Κυκλοφόρησε από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο «Από την ησυχαστική και ασκητική Αγιορείτικη παράδοση».
Περιέχει πολλά ωφέλιμα περιστατικά και ρήσεις Αγιοριτών Πατέρων και Χαρισματούχων Γερόντων του προηγούμενου αιώνος (20ου), καθώς και το πως ήταν το Άγιο Όρος τότε.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο αποτελεί όπως ήταν αναμενόμενο ο Γέροντας Παΐσιος!
Έχει αρκετές σελίδες, χοντρό εξώφυλλο, είναι γενικώς πολύ περιποιημένη έκδοση και σε πολύ προσιτή τιμή. (Τουλάχιστον εγώ το αγόρασα 15€ μόνο!)
Προσωπικά θα έλεγα αποτελεί ένα σύγχρονο Γεροντικό και από τις πρώτες του σελίδες, σου "έρχεται πνοή" Αγίου Όρους.....
Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!!!
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Μαρία εγώ το πήρα από το βιβλιοπωλείο της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου Διονύσου και τόσο μου το άφησαν.
Λίγο που έψαξα όμως στα περισσότερα βιβλιοπωλεία και ίντερνετ τιμάται στα 17€.
Όπως και να έχει είναι σχετικά πολύ μικρό κόστος για μια τέτοια περιποιήμενη έκδοση.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
«Εύρισκες παλαιά Γέροντες στο Άγιον Όρος με το κομποσχοίνι στο χέρι και το σακίδιο στην πλάτη να οδοιπορούν μεγάλες αποστάσεις μέσα στα δύσβατα μονοπάτια. Τα σώματα τους ήταν αποξηραμμένα από την πολυετή άσκηση, τα μάτια τους βαθουλωμένα από τις αγρυπνίες και το στόμα τους ξηρό από τις συνεχείς ενάτες. Μερικά γεροντάκια ήταν έγκλειστα στα Κελλιά τους. Δεν πήγαιναν στις Καρυές ή στην Δάφνη για προμήθειες, αλλά ο Θεός έστελνε αγγέλους αγάπης, μοναχούς, πού τους βοηθούσαν. Δεν είχαν ανθρώπινες παρηγοριές και κοσμικές ανέσεις, αλλά αισθάνονταν οι ίδιοι αυτάρκεις, ανενδεείς και ήταν τελείως αμέριμνοι. Άλλοι σεβάσμιοι Γέροντες πού έζησαν με υπομονή στο Κοινόβιο και λευκάνθηκαν στην υπακοή και στα διακονήματα, ανέπνεαν τον Θεόν και τον Γέροντα και έφθασαν σε μέτρα απαθείας...
Πολλά γεροντάκια «στεγνά» από την άσκηση έκρυβαν μέσα τους πνεύμα και ζωή. Εξωτερικά ήταν άπλυτοι με παλαιά, ρυπαρά και σχισμένα ζωστικά, αλλά σε αυτό το ατημέλητο σκεύος έκρυβαν τον πολύτιμο θησαυρό, την θεία χάρι πού απέκτησαν με τόσους αγώνες και νυχθήμερα παλαίσματα. Ήταν ξένοι του κόσμου αλλά οικείοι του Θεού. Αγνοούσαν τις κοσμικές εξελίξεις αλλά γνώριζαν καλά «την οδόν την άγουσαν εις ζωήν αιώνιον». Κακοπαθούσαν και προσεύχονταν για τους τρυφώντες και αναπαυομένους. Αγρυπνούσαν για τους υπνούντες. Έχυναν δάκρυα και μετανοούσαν για τους γελώντες. Αν και απόμακροι από τον κόσμο αισθάνονταν αδελφούς όλους τους ανθρώπους και τους αγκάλιαζαν με την προσευχή τους.
Οι παλαιοί Πατέρες είχαν την απλότητα στον τρόπο της ζωής τους αλλά και στον χαρακτήρα. Δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους πνευματικούς. Είχαν επίγνωση των αδυναμιών τους και ζούσαν την μετάνοια. Εύχονταν μεταξύ τους «καλή μετάνοια καί καλό τέλος».
Αυτούς τους αγιασμένους Γέροντες που υπάρχουν μέχρι σήμερα, δεν τους βρίσκεις εύκολα, γιατί γνωρίζουν να κρύβωνται έντεχνα. Άλλα και αν τους συνάντησης πρέπει να έχης πνευματικά αισθητήρια για να τους αναγνώρισης και να επικοινωνήσης μαζί τους. Πολλοί Πατέρες δεν απεκάλυψαν τα βιώματα τους και την θεόσοφη διδασκαλία τους. Τα πήραν μαζί τους ως μυστική προσφορά στον αγωνοθέτη Κύριο. Άλλοι όμως για να βοηθήσουν νεώτερους μοναχούς έδιναν συμβουλές ή απεκάλυπταν λίγα από τα βιώματα τους, ενώ άλλα οικονόμησε ο Θεός και υπέπεσαν στην αντίληψη τρίτων. Αυτά τα γνωστά κατορθώματα τους γίνονται αφορμές ασκητικών αγώνων στους νεωτέρους, χειροπιαστά παραδείγματα της παρουσίας του Θεού και διάψευση εκείνων πού τους κατατάσσουν στο παρελθόν. Η κάθε γενεά έχει το δικό της θεοφιλές παρόν πού στην συνέχεια γίνεται παρελθόν.
Τα αγκάθια και τα ζιζάνια δεν έλειψαν ποτέ από το Περιβόλι της Παναγίας. Αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολλοί ενάρετοι αγωνιστές στα Κοινόβια, στην έρημο, ακόμη και στα Ιδιόρρυθμα. Έτσι γινόταν μία καλή παρακίνηση για τα πνευματικά. Οι συζητήσεις ήταν για θαύματα, ασκήσεις και για την σωτηρία. Το Άγιον Όρος τότε ήταν απόμακρο από τον κόσμο, πιο ησυχαστικό, πιο μυστικό, πιο αθόρυβο, πιο ασκητικό.
Οι παλαιοί Αγιορείτες εξαιρέτως είχαν περισσότερο σεβασμό στην Παράδοση, στις Αρχές και στους Θεσμούς. Με σεβασμό κράτησαν ό,τι παρέλαβαν από τους προκατόχους τους. Είχαν μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και εμπιστοσύνη στην πρόνοια Της. Ήταν υπομονετικοί στις ασθένειες, στους πειρασμούς και στις δοκιμασίες, και δεν ξεχνούσαν τον σκοπό της αποταγής τους, την σωτηρία της ψυχής τους. Είχαν πραγματική ξενητεία, η ζωή τους ήταν συνυφασμένη με τον κόπο. Στερούνταν υλικά αγαθά και απέφευγαν την άνεση. Είχαν απλότητα και όχι ορθολογισμό, βιώματα και όχι στείρες γνώσεις, είχαν ήθος Καλογερικό.
Από αυτούς λοιπόν τους βιαστές της φύσεως και τους επιθυμητές της Βασιλείας των ουρανών γνωρίζοντας την επίμονη και ποικιλόμορφη άσκηση τους, τις νηπτικές αναβάσεις τους, το απλό και ανόθευτο ήθος τους και το ολοκληρωτικό δόσιμο στον Θεό, μπορούμε να πάρουμε και εμείς πυρ άφθαρτο για να εξαφθή ο ζήλος μας για αγώνες και προσευχή.
Είναι τιμή μας πού μας κατέταξε η χάρις του Θεού στο μοναχικό τάγμα και ανήκουμε στην μεγάλη αγιορείτικη οικογένεια. Αποτελεί χρέος και καθήκον μας να σεβαστούμε την αγιορείτικη μοναχική παράδοση, να ακολουθήσουμε τα ίχνη των παλαιοτέρων Πατέρων, να προσπαθήσουμε να ζούμε, όπως έζησαν εκείνοι και να κάνουμε τα έργα τους.
Όλα όσα αναφέρονται στο ανά χείρας βιβλίο, είναι πράξεις (ασκητικά κατορθώματα ή πτώσεις) και πρακτική διδασκαλία Αγιορειτών. Γράφονται για να παρακινήσουν σε μετάνοια και σε μίμηση της ασκητικής βιοτής τους ή να μας κάνουν προσεκτικούς με τα παθήματά τους».
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
"Το πνεύμα των παλαιών Αγιορειτών"
" Τότε στο Μοναστήρι μας ούτε γλυκά είχαμε, ούτε τυλιχτά, φανέλλες καλοκαιρινές, κάλτσες καλοκαιρινές.
Το μόνο γλυκό στο Αρχονταρίκι ήταν το νεράντζι από τη νεραντζιά του Μοναστηριού. Επίσης έκαναν και κυδώνι πελτέ. Ο Αρχοντάρης εμάς τους νέους, αν του ζητούσαμε, μας έδινε λίγο. Αν όμως ήταν Αρχοντάρης ο γέρω-Μητροφάνης και του ζητούσαμε, έλεγε με απορία: "Κύριε ελέησον! Καλόγερος και γλυκό;""
"Επί Σεραφείμ Ηγουμένου τα σώβρακα τα ράβανε από τσουβάλια ζάχαρης και αλευριού που έφερναν απ' έξω. Τα άπλωναν οι πατέρες να στεγνώσουν όταν τα έπλυναν, και φαίνονταν τα γράμματα."
"Παλαιά στη Γρηγορίου πολλά γεροντάκια είχαν κρεμαστήρες. Τις νύχτες δεν εκοιμώντο στο κρεβάτι, αλλά κρεμασμένοι από τις μασχάλες με τα σχοινιά."
"Οι παλαιοί πατέρες είχαν σαν τρίπτυχο αγάπης και αφοσιώσεως την Μονή και τον Άγιό τους, το Άγιον Όρος και την Πατρίδα ."
"Ήταν δύσκολα παλαιά εδώ στον Άγιο Βασίλειο. Ούτε ζάχαρη δεν είχαμε. Μια συνοδεία έτρωγε για δύο χρόνια μόνο πληγούρι. Το έμαθε ένας γιατρός και είπε: "Η επιστήμη της Ιατρικής φθάνει μόνο μέχρι την Δάφνη. Από και και πέρα εσείς έχετε άλλη επιστήμη.""
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
