Ψυχοφελή μηνύματα...

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Φανέρωσες την ευτέλεια της κούφιας ελευθερίας και εξυπνάδας μας.
Κανείς ευσεβοφανής δεν μπορεί να σταθεί κοντά σου, δεν μπορεί ν’αγγίξει την καρδιά και τον νου σου.
Οι κινήσεις σου, τα λόγια σου, η συμπεριφορά σου χωρίς λογική, χωρίς ντροπή, χωρίς προετοιμασία.
Ήταν η ζωή σου ένας πονοκέφαλος για τους εκκλησιαστικούς, ένα αίνιγμα για τους απλούς, ένα χάδι για τους αμαρτωλούς.
Η Χάρις του Πνεύματος που σκήνωσε μέσα σου σε ωθεί. Εισπνεύεις και εκπνεύεις αυτή τη χαρά της παρουσίας Του. Δεν σε νοιάζει το σκάνδαλο. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δεν αντέχουν την απλότητα, την συγχώρεση και την αγάπη.
Εσύ είσαι πάνω απ’αυτά. Ελεύθερος.
Ελεύθερος όχι μόνο από τα ανθρώπινα πάθη αλλά ακόμα και από τις αρετές, εκείνες που πραγματώνονται αποκομμένες από την Χάρη, ευνουχισμένες από την φιλανθρωπία.
Δεν σε αγγίζουν οι βρισιές των χριστιανιών, δεν σε πειράζουν οι χλευασμοί των συνμοναστών σου. Τα έχεις προσπεράσει εδώ και καιρό όλα αυτά.Το μόνο που κάνεις είναι να είσαι του Χριστού και όλων.
Η απόρριψη έχει γίνει η τροφή της μεγαλοσύνης σου, η συντροφιά της νήψης σου, η ερωμένη της ταπείνωσής σου.
Μένεις αγνός, αφήνοντας τις πόρνες να δούνε το κάλλος της ψυχής σου. Μένεις ελεύθερος, αφήνοντας τις αμαρτωλές ψυχές να γευτούν την ελευθερία που ζεις. Και είναι άλλες οι σχέσεις που αναπτύσσονται σε κείνα τα καπηλειά, σε εκείνα τα πορνεία.
Το κάλλος σου φωτίζει τις πληγωμένες εκείνες υπάρξεις, τις δίνει ελπίδα.
Και είναι εκείνες οι βραδιές μαζί σου αξέχαστες. Τους αλλάζεις την ζωή μέσα σε ένα βράδυ, μέσα στην γλυκύτητα της συγκατάβασής σου, της τρυφερής καρδιάς σου.
Και μετά πάλι χάνεσαι. Ένας απλός ρασοφόρος. Ένας ρασοφόρος που όλη μέρα δουλεύει και τα βράδια του τα ξοδεύει στα στέκια της αμαρτίας, όχι όμως για να πέσει κι αυτός αλλά για ν’ αναστήσει νεκρούς.
Προηγήθηκε κόπος, βία, μέχρι να έρθει αυτή η πνευματική ανάπαυση στην ζωή σου, αυτή η άνεση να κινείσαι απαθώς, να μιλάς ακατάκριτα, να ζεις ως έσχατος.
Μέγας μέσα στην αδοξία σου, σοφός μέσα στην μωρία σου, μοναχός ανάμεσα σε πόρνες. Απαθής. Κινήσε ως νεκρός. Ζεις αλλού. Υπάρχεις ως ελεημοσύνη. Για άλλους το φως της Χάρης που έλαβες γίνεται φωτιά και καίει, δεν μπορούν να το καταλάβουν και γι’αυτό το αναθεματίζουν – όπως κάνουνε πάντα οι άνθρωποι-, για άλλους όμως είναι παρηγοριά που προσφερεί θαλπωρή, κατάνυξη και γλυκύτητα.
Θανατώνεσαι ένα βράδυ από τα αφεντικά των πορνείων. Σε σκοτώνουν γιατί τους χαλάς την δουλειά. Σε θανατώνουν βίαια γιατί προσφέρεις διέξοδο σε ψυχές που η ζωή τους ήταν ένα αδιέξοδο.
Θάβεσαι σαν αδέσποτο σκυλί έξω από το μοναστήρι σου, ως μίασμα για την μοναστηριακή αδελφότητα, ως σκάνδαλο που πρέπει να ξεχαστεί.
Όλοι σε θεωρούν έκτρωμα ακολασίας. Μόνο εκείνες οι γυναίκες ξέρουν την αλήθεια. Μόνο εκείνες οι ψυχές γνωρίζουν ποιος είσαι, τί είσαι.
Έχουν πάρει όμως όρκο να μην μιλήσουν. Και είναι η σιωπή τους το μαρτύριό τους.
Η Χάρις όμως σε πρόδωσε Άγιέ μου.
Η Χάρις σε φανέρωσε. Τα λείψανά σου γέμισαν τον τόπο ευωδία. Θαύματα στον τάφο σου.
Θαύματα πάνω στον τάφο εκείνου που τα βράδια γύριζε και νουθετούσε τις πόρνες, που τις γέμιζε προικιά και τις πάντρευε.
Τότε η αλήθεια έσπασε τον όρκο της. Οι πρώην πόρνες μίλησαν.
Και ήτανε τότε που αυτοί που σε κατέκριναν έκλαψαν πικρά, αυτοί που σε αδίκησαν δάκρυσαν, και εκείνες που ευεργετήθηκαν λευτερώθηκαν από το μυστικό σου και πλέον χαμογέλασαν.
Η Χάρις σε πρόδωσε Άγιέ μου.
Και τώρα που οι νύχτες σου τελείωσαν και ζεις μέσα στην ανέσπερη ημέρα των ουρανών είμαι σίγουρος ότι τα βράδια κατεβαίνεις κάτω στην γη, περιπλανιέσαι στα σοκάκια, και χαϊδεύεις με το πέρασμά σου τις συνειδήσεις μας, μας δίνεις ελπίδα, μας δείχνεις που μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει, μας θυμίζεις μέσα στο σκοτάδι μας το φως που υπάρχει, μας καθοδηγείς από την κόλαση στον παράδεισο, από την γη στον ουρανό, από την φθορά στην αφθαρσία, από την μοναξιά στην κοινωνία, από την αμαρτία στην Χάρη, από τον θάνατο στην ζωή.
Εσύ που κατάλαβες, που πόνεσες, που παρηγόρησες, που άκουσες, που συγχώρεσες, που συνέπασχες, που νουθέτησες, που σωφρόνησες.
Εσύ που μισήθηκες γιατί αγάπησες αληθινά.
Δεν έμεινες στα συνηθισμένα, γιατί δεν ήσουν συνηθισμένος.
Ήσουν τρελός. Ήσουν ερωτευμένος.
Ήσουν έτοιμος να ταπεινωθείς και όχι να προσβληθείς.
Και αυτό δεν είναι συνηθισμένο.
Το όνομά σου για μας είναι Νικόδημος. Άγιος Νικόδημος ο δια Χριστόν σαλός, ο Βεροιεύς.
Για κάποιους όμως ήσουν απλά ο ανώνυμος άγγελος που σαν αστραπή ήρθε, έλαμψε,
-έδωσε φως στην ζωή τους, ευεργέτησε- και χάθηκε.
Ακόμα και οι «κολασμένοι» έχουν τον προστάτη τους.
Ακόμα και οι «κολασμένοι» μπορούν να αγιάσουν ακούγοντάς σε Άγιε.
Γιατί τελικά ακόμα και οι «κολασμένοι» έχουν δικαίωμα στον παράδεισο.

24 Νοεμβρίου, μνήμη Αγίου Νικοδήμου του δια Χριστού σαλού του Βεροιέως

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Μία συγκλονιστική ιστορία μεταστροφής, η οποία συνέβη στις μέρες μας. Ένας άνθρωπος άλλαξε ολόκληρη τη ζωή του, που από την στιγμή που συναντήθηκε με τον Γέροντα Παΐσιο στο κελλί του στην Παναγούδα!

Διαβάστε την απίστευτη ιστοριά, έτσι όπως την περιγράφει γλαφυρά ο ίδιος.

~ Δεν πίστευα καθόλου! Έκανα ένα πολύ άσχημο επάγγελμα. Γύριζα ακατάλληλες ταινίες, δηλ. πορνοταινίες.

Είχα νοικιάσει ένα διαμέρισμα και κινηματογραφικές μηχανές και τραβούσα ταινίες πορνό. Πουλούσα τις ταινίες και έβγαζα πολλά χρήματα… Αγόρασα ακριβό αυτοκίνητο, Μερσεντές και η ζωή μου γενικά ήταν μέσα στην χλιδή και στην πολυτέλεια…

Άκουγα και με λέγανε για τον Άγιο Παϊσιο και τους κορόϊδευα. Γελούσα…

Μια μέρα μου την έδωσε και λέω:

– Θα πάω στο κελλί του, για να δω πως τους δουλεύει όλους, αυτός ο καλόγερος!

Πήγα λοιπόν στο κελλί του, χώνομαι μέσα στον κόσμο και παρατηρώ να δω τι κάνει. Να δω και να βρω πως τους δουλεύει…

Κάθισα ώρες… Στο τέλος μείναμε τρεις επισκέπτες. Έφυγε ο πολύς ο κόσμος.

– Καθίστε να σας κεράσω, μας είπε ο Άγιος Παϊσιος.

Πάει μέσα στο κελλί και φέρνει σε ένα πιατάκι τρία λουκούμια. Δίνει στον πρώτο, δίνει στον δεύτερο και έρχεται μετά σε μένα μπροστά μου και με κοιτά στα μάτια, σαν να με έβγαζε ακτινογραφία.

Γυρίζει τότε το πιατάκι και ρίχνει το λουκούμι κάτω στο χώμα με τις λάσπες. Τότε μου λέει ο Άγιος:

– Μου έπεσε, πάρε φάε…

– Τί, από τις λάσπες θα το φάω; διαμαρτυρήθηκα.

Με κοιτά ξανά στα μάτια με νόημα και με λέει:

– Γιατί, εσύ πώς ταϊζεις λάσπες τους ανθρώπους;

Έπαθα την πλάκα της ζωής μου!… Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Σηκώθηκα χωρίς να πω κάτι και έφυγα τρέχοντας.

Πήγα στο ξενοδοχείο στις Καρυές. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα, συλλογιζόμενος γι’ αυτό που συνέβη.

Την άλλη μέρα ξαναεπισκέφτηκα τον Άγιο Παϊσιο και του είπα:

– Θέλω να μιλήσουμε…

– Αν θέλεις να μιλήσουμε, μου λέει με αυστηρό ύφος, πάνε πρώτα να πουλήσεις τις μηχανές που έχεις στο διαμέρισμα, να το ξενοικιάσεις και μετά έλα πάλι.

Πήγα πίσω και σε ένα μήνα τα είχα πουλήσει όλα. Ξαναπήγα τότε γρήγορα να το δω. Με δέχτηκε αυτή τη φορά με πολύ χαρά. Μιλήσαμε πολλή ώρα. Με βοήθησε να μπω σε σειρά. Να εξομολογούμαι και να Κοινωνάω. Βρήκα και μια καλή δουλειά… Δόξα τω Θεώ.
Ευχαριστώ τον Άγιο Παϊσιο από τα βάθη της καρδιάς μου, που με απάλλαξε από εκείνο το αμαρτωλό επάγγελμα και με έβαλε στο δρόμο του Θεού…

πηγή: apantaortodoxias
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Έφυγαν οι γέροντες και μείναμε ορφανοί;

Βλέπετε οι σύγχρονοι Γέροντες, ο π. Πορφύριος, ο π. Παίσιος, ο π.Γεράσιμος, ο π. Ιάκωβος, κοιμήθηκαν σχεδόν κοντά ο ένας στον άλλον και σκεπτόμενος αυτό ο κ. Εμμανουηλίδης(Αρεοπαγίτης επί τιμή) στο γραφείο του με παράπονο μου είπε μια μέρα:
«Τι θα γίνει τώρα; Έφυγε ο π. Πορφύριος, έφυγε ο π. Παίσιος, έφυγε και ο π. Ιάκωβος που ήταν πιο προσιτός σε μας, γιατί τον βλέπαμε πιο συχνά και εξομολογούμεθα στο πετραχήλι του, τι θα γίνει τώρα, μείναμε ορφανοί;».
Και παρουσιάζεται ο Γέροντας Ιάκωβος ολοζώντανος, όπως ο ίδιος το δηλώνει και λέγει:
«Αχ κύριε Μανώλη μου είσαι και Αρεοπαγίτης, είσαι και λίγο κουτός. Εγώ όταν ήμουνα στη γη μαζί σας και ερχόσασταν και θέτατε τα διάφορα αιτήματά σας, παρακαλούσα τον Όσιο Δαυίδ γι’ αυτά και έβαζα άλλον μεσίτη για τα αιτήματά σας. Τα ’λεγα στο αυτί του Οσίου κι εκείνος άνοιγε γραμμή με τον Χριστό. Τώρα έχετε απευθείας μεσίτη. Κοιτάξτε οι μπαταρίες να είναι συνδεδεμένες να μην έχουν διακοπή στις συνδέσεις και πάντοτε θα έχετε ανοιχτή γραμμή».

Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Δαυίδ
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Δυο εβδομάδες στον Παράδεισο

Δεν μπορούσα να υποφέρω το φοβερό κρύο και τον αέρα, γιατί ήμουν γυμνός και ξυπόλητος και άστεγος. Κατέφυγα λοιπόν στους φτωχούς, τους ομοίους μου, αλλά και αυτοί δεν με δέχονταν.
Με σιχαίνονταν και με έδιωχναν με τα ραβδιά τους σαν σκύλο. Τόπο να καταφύγω και να σωθώ δεν εύρισκα. Απελπίστηκα. Φοβήθηκα πως θα πεθάνω.
«Ας είναι δοξασμένο», είπα, «το όνομα του Θεού, γιατί και αν ακόμη πεθάνω, θα μου λογισθεί σαν μαρτύριο. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Αυτός που έστειλε την παγωνιά, θα μου δώσει και την υπομονή».
Πήγα λοιπόν σε μια γωνιά της στοάς και βρήκα ένα σκυλάκι. Ξάπλωσα δίπλα του με την ελπίδα πως θα με ζεστάνει λίγο. Εκείνο όμως, όταν με είδε κοντά του, σηκώθηκε και έφυγε.
Είπα τότε στον εαυτό μου: «Βλέπεις, ταλαίπωρε, πόσο αμαρτωλός είσαι; Ακόμη και τα σκυλιά σε περιφρονούν και φεύγουν από κοντά σου και δεν σε δέχονται ούτε σαν όμοιό τους.
Οι άνθρωποι σε αποστρέφονται σαν πονηρό δαίμονα. Οι όμοιοί σου φτωχοί σε διώχνουν. Τι απομένει λοιπόν; Πέθανε, άσωτε! Πέθανε! Δεν υπάρχει για σένα σωτηρία σ’ αυτόν τον κόσμο!».
Ενώ όμως έλεγα αυτά με πολύ πόνο, ήρθα σε κατάνυξη. Και επειδή με έσφιγγε το κρύο και ο τρόμος, αναλύθηκα σε δάκρυα έχοντας τα μάτια της ψυχής μου στραμμένα προς τον Θεό. Τα μέλη μου όλα πάγωσαν. Νόμισα εκείνη τη στιγμή ότι θα ξεψυχήσω.
Ξαφνικά, ένιωσα ζεστασιά. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω έναν νέο πολύ ωραίο να αστράφτει πιο πολύ κι από τον ήλιο. Στο χέρι του κρατούσε χρυσό κλαδί.
Ήταν πλεγμένο με δροσερά κρίνα και τριαντάφυλλα που δεν έμοιαζαν με του κόσμου τούτο, όχι! Είχαν θαυμαστή ποικιλία. Ήταν αλλιώτικα στη φύση και τη θωριά τους.
Κρατώντας αυτό το ωραίο κλαδί αυτός ο πανέμορφος νέος με κοίταξε και μου είπε: «Ανδρέα, πού ήσουν;».
«Στα σκοτεινά και στη σκιά του θανάτου!» (πρβλ. Ψαλ. 87, 7), αποκρίθηκα.
Και ενώ ακόμη μιλούσα, με χτύπησε ελαφρά στο πρόσωπο με το ανθοστόλιστο κλαδί, λέγοντάς μου: «Ας πάρει δύναμη το σώμα σου και ζωή ακατανίκητη!».
Αμέσως η ευωδία εκείνων των λουλουδιών μπήκε στην καρδιά μου και αστραπιαία μου έδωσε ζωή. Ακούω τότε μια φωνή να λέει:
«Πηγαίνετέ τον στη χώρα του Παραδείσου να τον παρηγορήσετε για δύο εβδομάδες και πάλι να επιστρέψει, γιατί θέλω να αγωνισθεί ακόμη!».
Ενώ κρατούσε τούτος ο λόγος, εγώ βυθίσθηκα σε βαθύτατο ύπνο και δεν κατάλαβα τι μου συνέβη. Ζούσα εκεί που διέταξε η βουλή του Θεού, σαν να κοιμήθηκα ευχάριστα όλη τη νύχτα και ξύπνησα το πρωί».

Άγιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός
Πηγή: Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Αλίμου
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Η Θαυμαστή εμφάνιση της Θεοτόκου στον προηγούμενο Αρχιμανδρίτη Ανδρέα της Ι.Μ. Αγίου Παύλου
Κάποια ημέρα που ο καιρός ήτο συννεφιασμένος και αγριεμένος, σκέφθηκε ο άγιος Γέροντας (Πατήρ Ανδρέας) να κατέβει μέχρι την παραλία με τον λογισμό να πάρη, εάν εύρη διάφορα καυσόξυλα απ᾿ αυτά που εκβράζει η θάλασσα, όταν είναι φουρτουνιασμένη.
Τα χρειαζόταν να τα χρησιμοποιήσει για προσανάμματα στην σόμπα του. Ακόμη σκέφθηκε, μήπως έχει συμβή και κανένα αναπάντεχο ατύχημα, απ᾿ αυτά που συμβαίνουν συνήθως σε περίοδο θυελλών και φουρτούνας.
Αφού κατέβηκε στον αιγιαλό και συγκέντρωσε αρκετά ξύλα από την παραλία, σε μικρή απόστασι από την θέσι που ευρισκόταν, αντίκρυσε να στέκεται όρθια μπροστά του μία ανθρώπινη μορφή.

Αμέσως επίστευσε στον λογισμό του ότι πρόκειται περί ναυαγού. Πλησίασε εκεί κοντά για να προσφέρη κάποια βοήθεια και να μάθη και για τους άλλους ναυαγούς που ευρίσκονται. Ευρισκόμενος σε μικρή απόστασι, εξεπλάγη διότι το πρόσωπο αυτό ήτο μία υψηλή μοναχή, ντυμένη βέβαια στα μαύρα, η οποία κρατούσε στο χέρι της ένα ανοικτό βιβλίο και μία γραφίδα.
Χωρίς να χάση καιρό, ερώτησε την φαινομένη γυναίκα:
-Τι θέλεις εσύ εδώ, Κυρά μου; Θέλεις κάποια βοήθεια;
-Όχι, δεν θέλω βοήθεια.
-Καί ποιά είσαι εσύ; Πως μπήκες σ᾿ αυτόν τον Άγιο Τόπο;
-Εγώ είμαι η Κυρά αυτού του Τόπου και η δουλειά μου είναι να περιέρχωμαι αυτόν τον Τόπο από την μία άκρη μέχρι την άλλη…
-Καί τι είναι, Κυρά μου, αυτά τα βιβλία που κρατάς;
-Τα βιβλία αυτά είναι της εισόδου, εξόδου και παραμονής των Πατέρων του Αγίου Όρους. Αλλά κι αυτό το βιβλίο που βλέπεις είναι γραμμένα μέσα τα ονόματα αυτών που μένουν για πάντα εδώ και τελειώνουν την ζωή τους στο Άγιον Όρος. Τα ονόματα αυτά παραμένουν γραμμένα στην Βίβλο της ζωής.
Δεν κατάλαβε ο ασκητής Γέροντας Ανδρέας ούτε με ποιά συνωμιλούσε ούτε για την επεξήγησι των βιβλίων έδωσε την πρέπουσα προσοχή. Γι᾿ αυτό, σκέφθηκε, αφού αυτή η Κυρία, δεν χρειάσθηκε την βοήθειά του, ανηφόρισε το μονοπάτι να γυρίση γρήγορα στο Καλύβη του.

Τις απογευματινές ώρες μπήκε στο παρεκκλήσιό του, τιμώμενο στον Άγιο Νικόλαο, τον οποίον ιδιαίτερα τιμούσε και ευλαβείτο, με σκοπό να κάμνη τον Εσπερινό. Μέσα του όμως οι σκέψεις του τον βασάνιζαν και δεν ημπορούσε να εξηγήση το φαινόμενο της παρουσίας αυτής της Ξένης Κυρίας. Όταν τα μάτια του έπεσαν στην μορφή της εικόνος της Θεοτόκου του Τέμπλου, φωτίσθηκε και τα παράτησε όλα…
Παρά την γεροντική του ηλικία και την ανωμαλία του καλντεριμιού έτρεχε να προλάβη να ίδη Αυτήν που αγαπούσε. Ήθελε να αντικρύση και να χαιρετίση με τους σωματικούς του οφθαλμούς Αυτήν στην οποία ανέθεσε την πάσαν ελπίδα του και αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή του. Εκύτταξε τον βράχο με μεγάλο πόνο, διότι η φαινομένη Μοναχή, η Κεχαριτωμένη Κόρη της Βηθλεέμ, είχε εξαφανισθή.Άρχισε να κλαίη με λυγμούς σκεπτόμενος ότι, λόγω των αμαρτιών του, δεν αξιώθηκε να προσκυνήση την Βασίλισσα του ουρανού και της γης.

Τον παρηγόρησε όμως η Κυρία Θεοτόκος με την ευωδία ουρανίου μύρου, το οποίον επλήρωσε τον βράχον εκείνο και όλη την γύρω περιοχή. Με το θαυμάσιο αυτό γεγονός της εκχύσεως του αγίου Μύρου, επίστευσε πλέον ακραδάντως ο ασκητής του Άθω, ότι Αυτή ήτο η Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Μητέρα όλων των ορθοδόξων Μοναχών και Χριστιανών της οικουμένης.
Με ανεκλάλητη χαρά και χαροποιά δάκρυα στα μάτια επέστρεψε στην ασκητική του παλαίστρα. Μπήκε στον ναίσκο του και καταφιλούσε με λυγμούς την εικόνα της Κυρίας του Όρους υποσχόμενος σ᾿ Αυτήν ότι θα αγωνισθή να είναι περισσότερον υπάκουος στις εντολές του Υιού της και Θεού ημών.
Η οσιακή κοίμησί του την ημέρα της Πανηγύρεως της Μονής, δηλαδή στην εορτή της Υπαπαντής του έτους 1987, δηλώνει την ιδιαίτερη εύνοια που εξεδήλωσε η Θεοτόκος προς τον σεμνόν και προσφιλή λάτρη της, τον Γέροντα Ανδρέα, ο οποίος εξήλθε θριαμβευτικώς από την παρούσα ζωή προς τας ουρανίους σκηνώσεις της δόξης του Θεού…

Από το βιβλίο: «Σύγχρονοι Γεροντάδες του Άθωνος» – Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτη (Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου, 2005).
agioritikovima
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ
ΠΑΠΑ ΦΩΤΗΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ Ο «ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ*» ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ

Είχε πει ο γέροντας Παΐσιος σε κάποιους Μυτιληνιούς που τον επισκέφθηκαν. ”Εσείς εκεί στη Μυτιλήνη έχετε ένα μεγάλο άγιο τον Παπα-Φώτη”.
Κι ο παπα-Φώτης είχε πει για τον Γέροντα Παΐσιο:
-¨Αυτός παιδί μου είναι το διαμάντι της Εκκλησίας μας, τον γνώρισα καλά γιατί μαζί βοηθούσαμε τον Παπα-Τύχωνα¨.
Το ατημέλητο παρουσιαστικό του ήταν πολλές φορές αιτία να μη τον δέχονται στην Εκκλησία, οι πρωτοστάτες ιερείς για συλλείτουργό τους. Εκείνος όμως επέμενε με το «έτσι θέλω» και όταν τον διώχνανε, απαντούσε με τη χαρακτηριστική μυτιληνιά ντοπιολαλιά: «Ησείς μπουρεί να μη μι θέλητι. Μι θέλ’ όμους γ’ άγιους να λειτουργήσου»…! (Γράφει ο Γιώργος Παρασκευαΐδης)
Ένα τρύπιο ράσο είχε πάντα ο παπούλης, και άλλο τίποτα δεν φορούσε από μέσα. Πριν από χρόνια που τα πράγματα στην γείτονα χώρα ήταν πολύ πιο αυστηρά με το πώς κυκλοφορούν οι ιερωμένοι ορθόδοξοι και έπρεπε οπωσδήποτε να φοράς κουστούμι σαν παπάς, πήγε που λες ο παπα Φώτης στον Τσεσμέ, φυσικά χωρίς κουστούμι -ποιο κουστούμι;
Τον σταμάτησαν οι Τούρκοι στο τελωνείο και του είπαν πως δεν μπορεί να περάσει έτσι. Τον διέταξαν να βγάλει το ράσο του…
Χωρίς κανένα πρόβλημα ο ίδιος το έβγαλε… ε, βλέποντάς τον γυμνό εφρίαξαν οι Τούρκοι και του είπαν, καλά, καλά, βάλτο και πέρνα!
Την άλλη μέρα οι τουρκικές εφημερίδες έγραφαν: στην Τουρκία μόνο ο Πατριάρχης και ο παπα Φώτης κυκλοφούν με ράσο!
Μικρασιάτης άνθρωπος ήτανε, μεγάλο καημό είχε κι αυτός για κείνα τα χώματα… συχνά γι’ αυτά μιλούσε…
..Αυτός λοιπόν ήταν ο παπα-Φώτης. Δεν λογάριαζε ούτε φοβόταν κανέναν. Μόνο το Θεό, γι’ αυτό όλοι ήξεραν την ιδιαιτερότητά του και όχι μόνο τον συγχωρούσαν αλλά και τον αγαπούσαν…
Συνέταξε μαζί με τον αείμνηστο καθηγητή του Α.Π.Θ. κ. Φουντούλη της Θεολογικής, το περίφημο Λεσβιακό Αγιολόγιο σε αρκετούς τόμους με 100 περίπου Αγίους. (Γράφει ο Γιώργος Παρασκευαΐδης)
– Μετά από μια αγρυπνία σε ναό της Θεσσαλονίκης, κάποιος παπάς του πήρε κατά λάθος το τρύπιο ράσο αφήνοντας στη θέση του το δικό του, καινούριο και ολομέταξο. Όταν το συνειδητοποίησε ο παπα Φώτης έβαλε τα κλάματα σαν μωρό παιδί γιατί το καινούριο ήταν πολύ ζεστό κι αυτός ήθελε το δικό του το δροσερό.
«Σίγουρα για την εποχή μας, είναι “σημείον αντιλεγόμενον”»
«Ο παπα-Φώτης υπήρξε ένας ταπεινός παραδοσιακός παπάς, μάλλον καλόγηρος, με όλη τη σημασία της λέξεως. Γνωρίσθηκε και ήλθε σε επαφή και πνευματική σχέση με τους αγιασμένους Γέροντες: τον ρώσο παπα-Τύχωνα, απ’ τον οποίο έλαβε την μεγαλοσχημία, τον Όσιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, τον Σωφρόνιο του Έσσεξ, τον Γέροντα Παύλο Παυλίδη τον Λαυριώτη και ιατρό και φτασμένο πνευματικό και πολλούς άλλους.
Δεν ήθελε τερτίπια και διπλωματίες κατά την επικοινωνία. Ήταν πηγαίος εκφραστής της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Την πίστη του δεν την αντάλλασσε με όλα τα καλά του κόσμου. Δεν συσχηματιζόταν με τα του κόσμου, δεν φοβόταν, ούτε σκιαζόταν τους πολιτικούς και τους άρχοντες…
Οργιζόταν όταν έβλεπε κληρικούς να μην τιμούν το ράσο τους. Κάποιες φορές ήλεγχε τους συναδέλφους του κληρικούς με λόγια σκληρά.
Στηλίτευε άγρια, όπως έκαναν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν τόσο αληθινός και ποτέ δεν έκρυβε στο βάθος της σκέψεώς του καμιά απολύτως πονηριά ή δόλο. Ήταν στο χαρακτήρα σαν ένα μικρό παιδάκι.
Απεχθανόταν τη διαστροφή και την αναλήθεια. Είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα.
Τον ενθυμούμαι να πίνει τον καφέ του με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο.
Μάλιστα κάποτε συνέβη κατά την χειροτονία του νυν Σεβ. Μητροπολίτου Μυτιλήνης να λάβει μέρος κατ’ αυτήν και ο παπα-Φώτης. Στη θωριά της απλότητάς του ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Σεραφείμ είπε τον χαρακτηριστικό λόγο του: «όλοι εμείς, ενν. οι αρχιερείς και ιερείς, δεν κάνουμε όσο αυτό το κούτσικο παπαδάκι» (λόγω του κοντού αναστήματός του).
Κάποια φορά, την ώρα που μιλούσε με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Σεραφείμ την ώρα του κεράσματος τον άκουσα να του λέει: «Μακαριώτατε να εκδώσετε μια εγκύκλιο κατά των εκτρώσεων. Φονιάδες είναι οι γιατροί που κάνουν τέτοια πράγματα»!
Κάποτε τον είδα να φοράει μια κίτρινη παντόφλα στο ένα πόδι και μια ροζ στο άλλο. Αυτά βρήκε, αυτά και φόρεσε. Μέσα στο ταγάρι του είχε ο,τι μπορεί να υποψιασθεί νούς ανθρώπου. Από πετραχήλι και κουκούλιο μέχρι κονσέρβες. Από κεριά, καρβουνάκι και θυμίαμα μέχρι ψυχοχάρτια, κομμάτια πρόσφορα, κρεμμύδια, σκόρδα, φρυγανιές, ελιές και πολλά άλλα.
Κάποιες φορές συνήθιζε να κάνει το μπάνιο του μέσα σ’ ένα βαρέλι κρύο νερό. Άλλοτε πάλι πήγαινε σε πηγές και ρεματιές. Κάποιοι περαστικοί τον περνούσαν για ξωτικό, άλλοι πάλι που τον αναγνώριζαν τον αποκαλούσαν τρελλό. Κάποια φορά μια γυναίκα στο χωριό τους πήγαινε μεσάνυκτα φαγητό στον σύζυγό της που δούλευε σε ελαιοτριβείο.
Περνώντας δίπλα από τη ρεματιά είδε μια σκιά να κινείται μέσα στο τρεχούμενο νερό και από τον φόβο της έτρεχε μέσα στο χωριό, παρότι ήταν μεσάνυκτα, φωνάζοντας: «διάβολος διάβολος»! Το θέαμα γινόταν ακόμα πιο τραγικό να τρέχει ο παπα-Φώτης ξωπίσω της εντελώς γυμνός φωνάζοντας δεν είμαι διάβολος, είμαι ο παπα-Φώτης!» (π. Θεμιστοκλέους Χριστοδούλου)
Κάποιος έγραψε για τον παπα-Φώτη:«Παλαβός. Θυμωσιάρης αν του έθιγαν την Ορθοδοξία και αν οι ζωές των ανθρώπων προσέβαλαν το «καθ’ομοίωσιν». Την φασαρία την είχε στο τσεπάκι του, δίπλα στα χαρτάκια των ονομάτων που μνημόνευε, η περιφρόνηση της βόλεψης του ήταν νόμος και οι πράξεις λατρείας προς τον Θεό ο προσωπικός και μοναδικός δογματισμός του.
Τα είχες καλά με τον Κύριο, την Παναγία και τους Αγίους; τα είχες καλά και με τον παπα Φώτη…Τα σύνορά του άρχιζαν και τελείωναν στο Αφεντικό του ουρανού και μόνο για μια θέση εκεί προσπαθούσε να υπογράψει την αιώνια σύμβαση, με το αίμα της καρδιάς και την εξουθένωση της σάρκας.»
Ένας άλλος πάλι έγραψε:«Τη φιγούρα του σκυφτού παπα–Φώτη, δεν θα βλέπουμε πια να περιπλανιέται στους δρόμους, στα λαγκάδια και στα βουνά μας. Τώρα πια θ” αλωνίζει στα μονοπάτια των Ουρανών κοντά στους αγγέλους, που πάντα ήξερε πώς να τους μιλά.
Άνθρωπος ευσεβής, καλοκάγαθος, που είχε μάθει να προσφέρει από το υστέρημα του. Ολιγαρκής, μακριά από τις πονηριές και την υποκρισία του κόσμου. Μακριά από τα υλικά – φθαρτά και περιττά. Μακριά από τη λαιμαργία που προκαλεί ο πλουτισμός. Ο βίος του μοναχικός, δημιουργικός, φιλεύσπλαχνος».
Άλλος πάλι έγραψε:«Ο ασκητής της ερημιάς των πόλεων και των χωριών, διήνυε συχνότατα μεγάλες αποστάσεις άδειπνος, προσευχόμενος ανάμεσα στους ανθρώπους της αφιλίας και στη φύση, ταγμένος στον Χριστό.
Αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες καί την ώρα, ο κοντούλης παπα-Φώτης με την καθαρή ματιά, βαδίζοντας σκυφτός, ρακένδυτος, φορώντας ένα παλιό τριμμένο ράσο, πολυκαιρίτικα φθαρμένα παπούτσια, σχεδόν ξυπόλητος ακόμα και το καταχείμωνο, με έναν ντρουβά στον ώμο, οδοιπορούσε επιθυμώντας να οδηγήσει τους ανθρώπους, εικόνες Θεού, στη σωτηρία, ανεβαίνοντας και εκείνος τον Γολγοθά του.
Αναζητώντας πάντοτε κάποιο προσκύνημα, τελώντας την Λειτουργία σε κάποιον αγαπημένο του Ναό που ευλαβείτο. Συνήθιζε να βιώνει την Θεία Ευχαριστία και μερικές αιτήσεις ή εκφωνήσεις να τις λέγει σε σερβική, ή ρωσική διάλεκτο, δεικνύοντας μ” αυτό τον τρόπο την οικουμενική διάσταση της Ορθοδοξίας.
Το Άγιο Θυσιαστήριο ήταν η Ζωή του! Έβγαινε από την Εκκλησία γεμάτος χαρά. Μετά τη Θεία Λειτουργία λαμποκοπούσε…Περπατούσε ώρες πολλές χαμογελώντας, επιτιμώντας τους ανθρώπους για τα παράλογα που έβλεπε μέσα στο κόσμο της αμαρτίας, διδάσκοντας τον καθένα με ωφέλιμα απλοϊκά λόγια. Δίδασκε το Ευαγγέλιο με την ίδια τη ζωή του. Μαζεύοντας τουβλάκια, μικρά μάρμαρα και ότι άλλο θα χρησίμευε για την κατασκευή του αγαπημένου του ονείρου, του ναού του Αγίου Λουκά.
Το να τον συντροφεύει κανείς ήταν μια ευχάριστη πνευματική εμπειρία. Δεν δίσταζε ακόμα και να τραγουδήσει παλιά παραδοσιακά όμορφα και σπάνια τραγούδια. Για να ευχαριστήσει τους επισκέπτες του, έβγαζε ένα μάτσο από διάφορα χριστιανικά έντυπα, χάρτινες εικόνες, ή ακόμα και φωτογραφίες του, όταν ήταν νεότερος και τις έδινε για ευλογία. Ως άλλος Άγιος Πατροκοσμάς, επισκεπτόταν την πόλη και όλα τα χωριά του νησιού, αλλά και πολλά μέρη της Ελλάδας». (Γράφει ο Στρατής Ανδριώτης)
Επίσης κάποιος άλλος έγραψε:«Ο παπα-Φώτης ο διά Χριστόν σαλός το αηδόνι της Μυτιλήνης που ξετρελάθηκε από την Χαρά της Ανάστασης». Στα γαλάζια μάτια του έβλεπες Χριστό και Ελλάδα.
«Οι σιωνιστές εργάζονται, εμείς τι κάνουμε»;
Με το «ευλογείται Γέροντα», αυτή την φράση μου έλεγε κάθε φορά που τον συναντούσα επί 20 και συναπτούς χρόνους γνωριμίας.
Τότε αναρωτιόμουν γιατί το έλεγε κατ΄ επανάληψη και πεισματικά, σήμερα το βιώνουμε όλοι μας!!!
Από τότε αυτή η διά ΧΡΙΣΤΟΝ σαλότητα όσες φορές και κατά ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ τον συνάντησα και σε όποιο μέρος τον συνάντησα πάντα με ανάπαυε και γιόμιζα με την άλλη Χαρά φυσικά όχι αυτή του κόσμου.
Μετά την συζήτηση πάντα, μα πάντα με αποχαιρετούσε με το Χριστός Ανέστη για την πατρίδα και καλή αντάμωση στην επουράνια Πατρίδα μας.»
(Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας)
Ρωτήσαμε την κ. Βασιλική, που υπηρετούσε τον παππούλη στο χωριό, να μας αποκαλύψει ποιες χαρακτηριστικές κουβέντες του θυμάται κι εκείνη απάντησε: «Λέει συνέχεια πως θα έρθουν δύσκολα χρόνια.
Πως ο Χριστιανισμός θα δοκιμαστεί, αλλά δε θα χαθεί. Εκνευρίζεται με τον αριθμό του αντίχριστου, το 666. και συμβουλεύει, όταν θα έλθουν εκείνες οι πονηρές ημέρες να φύγουμε στα βουνά, για να μη σφραγιστούμε. Πολλές φορές επαναλαμβάνει, να προσέχουμε τους Χιλιαστές, γιατί είναι πονηροί και να κάνουμε συνέχεια προσευχή.»
Όσοι έχετε την δυνατότητα, τρέξτε να προσκυνήσετε τον τάφο του, στο χωριό Τρύγωνας της Λέσβου. Η ευωδία που αναδίδεται είναι σα να έρχεται κατ’ ευθείαν από τον παράδεισο.
Πραγματικά ο τάφος του ευωδιάζει. Ευλογημένος τόπος το χωριό του Τρύγωνα, ένα χωριό που τόσο πολύ αγάπησε ο παπαΦώτης και αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κάνοντας σπουδαία έργα. Ας έχουμε την ευχή του και την ευλογία του στις δύσκολες μέρες που ζούμε.
*"Διά Χριστόν σαλός" είναι ο άνθρωπος που, για χάρη του Χριστού, συμπεριφέρεται "τρελά" (σαλός = παλαβός), αντισυμβατικά, κι έτσι αποφεύγει τον εγωισμό του δήθεν άγιου, αλλά και ασκεί με παράξενο τρόπο κριτική στην υποκρισία των πολλών...

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΠΑΝΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑ Ο ΠΑΠΑ-ΦΩΤΗΣ
https://www.youtube.com/watch?v=1EK_Zai_mpY
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Η «ΣΑΡΞ» ΚΑΙ Η «ΠΛΑΞ» (ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΣΑΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ π.ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ)

Σε κάποιον νέο που του έλεγε ότι έχει έντονο σαρκικό πόλεμο και ότι, όπως πίστευε, αυτός ο πόλεμος θα λυνόταν οριστικά με τον γάμο, απάντησε ο μακαριστός Γέροντας πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930–1989):
–Παιδί μου, να ξέρεις ότι το πρόβλημα του ανθρώπου που λέγεται «σαρξ» (=σάρκα), δεν το λύνει ούτε ο γάμος ούτε η αγαμία ούτε η πολυγαμία. Το πρόβλημα που λέγεται «σαρξ», το λύνει οριστικά μόνο η «πλαξ» (=η μαρμάρινη πλάκα), δηλαδή ο τάφος. Ο γάμος, απλώς απαλύνει το πρόβλημα. Δεν το λύνει. Χρειάζεται, λοιπόν, επαγρύπνηση σε όλη μας την ζωή. Αγωνίσου κι εσύ με συνέπεια από τώρα, ζητώντας από τον Θεό να σε δυναμώσει…
[2] ΤΑ «ΧΑΠΙΑ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ»
Σε κάποιον άλλον νέο που του έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να παραμείνει αγνός κάποιος σήμερα, απάντησε:
–Δεν μου λες, τί νομίζεις; Εμείς οι άγαμοι Κληρικοί πηγαίνουμε με γυναίκες ή παίρνουμε χάπια για να καταστείλουμε το σεξουαλικό ένστικτο;
Στην αμηχανία του νέου, συνέχισε ο Γέροντας:
–Άκουσε, παιδί μου: Τα «χάπια» τα οποία παίρνουμε για την αντιμετώπιση των σαρκικών πειρασμών είναι η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία, η εξομολόγηση, η θεία Κοινωνία. Αυτά κρατούν και εμάς και τους αγάμους νέους, αγνούς. Ακολούθησε κι εσύ αυτήν την «συνταγή» και θα δεις πόσο κατορθωτή είναι η εγκράτεια. Μόνοι μας, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν μπορούμε να παραμείνουμε αγνοί. Όμως, με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού, όλα επιτυγχάνονται…
[3] «ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΥΠΟΨΙΑ;»
Μια φορά του είπε τα εξής ένα πνευματικό τέκνο του:
–Πάτερ, δεν πιστεύω τίποτε. Έχει κανένα νόημα το να εγκρατεύομαι;
–Όχι, παιδί μου. Κανένα απολύτως. Χωρίς τον Θεό, όλα επιτρέπονται. Αλλά, δεν μου λες· με θεωρείς ανόητο;
–Όχι, βέβαια.
–Ιδιοτελή;
–Κάθε άλλο!
–Ε, δεν σου περνά από το μυαλό η υποψία, μια και, όπως λες, δεν είμαι ούτε ανόητος ούτε ιδιοτελής, δεν σου μπαίνει, λοιπόν, η υποψία μήπως αυτά τα οποία πρεσβεύω και διδάσκω, συγκεκριμένα για το θέμα της αγνότητας, να είναι αληθινά;…
[4] «Ε, ΟΧΙ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ!»
Κάποιο πνευματικό τέκνο του πατρός Επιφανίου, σημειώνει τα εξής:
«Θυμάμαι την ακόλουθη συζήτηση με τον Γέροντα, όταν ήμουν υποψήφιος φοιτητής:
–Πάτερ, ένας συνυποψήφιος στο φροντιστήριο, στις συζητήσεις μας, από ’δω το φέρνει, από ’κει το πάει, όλο με παροτρύνει να βρω φιλενάδα. Βέβαια, δεν με επηρεάζει, αλλά με ενοχλεί. Τί να του πω για να σταματήσει;
–Έχει αδελφή ο φίλος σου;
–Έχει, πάτερ.
–Πες του: “Εντάξει! Θα μου κάνεις όμως ένα χατίρι. Με ξέρεις τί καλό παιδί είμαι. Θα μου δώσεις, λοιπόν, για ένα βράδυ την αδελφή σου!”. Πες του έτσι, και βλέπουμε στην συνέχεια.
Την άλλη μέρα, έθεσα σε άμεση εφαρμογή το “σχέδιο” του Γέροντα. Ο φίλος μου, άρχισε πάλι τα “συνηθισμένα” του.
–Λοιπόν, φίλε μου, του είπα, τί να ψάχνω να βρω φιλενάδα; Δεν μου δίνεις για απόψε την αδελφή σου και μετά βλέπουμε;
Ο φίλος μου, τραβήχτηκε προς τα πίσω, σοκαρισμένος! Και αμέσως αντέδρασε:
–Ε, όχι ρε και την αδελφή μου! Τί, το περάσαμε;
–Γιατί όχι την αδελφή σου; απάντησα εγώ. Μήπως και η άλλη, την οποία θες εσύ να βρω, δεν είναι αδελφή ή κόρη κάποιου; Γιατί, βρε Χ., την αδελφή του άλλου την θέλεις για να “διασκεδάσεις” και την δική σου την προστατεύεις; Βλέπεις ότι είσαι λάθος;
Από τότε το φιλαράκι μου ο Χ., “σφίγγα” περί “φιλενάδας”! Χαρούμενος κι εγώ πήγα και ανέφερα το αποτέλεσμα στον Γέροντα:
–Γέροντα, το “σχέδιο” έδρασε σαν κεραυνός!
Και ο Γέροντας, είπε χαμογελαστός:
–Εμ, τί νόμιζε ο νεαρός;!…».
[5] ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΓΗ!
«Οι Πατέρες, λένε: “Όλες οι μάχες, κερδίζονται με επίθεση· η μόνη μάχη που κερδίζεται με την φυγή είναι η μάχη κατά της σαρκός!”…».
[6] «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ!»
«Μια φορά», διηγείται ένα πνευματικοπαίδι του Γέροντος Επιφανίου, «του πήγα κάποιον γνωστό μου να εξομολογηθεί. Όταν αυτός βγήκε από το εξομολογητήριο, ήταν καταφανώς απογοητευμένος.
–Δεν ξανάρχομαι! μου λέει.
–Γιατί; τον ρώτησα.
–Να…, μου απαντά, όταν του είπα ότι πάω με γυναίκες, με ρώτησε πόσο χρονών είμαι. Του είπα εικοσιπέντε. Οπότε, αυτός συνέχισε: “Κατάλαβες πώς πέρασαν αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια;”. “Όχι”, του απάντησα. “Ε, θα περάσουν και άλλα εικοσιπέντε και ίσως και άλλα ακόμη εικοσιπέντε χρόνια χωρίς πάλι να το καταλάβεις και ύστερα θα πεθάνεις. Και όταν βρεθείς μπροστά στον Χριστό, Αυτός, θα σε ρωτήσει: Εγώ ήρθα και σταυρώθηκα για σένα. Εσύ, τί έκανες για Μένα; Έκανες το σώμα σου που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, μέλη πόρνης”.
Ο γνωστός μου, μου είπε και άλλα από την συζήτηση που είχε με τον Γέροντα και εγώ στενοχωρήθηκα, όχι βέβαια γιατί διαφωνούσα με τις θέσεις του πατρός Επιφανίου, αλλά γιατί σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να τραβήξει πιο διακριτικά το “αγκίστρι” ο Γέροντας, ώστε να μην έχει φύγει έτσι απογοητευμένος ο γνωστός μου.
Την άλλη μέρα, πήγα και βρήκα τον πατέρα Επιφάνιο και του εξέθεσα το πρόβλημα.
Μου είπε:
–Κοίταξε, παιδί μου: Η Εξομολόγηση, είναι Μυστήριο μετανοίας. Τούτο σημαίνει, ότι ο άνθρωπος που προσέρχεται προς αυτό, θεωρεί τον εαυτό του άξιο “για σκότωμα” και ότι είναι έτοιμος να δεχθεί και μάλιστα με ανακούφιση και την αυστηρότητα και τις επιπλήξεις του Πνευματικού του. Αν, τώρα, κάποιος δεν συνειδητοποίησε “τί” είναι το Μυστήριο και νομίζει ότι η Εξομολόγηση είναι μία ευκαιρία για να κουβεντιάσει με τον Πνευματικό τις απορίες του ή να πει τον πόνο του για να παρηγορηθεί ή ότι είναι κάτι σαν συνάντηση με κάποιον ψυχολόγο, τότε, το πράγμα διαφέρει, γιατί απλά δεν κατάλαβε τον πραγματικό σκοπό και την έννοια του Μυστηρίου. Εν πάση περιπτώσει, πες του να έρθει να κουβεντιάσουμε.
Βρήκα τελικά αυτόν τον γνωστό μου και όταν του εξέθεσα την συζήτηση, την οποία είχα με τον Γέροντα και του είπα να πάμε κάποια μέρα να τον δούμε, πήρα από αυτόν την εξής απάντηση, που αποδεικνύει την σοφία και την ορθή τοποθέτηση του Γέροντα πάνω στο θέμα:
–Μα, τί να πάμε να πούμε τώρα;! Ο άνθρωπος, έχει δίκιο. Αφού εγώ δεν σκοπεύω να σταματήσω να πηγαίνω με γυναίκες, δεν έχει κανένα νόημα μια τέτοια συνάντηση…».
[«Υποθήκες ζωής», σελ. 140–144, 11η έκδοση, Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας, Αθήνα 1997.]
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος: Οἱ διδαχές του γιὰ μία ζωὴ ἀγάπης καὶ ἀρετής

Αὐτὸς ποὺ ἀποφεύγει τὴ μάταιη δόξα τοῦ κόσμου αἰσθάνεται στὴν ψυχὴ του τὴ δόξα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ προσπαθεῖ νὰ ξεκουράσει τὸν ἑαυτό του μὲ τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, αὐτὸς εἶναι τυφλὸς στὴν ψυχή, γιατί δὲν παραδόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεό.

Μὴ δένεσαι μὲ χρυσάφι, ἢ ἀσήμι, ἢ μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο θησαυρὸ τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Συνήθιζε τὸν ἑαυτό σου νὰ μὴν ἔχει δικαιώματα στὴ ζωὴ αὐτή, γιὰ νὰ μὴ φτάσεις στὸ σημεῖο μὲ τὸ ἕνα χέρι νὰ μαζεύεις καὶ μὲ τὸ ἄλλο νὰ σκορπᾶς.
Νὰ κάνεις ἐλεημοσύνη ἀπὸ τὸν κόπο σου καὶ τὸν ἱδρώτα σου καὶ ὄχι ἀπὸ τὶς ἀδικίες. Νὰ ἐλεεῖς τοὺς φτωχούς, ἔστω κι ἂν σὲ ἀδικοῦν καὶ σὲ βρίζουν. Ἡ ἐλεημοσύνη, ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ μόνη της σὰν ἀρετή, ἂν δὲν ὑπάρχει πρῶτα...
ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Αὐτὴ θὰ μᾶς στηρίξει, ὥστε ὄχι μόνο νὰ ὑπομένουμε τὴν ἀδικία, ἀλλὰ νὰ περιμένουμε μὲ χαρὰ τὴν ἀγνωμοσύνη, ποὺ εἶναι ἐνδεχόμενο νὰ μᾶς δείξουν. Νὰ λυπᾶσαι νὰ ὑποφέρεις καὶ νὰ καίγεσαι ὅταν ὁ ἀδελφός σου ἔχει ἀνάγκη, γιατί αὐτὸ ἔκανε καὶ ὁ Χριστός. Καί, ἂν κανεὶς σὲ χτυπήσει στὸ πρόσωπο, νὰ μὴ λυπηθεῖς, ἀλλὰ νὰ χαρεῖς, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ μὴν τοῦ πεῖς κανένα ψυχρὸ λόγο.

Μὴν ἀποκάμνεις δουλεύοντας στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ μὴ ντροπιασθεῖς μία μέρα, ὅταν βρεθεῖς μπροστά Του, γιὰ νὰ δώσεις λογαριασμὸ γιὰ τὰ ἔργα σου. Προφυλάξου ἀπὸ τὰ μικρὰ σφάλματα, γιὰ νὰ μὴν πέσεις στὰ μεγάλα. Δούλευε στὴν ἀρετὴ καὶ μὴ δεσμεύεσαι ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση καὶ τὴν ἀνάπαυση ποὺ προσφέρουν τὰ πάθη. Ἀγάπησε τὰ φτωχὰ ροῦχα καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ φαντάζουν καὶ φαίνονται ὡραία. Περισσότερο νὰ σ’ ἐνδιαφέρει ἡ ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς καὶ ὄχι τοῦ σώματος.
Αὐτὸς πού εἶναι φλύαρος μπορεῖ ποτὲ ν’ ἀποκτήσει καθαρὸ νοῦ; Μπορεῖ ποτὲ νὰ ἔχει κανεὶς ταπεινοὺς λογισμούς, ὅταν ἐπιθυμεῖ ν’ ἀπολαύσει τὴν ἀνθρώπινη δόξα; Ὅταν ὑποταχθεῖ κανεὶς στὶς σωματικὲς αἰσθήσεις, εἶναι σὰν νὰ τρώει τὴν τροφὴ τῶν θηρίων, ἐνῶ, ὅταν τὶς νικήσει, εἶναι σὰν νὰ τρώει τὴν τροφὴ τῶν ἀγγέλων.

Μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη ἀτονοῦν τὰ σαρκικὰ πάθη, ἐνῶ μὲ τὴν ὑπερηφάνεια παραχωρεῖ ὁ Θεὸς καὶ πέφτει κανεὶς στὴν πορνεία. Ἡ ταπεινοφροσύνη στολίζει τὴν ψυχὴ μὲ τὴν ἁγνότητα. Ὁ ἐγωισμὸς δημιουργεῖ ἀκαταστασία καὶ ταραχὴ στὴν ψυχὴ καὶ μολύνεται ὁ νοῦς μὲ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμούς. Ἡ ταπεινοφροσύνη ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸν Θεό.
Νὰ κάνεις ἐλεημοσύνη καὶ νὰ φροντίζεις γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ μὴν παραμελεῖς ποτὲ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Πρῶτα θὰ φωτίσεις τὸν ἑαυτό σου καὶ μετὰ τοὺς ἄλλους.

Μὴ νομίζεις ὅτι μὲ τὴν ἐλεημοσύνη τελείωσες τὶς ὑποχρεώσεις σου στὸν Θεό. Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας γιὰ νὰ καθαρίσεις τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὰ πάθη κι ἔτσι θὰ γίνει εὐπρόσδεκτη στὸν Θεὸ ἡ προσφορὰ ποὺ κάνεις στοὺς συνανθρώπους σου. Γιατί καὶ θαύματα νὰ κάνεις, ἀκόμα καὶ νεκροὺς ν’ ἀναστήσεις, ἂν δὲν φροντίζεις συγχρόνως γιὰ τὴν ψυχή σου, δὲν ἔκαμες τίποτα.
Πῶς θὰ ὁδηγήσεις ἄλλους στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἂν ἐσὺ προηγουμένως δὲν ἔχεις γνωρίσει τὸν Θεό; Ἐνῶ εἶσαι ἄρρωστος, προσπαθεῖς νὰ κάνεις τοὺς ἄλλους καλά; Πρέπει νὰ γνωρίζεις ὅτι πρῶτα θὰ καθαρισθεῖς ἐσὺ καὶ μετὰ θὰ καθαρίσεις τοὺς ἄλλους. Γιὰ νὰ φτάσει κανεὶς στὸν Θεό, χρειάζεται νὰ θυσιάσει καὶ φαγητὰ καὶ ποτὰ καὶ ροῦχα πολυτελῆ καὶ ἐπαίνους καὶ ὅ,τι ἄλλο τραβάει τὸν ἄνθρωπο στὸν κόσμο. Νὰ γίνεις φτωχὸς μὲ τὴν ταπείνωσή σου καὶ ὄχι πλούσιος μὲ τὴν ἀναισχυντία σου.

Νὰ συμφιλιώνεις τοὺς συνανθρώπους σου μὲ τὴν ἀρετή σου καὶ ὄχι μὲ τὰ λόγια σου. Μὲ τὴν πραότητά σου καὶ τὴ γλυκύτητά σου θὰ σβήνεις τὴν πυρκαγιὰ τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς φιλονικίας. Νὰ ἐλέγχεις τοὺς ἀκόλαστους μὲ τὴν ἐνάρετη συμπεριφορά σου.
Ὅπου κι ἂν πᾶς νὰ θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου ξένο. Ἔτσι θὰ προσέξεις καὶ δὲν θὰ βλάψεις τοὺς ἄλλους. Σὲ κάθε περίπτωση, νὰ κάνεις πὼς δὲν γνωρίζεις τίποτε, γιὰ νὰ μὴ σὲ κυριέψει ὁ ἐγωισμός. Κι ἂν ἀκόμη σὲ κατηγορήσουν, ἐσὺ νὰ τοὺς συγχωρεῖς καὶ νὰ μὴν κρατᾶς κακία μέσα σου. Νὰ πιστέψεις ὅτι γιὰ κάθε πράγμα ἔχεις ἀνάγκη νὰ σὲ διδάξουν καὶ ὄχι νὰ διδάξεις ἐσὺ τοὺς ἄλλους.
Ποτὲ νὰ μὴν ὑποδείξεις κάτι στὸν ἄλλο, ἂν δὲν τὸ ἔζησες προηγουμένως ἐσὺ στὴν ἴδια σου τὴ ζωή. Νὰ μιλᾶς καὶ νὰ συμπεριφέρεσαι σὰν μαθητὴς καὶ ὄχι σὰν δάσκαλος. Νὰ κατακρίνεις τὸν ἑαυτό σου καὶ νὰ παίρνεις τὴν τελευταία θέση. Νὰ εἶσαι τίμιος καὶ νὰ ἐμπνέεις σεβασμὸ στοὺς ἄλλους. Κι ἂν εἶναι ἀναγκαῖο νὰ διδάξεις, αὐτὸ νὰ τὸ κάνεις μὲ ταπείνωση, γιὰ νὰ ὠφελήσεις τοὺς ἀκροατές σου.

Ν’ ἀγωνίζεσαι μὲ τὴν προσευχή, τὰ δάκρυα καὶ τὶς νηστεῖες καὶ ν’ ἀποφεύγεις νὰ διαβάζεις τὶς διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν. Γιὰ νὰ ἑνωθεῖς μὲ τὸν Θεό, χρειάζεται πολλὴ νηστεία. Τὰ πολλὰ καὶ ὡραία φαγητὰ δὲν ἀφήνουν τὸν νοῦ νὰ πλησιάσει τὸν Θεό. Τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ γνωρίζονται μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Νὰ διαβάζεις τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια γιὰ νὰ παραδειγματίζεσαι ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο διαβάζεις τὰ ἱερὰ κείμενα, τόσο προχωρᾶς στὴ γνώση τῶν θαυμασίων του Θεοῦ.
Τὸ μέλι εἶναι πολὺ ὡραῖο. Ὅταν, ὅμως, φάει κανεὶς πάρα πολύ, μπορεῖ νὰ τοῦ δημιουργήσει ἐμετό. Ἔτσι καὶ στὰ πνευματικά, δὲν πρέπει νὰ βγαίνεις ἀδιάκριτα ἀπὸ τὰ ὅρια τῶν δυνατοτήτων σου. Νὰ κάνεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖς. Αὐτὸ θέλει ὁ Θεός. Τ’ ἄλλα θὰ τ’ ἀναπληρώσει ὁ Ἴδιος μὲ τὴ χάρη Του. Γιατί ὑπάρχει καὶ ὁ φόβος ν’ ἀπελπισθεῖς διαβάζοντας τὶς ὑψηλὲς καταστάσεις ποὺ ἔφτασαν οἱ ἅγιοι. Προχώρα στὴν πνευματικὴ ζωὴ μὲ ταπεινὸ φρόνημα καὶ ὁ Θεὸς δὲν θὰ σ’ ἐγκαταλείψει. Μὴν προσπαθεῖς νὰ φτάσεις πνευματικὲς καταστάσεις ποὺ ὑπερβαίνουν τὶς δυνάμεις σου, γιατί θὰ πέσεις ὁπωσδήποτε καὶ τὴν πτώση σου αὐτὴ θὰ τὴν ἐκμεταλλευθεῖ ὁ διάβολος.

Εἶναι αἰσχρὸ οἱ φιλοσαρκοι καὶ γαστρίμαργοι νὰ ἐξετάζουν τὰ πνευματικὰ πράγματα, ὅπως ἡ πόρνη νὰ μιλάει γιὰ σωφροσύνη. Καὶ ὅπως ὅταν τὸ σῶμα πάσχει ἀπὸ μεγάλη ἀρρώστια, ἀποφεύγει τὰ παχιὰ φαγητά, ἔτσι κι ὁ νοῦς δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει στὰ θεία πράγματα ὅταν καταγίνεται μὲ τὰ κοσμικά. Ὅπως ἡ φωτιὰ δὲν μπορεῖ ν’ ἀνάψει τὰ βρεγμένα ξύλα, ἔτσι καὶ ἡ θεία φωτιὰ δὲν μπορεῖ νὰ θερμάνει τὴν καρδιὰ ποὺ ἀγαπάει τὴν ἀνάπαυση. Ὅπως ἡ πόρνη δὲν περιορίζεται σ’ ἕνα μόνο ἐραστή, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ καταγίνεται μὲ πολλὰ πράγματα δὲν μπορεῖ νὰ κατανοήσει τὰ σπουδαιότερα, ποὺ εἶναι τὰ θεία.
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από aposal »

«Πράγματι, περισσότερο από τα άσπρα μαλλιά, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ηλικιωμένου αποτελεί η ωριμότητα στη σύνεση».
Μέγας Βασίλειος
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Να βοηθάς όσο και όποτε μπορείς.
Χωρίς υπολογισμούς, χωρίς να ζητάς ανταπόδωση.
Αφού μπορείς να κάνεις το καλό κάντο.
Η καλοσύνη είναι μια στάση ζωής και όχι μια ιδέα.
Όλοι μας έχουμε καλοσύνη μέσα μας.
Ας την αφήσουμε να εκφράζεται καθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία.
Κάθε πράξη μας μετράει.
Όπως μετράει και η αδιαφορία μας.
Δεν έχει σημασία πόση μεγάλη βοήθεια προσφέρουμε στον άλλον. Μετράει ότι μπήκανε στην διαδικασία να το κάνουμε.
Και πολλές φορές είμαστε εμείς οι μόνοι που νοιαστήκαμε για τον άλλον. Και αυτό είναι μεγάλη ανάπαυση και παράδεισος για τον άλλον.
Ναι, παράδεισο προσφέρουμε όταν ζούμε με καλοσύνη, όταν ελεούμε, όταν παρηγορούμε, όταν συμπάσχουμε με τον άλλον.
Κάνε το καλό, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος.
Κάντο γιατί και ο Θεός σε αγαπά χωρίς συγκεκριμένο λόγο.
Κάντο και ζήσε με καλοσύνη.
Γιατί;
Μα, γιατί όχι;
Γιατί έτσι...

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”