Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Σε ένα συνέδριο στη Γιάλτα,τον ρώτησαν πως ένας τόσο μεγάλος χειρουργός πιστεύει σ'αυτόν τον οποίο κανείς ποτέ δεν είδε. Είπε στους γιατρούς:
- Πολλές φορές αγαπητοί μου συνάδελφοι, ακούτε αυτά τα λόγια:" Η καρδιά μου έχει πολύ αγάπη ή η καρδιά μου έχει πολύ μίσος ". Όμως ανοίγετε την καρδιά και δε βρίσκεται τίποτα από αυτά, παρά μόνο μυς και αίμα. Ή ανοιγετε το κρανίο και δε βλέπετε σ αυτό ούτε νου ούτε ανοησία.
Έτσι κι εγώ δεν είδα ποτέ το Θεό. Όμως πιστεύω σ Αυτόν. Με την πίστη στο Θεό η ζωή μας αποκτάει νόημα, σκοπό, στήριγμα.Η ψυχή είναι γεμάτη από έναν ανεκτίμητο θησαυρό.

"Αρχιεπίσκοπος Λουκάς " Αρχιμ.Νεκταριου Αντωνοπούλου, εκδόσεις Ακρίτας.

[toula]

Γέροντας Πορφύριος: «Αυτά πού θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας.

Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά• μόνο όταν έρχεται η Θεία Χάρις πού τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά πού θέλουμε να τους πούμε.

Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει.

Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, πνευματικό χάδι, πού χαϊδεύει, αγκαλιάζει, έλκει τα παιδιά»…

Ο π. Πορφύριος πίστευε στην αξία πού έχει η προσευχή για την πνευματική ζωή του ανθρώπου και συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά πώς να προσεύχονται:

«Να εύχεσαι έτσι απλά, απλά και ταπεινά, με πίστη απλή, χωρίς να περιμένεις να σου απαντήσει ο Θεός. Χωρίς να δεις το χέρι Του ή το πρόσωπό Του ή το φωτισμό Του. Τίποτα! Να πιστεύεις! Εφ’ όσον μιλάς με το Θεό, μιλάς πραγματικά με το Θεό».

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης..

Οσιολ. Μοναχού Ακακίου Καυσοκαλυβίτου, υποτακτικού του Αγίου Πορφυρίου.

Ο Γέροντας Ιάκωβος ήταν πανέξυπνος, είχε και φυσικά χαρίσματα πάρα πολλά από το Θεό.
Αυτό που θα σας πω τώρα, αποτελεί το επισφράγισμα και την επιβεβαίωση της αγιότητας του Γέροντος Ιακώβου.
Και αφορά την ημέρα της αποδημίας εις Κύριον του Αγίου Ιακώβου.
Για μένα είναι πάρα- πάρα πολύ σημαντικό.
Ήταν πρωί της 22ας Νοεμβρίου, πάρα πολύ πρωί και εγώ βρισκόμουν μαζί με τον Γέροντα τον Άγιο Πορφύριο, στο κελί του, γιατί τον ξενυχτούσα, τον γηροκομούσα όπως είχαμε πει.
Λοιπόν πρωί-πρωί μας παίρνει ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς κοινότητος του Αγίου Όρους, ο οποίος ήταν και πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, για να μας πληροφορήσει ότι ο Γέροντας Ιάκωβος κοιμήθηκε.
Μόλις το άκουσα αυτό δεν άντεξα, βγαίνω έξω από το κελί του Γέροντα, γιατί με πήραν τα κλάματα, εκεί στην είσοδο του κελλιού και ακριβώς απέναντι από την είσοδο του ναού.
Σε αυτό το σημείο θέλω να σας ενημερώσω ότι στα κελλιά του Αγίου Όρους ο ναός, το μικρό ναΐδριο του κελιού, είναι ενσωματωμένο μέσα στο όλο κτίριο και συνήθως ακριβώς απέναντι από την είσοδο του ναού είναι η είσοδος του μικρού Αρχονταρικιού.

Σε αυτό το μικρό Αρχονταρίκι, συνήθως μετά από τη Θεία Λειτουργία οι μοναχοί μπορεί να καθίσουν για λίγο να κεραστούνε ή να πουν δύο πνευματικά λόγια.
Αλλά όταν υπάρχει άρρωστος μοναχός στο κελί, γηροκομείται εκεί η τέλος πάντων εκεί περιθάλπεται για να μπορεί να παρακολουθεί έστω και από το κρεβάτι τις Ιερές Ακολουθίες.
Λοιπόν βρισκόμουν εκεί, ανάμεσα στο κελί του Γέροντα και στο ναό και έκλαιγα.
Οπότε με πλησίασε ο ιερομόναχος του κελλιού και μου λέει, τι έπαθες και κλαίς, τι έχεις? του λέω, να κοιμήθηκε ο Γέροντας Ιάκωβος.
Ε και κλαίς? μου λέει? πλάνες είναι αυτά.
Αφού ξέρεις ότι ο Γέροντας Ιάκωβος σώθηκε, τότε γιατί κλαίς?.
Ταράχτηκα εγώ κάπως και έτσι θυμωμένος ας πούμε, του λέω:
Καλά και οι πρώτοι χριστιανοί δεν ξέρανε ότι σώθηκε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος? Τότε γιατί εποίησαν κοπετόν μέγαν?
Οι Άγιοι Απόστολοι Δεν ξέρανε Πού πήγε η Παναγία μας?
Τότε γιατί έκλαψαν πικρά για τον αποχωρισμό της?
Αυτός κούνησε το χέρι έτσι κάπως περιφρονητικά, αλλά εκείνη την ώρα άκουσα τα παλαμάκια τον Γέροντα.
Δεν είχε την δύναμη εξαιτίας της ασθένειάς του, να φωνάξει δυνατά και χτυπούσε παλαμάκια όταν με καλούσε.
Έτρεξα αμέσως μέσα.
Ο Γέροντας ήταν σιωπηλός και έτσι πέρασε λίγη ώρα ώπου εγώ ηρεμούσα μέσα σε εκείνη την πολύφθογγη σιωπή του Αγίου Πορφυρίου, του Γέροντος Πορφυρίου και σε λίγο κοιτάζει προς εμένα και μου λέει με ένα ύφος σοβαρό τονίζοντας μία-μία τις λέξεις.

Μην στεναχωριέσαι που μας έφυγε ο Ιάκωβος, γιατί τώρα πια πιο πολύ θα έχουμε τον Ιάκωβο.
Ο Ιάκωβος έγινε πνεύμα και είναι παντού.
Στο παντού άστραψε ένα λαμπρό, λευκό φως μέσα στο δωμάτιο, τόσο λαμπρό, που ακόμα και το φως του φυσικού ήλιου έμοιαζε μπροστά του σαν φως λυχναριού.
Και μέσα σε αυτό το φως, φάνηκε η λαμπρή μορφή του Αγίου Ιακώβου να μου χαμογελάει.
Τότε η θλίψη μου μετουσιώθηκε αμέσως σε αναστάσιμη χαρά.
Όταν αργότερα πληροφορήθηκα ότι στην κηδεία του Οσίου Ιακώβου ο κόσμος έψελνε το Χριστός Ανέστη, ήξερα πολύ καλά το γιατί.
Γιατί ο Γέρων Ιάκωβος ο απλούς, έγινε πνεύμα και ήταν μαζί τους, μεταδίδοντας τους βιώματα αναστάσιμα.
Ε λοιπόν αυτό είναι η αγιότητα. Αυτό είναι η θέωση.
Γιατί ο Ιάκωβος που έγινε πνεύμα και ήταν παντού, ήταν πλέον κατά χάριν Θεός.

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ: «Ένας σύγχρονος Άγιος Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)

Σελ. 392. 393.394

Έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Λίμνη Ευβοίας 2018

[toula]

Μέσα στην ξέρα της ψυχής από τους τρανούς ευρωπαϊκούς διαφωτισμούς και επίπλαστους προοδευτισμούς φωλιάζει η κληρονομιά της Φιλοκαλίας, της ησυχαστικής και νηπτικής ζωής που τόσο εύκολα αρνηθήκαμε για μια χούφτα αποδοχή και επιδοκιμασία από τους άλλους. Στη σκιά της Δύσης στέκει η ορθόδοξη Ανατολή της Παράδοσης της ερήμου του υψιπέτη Άθωνα, προσμένοντας υπομονετικά να ανθίσει ξανά.

Γράφει ο κυρ-Φώτης Κόντογλου το μακρινό 1965 μα είναι σαν να γράφει σήμερα• Οἱ ἄνθρωποι καταντήσανε σὰν ἄδεια κανάτια, καὶ προσπαθοῦν νὰ γεμίσουν τὸν ἑαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ἕνα σωρὸ σκουπίδια, ἐκθέσεις μὲ τερατουργήματα, μπάλλες, ὁμιλίες καὶ ἀερολογίες, καλλιστεῖα, ποὺ μετριέται ἡ ἐμορφιὰ μὲ τὴ μεζούρα, ἠλίθιους καρνάβαλους, συλλόγους λογῆς-λογῆς μὲ γεύματα καὶ μὲ σοβαρὲς συζητήσεις γιὰ τὸν ἴσκιο τοῦ γαϊδάρου, συνδέσμους ἀφιερωμένους στοὺς ἀποθεωμένους ἄνδρας τῆς Εὐρώπης κι ἕνα σωρὸ ἀλλὰ τέτοια.Αὐτή, μὲ μιὰ ματιά, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἀνθρωπότητας σήμερα, ποὺ νὰ μὴν ἀβασκαθεῖ!

Ποῦ νὰ βρεῖ κανένας καταφύγιο; Δόξα στὸν Θεό, ποὺ ὑπάρχει ἀκόμα κάποιο καταφύγιο γιὰ μᾶς ποὺ δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ νοιώσουμε “τὸ μεγαλεῖο τῆς ἐποχῆς μας”. Δόξα στὸν Θεὸ ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμα κάποιοι τόποι ποὺ δὲν τοὺς ἐξήρανε αὐτὴ ἡ φυλλοξήρα ποὺ λέγεται σύγχρονος πολιτισμός.

Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις, ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πράγμα.

Θεολόγος Παπαδόπουλος
Μοριακός Βιολόγος

[toula]

Το να κλάψεις είναι ανθρώπινο και πολλές φορές δείγμα των γνήσιων συναισθημάτων σου και της ζωντανής καρδιάς σου.
Το να κλαίγεσαι όμως είναι δείγμα πολλές φορές εγωισμού, ιδιορρυθμίας και εμμονών που έχεις.
Στην πρώτη περίπτωση θα προκαλέσεις την συμπάθεια του άλλου. Στην δεύτερη πιθανότατα θα τον απομακρύνεις.
Άλλο λοιπόν είναι το να κλάψεις και άλλο το να κλαίγεσαι.
Άλλο είναι να δακρύζεις για κάτι χωρίς να τα βάζεις με τους γύρω σου και άλλο να γκρινιάζεις για κάτι συνεχώς, ξεσπώντας σε αυτούς που δεν σου φταίνε και σε τίποτα.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Μακάριοι είναι όσοι πεινούν και διψούν τον ενάρετο τρόπο ζωής διότι αυτοί θα χορτάσουν».
Ματθ. ε' 6

[toula]

Σήμερα 2 του Ιούλη εορτάζει ένας αγαπημένος μου Άγιος, άγνωστος στους περισσότερους ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο απλός, πράος, ταπεινός και ξυπόλυτος επίσκοπος.

Από τη Ρωσία βρέθηκε στη Σερβία όπου εκάρη μοναχός κι έπειτα εκλέχθηκε επίσκοπος στη μακρινή Σανγκάη. Εκεί, με κόπο θα αναστήσει την Ορθοδοξία και θα περιβάλει με αγάπη χιλιάδες ορφανά παιδιά. Από την Κίνα θα βρεθεί στις ΗΠΑ και στο Σαν Φρανσίσκο όπου και πάλι θα συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Όπου κι αν τον κάλεσε η Εκκλησία πρόθυμα υπάκουσε και πήγε. Χωρίς δισταγμό ή ερωτήσεις ή αντιρρήσεις. Επειδή ταξίδευε πολύ αεροπορικώς για την εποχή του, θεωρείται και προστάτης αυτών των ταξιδιωτών. Όσοι τον συναντούσαν ωφελούνταν πνευματικά κι άλλαζαν ζωή.Στο δρόμο νόμιζες ότι έβλεπες έναν δια Χριστόν σαλό καλόγερο, φτωχικά ντυμένο και συνήθως ξυπόλυτο κι όχι έναν επίσκοπο. Βλέπετε η αγιότητα είναι κατά κόσμον περιφρονημένη. Για αυτό και προστατεύει τους αδυνάμους, φτωχούς κι αδικημένους• τους ορφανούς, ανήμπορους κι εγκαταλελειμμένους. Λίγο πολύ όλους μας.

Εκοιμήθη σαν σήμερα το 1966. Το φέρετρο του το βάσταζαν παιδιά που έσωσε από τη Σανγκάη. Η ανακομιδή των λειψάνων του φανέρωσε το σώμα του αναλλοίωτο από τη φθορά και το χρόνο.

Ας έχουμε τις πρεσβείες του πάντα στη ζωή μας.

Θεολόγος Παπαδόπουλος
Μοριακός Βιολόγος

[toula]

Τι είναι η πραότητα και ποια είναι η «γη» που κληρονομούν οι πραείς;

«Μακάριοι οί πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γήν…»

Η πραότητα, ως χαρακτηριστικό, είναι προϊόν της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος. Πηγή και ρί­ζα της είναι η ταπείνωση.

Είναι και αυτή ένα θείο γνώρισμα, αφού ο «ταπεινός τη καρδία» Κύριός μας είναι ταυτόχρονα και πράος, αφού προβάλλει πε­ρισσότερο την πραότητα από την ταπείνωση. Το σώμα είναι η ταπείνωση και η σκιά του σώματος η πραότητα. Ποτέ δεν ακούστηκε ταπεινός να είναι οργίλος ή οργίλος να είναι ταπεινός.

Αν ερευνήσουμε την πανσωστική πρόνοια του Θεού για τα κτίσματά του, και ειδικά για τον άνθρωπο, θα διαπιστώσουμε ότι ο πρακτικός τρό­πος που επικοινωνεί ο Θεός με αυτά, είναι η απέ­ραντη πραότητα, αυτή που χαρακτηρίζει τη γνήσια πατρική ιδιότητα.

Δεν είναι η πραότητα του Θεού μαζί με τη θεοπρεπή ακινησία της ταπεινώσεώς του, που συνεχί­ζει την πατρική κηδεμονία και πρόνοια παρά το ότι εμείς αθετούμε τις εντολές, τον προκαλούμε και τον παροργίζουμε;

Η φύση και θέση της πραότητας είναι η βάση της προσωπικότητας. Δίκαια λέγεται ότι ο Θεός «διδάξει πραείς οδούς αυτού» και «μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην» (Ματθ.5,5). Ποιά άραγε είναι αυτή η «γη», που ο Δημιουρ­γός υπόσχεται, ως προίκα, σε όσους ανάστησαν το χαρακτήρα τους;

Η «γη» είναι ο τόπος των θείων επαγγελιών και ο χώρος στον οποίο περιέχονται είναι και λέγεται «γη της επαγγελίας». Αυτές τις θείες επαγγελίες, τις δωρεές και ευλογίες, τις ετοί­μασε ο Θεός «από καταβολής κόσμου».

Εμείς τις θυσιάσαμε στο νόμο της βλακείας μας προτιμώντας την αυτονομία και παρακοή. Αν δε η φιλανθρωπία του Θεού και Πατέρα μας δεν αναλάμβανε την ανάπλασή μας, θα μέναμε στον αφανισμό!

Ο Θεός γνωρίζουμε ότι είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α’ Ιω. 4,16). Πώς όμως κάποιος θα μένει «εν τη αγάπη» αν απουσιάζει η πραότητα και επικρατούν τα αντίθετά της, που είναι η οργή, το μίσος και η σκοτεινόμορφη κακία;

Όταν η πραότητα απουσιάζει από την προσω­πικότητα επικρατεί ταραχή και αβεβαιότητα και όλο το χάος της περιεκτικής διαστροφής. Κατάλη­ξή τους είναι ο θάνατος και ο άδης, από τα οποία διαφύλαξέ μας Πανάγαθε Δέσποτα για την ανέκ­φραστη φιλανθρωπία σου!

Από το βιβλίο: Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού – «Συζητήσεις στον Άθωνα» Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 13
https://www.askitikon.eu/

[toula]

Καλὰ εἶναι ὁ... ἀσύρματός μας νὰ δουλεύη συνέχεια, γιὰ νὰ προλαβαίνη ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζητοῦν βοήθεια. Στὸν στρατό, στὶς Διαβιβάσεις, παρακολουθούσαμε τοὺς ξένους σταθμούς, ἀλλὰ καὶ βοηθούσαμε τοὺς δικούς μας. Κάναμε τὸν ἐνδιάμεσο στοὺς δικούς μας σταθμοὺς ποὺ ἦταν μακριὰ ἀπὸ τὸ κέντρο καὶ δὲν ἀκούγονταν· παίρναμε τὰ σήματά τους καὶ τὰ διαβιβάζαμε. Ἤμασταν πάντοτε δύο ἄτομα καὶ κάναμε δύο βάρδιες. Γιατί, ἂν ἦταν μόνον ἕνας, θὰ διέκοπτε καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βοηθηθῆ ὁ ἄλλος ποὺ ζητοῦσε βοήθεια, καὶ τὰ σήματά του δὲν θὰ ἔφθαναν στὸν προορισμό τους. Ἕνας τέτοιος σταθμός, ὅταν δουλεύη συνέχεια, μπορεῖ νὰ βοηθάη αὐτοὺς ποὺ τὰ σήματά τους δὲν φθάνουν στὴν μονάδα τους. Ἔτσι καὶ αὐτὸς ποὺ ἔχει παρρησία στὸν Θεὸ καὶ προσεύχεται γιὰ τὸν ἄλλον κάνει τὸν ἐνδιάμεσο στὸν ἄνθρωπο ποὺ ζητᾶ βοήθεια καὶ στὸν Θεό. Ἂν ὁ ἕνας ὅμως ζητᾶ βοήθεια, καὶ ὁ ἄλλος ἔχη κλειστὸ τὸν σταθμό του, δὲν προσεύχεται, τί γίνεται;

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

[toula]

«Ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες αλλά εμείς…»
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Για ν’ απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε ταπείνωση.

Την οποία εμείς δεν έχουμε.
Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό
Και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση.

Όλα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί.
Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.
Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρείες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο.

Αλλά εμείς αυτές τις ευκαιρείες δεν τις δεχόμαστε Όλες, τις διώχνουμε.

Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ’ αυτή τη ζωή
Σώζεται.

(Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)