Σκέψεις περί ομολογίας Χριστού.

[Ελένη]

Εντάξει αδελφέ Διονύση. Η μόνη μου παράκληση είναι όταν θα μιλάμε και δε θα με κολακεύεις και θα μου λες αλήθειες να μη μου τις λες ξύνοντας πληγές γιατί έτσι ματώνουν περισσότερο... Αυτή είναι η μόνη παράκλησή μου.... Η Παναγιά μαζί σου...

[vasilisalt]

Μ αρέσει πολύ όταν σε ένα θέμα γράφονται όλες οι απόψεις και μπαίνει ο Διονύσης και βάζει σε ΄΄ορθόδοξη΄΄ τάξη τα θέματα.
Μέγιστη ψυχική και πνευματική ωφέλεια
Πολύ ωραία το έχει εκφράσει η Τούλα.

Τώρα το ότι ο Διονύσης έχει την αίσθηση του τελικού αγώνα υπέρ πίστεως, ώρες ώρες με φτιάχνει και άλλες με χαλάει.
Ο παππούλης λέει όταν τον ρωτάνε τα ΄΄δύσκολα΄΄ πως:
έχω ανθρώπους 30 και 40 χρόνια στο κήρυγμα που δεν έχουν αλλάξει ούτε λίγο,
ας διορθώσουν πρώτα το λίγο και μετά θα τους απαντήσω...

Μ αρέσει πολύ που έχουμε γιατρίνα στο φόρουμ. Συνήθως οι γιατροί έχουν άλλες ασχολίες...
Το ότι η Ελένη δεν είναι θεολόγος ή κατηχημένη σωστά είναι το φυσιολογικό...
Έχει κάνει όμως το πρωτο μεγάλο βήμα.
Και εγώ αυτό σε πρώτη φαση κρατάω.

[dionysisgr]

Βασιλη καθε Χριστιανος, οπως και εσυ, και ολοι μας,
οταν βαπτιζεται, στον θανατο του Κυριου βαπτιζεται, στον αδη κατεβαινει,
και ανερχομενος απο εκει, αποζητα την Ανασταση, που χαριζεται μεσα απο κοπο, οδυνη και δακρυ,
και που μονο ο Σταυρος του Χριστου χαριζει, και οχι φυσικη η οποια ψοφια ηθικη μας,
και μαϊμουδενια καλωσυνη μας..

Δεν νομιζω οτι ο "παππουλης" σου ειπε ποτε, οτι η Ορθοδοξια ειναι ηθικολογια.

Με την ηθικη βελτιωνεσαι αλλα δεν σωζεσαι.

Δεν σαρκωθηκε ως Υιος και δεν σταυρωθηκε ως Χριστος, ο Κυριος για να ειμαστε "καλοι" ανθρωποι.

Αυτο μπορουσε να το πετυχει και με ενα απλο update του Παλαιου Νομου, απο v1.0 σε v1.1,
και με κανα δυο παγκοσμιες καταστροφες, να στρωσουν ολοι, χαρακτηρα.

Τετοιο Θεο εχουμε; Δεν νομιζω. Αλλιως θα ηταν Microsoft.

Τοτε γιατι μπηκε στον κοπο, ο Κυριος; Το εχουμε πει και ξαναπει.

Ουτε ο καθε μαρτυρας ειναι πρωτα ηθικα τελειος, και αμεμπτος για να παει να μαρτυρησει.
Δεν παιρνεις πιστοποιητικο ηθικης ενημεροτητος, και μετα πας για τον στεφανο του Κυριου.

Οι καιροι μας ειναι καιροι ομολογιας. Δεν ξερουμε πως θα καταληξει ο καθενας.
Μπορει εγω να παω να γινω το δεξι χερι του αντιχριστου μολις ερθει, εαν τον προλαβουμε.

Δεν το ξερουμε. Χαρη στην Χαρη του Κυριου στεκομαστε και κανουμε τον σταυρο μας.

Αλλα οπως για πολλοστη φορα τονιζω, ειναι αλλο,
να εχουμε φυσικο φοβο, επιφυλαξη, ανθρωπινως και κατανοητως,
περι της ομολογιας, ως διαδικασιας "τεχνικα",
απο μια απλη διαμαρτυρια στο δρομο,
μεχρι μια εν ψυχρω εκτελεση μας για τον Χριστο,
και αλλο να επινοουμε νεοφανη φιλοσοφικα τερτιπια,
για να αποδειχθει το μη αναγκαιο της ομολογιας μας.

Ε, απεχει λιγο το ενα απο το αλλο δεν νομιζετε;

Εαν δεν δει αγωνιστικη προαιρεση και καλο λογισμο, απο μερους μας,
πως θα ενισχυσει ο Κυριος κατι το οποιο ειναι ανυπαρκτο;

Οπως ελεγε ο Μεγας της θεολογιας αγωνιστης, Αγιος Αθανασιος,
"το γαρ απροσληπτον,και αθεραπευτον".

Αρα αυτο που δεν υφισταται, δεν θεραπευεται, δεν ενισχυεται.

Βαζοντας ομως μπροστα την μηχανη, βλεπει τα πρωτα λιγα χιλιομετρα ο Κυριος,
και ριχνει καυσιμο, εστω και εαν το δικο μας τελειωνει,
και εκει που παει να μεινει η σακαρακα, γινεται με την χαρη Του, φερραρι..

Ας το δουμε ετσι, και ας μην γινομαστε ακουσιοι αρνητες εκ των προτερων,
δηλαδη εν προαιρεσει.

Αμα λεμε ξου και μου απο τωρα, χωρις διωγμο, η στις απαρχες του,
οταν ερθει ο πραγματικος διωγμος, θα σκουπιστουμε σαν την σκονη,
απο τον πειρασμο, προτου παρουμε χαμπαρι τι γινεται.

"Οστις θελει.. " Ειπε ο Κυριος, Δεν ειπε: Οστις μπορει.

Το θελημα βαζουμε εμεις,
το σθενος και την τελειωση τα χαριζει ο Κυριος.

[ΜΙΧΣ]

...........Χαρη στην Χαρη του Κυριου στεκομαστε και κανουμε τον σταυρο μας

........... "Οστις θελει.. " Ειπε ο Κυριος, Δεν ειπε: Οστις μπορει.

Το θελημα βαζουμε εμεις,
το σθενος και την τελειωση τα χαριζει ο Κυριος.

Αόρατες καρδούλες παντού! Εξαιρετικά λόγια... δίνουν και παρηγοριά αλλά και θάρρος. Ευχαριστώ τον Κύριο που επέτρεψε αφορμή μέσω των διαλόγων μας να ειπωθούν.

[GeorgiosM]

αγαπητή Ελένη βάλε καμια ερωτηση ή κανενα θέμα για να συζητήσουμε (πχ κάνε άλλο νέο θέμα)
διοτι βλεπω έχεις καλές προαιρέσεις, και έτσι ο Θεός θα σε βοηθήσει με τον καιρό..δεν μπορεί..
κανεναν δεν αφήνει, και τον πιο αμαρτωλό.
όπως μου ακούγεσαι είσαι σε φάση περισσότερο "αναρρωτική", ζητάς για να λαμβάνεις αγάπη.
δοκιμασε να διαβασεις βιβλία που να σε ευχαριστούν, περι αγάπης κλπ,
και να τα διασταυρώνεις με τον πνευματικό σου , να εκκλησιάζεσαι, να βρεις φιλες μεσα στην ενορία,
πχ με παρόμοιο χαρακτήρα κλπ.
γιατί δεν έχεις φίλες?! τί εισαι ερημίτης?? στην κοινωνία είμαστε, καλές ειναι οι καλές συναναστροφές, έστω και αν
δεν ειναι οι άριστες. μηπως δεν εισαι ευγενική? ευγενική φαίνεσαι.

[ΣΤΕΦΑΝΟΣ]

κοινός παρονομαστής όλων μας είναι ο Χριστός μπροστά στο στήθος και προχωράμε .
Ο καθένας μας , ως ξεχωριστός χαρακτήρας , εκφράζει αυτό το θέλημα με διαφορετικό τρόπο. Άλλος φωνάζοντας άλλος κλαίγοντας , άλλος με ένα γλυκό ταπεινό λόγο.
Δεν υπάρχει ούτε νικητής ούτε χαμένος ούτε είναι προσωπικό το θέμα.

για αυτό το λόγο νομίζω ότι μεγαλύτερη σημασία έχει να σκύψει ο καθένας μέσα του και να αναλογιστεί τι έχει πράξει μεχρι σήμερα στη ζωή τού , τι έχει παραλείψει και τι οφείλει να κάνει ... εφόσον θέλει να κάνει .

ούτε ο ΧΡΙΣΤΟΣ έχει κενά ούτε η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ . Κενά έχουμε εμείς οι άνθρωποι από τη στιγμη που ο Θεός μας παραχώρησε το δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης του εαυτού μας και εμείς αυτή την " ευγενική " από μέρους του παραχώρηση την κάναμε τσιφλίκι προσωπικό και σουλτανάτο καλοπέρασης.

Τίποτε δε μας ανήκει . Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στον ένα και μοναδικό Θεό που στην πραγματικότητα εξουσιάζει.
Ζούμε όμως σε αυτο τον κόσμο και η ζωή μας είναι τελικα αυτή που ζούμε μαζί με τους άλλους.
Ζωή τραχιά και σύντομη . Δε θα πω όμως σε καμιά περίπτωση εφήμερη γιατί θα αδικήσω αυτό το τεράστιο δώρο που προέκυψε από την απόλυτη αγάπη του Κυρίου προς εμάς.
Θεωρώ λοιπόν ως θεμελιώδη βάση της πορείας μας προς τον θεό το σεβασμό της παρούσας ζωής , των ιδιαιτεροτήτων της , των παραξενιών της κτλ .

κατά τη γνώμη μου η Άνω Ιερουσαλήμ μπορεί να περιμένει... θα έρθει η ώρα για αυτη την κρίση , ο θάνατος άλλωστε είναι αναπόφευκτος όπως ειπώθηκε εύστοχα παραπάνω.

έχουμε ανάγκη από αλήθειες , αλήθειες κατανοητές που να βρίθουν από αγάπη .Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και η πορεία του σε αυτο τον κόσμο φαίνεται από τις πράξεις του και τον τρόπο του.
αλήθεια ποια μεγαλύτερη χαρά υπάρχει από το να νοιώσω ότι με ένα γλυκό μου λόγο έκανα έναν άνθρωπο να χαμογελάσει και να αισθανθεί την αγάπη μέσα του.
δεν νομιζω ότι είναι αυτό ωραιολογία... νομίζω ότι είναι αυτο που λείπει από τις ζωές μας , αποξενώνοντας μας εντελώς και δημιουργώντας ανθρώπους θηρία έτοιμους να κατασπαράξουν οτιδήποτε προς βρώση.
ο Θεός να βάλει το χέρι του.

[GeorgiosM]

παντως χρειαζεται λιγο χρόνο η πίστη μας.
δηλαδή. αν εχεις 2-3 ωρες ελευθερο χρονο καθε μέρα,
μπορεις να σφιχτεις λιγο να αφιερωσεις 15-20 λεπτά καποιες ημερες
να κανεις λιγο προσευχή (απο τα βιβλία), η να διαβασεις Ευαγγέλιο, ή βιβλίο αγάπης ή ραδιόφωνο εκκλησίας ή
συζητηση σε φορουμ ή σερφαρισμα σε σαιτ πιστων κλπ κλπ.
σίγουρα θα βρίσκεις πραγματα που θα σου αρέσουν (ψυχοωφέλιμα).
αλλα χρειαζεται χρόνος. για εκκλησία, διαβασμα, συζητηση, προσευχή κλπ!
αν πχ εισαι πιεσμένη επαγγελματικά κλπ, υπομονή μεχρι να λασκάρεις κάπως!
βεβαια μπορει να μην είναι ετσι οπως τα λεω η περιπτωση σου, υποθέσεις κάνω.
τί άλλο να μας κάνει Ο Θεός? ήδη αφού Τον αναζητάς,είναι σαν να Τον βλέπεις λίγο!!
τί αλλο θελουμε? σιγα σιγά θα δώσει κ άλλα.!

[angieholi]

Ναι βρε Διονύση, όμως δεν σημαίνει ντε και καλά ότι ο Θεός μας έχει προορίσει (με την έννοια του θέλει γιατί ο Θεός δεν προορίζει αλλά προγνωρίζει) όλους να γίνουμε μάρτυρες. Όποιος μπορεί και το λέει η καρδιά του και το αντέχει, το Άγιο Πνεύμα τον στηρίζει, τον βοηθά, του συμπαραστέκεται και μαρτυρεί και όποιος δεν αντέχει το μαρτύριο τελειούται εν ειρήνη ή όπως αλλιώς κρίνει ο Κύριος.
Όλοι έχουμε ως σκοπό τον Αγιασμό, αλλά δεν αγιάζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο ή κάνοντας τα ίδια πράγματα.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει διαφορετικά χαρίσματα.
Αυτό που κάνει κάποιος και βγαίνει στο πεζοδρόμιο να διαμαρτυρηθεί και ομολογεί Χριστό αναμφισβήτα, για κάποιον άλλο μπορεί να μην του ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν ομολογεί Χριστό επειδή δεν κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο.
Ζούμε σε καιρούς ομολογίας οπωσδήποτε, όμως υπάρχουν πολλοί τρόποι που ήδη ανέφεραν ορισμένοι αδερφοί. π.χ. να κάνω την προσευχή μου στο εστιατόριο ή όταν περάσω από μια Εκκλησία, να μην πάω στον πολιτικό γάμου του αδερφού μου, να μην πάω να δω ένα έργο βλάσφημο ή ανήθικο, να αγαπήσω αυτόν που με βρίζει κλπ.

Με λίγα λόγια αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν ζητάει ο Θεός από όλους τα ίδια πράγματα, αλλά για τον καθένα έχει διαφορετικές απαιτήσεις, αν επιτρέπεται η έκφραση.
Και θα πω ένα απλό παράδειγμα.
Αυτή τη στιγμή ξέρουμε ότι στην Τουρκία υπάρχουν αρκετοί Κρυπτοχριστιανοί. Και χαιρόμαστε κατα βάθος μέσα μας που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Με βάση όμως τα παραπάνω γιατί δεν γίνονται Ομολογητές στα φανερά; Γιατί δεν λένε ότι είναι Χριστιανοί και ας πάνε στο μαρτύριο. Αυτοί οι άνθρωποι γιατί δεν ομολογούν Χριστό αλλά κρύβονται; Θεωρούνται αρνητές;;; Θα τους αφήσει ο Θεός;
Κατα τη γνώμη μου.... όχι βέβαια! Διότι δεν μπορούν να γίνουν όλοι να γίνουν μάρτυρες αλλιώς δεν υπήρχε ούτε ένας Χριστιανός (που λέει ο λόγος) σήμερα. Και πιστεύω κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, ότι μπορεί ο Θεός αυτό που περνάνε αυτοί οι άνθρωποι, ο αγώνας τους, η αγωνία τους, ο κόπος τους, το ότι ακόμα κρατάνε την πίστη, να μετρηθεί παραπάνω και από το αν θα μαρτυρούσαν με ξίφος.
Επομένως θεωρώ δεν είναι όλα για όλους.
Ας μαρτυρούμε πρώτα τον Χριστό στη καθημερινή μας ζωή με τη στάση μας, τις πράξεις μας, τα λόγια μας και μετά πάμε στη πορεία και πάμε και στο μαρτύριο.
Το να μαρτυρούμε Χριστό με τη στάση μας είναι κάτι που οπωσδήποτε ο Θεός ζητάει από εμάς, το αν θα πάω όμως σε μια πορεία ή στο μαρτύριο είναι κάτι που μπορεί να μην τύχει ποτέ στη ζωή μου, διότι μπορεί να μένω στο εξωτερικό, μπορεί να μένω στο ακριτικό χωριό, μπορεί να φυλάω τα πρόβατα πάνω στο βουνό και να μην έχω τη δυνατότητα της αγωνιστικής αυτής στάσης και ομολογίας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το να μετέχω σε μια πορεία είναι κακό. Απλά θεωρώ ότι εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός. Κάποιο είναι πιο αγωνιστές και "τσαμπουκάδες" (με την καλή έννοια εννοείται) και κάποιοι πιο ήπιων τόνων.

[xristianos.net]

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ι’ 32-33, 37-38, ιθ’ 27-30

32 Εἶπεν ὁ Κύριοs τοῖs ἑαυτοῦ µαθηταῖς· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 33 ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 37 Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· 38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

27 Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; 28 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. 29 καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. 30 Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.


Ας παρακαλούμε νυχθημερόν τον Κύριο να ενισχύει την πίστη μας, να μας χαρίζει μετάνοια, και να μας αξιώνει όσο μπορούμε... Αυτός που γνωρίζει νεφρούς και καρδίας, Αυτός που δεν του ξεφεύγει οὐδὲ σταλαγμὸς δακρύων,
οὐδὲ σταλαγμοῦ τι μέρος, Αυτός που γνωρίζει και την προαίρεσή μας και τις δυνατότητές μας, Αυτός που είναι πάνω απ' όλους κι απ' όλα...
Θυμάστε εκείνη τη μάνα, που την ώρα του μαρτυρίου του παιδιού της, του σπλάχνου της, ήταν δίπλα του και το ενίσχυε λέγοντάς του "κάνε κουράγιο παιδί μου, κρατήσου για τον Χριστό, λίγο ακόμα και θα βρεθείς κοντά Του"; Α, ναι, σαν άνθρωπος όταν βλέπω κάτι τόσο υψηλό συνειδητοποιώ την αναξιότητά μου, αλλά ΔΕΝ απελπίζομαι. Γιατί Εκείνος ξέρει, τι δίνει, πότε το δίνει, σε ποιον το δίνει... Άνθρωπος ταπεινός, γεμάτος αδυναμίες και πάθη, αλλά άνθρωπος, άνω - θρώσκω και ζητώ: Ἀεὶ σκέπε, φρούρει τε καὶ φύλαττέ με ἐκ παντὸς ἔργου καὶ λόγου ψυχοφθόρου.

Συγγνώμη αν σας κούρασα.

[dionysisgr]

Διαφωνουμε καθετα Αγγελικη,
για λογους που εξηγησα ξανα και ξανα παραπανω,
και οχι μονο εγω, αλλα και αλλοι αδελφοι.

Αλλα θα πω εκ νεου, πολυ περιληπτικα στην αγαπη σου:

Πριν λιγες ημερες αφησες οτι εκανες, για να ερθεις να φας το Σαββατο σου,
στην ημεριδα για τις ταυτοτητες στο ΣΕΦ.

Προπερσι ηρθες στο Συνταγμα, και τρεχεις παντου. Σε βλεπω, γιαυτο το λεω.
Δεν ειναι κατι κρυφο, ουτε χρειαζεται να το κρυβουμε, δεν ειναι αρετη το να κρυβεις την ομολογια.

Εδω δεν προκειται για ελεημοσυνη, η αλλες αρετες,
για κρυφες πνευματικες αναβασεις, που πρεπει να μεινουν στην σιωπη.

Δεν ειναι το θεμα για τις ταυτοτητες,
αλλα ειναι η κινηση και η πραξη, που μετραει στον Θεο.

Και την εκανες. Οπως και πολλοι αλλοι. Δεν μας στοιχισε κατι ιδιαιτερο.
Ενα Σαββατο. Δεν αξιζει ενα Σαββατο ο Κυριος;

Οπως και 2.500 αλλοι νεοι και γεροι,
που και αυτοι ειχαν οικογενεια και δουλειες εαν δεν κανω λαθος,
αλλα τα αφησαν και ηρθαν, και δεν πηγανε για παϊδακια και για τεννις.

Προφανως ηταν ολοι "ψωροπερηφανοι" και κανανε "φιγουρα" και προβα για "ομολογητες" εκ του ασφαλους,
γιατι δεν ειχανε τι αλλο να κανουνε, και δεν περναγε και η μερα τους..

Περι αυτου μιλαω, οποιος θελει το καταλαβαινει. Αυτη ειναι η ουσια των πραγματων.

Ολα τα αλλα τα ακουω βερεσε.

Εντελλομαστε περι ομολογιας, δεν μας παρακαλαει ο Κυριος.
Εμεις εχουμε αναγκη να ομολογουμε, αρα υφισταται αβυσσαλεα διαφορα.

Ομολογια ανωδυνη και εις εαυτον, δεν υφισταται παρα μονο στην φαντασια μας.

Ειναι περιπου σαν αυτους που λενε: "Εγω παω και εξομολογουμαι στις.. εικονες."

Δεν εχω να προσθεσω κατι αλλο. Το οτι διαφωνουμε δεν λεει και πολλα βεβαια.

Ελενη, καλη επιτυχια, ολα δεξια κατα Θεον, να σου ερθουν,
και εγω ολη μερα μεσα στην Εντατικη ειμαι, σε Νοσοκομειο δουλευω,
ο θανατος ειναι διπλα μου, και περναω και τον χαιρεταω καθε μερα,
αλλα δεν ψαχνω μαξιλαρακια, εκει που δεν υπαρχουν.

Αγαπη και ευγενεια, φιλανθρωπια και καλωσυνη, ειναι να πας και να πεις εναν καλο λογο,
μια παρηγορια, να κανεις παρεα, η να ενδιαφερθεις γιαυτον που πεθαινει,
και οχι να βαυκαλιζεις η να παραμυθιαζεις καποιον σε ενα φορουμ που μαλιστα λεει,
οτι αυτα αφορουν τους αλλους, αλλα οχι εμας.

Αυτο δεν ειναι μομφη απολυτως για κανεναν, αλλα εγω ετσι το βλεπω.
Θελω να πω δηλαδη οτι αναγκη για φιλοφρονησεις και ψευτοπαρηγοριες δεν εχουμε,
δεν πρεπει να εχουμε, οι εποχες απαιτουν θαρρος, φρονημα, σθενος και αγωνα.

Αλλιως θα παμε στον πατο, με αρκετη φορα κιολας.

Εδω ειναι ορθοδοξο φορουμ, ειναι το μονο ζωντανο που υπαρχει,
και δεν ειναι παιδικος σταθμος και ψυχοπαιδαγωγικη αγωγη ανηλικων.

Οταν εχουμε απαιτηση να δουμε την Δοξα του Κυριου, και τον Παραδεισο Του,
θα πρεπει να εχουμε κατα νουν, πως πανε μεχρι εκει.

Εαν οι αλλοι, κατα πλειοψηφια πηγανε ως εκει εν μεσω θλιψεων και οδυνων, βασανων και μαρτυριων,
πασης φυσεως, και οχι μονο επι διωγμων, αλλα και ολων των εποχων,
πως νομιζουμε οτι εμεις για καποιο μεταφυσικο λογο, αγνωστο εως τωρα, θα την κανουμε πλαγιως;

Ρωταω να μαθω. Πως;