Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Η αγάπη είναι σύζυγος των αγγέλων, σύντροφος των πατέρων, ομοτράπεζη των προφητών, συναθλήτρια των μαρτύρων».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

[toula]

Η Θεία Λειτουργία ξεκινάει από το σπίτι μας. . . . .
Τι όμορφη και ευλογημένη συνέργεια και μεταμόρφωση. . . .
Από σιτάρι σε αλεύρι από αλεύρι με τα δικά μου χέρια σε πρόσφορο και από πρόσφορο σε δικό Του Σώμα μέσα στη Θεία Λειτουργία. Είναι λυπηρό να παίρνουμε από τον φούρνο το πρόσφορο ώστε να το πάμε στην Εκκλησία , ενώ κάνουμε τόσο κόπο να φτιάξουμε γλυκά για τους φιλοξενούμενους φίλους μας και συγγενείς στις γιορτές.
Δεν αξίζει ο Κύριος αυτόν τον ευλογημένο κόπο ;

ΥΓ. Επισυνάπτουμε ένα φυλλάδιο για το πρόσφορο …που φτιάξαμε στην euxh.gr.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Τα πράγματα στην αγάπη είναι απλά.
Μην τα κάνεις τόσο περίπλοκα.

Άσε τον άλλον να σου εκφράσει την αγάπη του όπως θέλει και νιώθει και μην απαιτείς συγκεκριμένους τρόπους όπως εσύ επιθυμείς.

Σταματά να γκρινιάζεις, να βλέπεις τον άνθρωπό σου καχύποπτα. Σταματά να ζηλεύεις που αισθάνεται αυτάρκης και περνά καλά και μόνος του. Αυτό σημαίνει ότι τα βρήκε με τον εαυτό του, δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζεται για σένα.

Είναι τραγικό μια σχέση αγάπης να καταντά μία κατάσταση ανταγωνισμού παροχής υπηρεσιών.
«Τόσα έκανα εγώ-τόσα έκανες εσύ».

Εάν όντως αγαπάς τον άλλον άστον ελεύθερο, μην προσπαθείς να τον υποδουλώσεις με την κτητικότητά σου.
Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον κουράσεις, να τον πληγώσεις και τέλος να τον απομακρύνεις.

Το να απαιτείς από τον άλλον συνεχώς να αποδεικνύει την αγάπη του προς εσένα εκλαμβάνεται από τον άλλον ότι τον θεωρείς «λίγο» και προβληματικό, ότι κάτι κάνει λάθος και αυτό του δημιουργεί ένταση και λύπη.

Με την συμπεριφορά αυτή, ο ίδιος καταστρέφεις την σχέση σου και πληγώνεις ανεπανόρθωτα τον άλλον άνθρωπο που λες ότι αγαπάς.

Αγάπη δεν σημαίνει ταύτιση ψυχών και νοοτροπιών αλλά αγκαλιά αποδοχής.
Όταν όμως υπάρχει μόνο από την μια μεριά είναι δύσκολο να διατηρηθεί. Όσο κι αν ο άλλος σε αγκαλιάζει, εάν εσύ συνεχώς τον απωθείς με την γκρίνια, τα παράπονα, τις απαιτήσεις σου, την ζήλια σου, την εμμονική καχυποψία σου, τότε ο άλλος κάποτε θα κουραστεί και θα σε αφήσει.

Πάψε να εστιάζεις πάντα στα λάθη και στα κακά (που πολλές φορές πλάθει η φαντασία μας λόγο των κακών μας λογισμών) και δες τα καλά και την ομορφιά της σχέσης σου.

Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που ερωτεύτηκαν και αγάπησαν πολύ κάποιον, ήταν οι ίδιοι που κατέστρεψαν με την συμπεριφορά τους την σχέση τους...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος,

να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού.

Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγη.

Άγιος Παϊσιος

[toula]

Ό Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
είδε και άγγιξε το Πανάγιον Αίμα του Κυρίου.

Σε βιογραφία, η οποία γράφτηκε για τον πατέρα Ιάκωβο Τσαλίκη τον ηγούμενο της Μονής του Οσίου Δαυίδ, από έναν καθηγητή Πανεπιστημίου, πνευματικό του παιδί, αναφέρεται το εξής γεγονός:
<<Είδε και άγγιξε το Πανάγιον Αίμα του Κυρίου>>.

Το μεγαλύτερο και θαυμασιώτερο θαύμα, που του προσέφερε ο Θεός, έγινε το πρωί της 22ας Νοεμβρίου του 1975.
Συγκλονίσθηκε τόσο πολύ από το θαύμα αυτό, ώστε αμέσως μετά το κατέγραψε σε ένα σημείωμα, το οποίο βρήκαμε μετά την κοίμηση του σ'ένα τετράδιο του.

Το σημείωμα αρχίζει με την παραπάνω ημερομηνία και περιλαμβάνει ακριβώς τα εξής:
Την 22αν Νοεμβρίου, ημέρα Σάββατο, το πρωί, είς την Αγίαν Προσκομιδήν, μετά την μνημόνευση και εν ώρα που θα καλύψω τα Άγια Δώρα, είδα ζωντανά- και ένα αγιότητι ομολογώ - ένα κομμάτι αίμα στεγνό, που το άγγιξα και στο δάχτυλό μου.

Πάνω στο δάχτυλό μου έμεινε το Αίμα!
Φωνάζω τον αδελφό της Ιεράς Μονής τον πατέρα το μοναχό πατέρα Σεραφείμ, του είπα την υπόθεση και μου είπε:

Εμείς, πάτερ, δεν βλέπουμε τίποτα' αλλά είδες τι είναι;
Κι εγώ απάντησα ότι πιστεύω και προσκυνώ ότι είναι ο ίδιος ο Θεός παρόν.

Είπα τρεις φορές
<<Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον>>.

+Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος.

Από το βιβλίο.
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία
Πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου
Σελ. 14-15
Έκδοση 2018

[toula]

Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία...

Κάποτε ένας έγγαμος ιερεύς κρατώντας από το χεράκι ένα πεντάχρονο αγοράκι,
το δικό του παιδί,
πήγαινε στην εκκλησία για τον Εσπερινό.

Ο μικρός, καθώς βάδιζε με τον πατέρα του, όλο και κάτι έλεγε, ώσπου στο τέλος και εντελώς απροσδόκητα έκανε την εξής ερώτηση:

Γιατί, μπαμπά, στη Θεία Λειτουργία, όταν πρόκειται να αγιάσης τη Θεία κοινωνία, όλο κλαίς..?
Και ύστερα ανεβαίνεις πετώντας στον ουρανό και κατεβαίνεις πάλι κρατώντας πολλή φωτιά στα χέρια σου;
Και γιατί πρώτα τη βάζεις πάνω στο ψωμάκι και ύστερα στο Άγιο Ποτήριο με το κρασάκι;
Γιατί δεν καίγεσαι;
Εγώ τα χεράκια σου δεν τα είδα ποτέ καμμένα!!!

Ο αγιασμένος εκείνος παπούλης σταμάτησε άφωνος από την έκπληξη και ύστερα έντρομος ρώτησε το παιδί του:
--Ποτέ τα είδες όλα αυτά, παιδάκι μου;
--Να, προχθές που ήταν Κυριακή! απάντησε ο μικρός.

Και τότε ο ιερεύς λέγει στο παιδί του πολύ σοβαρά: --Πρόσεξε, παιδάκι μου, μην τα πεις αυτά σε κανέναν, μέχρι να πεθάνω.
Ακούς; σε κανέναν!!!

--Καλά, μπαμπά... Να... φιλάω και σταυρό!
(Και έκανε το σχήμα του σταυρού με τα δαχτυλάκια του και το φίλησε).

Αυτά μου τα διηγήθηκε το ίδιο το παιδάκι, που ήταν πλέον άνδρας πενηντάρης, για τον ιερέα πατέρα του.

Η αληθινή αυτή ιστορία έχει την πνευματική της βαρύτητα, για την οποία ελέχθη.
Γιατί μόλις τελείωσε ο παπαγυιός την ιστορία με τον πατέρα του, πρόσθεσε:

Αυτές τις ημέρες, πάτερ μου, αμάρτησα κατακρίνοντας δύο ιερείς για κάποιες κακές τους πράξεις, όπως μου τις μετέφεραν.
Ναι,τους κατέκρινα, τους ύβρισα και τους συνέκρινα με τον αγιασμένο ιερέα πατέρα μου...

Χθές λοιπόν το βράδυ ήλθε ο πατέρας μου στον ύπνο μου,
ολόλαμπρος αν τον ήλιο!!!
Με κοίταξε σοβαρά και αυστηρά και μου είπε:
--Δεν γνωρίζεις ότι στα πρόσωπα εκείνων των ιερέων κατέκρινες εμένα, τον πατέρα σου;
Η μήπως δεν κάνουμε όλοι λάθη;
Και όταν κατακρίνεις, παιδί μου, τον οποιονδήποτε ιερέα, σου το είπα πολλές φορές, κρίνεις τον Ίδιο τον Θεό, που τον έκανε ιερέα!

Και τότε ο γυιός του αγίου εκείνου ιερέως άρχισε να κλαίη!!!
Κι εγώ παρέμεινα άφωνος από την κατάπληξί μου.

Κατόπιν, ζήτησα την άδεια του να μπορώ να διηγούμε το φοβερότατο αυτό λειτουργικό βίωμα, ανωνύμος.

Ο Θεός να μας ελεήση και εμένα τον ταλαίπωρο, που έγραψα τόσα πολλά σ'αυτό το βιβλίο, διότι <<ο γνούς και γράψας και ΜΗ ποιήσας δαρήσεται πολλάς>>.

Από το βιβλίο.
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία
Πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου
Σελ. 495-496

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης..
Οσιολ. Μοναχού Ακακίου Καυσοκαλυβίτου, υποτακτικού του Αγίου Πορφυρίου

Θα ήθελα από εκείνη την εποχή να σας διηγηθώ ένα χαριτωμένο περιστατικό.

Πήγα για Σαββατοκύριακο στον Όσιο Δαυίδ και μετά τον Εσπερινό του Σαββάτου,
ο Γέροντας στάθηκε έξω από το ναό και περίλυπος μας είπε ότι ήθελαν να επισκευάσουν το καμπαναριό της Μονής,
αλλά δεν είχαν τα χρήματα.

Έταξα μέσα μου να δώσω πριν φύγω ένα σεβαστό ποσό για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το έργο.
Να συμβάλω και εγώ με την σειρά μου, όσο μπορούσα.

Αλλά την άλλη μέρα ξεκίνησα έφυγα από το Μοναστήρι, ξεχνώντας να εκπληρώσω το τάμα μου.
Μπήκα στο αυτοκίνητο, απομακρύνθηκα διακόσια - τριακόσια μέτρα από το Μοναστήρι και ξαφνικά σβήνει η μηχανή.
Μάταια προσπαθούσα να ξεκινήσω το αυτοκίνητο δεν έπαιρνε μπρος.
Τότε ένιωσα από πίσω μου να με αγκαλιάζει κάποιος μέσα σε μία ζεστή, σφιχτή αλλά και επιτιμητική αγκαλιά.
Εκείνη τη στιγμή αμέσως θυμήθηκα.
Ώ! ξέχασα να δώσω τα χρήματα που έταξα στον Άγιο.
Τότε χαλάρωσε το σφίξιμο και αμέσως η μηχανή πήρε μπροστά.
Γύρισα πίσω και ο Γέροντας Ιάκωβος με περίμενε στην είσοδο του ναού χαμογελώντας.
Λοιπόν, Γέροντα του λέω, αλλά πριν προλάβω να πω το γιατί γύρισα πίσω και τι συνέβη, μου λέει, <<πήγαινε παιδί μου να δώσεις στον Άγιο αυτά που του έταξες>>.
Λοιπόν ήξερε.

Τώρα δεν μπόρεσα εγώ να ξεκαθαρίσω μέσα μου ποιος με αγκάλιασε σφιχτά
Ο Όσιος Δαυίδ η ο Άγιος Ιάκωβος.
Αλλά ότι και να είναι αυτοί ήταν μαζί.
Λοιπόν πήγα εγώ έριξα τα χρήματα στο κουτί, που ήταν μπροστά στην εικόνα του Αγίου, γύρισα πίσω και ακόμα ο Γέροντας περίμενε στην είσοδο, μου έδωσε την ευχή του και με κατευόδωσε.

Από το νέο βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ: «Ένας σύγχρονος Άγιος Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)
Σελ. 387,388
Έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Λίμνη Ευβοίας 2018

[toula]

Όταν η εμπειρία των πατέρων της εκκλησίας, αναφέρει ότι η μετάνοια είναι μια ισόβια πράξη ζωής, δηλαδή ότι μια ζωή παλεύεις με τα πάθη σου, σίγουρα δεν το κάνει για να μας απογοητεύσει.
Αλλά για να μας προσγειώσει και να μας κάνει να καταλάβουμε ότι δεν θα σωθούμε γιατί γίναμε τέλειοι αλλά ταπεινοί και ειλικρινείς.

Οι πατέρες έχουν επίγνωση της ανθρώπινης συνθήκης. Ξέρουν καλά τι σημαίνει άνθρωπος. Οι περισσότεροι λοιπόν από εμάς θα χρειαστούμε αγώνα και προσπάθεια απέναντι στα πάθη και τα σκοτάδια μας. Εντάξει υπάρχουν και κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις μετάνοιας και αλλαγών που ακριβώς επειδή είναι και σπάνιες ονομάζονται θαυμαστές. Όμως αυτές δεν είναι το σύνηθες, αλλά η εξαίρεση.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, των πιστών, δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει τα πάθη της. Πιο πιθανόν θα πεθάνουμε μαζί με κάποια από αυτά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων με την Χάρη του Θεού θα μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε. Να τα αποδεχόμαστε, όχι δικαιολογώντας τα αλλά κατανοώντας τα.

Τώρα βέβαια το ηθικιστικό και νομικό κομμάτι του εαυτού μας, και της αλλοτριωμένης παραδόσεως μας, θα επαναστατήσει λέγοντας, "και πως θα σωθούμε;" Κοιτάξτε. Ευτυχώς που ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με τις δικές μας αντιλήψεις και ψυχικές προβολές. Ευτυχώς που ο Θεός δεν ενεργεί με τα δικά μας κριτήρια δικαιοσύνης.
Ευτυχώς που ο Θεός δεν περιμένει την τελειότητα μας, αλλά την αυθεντικότητα μας. Την ρεαλιστική αποδοχή των υπαρκτικών μας ορίων. Θεός ζητά την ανθρωπιά και ειλικρίνεια μας.

Εκείνο που μπορεί να μας κλείσει την θύρα της Βασιλείας Του δεν θα είναι η αμαρτία μας, αλλά η υποκρισία και η ψευτιά μας. Ο απίστευτος κρυφός και φανερός εγωισμός μας, που πιστέψτε με ξέρει να κρύβεται καλά ακόμη και μέσα στις δήθεν αρετές μας.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Όσα προφιτερόλ κι αν φας δεν θα γίνεις γλυκός. Μόνο το ζάκχαρό σου θα ανεβάσεις.

Ο γλυκός άνθρωπος ίσως και ποτέ του να μην τρώει γλυκά, όμως έχει καρδιά απλή και ταπεινή.

Γλυκός άνθρωπος δεν είναι αυτός που γλυκομιλάει επιτηδευμένα στους άλλους λόγο των ιδιοτελών σκοπών του. Αυτός είναι πονηρός.

Γλυκός είναι αυτός που η καρδιά του έχει αυτή την γλυκάδα της αγάπης και της αποδοχής προς όλους. Και αυτό εκφράζεται με καθε ευκαιρία με τους λόγους του και με τις πράξεις του.

Εύκολα θα δικαιολογήσει, εύκολα θα συγχωρήσει, εύκολα θα παρηγορήσει, εύκολα θα ακούσει τον άλλον.

Γλυκός άνθρωπος είναι αυτός που έχει καρδιά γεμάτη φως και ελπίδα, ευγνωμοσύνη και διάκριση.

Γλυκός άνθρωπος είναι ο απαλός άνθρωπος. Το πέρασμα του έχει αυτήν την απαλότητα ενός χαδιού, την τρυφερότητα μιας αγκαλιάς, την ευγένεια μιας απλόχερης καρδιάς που είναι πάντα συντονισμένη στις συχνότητες της πραότητας και της μεγαλοψυχίας.

Μάκαρι να αποκτήσουμε καρδιά σαν προφιτερόλ και όχι μόνο να τρώμε προφιτερόλ με την καρδιά μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

*Οι άσημοι Χρύσανθοι θα φυλάξουν το θησαυρό της Ορθοδοξίας τούτα τα χρόνια. Χωρίς μεγάλα λόγια. Χωρίς ευτελείς ακρότητες. Εν σιωπή, βιώνοντας το θαύμα. Που κάνουν Αγιά Σοφιά ακόμα και τις λεπροφόρες σπιναλόγκες.

Σε πείσμα των καιρών.

Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο! Η ιατρική περίθαλψη ήταν ασήμαντη. Υπήρχε στο νησί ένας γιατρός και ήμαστε οι άρρωστοι περίπου εξακόσιοι! Και δεν έφταναν αυτά. Ζούσαμε οι περισσότεροι σε σπίτια μικρά, υγρά και ανήλια.

Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ήταν τούτο κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσε η ψυχή να νικήσει τη σάρκα.

Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλυναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί της φρίκης λίγο πριν τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στην Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Φεύγοντας έκλειναν την πελώρια πύλη του βενετσιάνικου τείχους, που χώριζε την αποβάθρα από το χωριό μας. Και μέναμε οι λεπροί ολομόναχοι. Συντροφιά με τη μοίρα μας! Η απομάκρυνσή τους βέβαια από το νησί ήταν δικαιολογημένη. Έπρεπε να ζήσουν μερικές ώρες μακριά από το νησί των - ζωντανών νεκρών- όπως αποκαλούσαν τη Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων.

Τις δύσκολες ώρες όλοι μας, όταν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο συνάνθρωπό μας, γονατιστοί στρέφομε τα μάτια μας προς τα άνω. Και εμείς, βρισκόμενοι στη Σπιναλόγκα, στο Γολγοθά του ανθρώπινου πόνου, πηγαίναμε στην εκκλησία του Αγ. Παντελεήμονα και στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και προσευχόμασταν σιωπηλά. Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με το λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές το μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη Θεία Λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Τότε όμως ερχόταν από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας!

Κάποια μέρα καθόμασταν μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί, για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας σηκωθήκαμε όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

Την άλλη μέρα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια. Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.

Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ό,τι απέμενε από τη μετάληψή μας, ασφαλώς κατά θεία οικονομία, το έχυνε στο χωνευτήρι.

Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας όχι μόνο την αγάπη της γλυκύτητας, αλλά και την αγάπη της ευποιίας. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς. Και έκανε τούτο τηρώντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. 6, 3). Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για…

Δεν ολοκλήρωσε όμως τη φράση του. Ξέσπασε σ᾽ ένα βουβό κλάμα.

Ο πατήρ Χρύσανθος, κατά κόσμον Ματθαίος Κατσουλογιαννάκης,γεννήθηκε στα Έξω Μουλιανά της Επαρχίας Σητείας στις 15 Ιουλίου 1893. Παρακολούθησε μαθήματα της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου χωρίς να πάρει απολυτήριο. Ο επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος τον έκρινε μοναχό το 1911 και τον τοποθέτησε στη Μονή Τοπλού.Στις 20 Ιανουαρίου τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο και στις 26 Σεπτεμβρίου 1920 ιερομόναχο. Το 1941, έπειτα από αίτησή του, ο επίσκοπός του Φιλόθεος Μαζοκοπάκης τον μετέθεσε στην Μονή Φανερωμένης Ιεράπετρας.

Εξεδήμησε εις Κύριον στις 3 Απριλίου 1972 και ενταφιάσθηκε στη Μονή Τοπλού.

Θεολόγος Παπαδόπουλος