Iosif έγραψε:Αυτό που πραγματικά μετρά, δεν είναι τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά, αλλά η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ και τούς άλλους ανθρώπους.
Έχεις απόλυτο δίκιο φίλε Iosif. Ο άνθρωπος χωρίς Θεό όσα πτυχία και να έχει δεν αξίζει, έχει χάσει το νόημα της ζωής.
Απλά για μένα είναι μία απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι δε συμβαδίζει η Εκκλησία με την επιστήμη και ότι οι της Εκκλησίας είναι σκοταδιστές ή ότι συνήθως πιστεύει ο κόσμος για την Εκκλησία. Ξέρω αρκετούς που πιστεύουν έτσι και γι' αυτό χωρίς να δίνω αξία στις γνώσεις του απλώς επισημαίνω πόσο καλά ο άνθρωπος μπορεί να τα συνδυάσει.
Βέβαια πάνω από όλα είναι να πάρεις έστω τη βάση και να μπεις στον παράδεισο
"Οσο ψηλότερα ανεβαίνει κανείς, οπως μας λένε οι επιστήμονες, τόσο η βαρύτητα αδυνατίζει, τόσο λιγότερο αισθάνεσαι την ελξη της γής, τόσο χαλαρώνουν οι δεσμοί μαζί της, τόσο πιο εύκολα μπορεί να αποχωσισθεί απο την απαιτητική και διεκδικητικη παρουσία της, τόσο πιό ανάλαφρος γίνεται.
Αλλα και τόσο πιό κοντά αισθάνεσαι προς τον ουρανό, ο οποίος ειναι μεν ασαφής, αλλα ειναι τόσο υπαρκτός και τόσο ποθητός! Αν και λιγότερο ψηλαφητός, μοιάζει πιό αληθηνός απο τη γή.
Όσο πιό ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο ο αέρας καθαρίζει, η ακοή ακλεπτύνεται, ο ορίζοντας διευρύνεται, η σχέση με το αληθινό εντείνεται.
Η αλήθεια ειναι πιο πειστική απο την πραγματικότητα...."
Αλλο ενα εκπληκτικό βιβλίο του Μεσογαίας Μητροπολίτου Νικολάου.
"Το Αγιον Ορος ειναι η μεγαλύτερη λειψανοθήκη του κόσμου. Συμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, το ετος 400 μΧ επι αυτοκράτορος Αρκαδίου, μεταφέρθηκαν απο τα Ιεροσόλυμα στη Βασιλέυουσα, προς ενίσχυση της, ενα πλήθος Ιερών λειψάνων τα οποία και παρέμειναν στην Πόλη μέχρι την άλωση της απο τους Φράγκους, το 1204, οπότε για λόγους ασφαλείας διαφυλάχτηκαν μαζί με αλλα κειμήλια και θησαυρούς στη Νικαια της Βιθυνίας, την προσωρινή πρωτευουσα του Βυζαντίου, για να επιστραφουν επι Μιχαήλ Παλαιολογου πάλι στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την άλωση της απο τους Τουρκους, το ετος 1453 τα περισσότερα εξ αυτών κατέληξαν δια ποικίλων οδών στο Αγιον Ορος. Αυτά τα λείψανα των αγίων, μαζί με τα εξαγιασμένα οστά των μοναχών, που ευλαβώς διαφυλασσονται στα οστεοφυλάκια των μονών και σκήτεων, διδάσκουν στο Πανεπιστήμιο της πνευματικότητας του Αγιου Ορους την εν Χριστώ φιλοσοφία. Η Θέα των οστών προβάλλει τη ζωή στο επίπεδο του θανάτου, ενώ η προσκύνηση των τιμίων λειψάνων, τον θανατο στο επίπεδο της οντως ζωής.
Ολα αυτά εξαφανίζουν κάθε στοιχείο μουσειακού ή περιηγητικου ή εστω κατηχητικού χαρακτήρα. Στο Ορος δεν βλέπεις ουτε ξεκουράζεσαι ουτε κατηχείσαι. Στο Ορος μυσταγωγείσαι, σιωπάς και προσευχεσαι, προτιμάς να φαντάζεσαι, να ποθείς, να "σκαλίζεις" με τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλα να μην εχεις την ανάγκη να δείς, να βεβαιωθείς, να γνωρίσεις. Δεν σου χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αντιλαβάνεσαι την εκπληξη, αλλα αποφεύγεις να την ψηλαφείς, αισθάνεσαι το μυστήριο, αλλα αρνείσαι την ερευνά του. Η πίστη ειναι ισχυρότερη απο την οποια απόδειξη.
Η αισθηση της θεϊκής παρουσίας πιό εντονη απο κάθε ευλογημένη αναστροφή. Τον αγιο τον θέλεις να υπάρχει, δεν σου χρειάζεται να τον γνωρίσεις κοσμικά για να συνομιλείς συνήθως φιλοπερίεργα. Αρνείσαι να τον υποχρεώσεις να σε γνωρίσει. Προτιμάς η απορία σου να απαντηθεί μυστικώς παρα κάποιος να σου καταθέσει τη σοφή του γνώμη. Η περιέργεια των αισθήσεων και η ερευνητικότητα της αντιλήψεως, στο Όρος αυτομάτως περιθωριοποιούνται.
Η γοητεία του βρίσκεται στο οτι κρύβεται. Ο θυσαυρός του έγκειται στην απαφατικότητα του.
Αυτά επιβεβαιώνουν το μυστήριο του. Αυτα και το φέρνουν πιο κοντά. Και ενώ κρύβεται, η προσέγγιση του φανερώνει αγνωστες αλήθειες.
Γιατί το Ορος δεν διδάσκει συμβουλέυοντας, αλλα εμπνέει μεταγγίζοντας γνήσια εμπειρία και χάρι."
stathis73 έγραψε:Στο Ορος δεν βλέπεις ουτε ξεκουράζεσαι ουτε κατηχείσαι. Στο Ορος μυσταγωγείσαι, σιωπάς και προσευχεσαι, προτιμάς να φαντάζεσαι, να ποθείς, να "σκαλίζεις" με τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλα να μην εχεις την ανάγκη να δείς, να βεβαιωθείς, να γνωρίσεις. Δεν σου χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αντιλαβάνεσαι την εκπληξη, αλλα αποφεύγεις να την ψηλαφείς, αισθάνεσαι το μυστήριο, αλλα αρνείσαι την ερευνά του. Η πίστη ειναι ισχυρότερη απο την οποια απόδειξη.
Η αισθηση της θεϊκής παρουσίας πιό εντονη απο κάθε ευλογημένη αναστροφή. Τον αγιο τον θέλεις να υπάρχει, δεν σου χρειάζεται να τον γνωρίσεις κοσμικά για να συνομιλείς συνήθως φιλοπερίεργα. Αρνείσαι να τον υποχρεώσεις να σε γνωρίσει. Προτιμάς η απορία σου να απαντηθεί μυστικώς παρα κάποιος να σου καταθέσει τη σοφή του γνώμη. Η περιέργεια των αισθήσεων και η ερευνητικότητα της αντιλήψεως, στο Όρος αυτομάτως περιθωριοποιούνται.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
"Το κοινόβιο της φύσης εχει τους καλύτερους μοναχούς. Ειναι οι καλύτεροι στην άσκηση, στην υπακοή και στη σιωπή. Η φύση ειναι η καλύτερη θεολογική σχολή και προκαλεί πολλή δοξολογία.
Η τεχνολογία έκανε τη φύση εχθρό μας και αντίπαλο. Πρωτον την αγρίεψε και αντιδρά πιο εντονα. Δευτερον, δεν την αγαπάμε σαν μάνα μας, αλλα την προτιμάμε σαν υπηρέτη μας. Αντι να μαθαίνουμε απο αυτήν προσπαθούμε με το μαστίγιο να την αλλάξουμε. Αυτη ομως ειναι πολύ γριά και ξεροκέφαλη. Δεν αλλάζει. Αντίθετα, θυμώνει και εκδικείται. Για αυτό κι εμείς τη βλέπουμε σαν αντίπαλο. Δεν ξερουμε τη συμπεριφορά της, αγνοούμε τα μυστικά της. Δεν τη σεβόμαστε, αλλα τη φοβόμαστε."
" Πορεία στα μονοπάτια του Αγιου Ορους. Βήματα σε άλλη αισθηση. Σε στενά δρομάκια και καλντεριμια που τα περπάτησαν αγνωστοι ασκητές, μυστικοί βιαστές, κρυμμένοι άγιοι, συνομιλητές της ησυχίας, εραστές της αφάνειας. Η σιωπή τους ακούγεται πιο πολύ απο το απαλό αεράκι στις πλαγιές, η προσευχή τους ειναι πιο αισθητή απο τον δυνατό άνεμο στις κορυφές. Γλιστρησαν μέσα απο τους προβολείς της ιστορείας και κανείς δεν τους υποψιάστικε.
Ξεφυγαν απο τα μάτια αυτού του κόσμου, ισως και των συμμοναστών τους, και κανείς δεν τους αντιλήφθηκε. Απαλό το πέρασμά τους από τα φαινόμενα. Μολις που τους άγγιξε η ύπαρξη. Ισα που τους κατάλαβε ο Θεός. Αιωνία η μνήμη τους στον ουρανό. Ξεχασθηκε το πέρασμά τους στη γή.
Το Ορος μιλάει με τα εντυπωσιακά μοναστήρια του, με τα μοναδικά και πολλά κειμήλιά του, με την ευγλωττία της παραδόσεώς του, με τη λατρευτική μεγαλοπρέπεια του, με την ιδιάζουσα σχέση του με την ιστορία, με το ιδιότυπο αγκάλιασμα της ανθρώπινης φύσης, με τις αποδείξεις της κατοίκησης του Θεού στις πνευματικά φιλόξενες γωνιές του, με τα "σημεία του. Ολα ομως αυτά ειναι το λίγο που βλέπεται.
Το πολύ του κρύβεται. Σαν άλλο σύμπαν δείχνει το ελάχιστο- αυτό που δεν μπορει να κρατήσει-και κρύβει το πολύ-αυτό που στην πραγματικότητα αξίζει.
Δεν ειναι μαγαζί με βιτρίνα. Ειναι χώρος με γεμάτες αποθήκες, ναός με μεγάλο ιερό σε διαρκή μυστικό καθαγιασμό, με κλειστό το βίλο και μυστική τη συνεχή ανάγνωση των ευχών"
Φεβρουάριος του 1988. Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο, έχει και υγρασία που δυσκολεύει τα πράγματα. Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις.
Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος πίσω απο το βουνό. Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παΐσιο.
Στον δρόμο συναντούμε τον π Καλλίνικο απο τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου.
Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.
"Μπά, ποιός έφερε μανταρίνια;", ρωτά έκπληκτος ο π Παΐσιος.
Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη απο εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ισως να ειναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.
Σε λίγη ωρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διαφανή, πορτοκαλί χρώματος γεμάτη μανταρίνια. Που τα ειδε ο άνθρωπος! Πως διέκρινε οτι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.
"Πως μ αρέσουν τα μανταρίνια!", λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας.
"Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία...Καλύτερα ας τα κάνω πέντε...Μια που βρήκα την ευκαιρία θα πάρω επτά" λέει με ενα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά.
"Πάρε τα υπόλοιπα, π Καλλίνικε, και πήγαινε τα απέναντι στον γέρο -Ιωσήφ".
Ο γερο-Ιωσήφ ήταν ενα γεροντάκι στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε τον κήπο του.
Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε.
Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.
Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.
"Να ανοίξω, γέροντα;" ρωτώ.
"Ασε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν".
Συνεχίζουμε την ανάγνωση, λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο.
"Τι κάνουμε τώρα γέροντα;" ξαναρωτώ.
Στο παράθυρο του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ενα κομμάτι απο σεντόνι.
"Κοίτα λοξά, να μη σε δουν και δες πόσοι είναι" μου λέγει.
"Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται" απαντώ.
"Καλα δεν ξέρεις ουτε αριθμητική; Τι έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν".
Πράγματι σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.
"Τώρα θα προσπαθήσω εγω να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλα θα τα καταφέρω", μου λέγει.
Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της Καλυβάς.
"Τι πάθατε, παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ηλθατε να κάνετε;".
"Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;".
"Να με δείτε γίνεται. Αλλά τι θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε; Για να σας μετρήσω ενας, δυο...επτά. Για να δώ τι θα βρούμε στο μαγαζί τέτοια ώρα".
Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.
Τι φοβερός άνθρωπος, σκέπτομαι έκπληκτος απο μέσα. Που το γνώριζε; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί;
"Απο που έρχεσθε παλικάρια;", ρωτάει με ενδιαφέρον.
"Είμαστε απο την Αθήνα. Και ο Bruce με τον john απο την Αμερική".
"Απο την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ενα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο .....supermarket".
Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ενα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ενα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών planters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική.
Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.
"Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;", ρωτάει δειλά ο ένας.
"Δεν ξέρω τι συμβολίζει. Ούτε και εχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει αξία δεν ειναι να χτυπάει κανείς το τάλαντο του μοναστηριού, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο Του Θεού.
Ακούστε παιδιά!
Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ενα μόνο να πώ: το πρόβλημα με τους Αμερικανούς είναι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε -πότε και με μικρό".
Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικανοί:
"Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τι πρέπει να κάνουμε;".
"Να διαγράψετε το "εγω" απο το λεξιλόγιο σας παιδιά. Ο εγωισμός ειναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως".
Η αγιότητα έχει μιά ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν ειπε σοφίες ούτε Θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις.
Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε, διακριτικά κάλυψε το χάρισμά του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του, ανέπαυσε με την παρουσία του. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιό μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι. Αισθάνεσαι σαν την Μαρία παρά τους πόδας του Ιησού. Σαν τους αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως- δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.
Το Αγιον Ορος ειναι το όρος της κατα Θεόν ησυχίας, ειναι το όρος των θείων αναβάσεων, η υψηλότερη ομως κορυφή του ειναι η ταπείνωση.
Κάθε γωνιά, κάθε χαρακτηριστικό, κάθε λεπτομέρεια του τυπικού, του ήθους και της ζωής του κρύβει το μεγαλείο της αυθεντικής υψοποιού ταπεινώσεως.
Υπάρχουν οι ταπεινοί που μόνοι τους, απο σύνεση πνευματική, εχουν επιλέξει την οδό της αφανείας και της ασημαντότητος. Η συγκομιδή τους ειναι μυστική. Δεν ξοδεύουν τα δώρα του Θεού με επιπολαιότητα. Ανθρωποι με χαρισματα, με ικανότητες, με αρετές, με γνώσεις και εμπειρίες, θάβονται σ αυτό τον κόσμο χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση ούτε και στον άλλον.
Ευλογημένες ψυχές! Δεν τους άγγιξε το μικρόβιο της κενοδοξίας. Ο κοσμος τους αγνοεί, αλλιώς του ερμηνεύει. Μονίμως τους αδικεί, τους παρεξηγεί. Και αυτοί ατάραχοι βαδίζουν " την οδόν του Κυρίου".
Δίπλα σε αυτούς υπάρχει κι αλλη μιά κατηγορία. Ειναι αυτοί που τους κρύβει ο θεός για να κρυφτεί πίσω τους ο Ιδιος. Ανθρωποι περιθωριακοί, αφελείς, με εμφανή ελαττώματα, ψυχικά ασταθείς, σε περιπτώσεις αποκρουστικοί, " μωρά του κόσμου" υποχρεώνουν τον κόσμο να τους αποφεύγει. Και όμως, αυτούς που περιφρονεί ο κόσμος τους επιλέγει ο Θεός για κατοικητήριό Του και τους μεταμορφώνει σε όργανα της χάριτός Του.
