Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Η συνεχής μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθά στο να μην ξεχνάμε ποτέ αυτά που μελετούμε».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Έχουν μεγάλη δύναμη οι προσευχές του πνευματικού – Αγίου Σιλουανού, του Αθωνίτου

Πρέπει να θυμούμαστε πάντοτε πως ο πνευματικός τελεί το λειτούργημα του με το Άγιο Πνεύμα, και γι’ αυτό οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Πιστεύετε, αδελφοί, πως αν τύχει και πεθάνει κάποιος ενώπιον του πνευματικού και του πει: «Άγιε πάτερ, ευλόγησέ με να δω τον Κύριο στην Βασιλεία των Ουρανών», και του απαντήσει ο πνευματικός «Πήγαινε, παιδί μου, και δες τον Κύριο», θα γίνει ότι του δώσει με την ευλογία ο πνευματικός, γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι το ίδιο και στον ουρανό και στη γη.

Έχουν μεγάλη δύναμη οι προσευχές του πνευματικού. Εγώ έπαθα πολλά εξαιτίας της υπερηφάνειας μου από τους δαίμονες, αλλά ο Κύριος με ταπείνωσε και με ελέησε με τις προσευχές του πνευματικού, και τώρα ο Κύριος μου φανέρωσε ότι σε αυτούς αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα, και γι’ αυτό έχω βαθύ σεβασμό για τους πνευματικούς. Με τις προσευχές τους παίρνουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την αγαλλίαση για τον Κύριο που μας αγαπά και μας άνοιξε το δρόμο προς τη σωτηρία της ψυχής.

Πρέπει να θυμούμαστε πάντοτε πως ο πνευματικός τελεί το λειτούργημα του με το Άγιο Πνεύμα, και γι’ αυτό οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Αν ο άνθρωπος δεν τα λέει όλα στον πνευματικό, τότε «η οδός αυτού είναι σκολιά» και δεν οδηγεί στη σωτηρία. Αν, όμως, λέει τα πάντα, αυτός πορεύεται κατευθείαν στη Βασιλεία των Ουρανών.

Ένας μοναχός με ρώτησε: «Πες μου, τι πρέπει να κάνω για να διορθώσω τη ζωή μου;» Του άρεσε να τρώει πολύ και ακαίρως. Του είπα: «Γράφε κάθε ημέρα πόσο έφαγες και τι σκεφτόσουν, και το βράδυ διάβαζέ τα στον πνευματικό». Αυτός απήντησε: «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό».
Και έτσι δεν μπόρεσε να νικήσει τη μικρή ντροπή της εξομολογήσεως των αδυναμιών του και έμεινε αδιόρθωτος, και πέθανε από αποπληξία. Είθε να συγχωρέσει ο Θεός τον αδελφό μας και να μας φυλάξει από παρόμοιο θάνατο.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Άγιος Σιλουανός, ο Αθωνίτης, Αρχιμανδρίτου Σωφρόνιου Σαχάρωφ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2009, σελ. 485-486.
http://www.agiosgeorgioskorydallou.gr/

[toula]

Μερικές φορές ο άνθρωπος νομίζει πως προσεύχεται θερμά, μα η προσευχή του δεν φέρνει στην καρδιά τους καρπούς της ειρήνης και της χαράς του Αγίου Πνεύματος! Πως γίνεται αυτό; Επειδή κάνει την προσευχή του, χωρίς να έχει μετανοήσει ειλικρινά, για τις αμαρτίες που έκανε την ημέρα που πέρασε!

Άγιος Ίωάννης τής Κρονστάνδης
https://www.pemptousia.gr/

[Αναστάσιος]

«Να έχουμε αγάπη, πραότητα, ειρήνη. Έτσι βοηθάμε τον συνάνθρωπο μας, όταν κυριεύεται από το κακό. Μυστικά ακτινοβολεί το παράδειγμα, όχι μόνον όταν ο άλλος είναι παρών αλλά κι όταν δεν είναι. Ν' αγωνιζόμαστε να στέλνομε την αγαθή μας διάθεση.
Ακόμη και λόγια όταν λέμε για τη ζωή του άλλου που δεν την εγκρίνομε, αυτός το καταλαβαίνει και τον απωθούμε. Ενώ αν είμαστε ελεήμονες και τον συγχωρούμε, τον επηρεάζομε -όπως τον επηρεάζει και το κακό- κι ας μην μάς βλέπει».
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Ένα «κακό παιδί» είναι ένας πληγωμένος εν δυνάμει Άγιος που χρειάζεται επειγόντως θεραπεία. Και αυτό που λέμε εμείς κακή αντίδραση είναι η πληγωμένη κραυγή της τραυματισμένης καρδιάς που φωνάζει «πονάω!». Μια εκκεντρική εξωτερική εμφάνιση ενός παιδιού είναι οι πληγές που κάποιοι το σταύρωσαν για να ικανοποιηθούν οι ίδιοι. Μια εκκεντρικότητα που στην ουσία είναι μια έκφραση απελπισίας για λίγες σταγόνες αγάπης

Μας ενδιαφέρει το παιδί μας αν είναι καλός μαθητής, το καλό παιδί της γειτονιάς, αν κρατάει καλά τα παράσημα από το ένδοξο σόϊ αλλά δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται στον πυρήνα της ψυχής του. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για αυτήν. Μας ενδιαφέρει να είναι πρώτος στον κόσμο αλλά όχι στα μάτια του Θεού και στον ουράνιο κόσμο.
Πολλές φορές αυτή η πληγή ξεκίνησε από την βάπτιση που κάποιοι το έβλεπαν σαν προϊον και τσακωνόντουσαν ποιανού όνομα θα πάρει. Στην συνέχεια οι περισσότεροι ενδιαφερόντουσαν για το αν θα φάει επίγεια τροφή και όχι ουράνια.

Του μιλούσαν να κυνηγάει γήινα πλούτη και ηδονές κανείς όμως δεν του είπε ότι είναι προορισμένος να κληρονομήσει την αιώνια ζωή και την Βασιλεία των ουρανών.
Ένα παιδί που δεν μπορεί να ερωτευθεί τον Χριστό και τον άνθρωπο γιατί τον έρωτα τον διάβαζε μόνο στα παραμύθια και σε καψουροτράγουδα που άκουγε τα βράδια με αναμμένο πορτατίφ, μέσα στην θλιμμένη μοναξιά του. Εκεί έκανε όνειρα ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια αγάπη που θα ενδιαφερθεί πραγματικά για την αληθινή του καρδιά.

Δεν είδε όμως αυτή την εν Χριστώ αγάπη ποτέ στα μάτια των γονιών του και άρα του φαίνεται ψέμα. Έτσι φαντάζεται τον έρωτα και τον συνδέει με την ηδονή χωρίς να τον ριζώνει με την αγάπη και όλα αυτά μόνο στην φαντασία του διότι την αλήθεια δεν την βλέπει πουθενά. Ένα παιδί που οι γονείς του φωνάζουν ότι του έδωσαν τα πάντα και είναι αχάριστο αλλά εκείνο νιώθει ορφανό. Πήρε τα πάντα αλλά κανείς δεν του είπε για τον Χριστό και την Βασιλεία των Ουρανών και νιώθει μέσα του μια μοναξιά που μοιάζει με μια πληγή που πονάει πολύ. Ένα "κακό παιδί" είναι ένα πληγωμένο παιδί , μια τραυματισμένη ύπαρξη που πονάει. Φωνάζει μέσα του η υιοθεσία του Αγίου Βαπτίσματος , βιώνει αυτήν την φλόγα να καίει την καρδιά του , άραγε ποιός θα του μιλήσει..; Ποιός θα σταθεί δίπλα στην ύπαρξη του για να του πει ότι σε αυτή την ζωή προορισμός μας είναι να κοινωνούμε την αλήθεια και όχι να ψάχνουμε ψεύτικες αλήθειες σε σκοτεινούς δρόμους. Πως θα γλιτώσει αυτό το παιδί όταν ο γονιός του μιλάει για αμαρτία και όχι για αρετή. Για εξωτερική ομορφιά και για το κέρδος της σοφίας του κόσμου αλλά όχι για την Βασιλεία του Θεού.

Γι'αυτό το παιδί που μοιάζει με πληγωμένο αετό ο Κύριος λέει "Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς".

Μην μαλώνουμε τους αετούς , μην τους κατακρίνουμε αλλά να φωνάξουμε τον γιατρό για αυτούς και ο ίδιος ξέρει τι θα κάνει. Ο γονιός που αγαπάει πραγματικά το παιδί που έχει φέρει στο κόσμο , το βλέπει ως παιδί του Θεού και όχι ως δικό του. Το θεωρεί υιοθετημένο και ο ίδιος νιώθει συνοδοιπόρος. Η διαπαιδαγώγηση του γονιού οφείλει να έχει σαν βάση την έκφραση "Τα σα εκ των σων".....
"Δικό σου είναι Χριστέ μου το τέκνο μου και βοήθησε με σε παρακαλώ να γίνει πολίτης της Βασιλεία σου." Η καλύτερη προσευχή που μπορεί να κάνει κάθε άνθρωπος που έχει φέρει παιδί στο κόσμο.
Γι'αυτό αγαπητοί μου αν δεις πληγωμένο αετό μην του κακιώσεις , αγκάλιασε τον ..

euxh.gr - π.Σπυρίδων Σκουτής

[aposal]

«Η μελέτη των Αγίων Γραφών είναι συνομιλία με τον Θεό».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Πότε θα τον πάρει ο Θεός τον πόνο;

Να ξέρετε και τούτο: όταν πια ο πόνος θα κάνει τη δουλειά που πρέπει να κάνει, μετά τον παίρνει ο Θεός. Δεν είναι καθόλου δύσκολο στον Θεό να πάρει τον οποιονδήποτε πόνο. Γι’ αυτό, όταν πονούμε, όταν επιμένει ένας πόνος, παρακαλώ, ας το σκεπτόμαστε έτσι: «Κάτι καλό ακόμη θέλει να κάνει ο Θεός σ’ εμένα, κι εγώ κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω και μόνο γογγύζω και μόνο παραπονούμαι». Να το δεις αυτό, ότι κάτι καλό θέλει ο Θεός να κάνει.

Όπως λέω κάτι ανάλογο σε μερικούς γονείς. Έρχονται καμιά φορά γονείς –καλοί γονείς, που είναι πνευματικοί άνθρωποι και προσεκτικοί στα χριστιανικά τους καθήκοντα– για να παραπονεθούν για το παιδί τους, που πήρε άλλο δρόμο, τέτοιον που δεν περίμεναν ποτέ να πάρει.

Και αναγκάζομαι και τους λέω το εξής, όχι απλώς για να κάνω κουβέντα μαζί τους, αλλά γιατί πιστεύω –και το έχω δει στην πράξη– ότι είναι έτσι: «Κοιτάξτε, μπορεί εσείς να θεωρείτε ότι είστε καλοί και απλώς νοιάζεστε τι θα γίνει το παιδί σας, που χάνεται, καθώς παίρνει τον κακό δρόμο. Και όμως –σας παρακαλώ να προσέξετε– ο Θεός το επιτρέπει αυτό στο παιδί σας, ακριβώς για να δείτε εσείς κάποια πράγματα δικά σας, που δεν τα είδατε ακόμη. Μπορεί να έχετε έναν εγωισμό μέσα σας, μπορεί να έχετε καλή ιδέα για τον εαυτό σας, μπορεί να έχετε κάτι άλλο, και δεν τα προσέξατε ακόμη. Και αν εσείς τα προσέξετε, και γιατρευτεί η δική σας η ψυχή από αυτές τις αμαρτίες, από αυτά τα πάθη, θα γιατρευτεί και το παιδί σας. Ο Θεός θα φέρει το παιδί πάλι πίσω στον σωστό δρόμο· κοντά σας». Και πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις γίνεται έτσι.

Και γενικά θέλω να πω ότι, όταν πια δεν θα μας χρειάζεται ο πόνος, θα τον πάρει ο Θεός. Αν επιμένει, αν παραμένει ο πόνος, σημαίνει ότι μας χρειάζεται. Και το ότι είμαι αδιάθετος απόψε, φαίνεται ότι χρειαζόταν, και γι’ αυτό το επέτρεψε ο Θεός. Αν μη τι άλλο, χρειαζόταν, για να πούμε αυτά που είπαμε, γιατί αλλιώς δεν θα τα λέγαμε. Ίσως θα λέγαμε άλλα, και πιθανόν αυτά να χρειαζόταν απόψε να ακούσουμε όλοι μας.

Πιστεύω, αδελφοί μου, ότι, αν προσέξατε, αν τα καταλάβατε λιγάκι αυτά που είπαμε και κάπως έτσι αρχίσετε να αντιμετωπίζετε τον πόνο, θα διαπιστώσετε ότι τα πράγματα είναι όπως τα είπαμε. Αλλά προσέξτε να μην κλωτσήσει κανένας από μέσα του· γιατί την ώρα που ακούμε μια ομιλία, όλο και μπορεί από μέσα μας να κλωτσάμε: «Καλά τα λέει, αλλά δεν γίνονται. Καλά τα λέει, αλλά πώς θα τα κάνουμε;» Όχι, όχι έτσι. Αν τα πάρεις έτσι, ήδη έκανες μεγάλη ζημιά στην ψυχή σου. Ακούς τον λόγο του Θεού; Ρούφηξέ τον και άφησέ τον να κάνει δουλειά μέσα σου. Μην κλωτσάς καθόλου, μην αντιδράς καθόλου.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Το μυστήριο του πόνου”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2010, σελ. 35 (απόσπασμα).
https://www.koinoniaorthodoxias.org

[toula]

Ή Παναγία δέν θά μάς άπορρίψη ποτέ...!
Γι’ αυτό και εμείς να μη παύσωμεν να τρέχωμεν και να παρακαλούμεν την Παναγία μας!
Εκείνη είναι η σωτηρία όλου του κόσμου!
Εκείνη είναι η ολόφωτη λαμπάδα που λάμπει και φωτίζει με την λάμψιν της όλην την οικουμένην!
Όταν τρέξωμεν κοντά της με πίστι, με ευλάβεια, με αγάπη, δεν θα μας απορρίψη ποτέ!

Άγιος Άνθιμος Χίου

[toula]

Ο Χριστός σταυρώθηκε, τον έφτυσαν, τον ράπισαν, του φέρθηκαν σαν να είναι ο τελευταίος άνθρωπος επί της γης. Μας έδειξε ότι αυτός ο δρόμος ωφελεί τον άνθρωπο: "Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία".

Ωφελεί τον άνθρωπο να δέχεται την υποτίμηση. Ο ταπεινός δεν έχει να πέσει από πουθενά, γιατί είναι κάτω από όλους και από όλα και γι' αυτό σώζει όλους και όλα.

"Σήμερα στην εποχή μας που όλα είναι δύσκολα και οι πάντες μας υποτιμούν και μας υποβιβάζουν είναι μια χρυσή ευκαιρία να μπούμε στην ταπεινοφροσύνη".

π. Ανανίας Κουστένης

[toula]

Ως χριστιανός δεν έχεις καθήκον να εναντιωθείς στον κόσμο αλλά να νιώσεις την ανάγκη να σταυρωθείς γι'αυτόν.
Κι αυτός ο σταυρός σου να μην ζητά χειροκρότημα,
γιατί το κάνεις όχι για τα εύσημα,
αλλά γιατί δεν μπορείς να ζήσεις διαφορετικά.

Τι τραγικό να νομίζουμε ότι εμείς θα σώσουμε τον κόσμο με τις συμβουλές μας, με τις υποδείξεις μας, με την καθηκοντολογία μας.
Και καθώς προσπαθούμε να σώσουμε τους άλλους, οι ίδιοι εγκλωβιζόμαστε μέσα σε θεωρίες χωρίς πράξεις, μέσα σε κουτάκια συμπεριφορών χωρίς ζωή.

Κι ο Θεός στέκει εκεί παρών και μας θωρεί.
Βλέπει να το παίζουμε θεοί μέσα στην αλαζονεία μας,
εκπορνεύοντας λόγους Αγίων,
καταδυναστεύοντας πονεμένους,
πωρώνοντας αφελείς.
Κι όμως, ο Θεός αυτό που ποθεί
δεν είναι να μας ελέγξει,
δεν είναι να μας τιμωρήσει
αλλά να μας σώσει.
Αυτό ποθεί ο Θεός ασταμάτητα.
Να μας σώσει.

Αγαπάμε την ματαιοδοξία μας,
αγαπάμε την αμαρτία μας,
αγαπάμε το είδωλό μας.
Μα ο Θεός δεν μας μισεί.
Ακόμα και τότε που βυθιζόμαστε
στο απέραντο πέλαγος της εμπάθειας,
μας κοιτά με συμπάθεια,
χωρίς ίχνος αποστροφής,
ως Πατέρας που αγαπά.

Άραγε, πότε θα καταλάβω
ότι δεν είμαι θεός;
Άραγε, πότε θα καταλάβω
ποιος είναι ο Θεός;
Άραγε, πότε θα καταλάβω
ποιος είμαι για τον Θεό;

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος