Άπαντα - Γ. Βερίτη

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΑΠΑΝΤΑ Γ. ΒΕΡΙΤΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΑΜΑΣΚΟΣ.
Το βιβλίο έπεσε στα χέρια μου πριν 19 περίπου χρόνια, στο Λύκειο. Προσωπικά όποτε το ξεφυλλίζω με βοηθά και μπορεί για όποιον ασχολείται με την κατήχηση ή κάτι αντίστοιχο να φανεί χρήσιμο πέραν του προσωπικού. Είπα λοιπόν αφού το έψαξα και δεν το βρήκα πουθενά στον ιντερνετ να το περάσω σε word. Θα κρατήσω την ορθογραφία του πρωτότυπου και θα γίνεται ορθογραφικός έλεγχος και με το word αλλά και οπτικός ώστε να μην αλλάξει κάτι από το πρωτότυπο.



ΔΙΠΛΗ ΓΕΝΝΑ

Μάννα που με γέννησες
και μ’ έχεις αναθρέψει
μεσ’ στην πίστη του Χριστού
πού χες και εσύ λατρέψει,

Μάνα μου την Πίστη σου
και εγώ θα την κρατήσω,
μεσ’ στο φως που σ’ έθρεψε
θέλω και εγώ να ζήσω.

Μεσ’ στο φως που σ’ έθρεψε
και σ’ έχει μεγαλώσει
και σε πλούτισε, άσοφη,
με θεία σοφία και γνώση.

Μεσ’ στο φως που σ’ έθρεψε
ποθώ κι εγώ να μείνω,
κι άστρο σ’ άλλους Ουρανούς
αντάμα σου να γίνω.

Δος μου μόνο μιαν ευχή
βγαλμένη απ’ την καρδιά σου,
τα πλοκάμια του κακού
ποτέ να μη με πιάσουν.

Μια κορώνα μου φορείς
με χίλια – δυο πετράδια,
κι είν’ το φως τους γαληνό
σαν τα γλυκά σου χάδια.

Κι ειν’ αυτό το πιο λαμπρό
και δοξασμένο στέμμα.
Και στις φλέβες μου κυλά
το ευγενικότερο Αίμα.

Χριστιανό με κάματε,
μητέρα και πατέρα
ω, κι οι άγγελοι γιόρτασαν
την άγια κείνη μέρα.

Τ’ άγιο Πνεύμα ολόφωτο
χιτώνα μ’ έχει ντύσει,
κι έσκυψα στο μέτωπο
γλυκά να με φιλήσει.

Της αλήθειας μ’ έντυσε
βασιλική αλουργίδα,
με περίζωσε με τη
χρυσογαλάζια ελπίδα.

Ω! την ώρα την τρανή
και την αξέχαστη ώρα,
που με στόλισε ο Θεός
με τέτοια ουράνια δώρα!

Ω! την ώρα την χρυσή
που, μεσ’ στην εκκλησία,
χριστιανό με χρίσανε
το Πνεύμα και η Θυσία!

Δέκα χρόνια χριστιανός,
είκοσι και τριάντα,
για το Εδώ και για το Εκεί,
για τώρα και για Πάντα!

Μια στιγμή μου ανέβλυσε
παντοτινή ευτυχία.
Μια στιγμή με γέννησε
για την αθανασία!

Κι όλο πια φεγγοβολά
στο μέτωπο το στέμμα
και στις φλέβες μου κυλά
το ευγενικότερο αίμα.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
efthumhs
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1547
Εγγραφή: Δευ Δεκ 18, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Στερεά Ελλάδα

Re: ΑΠΑΝΤΑ Γ. ΒΕΡΙΤΗ

Δημοσίευση από efthumhs »

Σωτηρη σε ευχαριστουμε πολύ! Ευλογημενο το 2011! Χρόνια σου πολλά και καλά!!!
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: ΑΠΑΝΤΑ Γ. ΒΕΡΙΤΗ

Δημοσίευση από inaf »

Ο ΓΑΛΗΝΗΦΟΡΟΣ

Συντροφιά με το Χριστό
λαχτάρησα να ζήσω,
ως να φτάση κι η στερνή
στιγμή, να ξεψυχήσω.

Ναν’ αυτός για μένα πια
και μάνα και πατέρας,
όσο να χτυπήσ’ η αργή
καμπάνα της εσπέρας.

Η καμπάνα του βραδιού
με τον απόκοσμο ήχο,
που γκρεμίζει των φθαρτών
και πρόσκαιρων τον τοίχο.

Συντροφιά με το Χριστό
λαχτάρησα να ζήσω,
την αγάπη του, θερμή,
στα στήθια μου να κλείσω.

Και τα στήθια είναι στενά
κι ανοίγουν και πλαταίνουν,
κι όσο πιο πολύ αγαπούν
τόσο και δε χορταίνουν.

Σαν τριαντάφυλλο ανοιχτό
στον ανοιξιάτικο ήλιο,
πρόσχαρη η ψυχή μου ανθεί
στης χάρης το βασίλειο.

Ζη κι ανθεί κι ολόβολη
μοσκοβολά απ’ τα μύρα,
και χορεύει σαν πουλί
για τη χρυσή της μοίρα.

Σαν πουλί, και διαλαλεί
στη μαγεμένη φύση,
τη μεγάλη αγάπη της
που στην καρδιά 'χει κλείσει.

Και το παίρνουν οι πνοές
κι οι αύρες μεσ’ στα δάση
το γλυκό κελάδημα,
και το σκορπούν στην πλάση.


Τ΄ άκουσαν κι οι λεμονιές,
στα περιβόλια πέρα,
κι ανατρίχιασαν γλυκά
στην γαλανήν εσπέρα.

Κι είναι το τραγούδι μου
τραγούδι στ’ Όνομά Του
που νικά τη δύναμη
της ζωής και του θανάτου.

Στ’ Όνομά Του το γλυκό
και τρισαγαπημένο,
που το κρύβω μέσα μου
κι είναι παντού γραμμένο!

Τ’ Όνομά Του, ω ναι, παντού
χρυσόγραφτο το βρίσκω
στου ήλιου την πυρή θωριά,
στου φεγγαριού το δίσκο.

Στ’ άστρο εκεί που τρέμει, λες,
να στάξη, σαν το δάκρυ
στο λουλούδι π΄ άνοιξε
στου κλωναριού την άκρη.

Στα ζεφείρια του γιαλού,
στους ήχους των κυμάτων,
στ’ άρωμα που οι ζέφυροι
σκορπούν στο πέρασμά των.

Μεσ’ στο λυσσομανητό
της μεσονύχτιας μπόρας
και στην άπειρη σιωπή
της πιο γαλήνιας ώρας.

Στα χιονόσκεπα βουνά,
στων ουρανών τα πλάτια,
στα γαλάζια άλλου ουρανού:
τα’ αθώου παιδιού τα μάτια.

Στ’ αηδονιού το λάλημα,
στην ευωδιά του κρίνου,
ως και στ’ άχαρο άνθος του
κατσαρομάλλη πρίνου.

Και το βρίσκω τ’ Όνομα,
το μυριαγαπημένο,
σ’ όλες τις αγνές καρδιές
βαθιά χρυσογραμμένο!

Βρίσκω το και τραγουδώ
και στήνω πανηγύρι
και μεθώ με της Χαράς
το ευφρόσυνη ποτήρι.

Ας χαρούν αντάμα μου
και στην γιορτή μου ας ψάλλουν
πλάσματα και πνεύματα
του κόσμου αυτού και τ’ άλλου!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Ο ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ

Μα κι Εσύ με αγάπησες
μ΄ αγάπη πιο μεγάλη,
μιαν αγάπη που όμοια της
στον κόσμο δεν είν’ άλλη!

Δε σ’ έχω διαλέξει εγώ,
μα Εσύ μ’ έχεις διαλέξει.
Και στα βάθη μου έγραψες
την υπερούσια λέξη.

Τ’ ‘Ονομά Σου τ’ ακριβό
μέσα μου τόχεις γράψει,
και κανένας δεν μπορεί
να σβήση ή να τ’ αλλάξη.

Τ’ ‘Ονομά Σου τ’ ακριβό
μέσα μου τόχεις γράψει,
και μια σπίθα μυστική
στα βάθη μου έχεις θάψει,

κι όλο μέσα μου θερμή
και ζωντανή σαλεύει.
Κι η καρδιά μου πάντα Εσέ
πιστεύει και λατρεύει.

Μα φτωχή ειν’ η προσφορά
-και φλόγα η σπίθα αν γίνη-
στης δικής σου μπρος στοργής
το φλογερό καμίνι.

Άπειρη κι αμέτρητη
η αγάπη Σου για μένα.
(Πες μου την παραβολή
για τον καλό Ποιμένα!).

Πες μου το τραγούδι σου
για τον καλόν τσοπάνο
που γυρνά σε ρεματιές
και σε κορφές απάνω,

πρόθυμος να στερηθή,
να χτυπηθή, να πάθη,
για να βρη το πρόβατο
που τούφυγε και εχάθη.

Πήρε την αγκλίτσα του
και κίνησε απ’ την στάνη,
με λαχτάρα αναρωτά
σ’ όποια καλύβα φτάνει.

Ψάχνει κάθε πατουλιά
και βράχο και ρουμάνι,
στο λιβάδι, στην πηγή,
στο βαρυκό, στο χάνι.

Έτρεξε, πληγώθηκε,
του ρίχτηκαν οι λύκοι,
τον κυνήγησε η νυχτιά
και του θανάτου η φρίκη.

Δίψασε και σκέβρωσε,
τον στέγνωσεν η πείνα
ξέχασε κι ο νους του πια
τη μέρα και το μήνα.

Έπεσε, σηκώθηκε,
σταλάζει αίμα κι ιδρώτα.
-Θε μου, και να τόβρισκε,
και νάτανε σαν πρώτα!

Τέλος, ω άφραστη χαρά
κι ανείπωτη ευτυχία!
κι ω της γης και τ’ ουρανού
πρωτόφαντη ευτυχία!

Να τ’ αγαπημένο του
το πρόβατο και πάλι!
μεσ’ στους βάτους πόμπλεξε
σαλεύει το κεφάλι.

Έσκυψε και τ’ άρπαξε,
τ’ αγκάλιασε με θέρμη,
το χαϊδεύει, το φιλεί,
στον ώμο του το παίρνει.

Το χρυσάφι όλης της γης
κρατάει, θαρρείς, στην πλάση!
Ρίχτηκε σφυρίζοντας
στο πρώτο μονοπάτι.

Τρέχει τον κατήφορο
και κράζει απ’ την χαρά του.
κάπου στέκει μια στιγμή
να τ’ απιθώση κάτου,

κι ω ουρανέ, με ποια στοργή
σκύβει και το κοιτάζει,
πως κι εκείνο αντάμα του
χορεύει και γιορτάζει!

Πως τον γλύφει ευγνώμονα,
χαϊδεύεται σιμά του,
σαν τραγούδι λυτρωμού
μοιάζει το βέλασμά του.

Τοσφιξε, τ’ αγκάλιασε,
και δρόμο ξαναπαίρνει,
-τι γοργός ο γυρισμός!-
στη στάνη του το φέρνει.

Φίλοι του και μπιστικοί,
δικοί του και παιδιά του,
κράξετε, χορέψετε,
χαρήτε στη χαρά του!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
fotios
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 857
Εγγραφή: Κυρ Μάιος 06, 2007 5:00 am

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από fotios »

Σε ευχαριστώ inaf, τον έψαχνα τον Βερίτη τις τελευταίες 2 βδομάδες, και σε όποια βιβλιοπωλεία
έψαχνα ή δεν τον ήξεραν καν(στα κοσμικά) ή είχε τελειώσει στα θρησκευτικά βιβλιοπωλεία...
Όμως μου το έδωσε με άλλο τρόπο ο Κύριος.
Συνέχισε...
Καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους!
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Εννοείται πως στο τέλος (πρώτα ο Θεός) θα το διαμορφώσω όσο μπορώ πιο όμορφα και σωστά με τις λιγοστές γνώσεις μου στο word προσθέτοντας και πίνακες περιεχομένων και θα το ανεβάσω στο scribd για κατέβασμα.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ

Έλα, ξανθόμαλλε προφήτη,
το ίδιο τραγούδι πες κι εσύ,
με τη μελωδική φωνή σου
και με την άρπα την χρυσή.

Έλα, προφήτη, κι άνοιξέ μου
της μουσική σου τους κρουνούς,
κι ήχοι ας μαγέψουν την καρδιά μου
φτασμένοι απ’ άλλους ουρανούς.

Έλα και πες μου τη χαρά σου
μεσ’ στην κροκόπεπλην αυγή,
κι ας ακουστούν τα κύμβαλά σου
σαν τότε στην συναγωγή...

Ο Κύριος ήρθε και με πήρε
κι από το χέρι με κρατεί•
ήρθε, κι αντάμα του με πήρε
μεσ’ στο κλωνόφραχτο στρατί.

Με πήρε αντάμα του και πάμε,
κι ειν’ η χαρά μου τι πολλή!
Με δίψα αχόρταγη ρουφάμε
των θάμνων τη μοσκοβολή.

Σε τόπο χλόης έχουμε φτάσει
πως μου αναπαύεται η καρδιά!
Τραγούδα μέσα μου ψυχή μου,
σαν καρδερίνα στα κλαδιά!

Σε τόπο χλόης έχουμε φτάσει
που άλλος δεν είναι μεσ’ στην πλάση!
Λευκό φτερούγισμ’ αρχαγγέλων
μεσ’ στους φωτός το ξανθό γέλιο.

Του ρόδου ανάσασμα γλυκό
με γέμισε άρρητη ευφοσύνη
σ’ όνειρο, κάποιο μυστικό
σαλεύουν οι χιονάτοι κρίνοι.

Θα ξαπλωθώ μεσ’ στο χορτάρι
κι Εσύ θα μου χαμογελάς
κι αν αλαφρός ύπνος με πάρη,
πλάι μου Εσύ θα με φυλάς.

Φύλακας άγγελος κοντά μου,
με ξαναπαίρνεις τρυφερά
κι όλο οδηγάς τα βήματά μου
όπου η γαλήνη και η χαρά.

Σε περιβόλια ολανθισμένα
βομβούν μελίσσια μεθυσμένα,
στα κρυσταλλένια τους νερά
λούζουν οι κύκνοι τα φτερά.

Γύρω – τριγύρω στις πηγές
πως λουλουδίζουν οι βραγιές!
Λιωμένο ασήμι, τα νερά του
κυλά το ρυάκι προς τα κάτου.

Στις ανθοφόρες πασχαλιές
οι σπίνοι χτίζουνε φωλιές
και μεσ’ στις λεμονιάς τα κλώνια
τραγούδι στήσανε τ’ αηδόνια.

Σαν τον Παράδεισο τα μέρη,
Καλέ Βοσκέ, που μ’ έχεις φέρει!

Ω σαρκωμένη Καλοσύνη!
Σ’ αυτή την πανευφρόσυνη ώρα,
που ζω στης χάρης σου τα δώρα,
θα θυμηθώ μ’ ευγνωμοσύνη

μιαν άλλη ώρα, σαν και τώρα,
μιαν άλλη ώρα φοβερή,
-ω, πως λυσσομανούσε η μπόρα
πως ξέσπασε άξαφνη γοερή!

Δύστυχος ήμουν, και γυρνούσα
χαμένος μεσ’ στην σκοτεινιά,
κι οι άνεμοι σα στοιχειά περνούσαν
βογκώντας μέσα στα κλωνιά.

Κι εγώ τραβούσα προς το βράχο,
απελπισμένος και τυφλός,
που με καρτέραγε μονάχο
πνίχτης ο Χάρος ο διπλός.

Στην άβυσσο που με κυκλώνει
θεριά μου φάνταζαν κι οι κλώνοι!
Τίποτα δε χωρίζω πια
μεσ’ στην ανάστερη νυχτιά.

Μόνο δυό μάτια πυρωμένα
κάποιου αιματόχαρου θεριού,
που καιν σαν της οχιάς τα μάτια
στην κάψα του μεσημεριού.

Δυο μάτια μόνο πυρωμένα,
που άγρια κοιτάζουν κατά μένα!
Πως με θωρείς, ματιά κακή,
με μια χαρά διαβολική!

Μόνο απ’ την κόλαση μπορείς
νάχης παρμένη αυτή τη λάμψη
που, έτσι στη νύχτα ως με θωρείς,
σύγκορμο λέω πως θα με κάψη.

Ποιος μ’ έπιασε; Τα δάχτυλά του
μου σφίγγουν άγρια το λαιμό
απαίσιος ρόγχος του θανάτου
με πιάνει, και λιγοθυμώ.

Φανήτε βουρκωμένα αστέρια,
κλάψτε έναν άθλιο ναυαγό.
Το κρίμα μου ήτανε στα χέρια
κάποιου κακούργου να πνιγώ!...

Μα στης αβύσσου το σκοτάδι
άστραψε ξάφνου αυγή χρυσή!
Κάποιο απαλό με αγγίζει χάδι.
Αγαπημένε, ήσουν Εσύ!

Που ‘ναι το τέρας με τα μάτια
τα πυρωμένα σα φωτιά;
Πως δε λυσσομανάνε τ’ άτια
της καταιγίδας στη νυχτιά;

Ψηλά, σα διαμαντένιο σμάρι
φεγγρίζει τώρα η ξαστεριά.
Λιωμένο ασήμι το φεγγάρι
χύνεται μέσα στα κλαδιά.

Γαληνεμένη η φύση γύρω
σαν κάτι νέο να προσδοκά…
Μεσ’ στην αγκάλη Σου θα γείρω
και φίλησέ με αδελφικά!

Ω, πως εγίνη να σιμώσουν
τα χείλη σου στο μέτωπό μου!
Όλο τον κόσμο ο ασπασμός Σου
μεμιάς τον έκαμε δικό μου!


Μέσα στον κόρφο σου με πήρες
όπως η μάνα το παιδί.
Τέτοια στοργή η φτωχή καρδιά μου
ποτέ δεν είχε ξαναδή.

Με λύτρωσες! Κι έτσι ως με κλείνεις
στην αγκαλιά Σου τη θερμή,
αίμα καινούργιας ζωής μου χύνεις
και στην ψυχή και στο κορμί.

Καινούργια κτίση τώρα νιώθω
να πλάθης μέσα μου και γύρω
κι ω, πως αυξάνει μου τον πόθο
του Πνεύματός Σου τ’ άγιο μύρο!

Στης χάρης σου άμποτε τον ήλιο
πόθος ιερός να με κρατή
και νάμαι πάντα το βασίλειο
των εκλεκτών Σου, ω Λυτρωτή!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Ο ΟΔΗΓΗΤΙΚΟΣ

Σα σε μνήμα, μέσα μου,
φτωχή καρδιά κλεισμένη,
χήρα μάνα μου θυμάς
στον πόνο της δοσμένη.

Στα δυό γόνατα έδεσες
μ’ απόγνωση τα χέρια•
τα σβησμένα μάτια σου
θυμίζουν νεκροκέρια.

Γύρω τους τα μελανά
της αγρυπνίας σημάδια
μου μηνάνε τα φριχτά
της αγωνίας σου βράδια.

Πόσο θάναι καυτερό
τα δάκρυ αυτό που πέφτει
πύρινο απ’ των φλογερών
ματιών σου τον καθρέφτη!

Πέρασε απ’ τα χείλη σου,
κι η γλώσσα σου επικράθη
χάμω στάλαξε στη γη,
και τ’ άνθος εμαράθη.

Άνοιξες το στόμα σου,
αρχινάς το μοιρολόι
μάταιες γύρω σου ομορφιές
οι ανθοί, τα δέντρα, η χλόη.

Θλίψη, που συντρόφεψες
τόσα μου ωραία χρόνια
κι έφερες την άνοιξη
τον πάγο και τα χιόνια

μαύρη σκιά που σαλαγάς
τις ώρες της αυγής μας,
σιωπηλή κι αχώριστη
συντρόφισσα της γης μας,

ήρθες πάλι σήμερα
χωρίς να με ρωτήσης,
ήρθες το κονάκι σου
στα στήθια μου να στήσης.


Ήρθες πάλι σήμερα,
κι οι πόνοι από κοντά σου,
-ποιος στη θύρα θαβγαινε
να σου φωνάξη: στάσου!

Σαν παλιά μου αφεντικά
μπήκατε στην καρδιά μου,
και στρωθήκατε άνετα
σα σε τραπέζι γάμου.

Πίνετε, χορεύετε,
γελάτε, τραγουδάτε,
άστοργα της νιότης μου
κάθε δροσιά τρυγάτε.

Κι ειν’ τα νιάτα μου ξανθά
σα στάχυα ωριμασμένα,
και χιμάτε ολούθε σα
σπουργίτια λιμασμένα.

Παίρνετε σπυρί-σπυρί
τη δύναμη, τη χάρη,
ως ν’ αφήστε κάποτε
στο χώμα ένα κουφάρι!

Μεσ’ στην άχνα του βραδιού
περνά κάποιος διαβάτης.
Πίσω του βαριά η νυχτιά
σέρνει τα βήματά της.

Στάθηκα και φύλαξα
σε μια γωνιά του δρόμου.
Στου διαβάτη τη μορφή
γνωρίζω τον εαυτό μου!

Μεσ’ στην άχνα του βραδιού
εγώ ‘μουν που γυρνούσα
με του ίσκιους, άγνωστος
ίσκιος κι εγώ περνούσα.

Κι ανηφόριζα σκυφτός,
βαθιά συλλογισμένος,
νους αδήλωτος, κρυφός,
στην απορία κλεισμένος.

Ανηφόριζα σκυφτός,
σηκώνοντας μια θλίψη
- πως την έλεαν; Συμφορά,
πόνο, αμαρτία, για πλήξη;

Κάθε θλίψη ένας σταυρός,
-θρηνούσε η σκέψη εντός μου,-
ειμ’ εγώ για να κρατώ
την αγωνία του κόσμου;

Κάθε θλίψη ένας σταυρός,
χίλιοι σταυροί στο δρόμο!
Τα καρφιά τους μυτερά,
και μου γεννούνε τρόμο.

Κάθε θλίψη ένας σταυρός,
-κλαίει σιγά η ψυχή μου,-
πόσο λίγη απόμεινε
πια τώρα η αντοχή μου!

Κάθε θλίψη ένας σταυρός,
χίλιοι σταυροί τριγύρω.
Ω πως με βάρυναν πολύ,
κι ήρθε η στιγμή να γείρω!...
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Ο ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΣ

Κλειστές οι πόρτες της ψυχής μας
κι εμείς βουβοί και λυπημένοι.
Σαν τι κακό μας περιμένει;

Σαν κλαψοπούλι ο λογισμός μου
άπαυτα μέσα μου θρηνεί,
λες, την καταστροφή του κόσμου.

Σ’ αυτό το σπίτι το κλειστό,
ποιος μούπε νάρθω να κλειστώ;
Αράχνες κάποιος πλέκει εντός μου!

Απ’ το παράθυρο του δρόμου
βλέπω τα δάχτυλα του τρόμου
-Θε μου!- μακριά, κοκαλωμένα!

Κάποιος τ’ απλώνει κατά μένα…
Τρέμει απ’ την φρίκη το κορμί.
Μη με μολύνης, τέρας, μη!...

Ποιος ειν’ εκείνος που σκαλίζει,
φερμένος απ’ το δάσος πέρα,
μεσ’ στο μυαλό μου νύχτα μέρα;

Κάποιο καράβι εδώ αρμενίζει,
κι είναι φουρτούνα στο κελί μου.
Μούσπασε το τιμόνι, αλί μου!

Ξέχασα που ‘θελα να φτάσω.
Πασκίζω να το θυμηθώ.
Στο πέλαο μούταν να χαθώ;

Πως θενά σ’ εύρω άμα σε χάσω;
Μεσ’ στο κελί μου (κι ειμ’ εγώ!)
μαζεύουν ένα ναυαγό!

Μα είδα, πριχού μου λείψ’ η σκέψη,
να σείουνται απάνω απ’ τα νερά
κάποια χρυσόλευκα φτερά…

Ποιος μ’ έχει πιάσει; Που με φέραν;
Άλλον αγέρα εδώ ανασαίνω
κι ούτε πια ζω σε μέρος ξένο.

Έξω από μένα, όλοι το ξέραν.
Και με χαϊδεύαν τρυφερά.
Σ’ όλα τα μάτια ειν’ η χαρά.

Βαρύς ο λογισμός μου ακόμα.
Μέλι τα λόγια τους στα χείλη!
Ευχαριστώ καλοί μου φίλοι.

Αγάπη τέτοια ούτε της μάνας!
Ακούω τον ήχο τον γλυκό
μιας αναστάσιμης καμπάνας.

Χριστός Ανέστη! όλα μου κράζουν,
οι αχτίδες οι αύρες και τα μύρα
που σκόρπιζε η άνοιξη τριγύρα.

Χριστός Ανέστη! όλα μου κράζουν
και στη θλιμμένη μου καρδιά,
γαλήνης βάλσαμο σταλάζουν.

Όλα γελούν σ’αυτό το σπίτι
και με κυττούν σαν αδερφό.
Καλή μου τύχη εδώ να ‘ρθω!

Όλα γελούν σ’ αυτό το σπίτι.
Ρωτάω ποίος ειν’αφεντικό,
μούπαν για Κάποιο Σαμαρείτη!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ

Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
κι ειν’ η λαχτάρα μου μεγάλη!
Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
γιατί θα κοινωνήσω πάλι.

Μαζί κι οι δυό μας θα γιορτάσουμε,
ω, πόσο τόχες πεθυμήσει.
«Επιθυμία επεθύμησα»,
μας είπες πριν το δείπνο αρχίσει.

Επιθυμία επεθύμησα!
-πως μας φλογίζ’ η επιθυμιά σου!
πως λαχταρήσαμε να γείρωμε
απόψε πάνω στην καρδιά σου!

Δέξου μας σαν τον άγιο Γιάννη σου,
πάνω στο στήθος σου σκυμμένους.
Δε θα σου πούμε ποια άγρια κύματα
μας φέραν δω μισοπνιγμένους.

Τα ξέρεις όλα! Κι αν πονούσαμε,
πιότερο συ για μας πονούσες
και, σιωπηλός, - τα χρόνια ως διάβαιναν,-
στο δείπνο σου μας καρτερούσες.

Μαζί σου τώρα θα γιορτάσουμε,
και το τραπέζι ‘ναι στρωμένο.
Μα πως σε βλέπω, ω τρισελεύτερε,
τη δουλική ποδιά ζωσμένο;

-«Σταθήτε, φίλοι! Ο νους σας άγρυπνος
κι ολάνοιχτ’ η ψυχή σαν κρίνο,
για να δεχτή, δροσιά απριλιάτικη,
την ύστερη εντολή που αφήνω.

Εγώ ‘μαι ο Κύριος κι ο Διδάσκαλος.
Μαζί μου ως τ’ άστρα θ’ ανεβήτε,
μ’ αφού στα πόδια τ’ άλλου σκύψετε
και δουλική ποδιά ζωσθήτε.

Εγώ ‘μαι ο Κύριος κι ο Διδάσκαλος,
μα ταπεινώθηκα ως τα Βάθη.
Όποιος το Θρόνο μου λαχτάρησε,
το δρόμο τούτο πρώτα ας μάθη!

Μα ελάτε τώρα να γιορτάσουμε.
Χρείαν ουκ έχει ο λελουσμένος.
Μαζί σας, η χαρά μου απέραντη,
κι ας είμαι κιόλα προδομένος»

Κύριε, τα λόγια σου αντηχήσανε
ως τα κατάβαθα του νου μας.
Εσύ διαβάζεις την αγάπη μας
μεσ’ στην καρδιά του καθενού μας.

Εσύ διαβάζεις την αγάπη μας,
και, πιο καλά από μας, το ξέρεις
Πόσο οι ψυχές μας νοσταλγήσανε
σ’ αυτό τ’ ανώγειο να μας φέρης.

Μαζί το Πάσχα θα γιορτάσουμε
και τον καινούργιο Αμνό θα φάμε,
Μαζί σου, ακόμα και στον θάνατο
- και στην ανάσταση - θα πάμε.

Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
γιατί θα κοινωνήσω πάλι!
Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
κι ειν’ η λαχτάρα μου μεγάλη!

Ο λειτουργός προβαίνει επίσημα
τ’ Άγια κρατώντας υψωμένα,
μα Εσύ μας κράζεις με τα χείλη του:
«πιστοί μου, ελάτε προς Εμένα».

Σεμνά κι αθόρυβα προσέρχονται
θερμός στα μάτια ο πόθος λάμπει
κι ανοίγουν οι καρδιές εφτάδιπλες,
ο Βασιλιάς των όλων νάμπη.

Ανοίγουν οι καρδιές ευφρόσυνα
καθώς στον ήλιο τα λουλούδια,
κι ανάερα φτερουγάνε γύρω μας,
αύρες των όρθρων, τ’ αγγελούδια.

Αύρες των όρθρων μας θωπεύουνε
μεσ’ στη σεμνή φωτοχυσία•
την εκκλησία μας όλη γέμισε
χίλιων ψυχών η παρουσία.

Άκτιστε Λόγε και Σύναρχε,
πόσους εκάλεσες σιμά σου!
Γύρω ένα πλήθος αναρίθμητο
σιμώνει προς την Τράπεζά σου.

Τούτη την ώρα που κυκλώνουμε
τ’ αφθαρτοπάροχο ποτήρι,
πνεύματα μύρια ολούθε κίνησαν
για να βρεθούν στο πανηγύρι.

Θα κοινωνήσω με τους Έντεκα
- στη νύχτα χάθηκε ο προδότης -
με την Παρθένα Μάνα που έσφιξε
στην αγκαλιά της τον Αμνό της.

Θα κοινωνήσω με τους Έντεκα
και με την πρώτη Εκκλησία.
Κοινή κι η πίστη κι η λαχτάρα μας
μπρος στην υπέρτατη Θυσία.

Να, με τους πρώτους, οι Εβδομήκοντα,
και να κι ο Παύλος πούχει φτάσει
στα τρίδιπλα φτερά του ζήλου του,
πέλαα περνώντας, κάμπους, δάση.

Γεμάτη δύναμη και θέληση
στράφτει η ματιά του, σαν ατσάλι.
Χαίρε, ω ποτήρι μυριολάτρευτο
που τον χαλύβδωσες στη πάλη.

Να των μαρτύρων τ’ αναρίθμητα
που φτερουγάνε πλήθη, γύρω,
κρατώντας, θησαυρό σε αλάβαστρα,
το αίμα τους, ουράνιο μύρο.

Πως την θυμούνται την αξέχαστη,
των πιο μεγάλων θριάμβων, μέρα!
Στη φυλακή πρωί, μετάλαβαν,
το βράδυ στα θεριά τους φέραν.

Στη φυλακή, πρωί, μετάλαβαν
ελεύθεροι φυλακισμένοι•
το βράδυ μπαίνουν αλαλάζοντας
στον ουρανό που τους προσμένει.

Χαίρε τροφή μαρτυροπλάστρα , Συ,
και χαίρε των ηρώων γεννήτρα!
Τα νύχια των θηρίων εσύντριψεν
η δύναμή σου η καταλύτρα.

Να κι ο Ταρσίζιος μεσ’ στους μάρτυρες,
ο μικρός φίλος κι αδελφός μας.
Γεια σου αδελφούλη, που ξεπέρασες
τους πιο τρανούς εσύ του κόσμου!

Στη δωδεκάχρονη καρδούλα του
σφίγγει ο Ταρσίζιος τ’ άγια Δώρα.
Δε θα τα ρίξει, κι ας ουρλιάζουνε
τριγύρω του σκυλιά αιμοβόρα.

Δε θα τα ρίξη στην ατίμωση,
- Θε μου, η καρδούλα του πως κάνει! -
κι ας τον χτυπούν, κι ας τον πληγώνουνε.
Με τ’ άγια Δώρα θα πεθάνη!

Να κι οι σεπτές χορείες προβαίνουνε
των ομολογητών της πίστης,
κι ο ιεράρχης κι ο σοφός ο δάσκαλος,
ο βάρδος, ο πνευματικός, ο μύστης.

Να κι οι παρθένες αστρομέτωπες
τ’ άφθαρτα φέρνοντας στεφάνια,
και να οι μανάδες των Χρυσοστόμων,
με την σεμνή τους περηφάνεια.

Η Φοίβη, η Πρισκίλλα, η διακόνισσα,
η κατηχήτρα, η τίμια χήρα,
κι η δοξασμένη αυτοκρατόρισσα
που καταφρόναε την πορφύρα.

Θε μου τι πλήθος αναρίθμητο
μαζί μας ήρθε να δειπνήση!
Κι όλους αυτούς το θείο ποτήρι σου
τους έχει θρέψει και ποτίσει!

«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.

«Ιδού βαδίζω…» Γήινο τίποτα
δεν έχει τώρα ο λογισμός μου,
γιατί με κάλεσε συντράπεζο
ο Βασιλιάς όλου του κόσμου.

«Ιδού …» Στο βήμα των πατέρων μου
ρυθμίζω το δικό μου βήμα,
κι Εσύ με δέχεσαι ως τους δέχτηκες,
θύτης Εσύ μαζί και θύμα!

«Στώμεν καλώς!» Τα μάτια ορθάνοιχτα,
την αγρύπνια του πνεύματος μας
ας δείχνουν, τούτη τη φριχτή στιγμή
που σφαγιάζετ’ ο Χριστός μας.

Ευλαβικά σαν τον προφήτη Σου
τον άνθρακα στα χείλη παίρνω,
κι ω καθαρμού φωτιά αδαπάνητη
που μεσ’ στην ύπαρξή μου παίρνω!

Είδες την δίψα μου την άσβηστη,
και να που μούχεις αναβρύσει
αθανασίας καθάρια νάματα
κι αλήθειας κρουσταλλένια βρύση.

Τώρα ξέχνα του βίου τα βάσανα
και της ζωής κάθε φαρμάκι.
Δε χάνομαι άσωτα στα πέλαγα
μάταια ζητώντας κάποια Ιθάκη.

Ο δρόμος φέρνει προς την θέωση,
διάπλατα μπρος μου τον ανοίγεις,
κι ως το στερνό – μου τόπες – βήμα μου,
απ’ το πλευρό μου δε θα φύγης.

Στην ομορφιά μας την πρωτόπλαστη
μας ξαναφέρν’ η δύναμή σου.
Στην ομορφιά μας την πρωτόπλαστη
και στις χαρές του παραδείσου.

Αγγέλων λύρες αρμονίζονται
και χερουβίμ δοξολογούνε,
κι αρχάγγελοι έσκυψαν, θαυμάζοντας,
τη μυστική ένωση να δούνε…

Σ’ ευχαριστώ που καταδέχτηκες
στη φάτνη τούτη να ξανάρθης.
Ω, μείνε χρόνια, χρόνια ατελείωτα
μέσα μου, αφέντης και μονάρχης.

Μείνε για πάντα, όπως και σήμερα
μεσ’ στην καρδιά μου σ’ έχω πάρει
με την πλαστουργική σου δύναμη
και την αγνιστική σου χάρη.

Μείνε, το θάρρος μου κι η ελπίδα μου,
φίλος, παράκλητος, Θεός μου!
Με σένα θάμαι παντοδύναμος
και νικητής όλου του κόσμου.

Κι όταν στερνά θα πέφτη απάνω μου,
θα πέφτη ο ίσκιος του θανάτου,
στο φως μιας νέας ζωής, αθάνατης,
θ’ ανοίγη ο νους τα βλέφαρά του!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”