Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Στην ζωή μας θα έρθουν άνθρωποι και θα φύγουν· και φυσικά είναι στενάχωρο το γεγονός ότι θα απομακρυνθούν.
Όμως μην κάνεις το λάθος και κολλήσεις στα "γιατί". Αφού φύγανε, αφού κάνανε την επιλογή τους, άστους να πάνε στο καλό τους. Δεν θα ταιριάξουμε με όλους, δεν θα μας αγαπήσουν όλοι. Εσύ ποτέ μην τους βγάλεις από την καρδιά σου, όμως βγάλτους από το μυαλό σου και δες το τώρα της ζωής σου. Το να μένουμε στο παρελθόν δεν ωφελεί. Το παρελθόν ωφελεί μόνο όταν διδασκόμαστε απ'αυτό και να γινόμαστε σοφότεροι και καλύτεροι.

Καλό σας βράδυ.

[toula]

Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται σοφός παρ' εαυτώ. (Παροιμίες 26,5)

Μετάφραση:Να απαντάς στον άμυαλο με τρόπο συνετό και ανάλογα προς την αμυαλοσύνη του, για να συναισθανθεί ότι είναι ανόητος, ώστε να μην αυτοθαυμάζεται και θεωρεί τον εαυτόν του σοφό.

Διότι όντως κάποιες φορές χρειάζεται να πεις τα πράγματα όπως έχουν, γιατί κάποιοι νομίζουν ότι είναι έξυπνοι μέσα στην ανοησία τους και ενάρετοι μέσα στην εμπάθειά τους.
Από κει και πέρα εάν αισθάνονται προσβεβλημένοι δεν είναι επειδή θέλεις να τους προσβάλεις αλλά επειδή οι ίδιοι με την ανόητη συμπεριφορά τους δημιουργούν προβλήματα μόνο και μόνο για να αισθάνονται ότι ξεχωρίζουν και είναι σημαντικοί μέσα στην άμυαλη αντίδρασή τους. Όταν λοιπόν κάποιος τους μιλήσει λογικά, τότε αυτοί, επειδή δεν έχουνε κοινό νου, αντιδρούν, αισθάνονται θιγμένοι κ.ο.κ.

Η ανοησία πρέπει να καταδεικνύεται και να καταδικάζεται.
Εάν για λόγους "ευγενείας" σιωπήσουμε μπροστά στην ανοησία, τότε κι εμείς φέρουμε ευθύνη για την σιωπή μας.
Οι ανόητοι επενδύουν στην σιωπή μας και στην ανοχή μας.
Όταν όμως η ανοησία μπορεί να προκαλέσει θλίψη και πόνο, ακόμα και θάνατο χρειάζεται τον ανόητο να τον βάζουμε "στην θέση του".

Όλοι οι ανόητοι έχουνε γίνει επιστήμονες, ιατροί, επιδημιολόγοι, θεολόγοι, ποιμένες, δικαστές, νομοθέτες.
Συνηθισμένο φαινόμενο είναι ο ανόητος πάντα να αντιδρά στην κοινή λογική. Όπως έχει γίνει και στις ημέρες μας. Πρώτα αρνείται την ύπαρξη της πανδημίας, μετά την αναγκαιότητα των προστατευτικών μέτρων, τώρα τον εμβολιασμό. Πάντα αντιδρά χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα. Διότι τα επιχειρήματά του είναι κάτι που διάβασε στο διαδίκτυο (από άλλους ανόητους), ή δικές τους θεωρίες και εικασίες.

Σε αυτή την ζωή θα συναντήσουμε τέτοιους ανθρώπους. Μην φοβηθούμε να τους αντιμετωπίσουμε όταν πρόκειται η δική τους ανοησία να επηρεάσει τις ζωές των συνανθρώπων μας. Εάν η ανοησία τους δεν έχει αντίκτυπο στις ζωές των άλλων ας τους αφήσουμε στην τρέλα τους.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ψεκασμένοι.
Ξέρετε γιατί;
Διότι κάποιοι δεν χρειάζεται να ψεκαστούν για να σκέφτονται τόσο στενόμυαλα, φανατικά, βλακώδη και εγωιστικά. Και δυστυχώς βλέπω ότι είναι περισσότεροι από ότι περίμενα.
Είπε ο μεγάλος Αινστάιν:
"Two things are infinite: the universe and human stupidity; and I’m not sure about the universe"!
Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία,αν και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο μοναχός που έσωσε την μητέρα του από την κόλαση!

Ό επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος, ό όποιος έζησε τον Ε' μ.Χ. αιώνα, διηγείται πώς μια φορά τον επισκέφθηκε ένας μοναχός, πού ερχόταν από πολύ μακριά.

Τον έβαλε να ξεκουρασθή και να φάγη.
Όταν έτρωγε ό μοναχός, παρατήρησε ότι χρησιμοποιούσε μόνο το αριστερό του χέρι και ότι το δεξί του ήταν τυλιγμένο με ένα παλιόρασο.

Ό επίσκοπος τον ρώτησε, όχι από περιέργεια άλλα από ενδιαφέρον, γιατί είναι τυλιγμένο το χέρι του και μάλιστα με ένα παλιόρασο τριμμένο, ενώ εφαίνετο από την όλη του ενδυμασία ότι δεν ήταν μοναχός ρακένδυτος. Μάλιστα, θέλησε να το τραβήξει για να δη, όπως υποψιαζόταν, αν υπήρχε κάποια πληγή στο χέρι του μονάχου, αλλά αυτός δεν τον άφησε και το σκέπασε γρήγορα, διότι άρχισε να βγαίνει αφόρητη δυσοσμία.

Κι ό μοναχός διηγήθηκε τα έξης στον επίσκοπο:
– Σεβασμιότατε, εγώ είχα μια μητέρα πολύ όμορφη, πάγκαλη, ή οποία, δυστυχώς, από πολύ νωρίς, άφ ότου χήρεψε, παρεσύρθη στον κακό δρόμο κι έγινε πόρνη. Λόγω δε της μεγάλης ωραιότατος πού είχε, απέκτησε πολύ μεγάλη «πελατεία» και έγινε πολύ πλούσια κι έτσι εγώ μεγάλωνα μέσα στη χλιδή και στα πλούτη.
Όταν όμως μεγάλωσα και άρχισα να καταλαβαίνω τί γίνεται, βδελυσσόμενος αυτήν την κατάσταση της μητέρας μου, απομακρύνθηκα για ένα διάστημα από κοντά της και πήγα σε ένα μοναστήρι.

Πληροφορήθηκα όμως κάποια στιγμή ότι ή μητέρα μου αιφνιδίως πέθανε. Και όλη ή τεράστια εκείνη περιουσία, την οποία είχε κάνει από την αμαρτία, ήταν πλέον δική μου. Πήγα λοιπόν και την περιουσία αυτή την μοίρασα όλη, μέχρι και της τελευταίας δραχμής, στους φτωχούς κι έφυγα για την Έρημο ξανά, προσευχόμενος για τη σωτηρία της μάνας μου. Βέβαια και για τον πατέρα μου, πού όταν είχε κοιμηθή, εγώ ήμουν μωρό.

Πάντα προσευχόμουν όμως στον Θεό, σαν μοναχός πού ήμουν, να με πληροφόρηση εάν οι ελεημοσύνες πού δόθηκαν σε όλα τα τότε γνωστά μοναστήρια, για να προσευχηθούν για την ψυχή της μητέρας μου και να κάνουν πολλά-πολλά σαρανταλείτουργα έπιασαν τόπο. Επήγα λοιπόν στα Ιεροσόλυμα, μετά από έναν χρόνο και διηγήθηκα στον τότε Πατριάρχη το όλο γεγονός. Και εκείνος μου είπε:
– Πολύ καλά έκανες βέβαια και μοίρασες όλη αυτή την τεράστια περιουσία στους φτωχούς και έδωσες στα μοναστήρια για να γίνονται Λειτουργίες στο όνομα της μητέρας σου, αλλά για τις πληροφορίες πού μου ζητάς να μάθεις που βρίσκεται ή ψυχή της μητέρας σου, εγώ δεν είμαι άξιος να σου απαντήσω. Ούτε όμως εδώ στα Ιεροσόλυμα και στα περίχωρα υπάρχει κάποιος προορατικός Γέροντας, πού να μπορεί να σε πληροφόρηση για μια τέτοια μεγάλη αποκάλυψη.

Παίρνοντας λοιπόν την ευχή του Πατριάρχου, πήγα στις Σκήτες της Θηβαΐδος της Αιγύπτου.” Εκεί πράγματι γνώρισα πατέρας και ασκητής πολλούς, πού μου υπέδειξαν έναν Γέροντα, πολύ βαθιά στην Έρημο, ικανό να με βοηθήσει. Κι έτσι με έναν ντορβά στον ωμό, με λίγο νερό και ψωμί ξεκίνησα οδοιπορώντας για να βρω τον Γέροντα αυτόν.

Μου είπαν οι πατέρες ότι: «στην πρώτη σπηλιά πού θα συνάντησης, εκεί θα τον βρεις».

Και πράγματι, ύστερα από οδοιπορία τριάντα ήμερων βρήκα τη σπηλιά και τον άγιο εκείνο άνθρωπο, ό όποιος βγήκε στην είσοδο της σπηλιάς και με υποδέχθηκε. Εκεί έπεσα στα πόδια του, του έβαλα μετάνοια, φίλησα τις άκρες των δακτύλων του και με δάκρυα στα μάτια του ανέφερα τη ζωή της μητέρας μου και ποιες ήταν οι ενέργειες μου για τη σωτηρία της ψυχής της, με τις ελεημοσύνες και τα σαρανταλείτουργα πού έκανα.

– Παιδί μου, λέει, αυτό πού ζητάς να μάθεις από μένα, είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο. “Αλλά όμως, αφού έκανες τόσο μεγάλο κόπο και τόσο μεγάλη πορεία τριάντα ήμερων για να φθάσης μέχρι εδώ, θα παρακαλέσουμε τον Θεό και οι δύο μαζί, να μας πει που περίπου βρίσκετε ι ή ψυχή της μητέρας σου.

Βγήκε λοιπόν έξω, στην πόρτα της σπηλιάς, πήρε μια πετρούλα κι έκανε έναν κύκλο, ό άγιος ασκητής και μου είπε:

Και πράγματι, λοιπόν, έγινε αυτό, όπως ακριβώς το είπε ό άγιος εκείνος Γέροντας και φημισμένος ασκητής.

Όταν έφθασε λοιπόν ή νύχτα της έβδομης ημέρας, αρπάχθηκε ό νους του μοναχού στον ουρανό και με έκσταση ψυχής είδε τα φοβερά της Βασιλείας του Θεού. Και ότι ό Θεός ένια ι παρών και στην κόλαση και στον παράδεισο. Στον παράδεισο χαίρονται και στην κόλαση πονούν.

Είδε λοιπόν, ας πούμε, στην αριστερή του πλευρά, μία φοβερή λίμνη, έναν βόρβορο γεμάτο ακαθαρσίες, λάσπη και ανυπόφορη δυσωδία. Ένα φοβερό μείγμα, πού έβραζε και κόχλαζε. Μέσα σ αύτη τη φοβερή λίμνη την καιόμενη του πυρός, όπως μας αναφέρει ή Αποκάλυψις, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, είδε να ανεβοκατεβαίνουν οι ψυχές. Πότε να βυθίζονται μέσα σ αυτήν και πότε να ανεβαίνουν ψηλά, να ανέρχονται λίγο σαν να παίρνουν μια αναπνοή και ξανά πάλι μέσα και ξανά πάλι έξω, χωρίς τελειωμό. Είχε την αίσθηση, όπως ακριβώς βράζει κανείς τα φασόλια ή τα ρεβίθια και με τον βρασμό ανεβοκατεβαίνουν αυτά, κατά τον ίδιο τρόπο έβλεπε και τις δυστυχισμένες αυτές υπάρξεις να ανεβοκατεβαίνουν.

Κάποια στιγμή λοιπόν, ανεγνώρισε και τη μητέρα του, της οποίας είδε το κεφάλι. Ανεγνώρισε κι αυτή τον γυιό της πού εύρίσκετο στην άκρη της λίμνης και φώναξε:
– Παιδί μου, ΕΛΕΟΣ!!! ΒΟΗΘΕΙΑ!!!

Και ξαναβυθίοτηκε πάλι μέσα. Και ξαναβγήκε πάλι, ξαναφάνηκε, μέχρι τη μέση τώρα. Και ξαναφωνάζη πάλι «έλεος! έλεος! βοήθεια! βοήθεια!»

-Παιδί μου, βοήθησε με, βοήθησε με!!! Καίγομαι, πνίγομαι, βασανίζομαι, υποφέρω!…

Και ξανά πάλι βυθίστηκε. Και ξαναβγήκε για τρίτη φορά.

– Και τόσος ήταν ό πόνος μου, λέει ό μοναχός, τόση ήταν ή οδύνη μου και τόση ή λαχτάρα μου, πού την ώρα πού ξαναβυθιζόταν, βούτηξα το χέρι μου μέσα, την άρπαξα από τα μαλλιά και με πολλή βία την τράβηξα έξω.

Και δίπλα μου βλέπω μία ωραιότατη χρυσή κολυμβήθρα. Από κάποιο σημείο της, από ένα βράχο… πού δεν ήταν και βράχος, δεν ξέρω τί ακριβώς ήταν! έτρεχε γάργαρο νερό και γέμιζε αυτήν την κολυμβήθρα, χωρίς να γεμίζει και χωρίς να αδειάζει ποτέ. Και πήρα τη μητέρα μου και την έβαλα μέσα σ” αυτήν την κολυμβήθρα και πλύθηκε και καθαρίστηκε και έγινε κατάλευκη σαν το χιόνι. Την έβγαλα κατόπιν από την κολυμβήθρα κι εκεί κάποιοι Νέοι, στα ολόλευκα ντυμένοι, έδωσαν λευκά ρούχα, τυλίχτηκε μ' αυτά και εντάχθηκε μέσα στον χορό των Αγίων.

Κι εκείνη, ανάμεσα στους φωτεινότατους εκείνους Νέους, τούς ολόλαμπρους πού χαίρονταν μέσα στη χαρά της Βασιλείας του Θεού, με ευχαριστούσε συνεχώς και αδιαλείπτως, μέχρι πού ξαναήλθα στον εαυτό μου. Και βρέθηκα το πρωί πού τελείωνε ή έβδομη ημέρα, να είμαι έξω εκεί, μέσα στον κύκλο, παρακαλώντας θερμά για την κατάσταση της ψυχής της μητέρας μου και βεβαίως ύστερα να ευγνωμονώ τον Θεό συνεχώς.

Όταν ό άγιος εκείνος ασκητής με ρώτησε:
-Τί είδες, παιδί μου, αυτό το βράδυ; διηγήθηκα όλα αυτά. Και βεβαίως αναλύθηκα σε λυγμούς και σε ευχαριστίες προς τον Θεό και Σωτήρα μας, για την άπειρη ευσπλαχνία Του πού έβγαλε την ψυχή της μάνας μου από τον Αδη. Το χέρι μου όμως πού βούτηξε μέσα σ' αυτή την φοβερή κατακαιομένη λίμνη του πυρός, την βρωμερά και δυσώδη και μάλιστα μέχρι τον αγκώνα, ήταν όχι μόνο καμένο -διότι έκαίετο εκείνη ή λίμνη- αλλά και βρωμούσε απαίσια.

– Πάτερ μου, λέω, στον άγιο εκείνο Γέροντα και ασκητή σε παρακαλώ πάρα πολύ, κάνε κάτι και θεράπευσε το χέρι μου.
Κι εκείνος μου είπε:
– Όχι! Μέχρι πού να πεθάνεις, θα το δείχνεις! Είναι ή απόδειξης, για το πόση δύναμη έχει ή Θεία Λειτουργία, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια, οι προσευχές με το κομποσκοίνι και οι ελεημοσύνες για έναν κεκοιμημένο. Και σχίζει το ράσο του ό μεγάλος εκείνος ασκητής και Γέροντας και μου λέει:
-Τύλιξε το. Ό τόπος τώρα θα ευωδιάζει. Και για εκείνους πού θα αμφιβάλλουν, θα το ξετυλίγεις για να αποδεικνύεις την αλήθεια της ιστορίας της ψυχής της μητέρας σου.

-Σεβασμιότατε, το τραβήξατε λίγο. Για δείτε το τώρα ολόκληρο! Και ξετύλιξε ολόκληρο το χέρι του. Κι ό δεσπότης δεν άντεξε την «βρώμα» κι έφυγε από το δωμάτιο. Τόσο φοβερή ήταν ή δυσοσμία. Το ράσο όμως εκείνου του κεχαριτωμένου Γέροντος ήταν ράσο αγιασμένο, γι' αυτό είχε και τόση ευωδία.

https://romioitispolis.gr/

[toula]

Τελικά δεν έχει σημασία απλά πόσα πράγματα θα κάνεις σε αυτή τη ζωή αλλά αν αυτό που θα κάνεις θα μείνει.Η σφραγίδα αξίζει για το αποτύπωμα που αφήνει αλλιώς δεν θα είχε καμία αξία. Θα ήταν απλά ένα αντικείμενο χωρίς νόημα. Και τι αποτύπωμά δίνει; Ένα πιστό αντίγραφο του εαυτού της !Και σε κάθε αποτύπωμα χάνει και ένα μέρος από τον “εαυτό” της, το μελάνι.
Και να φύγεις από αυτή τη ζωή, η νίκη θα είναι να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που όταν “έρχεσαι” στο μυαλό του να χαμογελά από αγάπη. Αυτό σημαίνει ότι κάτι τελικά άφησες, κάτι έκανες. Μπορεί να έχεις φύγει από τη ζωή αλλά σαν ενθύμηση να δίνεις ακόμα αγάπη και φως στο δωμάτιο της καρδιάς ενός ανθρώπου. Και αυτό σημαίνει ότι τελικά κάτι έκανες, δεν έζησες τσάμπα, σε μια ψυχή κέντησες ένα νόημα και αυτό δεν θα το ξεχάσει ο Θεός. Έκανες κάτι που έμεινε. Άφησες ένα αποτύπωμά από τη σφραγίδα της δικής σου αγάπης σε μία ψυχή. Αυτό είναι τελικά που αξίζει...Ούτε τα σπίτια, ούτε τα χωράφια, ούτε οι κληρονομιές.
Αχ!Πόσοι γονείς κοκορεύονται πόσα ψεύτικα άχυρα άφησαν στα παιδιά τους;.

Πόσοι αναρωτιούνται αν άφησαν τελικά αγάπη στην καρδιά τους; Όχι μια αγάπη ψευτοηθικισμού που να φτάνει μέχρι τον τάφο, αλλά μια αγάπη χωρίς θάνατο που να φτάνει στον ουρανό. Μήπως τελικά αντί να αφήσεις ζωή στα παιδιά σου άφησες θάνατο με περιτύλιγμα ζωής και πλανήθηκες ; Μήπως θεωρώντας ότι τους έδωσες τα πάντα τελικά δεν τους έδωσες τίποτα;
Τι μπορείς να δώσεις στο παιδί σου ; Ώρες προσευχής από τη ζωή σου...Ουράνιος θησαυρός!

Πολλοί άνθρωποι αναφωνούν! “Ξέρεις τι έκανα εγώ;!”. Ό,τι και να έκανες αδερφέ με το “εγώ” σου θα είναι ένα λουλούδι χωρίς ρίζες και σε αυτή τη ζωή και στην επόμενη. Οι πράξεις χωρίς “εγώ”, χωρίς διαφήμιση, μακρυά από φωνές και ουρλιαχτά είναι αυτές που θα απλώσουν ρίζες και δεν θα μαραθούν ποτέ.
Οι Άγιοι ενεργούν στις σιωπές διότι εκεί η προσευχή κάνει τον μεγαλύτερο θόρυβο ώστε να ανασηκώσει ταλαιπωρημένες ψυχές. Ψυχές που παλεύουν και γκρεμίζονται από τα πάθη και τα λάθη μιας ζωής μέσα σε θορύβους παθών και αναταραχής.
«Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς Μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν Με» (Ἰω. 14 : 21). Αυτά είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Οι εντολές είναι οδοδείκτες νοήματος και ζωής. Είναι σφραγίδες του Χριστού στον κόσμο, και εμείς τις εξαργυρώνουμε στην κτίση και στον συνάνθρωπο . Είναι οι πληγές Του στον κόσμο που εμείς ταπεινά θα γονατίσουμε να τις σπαστούμε και να τις κάνουμε ζωή διότι προήλθαν από τη σταυρική αγάπη.

Και τι σχήμα θα έχουν δικές μας σφραγίδες: Το σημάδι του Σταυρού. Την αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο και εκεί σχηματίζεται η σφραγίδα νίκης κατά του Θανάτου. Τότε δεν θα πεθάνεις ποτέ!
Οι Άγιοι ζουν! Άφησαν τις σταυρικές τους σφραγίδες αγάπης στις καρδιές των ανθρώπων.
Να ζήσουμε αφήνοντας σφραγίδες αγάπης και όχι καρφιά θανάτου στους αδερφούς μας. Ας είναι η ζωή μας μια προσπάθεια ζώντας την αγάπη του Χριστού. Αξίζει .....

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολή Λήμνου
Tι σφραγίδες θα αφήσουμε τελικά;

[toula]

ΈΝΑ ερώτημα που η απάντησή του καθορίζει τη σωτηρία μας..

Στο “Πάτερ ἡμῶν ” προσευχόμαστε να γίνει το θέλημα Του “γενηθήτω τὸ θέλημά σου.”. Διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη “Αν του ζητήσουμε κάτι σύμφωνο με το θέλημα Του μας ακούει” Α’ Ιωάννου (5,14).
Αλήθεια πόσες φορές προσευχηθήκαμε και γονατίσαμε για να γίνει το θέλημα του;
Πόσες φορές ρίξαμε δάκρυα στην εικόνα Του Κυρίου για να ζητήσουμε τη Βασιλεία του Θεού και όχι δόξες του κόσμου τούτου;
Ας ζητάμε ΕΚΕΙΝΟΝ . . . αρκεί , δεν χρειάζεται κάτι άλλο.
Να μην χρησιμοποιούμε τον Κύριο σαν είδωλο και να γινόμαστε ζητιάνοι για τους ψεύτικους θησαυρούς του κόσμου, αλλά να βλέπουμε τον Κύριο ως πατέρα που θα μας οδηγήσει στη σωτηρία μας.
Το “πώς” προσεύχομαι και “τι ζητάω” θα καθορίσει την πορεία της σωτηρίας μας...
Για ποιό Βασίλειο τελικά παλεύουμε στη ζωή μας... ;
Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που βγαίνει από την καρδιά του...

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Iερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Kαινή Διαθήκη (Επιστολή Ιούδα,9): Ἐνῷ ὁ Μιχαὴλ ὁ ἀρχάγγελος, ὅταν ἐφιλονεικοῦσε μὲ τὸν διάβολον καὶ συζητοῦσε διὰ τὸ σῶμα τοῦ Μωϋσέως, δὲν ἐτόλμησε νὰ ἐκστομίσῃ λοίδορον κρίσιν, ἀλλ’ εἶπε, «Ὁ Κύριος νὰ σὲ ἐπιτιμήσῃ».
Ο Θεός αγαπάει τον διάβολο όσο αγαπάει την Παναγία,αναφέρουν οι πατέρες μας. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ δεν τόλμησε να ξεστομίσει υβριστική κατηγορία εναντίον του διαβόλου, ενώ εμείς πολλές φορές σφάζουμε με το γάντι τους αδερφούς μας που είναι εικόνες Θεού.
Εκτροχιαζόμαστε από τον δρόμο της σωτηρίας όπως μια αμαξοστοιχία λόγω υπερβολικής ταχύτητας, μόνο που εμείς εκτροχιαζόμαστε λόγω υπερβολικού εγωϊσμού και εμπιστοσύνης στον εαυτό μας...
Πόσες φορές Θεέ μου παίρνουμε τη θέση σου για να κρίνουμε τους άλλους ...Πόσες;...
Στώμεν καλώς...

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολή Λήμνου.

[toula]

Όταν έχεις μία κακή προαίρεση προς τον άλλον είναι σίγουρο ότι ακόμα και κάτι σωστό και σοφό να σου πει, εσύ δεν θα τον ακούσεις. Αντιθέτως θα του εναντιωθείς, μόνο και μόνο για να διαφωνήσεις μαζί του και κατά κάποιο τρόπο να τον πληγώσεις.
Είναι ολέθριο για τις σχέσεις μας και γενικότερα για την ζωή μας η κακή προαίρεση. Διότι δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια και φως που έχει ο συνάνθρωπός μας. Ουσιαστικά αδικούμε τον άλλον αλλά κυρίως αδικούμε και τον εαυτό μας διότι τον φυλακίζουμε μέσα στην εμπάθεια και την κακία.

Έναν τρόπο αντιμετώπισης των κακών λογισμών που έχουμε για έναν συνάνθρωπό μας, μας τον λέγει ο Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης. «Να απορρίπτεις με όλη σου τη δύναμη και να εξομολογείσαι με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ταπείνωση όλες τις καχυποψίες και φαντασίες, που σου υποβάλλει ο διάβολος, για να σε κάνη να αντιπαθής και να αποστρέφεσαι τον πλησίον σου.
Δεν υπάρχει χώρος παραμονής στη Βασιλεία των ουρανών γι’ αυτούς, που στη ψυχή τους δεν έχουν χώρο αγάπης για τους εχθρούς τους».

Μην αφήνουμε λοιπόν μέσα μας τους κακούς λογισμούς που έχουμε για κάποιον άνθρωπο. Ας του εξομολούμαστε με μετάνοια και ταπείνωση. Διότι εάν το κάνουμε, τότε οι λογισμοί αυτοι αποκτούν δύναμη και ρίζες μέσα στην καρδιά μας, με αποτέλεσμα να σταθεροποιείται στο νου και την καρδιά μας η κακή προαίρεση προς τον άλλον.
Όμως ποιο το όφελος τελικά; Όχι μόνο δεν ωφελούμαστε αλλά καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην απώλεια, μιας και η Βασιλεία του Θεού δεν έχει τόπο όπου κάποιος εμπαθής άνθρωπος μπορεί να κατοικήσει.
Δεν υπάρχει δικαιολογία για τους κακούς λογισμούς. Ό,τι κι αν μας έχει κάνει ο άλλος άνθρωπος. Και αυτό μας το διδάσκει ο ίδιος ο Κύριος με τον Σταυρό Του, μας το κηρύττει η ανεξικακία Του και η συγχώρεσή Του.

Εάν θέλουμε όντως να είμαστε φίλου του Χριστού καλούμαστε και εμείς, όχι εκτάκτως αλλά συνεχώς να ζούμε όπως Αυτός. Και αυτό στην πράξη σημαίνει ότι πλέον και εμείς θα κινούμαστε στην ζωή μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους καλοπροαίρετα, έτοιμοι να συγχωρήσουμε, έτοιμοι να αγκαλιάσουμε, με πνεύμα συγκατάβασης, με φρόνημα ταπείνωσης, με αίσθημα σύνεσης και απλότητος.
Μην δημιουργούμε την προσωπική μας κόλαση με την κακή μας προαίρεση. Είναι κρίμα να χάσουμε μια αιωνιότητα με τον Χριστό επειδή επιλέξαμε σ' αυτήν την ζωή την σκληρότητα από της επιείκεια, την αυστηρότητα από το έλεος, την κακία από την καλοσύνη, το μίσος από την αγάπη, τον εγωισμό από την ταπείνωση, την αδιαλλαξία από την συγχώρεση.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Προέλευση καί ἀντιμετώπιση λογισμῶν (1ο Μέρος. Εὐεργετινός Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης - Ὁμιλία στίς 12-06-2010)

http://hristospanagia.gr

[toula]

Όποιος αγαπά δεν έχει ποτέ μοναξιά!

Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος.

Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη.

Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός.

Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς.

Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς.

Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς.

Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν.

Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων.

Αποζητάμε την εκτίμηση, τον έπαινο, το πλήρες ενδιαφέρον των άλλων. Εμείς όμως είμαστε τσιγγούνηδες σε προσφορά.

Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη.

Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα.

Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος.

Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου.

Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα.

Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά.

Όσοι δε πίστεψαν στη θεοποιημένη λογική τους και στο υπερφίαλο εγώ τους πλανέθηκαν από μία επικίνδυνη αυτάρκεια, ένα μοντέρνο χριστιανισμό μιας φαρισαϊκής αγιότητος κι έγιναν παίγνια δαιμόνων. Η αγιότητα δεν είναι ποτέ αταπείνωτη, υποκριτική, εγωκεντρική, αφιλάδελφη και απομονωμένη.

Οι άγιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στα έργα τους αλλά ελπίζουν και επικαλούνται συνεχώς το άπειρο έλεος του Πανάγαθου Θεού.

Οι άγιοι παρακινούν κι εμάς τους αμαρτωλούς να συγκινηθούμε και να συνετισθούμε από τα παραδείγματα των μεγάλων αμαρτωλών που μετανόησαν και έγιναν άγιοι.

«Η εύλαλη σιωπή» | Eκδ. Εν πλώ*
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
https://yiorgosthalassis.blogspot.com

[toula]

Σὲ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καὶ μυρώνουν τοὺς ἐκλεκτούς του Θεοῦ:
Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τὰ ἱερὰ βιβλία, ὅποτε τοὺς κυκλώνουν γιὰ ν’ ἀκούσουν κι αὐτοί.

Δεύτερον, ὅταν προσεύχονται καὶ συνομιλοῦν μὲ τὸ Θεό, ὅποτε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μὲ πόθο.

Τρίτον, ὅταν ὑπομένουν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο, πόνο καὶ τιμωρίες, ὅποτε ἔχουν οἱ Ἄγγελοι τὴν ἄδεια νὰ τοὺς μυρώνουν νὰ τοὺς προετοιμάζουν καὶ νὰ τοὺς παρακινοῦν στὸν ἀγώνα τῆς εὐσέβειας.

Ἅγιος Ἀντρέας διὰ Χριστὸν Σάλος