Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης..

«Να σας διαβάζει για τη βασκανία ο Ιερέας .

Κάποτε, παιδιά μου, λειτουργούσα σ’ ένα χωριουδάκι εδώ κοντά. Λειτουργούσα περίπου 30 χρόνια. Πήγαινα με το μουλάρι και λειτουργούσα τους ανθρώπους. Και μια μλερα, αφού λειτούργησα, μου λέει ένας επίτροπος:

Έλα, παπά μου, να πιείτε έναν καφέ.

Παιδί μου, εγώ δεν πηγαίνω σε σπίτια, του λέω.

Αν δεν έρθετε παπά μου, μας προσβάλλετε χονδρικώς. Εμείς, πάτερ μου, σας σεβόμεθα και σας εκτιμούμε.

Λέω στον πάτερ Κύριλλο, που ήμαστε μαζί.

Δεν πάμε, πάτερ μου, μαζί για συντροφιά;

Μόλις πήγαμε, ήταν εκεί μια γριά, που άρχισε να λέει:

«Παπάς μικρός στο μάγουλο! Τι ομορφιά αυτός ο παπάς; Τι ήταν αυτό, όπως το έλεγε τόσο όμορφα, το »ανώ σχώμεν τας καρδίας», και ήταν σαν δέυτερος Θεός, δεύτερος Χριστός».

Ξαφνικά, παιδιά μου, εκεί που ήμασταν, με κόβει ένας κρύος ιδρώτας, βασκανία ήταν. Κι εγώ, με συγχωρείτε, είπα....

Άγιε μου, προφήτη Ηλία, τόσα χρόνια σε λειτουργώ εδώ. Τι ήταν αυτό που έπαθα τώρα;

Λέω στον πάτερ Κύριλλο...

Πάτερ, να σηκωθούμε να φύγουμε.

Μα, αφού φτιάχνουν καφέ, είπε ο πάτερ Κύριλλος.

Πάτερ, του λέω εγώ θα πεθάνω αυτή την στιγμή.

Ερχόμεθα κάτω στο Μοναστήρι και μου λέει ο πάτερ Κύριλλος.

Πάτερ μου, σε βάσκανε η γριά.
Πάτερ μου, τι να μου κάνει η γριά; Τι ομορφιές και τι κάλλη είχα εγώ;

Πάτερ μου, με τα λόγια της. Να σου φέρω λίγο αγιασμό.

Εγώ λειτούργησα και κοινώνησα, πάτερ μου. Θα πιάσει η βασκανία τον παπά, τον λειτουργό;

Μετά τη Λειτουργία όμως σου είπε η γυναίκα αυτόν τον λόγο, είπε ο πάτερ Κύριλλος.

Ε, τότε φέρε μου λιγάκι αγιασμό.

Έφερε λίγο αγιασμό, παιδιά μου, με συγχωρείτε, έκανα το σταυρό μου, ήπια και αμέσως άνοιξαν τα μάτια μου, είχα θαμπάδα και ζαλιζόμουνα, κρύος ιδρώτας, αμέσως συνήλθα.

Γι’ αυτό, παιδιά μου, να έχετε αγιασμό στο σπίτι σας.

Είδατε, παιδιά μου, τι είπε η γριά; Η γλωσσοφαγιά είναι κακό, παιδιά μου.

Γι’ αυτό, πάντοτε να καταφεύγετε στην Εκκλησία. Προσευχή παιδιά μου, να κάνετε, προσευχές και δεήσεις. Να σας διαβάζει ο ιερέας. Να έχετε ιερέα να σας διαβάζει για τη βασκανία. Εάν δεν έχετε ιερέα, αγιασμό να έχετε, παιδιά μου.

Και τα γητέματα και τα σαραντάσματα και τα φλυτζάνια κι αυτά, παιδιά μου, είναι όλα έργα του διαβόλου.

Να πηγαίνετε στην Εκκλησία, στους πατέρες της Εκκλησίας να πηγαίνετε. Παιδιά μου, να προσέχουμε να μη σκανδαλίζουμε. Θα φύγουμε μια μέρα. Όλες τις ομορφιές θα τις φάει το χώμα, όπως και τα σώματά μας.

Από το νέο βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ: «Ένας σύγχρονος Άγιος Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)

Σελίδα 138,139,140

Έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Λίμνη Ευβοίας 2018

[toula]

μια αγκαλιά, να ξαποστάσω
ένα φιλί, να ξεδιψάσω
ένα λόγο, να ησυχάσω
μια προσευχή για να χορτάσω...

ένα όνειρο, να φωτίσω
ένα πρέπει, να καταργήσω
μια ανάμνηση, να ρωτήσω
μια αγάπη για να ζήσω...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Μήν αγωνιάς για τίποτε, αφού ο Κύριός σου είναι Παρών στη ζωή σου. Η Αγκάλη Του, σε περιβάλλει από παντού! Βρίσκεται όχι μονάχα γύρω σου αλλά και μέσα σου, γνωρίζοντας όλους τους λογισμούς, τις ανάγκες και τους πόθους σου. Εφ' όσον ζεις μαζί Του, μέσα στην πίστη και την αγάπη, το κακό δεν μπορεί να υπερισχύσει. ''Ο Κύριος εγγύς. Μηδέν μεριμνάτε''(Φιλιπ.4,5-6).

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης
1η Ιουνίου Μνήμη Αγιοκατάταξης Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης.

[aposal]

«Τά πράγματα τοῦ βίου ἀλλάζουν εὔκολα δεσπότῃ, ἡ ἀρετὴ μόνο εἶναι ἀναφαίρετο κτῆμα».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Αν σκεφτόμασταν ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μας τώρα…

«Αν σκεφτόμασταν ότι ο άνθρωπος δίπλα στον οποίο βρισκόμαστε τώρα, που τον έχουμε μπροστά μας και του μιλάμε, μπορεί σε ένα λεπτό να έχει φύγει δια παντός, αν σκεφτόμασταν ότι τα λόγια που μόλις ειπώθηκαν ήσαν και τα τελευταία, ότι η κίνηση που έγινε δεν ήταν αληθινή, ότι το καλό που θα μπορούσα να του είχα κάνει δεν το έκανα και ότι αυτό που κατέστρεψα δεν έπρεπε να το είχα καταστρέψει, τότε τον κάθε άνθρωπο που συναντάμε θα τον αντιμετωπίζαμε με προσοχή, με προσήλωση και με βάθος.

Με ένα βάθος που θα έδινε και στη δική μας ζωή βάθος. Δεν φερόμαστε όμως με αυτό τον τρόπο, γιατί πιστεύουμε ότι θα υπάρχει χρόνος.

Αλλά χρόνος δεν υπάρχει, γιατί η παρούσα στιγμή καθίσταται ανεπίστρεπτο παρελθόν και η επόμενη στιγμή δεν θα έρθει ποτέ προς το μέρος μας. Δεν διαθέτουμε τίποτε άλλο από την παρούσα στιγμή. Τον χρόνο ενός πεταρίσματος του ματιού. η στιγμή. Τίποτα άλλο».

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ - “Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ”
https://www.askitikon.eu/

[aposal]

«Δῶσε πρώτη κληρονομία στά παιδιά σου τὴν ἀρετὴ καὶ ὕστερα μοίρασέ τους καὶ τὴν περιουσία σου».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Το αγαπώ από το ποθώ διαφέρει όπως το κομποσχοίνι από το κομπολόι.
Μπορεί να μοιάζουν αλλά διαφέρουν πολύ.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Πιστεύω στο Θεό που με ξεπερνά, που είναι ακατάληπτος και απερινόητος, που ευτυχώς που δεν τον καταλαβαίνω γιατί μόνο τότε είναι αληθινός. Εάν τον καταλάβαινα δεν θα ήταν Θεός. Θα ήταν ένα είδωλο του νου και της φαντασίαςμου, ένα είδωλο των λέξεων μου.

Πιστεύω στο Θεό που είναι αόρατος αλλά ορατώς μέσα μου, δε έχει στόμα κι όμως μιλάει τόσο καθαρά στην ζωή μου, δεν έχει χέρια αλλά όταν με αγκαλιάζει νιώθω ευτυχισμένος. Είναι πνεύμα μα γεμίζει το κάθε κύτταρο του σώματος μου. Γιατί αυτός δημιούργησε τη ψυχή αυτός και το κορμί μου. Και με αγαπά όλον.

Πιστεύω σε Εκείνον που καμιά φορά μου φαίνεται να μην υπάρχει. Που μου επιτρέπει να μαλώνω μαζί Του. Που ενώ εγώ φεύγω Εκείνος τρέχει να με βρει, να με μαζέψει. Που ενώ εγώ δεν πιστεύω σε αυτόν, Αυτός επιμένει να πιστεύει σε εμένα.

Δεν χρειάζεται να τον ανακαλύψω με το μυαλό αλλά να τον δω με την καρδιά. Δεν είναι όραση των οφθαλμών αλλά αίσθησης της ύπαρξης.

Ολάκεροι μήνες και χρόνια έρευνας και σκέψης δεν θα με γνωρίσουν μαζί Του, και ένα δάκρυ, μια προσευχή, μια μετάνοια, ένα ξημέρωμα απελπισίας, μια κραυγή «που είσαι Κύριε, έλαα…..», μπορεί να γεμίσουν την ύπαρξη μου από την Παρουσία Του.

Η προσωπική μου αγωνία τελειώνει όταν πω «ας γίνει το θέλημα σου». Αυτό με ελευθερώνει από τις σκέψεις, τους λογισμούς, την πίεση στο μυαλό και στην καρδιά, την ανάγκη όλα να τα ελέγχω, να τα καθορίζω και προορίζω.

Αναπαύομαι ότι δεν ξέρω τίποτα αλλά ξέρει Εκείνος πολύ καλύτερα από μένα. Τον εμπιστεύομαι, τον πιστεύω και του αφήνομαι. Σπάω την σκληρότητα του εγω μου, του ελέγχου σε όλα και όλους, μαθαίνω να χάνω στο μυαλό και να κερδίζω στην καρδιά. Αφήνομαι να νιώθω και να αισθάνομαι περισσότερα από αυτά που μπορώ να πω. Τον αφήνω να με νικήσει.

Μόνο όταν στηρίζεσαι σε αυτό τον «ανύπαρκτο» μπορείς να υπάρξεις.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Με ρωτούν πολλοί τι μου αρέσει περισσότερο μέσα στο Ευαγγέλιο και τους απαντώ δύο σκηνές. Η μία με τα “Ουαι” του Χριστού στους Φαρισαίους και υποκριτές (τους έσφαξε με το βαμβάκι) και από την άλλη το σκηνικό με το φραγγέλιο εναντίον των εμπόρων έξω από τον Ναό του Σολομώντος. Γουστάρω που έχω Θεό ανατρεπτικό... Που καταγκρεμίζει την υποκρισία, τη διαφθορά και το “φαίνεσθαι”. Που στηλιτεύει κάθε ψεύτικο προσωπείο αλλά από την άλλη αγκαλιάζει ανθρώπους που είναι απ’ έξω πανούκλα αλλά από μέσα κούκλα.

Όλα χρειάζονται: και το φραγγέλιο και οι αγκαλιές. Έτσι μας παιδαγωγεί ο Θεός. Ό,τι πρέπει εκεί που χρειάζεται. Το άλογο θέλει και σπιρούνι για να τρέξει και χαλινάρι για να σταματήσει και αγκαλιά για να αγαλιάσει.

Δεν μιλάμε όμως για βία, αλλά για παιδαγωγία. Άλλο η βία και άλλο η παιδαγωγία. Δεν χρησιμοποιεί βία ο Θεός διότι η βία ισοπεδώνει, διαλύει και καταστρέφει το οτιδήποτε. Ο Θεός παιδαγωγεί, δεν τυραννάει τον άνθρωπο. Και η παιδαγωγία του Θεού δεν είναι μια ηθική διόρθωση του ανθρώπου αλλά μια οντολογική μεταμόρφωση. Ένα κάλεσμα που μπορεί να γίνει με πρόσκληση με οποιονδήποτε τρόπο. Με πόνο, με δυσκολία, με δοκιμασία, με ανατροπές..

Ένας ναρκομανής, μια πόρνη και ένας ληστής, βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση διότι ψάχνουν το νόημα της ζωής τους αλλά με λάθος τρόπο, θεωρούν ότι η ζωή τους παίρνει νόημα μέσα από αυτές τις πράξεις αλλά δυστυχώς αυτό το νόημα είναι ένας λύκος με ένδυμα προβάτου. Είναι μια εφήμερη-ψεύτικη ευχαρίστηση πακέτο με τον ψυχοσωματικό θάνατο.

Χίλιες φορές ο ληστής που μετανόησε και η πόρνη που άλλαξε, παρά ο “καθαρός” που δεν αγάπησε ποτέ, δεν λύγισε, δεν θυσιάστηκε και δεν έκλαψε για τίποτα και για κανέναν.

Πόσες φορές βλέπεις μίσος από “θρησκευόμενους” και “καθαρούς” και απίστευτη αγάπη από “βρώμικους” . . .

Για τους Φαρισαίους ο Θεός είναι το αφεντικό της θρησκείας τους και ο αρχηγός τους. Για κάποιους άλλους ο Θεός είναι ο έρωτας της ζωής τους...Διαλέγεις και παίρνεις...

Όταν έχεις έναν Θεό που αγκαλιάζει ληστές, πόρνες και τελειωμένους αλλά από την άλλη ρίχνει “σφαλιάρες” σε ψηλομύτες και ηθικιστές, έναν τέτοιο Θεό μόνο να τον αγαπήσεις μέχρι θανάτου μπορείς ....

Έχουμε Θεό ανατροπών και εκπλήξεων . . .

Αν ο Χριστός ερχόταν τώρα στη γη... . . Θα πήγαινε στα μπαράκια,στα ροκάδικα, στα κακόφημα σοκάκια, και στις σκοτεινές πλατείες ... θα γιάτρευε πληγές και θα μιλούσε με τις ώρες με τις ταλαιπωρημένες και ανήσυχες ψυχές ενώ θα είχε και το φραγγέλιο στην τσέπη για τους ψευτο-καθαρούς και τους ηθικιστές.

Γι’ αυτό ο Θεός είναι αναρχικός και ανατρεπτικός ... Είναι αναρχία και επανάσταση για την κοσμική σκέψη περι Θεού ότι, ως παντοδύναμος Θεός να αγκαλιάζει τα παιδιά του κόσμου τα οποία ο κόσμος που έφτιαξε τα πέταξε στο καλάθι των αχρήστων και από την άλλη να στηλιτεύει την ηθικιστική αφρόκρεμα που θεωρεί ότι πήρε τη θέση Του σε αυτόν τον κόσμο. . .

Ο Φαρισαίος και ο ληστής είδαν το ίδιο πρόσωπο αλλά κατάλαβαν διαφορετικά πρόσωπα. Ο ένας είδε ένα πρόσωπο που απειλεί την τακτοποιημένη ζωούλα του και ο άλλος είδε τον λυτρωτή της ζωής του. Το τι βλέπεις εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα μάτια της καρδιάς σου....

Αυτή είναι η ζωή. Ένας δρόμος να αποκτήσουμε την καρδιά της μετανοημένης πόρνης και την μετάνοια του ληστή...

Καλό αγώνα. . .

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Όταν κάνουμε υπακοή τότε ποτίζουμε τα λουλούδια των αρετών για να ανθίσουν.Υπακοή ακόμα και όταν διαφωνούμε, διότι δεν είναι δυνατόν να κόψουμε τον δεσμό με τη μητέρα Εκκλησία. Όταν ήμασταν παιδιά διαφωνούσαμε σε πολλά πράγματα με τη μητέρα μας αλλά πάντα ήταν η μάνα μας. Δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ. Ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό αδερφοί μου. Πίσω από τον Παπά, τον Δεσπότη, τη Σύνοδο και τον Πατριάρχη, την Εκκλησία την κρατάει ο Χριστός, διότι εκκλησία είναι ο ίδιος ο Κύριος, είναι το Σώμα και το Αίμα Του.

Για ποιον λόγο να ταράξω την καρδιά μου; Για ποιον λόγο να επιτρέψω ανεμοστρόβιλους λογισμών να διασαλεύσουν την εσωτερική μου ηρεμία αφού γνωρίζω ότι ο Κύριος είναι παντού και πάντοτε και ότι "καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν." Λουκά 21-18,19.

Η υπακοή μας ελευθερώνει. Σπάει τα δεσμά της αιχμαλωσίας διότι ο Χριστός προπορεύεται κι εσύ ακολουθείς. Όταν κάνεις υπακοή στο Εγώ ή τη φαντασία σου ή σε σκοτεινές δυνάμεις βαδίζεις τυφλωμένος με δόλιο οδηγό. Όταν όμως κάνεις υπακοή στον Πατέρα που γνωρίζει τα πάντα, εκεί ελευθερώνεσαι , εκεί παύουν οι λογισμοί της ανησυχίας, εκεί το πλοίο έχει πλέον πηδαλιούχο έμπιστο που ξέρει τις διαδρομές και τους κινδύνους για να σε προστατέψει.

Στην Εκκλησία η υπακοή δεν είναι μια ανούσια υποδούλωση σε ένα είδωλο ή σε μια ιδεολογία είναι η εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο που ενεργεί και αυτό το πρόσωπο είναι ο Χριστός.

Αν όταν ήσουν πέντε χρονών άφηνες το χέρι του πατέρα που σε κράταγε και σε καθοδηγούσε, τότε άρχιζε και γεννιόταν ο φόβος διότι “κόπηκε” η πατρική σύνδεση. Χάνεις πλέον τον δρόμο, δεν ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις τους κινδύνους διότι είσαι πλέον απροστάτευτος. Όταν όμως κρατάς το χέρι, δεν σε νοιάζει τίποτα, χαλασμός να γίνεται εσύ έχεις τη σιγουριά ότι ξέρει που σε πηγαίνει γιατί σε αγαπά ανιδιοτελώς κι εσύ τον εμπιστεύεσαι.

Η πιο όμορφη και συγκινητική επικλητική φράση μέσα στη Θεία Λειτουργία είναι :

“ Τὰς κεφαλὰς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν”. Δεν χαμηλώνουμε απλά το κεφάλι μας , αλλά κλίνουμε την ύπαρξη μας σε Εκείνον που έχει τις τρίχες της κεφαλής μας μετρημένες. Σε Εκείνον που είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου.

Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε. (Ιω. 14,1). Λόγια που τα προσπερνάμε αδιάφορα. Σαν να είσαι ένα μικρό παιδί και να κλαίς, να φοβάσαι αλλά να σου λέει ο πατέρας σου: “Είμαι εδώ για σένα , μην ταράζεσαι παιδί μου, πίστευε στον Θεό και σε μένα και όλα θα πάνε καλά”.

Εμείς πιστεύουμε στους εγωϊστικούς λογισμούς μας, στις εσωτερικές μας θεωρίες και σε κάποιες θεολογικές φαντασιώσεις και βγαίνουμε μπροστά ως διασώστες της Εκκλησίας και της πίστεως. Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά ; Διότι απουσιάζει η Θεία εμπειρία, το βίωμα του Χριστού στη ζωή μας και βασιλεύει δυστυχώς μέσα μας ο εγωϊσμός και τα σκοτεινά παράγωγά του.

Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα...

Κανείς και τίποτα να μη σε φοβίζει. Κι αν ακόμη είναι αναρίθμητοι οι εχθροί, δαίμονες και ασεβείς άνθρωποι, ο δικός μας Υπερασπιστής είναι Ισχυρότερος (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Τον μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο εαυτός μας και αυτό γιατί δεν τον γνωρίζουμε. Είναι ο μεγάλος άγνωστος που παλεύουμε να τον μάθουμε και συνεχώς μας εκπλήσσει άλλοτε δυσάρεστα, άλλοτε ευχάριστα.

Ψάχνουμε εξωτερικούς εχθρούς ενώ τον μοναδικό και πιο ισχυρό εχθρό τον αντικρίζουμε κάθε πρωί στον καθρέφτη...

Πόσο δύσκολο είναι το “απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ η’ 34).

Ας κλείσουμε αγαπητοί μου αυτές τις σκέψεις με την πιο όμορφη πνευματική φράση της μοναχικής ζωής “Να είναι ευλογημένο”! Τι ομορφιά ! Μόνο που το λες, εκείνη την ώρα ακούς φτερουγίσματα! Πετάει η ύπαρξή σου, γαληνεύουν τα πάντα, ηρεμούν οι άνεμοι και ανθίζει κάθε έρημο σημείο στην καρδιά σου. Κάθε φορά που η φράση αυτή βγαίνει από την καρδιά σου “ποταμοί ύδατος ζώντος” πλημμυρίζουν την ύπαρξή σου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή η υπακοή κατατίθεται στα ποδάρια του Κυρίου. Εκείνη την ώρα εκπίπτει από τον θρόνο ο εγωϊσμός σου και λες στον Χριστό “Να είναι ευλογημένο Κύριε, ο θρόνος της καρδιάς μου σου ανήκει , δείξε μου τον δρόμο της σωτηρίας.”

Κανείς δεν έχασε κάνοντας υπακοή στον Χριστό και στην Εκκλησία. Αντίθετα μέσα στην αγκαλιά του Κυρίου βρίσκουμε σωτηρία ενώ έξω από τον Χριστό οι λύκοι περιμένουν να μας κατασπαράξουν.

“Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου