Τα άνω ζητών

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
spetzouras
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 262
Εγγραφή: Δευ Μαρ 27, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Lakonia
Επικοινωνία:

Τα άνω ζητών

Δημοσίευση από spetzouras »

Άνω-θρώσκω. Τι ωραία ετυμολογία για τη λέξη άνθρωπος! Γεμάτη νοήματα και εικόνες! Ξεχασμένη σήμερα...μάλιστα, οι νέοι γλωσσολόγοι άλλαξαν την «καταγωγή» της λέξης άνθρωπος. Με βάση λοιπόν τα νέα δεδομένα, προέρχεται από το άνδρ-ωπος, αυτόν δηλαδή που έχει την όψη άνδρα. Μάλλον αυτοί που υποστηρίζουν αυτά, ξέχασαν τι πάει να πει άνθρωπος...ίσως ξέχασαν πως είναι να είναι άνθρωποι και οι ίδιοι και σε μια προσπάθεια να ντύσουν το παλιό με κάτι καινούργιο, αποφάσισαν ότι ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να κοιτάει άνω,να προχωρά εμπρός...

Και εδώ που τα λέμε, ποιός θα ήθελε τέτοιους ανθρώπους τη σήμερον ημέρα! Όμως όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν, όσο με στόμφο δηλώνουν και σημειώνουν ότι έτσι είναι τα πράγματα, δεν καταφέρνουν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι. Γιατί ο άνθρωπος είναι ψυχή και η ψυχή είναι πλασμένη να αναζητά τα άνω, αφού σκοπός της ψυχής και του ανθρώπου είναι να συναντήσουν το Δημιουργό. Ο προορισμός μας λοιπόν είναι επάνω, σε έναν άλλο κόσμο, σε μια Ουράνια βασιλεία.

Το να σηκώνουμε το βλέμμα στον ουρανό είναι ένδειξη ανυποταγής στα Γήινα, είναι σημάδι ελπίδας, δηλώνει αγωνιστικό φρόνημα αλλά και πίστη στον Κύριο, τον βασιλέα και κυβερνήτη της Άνω Ιερουσαλήμ. Είναι αναζήτηση, αναζήτηση αλήθειας, ηρεμίας και γαλήνης. Είναι κίνηση αποκοπής από τα προβλήματα, είναι θαυμασμός της Δημιουργίας και δοξολογία στο Θεό, είναι ψαλμός σιωπηλός και αθόρυβος που ακούγεται μόνο πνευματικά.

Διαπιστώνω πόσο δύσκολο είναι σήμερα να κάνουμε αυτή την απλή κίνηση, κυριολεκτικά αλλά και πνευματικά. Με όλα τα προβλήματα που έχουμε, ξεχνάμε συχνά να γυρίσουμε το βλέμμα προς τον ουρανό. Βέβαια, ειδικά στις μεγάλες πόλεις υπάρχει και το αντικειμενικό πρόβλημα του πού να βρεις ουρανό, όμως είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο,είναι σαν να φορτίζουμε τις μπαταρίες μας, είναι σαν προσευχή, σαν ένα Κύριε Ελέησον, μιας και μας θυμίζει για τι είμαστε φτιαγμένοι. Το ίδιο ισχύει και πνευματικά...είναι τόσες οι σκοτούρες, τόσα τα προβλήματα και οι έννοιες, τόσοι οι περισπασμοί, που δεν βρίσκουμε μια στιγμή στην ημέρα να αναλογιστούμε και να στρεψουμε προς τον ουρανό το κεφάλι για να πάρουμε κουράγιο και να επικαλεστούμε το όνομα του Κυρίου.

Πόσο ωφέλιμη είναι αυτή η ενέργεια σήμερα! Σήμερα που τα προβλήματα μας έχουν κατακλύσει και δεν υπάρχει λεπτό ησυχίας και ηρεμίας. Ίσως όμως σήμερα, περισσότερο από ποτέ να είναι επιτακτική η ανάγκη για ελπίδα και προσευχή. Αγώνας είναι η ζωή, όμως εμείς πρέπει σαν τους Αγίους να αναζητάμε και να ζητάμε τα άνω. Θα πρέπει να αντιστεκόμαστε στις σαρκικές επιθυμίες, στον ασταμάτητο αγώνα σάρκας εναντίον ψυχής και ψυχής εναντίον σάρκας. Γιατί η σάρκα μας τραβά προς τα κάτω, ενώ η ψυχή προς τα άνω. Και είναι στο χέρι μας ποιό δρόμο θα βαδισουμε.

Μάθαμε να κοιτάμε τον εαυτό μας στο καθρέφτη και να γεμίζουμε υπερηφάνεια και εγωισμό. Να θέλουμε να γίνουμε κάτι άλλο. Όμως στη πραγματικότητα είμαστε όλοι άνθρωποι, και αν κοιτάξουμε όλοι προς τον ουρανό θα διαπιστώσουμε ότι είμαστε πλασμένοι κατ εικόνα Εκείνου,του Ενός, του Δημιουργού. Πρέπει να κοιτάμε και καμιά φορά στον ουράνιο καθρέφτη,γιατί αυτό το απέραντο γαλάζιο καθρεφτίζει την πραγματικότητα, η οποία πραγματικότητα μας θέλει όλους αδέλφια!
Όλα επί των ημερών μας?! ;-)
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Τα άνω ζητών

Δημοσίευση από angieholi »

spetzouras έγραψε: Με όλα τα προβλήματα που έχουμε, ξεχνάμε συχνά να γυρίσουμε το βλέμμα προς τον ουρανό. Βέβαια, ειδικά στις μεγάλες πόλεις υπάρχει και το αντικειμενικό πρόβλημα του πού να βρεις ουρανό, όμως είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο,είναι σαν να φορτίζουμε τις μπαταρίες μας, είναι σαν προσευχή, σαν ένα Κύριε Ελέησον, μιας και μας θυμίζει για τι είμαστε φτιαγμένοι. !
Αυτό όταν το διάβασα χαμογέλασα! Με αντιπροσωπεύει αφάνταστα τις 8 ώρες που τις περνάω στο γραφείο μου. Όπως κάθομαι στην καρέκλα έχω απέναντι μου 2 πολυκατοικίες, που καθώς υψώνονται επιβλητικές, ίσα ίσα αφήνουν μια μπλε χαραμάδρα του ουρανού να διακρίνεται. :(
Για να δω περισσότερο ουρανό, πρέπει να σταθώ στο κατώφλι....
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
GeorgiosM
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1071
Εγγραφή: Τρί Μαρ 13, 2012 11:19 am

Re: Τα άνω ζητών

Δημοσίευση από GeorgiosM »

διαπραγματευόμενος μερικές σκέψεις εδώ και λίγο καιρό σκέφτηκα να τις παρουσιάσω στην καλοσύνη σας..
τώρα για να μην ανοίγω νέο θέμα είπα να τις βάλω εδώ (να κάνω οικονομία :mrgreen: :mrgreen: [αστειεύομαι]!!)

Παραδειγμα 1. Εστω νηστευω μια ζωή. Όμως κοιτάζω με μίσος καποιον που δεν νηστευει.
Ισως λοιπόν είμαι χειρότερος από αυτόν, γιατί εσύ το μόνο τελικά συμπερασμα που καταλαβα για την νηστεία δεν είναι να ευχαριστήσω Τον Θεό που μέσω της νηστείας με άφησε να χαρω ένα σωρό μεγαλεία και αρετές και με προφύλαξε και με δίδαξε και με καλλιέργησε κλπ κλπ. Δεν φερω επανω μου τη χαρά της Αναστάσεως, ούτε τη συναίσθηση της ατέλειάς μου. Παρόλο που είμαι κοντά στον Πατέρα (φαινομενικά), είμαι στενοχωρημένος, μουρτζούφλης, μίζερος, θυμώδης, έτοιμος να τσακωθώ και με λερωμένη καρδιά. Ενώ Εκείνος με φώναξε κοντά Του και ανέλαβε να με προστατεύσει από έναν κόσμο θανάτου κ βασάνων, εγώ συνεχίζω να φέρομαι όχι αρχοντικά, όχι με αγάπη, ούτε με χαρά κ ευχαριστηση κ ευχαριστία. Δηλαδή μέσα στο λιμάνι μεν αλλά δεν παίρνω σχεδόν τίποτα!
Στην τελική λοιπόν, αν είναι έτσι, καλύτερα να μην νηστεύω ή να νηστευω σαφως λιγότερο, τόσο ώστε να μην μισώ τον άλλο που δεν νηστεύει!
Αυτά είναι τα πραγματικά μου μέτρα προς το παρόν. Καλύτερα να ζήσω πιο αναπαυτικά ώστε να μην γίνομαι φαρμακερός κιόλας! Ισως έτσι η ψυχή μου να είναι σαφώς με περισσότερη αγάπη και να είμαι καλύτερος.
Ψάρι φάε, τον ψαρά μην τρως λένε οι πατέρες. Καλύτεροι είμαστε έτσι, αν και ακούγεται παράδοξο.
Αυτό συμβαίνει πολλές φορές όταν υπερβαίνουμε τα μέτρα μας και κάνουμε ασκήσεις παραπάνω από αυτές που είναι για εμάς, ουσιαστικά με υπερηφάνεια. Χωρίς να βλέπουμε καθαρά, αφήνουμε τα βαριά μας πάθη και ασχολούμαστε με τα μικρότερης σημασίας, όπου εκεί νομίζουμε ότι είναι τα πάθη μας.
Και νομίζουμε ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Απλά εχουμε βασική έλλειψη συναίσθησης της πραγματικής αμαρτωλότητάς μας.
Διότι σκοτισμένοι δεν διακρίνουμε τα μεγάλα μας πάθη. Τελικά θα έρθει μια ώρα που τα μεγάλα σφάλματα θα μας προδώσουν και τότε θα τα καταλάβουμε. Αυτά δυστυχώς είναι ανθρώπινα και συνηθισμένα. Ας μην απελπιζόμαστε, είναι μέσα στην εύθραυστη αμαρτωλή φύση μας. Ας μην μένουμε σε αυτά, γιατί Ο Θεός μας δίνει δυνατότητα για πολύ πέραν αυτών..!
Είναι άραγε εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο? Και ναι και όχι! Είναι τόσο εύκολο να το επιτύχεις όσο να γίνεις τέλειος, ή να ενεργήσεις με Αγιο Πνεύμα ή με καθαρότητα ψυχής.
Θέλει προσπάθεια δηλαδή.

Παράδειγμα 2. Ειμαι μια ζωή μέσα στην ενορία. Σε όλες τις γιορτες, σε όλες τις ανάγκες της ενορίας τρέχω δεξιά αριστερά. Νιώθω τσακισμένος πολλές φορες. Μια μέρα λοιπόν βλέπω έναν παλιό γνωστό μου να έρχεται στον ορθόδοξο ναό να λειτουργηθεί.
Ξέρω εδώ και χρόνια τις ψιλοασωτείες του. Αμέσως θυμώνω. Οργίζομαι. Σκέπτομαι,
«κακώς ήρθε στην εκκλησία» , με τρωει η οργή και το μίσος, αλλά επειδή « τώρα δεν έχω όρεξη να τσακώνομαι γιατί μπορεί να εξευτιλιστώ, ας πάει στο καλό, ας τον ανεχτώ!»
«Ας σφίξω την καρδιά μου και να μην τον ελέγξω ή να μην τον ψυχράνω».
Τώρα , ένα σχόλιο στα παραπάνω. Καταρχήν είναι σωστό και ευλογημένο να προσέχουμε να προστατεύουμε τα άγια και να μην δίνουμε τα άγια σε εκείνους που σίγουρα θα τα πατήσουν.
Αλλά, η εμφάνιση της οργής και της κακίας ή της ψυχρότητας στην ψυχή του πιστού έναντι του αμαρτωλού, πολλές φορές δείχνει ότι η καρδιά μας είναι γεμάτη πάθη και η αγάπη μας λιγοστή και ρηχή και μόλις έρχεται ένας πειρασμός ή μια απαίτηση υψηλότερης κάλυψης αγάπης, φανερώνεται η κακία μας. Μα φυσικά εγώ που έχω πολύ χαμηλά μέτρα, που είμαι πολύ αμαρτωλός πέφτω συχνά σε κάτι τέτοια. Δυστυχως είναι λίγη η αγάπη μου, Θέε μου συγχώρεσέ με, βοήθησέ με να διορθωθώ, να μετανοήσω, μακροθύμησε και παράβλεψε τις αθλιότητές μου.
Δηλαδή κάτι τέτοια ας τα χρησιμοποιούμε για να ψυλλιαζόμαστε περισσότερο όχι μόνο τα λάθη των άλλων αλλά και τις δικές μας ατέλειες…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”