Ψυχοφελή μηνύματα...

[Αναστάσιος]

«Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος και καίγεται».
Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης

[toula]

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας, μπορούμε μονάχα σχετικά να αντιδράσουμε σε αυτά. Τα συναισθήματα είναι απλώς τα σήματα που μας λένε να δώσουμε προσοχή σε κάτι. Μπορούμε λοιπόν να αποφασίσουμε εάν αυτό το "κάτι" είναι σημαντικό και εάν επιλέγουμε την καλύτερη πορεία δράσης για την αντιμετώπισή του - ή όχι. Οπότε δεν υπάρχουν "καλά" ή "κακά" συναισθήματα, υπάρχουν μονάχα καλές ή κακές αντιδράσεις. Πρόταση: ας βρίσκουμε χρόνο να σιωπούμε και να ησυχάζουμε το νου μας. Ας παρακολουθούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας δίχως να τα κρίνουμε σε καλά και κακα, αμαρτωλά και ενάρετα. Και αφου πάρουμε μια απόσταση απο αυτά, θα αρχίσουμε να λέμε με γλυκήτητα και ηρεμία την Ευχή του Ιησού, "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με....". Τότε θα δείτε οτι οι σκέψεις θα φύγουν και τα συναισθήματα θα πάρουν την θέση που τους αξίζει μεσα μας. Γιατί ειναι όλα παροδικά. Ο φόβος και ο πανικός τα κρατάει μεσα μας και τα μεγενθύνει. Τα ίδια ήρθαν για να φύγουν, μην τους φτιάχνουμε φωλιές να μείνουν...

π. Χαρ. λιβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Δεν υπάρχει τίποτε που να μην συγχωρεί ο Χριστός

Η Εκκλησία μας προβάλει και τιμά την μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας η οποία έζησε για πάρα πολλά χρόνια μέσα στην αμαρτωλή ζωή της πορνείας και αφού ανακάλυψε το αληθινό νόημα της μετάνοιας και της συγγνώμης, κοιμήθηκε στην έρημο του ιορδάνη οσιακά. Τι ήταν αυτό που έκανε την αμαρτωλή Μαρία να γνωρίσει τον Χριστό και να ενωθεί μαζί του; Όταν άκουσε ότι στα Ιεροσόλυμα θα γίνει η ύψωση του Τιμίου Σταυρού θέλησε να πάει και εκείνη να τον προσκυνήσει όμως κάτι την έσπρωχνε έξω από τον ναό, την στιγμή που εκατοντάδες έμπαιναν μέσα για να ασπαστούν το τίμιο ξύλο. Αυτό την συγκλόνισε, ένοιωσε την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά της. Αισθάνθηκε την μετάνοια και την συντριβή της καρδιάς να γεμίζουν την ψυχή της, και αποφάσισε να αλλάξει τρόπο ζωής. Εγκατέλειψε την αμαρτία ζώντας σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια στην έρημο.

Βλέπουμε ότι οι δρόμοι και οι ευκαιρίες που κατεργάζεται ο Θεός μέσα από την καθημερινότητας της ζωής μας είναι αναρίθμητα με σκοπό να οδηγήσει τον καθένα μας στην οδό της σωτηρίας. Και στην συνέχεια με ταπείνωση, πραότητα υπομονή και μακροθυμία περιμένει την μετάνοιά μας. Πολλές φορές συνειδητοποιούμε κάποιες καταστάσεις είτε καλές είτε άσχημες στην προσωπική μας ζωή, οι οποίες είναι ολοφάνερο ότι προέρχονται από τον Θεό για να οδηγηθούμε με την δική μας συγκατάθεση και προθυμία κοντά του.

Δε θα ήταν καθόλου δύσκολο ο Θεός να μας υποχρεώσει να ζήσουμε κοντά του, όμως αυτό δε το κάνει γιατί σέβεται την προσωπικότητά μας και την ελευθερία μας, δώρα δικά του τα οποία δεν τα παίρνει ποτέ πίσω. Σε εμάς απομένει να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες αυτές και να ζήσουμε μέσα στην πατρική αγκαλιά του θεού. Όμως τι είναι εκείνο που μας ανοίγει τον δρόμο προς τον Κύριο και μας σώζει; Η Οσία Μαρία μας μαθαίνει ότι εκείνο που είναι εντελώς απαραίτητο είναι η αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, δηλαδή δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην δική μας αξία, στον εγωισμό μας, ή στην ανύπαρκτη αναμαρτησία μας αλλά στην χάρη του Θεού και στην άπειρη αγάπη του.

Ακούγεται πολύ συχνά «δεν έκλεψα,δεν σκώτωσα» λες και είναι αυτά τα δυο μόνο αμαρτήματα που μας απομακρύνουν από τον Θεό. Όταν σκεπτόμαστε έτσι σημαίνει ότι δεν έχουμε διάθεση μετάνοιας και ανάγκη εξομολόγησης με αποτέλεσμα ακόμη και αν μεταλαμβάνουμε να μη γευόμαστε ολόκληρη την χάρη του μυστηρίου. Η Οσία Μαρία μας λέει ότι είμαστε όλοι παιδία του Θεού, ακόμη και αν μας βαραίνουν «τα πλήθη των πεπραγμένων δεινων» και κακών. Ο Χριστός μπορεί ότι είναι γυμνό να το ντύσει, ότι είναι πικρό να το κάνει γλυκό, ότι είναι άρρωστο να το κάνει υγιές, ότι είναι άσχημο να το κάνει όμορφο. Εμείς θα κάνουμε το πρώτο βήμα και εκείνος τα περισσότερα. Η κόλαση δε θα δεχθεί τους αμαρτωλούς αλλά τους αμετανόητους.

Εκείνους που δεν αισθάνονται την αναξιότητά τους, που δε γνωρίζουν το μεγαλείο της συγγνώμης που αγνοούν το μέγεθος της αγάπης του Θεού που δεν έχουν ελπίδα σε Εκείνον. Η εκκλησία μας προσκαλεί όλους τονίζοντας ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μην συγχωρεί ο Χριστός ο οποίος έρχεται προς το εκούσιον πάθος για τις αμαρτίες μας, αλλά και για τη λύτρωσή μας.

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

[toula]

Εμπόδια για την επίσκεψη της Θείας Χάριτος στον άνθρωπο...

Κάθε αμαρτία ως επανάσταση εναντίον του Θεού αντιστρατεύεται το έργο της Θείας Χάριτος.

Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος επισημαίνει πως υπάρχουν και μερικές αδυναμίες που αποτελούν φράγματα και παρεμποδίζουν την έλευση της Θείας Χάριτος. Και αυτά είναι:
- Η αμέλεια για την μετάνοιά μας. Θα καταδικαστούμε όχι γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε, δεν ζητήσαμε το έλεος του Θεού για να λυτρωθούμε από την ψυχική μας ασθένεια.

- Η ραθυμία (=τεμπελιά) που παραλύει τις ψυχικές μας δυνάμεις και τις ακινητοποιεί. Χωρίς σκληρούς αγώνες δεν ενεργοποιείται η Χάρη του Θεού. Όχι γιατί ο Θεός χρειάζεται τους κόπους του μετανοούντος ανθρώπου, αλλά για να μην λάβει ο άνθρωπος τη Χάρη του Θεού χωρίς κόπο και την καταφρονήσει όπως παλαιότερα.

- Η υπερηφάνεια. Αν δέχθηκες, λέγει ο ιερός πατέρας, τη Χάρη του Αγ. Πνεύματος και φωτίσθηκες, πρόσεξε μην νομίσεις πως είναι δικός σου φωτισμός, γιατί αν το νομίσεις αυτό, τότε θα αναχωρήσει και θα πάθεις χειρότερα από πρώτα.

- Η ασπλαχνία προς τον συνάνθρωπο. Αυτή σβήνει τον φωτισμό της ψυχής. Γιατί εκείνος που θα βρει τη σωτηρία του με την ευσπλαχνία του προς τους αδελφούς του, πάλι με το δικό του έλεος προς τους αδελφούς του θα μπορέσει να φανεί άξιος της χάριτος του Θεού και να πετύχει τη σωτηρία του.

https://proskynitis.blogspot.com/

[Αναστάσιος]

«Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας».
Άγιος Λουκάς Κριμαίας

[aposal]

«Ό,τι γίνεται στον καιρό του, είναι χρήσιμο. Ό,τι γίνεται άκαιρα, όχι μόνον είναι άχρηστο αλλά και βλαβερό».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[aposal]

«Η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια ώστε, όταν αμαρτάνει και δεν αναχαιτίζεται αλλά αφήνεται ασύδοτη, τότε προχωρεί ακόμη περισσότερο στη διάπραξη του κακού και φθάνει στον γκρεμό της απώλειας».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

"Μην πασχίζετε για την τελειότητα, κάντε κάτι που να έχει ενδιαφέρον..» Πόση ζωή έχουμε χάσει σε αυτή την ανοησία που λέγεται «τελειότητα» και δεν ανήκει στον άνθρωπο; Πόσες μέρες, ώρες και λεπτά ζωής, θάψαμε κυνηγώντας μια κατασκευασμένη φαντασίωση; Σαφέστατα ο άνθρωπος έχει μέσα στην ψυχή του την δίψα του τελείου και απολύτου. Δίψα που τον κινεί και τον ωθεί στην ζωή, την δημιουργία, το κάλλος και την ομορφιά. Σαφέστατα και ο Θεός ζητάει να κινηθούμε προς αυτήν, «εσεσθε ουν υμεις τελειοι ως ο πατηρ υμων ο ουρανιος τελειος εστιν» Ματθ. 5:48-48 , αλλά σε καμία περίπτωση δεν ζητάει αυτή την αγχώδη ψυχαναγκαστική εμμονή, που επιθυμεί τον τέλειο εαυτό, τους τέλειους γονείς, φίλους, συντρόφους, δουλειές και τόπους. Ο Θεός μας καλεί στην τελειότητα όχι με όρους ψυχολογικούς και συναισθηματικούς, αλλά οντολογικούς. Μας φωνάζει δηλαδή ποιοι είμαστε, το είναι μας, και όχι τον ρόλο και το φαίνεσθαι μας. Μας καλεί να κοινωνήσουμε μαζί του ως πηγή του Απολύτου, να ξεδιψάσουμε αυτήν την ξηρασία της ψυχής μας προγευόμενοι αυτό που θα ακολουθήσει στην Βασιλεία Του. Ξέρει πολύ καλά ότι η τελειότητα δεν είναι συνθήκη της εδώ ζωής, αλλά της μέλλουσας. Αυτό όμως θα πρέπει να λειτουργεί θεραπευτικά μέσα μας. Καθ’ ότι επι της ουσίας μας λέει μια αλήθεια: μην μένεις σε αυτό που ήσουν ή είσαι, σε εκείνο που έκανες ή πράττεις, αλλά σε αυτό που θα γίνεις. Σε εκείνο που μπορείς να υπάρξεις. Άλλωστε η ευτυχία και η χαρά δεν ανήκει στους τέλειους αλλά στους αληθινούς και αυθεντικούς. Σε εκείνους που δεν ματαιώνονται από αυτό που είναι, αλλά εμπνέονται από εκείνο που μπορούν να γίνουν…

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Θανάτωσε το θέλημα σου και θα αρέσεις στον Θεό περισσότερο

Λοιπόν, εσύ αδελφέ, που επιθυμείς να φθάσεις στο ύψος αυτής της τελειότητας, επειδή είναι ανάγκη να κάνεις μια ακατάπαυστη πάλη με τον εαυτό σου, για να νικήσης γενναία και να εξουδετερώσης όλα τα θελήματα, μεγάλα και μικρά, αναγκαστικά πρέπει να ετοιμασθείς με κάθε προθυμία της ψυχής σου σε αυτό τον πόλεμο (γιατί το στεφάνι δεν δίνεται σε άλλον, παρά μόνο στο γενναίο πολεμιστή).

Αυτός ο πόλεμος, καθώς είναι δυσκολότερος από κάθε άλλο πόλεμο (γιατί πολεμώντας εναντίον του εαυτού μας, πολεμούμαστε από τον ίδιο τον εαυτό μας), έτσι και η νίκη που πετυχαίνουμε σε αυτόν, θα είναι ενδοξότερη από κάθε άλλη, και περισσότερο ευπρόσδεκτη στον Θεό.

Γιατί αν θελήσης να θανατώσεις τα άτακτα πάθη σου, και τις επιθυμίες και θελήματά σου, θα αρέσεις στον Θεό περισσότερο και θα τον υπηρετήσεις καλύτερα, παρά αν μαστιγώνεσαι, μέχρι να βγάλεις αίμα, και αν νηστεύης περισσότερο από τους παλιούς ερημίτες, και αν επιστρέψεις στο καλό χιλιάδες ψυχές, όντας εσύ κυριευμένος από τα πάθη.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Ο αόρατος πόλεμος
https://paterikiparadosi.blogspot.com/

[Αναστάσιος]

«Ὅπως τὸ σῶμα χωρὶς τὴν ψυχή εἶναι νεκρό, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή χωρὶς τὴν προσευχή, εἶναι νεκρή».
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος