"..ο Χριστιανός είναι μες στην ποίηση..."

[vasilikirimp]

Συγχώρεσέ με Κύριε

που θέλω άλλο
απ' αυτό που θες Εσύ


Συγχώρεσέ με Κύριε
που κάτι άλλο κάνω
απ' αυτό που έκανες


Συγχώρεσέ με όμως περισσότερο
που αντί για άνθρωπος
έγινα καλοκαίρι
και θάλασσα αρμυρή.


ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

η οδύνη τον θεό να γυρεύεις και τούτο το όνειρο να ξεμακραίνει
εκεί που δε φτάνεις ν΄αγγίξεις , ν' ακουμπήσεις...

σε δρόμους παράταιρους , σε μονοπάτια δύσβατα ,ακριβοθώρητα
σε δούς στρωμένους αγκάθια...

πρόσεχε θα πληγιαστείς , πρόσεχε θα ματώσεις ...
βάλε το νου σου μπροστά , οδηγό να ψάχνει...

βαθιά μου θλίψη , τί με παιδεύεις;
τι με κλονίζεις;

εμένα τον ανάξιο , δε με φτάνει τούτο το χάδι ,
του θεού το βλέμμα δε με σκεπάζει...

και μένω στις παγωμένες του χειμώνα νύχτες,
μένω στ' αγιάζια του καλοκαιριού να οσμίζομαι τις μυρωδιές της γλύκας του.

τούτο το στάχυ δε θέριεψε ακόμη ,
τούτη η γής παρέμεινε στο μόχθο του εργάτη,
με τα ροζιασμένα χέρια του , πλάθει το δικό του βίο...

βαθιά μου θλίψη , τί με νοιώθεις ,
τί με αφουγκράζεσαι;

άφηκέ με ... δε τολμώ αυτό το βήμα...
άφηκέ με στην αρμύρα μου...
έχω μάθει συντροφιά με τούτη τη θάλασσα.

[vasilikirimp]

Ψηλαφώ δίχως χέρια τα πράγματα
βλέπω δίχως μάτια τα πρόσωπα
αισθάνομαι δίχως αισθήσεις
Ζω χωρίς ζωή

Πεθαίνω δίχως να 'χω πεθάνει
Γράφω μόνο για να αγγίξω το στυλό και μέσω αυτού το λευκό χαρτί κι ευθύς ν'αρνηθώ πως ότι γράφω είναι δικό μου.....

Μόνο καμιά φορά που με επισκέπτεται ο Θεός ένα φως φωτίζει την ομίχλη.
Τοτε , λέω πως αυτά που υποφέρουμε οι άνθρωποι , τόσος πόνος και τόσος θάνατος ,
ας είναι τουλάχιστον για χατίρι Του

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

θεέ μου , τί είναι τούτη η πλάση ,

τί εξαίσιο θάμα , να πίνεις νερό και να ξεδιψάς ,
να ζεσταίνεσαι στου ήλιου το φως,
να δροσίζεσαι στην κάψα του καλοκαιριού

τι εξαίσιο θάμα , να χορταίνεις σε μια ψίχα σταριού,
σε μια σταγόνα ύπνου να ξαποσταίνεις,
σ ένα όνειρο να ταξιδεύεις.

τι περήφανη ψυχή , ν' αγκιστρώνεται στο βράχου το τελείωμα ,
στην άκρια του νου να βαδίζει ,
εκεί είναι το σύνορο ,
πριν το τέλος , πριν την αρχή.

τι ακριβή η θωριά σου, τι ακριβή η ζωή ...
κι εγώ την παιδεύω ,
απο 'δω την αγγίζω , απο 'κει τη χαιδεύω...
την ακριβή σου ψυχή βασανίζω...

θεέ μου , σε μια αράδα θαρρώ θα σ' απαντήσω ,
μα δε μου ανήκει , τίποτε δικό μου , τίποτε πονεμένο...
προσχήματά μου , βγήτε εμπρός ,
σώστε τη γύμνια μου , ή δείξτε με όξω στου κόσμου τα μάτια ,
ποιός είμαι , πως αναπνέω , τι ζητώ ...

τί μικρό που είναιε τούτο το ανάστημα , τι λίγη ετούτη η ψυχή...
πόσο έχει μαραζώσει αυτή η αγάπη...

θεέ μου , δε σε φτάνω , θεέ μου συγχώρα με , στο νου μου δε σε βάζω...
όσο κι αν εξαίσια προσπαθείς , τόσο πολύ απουσιάζω....

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

[nikolaos-9]

ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Όλα για μένα ήσουν αγάπη,
όσα η ψυχή μου είχε ποθήσει
Χλοερό στο κύμα αγάπη,
βωμός με δροσάτη βρύση
Με θείους καρπούς κι ανθούς γιομάτη,
κι είχα όλους τους ανθούς τρυγήσει.

Ω λάμψη ονείρου που αχνοσβεί,
ω άστρινη Ελπίδα, που σε σκιάζει
η σκοτεινιά, η θλιβή,
"εμπρός" φωνή απ' το μέλλον κράζει
Μα πάνω απ' ότι έχει διαβεί, η σκέψη μου λιμνάζει,
έντρομη, ασάλευτη, βουβή.

Γιατί για μένα, αλί μου, αλί,
στερνά χλωμαίνει η ώρα
"Ποτέ - ποτέ - ποτέ πια τώρα"
έτσι η έρμη θάλσσα μιλεί με τ' ακρογιάλι μες στη μπόρα
Κεραυνωμένο δέντρο δεν ανθεί
κι αετός που λάβωσαν δεν παίρνει φόρα!

Κι όλες μου οι μέρες ειναι οράματα
κι όλα μου τα όνειρα τα νύχτια
Στων μαύρων σου ματιών μετρούν τα θαύματα
και στων βημάτων σου τα δίχτυα
Σ' αιώνια κάποιων ρείθρων νάματα,
σ' αιθέρια ενός χορού ξενύχτια.

[inaf]

Δεν ξέρω ποιός είναι ο ποιητής ούτε τον τίτλο, σαν τραγούδι το έχω ακούσει μόνο.

Ω Χριστέ φαντάζομαι τους μαθητές
να στέκουν γύρω μ΄ ανοιχτές καρδιές
προσεκτικοί κ΄ αμίλητοι να ακούν
την δική σου δύναμη να αντλούν

τους αγκάλιαζες με στοργική ματιά
καθώς τους χαιρετούσες τελευταία φορά
"μείνατε εν τη αγάπη τη εμη"
ολοι αγαπημένοι αδελφοί

ω Χριστέ ποσο θα ήθελα και ΄γω
να ήμουνα παρών στο δείπνο αυτό
να στεκόμουνα εκεί σε μια γωνία
να έπαιρνα λίγη απ΄τη φωτιά

την φωτιά που φώτισε τόσες ψυχές
που πύρωσε αμέτρητες καρδιές
για να πάλλουν σε μονοδικό σκοπό
να γνωρίσει ο κόσμος τον Χριστό

τι κι να δεν ήμουνα κείνο το βραδυνό
τα Μυστήρια κοινώνησα και γω
κ΄η καρδία μου από τότε λαχταρά
σαν του Πέτρου να κηρύξει την χαρα

όλοι αδελφια ενωμένοι μια φωτιά
με των δώδεκα τα ίδια ιδανικά
ν΄ακουστεί παντού σ΄ολόκληρη τη γη
που όλοι είμαστε αδελφοι

[grigoria-ka]

Ψυχή!
Φτερούγιζες πολύ παλιά, στις φυλλωσιές του παραδείσου.
Ήρθε ο χειμώνας ο βαρύς της αμαρτίας και του κακού.
Και σε ξεσπίτωσε.
Σε έφερε σε τούτη τη ζωή της θλίψης και του τρόμου.
Σε οποίο κλαρί και αν πέταξες, παντού σε βρήκε ο πόνος.

Άκου! Μη σκιάζεσαι! Έρχεται όπου νάναι άνοιξη.
Σαν το πουλί το αποδημητικό πάλι θε να γυρίσεις.
Σε περιμένει ο τόπος σου.
Είναι η φωλιά από όπου σε έβγαλε το αγριοπούλι του κακού.

Στην αγκαλιά του Ιησού, εκεί θα αποδημήσεις.
Με άγιες ψυχές μαζί, και συ θα τραγουδήσεις ωδή Αγαπητού.

Μην αποκάμεις στη ζωή.

Μα προ παντός, να μη το λησμονήσεις:
Ετοίμαζε τις φτερούγες σου, γιατί θα εκδημήσεις.








Γράφει: π. Δανιήλ Αεράκης

[grigoria-ka]

Άγρυπνη και ακοίμητη
Αγάπη της ψυχής μου'
Θεέ μου! Πνεύμα Άγιον,
Αθάνατη πνοή μου
Σύ " όπου θέλεις πνεις",
Ζωή όλου του κόσμου'
Αγγέλων Συ ο Λατρευτός,
μα καί Θεός δικός μου.

Συ " όπου θέλεις πνεις",
και τις χορδές της ταπεινής
καρδιάς μου, Συ αγγίζεις"
στις άυλες φλέβες της ψυχής,
τον ποταμό της ζωντανής
Αγάπης μεταγγίζεις.

Θεέ μου! Πνεύμα Άγιον,
Παράκλησι, τρυφή μου'
Συ μόνος συμπορεύεσαι
στη μυστική ζωή μου.

Οι άλλοι όλοι είναι κοντά,
κι όμως πολύ μακριά μου
για Σένα εγεννήθηκα,
Ουράνιε Βασιλιά μου.



Πηγή: Βιβλίο: ΑΥΛΟΣ ΘΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ / Εκδοσις Γυναικείας Κοινοβιακής Αδελφότητος Ι.Μ. Παναγίας Βαρνακόβας

[irida]

Ωραια και τα δυο! Να εισαι καλα.