Ψυχοφελή μηνύματα...

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο Σταυρός του Χριστού και ο Σταυρός του κάθε ανθρώπου (Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ)

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού –στόν κάθε ἄνθρωπο– εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» –ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι– ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς μοίρας Του στή γῆ καί –γιά τόν λόγο αὐτό– καί στόν οὐρανό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε’ 24).

Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρι καί ν᾽ ἀπολέσουμε ἀκόμα καί τή ζωή μας. Τόσο βαθιά καί τόσο πολύ ἔχει συνηθίσει στήν ἁμαρτία καί οἰκειώθηκε σ᾽ αὐτήν ἡ πεσμένη στήν ἁμαρτία φύση μας, πού ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ἀποκαλεῖ αὐτή τή φύση ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.

Γιά νά δεχτοῦμε τόν σταυρό στούς ὤμους μας, πρέπει πρῶτα νά πάψουμε νά ἱκανοποιοῦμε τό σῶμα στίς ἰδιότροπές του ἐπιθυμίες παρέχοντάς του μονάχα ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιά τήν ὕπαρξή του. Πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι ἡ ἀλήθειά μας εἶναι ἕνα σκληρότατο ψέμα μπροστά στόν Θεό καί ἡ λογική μας εἶναι μιά τέλεια ἀνοησία. Τέλος: ἀφοῦ παραδοθοῦμε στόν Θεό μ᾽ ὅλη τή δύναμη τῆς πίστης μας καί ριχτοῦμε στή μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, πρέπει νά ἀπαρνηθοῦμε τό δικό μας θέλημα.

Ὅποιος πραγμάτωσε μιά τέτοια ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ του εἶναι ἱκανός νά λάβει τόν σταυρό του. Αὐτός μέ ὑπακοή καί ὑποταγή στόν Θεό καί ἐπικαλούμενος τή βοήθειά Του γιά νά ἐνισχυθεῖ ἔναντι τῆς ἀδυναμίας του, ἀτενίζει δίχως φόβο καί ἀμηχανία τή θλίψι πού προσεγγίζει. Ὅποιος ἀπαρνήθηκε τόν ἑαυτό του προετοιμάζεται μεγαλόψυχα καί γενναῖα νά τήν ὑπομείνει, ἐλπίζει ὅτι μέσω αὐτῆς τῆς θλίψεως θά γίνει κοινωνός καί συμμέτοχος τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ καί φτάνει τή μυστική ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο μέ τό νοῦ καί τήν καρδιά του, ἀλλά καί μέ τήν ἴδια τήν πράξη, τήν ἴδια τή ζωή του.

Ὁ σταυρός εἶναι καί παραμένει βαρύς καί καταθλιπτικός, ἐνόσω παραμένει ὁ σταυρός μας. Ὅταν ὅμως μεταμορφωθεῖ σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τότε γίνεται ἀσυνήθιστα ἐλαφρός. «Ὁ ζυγός μου», εἶπε ὁ Κύριος, «χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. ια’ 30).

Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει τόν σταυρό στούς ὤμους του, ὅταν παραδέχεται πώς εἶναι ἄξιος τῶν θλίψεων πού ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ τοῦ καταπέμπει. Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ τότε φέρει καί ὑπομένει τόν σταυρό του σωστά, ὅταν ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ θλίψεις πού τοῦ στάλθηκαν εἶναι ἀκριβῶς -αὐτές καί ὄχι ἄλλες- εἶναι ἀναγκαῖες γιά τήν ἐν Χριστῷ μόρφωσή του καί τή σωτηρία του. Τότε φέρουμε καρτερικά τόν σταυρό μας, ὅταν ἀληθινά ἀντιλαμβανόμαστε καί ἀναγνωρίζουμε τό ἁμάρτημά μας. Σ᾽ αὐτή τή συναίσθηση τοῦ ἁμαρτήματός μας δέν ὑπάρχει καμιά αὐταπάτη. Ὡστόσο, ὅποιος παραδέχεται τόν ἑαυτό του ἁμαρτωλό καί ταυτόχρονα γογγύζει καί μοιρολογάει ἀπό τό ὕψος τοῦ σταυροῦ του, ἀποδεικνύει μ᾽ αὐτό ὅτι μέ τό νά παραδέχεται τήν ἁμαρτία του ἐπιφανειακά, κολακεύει μονάχα τόν ἑαυτόν του καί τόν ξεγελᾶ.

Τό νά ὑπομένουμε καρτερικά τόν σταυρό μας ἀποτελεῖ ἀληθινή μετάνοια. Ἐσύ, ἀδελφέ, πού εἶσαι σταυρωμένος στόν σταυρό, ἐξομολογήσου στόν Κύριο μέσα στή δικαιοσύνη καί τή χρηστότητα τῶν κριμάτων Του. Μέ τήν αὐτοκατάκριση δικαίωσε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ καί θά λάβεις ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου.

Ἐσύ, πού εἶσαι σταυρωμένος στόν σταυρό, γνώρισε τόν Χριστό –καί θά σοῦ ἀνοιχτεῖ ἡ πύλη τοῦ Παραδείσου. Ἀπό τόν σταυρό σου δοξολόγησε τόν Κύριο, ἀποκρούοντας ἀπό τόν ἑαυτό σου κάθε λογισμό μεμψιμοιρίας καί γογγυσμοῦ, ἀπορρίπτοντάς τον σάν ἔγκλημα καί σάν βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν κορυφή τοῦ σταυροῦ σου εὐχαρίστησε τόν Κύριο γιά τήν ἀνεκτίμητη δωρεά –γιά τόν σταυρό σου. Εὐχαρίστησε γιά τό πολύτιμο προνόμιό σου, τό προνόμιο νά μιμεῖσαι τόν Χριστό μέ τά βάσανα καί τό μαρτύριό σου.

Ἀπό τό σταυρό, ὅπου εἶσαι σταυρωμένος, θεολόγησε, γιατί ὁ σταυρός εἶναι τό ἀληθινό καί μόνο σχολεῖο, φυλακτήριο καί ἁγία τράπεζα τῆς ἀληθινῆς Θεολογίας.

Ἔξω ἀπό τόν σταυρό, δίχως τόν σταυρό, δέν ὑπάρχει ζῶσα γνώση Χριστοῦ. Μή ἀναζητᾶς τή Χριστιανική τελείωση στίς ἀνθρώπινες ἀρετές. Ἐκεῖ δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ τελείωση. Αὐτή εἶναι κρυμμένη στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου μετατρέπεται σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ φέρει τόν σταυρό του μέ ἐνεργό τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, ἡ ὁποία ἔχει ἀνάγκη κολασμοῦ.

Φέρνει κανείς τό σταυρό του, ὅταν σηκώνει τόν σταυρό του μέ εὐχαριστία πρός τόν Χριστό καί μέ δοξολόγησή Του. Σάν ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς δοξολογίας καί εὐχαριστίας μέσα στόν βασανισμένο ἄνθρωπο ἐμφανίζεται ἡ πνευματική παρηγοριά. Ἡ εὐχαριστία καί ἡ δοξολογία αὐτή γίνονται πλουσιώτατη πηγή ἀσύλληπτης καί αἰώνιας χαρᾶς, πού ξεπηδάει μέ χάρη ἀπό τήν καρδιά, ξεχύνεται στήν ψυχή καί στό ἴδιο τό σῶμα.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μονάχα στήν ἐξωτερική του ὄψη, γιά τούς σαρκικούς ὀφθαλμούς, εἶναι πεδίο καί χῶρος σκληρός καί δύσκολος. Γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ, πού Τόν ἀκολουθεῖ, ὁ σταυρός εἶναι πεδίο καί χῶρος ὑψίστης πνευματικῆς ἡδονῆς καί ἀπολαύσεως. Τόσο μεγάλη εἶναι αὐτή ἡ ἡδονή καί ἀπόλαυση, ὥστε ἡ θλίψη πνίγεται καί σβήνει ὁλότελα ἀπό τήν ἀπόλαυση. Καί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού τόν ἀκολουθεῖ, αἰσθάνεται μονάχα ἡδονή τήν ὥρα πού βρίσκεται ἀνάμεσα στά πιό σκληρά βάσανα. Ἔλεγε ἡ νεαρή Μαύρα στόν νεαρό σύζυγό της Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος ὑπέμενε φοβερά βασανιστήρια καί πόνους καί τήν καλοῦσε νά δεχτεῖ καί ἐκείνη τό μαρτύριο: «Φοβοῦμαι, ἀδελφέ μου, μήπως τρομάξω, ὅταν θά δῶ τά φοβερά βασανιστήρια καί τόν ἐξοργισμένο ἡγεμόνα, μήπως ἀποκάμω σέ καρτερία καί ὑποκύψω ἐξαιτίας τῆς νεανικῆς μου ἡλικίας». Ὁ μάρτυρας Τιμόθεος τῆς ἀπάντησε τότε: «Ἔλπιζε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί τά βασανιστήρια θά εἶναι γιά σένα λάδι, πού ξεχύνεται ἀπάνω στό σῶμα σου καί πνεῦμα δρόσου στά κόκκαλά σου, πού θά ἀνακουφίζει ὅλες σου τίς ἀσθένειες».

Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἰσχύς καί ἡ δόξα ὅλων τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος Ἁγίων. Ὁ Σταυρός εἶναι ἰατήρας τῶν παθῶν, ἐξολοθρευτής τῶν δαιμόνων. Θανάσιμος εἶναι ὁ σταυρός γιά ἐκείνους, πού τόν σταυρό τους δέν τόν μεταμόρφωσαν σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, πού ἀπό τόν σταυρό τους γογγύζουν κατά τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Σταυρός εἶναι γιά ἐκείνους πού τόν μέμφονται καί τόν βλασφημοῦν καί παραδίδονται στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση.

Οἱ ἁμαρτωλοί, πού δέν ἐξομολογοῦνται καί δέν μετανοοῦν, πεθαίνουν πάνω στόν σταυρό τους μέ θάνατο αἰώνιο. Μέ τό νά μήν ὑπομένουν καρτερικά ἀποστεροῦνται τήν ἀληθινή ζωή, τή ζωή μέσα στόν Θεό. Τούς ἀποκαθηλώνουν ἀπό τόν σταυρό τους, γιά νά κατέβουν σάν ψυχές στόν αἰώνιο τάφο.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀνυψώνει ἀπό τή γῆ τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ πού ‘ναι σταυρωμένος ἀπάνω του. Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πού ‘ναι σταυρωμένος πάνω στό σταυρό του, φρονεῖ τά ἄνω, μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά του ζεῖ στόν οὐρανό καί καθορᾶ τά μυστήρια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν», εἶπε ὁ Κύριος, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».

Πηγή: imaik.gr
https://alopsis.gr/alopsis/stavros4.htm
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Για τις ημέρες αυτές που περνάμε δύσκολα

Ό,τι έχει να κάνει με την πνευματική ζωή, ό,τι ζούμε μέσα στην εκκλησία, μπορεί κανείς να το ζει με δύο τρόπους: Ο ένας τρόπος είναι να μην βάζει καθόλου την καρδιά του στα πράγματα. Να είναι όλα τυπικά, θεωρητικά και λογικά. Να μην αγγίζεται ποτέ η καρδιά, να μην απασχολείται ποτέ η καρδιά με όλα αυτά που συμβαίνουν στην πνευματική του ζωή. Ο άνθρωπος δηλαδή να κρατάει συνειδητά την καρδιά μακριά από τα τελούμενα και έτσι ουσιαστικά να νιώθει ότι τα ελέγχει κιόλας. Αυτό είναι μια παγίδα μεγάλη γιατί κάθε φορά που ο άνθρωπος ανακαλύπτει ότι η καρδιά του είναι έξω από τα πράγματα καταλαβαίνει ότι και ο ίδιος είναι έξω από τα πράγματα, ο ίδιος δεν μετέχει στη ζωή της εκκλησίας, δεν μετέχει στην ζωή την πνευματική.

Ο άλλος τρόπος είναι να βλέπει κανείς την καρδιά του να μετέχει στα πράγματα που σημαίνει ό,τι και να συμβαίνει εξωτερικά, να έχει αντίκτυπο εσωτερικό στην καρδιά. Δηλαδή ό,τι τελείται εξωτερικά, είτε αληθινά μέσα στην εκκλησία, μέσα στη λατρεία της εκκλησίας, είτε προσωπικά στον αγώνα του καθενός, ό,τι τελείται να το βλέπει να σταλάζει μέσα στην ύπαρξή του, να σταλάζει μέσα στην καρδιά του, να αφορά την καρδιά του, να αφορά το πρόσωπό του σε πολύ προσωπική βάση. Τότε όλα αποκτούν μια προσωπική πλέον αίσθηση, μια προσωπική λειτουργία, όλα είναι αληθινά πια, όλα αφορούν το πρόσωπο του ανθρώπου και όλα καθρεφτίζουν ουσιαστικά αυτά που ζει ο άνθρωπος.

Το να περάσεις από το τυπικό μέρος στο ουσιαστικό, το να περάσεις δηλαδή από τη λογική των πραγμάτων στην προσωπική κατάθεση, στην καρδιακή ζωή, δεν είναι απλό πράγμα. Ο άνθρωπος πρέπει να ταπεινωθεί. Μόνο ο ταπεινός άνθρωπος έχει καρδιακή ζωή. Ο υπερήφανος άνθρωπος τα κάνει όλα λογικά, για να μπορεί να επιπλέει μέσα στην υπερηφάνειά του. Όταν όμως ο άνθρωπος ταπεινωθεί τότε όλα γίνονται αληθινά μέσα του. Η καρδιά πια αρχίζει και έχει βιώματα, αρχίζει και έχει αισθήσεις, πνευματικές αισθήσεις, τα πάντα αρχίζουν να είναι αληθινά μέσα στη ζωή του. Τότε για πρώτη φορά ανακαλύπτει ο ίδιος ότι έχει προσωπική ζωή, πνευματική ζωή, προσωπική πνευματική ζωή. Και μάλιστα ότι το πρόσωπο του Θεού τον απασχολεί πια σε προσωπικό επίπεδο και όχι σε χρηστικό επίπεδο εσωτερικό αλλά σε προσωπικό επίπεδο.

Τα πάντα χτυπάνε μέσα του. Εκεί θα δει ο άνθρωπος στο τι παρουσία Θεού υπάρχει μέσα στη ζωή του, εκεί θα δει κατά πόσο είναι ανοικτός στο πνεύμα του Θεού, στο κατά πόσο έχει υποστείλει μέσα του τους φόβους του, τις ανασφάλειές του, την ανθρώπινη λογική του, για να μπορέσει να υπάρξει μέσα του η παρουσία του Θεού. Κατά πόσο ο ίδιος έχει αισθανθεί την αμαρτωλότητά του, κατά πόσο αυτή η αμαρτωλότητα αντιστάθηκε βαθιά μέσα του ως εμπόδιο στην σχέση του με τον Θεό και κατά πόσον η παρουσία του Θεού πια διακυβεύεται από την δική του προσωπική ζωή. Τότε όλα αποκτούν μια προσωπική διάσταση. Τότε πλέον ο πόνος και η μετάνοια είναι πολύ προσωπικό θέμα και πολύ αληθινό θέμα.

Η προσευχή είναι κάτι πολύ αληθινό γιατί αφορά την κραυγή μιας ψυχής προς τον Θεό –αλλά μιας ειλικρινούς κραυγής– που βγαίνει από τα μέσα του και όχι από τη λογική. Όλα είναι πλέον αληθινά. Ο άνθρωπος πια ζει την αλήθεια τη δική του ενώπιον του Θεού. Αλλά προηγήθηκε ένα μεγάλο στάδιο όπου έπρεπε να φθάσει σε κατάσταση ταπείνωσης για να μπορέσει να ακούσει ο ίδιος την καρδιά του, να μπορέσει ο ίδιος να είναι σε επαφή με την καρδιά του.

Τα λέω όλα αυτά για να καταλάβουμε ότι στις ημέρες αυτές που περνάμε λίγο δύσκολα εξωτερικά γιατί μας πιέζουν καταστάσεις εξωτερικές, είναι η ώρα να δει κανείς κατά πόσο στην προσωπική του ζωή δρα και κινείται το πρόσωπό του, δρα και κινείται η ύπαρξή του προσωπικά, η καρδιά του προσωπικά, κατά πόσο τον αφορά προσωπικά η σχέση του με τον Θεό, κατά πόσο μπορεί και παλεύει μέσα του τους φόβους του και τις δυσκολίες του, κατά πόσο οι λογισμοί που αναπτύσσονται πολλές φορές επιθετικά εναντίον του μπορούν και καταστέλλονται δια της πίστεώς του, δια της αγάπης του, δια της εμπιστοσύνης του στον Θεό, κατά πόσο όλα αυτά είναι αληθινά πράγματα μέσα στη ζωή του.

Είναι η ώρα να δούμε ποια είναι η πνευματική ζωή ημών των χριστιανών; Πόσο πραγματική πίστη έχουμε προς τον Θεό; Πόσο ο φόβος υποστέλλεται μπροστά στο γεγονός της πίστεως; Πόσο ο άνθρωπος είναι ειλικρινής ενώπιον του Θεού; Πόσο ζει την εμπειρία του Θεού μέσα του; Πόσο ο ίδιος αισθάνεται την αμαρτωλότητά του ως εμπόδιο και πονάει και κλαίει για αυτήν; Πόσο αισθάνεται την παρουσία του Θεού ως μια δύναμη; Κι αυτή η ύπαρξή μας πολλές φορές δυσκολεύεται να αφεθεί στα χέρια Του. Όλα αυτά δείχνουν ποιος πραγματικά είναι ο εαυτός μας.

Όταν έρχονται τέτοιες δοκιμασίες, όταν έρχονται πράγματα που πιέζουν την ύπαρξη του ανθρώπου, είναι ευκαιρία για τον καθέναν από μας να δει ποιος πραγματικά είναι ενώπιον του Θεού. Ποιος πραγματικά είναι ο καθένας από μας ενώπιον της συνειδήσεώς του. Ποιος πραγματικά είναι ενώπιον της ύπαρξής του. Είναι μια ευκαιρία τώρα για μάς, να δούμε η προσευχή μας πόσο πίστη έχει; Πόσο αληθινή είναι; Πόσο ανοίγεται πραγματικά προς τον Θεό; Πόσο ακουμπάει με εμπιστοσύνη; Πόση ξεκούραση αισθάνεται ενώπιον του Θεού, έστω κι αν έξω υπάρχουν μάχες και πιέσεις; Να δει κανείς, καθένας από μας τι θέλει μέσα του πραγματικά όμως, πραγματικά. Ποια είναι η προσωπικότητά του; Ποια είναι η προσωπική του ζωή ενώπιον του Θεού;

Είναι μεγάλη ευκαιρία αυτή που έχουμε τώρα. Γιατί; Γιατί πολλές φορές διαβάζουμε στα συναξάρια των αγίων, τον κόπο τους και τον αγώνα τους, τις δυσκολίες τους, τα κατορθώματά τους, τις λύσεις που έδωσαν στις πιέσεις που αισθάνονταν. Αλλά όλα αυτά πολλές φορές τα καταλαβαίνουμε συναισθηματικά, λογικά, όχι πραγματικά και υπαρξιακά. Έρχεται η ώρα και στη δική μας ζωή που μας χτυπάει την πόρτα η αλήθεια της ζωής και μας λέει: για να δούμε τώρα, μέχρι τώρα τι κάναμε; Τι έχουμε πετύχει; Ποιοι πραγματικά είμαστε; Ποιος είναι ο εαυτός μας; Ποιο είναι το πραγματικό ηθικό βάρος που έχουμε στην πνευματική μας ζωή;

Το αισθανόμουνα σήμερα πάρα πολύ έντονα, πόσο σημαντικό είναι να εκμεταλλευθεί κανείς τέτοιες στιγμές, όχι για να ξορκίσει ένα φόβο, αλλά για να μπορέσει να δει, να αισθανθεί τον εαυτό του αποκεκαλυμμένο, αληθινό, γυμνό ενώπιον της αλήθειας του Θεού.

Αυτά που μας πιέζουν θα έρθουν, θα φύγουν, θα έρθουν άλλα, θα φύγουν κι αυτά. Εμείς όμως οφείλουμε από όλα αυτά, να κερδίσουμε. Να είμαστε μέρος της αλήθειας του Θεού και να γίνεται αυτή η πραγματικότητά μας. Απλά να παλεύουμε με κάθε τι που είναι μέσα μας ψεύτικο, κάθε τι που είναι μέσα μας άρρωστο, αδύνατο, κούφιο, υποκριτικό. Πρέπει πρώτα αυτά να πολεμηθούν. Κι αυτά πολεμούνται μέσα στο πολύ βαθύ σκοτάδι του κελιού μας. Εκεί μέσα μπορούν να πολεμηθούν, εκεί βλέπει κανείς ποιος πραγματικά είναι.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά από όλη αυτή την περιπέτεια που ζει η πατρίδα μας και όλος ο κόσμος, να βγούμε πολύ ωφελημένοι όλοι μας. Πιο ταπεινωμένοι ενώπιον του Θεού, πιο αληθινοί ενώπιον του Θεού και ενώπιον της συνειδήσεώς μας. Και όλα τα άλλα τα αναλαμβάνει ο Θεός. Μας τα έχει υποσχεθεί άλλωστε. Τότε πραγματικά ησυχάζουμε όταν γεμίζουμε με εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού, στην παρουσία του Θεού.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά λοιπόν να είναι μέρες γόνιμες για όλους μας αυτές οι μέρες.

Ιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας κατά την Προηγιασμένη Λειτουργία της Τετάρτης 11/3/2020
www.pemptousia.gr
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

«Δεν υπάρχουν μακαριότεροι άνθρωποι από εκείνους που έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό και είναι δικτυωμένοι με ευλάβεια με το Θεό. Όπως δεν υπάρχουν πιο δυστυχισμένοι από εκείνους που έκοψαν την επαφή τους με το Θεό και γυρίζουν ζαλισμένοι τον κόσμο και τα κουμπιά των σταθμών του κόσμου, για να ξεχάσουν λίγο το πολύ άγχος της εκτροχιασμένης ζωής τους».

Άγιος Παϊσιος
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από aposal »

«Ό,τι είναι για το σώμα η αρρώστια, ο πυρετός η υδρωπικία ή κάτι άλλο παρόμοιο, και ό,τι είναι για το σίδερο η σκουριά, για το μαλλί ο σκόρος και για το ξύλο το σαράκι, αυτό είναι για τη ψυχή η κακία».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο Ευαγγελισμός είναι η εορτή των καλών νέων. Πότε έχουμε όμως καλά νέα; Όταν για πολύ καιρό όλα πηγαίνουν δύσκολα και ανάποδα. Αυτό σημαίνει ότι πάντα σε μια δοκιμασία όσο μεγάλη κι αν είναι φτάνει η στιγμή να ακουστούν και τα καλά νέα.
"Έλα, κατέβα από το Σταυρό. Σήκω βγες έξω. Ήρθε η ώρα που περίμενες. Ήλθε η στιγμή που πίστεψες ότι δεν θα φτάσει ποτέ."

Γιατί η αλήθεια είναι ότι μέσα στην δίνη της δοκιμασίας έρχεται μια μαύρη στιγμή που μυρίζει απόλυτα κόλαση, και πείθεσαι ότι,«σε αυτή την μαυρίλα φως δεν πρόκειται να ξαναμπεί…». Κι όμως θα μπει. Θα έρθουν τα καλά νέα. Αυτό μας διδάσκει ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, ότι κάθε δύσκολη περίοδος της ζωή μας έχει ένα τέλος.

Βέβαια εδώ υπάρχει ένα μυστικό. Ότι για να γίνει αυτός ο Ευαγγελισμός των καλών νέων στην ζωή μας, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Δηλαδή να μπορούμε να πούμε το «ναι, είμαι εδώ, δέχομαι το φως….», όπως το έκανε η Παναγία.Μην βιαστείτε να το θεωρήσετε αυτονόητο. Δεν είναι. Δεν θέλουμε όλοι το φως, γιατί ουρλιάζουν τα σκοτάδια μας.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Δέσποινά μου, μη με εγκαταλείψεις (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, εσύ που κυοφόρησες τον Σωτήρα Χριστό και Θεό μας, σ’ εσένα αναθέτω όλη την ελπίδα μου, και σ’ εσένα, την υψηλότερη από όλες τις ουράνιες αγγελικές Δυνάμεις, έχω την εμπιστοσύνη μου.
Εσύ, Πανάχραντη, φρούρησέ με με τη θεία χάρη σου. Κυβέρνησε τη ζωή μου και οδήγησέ με στο άγιο θέλημα του Υιού σου και Θεού μας. Εσύ δώρισέ μου τη συγχώρηση των αμαρτιών μου.
Γίνε για μένα καταφύγιο, προστασία και βοήθεια και οδηγός, που με μεταφέρει στην αιώνια ζωή. Τη φοβερή μάλιστα ώρα του θανάτου μου, Δέσποινά μου, μη με εγκαταλείψεις, αλλά σπεύσε να με βοηθήσεις, και άρπαξέ με και σώσε με από την πικρή εξουσία των δαιμόνων· διότι έχεις στη θέλησή σου τη δυνατότητα, ως αληθινή Μητέρα του Θεού και Κυρία όλων.

Δέξου, πανευμενέστατη Παναγία Δέσποινα Θεομήτωρ, από μας τους ανάξιους δούλους σου, δώρα πολύτιμα και πρέποντα σ’ εσένα μόνο, εσύ που είσαι διαλεγμένη από όλες τις γενεές, εσύ που φάνηκες ανώτερη από κάθε δημιουργία των ουρανίων και των επιγείων, επειδή με τη μεσολάβησή σου γνωρίσαμε τον Υιό του Θεού, και με τη μεσολάβησή σου ο Κύριος των ουρανίων Δυνάμεων παρουσιάσθηκε ανάμεσά μας, και γίναμε άξιοι να λάβουμε το άγιο σώμα και αίμα του. Είσαι μακάρια εσύ στις γενεές των γενεών, Θεομακάριστη, εσύ που είσαι λαμπρότερη από τα Χερουβείμ, και ενδοξότερη από τα Σεραφείμ.

Και τώρα, πανύμνητη Παναγία Θεοτόκε, μην παύσεις να μεσιτεύεις για μας τους ανάξιους δούλους σου, για να σωθούμε από κάθε επιβουλή του Πονηρού και από κάθε δυσκολία, και να φυλαχθούμε άτρωτοι από κάθε επίθεση προερχόμενη από τα φαρμακερά βέλη του· αλλά και ως το τέλος φύλαξέ μας, με τις ικεσίες σου ακατάκριτους, ώστε σωζόμενοι με τη δική σου βοήθεια και αρωγή να αναπέμπουμε δοξολογία και αίνεση και ευχαριστία και προσκύνηση πάντοτε στον μόνο Τριαδικό Θεό και Δημιουργό όλων των δημιουργημάτων.

Αγαθή Δέσποινα και πανευγενέστατη Μητέρα του αγαθού και πανάγαθου και υπεράγαθου Θεού, ρίξε το βλέμμα σου στην προσευχή του ανάξιου και αχρείου δούλου σου με το σπλαχνικό σου μάτι, και πρόσφερε τη βοήθειά σου σ’ εμένα σύμφωνα με το πολύ έλεος της ανέκφραστης ευσπλαχνίας σου, και παράβλεψε τα αμαρτήματά μου, αυτά που έπραξα με λόγια και αυτά που έπραξα με έργα, αυτά που έπραξα με κάθε αίσθηση, τα εκούσια και τα ακούσια, αυτά που έπραξα συνειδητά και από άγνοια, και κάνε με όλον καινούριο άνθρωπο, με το να με καταστήσεις ναό του παναγίου και ζωοποιού και εξουσιαστικού Πνεύματος, που κατοίκησε και έριξε τη σκιά του στην πανάχραντη μήτρα σου, και που είναι η δύναμη του ύψιστου Θεού· διότι εσύ είσαι βοηθός εκείνων που εξαντλήθηκαν από τους κόπους, προστάτης εκείνων που κινδυνεύουν, σωτήρας εκείνων που βρέθηκαν σε κακοκαιρία, λιμάνι εκείνων που έπεσαν σε τρικυμία, ενίσχυση και βοηθός εκείνων που περικυκλώθηκαν από δυσκολίες.

Δώρισε στο δούλο σου κατάνυξη, γαλήνη των λογισμών, σταθερότητα του νου, συνετό νου, προσοχή της ψυχής, ταπεινό φρόνημα, αγιοπρεπή και ήρεμη κατάσταση, συνετό και συγκρατημένο ήθος, που φανερώνει ως αποδείξεις της εσωτερικής κατάστασης την τάξη της ψυχής και την ειρήνη, την οποία ο Κύριός μας χάρισε στους μαθητές του. Ας φθάσει η δέησή μου στον άγιο ναό σου και στο κατοικητήριο της δόξας σου. Ας χύσουν τα μάτια μου άφθονα δάκρυα, για να με καθαρίσεις από το ρύπο με τα δάκρυά μου, και να με σφουγγίσεις με τα νάματα των δακρύων, καθαρίζοντάς με από το ρύπο των παθών.

Διάγραψε το χρεόγραφο των αμαρτημάτων μου. Διασκόρπισε τα σύννεφα της λύπης μου, την ομίχλη και την ταραχή των λογισμών. Απομάκρυνε από μένα την καταιγίδα και τη θύελλα των παθών, και φύλαξέ με μέσα σε αταραξία και γαλήνη. Πλάτυνε την καρδιά μου με πνευματικό πλατυσμό. Εύφρανε και χαροποίησέ με με ανέκφραστη χαρά και με παντοτινή ευφροσύνη, ώστε να διανύσω σωστά τους ίσιους δρόμους των εντολών του Υιού σου, και να βαδίσω με ακατάκριτη συνείδηση και με άμεμπτη συμπεριφορά.

Χάρισε επίσης και καθαρή προσευχή σ’ εμένα που προσεύχομαι σ’ εσένα, ώστε με αθόλωτο νου και απερίσπαστο λογισμό να μελετώ αδιάκοπα με αχόρταγη ψυχή, νύχτα και μέρα, τα λόγια των θείων Γραφών, και να ψάλλω με ευχαριστία, και να προσεύχομαι με αγαλλίαση της καρδιάς μου, για να δοξάσω και να τιμήσω και να επαινέσω τον μονογενή σου Υιό και Κύριό μας Ιησού Χριστό, στον οποίο πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. ΣΤ’, “Προσευχές”. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 358.

Πηγή: koinoniaorthodoxias
https://paraklisi.blogspot.com/
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ἂς μαλώσουμε κι ἐμεῖς μία φορά, ὅπως οἱ ἄνθρωποι.

- Μὰ δὲν ξέρω πῶς γίνεται τὸ μάλωμα, ἀπάντησε ὁ ἄλλος.

- Νά, εἶπε ὁ πρῶτος, θὰ βάλω μία μικρὴ πλίθα στὴ μέση, καὶ θὰ λέω πὼς εἶναι δική μου. Ἐσὺ πάλι θὰ λὲς ὅτι δὲν εἶναι δική μου, ἀλλὰ δική σου. Καὶ ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἀρχή.

Ἔβαλε λοιπὸν στὴ μέση τὴν πλίθα καὶ εἶπε στὸν ἄλλον:

- Αὐτὴ εἶναι δική μου.

- Ὄχι, εἶπε αὐτός, δική μου (εἶναι).

- Ἔ, ἂν εἶναι δική σου, πάρε την καὶ πήγαινε, ἀποκρίθηκε ὁ πρῶτος.

Καὶ ἔφυγαν, χωρὶς νὰ μπορέσουν νὰ μαλώσουν.

Από το Γεροντικό
Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1909
Εγγραφή: Δευ Δεκ 24, 2018 4:18 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από Αναστάσιος »

«Μετά την καταιγίδα, έρχεται η γαλήνη. Μετά τη λύπη, η χαρά και πρέπει να λέμε: “Ει ο Θεός μεθ’ ημών τις καθ’ ημών”».
Γέρων Ευμένιος Σαριδάκης
«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

"Η εκδίκηση της καθημερινότητας…."

Τι ήταν αυτό που κάθε μέρα δεχόταν τις περισσότερες ύβρεις μας; Ποιο ήταν εκείνο που κάθε βράδυ φυσούσαμε να φύγει από πάνω μας ως το μεγαλύτερο φορτίο; Ποιο θέμα απασχολούσε τις κουβέντες μας στο καφέ και το φαγητό; Η καταραμένη, βαρετή και απαίσια καθημερινότητα μας.Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Αυτή η κουραστική επαναληψιμότητα.

Δεν είχαμε και απόλυτα άδικο. Είναι όντως ψυχικά πνιγερό. Γι’ αυτό άλλωστε στο δημόσιο αλλά και στο εκκλησιαστικό βίο, έχουμε θεσπίσει ως ανθρώπινες κοινωνίες, εορτές. Για να θυμόμαστε οτι είμαστε πλασμένοι για κάτι παραπάνω, πιο γιορτινό, βαθύ, ανοιχτό, χαρμόσυνο και αιώνιο. Αυτή όμως είναι η μία πλευρά.

Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε ότι αυτή η ρουτίνα των γνωστών δεδομένων και επαναλήψιμων πρακτικών, είναι το πιο σημαντικό πλαίσιο για να μπορεί να υπάρξει η ζωή. Φανταστείτε να ξυπνούσαμε κάθε πρωί και να φτιάχναμε απ΄ την αρχή την πραγματικότητα μας. Κάθε μέρα να χτίζαμε και το βράδυ να γκρεμίζαμε. Απλά θα μας κατάπινε το χάος του άγχους και της τρέλας. Δεν θα υπήρχε ζωή στο πλανήτη.

Για να φτάσεις στον ουρανό χρειάζεσαι μια γη. Για να νιώσεις την ψυχή σου, θέλεις ένα σώμα. Για να δώσεις ένα φιλί χρειάζεται ένα κορμί να σ΄αγκαλιάσει. Για να κάνεις όνειρα πρέπει κάπου να κοιμηθείς.

Να λοιπόν τώρα που ήρθε αυτή η επιδημία και ανέτρεψε την καθημερινότητα μας. Που μας άλλαξε τους τρόπους και τις συνήθειες. Και το σημαντικό δεν είναι αυτό που ζούμε αλλά εκείνο που θα ζήσουμε μετά την λήξη της καραντίνας. Γιατί σίγουρα τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.

Ευκαιρία λοιπόν να ζητήσουμε μια ειλικρινή συγνώμη από την κατασυκοφαντημένη καθημερινότητας μας, που μας πρόσφερε τόσα πολλά και εμείς τα θεωρούσαμε αυτονόητα και δεδομένα. Καιρός να κατανοήσουμε ότι τα σημαντικά είναι κρυμμένα στα απλά, ότι το πολύ είναι στο "λίγο" και το μεγάλο στο "μικρό".
Τι ειρωνεία όμως, να επαναλαμβάνεται για ακόμη μια φορά ο κανόνας που λεει ότι πρέπει να χάσεις κάτι για να το αγαπήσεις αληθινά, γιατί μονάχα η έλλειψη και απώλεια σε κάνει να κυνηγάς αιώνια.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από aposal »

«Ας φροντίζουμε να ευχαριστούμε για όλα τον Θεό και να υπομένουμε με γενναιότητα όλα όσα δυσάρεστα μας συμβαίνουν».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”