Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Να μοιραστούμε με τους άλλους τη μεγάλη χαρά της Ανάστασης…[του Επισκόπου Διοκλείας Καλλίστου Γουέαρ]
Επειδή ο Χριστός, ο Θεός μας, είναι αληθινός άνθρωπος, πέθανε μ’ ένα πλήρη και γνήσιο ανθρώπινο θάνατο πάνω στο Σταυρό. Αλλά επειδή δεν είναι μόνο αληθινός άνθρωπος αλλά και αληθινός Θεός, επειδή είναι η ίδια η ζωή και η πηγή της ζωής, αυτός ο θάνατος δεν ήταν, και δεν θα μπορούσε να είναι, το τελικό κλείσιμο.

Η ίδια η Σταύρωση είναι μια νίκη αλλά ενώ τη Μ. Παρασκευή η νίκη είναι κρυμμένη, το πρωί του Πάσχα διακηρύσσεται. Ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς και με την ανάστασή του μας λυτρώνει από την αγωνία και τον τρόμο η νίκη του Σταυρού βεβαιώνεται, η αγάπη φανερώνεται ανοιχτά, ότι είναι πιο δυνατή απ’ το μίσος και η ζωή πιο δυνατή απ’ το θάνατο. Ο ίδιος ο Θεός πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς κι έτσι δεν υπάρχει πια θάνατος ακόμη κι ο θάνατος γέμισε από το Θεό. Αφού ο Χριστός αναστήθηκε, δεν είναι ανάγκη πια να φοβόμαστε καμιά σκοτεινή ή δαιμονική δύναμη μέσα στο σύμπαν. Όπως διακηρύττουμε κάθε χρόνο στην πασχαλινή Λειτουργία τα μεσάνυχτα, με λόγια που αποδίδονται στον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο:
Μηδείς φοβείσθω θάνατον
ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος
Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες
Ανέστη Χριστός, και χαίρουσιν άγγελοι…

Εδώ, όπως και αλλού, η Ορθοδοξία τονίζει το απόλυτο. Επαναλαμβάνουμε με τον Απ. Παύλο, «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α’ Κορ. 15,14). Πώς θα συνεχίσουμε να είμαστε Χριστιανοί, αν πιστεύουμε ότι ο Χριστιανισμός έχει θεμελιωθεί πάνω σε μια πλάνη; Έτσι, όπως δεν είναι σωστό ν’ αντιμετωπίζουμε το Χριστό απλώς σαν ένα προφήτη ή δάσκαλο ηθικής και όχι σαν ενσαρκωμένο Θεό, έτσι δεν είναι αρκετό να ερμηνεύουμε την Ανάσταση, λέγοντας ότι «το πνεύμα» του Χριστού κατά κάποιο τρόπο συνέχισε να ζει ανάμεσα στους μαθητές του. Κάποιος που δεν είναι «Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού», που δε νίκησε το θάνατο πεθαίνοντας και ανασταίνοντας τον εαυτό του από τους νεκρούς, δεν μπορεί να είναι η σωτηρία μας και η ελπίδα μας. Εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι υπήρξε αληθινή ανάσταση εκ των νεκρών, με την έννοια ότι το ανθρώπινο σώμα του Χριστού ξαναενώθηκε με την ανθρώπινη ψυχή του και ότι ο τάφος βρέθηκε αδειανός.
«Υμείς δέ εστε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. 24,48). Ο αναστημένος Χριστός μας στέλνει μέσα στον κόσμο να μοιραστούμε με άλλους τη «μεγάλη χαρά» της Ανάστασής του. Ο πατήρ Alexander Schmeman γράφει: «Από την αρχή-αρχή ο Χριστιανισμός υπήρξε η διακήρυξη της χαράς, της μόνης δυνατής χαράς πάνω στη γη… Δίχως τη διακήρυξη αυτής της χαράς ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος. Μόνον ως χαρά η Εκκλησία έγινε νικήτρια μέσα στον κόσμο κι έχασε τον κόσμο όταν έχασε τη χαρά, όταν έπαψε να είναι μάρτυρας αυτής της χαράς. Απ’ όλες τις κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών, η πιο τρομερή εκφράστηκε από τον Nietzsche όταν είπε ότι οι Χριστιανοί δεν είχαν χαρά … «Μη φοβείσθε ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην» -έτσι αρχίζει το ευαγγέλιο και τελειώνει: «και αυτοί προσκυνήσαντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης…» (Λουκ. 2,10,24,52). Κι εμείς πρέπει να επανακτήσουμε το μήνυμα της μεγάλης χαράς».

Γράφει ο π. Δημήτριος Staniloae: «Η βαθειά προέλευση της ελπίδας και της χαράς που χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία και που εισχωρούν σ’ όλη τη λατρεία της είναι η Ανάσταση. Το Πάσχα, το κέντρο της Ορθόδοξης Λατρείας, είναι μία έκρηξη χαράς, είναι η ίδια χαρά που ένιωσαν οι Απόστολοι όταν είδαν τον αναστημένο Σωτήρα. Είναι η έκρηξη της χαράς του σύμπαντος στο θρίαμβο της ζωής, έπειτα από τη συντριπτική θλίψη για το θάνατο -το θάνατο που ακόμη και ο Κύριος της ζωής έπρεπε να υποφέρει όταν έγινε άνθρωπος. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος». Τώρα όλα τα πράγματα έχουν γεμίσει με τη βεβαιότητα της ζωής, ενώ πριν όλα πήγαιναν σταθερά προς το θάνατο.
Η Ορθοδοξία δίνει έμφαση με ιδιαίτερη επιμονή στην πίστη του Χριστιανισμού για το θρίαμβο της ζωής.»

(Από το βιβλίο «Ο Ορθόδοξος Δρόμος», του Επισκόπου Διοκλείας Καλλίστου Γουέαρ)

www.gonia.gr

[toula]

Απόψε σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες θα στηθεί ένα απίστευτο γλέντι χαράς. Χιλιάδες άνθρωποι θα συνομολογήσουν ότι ο θάνατος νικήθηκε. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς, απόψε είναι η πιο δύσκολη στιγμή για την ανθρώπινη ύπαρξη, να πιστέψει δηλαδή και να ομολογήσει, ότι ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, και ως εκ τούτου, το παιδί, ο σύζυγος, η μάνα και ο πατέρας μας, δεν θα εξαφανιστούν στο μηδέν της ανυπαρξίας, αλλά θα ζήσουμε όλοι μαζί αιώνια.

Είναι πολύ εύκολο ή εάν θέλετε γοητευτικό να πιστεύεις στην διδασκαλία του Χριστού περί αγάπης, ειρήνης και δικαιοσύνης, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να κάνεις το άλμα της πίστεως, και να πιστέψεις στην Ανάσταση Του, και μάλιστα την ανάσταση των νεκρών.
Αυτή όμως είναι η ουσία του μηνύματος και της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο, να νικήσει τον θάνατο φανερώνοντας την σταυροαναστάσιμη ουσία της ζωής. Μπορεί μόνος του ο άνθρωπος να πιστέψει στην Ανάσταση; Όχι. Η πίστη είναι δώρο του Θεού, δωρεά της αγάπης Του σε εκείνους που Τον αναζητούν.

«Δεν είναι μια εύκολη πίστη αυτή, μη γελιόμαστε, μην κρυβόμαστε, μην κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Είναι δύσκολη υπόθεση η πίστη, πρέπει να σου δωρηθεί από τον Θεό. Ναι, είναι δώρο. Στη χριστιανική σκέψη και παράδοση γίνεται η ουσιώδης διάκριση μεταξύ ομολογίας και πίστεως. Ομολογώ σημαίνει ότι αναγνωρίζω τις βασικές αλήθειες της χριστιανικής αποκάλυψης. Το να φτάσω να τις πιστεύω, να γίνει αυτή η ομολογία πίστη, αυτό δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα. Είναι ένα δώρο του Θεού σε εκείνον βεβαίως που το αποζητάει». Ας μην ξεχνάμε οτι η πίστη είναι παραίτηση απο τις ψευδαισθήσεις του "εγω" και άνοιγμα εμπιστοσύνης στο Θεό. Οπότε η αναγκαιότητα της φύσης μου, με οδηγεί στην απιστία αλλά η δίψα για ελευθερία μου φανερώνει τον δρόμο της πίστεως.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Γέροντας Πορφύριος: «Εκεί Που Απελπίζεσαι, Ο Θεός Σου Στέλνει Κάτι Που Δεν Το Περιμένεις»

[toula]

Ο γέροντας Πορφύριος είπε: «Μην απελπίζεσαι».

«Όταν αμαρτάνεις, να μην απελπίζεσαι. Με θάρρος και ελπίδα στο Θεό να μετανοείς και να πηγαίνεις στον Πνευματικό που σου έχω υποδείξει, αν δεν μπορώ εγώ, και να τα εξομολογείσαι. Έτσι μόνο θα σωθείς». [Τζ. 142]

«Δεν υπάρχει απελπισία μέσα στην Εκκλησία»

Εκείνο που έλεγε, κυρίως, ήτανε για τη σημασία της εξομολογήσεως. Έλεγε: «Δεν υπάρχει απελπισία όταν είσαι μέσα στην Εκκλησία, ό,τι και να έχεις κάνει, ό,τι και να έχεις υποστεί. Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι. Ο Θεός, μέσα από την εξομολόγηση –τόνιζε πάρα πολύ τη σημασία του Ιερέα, το χέρι του παπά… ήταν σαν να έβγαινε από εκεί η Θεία Χάρη- σε βοηθά και ξεπερνάς αυτά τα οποία μπορεί να σε οδηγήσουν στα έσχατα όρια της απελπισίας».

«Εκεί που απελπίζεσαι…»

«Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του. Και όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από Τον Θεό. Είναι δικό Του το δώρο. Δεν έχεις ακούσει στην Εκκλησία ότι: “Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί κατά βαίνον, εκ σου του Πατρός των φώτων;” [Κ 111]

Από το βιβλίο «Ανθολόγιο Συμβουλών» Γέροντος Πορφυρίου ιερομονάχου

[aposal]

«Για να κερδίσουμε κάτι, πρέπει να είμαστε τολμηροί, όμως και στην τόλμη αυτή πρέπει να μας οδηγεί η φρόνηση».
Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης

[toula]

Θα βλέπατε μία απαίσια ταινία δυο ή τρεις φορές; Όχι βέβαια. Τότε γιατί επιλέγουμε να βλέπουμε στην οθόνη του μυαλού μας τα χειρότερα σενάρια ζωής για εμάς; Τι είναι αυτό που μας κάνει να προβάλουμε τις πιο απαίσιες πτυχές της ύπαρξης μας και τις χειρότερες εξελίξεις για τη ζωή μας; Και πως είναι δυνατόν να ζητάμε να έρθουν αλλαγές, θαύματα και θαυμαστά σημεία όταν εμείς σκεφτόμαστε μονίμως αρνητικά και καταστροφικά;
Είναι σαφές ότι μέσα μας ζουν μνήμες, σκεπτομορφές και αυτοματισμοί που είτε μας επιβλήθηκαν είτε τους χρησιμοποιήσαμε κάποτε για να αντέξουμε την πραγματικότητα που μας πλήγωνε.

Όμως τώρα μεγαλώσαμε. Πέρασαν τα χρόνια. Άλλαξαν πολλά όσο κι αν δεν το βλέπουμε. Δεν είμαστε πλέον τα φοβισμένα παιδιά, τα κακοποιημένα, τα ψυχικά ακρωτηριασμένα. Η μήπως θέλουμε ακόμη να είμαστε; Μήπως βολευτήκαμε, ίσως συνηθίσαμε σε αυτόν το ρόλο; Ξέρουμε άλλον τρόπο να ζήσουμε και να σχετισθούμε;

Εάν το θέλουμε μπορούμε. Αρκεί να μην μένουμε στο παρελθόν μας. Ο Χριστός λέει, «…ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς…» Ματ. 8, 17-34, δηλαδή ασε το νεκρό παρελθόν σου και κοίτα μπροστά. Ασε τους παλαιούς τρόπους και αντιλήψεις που σε πήγαν έως εάν σημείο μα πλέον δεν είναι ικανοί να σε προχωρήσουν χιλιοστό παρακάτω στη ζωή.

Έλα, ακολούθησε με. Ακολούθησε το μεγαλείο που έχω βάλει μέσα σου, τα χαρίσματα που σου έχω δώσει, την κλήση που πήρες στο Βάπτισμα. Είσαι για μεγάλα και όχι για μικρά. Μπορείς αρκεί να το πιστέψεις, αρκεί να με πιστέψεις, αρκεί να θέλεις να θάψεις ότι νεκρό ζει μέσα σου.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Το «συγνώμη» του Αγίου Παϊσίου

ΑΦΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΨΑΜΕ την ακολουθία του Νυμφίου με πλησίασε ένας καλοντυμένος δάσκαλος ,γύρω στα τριάντα όπου με ευγένεια με ρωτά:

-Πάτερ πως και έχετε το Εικονοστάσι των Αγίων Αρσενίου και Παϊσίου σε περίοπτη θέση;

-Εε, τους ευλαβούμαστε ιδιαίτερα.Έχουν άλλωστε θαυματουργήσει πολλές φορές στην Εκκλησία μας.

-Εσύ τώρα για να ρωτάς μάλλον θα τους αγαπάς και εσύ.

-Και βέβαια, ήταν οι προγόνοι μου από τα Φάρασα της Καππαδοκίας ,από το ίδιο χωριό του Αγίου Παϊσίου . Έχουμε χτίσει μάλιστα και ένα Εκκλησάκι του Αγίου Παϊσίου στο χωριό μας στην Δράμα.

_Ωωω και θυμάσαι κάτι να σου έχουνε πεί οι παππούδες σου από τον Άγιο; -Θα σας απογοητεύσω. Κάτι καλό δεν μπορώ να σας πώ.Ήταν χολιασμένοι και τσακωμένα τα σόγια μας πολλά χρόνια.

-Ε ποιος ξέρει; Ήταν Πρόεδρος του χωριού ο πατέρας του Αγίου Παϊσίου και στην διοίκηση συμβαίνουν οι προστριβές.

-Μα το καταπληκτικό πάτερ μου και ακόμη με συγκινεί , είναι ότι κάποτε ο Όσιος Παϊσιος έκανε τόσα χιλιόμετρα και ήρθε από το Άγιον Όρος στο χωριό μας για να ζητήσει συγνώμη και συγχώρεση για λογαριασμό των προγόνων του.

Είχε τόσο λεπτή συνείδηση που ακόμη και τις διενέξεις και τα λάθη των πατεράδων του (που ενδεχομένως να είχανε δίκαιο στην αναφερόμενη παρεξήγηση) τα θεωρούσε και δικά του σφάλματα και έτσι νοιαζότανε για την ανάπαψη των εδικών του δίνοντας πάψη και τέλος στην φιλονικία των προγόνων του με την συγχώρεση που ζητούσε . Τούτο θαρρώ πως είναι το καλύτερο μνημόσυνο για μία ψυχή. Και μετά σου λένε πως δεν ενδιαφερόταν ο άγιος για τους συγγενείς του! -Βέβαια πολύ άγιο και έξυπνο δάσκαλε. Να ανακαλύπτεις με ποιους ο κοιμηθείς είχε χολιαστεί και να ζητείς για λόγου του συγχώρεση ως φυσικός απόγονός του και ως ο έχων νομίμως τα πνευματικά δικαιώματα της εδικής του συγνώμης. Άλλωστε Άγιος δεν είναι ο αλάνθαστος αλλά αυτός που έχει την τιμιότητα να δέχεται τα λάθη του.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

http://apantaortodoxias.blogspot.com

[toula]

Την ημέρα που θα λυπηθείς κάποιον άνθρωπο ο οποίος πάσχει ψυχικά και σωματικά να θεωρείς την ημέρα εκείνη ότι έπαθες για τον Χριστό, καθότι ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δικαίους. Μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς παρά τους δικαίους.»

Αγ. Ισαάκ ο Σύρος

Πηγή: https://orthodoxesnouthesies.blogspot.com

[toula]

Το κατ΄εικόνα το έχει κάθε άνθρωπος γιατί ο Θεός δεν ανακαλεί τα χαρίσματά Του.
Το καθ΄ομοίωσιν όμως το έχουν σπάνιοι και
μόνο οι ενάρετοι και άγιοι
οι οποίοι μιμούνται κατά το δυνατό σε ανθρώπους,
την αγαθότητα του Θεού.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

[toula]

Πεινά ο άνθρωπος για δόξα και χρήμα, για απόλαυση και εξουσία. Και είναι αυτή η πείνα αχόρταγη και ακόρεστη διότι είναι πλαστή και αφύσικη. Και λυσσομανάνε μέσα στην καρδιά του άνεμοι απληστίας και ιδιοτροπίας. Και είναι αυτή η πείνα που τρώει τα σωθικά του. Είναι αυτή η αίσθηση του ανέφικτου και ανεκπλήρωτου που τρομοκρατεί την ζωή του. Μα πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια άλλη πείνα.
------------------------------------
Πεινά ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος. Πεινά, όχι όμως για φθορά και ύλη. Προσπαθεί μέσω όλων αυτών να χορτάσει την πραγματική του πείνα. Και αυτή είναι η πείνα του για αγάπη. Εάν δεν ικανοποιήσει αυτή την πείνα του για αγάπη (να δώσει και να πάρει) τότε πέφτει με τα μούτρα στο φαΐ, τότε εμμένει στην απόκτηση υλικών πραγμάτων, τότε χάνει την ειρήνη και την ηρεμία του. Και μπορεί να τρώει πολύ, να παχαίνει μα ευτυχισμένος δεν είναι. Μπορεί να ικανοποιεί τις φιλοδοξίες του και τα «θέλω» του, μα ανάπαυση δεν βρίσκει.
------------------------------------
Πεινάμε όλοι για αγάπη. Γιατί έχουμε φτιαχτεί για ν’ αγαπούμε και για ν’ αγαπηθούμε. Γι’ αυτό τελικά ζούμε. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Ένας σκοπός που ξεπερνά την φθορά και τον θάνατο, που ξεπερνά το εφήμερο και αισθητό.
Πεινάμε για αγάπη. Πεινάμε για να ενωθούμε με τους άλλους, πεινάμε για αγκαλιές και φιλιά. Και είναι αυτή η πείνα ότι πιο ιερό έχουμε, ότι πιο πολύτιμο κατέχουμε.
Αυτή η πείνα για τα μάτια σου, αυτή η πείνα για την αγκαλιά σου, αυτή η πείνα για το χαμόγελό σου…
------------------------------------
Όταν ο άνθρωπος αγαπά και αγαπιέται παύει να πεινά για τ’ άλλα. Πλέον ειρηνεύει σ’ αυτό το ξεδίψασμα της ψυχής του. Δεν πασχίζει ν’ αποκτήσει εξουσία και δόξα, χρήματα και απολαύσεις διότι πλέον η ψυχή του τρέφεται από την αγάπη, από την αποδοχή που γεννά αίσθημα ασφάλειας και ειρήνης. Αγαπιέται και αγαπά και αυτό τον γεμίζει. Γεμίζει ο άνθρωπος με τον άλλον, ενώνεται με τον άλλον και πληρώνεται η ύπαρξή του.
Πεινά ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος. Πεινά για ουρανό και αιωνιότητα, δηλαδή για αγάπη. Διότι η αγάπη είναι ουράνιο αγαθό, αιώνιος θησαυρός, Θείο δώρο.
Όταν σου πει κάποιος «σ’ αγαπώ», να θυμάσαι σου λέγει «πεινώ για σένα, πεινά η ψυχή μου…άσε με να ξεδιψάσω μεσ’ τα μάτια σου, άσε με να ξαποστάσω στο χαμόγελό σου, άσε με ν’ αναπαυθώ στην αγκαλιά σου…άσε με να σε ξεκουράσω, άσε με να σου χαμογελάσω, άσε με να σ’αναπαύσω…άσε με να χορτάσω, να σε ξεδιψάσω». Και είναι αυτό το βίωμα της πληρότητας. Αυτό το βίωμα του παραδείσου που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχεις ανάγκη τίποτα άλλο για να ευτυχείς. Όχι, δεν είναι η αγάπη Θεός, αλλά ο Θεός είναι Αγάπη. Και επειδή "είδες τον αδελφό σου, είδες τον Θεό σου" γι' αυτό και μέσω του πλησίον εκπληρώνουμε αυτό το κάλεσμα του Θεού για αιώνια αγάπη, για αιώνια ένωση, για αιώνιο παράδεισο.
------------------------------------
Όταν αγαπάς πλέον κινείσαι διαφορετικά μέσα στη ζωή. Πλέον καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη σου, με το βίωμα αυτό που δίνει ζωή στην ζωή σου, που δίνει οξυγόνο στην ανάσα σου, που δίνει νόημα σε κάθε σου κίνηση και λόγο. Και έχεις μόνο μία αγωνία: μην τυχόν και εκπέσεις της αγάπης και χαθείς, μην τυχόν και την τραυματίσεις γιατί τότε κι εσύ αιμορραγείς.
------------------------------------
Η αγάπη πάντα έχει πρόσωπο και όνομα για όλους μας. Ο καθένας ξέρει για ποιον πεινά, ξέρει ποιον βαθιά αγαπά. Δεν είναι η αγάπη κάτι το αόριστο αλλά κάτι το συγκεκριμένο. Δεν μπορούμε να λέμε ότι «αγαπούμε» (έτσι γενικά) εάν η αγάπη μας δεν έχει πηγή και στόχο κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.
------------------------------------
Γι’ αυτό και κάθε μας «σ’ αγαπώ» αναφέρεται σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο.
------------------------------------
Η αγάπη μας δηλαδή έχει όνομα...το όνομα, το πρόσωπο, τα μάτια του άλλου.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος