολον, δεν ωφελει σε τιποτα εαν απωλεσουμε την ψυχη μας..

Και εμεις; Κλωθογυριζουμε συνεχως επι τα ίδια. Χαμενες πατριδες, αναστημενες αυτοκρατοριες, αποκλειστικα ορθο προτυπο ζωης ειναι μονο το δικο μας, ανωτερωτητα φυσικη και πολιτιστικη, "απολυτος προορισμος" της Ρωμιωσυνης, και αλλα τετοια ωραια, πομπωδη, ευαρεστα, τροφη στην εγωϊστικη αυταρκεια μας, ηδονη των προσκαιρων αισθησεων του θυμικου μας, και της εκπτωτης υπερηφανειας μας.

Ας προβληματιστουμε ΟΛΟΙ, εαν εχουμε χασει την παιδικη αθωοτητα του Χριστιανου, την Αγια βιοτη των πρωτων αιωνων, και μαλιστα εν μεσω διωγμων, οχι των απολαυσεων που ολοι εχουμε δεδομενες τωρα, εαν εχουμε χασει δια παντος την υψοποιο και ακρα ταπεινωση, το χαροποιον πενθος της Ορθοδοξιας, ολα εκεινα τα πνευματικα χαρισματα που πρεπει να κοσμουν καθε Χριστιανο.

Και τα οποια αντι να τα κυνηγαμε νυχθημερον, τα εχουμε αναγαγει σε υπερφυσικα θεαματα και θαυματα και παραδοξα πραγματα και τα αναζητουμε μονο σε σπανιους, κρυμμενους, και χαρισματουχους γεροντες, λες και εμεις ΔΕΝ πρεπει να ακολουθουμε την οδον αυτην της θεωσεως, αλλα να ειμαστε απλοι θεατες και θαυμαστες μονο των επιτυχοντων αυτην.

Δεν παμε καλα αδελφοι. Εχουμε χασει τον προσανατολισμο μας. Αντι για τον Χριστο του Σταυρου και της ταπεινωσεως μεχρι θανατου, εμεις εχουμε φτιαξει ενα ΕΙΔΩΛΟ.

Εναν Χριστο ψευτικο που δικαιωνει καθε ματαιοδοξια μας. Καθε κενοτητα μας. Καθε κρυφο μας γηινο ποθο.
Καθε ιστορικο μας οραμα, και επιδιωξη ιστορικο-κοινωνικο-πολιτικη, στην καταρεουσα σκακιερα του κοσμου τουτου των παθων.

Εναν Χριστο, που ειναι light, ελαφρυς, δεν ζηταει πολλα, δεν απαιτει, δεν ελεγχει, μονο λεει μυστικα ναι, σε καθε μας επιθυμια, εναν Θεο εναντι του Οποιου δεν καλουμαστε πλεον να αποτελεσουμε την Εικονα και την Ομοιωση Του, αλλα, εμεις εχουμε καταστησει αυτον, ΔΙΚΗ ΜΑΣ, εικονα και ομοιωση, και αντιγραφο.

Δεν λενε αυτα οι Γραφες. Δεν λενε αυτα τα Ευαγγελια. Δεν ειπε αυτα η ζωη εν σαρκι του Λογου, του Υιου του Θεου, που ηρθε επαθε, επασχε, πεθανε υπερ παντων ημων, και εγινε Ανθρωπος ο Θεος, για να γινει θεος ο Ανθρωπος, κατα τον Μεγα Αθανασιο.

Ας κοιταχτουμε παλι στον πνευματικο μας καθρεπτη, και ας κανουμε τον λογαριασμο. Εχουμε χρεωκοπησει πνευματικα πληρως, και εμεις ετοιμαζομαστε για νεα καταναλωτικα ιστορικα, πολιτιστικα, "δανεια και υποχρεωσεις".

Στο χερι μας ειναι να εξοφλησουμε ολα αυτα, και να αρχισουμε να εγγραφουμε και μισθο εις τους Ουρανους, και εις την Βασιλειαν του Πατρος του Υιου και του Αγιου Πνευματος, αλλα δεν θα γινει ποτε αυτο, εφοσον, σπαταλαμε τον καιρο που μας δοθηκε, με ματαιες ενασχολησεις, επιδιωξεις, οραματα, ποθους, και ιδεες.

Ας προβληματιστουμε. Οσο ειναι καιρος.