Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Τι είναι η αυτοεξέταση;
Μην αφήνεις τον εαυτό σου ανεπίσκοπο κάθε ώρα.
Κάθε ώρα να εποπτεύεις, να εξετάζεις, να ελέγχεις τον εαυτό σου.
Είσαι εντάξει αυτήν την ώρα;

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

[toula]

ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ...

«Μα γιατί επιμένεις;». Πόσες φορές δεν θέσαμε το ερώτημα αυτό στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, σε όσους βρίσκονται κοντά μας όταν βλέπουμε μία συμπεριφορά ή μία ιδέα να μην επιτρέπουν την απαγκίστρωση, το νέο ξεκίνημα, την έξοδο από μία παγίδα ζωής;
Βέβαια, το πείσμα δεν είναι πάντοτε κακό. Ο πεισματάρης άνθρωπος, όταν βάζει κάποιον καλό στόχο και δίνει όλες του τις δυνάμεις για να τον πετύχει, έχει πολλές πιθανότητες να χαρεί. Το πείσμα λειτουργεί παραγωγικά. το πείσμα αποκαλύπτει δυνατότητες που υπάρχουν εντός μας και που δεν τις γνωρίζουμε σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το πείσμα γίνεται παράδειγμα. Μας οδηγεί στην αλήθεια για το ποιοι μπορούμε να είμαστε και όχι μόνο ποιοι φαίνεται ότι είμαστε.

Υπάρχει όμως και το κουραστικό, το κάποτε καταστροφικό πείσμα. Είναι αυτό ενός εγωκεντρισμού που γίνεται από την μία θυμός και από την άλλη εσωστρέφεια. Ο θυμός είναι ένδειξη ότι θέλουμε να ικανοποιήσουμε επιθυμίες, χωρίς να εξετάσουμε αν μπορούμε και αν μας ταιριάζουν.
Το πείσμα γίνεται συσσώρευση θυμού σε μία παρορμητική και επίμονη ενασχόληση με την επιθυμία, ώσπου ο άνθρωπος να μη λογαριάζει ούτε τους άλλους ούτε ποιος είναι. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται και εσωστρεφής. Η εμμονή στην επιθυμία ή την ιδέα τον αυτοαπορροφά. Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί και δεν λογαριάζει ούτε το αν αξίζει ούτε το αν πρέπει. Συχνά δεν λογαριάζει ούτε τους άλλους. Ο πεισματάρης έχει κέντρο μόνο το «εγώ» του. Έτσι δεν ακούει κανέναν. Και λειτουργεί και αυτοκαταστροφικά και δυσκολεύει τη ζωή των άλλων.

Ο πεισματάρης είναι ιδιότροπος. Έχει γίνει ένας μικρός θεός που γκρινιάζει για ό,τι δεν μπορεί να εκπληρώσει, που επαναλαμβάνει τις προσπάθειες για να κάνει όχι το ανέφικτο, αλλά αυτό που θα τον δικαιώσει στα μάτια του ότι μπορεί. Ο πεισματάρης γίνεται κουραστικός για τους άλλους, γιατί όσο και να τον αγαπούνε, κάποια στιγμή δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν στο ταξίδι των εμμονών του. Τον βαριούνται.
Λυπούνται γι’ αυτόν, αλλά δε θα μείνουν κοντά του περισσότερο, εκτός από αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρχουν μ’ αυτόν. Και γι’ αυτούς όμως η πεισματάρικη ιδιορρυθμία του θα τους κάνει κακοδιάθετους έναντί του. Ένα «αμάν πια», φανερό ή κρυφό, θα χτυπά στη σκέψη τους, και η ψυχική απόσταση θα εντείνεται.

Ο πεισματάρης στον έρωτα κάποτε μπορεί να πετύχει αυτό που επιθυμεί. Όταν όμως διαπιστώνει ότι το πρόσωπο με το οποίο θέλει να συνδεθεί δεν του ταιριάζει ή δεν θέλει εκείνο να είναι μαζί του, ας μη δεσμεύει τον εαυτό του στο πείσμα ότι η επιλογή του είναι σωστή και πρέπει να εκβιάσει την επιτυχία της. Χρειάζεται και να φεύγουμε.
Στη πνευματική ζωή το υγιές πείσμα, αυτό που έχει να κάνει με τον αγώνα εναντίον των παθών, με την επιμονή, με την μετάνοια, ευλογείται. Αντίθετα, η εμμονή στην αμαρτία, η εμμονή στην αν-υπακοή, η εμμονή στο «εγώ» ως κέντρο του κόσμου, η αταπείνωτη καρδιά μας χωρίζουν τόσο από τον Θεό όσο και από τον πλησίον.
Όταν συνειδητοποιούμε τα πείσματά μας, ας παρακαλούμε τον Θεό να μας φωτίσει να βγούμε από όσα μας βλάπτουν. Κυρίως όμως ας ταπεινωνόμαστε. Ας εμπιστευθούμε τον Θεό για ό,τι δεν μας βγαίνει και να ανοιγόμαστε σε ό,τι μπορεί να μας βοηθήσει στην οδό της αγάπης και της σωτηρίας.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 30 Σεπτεμβρίου 2020

[toula]

Από την διδασκαλία των Πατέρων μας!
Οι αδελφοί ρώτησαν τον Αββά Αγάθωνα:
Πάτερ, ανάμεσα σ' όλες τις διάφορες δραστηριότητές μας, ποια είναι η αρετή που απαιτεί την πιο μεγάλη προσπάθεια;
Εκείνος απάντησε:
«Συχωρέστε με, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος μόχθος από το το να προσεύχεσαι στο Θεό.
Γιατί κάθε φορά που ένας άνθρωπος θέλει να προσευχηθεί, οι εχθροί του οι δαίμονες προσπαθούν να τον εμποδίσουν· γιατί ξέρουν ότι τίποτε δεν τους είναι μεγαλύτερο εμπόδιο από την προσευχή στο Θεό.
Σ' ο,τιδήποτε άλλο αναλάβει ο άνθρωπος, αν επιμείνει, θα μπορέσει να ξεκουραστεί.
Αλλά για να προσευχηθεί κανείς πρέπει να παλεύει ως την τελευταία του αναπνοή».

[toula]

«Νεφέλη κούφη»

«Νεφέλη κούφη», εκεί πάνω από τον Άθωνα!
Μιά από τις λυρικές και γραφικές εκφράσεις και παρομοιώσεις στον αριστουργηματικό Ακάθιστο Ύμνο για το υπερευλογημένο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου !
«Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα είναι η περίφραση «νεφέλη κούφη» με την οποία ο υμνογράφος χαρακτηρίζει την Ανύμφευτη Θεονύμφη Μητέρα του Θεανθρώπου υπογραμμίζοντας το απερινόητο μυστήριο της Θείας ενσαρκώσεως και ενανθρωπήσεως του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού υπό της ασπόρως και απειράνδρως τεκούσης Θεοτόκου, η οποία και προ και μετά τόκον παραμένει Παρθένος, αληθώς Αειπάρθενος.
Ο πατήρ Επιφάνιος με παλαιοδιαθηκική αγιογραφική αναγωγική τεκμηρίωση ερμηνεύει την περίφραση «νεφέλη κούφη» επισημαίνοντας ότι: «Ο Προφήτης Ησαΐας (ιθ΄, 1) είδεν εν οράματι, ότι ο Κύριος «κάθηται επί νεφέλης κούφης και ήξει εις Αίγυπτον και σεισθήσεται τα χειροποίητα (είδωλα) Αιγύπτου από προσώπου αυτού». Και τούτο είναι προτύπωσις της Παναγίας.
Αύτη εχρησίμευσεν ως «Νεφέλη κούφη», δηλαδή ελαφρά, τρόπον τινά εξαϋλωμένη, επί της οποίας καθήμενος «ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος» εις την γην, η οποία ήτο γεμάτη από είδωλα όπως η παλαιά Αίγυπτος, και κατέλυσε την πλάνην και το σκότος, οδήγησε δε προς το φως της αληθινής Θεογνωσίας τους ανθρώπους και έσωσεν αυτούς».

[toula]

«Η δράση και η βράση»

Συζήτηση με κάποιο θεολόγο:
—Ο χριστιανός, πάτερ μου, πρέπει να είναι άνθρωπος δράσεως. Ο μοναχικός βίος όμως είναι απραξία.
—Ωχ, καημένε! Δεν αφήνεις τη δράση και τη βράση και να κοιτάξεις λίγο το δικό σου καταρτισμό; Όλο δράση και βράση είμαστε και αφήσαμε τις ψυχές μας να γίνουν χέρσα χωράφια. Καθάρισε με βαθιά αυτοκαλλιέργεια την ψυχή σου από τα πάθη και τότε ότι προσφέρεις στον πλησίον σου θα το προσφέρεις όχι από το άδειασμα σου αλλά από το ξεχείλισμα σου.

''Ανέκδοτα π.Ιωήλ Γιαννακόπουλου''
π.Επιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος,
Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος

[toula]

Ὅπως ὅταν ἀνεβοῦμε στὴν κορυφὴ ἑνὸς βουνοῦ, μᾶς φαίνονται οἱ πόλεις μικρὲς καὶ οἱ ἄνθρωποι σὰν μυρμήγκια, ἔτσι ἀκριβῶς ὅταν ἀνεβοῦμε στὴν ὑψηλὴ σκέψη τῆς χριστιανικῆς φιλοσοφίας, τίποτε ἀπὸ τὰ ἐπίγεια δὲν θὰ μπορέσει νὰ μᾶς προξενήσει ἔκπληξη (καὶ συγκίνηση), ἀλλὰ θὰ μᾶς φαίνονται ΜΙΚΡΑ,
- καὶ ὁ πλοῦτος
- καὶ ἡ δόξα
- καὶ ἡ τιμὴ
- καὶ κάθε παρόμοιο μ’ αὐτά, ὅταν θὰ βλέπεις τὰ οὐράνια...

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

[toula]

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΝΑΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

(Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ)

Σ’ ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι μόναζε μαζὶ μὲ τὴν ἡγουμένη καὶ ἡ ἀνιψιά της, πού ἦταν πανέμορφη σωματικὰ καὶ ἄμεμπτη ψυχικά. Ὅλες οἱ ἀδελφὲς τὴ θαύμαζαν καὶ παραδειγματίζονταν ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴ ἁγνότητά της ἄλλα καὶ τὴ σπάνια μετριοφροσύνη της.
Ὅταν κοιμήθηκε, τὴν κήδεψαν μὲ μεγαλοπρέπεια, βέβαιες πῶς ἡ καθαρὴ ψυχὴ της εἶχε ἀνέβει στὸν παράδεισο. Ἡ ἡγουμένη, λυπημένη γιὰ τὴ στέρηση τῆς ἐνάρετης ἀνιψιᾶς της, ἀγρυπνοῦσε μὲ νηστεία καὶ προσευχή, παρακαλώντας τὸν Κύριο νὰ τῆς ἄποκαλυψει τὴν οὐράνια δόξα τῆς κεκοιμημένης ἀνάμεσα στὶς ἄλλες μακάριες παρθένες. Καὶ κάποτε, περασμένα μεσάνυχτα, καθὼς προσευχόταν μέσα στὴν ἡσυχία τοῦ κελιοῦ της, ἄνοιξε ξαφνικὰ ἢ γῆ μπροστά της, κι ἀπὸ τὸ ρῆγμα, ποῦ δημιουργήθηκε, τινάχτηκε καυτὴ λάβα. Ἔντρομη ἢ γερόντισσα, ἔριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἄβυσσο, ποῦ ἔχασκε σχεδὸν κάτω ἀπὸ τὰ πόδια της, καὶ εἶδε τὴν ἀνιψιὰ τῆς μέσα στὶς φλόγες τοῦ ἅδη.
— Θεέ μου! ἀναφώνησε μὲ ἀπελπισία. Ἐσένα βλέπω ἐκεῖ;
— Ναί, ἀποκρίθηκε ἐκείνη, ἀναστενάζοντας μὲ πόνο.
— Καὶ γιατί ἔγινε αὐτό; τὴ ρώτησε ἢ θεία της μὲ φωνὴ γεμάτη πικρία καὶ συμπόνια Ἤλπιζα νὰ σὲ δῶ στὴ δόξα τοῦ παραδείσου, στὴ χορεία τῶν ἀγγέλων, ἀνάμεσα στὶς ἄμεμπτες κόρες τοῦ Χριστοῦ, κι ἐσύ… Γιατί; Γιατί;
Βαριαναστέναξε πάλι ἡ ἀνιψιά της καὶ ἀναφώνησε:
— Συμφορὰ σ’ ἐμένα, τὴν ἄθλια! Ἐγὼ ἡ ἴδια εἶμαι ἡ αἰτία τοῦ αἰώνιου θανάτου μου μέσα σὲ τοῦτες τὶς φλόγες, πού διαρκῶς μὲ καταβροχθίζουν χωρὶς νὰ μὲ ἀφανίζουν. Ἤθελες νὰ δεῖς πού βρίσκομαι, καὶ νὰ πού σοῦ τὸ ἀποκάλυψε ὁ Θεός!
— Μὰ γιατί, τέλος πάντων, ἔγινε αὐτό; τὴν ξαναρώτησε κλαίγοντας ἡ ἡγουμένη.
— Ἐπειδὴ δὲν ἤμουνα παρθένα ἄσπιλη σὰν ἄγγελος, ὅπως νομίζατε. Δὲν μόλυνα, βέβαια, τὸ σῶμα μὲ σαρκικὸ ἅμαρτημα, ἀλλὰ οἱ λογισμοί μου, οἱ ἐπιθυμίες μου καὶ οἱ ἁμαρτωλὲς φαντασιώσεις μου μὲ ἔριξαν στὴ γέεννα. Δὲν μπόρεσα νὰ διατηρήσω τὴν ψυχή μου ἀμόλυντη, ὅπως τὸ παρθενικὸ σῶμα μου, καὶ γι` αὐτὸ παραδόθηκα στὰ βασανιστήρια τοῦ ἅδη. Ἀπὸ ἀπροσεξία, ἄφησα νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ στερεωθεῖ στὴν καρδιά μου μιὰ ἐμπαθὴς ἕλξη πρὸς ἕναν ὄμορφο νέο. Ἔφερνα στὸν νοῦ μου τὴ μορφή του κι ἔνιωθα εὐχαρίστηση, ὅταν ἑνωνόμουν φανταστικὰ μαζί του. Καταλάβαινα πώς αὐτὸ ἦταν ἁμαρτία, ἄλλα ντρεπόμουνα νὰ τὸ φανερώσω στὸν πνευματικὸ κατὰ τὴν Ἐξομολόγηση. Καὶ νὰ ποιὰ εἶναι ἡ συνέπεια τῆς αἰσχρῆς ἱκανοποιήσεώς μου μὲ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμοὺς καὶ τὶς ἀσελγεῖς φαντασιώσεις: Στὸ τέλος μου, οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μὲ ἀποστράφηκαν καὶ μὲ ἄφησαν στὰ χέρια τῶν δαιμόνων. Ἔτσι, τώρα καίγομαι στὶς φλόγες τῆς γέεννας, καὶ θὰ φλέγομαι αἰώνια χωρὶς ποτὲ νὰ καῶ, καθὼς δὲν τελειώνει ὁ βασανισμὸς ἐκείνων ποὺ δὲν ἀξιώθηκαν ν’ ἀνέβουν στὸν οὐρανό! Ἀναστέναξε πάλι, ἡ δύστυχη, κι ἔτριξε τὰ δόντια της, πρὶν τὴν ἁρπάξει ἡ κοχλαστὴ λάβα καὶ τὴν ἐξαφανίσει ἀπὸ τὰ μάτια τῆς ἡγούμενης.

https://agioreitika.net/2016/11/25

[toula]

Μην περιμένεις παιδί μου όταν ρίχνεις με την προσευχη σου σφαίρες στον Διάβολο , αυτός να σου ρίχνει λουκούμια και σοκολάτες.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ

[toula]

Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου. Γιατί αν πεις: ''Τιμώρησε τον εχθρό μου'', έκλεισες το στόμα σου. Έχασε πια η γλώσσα σου το δικαίωμα να μιλάει στο Θεό. Πρώτα-πρώτα επειδή εξαρχής Τον παρόργισες και υστέρα επειδή ζητάς πράγματα, που είναι αντίθετα στον ίδιο το χαρακτήρα της προσευχής. Αφού, δηλαδή, προσέρχεσαι για να ζητήσεις συγχώρηση αμαρτημάτων, πώς μιλάς για τιμωρία; Το αντίθετο έπρεπε να κάνεις, να παρακαλάς για τους άλλους, ώστε στη συνέχεια να παρακαλέσεις με παρρησία και για τον εαυτό σου. Αν προσευχηθείς για τους συνανθρώπους σου, τα πέτυχες όλα, έστω και αν δεν πεις το παραμικρό για τις δικές σου αμαρτίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από μια ψυχή που μνησικακεί και μισεί...

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

[toula]

Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό.
Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία. Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία – ξεφεύγει απ’ τα ανθρώπινα. Εμείς είμαστε άνθρωποι πολύ υλικοί και χαμερπείς, γι’ αυτό και προσευχόμαστε στον Θεό ιδιοτελώς. Τον παρακαλούμε να μας τακτοποιήσει τα θέματά μας, να πάνε καλά τα καταστήματά μας, οι υποθέσεις μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας. Προσευχόμαστε, όμως, ανθρώπινα και με ιδιοτέλεια.
Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς. Ο Θεός έδωσε και σ’ εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική.
Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό. Όταν μπούμε σ’ αυτή την προσευχή, τότε θα δοξάζουμε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σε Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας: «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά » της θρησκείας μας!

~ Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης