Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η χαρά του Χριστού δεν σκιάζεται από τα δύσκολα της ζωής.
«Ο δε καρπός του Πνεύματος έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». (Γαλ. ε’22)
Ο Θείος Απόστολος Παύλος στο προαναφερόμενο χωρίο αποκαλύπτει τα χαρίσματα που παρέχει το Πνεύμα το Άγιο στους πιστούς που ζουν εν Πνεύματι και αληθεία.Αφού απαρίθμησε προηγουμένως τους καρπούς της αποστασίας εκ της θεϊκής πορείας (Γαλ. ε’ 19-22), καταγράφει στη συνέχεια τί το Πνεύμα δωρίζει σ’ όσους είναι του Χριστού, σ’ αυτούς που έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες τους.
Αξιώνονται να γίνουν δοχεία καθαρά του Αγίου Πνεύματος, περιέχοντα καρπούς γλυκείς, τις χριστομίμητες θείες αρετές, όσοι «εν καινότητι ζωής» πορεύονται.

Ας επικεντρώσουμε την αναφορά μας στο θεόσδοτο δώρο της χαράς, που το αναζητά επίμονα κάθε ανθρώπινη ψυχή. Θεωρείται η χαρά ένα ευαίσθητο πνευματικό γνώρισμα που γεμίζει με ευφροσύνη το είναι μας, και που η έλλειψίς του μας βυθίζει σε θλίψη και κατήφεια.
Τις πηγές της, τις αναζητά ο άνθρωπος συνήθως στον πλούτο, στη δόξα, στις απολαύσεις· όμως ματαιοπονεί γιατί δεν βρίσκεται τελικά εκεί· η χαρά είναι δώρο Θεού, καρπός του Αγίου Πνεύματος.

Χορηγείται σ’ αυτούς που ξέρουν ν’ αγαπούν, να υπομένουν τις δυσκολίες της ζωής, να συγχωρούν, να ελπίζουν και να αισιοδοξούν, και κυρίως να πιστεύουν στην θεϊκή πρόνοια δηλαδή, η χαρά είναι το ίδιο των αγωνιζομένων ανθρώπων, που στοχεύουν στην αιώνια χαρά, εσωτερική ευφροσύνη και τελειότητα, που κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει και που οδηγεί στην τελειότητα!
Αυτός που δοξάζει τον Θεό, όχι μόνο στα ευχάριστα της ζωής γεγονότα, αλλά και στα δύσκολα και ζοφερά! Αυτός που πιστεύει πως πίσω από τα σύννεφα των δοκιμασιών υπάρχει ο ήλιος της θεϊκής αγάπης! Αυτός που εφευρίσκει τρόπους, και μαθητεύει στην πείρα και διδαχή των Θεοφόρων Πατέρων μας, για να διασκεδάζει του πειρασμού τις σκληρές προσβολές, που απειλούν να του κλέψουν το θείο δώρο, την χαρά, και ζει την Αποστολική εμπειρία: «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου»! Αυτός ζει την ελευθερία των τέκνων του Θεού και εκεί αναπαύεται το Πνεύμα, η χαρά του Θεού, και τον λυτρώνει από της λύπης τα δεσμά.

Η χαρά του Χριστού δεν σκιάζεται από τα δύσκολα της ζωής, ούτε φυγαδεύεται από τον πόνο ή τα ατυχή περιστατικά που μας συμβαίνουν, ούτε από τα «γιατί» της ολιγοπιστίας και φιλαυτίας μας, του εγωισμού και της ζήλειας, της συγκρίσεως και κατακρίσεως, τα οποία αποκλείουν τη θεϊκή αύρα της αληθινής χαράς που γαληνεύει το πνεύμα μας και γεμίζει ευφροσύνη την ψυχή μας.
«Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε» (Φιλ. δ’ 4), μας προτρέπει το Πνεύμα το Άγιο! Μόνο η εν Κυρίω χαρά είναι μόνιμη και αναφαίρετη, γιατί είναι ανιδιοτελής, απαύγασμα της γνήσιας κοινωνίας του ανθρώπου μετά του Θεού, που είναι η χαρά και η ειρήνη του κόσμου.
Είναι η βεβαιότητα στην αγάπη του Θεού. Είναι ακόμη ευχή και δωρεά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που έγινε προσευχή προς τον Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς, την στιγμή της μεγάλης δοκιμασίας και του πόνου Του: «ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη, και η χαρά υμών πληρωθή» (Ιω. ιε’ 11).
Μέσα σε μια εποχή με τόση δυστυχία, με τόσους πολέμους, με πολλές δοκιμασίες και πειρασμούς, με πλεονασμό των καταθλίψεων, τί θέση έχει η χαρά στην ζωή μας; Πώς να μιλήσουμε για κάτι που όλα γύρω μας το απειλούν και το απομακρύνουν;
Παρά ταύτα, η χαρά, σαν δώρο και καρπός του Αγίου Πνεύματος, δεν κλονίζεται όταν πιστεύουμε στις ενέργειες του Θεού που δεν παύουν να παρέχουν τα ελέη Του και τους οικτιρμούς Του, την βεβαία ελπίδα που εκπορεύεται από την Εσταυρωμένη Αγάπη. «Τω μώλωπι Αυτού, ημείς ιάθημεν» (Προφ. Ησαΐα νγ’ 5). Και όπως γράφει ένας Χριστιανός ποιητής: «Χαράς ανάβλυσαν πηγές απ’ τις δικές Σου τις πληγές κι απ’ τους δικούς Σου πόνους».

Έτσι, τα λυπηρά σε χαρά μεταποιούνται, όταν τα καρπούμεθα ως παρεμβάσεις του Παναγίου Πνεύματος στη ζωή μας· όταν εμποδίζουμε με την βεβαία πίστη μας το σκοτάδι των δυσκολιών να καλύψει το φως της ελπίδος και της αγάπης του Θεού.
Ευχόμεθα εκ ψυχής ο Δοτήρας παντός αγαθού, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, να μας χαρίζει τη ζωοποιό αυτή αρετή, για να μετέχουμε της θείας ευφροσύνης και της αιωνίου χαράς από του νυν, και εις τους αιώνας των αιώνων…

Ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Ξενοφώντος αρχιμ. Αλέξιος και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί.
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

[toula]

Απορίες για τα ονόματα του Ιησού Χριστού

Αναφορικά με τις απορίες για τα ονόματα του Ιησού Χριστού, μας διαφωτίζει σε σχετικό κείμενό του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Γιατί ονομάστηκε ο Ιησούς Χριστός «Οδός»; Για να μάθεις ότι δι’ Aυτού ανεβαίνουμε προς τον ουράνιο πατέρα μας.
Γιατί ονομάστηκε «Πέτρα»; Για να μάθεις πόσο χρήσιμη αλλά και πόσο δυνατή και ακλόνητη είναι η πίστη προς Αυτόν.
Γιατί ονομάστηκε «Θεμέλιος»; Για να μάθεις ότι Aυτός βαστάζει και στηρίζει τα πάντα υλικά και πνευματικά.
Γιατί ονομάστηκε «Ρίζα»; Για να μάθεις ότι ενωμένοι μαζί Tου και παίρνοντας χυμούς πνευματικούς απ’ Αυτόν ανθίζουμε και καρποφορούμε πνευματικά.
Γιατί ονομάστηκε «Ποιμήν»; Διότι Αυτός μας ποιμαίνει και προνοεί για την συντήρησή μας.
Γιατί ονομάστηκε «Πρόβατον»; Διότι θυσιάστηκε για μας και συγχωρέθηκαν δι’ Αυτού οι αμαρτίες μας.
Γιατί ονομάστηκε «Ζωή»; Διότι ενώ ήμασταν νεκροί πνευματικώς ένεκα των αμαρτιών μας ανέστησε μαζί Του.
Γιατί ονομάστηκε «Φως»; Γιατί μας απήλλαξε από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας και της πλάνης.
Γιατί ονομάστηκε «Ιμάτιον»; Διότι εγώ ο άνθρωπος ενδύθηκα πνευματικά Αυτόν, όταν βαφτίστηκα στο όνομά του.
Γιατί ονομάστηκε «Τράπεζα»; Διότι τρώγω το Σώμα Του και πίνω το Αίμα Του όταν συμμετέχω στα άχραντα μυστήρια.
Γιατί ονομάστηκε «Οίκος»; Διότι δια μέσου των ιερών μυστηρίων κατοικώ εις Αυτόν.
Γιατί ονομάστηκε «Ένοικος»; Διότι με την Θεία Κοινωνία γίνομαι ναός και κατοικία Του.

Aγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

[toula]

Πώς θα θεραπευτεί ο χαρακτήρας που εύκολα πέφτει στην κατάκριση;
Κάθε ανθρώπινος χαρακτήρας θεωρείται ασθενής, όταν απουσιάζει απ’ αυτόν η θεία Χάρη, που τελειοποιεί και συνέχει τα πάντα, αφού «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί». Αυτό τονίζει και ο Κύριος μας, όταν λέει ότι «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15,5). Έκτος όμως της παρουσίας της Χάριτος, απαραίτητα χρειάζεται και η ανθρώπινη πρόθεση και συνεργασία, σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες της λογικής και τις θείες εντολές, που θα προκαλέσουν τη θεία επέμβαση.
Ο άνθρωπος που εύκολα κατηγορεί, το κάνει γιατί συνήθισε να ερευνά τις ξένες πράξεις και σκέψεις παρά τις δικές του. Λησμόνησε τα λόγια της Γραφής «μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» και το «εν ω κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε»
Η τόσο εύκολη συνήθεια της κρίσεως ξένων λόγων και πράξεων είναι ψυχική αρρώστια που προέρχεται από πώρωση της λογικής δυνάμεως του νου, που είναι μάλλον γέννημα του εγωισμού.

Η εσωστρέφεια, που συνοδεύεται από την αυτομεμψία, κρίνεται απαραίτητη για τη διάγνωση και επίγνωση των δικών μας σφαλμάτων και λαθών. Απαραίτητος κανόνας και δόγμα της ζωής είναι η ευαγγελική νομοθεσία, χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν ορθοποδεί. Ο «νόμος του πνεύματος της ζωής» (Ρωμ. 8,2), που είναι σε θέση να απελευθερώσει από το θάνατο στον οποίο κατρακυλήσαμε, μας χαράζει τους καινούργιους δρόμους της ζωής. Η αγάπη ενώνει τα «διεστώτα εις εν», δημιουργεί ένα δεσμό, μια κοινωνία. Μας διδάσκει ότι «οφείλομεν τας ψυχάς υπέρ των αδελφών ημών τιθέναι» (Α’ Ιω. 3,16) και «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλ. 6,2) και «πάντα ημών εν αγάπη γινέσθω» (Α’Κορ. 16,14).

Η άγνοια της ευαγγελικής διδασκαλίας επιτρέπει την επίδραση του παραλόγου και απομακρύνει τη θεία Χάρη. Επειδή ο άνθρωπος δεν έχει γνώση του Θεού και άρα δεν έφτασε ακόμη στο φωτισμό, πλανάται στις κρίσεις του. Απ’ εδώ αρχίζει το δικαίωμα του «γιατί;», του «αν» και του «μήπως;» και ξεκινά η κατάκριση, η αντίσταση, η απείθεια, το μίσος και γενικά η κακία.

Αναίρεση σε όλα αυτά μπορεί να προσφέρει ο Κύριος μας με το λόγο του: «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ίω. 13,34) και «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ίω. 13,35). Όποιος φρόντισε να κρατήσει το νόμο της ευαγγελικής αγάπης σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου μας, απαλλάσσεται από την περιεκτική κακία. Τότε ούτε κρίνει, ούτε επιβουλεύεται, ούτε κακοποιεί. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια απαλλάσσεται από τον παλαιό άνθρωπο και από όλο το νόμο της διαστροφής, αφού όλα τα ρυθμίζει η αγάπη.

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ
«Συζητήσεις στον Άθωνα», Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 13

[toula]

Εσύ βάλε μετάνοια

Δεν σε κατηγορώ ότι έκανες αμαρτίες πολλές και σοβαρές, όχι, άνθρωπος είσαι. Σε κατηγορώ, γιατί δεν εξομολογείσαι. Αυτό σε κατηγορώ. Έπεσες; Στον πνευματικό. Έπεσες; Στον πνευματικό, όλα στον πνευματικό. Και η οσία Μαρία, πρώτα εξομολογήθηκε.
Στη γειτονιά μας ήτανε κάποιος Κύπριος και είχε έναν υποτακτικό, ο οποίος τους γονείς του δεν είχε αναπαύσει, να πούμε. Όταν καλογέρευσε, και τον Γέροντά του δεν τον ανέπαυσε. Κι’ εκεί που καθόμαστε στη Μικρή Αγία Άννα, τον έστειλε ο Γέροντάς του στον Γέροντα, τον Γέρο-Ιωσήφ, να πει τον λογισμό του και ό,τι μπορεί να τον βοηθήσει. Όταν ήρθε εκεί, ήμαστε γύρω έτσι με τον Γέροντα, λέει: «Άντε εσύ, πήγαινε εσύ, πηγαίνετε στα δωματιά σας· έλα ‘δω, πατερ- Ιωάννη». Ανεβαίνει, πήγαινε στο δωμάτιό του.

– Γέροντα, λέει, η ψυχή μου κλαίει, κλαίει, κλαίει σαν μικρό παιδί.
– Γιατί, παιδί μου, η ψυχή σου κλαίει;
– Διότι, λέει, δεν ανέπαυσα τον Γέροντά μου.
– Ε, πού καταλαμβάνεις ότι δεν ανέπαυσες τον Γέροντα;
– Να, λέει, έτσι στην υπακοή.
– Άκουσε, παιδί μου. Εκεί που γκρέμισες, εκεί να διορθώσεις. Εχαλάρωσες το «νά ‘ναι ευλογημένο», την ταπείνωση και την αυταπάρνηση στον Γέροντα. Μη ζητάς τώρα με την ευχή ή με την Θεία Μετάληψη, πάτερ μου, να διορθώσεις το λάθος σου. Εκεί έσφαλες, εκεί να βάλεις μετάνοια, εκεί να διορθώσεις.

Ο αββάς Παμβώ, όταν ήταν κοσμικός, πήγε και κλέψανε σύκα από άλλο γειτονικό αμπέλι. Και όταν τους πήρε μυρωδιά ο δραγάτης, τό ‘βαλαν στα ποδάρια να φύγουν, Αλλά από το μαντήλι που είχε τα σύκα, τού ‘πεσε ένα σύκο κάτω και να μην το χάσει, πήγε και τό ‘φαγε. Και λέει ο ίδιος: «Όποτε θυμάμαι αυτό το σύκο, κάθομαι και κλαίω». Κάθομαι και κλαίω… Αυτό το σύκο…
Έτσι κι εγώ, να πούμε. Όταν θυμάμαι αυτήν την παρακοή που έκανα στον Γέροντα, ως άλλος απόστολος Πέτρος, κάθομαι και κλαίω. Γιατί να κάνω αυτήν την παρακοή, να μην την κάνω υπακοή να κερδίσω;

Ένα πράγμα, άμα σε κεντάει η συνείδησή σου, πήγαινε και βάλε μετάνοια: «Αδερφέ μου, ευλόγησον, σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις, έσφαλα». Αυτό διορθώνει το λάθος σου. Μην παραβλέπεις τη συνείδησή σου. Άνθρωποι είμεθα, ένας στον άλλον φταίει. Ή σου είπε έναν λόγο είτε δεν έκανε εκείνο το οποίο είπες, και οπότε κατόπιν η συνείδηση έρχεται ελέγχουσα. Μην την παραβλέπεις, πήγαινε ταπεινώσου και πες το «ευλόγησον» εις τον αδελφό ή εις τον Γέροντα.

Όσιος Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

[toula]

Προσευχή στο Φως του Θεού

Η δεύτερη θεωρία του φωτός που αξιώθηκε να δεχθεί ο νεαρός τότε δόκιμος όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, σε ηλικία 28 ετών, συνέβη το 977 σ’ ένα κελλί της μονής του Στουδίου, στην Κωνσταντινούπολη.
Το βράδυ μιας κοπιαστικής μέρας ο γέροντας του όσιος Συμεών ο Ευλαβής, βλέποντάς τον να μην τρώη και να μην πίνη τίποτε, του είπε
-Γνώριζε, τέκνο μου, ότι ούτε με την νηστεία, ούτε με την αγρυπνία, ούτε με την κακοπάθεια, ούτε με καμμιά άλλη αρετή ευχαριστείται τόσο ο Θεός, όσο με την ταπεινή και απλοϊκή και καλοπροαίρετη ψυχή.

Ο υποτακτικός έπεσε με πολλή ταπείνωση στα πόδια του και συντετριμμένος παρακάλεσε:
-Ευχήσου για εμένα, άγιε του Θεού, για να βρω έλεος με τη μεσιτεία σου. Εγώ δεν έχω κανένα από τα καλά που είπες, παρά μόνο πλήθη αμαρτιών, τις οποίες και συ γνωρίζεις.
Συγκινημένος ο γέροντας τον διέταξε να σηκωθή από το έδαφος και να πάη να κοιμηθή λέγοντας μόνο το Τρισάγιο.
«Μόλις άρχισα το Τρισάγιο, περιγράφει ο όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, θυμήθηκα τα λόγια του αγίου και άρχισα να δακρύζω και να νιώθω χαρά και ευφροσύνη. Και τότε ένα δυνατό φως έλαμψε και μ’ άφησε εκστατικό!

Έχασα την αίσθησι του τόπου και του χρόνου. Λησμόνησα ποιος ήμουν. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι φώναζα το «Κύριε, ελέησον». Ποιος όμως στην κατάσταση αυτή κινούσε τη γλώσσα μου σε επίκλησι, δεν γνωρίζω. Ο Θεός το γνωρίζει. Δεν γνωρίζω ακόμη εάν με το σώμα είτε χωρίς το σώμα βρέθηκα σ’ αυτό το φως. Ο Θεός το γνωρίζει…
Ένιωσα να ελευθερώνομαι από το ψυχικό μου σκοτάδι και το γήινο φρόνημα, τη ραθυμία, τη νάρκωσι, τον κόπο και το βάρος του φθαρτού σώματος. Ένιωσα γλυκύτητα και πνευματική ηδονή που ξεπερνά κάθε απόλαυσι των αισθητών…

Σε λίγο όμως άρχισε σιγά-σιγά να μετριάζεται το άπλετο εκείνο φως, κατά κάποιο τρόπο να περιορίζεται και να συστέλλεται και να σβήνη…
Καθώς εγώ συνειδητοποιούσα την απομάκρυνσί του, άρχισα να κυριεύομαι από μια θλίψι. Σφοδρή οδύνη άναψε σαν φωτιά στην καρδιά μου με την απώλεια της γλυκύτατης θέας του ακτίστου φωτός».

(Όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος)
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος Β΄, σελ. 59-60)

[toula]

«Χριστιανός σημαίνει έσχατο φως»

Έχουμε μετατρέψει την χριστιανική ζωή σε μια μίζερη και φοβική πραγματικότητα. Γεμάτη ενοχές και άγχος τελειότητας. Ο χριστιανισμός όμως επικράτησε στις κοινωνίες των ανθρώπων διότι έφερε το μήνυμα της χαράς, της πίστης και ελπίδας. Μια χαράς που ερχόταν από ένα γεγονός και μια προσδοκία. Το γεγονός ότι ο Χριστός ήρθε στο κόσμο και η προσδοκία ότι θα έρθει και πάλι. Έτσι ο Χριστιανός ζούσε μέσα στην παρουσία αυτού που έχει ήδη γίνει και εκείνου που έρχεται από τα έσχατα, από την Βασιλεία του Θεού.

Αυτή την χαρά της ελεύσεως του Χριστού, την χαρά της Βασιλείας του Θεού, την έχουμε ξεχάσει. Γινόμαστε όλο και πιο φοβικοί, μίζεροι και ενοχικοί. Παραληρούμε με τον κόσμο, εκκοσμικεύεται η ελπίδα και η πίστη μας, όχι γιατί οι γυναίκες φοράνε παντελόνι στην εκκλησία ή γιατί οι κληρικοί έχουν κοντά γένια, αλλά γιατί η πίστη μας έχει χάσει την χαρά και την ελπίδα, το φως της Αναστάσεως του Χριστού.

Δεν ζούμε μέσα το φως της Βασιλείας του Θεού, δεν λαμβάνουμε χαρά από το μέλλον που είναι ήδη εδώ σε κάθε Θ. Λειτουργία, δεν βλέπουμε τον κόσμο μέσα φως της Παρουσίας Του. Το είδαμε και τώρα, στην κρίση της πανδημίας. Οι Χριστιανοί βουτηγμένοι στο μυαλό, στους λογισμούς και θορύβους του κόσμου. Φοβικές αναλύσεις, αγχώδεις σκέψεις, παρανοϊκές προβλέψεις, πλήρη ταύτιση με το κόσμο που ζει χωρίς ελπίδας, χωρίς το φως του Χριστού.

Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα ελπίσουν στο μέλλον χωρίς να εγκλωβίζονται στο παρελθόν. Που μπορούν να ονειρεύονται αυτά που ακόμη δεν έζησαν. Η ταυτότητα μας ως Χριστιανοί δεν είναι στο χθες αλλά στο αύριο που έρχεται. Όχι σε αυτό που είμαστε αλλά σε εκείνο που μπορούμε με την χάρη του Θεού να γίνουμε. Ο Χριστιανός είναι «καταδικασμένος» να ελπίζει σε εκείνα που έρχονται και όχι σε αυτά που συνέβησαν. Η βασιλεία του Θεού έρχεται είναι το έσχατο φως που φαίνεται στο βάθος κάθε ελπίδα μας.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Άφησε τις προσδοκίες και τις βεβαιότητες να χορεύουν μέσα σου και απλά άκουσε τη μουσική.Χαμογέλασε και άφησε να φύγουν, δεν τις χρειάζεσαι. Όταν θα φύγουν θα σου χτυπήσει την πόρτα η εμπιστοσύνη σε Εκείνον. Καλωσόρισε την…Η εμπιστοσύνη σε Εκείνον θα σου δώσει τα πάντα, όλα αυτά που χρειάζεσαι και τα ξέρει Εκείνος για να μπορείς να δίνεις τη μαρτυρία της χαράς και της ευχαριστίας παντού και πάντοτε.

Ας δώσουμε μαρτυρία Χριστού στα απλά, στα μικρά και στα όμορφα καθημερινά πράματα για να μπορέσουμε να δώσουμε και στα μεγάλα αν και όταν έρθει η ώρα. Γίνε η χαρά του άλλου. Γίνε το λιμάνι και η ευτυχία, γίνει η αγάπη και η θυσία και τότε θα είσαι μια μαρτυρία Χριστού. Θα είσαι ο φάρος που θα κάνεις τον άλλο να ποθεί να αράξει το πλοίο της ύπαρξής του στο δικό σου λιμάνι. Γίνε αυτός που ο άλλος θα θέλει να βλέπει, να ακούει, και όταν του τηλεφωνείς και το όνομά σου θα εμφανίζεται στην οθόνη δεν θα έχει κόμπους στον λαιμό και στο στομάχι αλλά θα σχηματίζεται στο πρόσωπό του ένα χαμόγελο και η φράση “Καλώς τον!”. Θα τον κάνει να χαίρεται σαν το μικρό παιδί που πήρε ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο δώρο.

Μαρτυρία δεν είναι να φωνάζεις, να ουρλιάζεις, να καταριέσαι για μάσκες, εμβόλια και έσχατες μέρες. Οι φωνές, τα ουρλιαχτά και οι ταραχές μαρτυρούν φόβο και όχι εμπιστοσύνη σε έναν ζώντα Θεό. Μαρτυρία είναι να γίνεις σιωπή, προσευχή και αγάπη ώστε να γίνεις Θεός κατά Χάριν , να λάμψει το φωτοστέφανο και στη δική σου ύπαρξη όπως στους Αγίους.
Αγιότητα είναι να δέχεσαι την πληγή από τον εχθρό με αγάπη και όχι να δίνεις πληγές στους άλλους.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με φωνές αλλά με προσευχές….
Δεν ακούει ο Θεός με ουρλιαχτά και κραυγές αλλά με δάκρυα και μετάνοιες…
Με τις φωνές γίνεσαι οπαδός ενώ με τις προσευχές Άγιος..
Δεν έχει νόημα να φωνάξω για να αλλάξει ο κόσμος, αλλά να αλλάξω εγώ και τότε θα αλλάξει και ένα κομμάτι του κόσμου διότι είμαι μέρος του κόσμου αυτού.

Α’ Επιστολή Ιωάννου Κεφάλαιο (4,18-21) :
Φόβος δὲν ὑπάρχει εἰς τὴν ἀγάπην, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη διώχνει τὸν φόβον, διότι ὁ φόβος περιέχει τιμωρίαν, καὶ ἐκεῖνος ποὺ φοβᾶται δὲν εἶναι τέλειος εἰς τὴν ἀγάπην.Ἐμεῖς τὸν ἀγαπᾶμε, διότι αὐτὸς πρῶτος μᾶς ἀγάπησε. Ἐὰν πῇ κανείς, «Ἀγαπῶ τὸν Θεόν», ἀλλὰ μισεῖ τοὺς ἀδελφούς του, αὐτὸς εἶναι ψεύτης, διότι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἀδελφόν του, τὸν ὀποῖον ἔχει ἰδῆ, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγαπᾷ τὸν Θεὸν τὸν ὁποῖον δὲν ἔχει ἰδῆ; Αὐτὴν τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἀπὸ αὐτόν: ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεόν, νὰ ἀγαπᾷ καὶ τοὺς ἀδελφούς του.

Α’ Επιστολή Ιωάννου Κεφάλαιο (2,9-11)
Ἐκεῖνος ποὺ λέγει ὅτι εἶναι εἰς τὸ φῶς καὶ μισεῖ τοὺς ἀδελφούς του, βρίσκεται ἀκόμη εἰς τὸ σκοτάδι.Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν ἀδελφόν του, μένει εἰς τὸ φῶς, καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε νὰ τὸν κάνῃ νὰ σκοντάψῃ.Ἀλλ’ ἐκεῖνος ποὺ μισεῖ τοὺς ἀδελφούς του, βρίσκεται εἰς τὸ σκοτάδι καὶ εἰς τὸ σκοτάδι περπατεῖ· δὲν ξέρει ποῦ πηγαίνει, διότι τὸ σκοτάδι ἐτύφλωσε τὰ μάτια του.

Κατά Ματθαίον Κεφάλιο (5,44)
Ἐγὼ ὅμως σᾶς λέγω, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, εὐλογεῖτε ἐκείνους ποὺ σᾶς καταρῶνται, εὐεργετεῖτε ἐκείνους ποὺ σᾶς μισοῦν καὶ προσεύχεσθε διὰ ἐκείνους ποὺ σᾶς κακομεταχειρίζονται καὶ σᾶς καταδιώκουν

Καλό αγώνα στον δρόμο της εν Χριστώ αγάπης !
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr – Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Προσκύνηση της Τιμίας Αλυσίδας του Αγίου και ενδόξου Αποστόλου Πέτρου (Εορτάζει 16 Ιανουαρίου)

Σὴν προσκυνοῦντα Πέτρε σειρὰν τιμίαν,
Σειρὰς μακρᾶς λῦσόν με τῶν ἐγκλημάτων.
Σειρὴν προσκυνέω Πέτρου δεκάτῃ ἑνὶ ἕκτῃ.

Βιογραφία
Την ημέρα αυτή τελούμε την προσκύνηση της τιμίας αλυσίδας του Αγίου Αποστόλου Πέτρου, με την οποία τον έδεσε και τον έριξε στην φυλακή ο τετράρχης Ηρώδης, σύμφωνα με την εξιστόρηση του Ευαγγελιστή Λουκά στις Πράξεις των Αποστόλων (12ο κεφάλαιο των Πράξεων).

Ο Ηρώδης έβαλε τους Ιουδαίους και συνέλαβαν τον Απόστολο Πέτρο κατά τις ημέρες της εορτής των αζύμων. Και όταν τον έπιασε, τον έβαλε στην φυλακή. Τη νύκτα, πριν την ημέρα κατά την οποία ο Ηρώδης έμελλε να τον παρουσιάσει στον λαό, ο Απόστολος Πέτρος κοιμόταν μεταξύ δύο στρατιωτών και φρουροί φύλαγαν μπροστά στο κελί του. Ξαφνικά ήλθε Άγγελος Κυρίου και έλαμψε φως στο κελί. Αφού κτύπησε την πλευρά του Πέτρου, τον ξύπνησε και του είπε: «Σήκω γρήγορα». Και έπεσαν οι αλυσίδες από τα χέρια του.

Κάποιοι Χριστιανοί ευσεβείς διαφύλαξαν αυτή την αλυσίδα διαδοχικά από γενεά σε γενεά, μέχρι που την μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και την εναπέθεσαν στο ναό του Αγίου Πέτρου, που βρίσκεται μέσα στη μεγάλη Εκκλησία, όπου ετελείτο και η Σύναξη του Αποστόλου.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Τήν Ῥώμην μή λιπών, πρός ἡμᾶς ἐπεδήμησας, δι᾽ ὧν ἐφόρεσας τιμίων Ἁλύσεων, τῶν Ἀποστόλων Πρωτόθρονε· ἃς ἐν πίστει προσκυνοῦντες δεόμεθα· ταῖς πρός Θεόν πρεσβείαις σου, δώρησαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Ἡ πέτρα Χριστός, τήν πέτραν τῆς πίστεως, δοξάζει φαιδρῶς, τῶν μαθητῶν τόν πρωτόθρονον· συγκαλεῖ γάρ ἅπαντας, ἑορτάσαι Πέτρου τά θαύματα, τῆς τιμίας Ἁλύσεως· καί νέμει πταισμάτων τήν συγχώρησιν.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὸν Κορυφαῖον καὶ πρῶτον τῶν Ἀποστόλων, τῆς ἀληθείας τὸν ἔνθεον ὑποφήτην, Πέτρον τὸν μέγιστον εὐφημήσωμεν, καὶ τὴν αὐτοῦ ἐν πίστει, ἀσπασώμεθα, Ἅλυσιν, πταισμάτων τὴν λύσιν κομιζόμενοι.

http://www.saint.gr/

[toula]

".......ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ" .Η καλύτερη θεραπευτική εξαγόρευση στην εξομολόγηση και το μόνο "ΕΓΩ" που "επιτρέπεται" να βγει από την καρδιά του ανθρώπου. Ζητάς συγγνώμη και νιώθείς όπως όταν σου κάνουν ένα δώρο. Εκείνη την ώρα έρχεται η χαρά του Παραδείσου και αποκαθιστά τα εσωτερικά σου σκοτάδια. Κάθε φόρά που παίρνουμε την ευθύνη, αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και ζητάμε συγχώρεση στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως κάνουμε και ένα μικρό βήμα για τη Βασιλεία των Ουρανών.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Δώσε προσοχή σε αυτούς που σε αγαπάνε και το έχουνε αποδείξει. Εστίασε στους ανθρώπους που αγαπάς και νιώθεις κοντά τους χαρά και ειρήνη.
Άσε τους άλλους που σου προκαλούν ταραχή και σύγχυση. Όσο ασχολείσαι μαζί τους, τόσο πιο πολύ οδύνη και μαυρίλα θα γεμίζει η καρδιά σου. Από την στιγμή που δεν τα βρήκατε, που δεν συμφωνήσατε, που δεν ταιριάζετε, ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του.
Δεν χρειάζονται και πολλές αναλύσεις.

Μην επιμένεις στο να σκαλίζεις το παρελθόν. Ειδικά εκείνο το παρελθόν που θα ξυπνήσει μνήμες κακές και σκοτεινές.
Μην ασχολείσαι λοιπόν με τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν με τάση εκδίκησης και μνησικακίας. Διότι έτσι και κακό στον εαυτό σου κάνεις αλλά και τους ανθρώπους που τώρα έχεις κοντά σου, τους απομακρύνεις με την στάση του αυτή.
Επένδυσε στις σχέσεις αγάπης που έχεις τώρα. Εκεί εστίασε το νου και την καρδιά σου. Επένδυσε στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν. Ανέπτυξε μια γνήσια σχέση μαζί τους. Μην σε νοιάζει τι κάνουνε οι άλλοι, εκείνοι που σε πλήγωσαν. Να σε νοιάζει τώρα ο άνθρωπός σου, να σε νοιάζει η δική σου ζωή.

Έτσι θα ευτυχήσεις και θα ειρηνεύσεις. Όποιος θεωρεί (και επιδιώκει) ότι θα ευτυχήσει με την δυστυχία των άλλων και φαντασιώνεται τέτοιες καταστάσεις, να ξέρει ότι μοιάζει με τους δαίμονες.
Τώρα σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις μία καινούργια αρχή με κάποιους άλλους ανθρώπους. Μη το καταστρέφεις με τις εμμονές σου, τα μίση σου και τον θιγμένο εγωισμό σου.
Άσε το παρελθόν πίσω. Εκεί είναι η θέση του.
Συγχώρα με ταπείνωση και συγκεντρώσου στην ζωή που τώρα έχεις, με τους ανθρώπους που τώρα υπάρχουν στην ζωή σου, ώστε να κτίσεις ένα μέλλον με φως, ειρήνη, χαρά, ομόνοια και αγάπη.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος