Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Ο ιός της παράνοιας…»

«Στις ημέρες μας, εκτός από τον κορονοιό υπάρχει κι ένας παρανοϊός», αυτό δήλωσε ο προσφάτως ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Ναι χειρότερος από το ιό της επιδημικής γρίπης είναι ο ιός της παράνοιας που κατακλύζει όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας. Για να είμαι ειλικρινής, αυτός με φοβίζει περισσότερο και δεν ξέρω εάν υπάρχει φάρμακο, διότι ο εγωισμός, το πείσμα και η εμπάθεια σε συνδυασμό με την ανασφάλεια και τον φόβο, κάνει ένα εκρηκτικό παραληρηματικό μείγμα, που τινάσει στο αέρα κάθε λογική προσπάθεια διάλογου. Απλά δε μπορείς να συζητήσεις μαζί τους. «Μπετόν ο λογισμός και το θέλημα τους», όμως μου έλεγε ένας ενάρετος Ηγούμενος Αγιορείτικης μονής ή όπως έλεγε ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, «αυτοί οι άνθρωποι παιδί μου (ζηλωτές) δεν μπορούν να διορθωθούν, χρειάζονται μεγάλη μετάνοια διότι το πρόβλημα είναι βαθιά μέσα τους, σχεδόν εκ γενετής…».

Βλέπουμε λαϊκούς και κληρικούς, που δεν κάνουν υπακοή σε κανένα παρα μόνο στον εαυτό τους ή όπως λένε στο πνευματικό τους. Εδώ γεννάται βέβαια το ερώτημα, καλά κι ο πνευματικός τους, που ζητάει να τον υπακούν σε ποιόν έχει κάνει ή κάνει υπακοή; Γιατί στην εκκλησία δεν κάνει. Μήπως κάνει στην εαυτού μεγαλειότητα το εγώ του; Εκτός εάν έχει αγιοπνευματική πληροφορία, όπως προσφάτως δήλωσε ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Ανδρέα « εάν κάποιος πνευματικός ή πιστός, έχει πληροφορία εκ του Αγίου Πνεύματος ότι δεν πρέπει να κάνουμε τα εμβόλια τότε να την καταθέσει στην Εκκλησία. Να μας το πει, ότι έχει πληροφορία άνωθεν. Τότε βέβαια θα αναλάβει και την πλήρη ευθύνη ώστε να μην υπάρξει κανείς θάνατος συνανθρώπου μας. Διαφορετικά ας προσευχόμαστε κι ας αφήσουμε την εκ του Θεού εμπνευσθείσα επιστήμη να κάνει την δουλειά της».

Δεν γίνεται όμως όπως βλέπετε αυτό. Και δεν συμβαίνει διότι όλοι αυτοί οι ανυπότακτοί πνευματικοί και γεροντάδες απλά δεν έχουν πληροφορία εκ Πνεύματος Αγίου. Μεταφέρουν ατομικές εντυπώσεις, απόψεις και ερμηνείες καταστρέφοντας την ενότητα του σώματος της εκκλησίας. Ποιος άραγε θα δώσει λόγο ενώπιον του Θεού, για το αμάρτημα του διχασμού τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στην Εκκλησία; Ο μέγας Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης συμβούλευε «Για να διατηρήσουμε την ενότητά μας, θα πρέπει να κάνομε υπακοή στην Εκκλησία, στους επισκόπους της. Υπακούοντας στην Εκκλησία, υπακούομε στον ίδιο τον Χριστό. Ο Χριστός θέλει να γίνομε μία ποίμνη μ’ έναν ποιμένα (βλ. Ιωαν. 10, 16).»

Τέλος, σε αυτές τις ταπεινές μου σκέψεις θα ήθελα να αναφερθώ και σε όλους εκείνους που είδαμε να προκαλούν και να προσβάλουν βάναυσα την ηθική αισθητική μας, όταν κρατώντας εικόνες, σταυρούς και φορώντας ράσα εξαπέλυαν βρισιές και απειλές, εις δε την Κύπρο έκαιγαν αμάξια και απειλούσαν ανθρώπινες ζωές. Θα αναφερθώ αλλά όχι με δικά μου λόγια. Θα μιλήσει ο αγαπητός και σεβαστός μου Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος ο οποίος σε παλαιότερη ομιλία του είχε περιγράψει ουσιαστικά και διαχρονικά την ψυχολογία και την πνευματική κατάσταση αυτών των ανθρώπων:

«Οι θρήσκοι(φανατικοί) άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία. Ο Θεός να μας φυλάει απ’ αυτούς. Έλεγε ένας αγιορείτης όταν έκαμνα μία φορά λειτουργία και λέγαμε «Κύριε σώσον τους ευσεβείς» λέει αστειευόμενος «Κύριε σωσον ημάς από τους ευσεβείς» δηλαδή ο Θεός να σε φυλάει από τους θρήσκους ανθρώπους, διότι θρήσκος άνθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη η οποία ουδέποτε είχε προσωπική σχέση με τον Θεό. Απλώς μόνον κάμνει τα καθήκοντα της απέναντί Του, αλλά καμιά σοβαρή σχέση δεν είχε για αυτό και ο Θεός δεν λέει αυτόν τον άνθρωπο τίποτε. Και σας ομολογώ και εγώ από την πείρα μου ότι δεν είδα χειρότερους εχθρούς της εκκλησίας από τους θρήσκους ανθρώπους.
Για αυτό οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο δύσκολο είδος μεσ’ την εκκλησία. Γιατί ξέρετε κάτι . Αυτοί οι άνθρωποι καμιά φορά δεν θα θεραπευθούν. Γιατί νομίζουν ότι είναι κοντά στον Θεό. Ενώ οι αμαρτωλοί, ξέρω ΄γω, οι χαμένοι ας πούμε, έτσι, αυτοί ξέρουν ότι είναι αμαρτωλοί. Για αυτό ο Χριστός είπε ότι οι τελώνες και οι πόρνες θα παν στην Βασιλεία του Θεού, ενώ είπε στους Φαρισαίους: Εσείς, εσείς που είσαστε θρήσκοι δεν θα πάτε ποτέ στην Βασιλεία του Θεού. Γιατί ουδέποτε ο λόγος του Θεού άλλαξε την καρδιά τους. Απλώς αρκούνταν στην τήρηση των θρησκευτικών τύπων.»

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Κι ομως υπάρχουν κάποιοι άνδρες που δολοφονούν γυναίκες απλά και μόνο επειδή τους χαλάνε τα σχέδια ή τα γούστα τους. Δηλαδή σε απλά ελληνικά δεν κάνουν τα κέφια τους. Γιατί προφανώς για όλους αυτούς υπήρχε πάντα μια «μαμά» που τους έκανε τα κέφια, τους υπηρετούσε ως πασάδες, οπότε όταν αργότερα στην ζωή δεν βρήκαν την αντικαταστάτρια της ώστε να εξυπηρετεί τις ναρκισσιστικές φαντασιώσεις τους αισθάνθηκαν ότι έχουν το δικαίωμα να εξοντώσουν κάθε θηλυκό.
Βέβαια την ίδια ευθύνη έχει και ο πατέρας που ως συνήθως απών από το σπίτι και την ζωή του παιδιού, δεν έδωσε εκείνα τα πρότυπα του σεβασμού και αγάπης απέναντι στην γυναίκα.

Ναι σαφέστατα υπάρχει γυναικοκτονία αφού δεν πιστεύω ότι θα σκότωναν οι δολοφόνοι με τόση ευκολία και για τους ίδιους λόγους έναν άνδρα. Όχι ότι το έγκλημα ή οι εγκληματικές προσωπικότητες επιλέγουν φύλα, ωστόσο όμως η αντίληψη ότι είναι απλά μια αδύναμη γυναίκα που δεν κάνει τα γούστα μου, ανοίγει στην δολοφονική διαστροφή πιο εύκολα τον δρόμο.

Εκείνο όμως που με προβληματίζει πέρα από το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, είναι ότι σε αυτά τα αγόρια κάποιοι τους έμαθαν να βρίσκουν την αρρενωπότητα τους στην βία και την εξουσία. Κάποιος δεν τους είπε ότι ο άλλος δεν είναι η προέκταση της επιθυμίας μας, ούτε το αντικείμενο της εξουσίας μας, το οποίο μπορώ να χρησιμοποιώ όσο θέλω, όποτε θέλω κι έπειτα να το πετώ ως άχρηστο σκουπίδι της αυτάρεσκης ικανοποίησης μου, διαπράττοντας κατά εμένα την πιο ακραία μορφή παθολογικής εξουσίας που είναι η αφαίρεση της ζωής. Πόσο άρρωστος νάρκισσος πρέπει να είσαι ώστε να αισθάνεσαι ότι έχεις το δικαίωμα να πάρεις την ζωή ενός άλλο ανθρώπου ή οπουδήποτε πλάσματος.

Κάποιοι λοιπόν δεν έκαναν καλά την δουλειά τους, δεν ολοκλήρωσαν επιτυχώς την αποστολή τους, που ήταν να γίνουν Γονείς. Μητέρα και Πατέρας, ούτε φίλος ούτε φίλη. Απλά και ουσιαστικά Γονέας. Γιατί το να γίνεις γονέας δεν είναι ούτε κοινωνική ανάγκη ούτε ένστικτο διαιώνισης του είδους, αλλά ευθύνη και θυσία. Όπως λέμε στην εκκλησία, ένας μεγάλος καθημερινός σταυρός. Διότι δεν πρέπει απλά να μεγαλώσεις παιδιά, αλλά να δώσεις στην κοινωνία ανθρώπους που θα γίνονται ο παράδεισος και όχι η κόλαση του άλλου…….

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο Άγιος Παίσιος ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος, γεμάτος φως και χαρά. Παρόλα τα προβλήματα υγείας του, ήταν χαρούμενος, έτοιμος να προσφέρει στον συνάνθρωπο του. Είχε δε απίστευτο χιούμορ, γελούσε και πείραζε με αστεία παραδείγματα και λογοπαίγνια τους συνομιλητές του, και με αυτό τον μαλακό και όμορφο τρόπο εισχωρούσε μέσα στις καρδιές τους, τις άνοιγε ώστε να ακούσουν τον λόγο του Θεού.
Είναι σημαντικό πριν μιλήσουμε με τον σύντροφο μας, το παιδί ή τον φίλο μας, πρώτα να του αναπαύσουμε την καρδιά του. Να του δείξουμε ότι πραγματικά ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματα του, όλα εκείνα που τον πνίγουν και τον κουράζουν, που ξηραίνουν την ψυχή του και ματαιώνουν τα όνειρα του. Τι σημαντικό να βρούμε έναν άνθρωπο να μας ακούει, αλλά και εμείς αντιστοίχως να έχουμε την υπομονή και την αγάπη περισσότερο να ακούμε και λιγότερο να μιλάμε. Εγώ θα πρόσθετα, όχι μόνο να ακούμε αλλά και να προσευχόμαστε. Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε ότι εκτός από την ζωή που βλέπουμε, υπάρχει και μια κρυφή ζωή, η ψυχική. Η προσευχή αγγίζει αυτή την διάσταση μας. Όταν λοιπόν κάνουμε προσευχή για έναν άνθρωπο, τότε μυστικώ τω τρόπω η προσευχή τον επηρεάζει, πάει και ενεργεί μέσα του, και κάνει περισσότερη δουλειά και θεραπεία από όλα τα λόγια του κόσμου.

Ο Άγιος Παίσιος ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Ήξερε να ακούει, γι αυτό και ελευθέρωνε τις ψυχές. Να σας πω ένα μυστικό, και δείτε το στην ζωή σας, δοκιμάστε το. Πολλές φορές και μόνο εάν μιλήσουμε σε κάποιον που ξέρει να ακούει, να αποδέχεται και να σέβεται τον πόνο μας νιώθουμε καλύτερα. Πόσο δε μάλλον εάν προσεύχεται για εμάς. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός μας λέει, "Εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα και εύχεσθαι υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε" (Ιάκ. 5:16).

Όμως θα ήθελα να σας αναφέρω ένα περιστατικό που διηγείται ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος και φανερώνει το μέγεθος της αγιότητα του Γέροντος Παισίου. Αναφέρει λοιπόν ο Μητροπολίτης ότι όταν για πρώτη φορά συνάντησε τον Αγιο, δεν ενθουσιάστηκε, μάλλον απογοητεύθηκε. Είχε πάει μαζί με έναν φίλο του, δυο άτομα δηλαδή, και τους δέχθηκε ο Άγιος στο ασκητικό και απέριττο κελί του, τότε έμενε ακόμη στον Τίμιο Σταυρό στην Καψάλα. Επι πολλές ώρες δεν τους ανέφερε τίποτε πνευματικό. Αντιθέτως μιλούσε για απλά και καθημερινά θέματα, τους εξιστορούσε γεγονότα, έλεγε αστεία και ανέκδοτα, μάλιστα ανέβηκε λέει πάνω στο κρεβάτι για να τους παρασιτήσει ένα περιστατικό στο οποίο αναφερόταν. Απογοητεύθηκαν λέει εκείνοι και έκαναν τον λογισμό, «αυτός είναι ο άγιος που λένε όλοι; Αυτός που όλη την ώρα γελάει και λέει αστεία, έτσι είναι οι άγιοι ;» Πέρασε η ώρα και έπρεπε να φύγουν, είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Την ώρα που τον αποχαιρετούσαν γυρίζουν και του λένε, «Γέροντα πείτε μας κάτι πνευματικό, και εκείνος τους απάντησε, «να προσεύχεστε και να κάνετε μετάνοιες, πολλές μετάνοιες….» και όπως το έλεγε γέμισε ο τόπος ευωδία, ο Γέροντας, τα λουλούδια, τα δένδρα, το χώμα, οι πέτρες, ο αέρας, μια άρρητη ευωδία παντού, που πιστοποιούσε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και της Χάρις του Θεού στο Γέροντα. Τότε φύγαμε λέει ο Αθανάσιος και τρέχαμε με τον φίλο μου μέσα στο δάσος γεμάτοι χαρά δίχως να ξέρουμε το γιατί. Γιατί είμαστε χαρούμενοι γιατί τρέχαμε σαν τρελοί, και συγχρόνως αυτή απίστευτη ευωδία που μας ακολουθούσε, όλα μύριζαν αγιότητα.

Ο Άγιος είχε ωφελήσει αυτά τα δυο παιδιά δίχως λόγια και κηρύγματα, αλλά βάζοντας τα μέσα στην Παρουσία του Αγίου Πνεύματος, αφήνοντας τα να μυρίζουν το άρωμα του Παραδείσου...Και τέτοιες μυρωδιές δεν ξεχνιούνται ποτέ...

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

"Η "πνευματικότητα" του γούστου και ο Άγιος Παΐσιος"

Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι γνώρισαν τον Άγιο Παΐσιο μέσα από τις προφητείες και συνωμοσιολογίες των εφημερίδων και περιοδικών, οι οποίες κατα 99% είναι ψευδείς. Δηλαδή είτε δεν τις είπε ποτέ ο Άγιος Παΐσιος είτε δεν της είπε έτσι ακριβώς όπως τις μεταφέρουν και κυρίως όπως τις ερμηνεύουν. Αφήνω και το 1% που όντως είπε ο Άγιος και είναι για πολύ συγκεκριμένα θέματα. 'Όταν ένας Άγιος προφητεύει δεν δεσμεύει την ελευθερία του Θεού. Ο Θεός είναι εκείνος που κινεί τα πάντα. Οπότε μπορεί ακόμη και να αλλάξει και πορεία στην εξέλιξη των γεγονότων της ιστορίας. Ο Προφήτης αναφέρει τι συμβεί εάν..... δίχως αυτό να είναι απόλυτο, διότι η τελική κρίσις ανήκει μόνο στον Θεό και στις άγνωστες βουλές Του.

Στην σύγχρονη εκκλησιαστική και θρησκευτική πραγματικότητα, έχει χαθεί το γνήσιο Ευαγγελικό κριτήριο, για δε το πατερικό, δεν αναφέρομαι καθόλου, διότι πίσω από τίτλο πατερικός ή πατερική θεολογία ο καθένας λέει ότι θέλει και όπως το θέλει. Αποτέλεσμα; Αυτοί που αυτοαποκαλούνται ως συνεχιστές των πατέρων να είναι και εκείνοι που τους παραμορφώνουν και παραχαράζουν καταστροφικά.

Σήμερα ανθεί στην εκκλησία η πνευματικότητα του γούστου. Ο καθένας λέει, κάνει και πιστεύει ότι γουστάρει. Το εκκλησιαστικό φρόνημα και η εκκλησιαστική συνείδηση είναι πλέον άγνωστα βιώματα για τους σύγχρονους "πνευματικούς" ανθρώπους που μπορούν να ακούσουν τους πάντες, από τον εαυτό και λογισμό τους, μέχρι αμφιβόλου εκκλησιαστικής ποιότητας γέροντες αλλά σε καμία περίπτωση την Σύνοδο της Εκκλησίας. Μια και όπως μου είχε πει μια "ευσεβής" κυρία, εγώ κάνω υπακοή στον πνευματικό μου και όχι στην Εκκλησία. Και αναρωτιέται κανείς, του πνευματικού της ποιος του έδωσε την ιεροσύνη; Ποιος τον έκανε πνευματικό; Την βρήκε από τον πατέρα ή παππού του; Ήταν οικογενειακή ιδιοκτησία ή κληρονομιά; Δεν του την έδωσε η εκκλησία; Και όταν η εκκλησία του παρέδιδε την ιεροσύνη ήταν σωστή και τώρα που κάναμε οπαδούς και τους στρατούς και είδαμε τον ίσκιο μας, είναι προδότες και αιρετικοί; Αστεία πράγματα για να μην πούμε βλάσφημα.

Μια άλλη κυρία από εκείνες που όπως είπα ακολουθούν την πνευματικότητα του γούστου , μου ανέφερε, "εσύ πάτερ μου καλά κάνεις και ακολουθείς την Σύνοδο της Εκκλησίας, αλλά εγώ ακολουθώ τον Χριστό...". Ε μα τότε αγαπητή μου αφού έχεις απευθείας σχέση με τον Χριστό δεν χρειάζεσαι την Εκκλησία, ούτε την ιεροσύνη, ούτε τα μυστήρια της, ούτε την μετοχή στο Ευχαριαστικό Σώμα, ουτε τις σχέσεις με τους αδελφούς μας και την εκκλησιατική κοινότητα. Κάθισε σπίτι σου να μιλάτε με τον "Χριστό", δεν χρειάζεται να μετέχεις στην Θεία Λειτουργία. Γιατί αυτή την τελεί η Εκκλησία ως κλήρος και λαός. Ως σώμα εννιαίο, και αδιαίρετο.

Ο δε Άγιος Παΐσιος ο οποίος σήμερα γιορτάζει και ο οποίος υπήρξε υπόδειγμα εκκλησιαστικού φρονήματος, είπε σε δικό του πνευματικό παιδί ιερομόναχο ότι "εάν αυτά που σας λέω δεν συμφωνούν με αυτά που λέει η εκκλησία, να μην τα κάνετε, να κάνετε αυτά που σας λέει η Εκκλησία". Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Άγιος Πορφύριος όταν τον ρωτούσαν τόσο για χάραγμα όσο και τις ταυτότητες "θα κάνουμε προσευχή να φωτίσει ο Άγιον Πνεύμα την Σύνοδο και έπειτα θα πράξουμε ότι μας πει. Θα κάνουμε υπακοή στην εκκλησία..." Ο δέ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής και ο Όσιος Εφραίμ Κατανουνακιώτης σε παρόμοιες δύσκολες περιπτώσεις που τέθηκαν μεγάλα διχαστικά διλήμματα για την εκκλησία, όπως το παλαιμερολογητικό ζήτημα, έπεσαν σε νηστεία, προσευχή και αγρυπνία, μέχρι να λάβουν πληροφορία για το τι πρέπει να κάνουν, και το Αγιον Πνεύμα τους πληροφόρησε ότι η αλήθεια είναι με την Σύνοδο της Εκκλησίας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εκεί αναπαύεται ο Θεός. Και ενώ αρχικά είχαν αποκοπεί από τα Αγιορείτικα μοναστήρια έπειτα αποκατέστησαν τις σχέσεις τους, ζητώντας μάλιστα συγνώμη και βάζοντας μετάνοια για το λάθος τους. Αξίζει να διαβάσετε την μαρτυρία αυτή από το βιβλίο του μακαριστού Γέροντα Εφραίμ Αριζονίτη, "Ο όσιος Γέροντας μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής.."
Αυτό είναι το ήθος των Αγίων της εκκλησίας που τόσο λέμε ότι αγαπάμε και θέλουμε να ακολουθούμε. Ήθος που βάζει το συλλογικό πάνω από τον ατομικό λογισμό και άποψη. Πάνω από όλα την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος. Ο μέγας Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος έλεγε "καλύτερα μέσα στην εκκλησία και ας κάνω λάθος, πάρα έξω από αυτή κι ας είμαι σωστός". Η αλήθεια κατα την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία ποτέ δεν είναι στον έναν, θεσμικό ή χαρισματικό, αλλά πάντα στούς πολλούς. στο σύνολο, στο σώμα, διότι βασικό στοιχείο του Αγίου Πνεύματος είναι να συγκροτεί κοινότητες και κοινωνία όχι ατομικότητες. Ακόμη και εάν ένας άγιος μένει να σώσει την αλήθεια αυτός θα εκφράζει το σώμα της εκκλησίας και ποτέ τον εαυτό του, θα εκφράσει δηλαδή το βίωμα και εμπειρία του λαού του Θεού και όχι της "άποψης" ή του "λογισμού" του.

Ξεκίνησα το σημερινό κειμενάκι μου, λέγοντας ότι δυστυχώς οι περισσότεροι γνώρισαν τον Άγιο Παΐσιο μέσα από τις εφημερίδες και τα περιοδικά που έβαζαν για λόγους οικονομικούς τις προφητείες του. Έτσι όμως δεν ήρθαν σε επαφή με τις μεγάλες αρετές του, που ήταν ο πόθος και έρωτας του για τον Χριστό, η νηστεία και προσευχή του, η ταπείνωση και απίστευτη αγάπη του για τον κόσμο, τους ανθρώπους, τα βάσανα και τους καημούς τους.
Ένα μόνο περιστατικό θα σας πω και με αυτό θα κλείσω, "κάποτε πήγε ένα παλικάρι δυσκολεμένο στον Άγιο. Εκείνος είδε πνευματικά το πρόβλημα του, και κατάλαβε ότι κανείς ποτέ δεν του είχε δώσει αξία και σημασία. Κανένας, ούτε οι γονείς του δεν είχε κάνει το απλό, να καθίσουν να τον ακούσουν, να τον νοιαστούν. Οπότε ο Άγιος έκατσε μαζί του ακούγοντας τον επί ώρες δίχως να κουνήσει το σώμα του ούτε στο ελάχιστο. Πονούσε, αλλά δεν άλλαζε θέση ούτε κουνιόταν, μονάχα τον άκουγε. Γιατί όπως έλεγε αργότερα, "δεν ήθελα να του δείξω ότι κουράστηκα ή βαρέθηκα", να μην τον πονέσει κι αυτός όπως τόσοι άλλοι με την κόλαση της απόρριψης...". Αυτός ήταν ο Άγιος Παΐσιος ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη για τον Χριστό και τα ταλαιπωράκια του.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

"Άναψε το φως στο υπόγειο..."(Περί λογισμών)

Ποιος από εμάς δεν έχει πνιγεί μέσα σε μια σκέψη κι ένα λογισμό που επιμένει να τρυπάει το μυαλό μας; Κι ενώ προσπαθείς να τον διώξεις, φωνάζεις στον Θεό, αλλάζεις θέμα συζήτησης, στάση σώματος, και ζητάς να φύγει μέσα από το κεφάλι σου, εκείνος περισσότερο κυριεύει την ύπαρξη σου, σκοτεινιάζει την ψυχή και πολλές φορές την απελπίζει.
Ο Διάβολος δεν μπορεί να φτιάξει ένα πειρασμό από το μηδέν, διότι δεν είναι δημιουργικό πνεύμα αλλά καταστροφικό. Μόνο την καταστροφή σπέρνει και αγαπά να βλέπει. Γι’ αυτό έλεγε ο Άγιος Παίσιος ότι, παίρνει υλικό από το υπάρχον που είναι μέσα μας. Τον ευαίσθητο τον κάνει πιο ευαίσθητο, τον ενοχικό πιο ενοχικό, τον αναίσθητο ακόμη πιο σκληρό κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα δηλαδή, χρησιμοποιεί τις υπάρχουσες ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις μας, τα τραύμα και πληγές μας.

Οπότε όσο περισσότερο έχουμε ατακτοποίητο το υπόγειο της ψυχής μας, τόσους περισσότερους και δυσκολότερος λογισμούς έχουμε. Ποια είναι η λύση, να αδειάσουμε το δωμάτιο στο βάθος της ψυχής. Αυτό χρειάζεται. Άδειασμα, περιποίηση και τακτοποίηση του ψυχικού μας χώρο. Ιδιαιτέρως δε όλων των πληγών και τραυμάτων μας.
Αυτό όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με την βία, τον φόβο και τις ενοχές. Διότι κάθε πίεση που ασκούμε στο εαυτό μας φέρει μια αντίδραση. Πρέπει να γίνει ήσυχα, ήρεμα, μαλακά, δίχως βιασύνες και πανικούς. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που μετα από πολλά χρόνια κατεβαίνει στο υπόγειο του σπιτιού του να καθαρίσει. Εάν ανοίξει απότομα τα φώτα τι θα συμβεί; Θα τρομάξει, θα πάθει σοκ από τις ακαθαρσίες και την ακαταστασία που θα αντικρύσει. Τι χρειάζεται να κάνει; Να ανοίξει σιγά σιγά τα παράθυρα και να μπει το φως. Τότε θα δει που υπάρχει ακαθαρσία και θα αρχίσει να τακτοποιηθεί και καθαρίζει.

Χρειάζεται ταπείνωση, υπομονή, πολλή προσευχή και έναν καλό πνευματικό οδηγό. Να στραφούμε μαλακά και ήσυχα προς τον Χριστό, όχι με βία και πίεση του νευρικού μας συστήματος, διότι τότε θα αυξηθούν οι λογισμοί, θα κυριευτούμε από άγχος και πανικό, αργά ή γρήγορα θα έρθει η θλίψη και η απελπισία στην ζωή μας.
Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε, «Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ΄ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει…». Δηλαδή με λίγα λόγια ο Άγιος μας λέει μην προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου με αρνητικές κινήσεις, απαξίωση και βία, αλλά θετικά. Το να σκέφτεσαι πόσο κακός είσαι, άχρηστος και κακομοίρης δεν οδηγεί κάπου, όταν μάλιστα αυτό γίνεται ψυχολογικά και όχι Χαριτωμένα, δηλαδή μέσα από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος που σε οδηγεί στην ταπείνωση. Μην ξεχνάμε ότι είναι άλλο πράγμα η χαρισματική ταπείνωση και άλλο το ψυχολογικό κόμπλεξ.

Οπότε είναι σημαντικό να διορθώνουμε τον εαυτό μας και να θεραπεύουμε τις πληγές μας με θετικό και φωτεινό τρόπο, μέσα από τον Χριστό, την προσευχή, την Θεία Λειτουργία και κοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, αγάπης και φιλίας, την σχέση με την φύση, τα ζώα, την κτίση ολάκερη. Τα πάντα όταν τα βλέπεις μέσα από τον Χριστό μπορούν να γλυκάνουν και να θεραπεύσουν την ύπαρξης μας, τα πάντα είναι αγγίγματα του Θεού, αρκεί να του επιτρέψουμε να μας αγγίξει....

Υ.Γ Μάθετε να λέτε και μην αφήνετε την Ευχή του Ιησού, από τα χείλη και την καρδιά σας. Αυτή θα σας οδηγήσει στα άλλα...

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

⁠

[toula]

"Οι ζωές των άλλων...."

Οι άνθρωποι κατηγορούμε εύκολα. Μας αρέσει να σκαλίζουμε την ζωή των συνανθρώπων μας, λησμονώντας όμως ότι εκείνος που ανακατεύει την ζωή των άλλων έχει δολοφονήσει την δική του. Έχει πάψει ο ίδιος να ζει, και υπάρχει μέσα από τους άλλους. Αυτή είναι και η τραγωδία του. Να κοιτά την ζωή που ο ίδιος δεν τόλμησε ή δε μπόρεσε να ζήσει να του χαμογελά στα πρόσωπα των άλλων. Αυτό τον θανατώνει. Γι αυτό και τις περισσότερες φορές κατηγορεί όλα αυτά που βαθύτερα ποθεί.

Ο Χριστός βέβαια μας ζήτησε να μην κατακρίνουμε κανέναν άνθρωπο, γιατί και δουλειά μας δεν είναι αλλά και γνώση δεν έχουμε την απόλυτης αλήθειας. Μόνο ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια όλων εκείνων που εμείς επιφανειακά παρακολουθούμε.
Δεν φαίνεται ωστόσο να ακούμε την προτροπή του, και έτσι όταν θα έρθει η ώρα να φύγουμε από την παρούσα φάση ζωής, γιατί θα έρθει, οι κρίσεις και επικρίσεις που κάναμε θα μας συναντήσουν. Δηλαδή ο Χριστός θα μας πει, «για ελάτε τώρα εδώ εσείς οι κριτές της οικουμένης, εσείς που δεν αφήσατε άνθρωπο δίχως σχολιασμό και κατάκριση, που κουνούσατε επιδεικτικά το δάκτυλο σας, απέναντι στα λάθη και τις αμαρτίες των άλλων να δούμε και την δική σας ζωή; Για να δούμε τον βίο σας, όχι αυτόν που μασκαρεμένα και προσεγμένα πλασάρατε προς τα έξω σαν καλοφωτισμένη βιτρίνα αλλά εκείνο που κρύβατε επιμελώς στα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής σας. Για να σας δούμε πόσο ηθικοί είσαστε εσείς ώστε να κρίνετε τους άλλους ως ανήθικους; Πόσο αγαθοί και αθώοι ήσασταν ώστε να βλέπετε παντού το κακούς και πονηρούς, άπιστους, αιρετικούς και προδότες της πίστεως. Για να ζυγιστούμε…..» Και ξέρετε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μπορούμε ενίοτε να κοροϊδεύομε και να κλέβουμε στο ζύγι, αλλά του Θεού η ζυγαριά είναι ακριβείας και κανείς δε μπορεί να εξαπατήσει Εκείνον που ξέρει τα άδηλα και τα κρύφια της καρδίας μας.

Υπάρχει όμως ξέρετε κι ένας άλλος δρόμος. Εκείνος που ξέρει να αγαπά, να συγχωρεί και κυρίως να μην κατακρίνει κανέναν. Λέει το Γεροντικό για έναν αμελή και αμαρτωλό μοναχό, ότι δεν ήταν και το καλύτερο παιδί. Όμως δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν. Δεν σχολίαζε τις ζωές τον άλλων, και εάν κάτι μάθαινε προσευχόταν και σκέπαζε τον αδελφό του. Δεν τραβούσε το σεντόνι, δεν διαπόμπευε, διότι γνώριζε καλά τον πατερικό λόγο σοφίας, που λέει, «σήμερα εσύ αύριο εγώ…»Αυτός ο αμελής στα πνευματικά καθήκοντα του μοναχός έφτασε στην κρίσιμη και φοβερά ώρα την αναχωρήσεως του από τον κόσμο αυτό. Μαζεύτηκαν οι άλλοι μοναχοί γύρω από την επιθανάτιο κλίνη του και προσεύχονταν. Παρατήρησαν όμως έκπληκτοι πως ο αδελφός αντίκριζε τον θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη.

- Παιδί μου, του είπε τότε ο Ηγούμενος, όλοι εδώ ξέρουμε πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντά σου. Πώς πηγαίνεις με τόσο θάρρος στην άλλη ζωή;
- Είναι αλήθεια, Αββά, ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος, πως δεν ήμουν καλός μοναχός. Ένα πράγμα όμως τήρησα με ακρίβεια στην ζωή μου: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι’ αυτό, σκοπεύω να πώ στον Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ ενώπιον Του: «Εσύ, Κύριε, είπες "μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε"», κι ελπίζω ότι δεν θα με κρίνει αυστηρά.
- Πήγαινε ειρηνικά στο αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου, του είπε με θαυμασμό ο Ηγούμενος. Εσύ κατόρθωσες χωρίς κόπο να σωθείς…».

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Όλοι αυτοί οι λεγόμενοι κακοί... είναι ουσιαστικά οι ευεργέτες μας

Όλοι αυτοί οι λεγόμενοι κακοί που μας προσβάλλουν, που μας αδικούν, είναι ουσιαστικά οι ευεργέτες μας, διότι μας δίνουν μία ευκαιρία να καλλιεργηθούμε ως Χριστιανοί εις βάθος.

Κάποτε η γυναίκα του Σωκράτη, η Ξανθίππη, του έκανε έναν μεγάλο καβγά στο σπίτι. Ο Σωκράτης χωρίς να πει τίποτα, κατέβηκε κάτω, άνοιξε την πόρτα και έφυγε, σαν να μην έγινε τίποτα!
Αυτή έσκασε από το θυμό της που δεν μίλησε αυτός τίποτα και βγαίνει από πάνω από το παράθυρο και του ρίχνει έναν κουβά νερό στο κεφάλι.
Τότε γυρίζει ο Σωκράτης και λέει:
- Έπειτα από τα μπουμπουνητά, από τους κεραυνούς, την περίμενα την βροχή...
Και προχώρησε το δρόμο του.
Χριστιανός προ Χριστού! Μεγάλο πράγμα αυτό! Εμείς με τη Χάρη στο πλευρό μας, γιατί δεν μπορούμε; Είμαστε εγωιστές. Και έρχεται ο Σατανάς και μας κρατάει από τη γραβάτα εκεί και τους 2 και μας λέγει:
- Αυτός φταίει! Αυτός φταίει!

Και εμείς κοιμόμαστε ξένοιαστοι, ότι «αυτός φταίει, αυτός φταίει» και μας κρατάει από τη γραβάτα και τους 2…. και έχουμε 30 χρόνια, 40 χρόνια, 60 χρόνια, να πούμε την «καλημέρα» στον άλλον.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

[toula]

1. Πρέπει να γνωρίζωμε ότι, οι αρετές είναι δεμένες μεταξύ τους, αποτελώντας μιά ιερή αλυσίδα:

Έτσι η προσευχή ξεκινάει από την αγάπη!
Η αγάπη από τη χαρά!
Η χαρά από την πραότητα!
Η πραότητα από την ταπεινοφροσύνη!
Η ταπεινοφροσύνη από τη διακονία!
Η διακονία από την ελπίδα!
Η ελπίδα από την πίστη!
Η πίστη από την υπακοή!
Η υπακοή από την απλότητα!

Επίσης και οι κακίες είναι αλυσίδα μεταξύ τους:
Το μίσος από το θυμό.
Ο θυμός από την υπερηφάνεια.
Η υπερηφάνεια από την κενοδοξία.
Η κενοδοξία από την απιστία.
Η απιστία από τη σκληροκαρδία.
Η σκληροκαρδία από την αμέλεια.
Η αμέλεια από τη χαύνωση.
Η χαύνωση από την ολιγωρία.
Η ολιγωρία από την ακηδία.
Η ακηδία από την ανυπομονησία.
Και τέλος η ανυπομονησία από τη φιληδονία.

2. Ο,τιδήποτε καλό κάνει ο άνθρωπος, ο πονηρός θέλει να το λερώνει με τα δικά του σπέρματα. Δηλαδή με την κενοδοξία, την οίηση, το γογγυσμό, ούτως ώστε το καλό να μη γίνεται προς δόξαν Θεού ή με προθυμία.Ο Άβελ, γιά παράδειγμα, προσέφερε στον Θεόν θυσία από τα λιπαρά μέρη και από τα πρωτότοκα πρόβατα. Επίσης και ο Κάϊν προσέφερε δώρα από τους καρπούς της γης, αλλά όχι από τα πρώτα... Γι’ αυτό και ο Θεός εδέχθηκε τη θυσία του Άβελ και δεν εδέχθηκε τα δώρα του Κάϊν. Απ’ αυτό μαθαίνουμε ότι ένα καλό, αν το κάνουμε με αμέλεια ή καταφρονητικά ή γιά κάποιον άλλο λόγο και όχι γιά τον Θεόν, δεν γίνεται ευπρόσδεκτο από τον Θεόν!!

Μελέτημα 4ον
Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος,
50 Ομιλίες Πνευματικές.

[toula]

«Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή ουράνια χαρίσματα λαβών»
Άγιος Άνθιμος της Χίου

Λέει το ρητό: «νηστεία, αγρυπνία, προσευχή ουράνια χαρίσματα λαβών». Τι ωραία, τι παρηγορητικά λόγια που είπαν οι άγιοι Πατέρες, για να μας ικανοποιήσουν! Έφεραν πρώτα πρώτα τη νηστεία, τη μητέρα των αρετών, για να μας προθυμοποιήσουν· κατόπιν την αγρυπνία και έπειτα την προσευχή.

Νηστεία θα πιάσουμε και εμείς, αδελφές· να παύσουν πια οι θόρυβοι· να παύσουν οι φασαρίες και οι ταραχές αυτής της ανόητης της κοιλιάς. Έφθασαν οι ημέρες της νηστείας· της καλής νηστείας. Όταν ο άνθρωπος θέλει να ζητήσει οτιδήποτε από τον Θεό, πρέπει να νηστέψει, για να του το δώσει. Είναι τόσο ικανοποιητική, τόσο αποτελεσματική η νηστεία. Καταπραΰνει τα νεύρα, καταπαύει τα πάθη, αποθηκεύει την υπομονή μέσα στην καρδιά, καθαρίζει τον νου, αδυνατίζει τις συγχύσεις και τα σκάνδαλα· διότι κάθε σύγχυση και ταραχή παύει, όπου γίνεται η νηστεία. Διώκεται η λογομαχία, φεύγει η πολυλογία, και ο άνθρωπος γίνεται κατανυκτικός, γίνεται πράος, σιωπηλός και δυσκολοκίνητος στο να λέει. Διότι η εγκοπή του φαγητού δεν δίνει διάθεση στη γλώσσα να ομιλεί· έστω και καλά λόγια· και αυτά ακόμα βαρύνεται να τα πει. Μόνο καταγίνεται ημέρα και νύκτα να ικετεύει τον Θεό· διότι κατόπιν από τη νηστεία θα έλθει η αγρυπνία και κατόπιν η προσευχή.

Δεν λησμονεί ο νηστευτής καμία αρετή· διότι η νηστεία θα τα φέρει όλα. Η νηστεία μαραίνει όλα τα πάθη· αποφεύγει τους περιπάτους και τα πεζοδρόμια· δεν επιθυμεί τις συνομιλίες· ομιλώ για καλογέρους, για εδώ μέσα λέω· διότι για τον άλλον κόσμο δεν έχω να πω τίποτα. Όταν πεινά η κοιλιά, αφήνει το στόμα να ομιλεί; Αφήνει τα μάτια να μετεωρίζονται και να περιεργάζονται εδώ και εκεί; Αφήνει τα αυτιά ελεύθερα να ακροάζονται; Όχι! Αλλά θέλει ο άνθρωπος όλο να ησυχάζει· όλα τα μέλη να είναι ήρεμα και γαλήνια· τότε θα έλθει και η χάρη του Θεού.
Γι’ αυτό λέει: «νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών». Κανένα πράγμα δεν κάνει κέφι στον νηστευτή. Η νηστεία ταπεινώνει το σώμα και ησυχάζει το πνεύμα· η αγρυπνία λεπταίνει τον νου και τον κάνει να σκέπτεται όλο τα ουράνια. Στην αγρυπνία ακολουθεί η προσευχή, η οποία ικετεύει, για να έλθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Και εγώ, με αυτό το βρωμισμένο και αχρείο σώμα που βλέπετε εμπρός σας, τα δοκίμασα και τα είδα αυτά ένα καιρό. Ούτε να ομιλεί έχει κέφι αυτός που νηστεύει, ούτε να κοιμάται ούτε για κανένα άλλο πράγμα φροντίζει· μόνο σκέπτεται, μόνο φωτίζεται, πως να βρει τρόπους, για να εξιλεώσει τον Θεό.
Αυτά τα τρία αρμόζουν σ’ εμάς, αδελφές, να τα εργαζόμαστε: νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, για να λάβομε ουράνια χαρίσματα. Άλλο δεν γυρεύεις, όταν έχεις αυτά, παρά μόνο να βρεις κανένα καντουνάκι να καθίσεις ένα κουβαράκι, με δεμένα χέρια, με συμμαζεμένο νου και σώμα και να φωνάζεις ενδομύχως: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Μέρα-νύκτα αυτά ζητεί η νηστεία. Πάλι, αν φας καλά και χορτάσεις την κοιλιά σου, δεν έχει παρά να βαρύνεις και να σου έλθει ύπνος. Κοιλιά γεμάτη δεν κατορθώνει καμία αρετή.

Αυτά όλα τα ξέρετε σεις καλύτερα από μένα· αλλά θέλω να σας δώσω κάποια προθυμία, θέλω να σας δυναμώσω· διότι φθάσαμε στη νηστεία, αδελφές· θα πληθύνουν οι αγρυπνίες, θα πληθύνουν οι προσευχές, και θέλω να σας σκουντήσω, τρόπον τινά, για να προβείτε σ’ αυτά. Η προσευχή δεν είναι κανένα έργο κοπιαστικό· δεν είναι να κτυπάς τα χέρια σου και τα πόδια σου και να κουράζεις το σώμα σου· είναι μια εργασία εσωτερική· είναι μία κατάνυξη θερμή της ψυχής. Χρειάζεται όμως η προσευχή να είναι ενωμένη με τη νηστεία και με την αγρυπνία· ένα σώμα να είναι. Θα μας πολεμήσει όμως ο σατανάς σ’ αυτά, και αλίμονο, αν μας κυριεύσουν τα εναντία. Διότι η νηστεία μαραίνει τα πάθη, η αγρυπνία τα νεκρώνει και η προσευχή δίνει φτερά στον άνθρωπο, τον ανεβάζει στους ουρανούς, χαρίζει ουράνια χαρίσματα.

Δεν δίνονται όμως αυτά απλώς και ως έτυχε. Θα κοπιάσεις, θα μοχθήσεις, θα αγωνισθείς, για να τα απολαύσεις. Πρέπει να φύγουν τα ακάθαρτα, διότι δυσκολεύεται να έλθει η χάρη του Θεού στην ακάθαρτη καρδιά. Δυσκολεύεται να δώσει ο Θεός τη χάρη Του στον εν αμελεία και στον εν κραιπάλη και μερίμναις βιοτικαίς. Δεν δίνονται τα ουράνια χαρίσματα όπου δεν υπάρχουν αυτά τα τρία: νηστεία, αγρυπνία, προσευχή…
Φύγετε, αδελφές, την πολυφαγία και πιάστε την εγκράτεια· όχι όμως μόνο στο φαγητό, αλλά και στη γλώσσα και στους οφθαλμούς και στα χέρια και στα πόδια και παντού. Δεν είναι μόνο να εγκρατευόμαστε και να νηστεύουμε στα φαγητά και έπειτα να έχουμε χίλια-δυο μέσα στον νου μας να μας συγχύζουν και να μας ανησυχούν.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη παντού να έχουμε χαλινάρι. Αν δεν βάλεις χαλινάρι προπάντων στη γλώσσα και στον νου σου, δεν είναι εύκολο να λάβεις ουράνια χαρίσματα…
Ο δε Θεός της ειρήνης και της αγαθοσύνης να εξαποστείλει τα ουράνια χαρίσματα· να μαράνει τα πάθη μας και να διώξει τους πειρασμούς. Όχι να τους διώξει, διότι δεν είναι καλό να φύγουν οι πειρασμοί, αλλά να μας δώσει δύναμη να πολεμούμε και να τους νικούμε. Η Κυρία Θεοτόκος, η βοήθεια των ασθενών και η δύναμη των αδυνάτων, να δώσει και σ’ εμάς δύναμη και βοήθεια.

(16 Απριλίου 1946)
Από το περιοδικό “Ορθ. Φιλόθεος Μαρτυρία”, Διδαχές από άγιες μορφές, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 17.
πηγή: koinoniaorthodoxias
simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

Πέρασα τέσσερις φάσεις για να βρω την πραγματική ευτυχία!
Σε μία τηλεοπτική συνέντευξη με έναν αρκετά πλούσιο επιχειρηματία.
Ο παρουσιαστής τον ρώτησε:
«Ποιο είναι αυτό που σε έκανε να νιώθεις την πραγματική ευτυχία» ; Απάντησε :
Πέρασα τέσσερις φάσεις για να βρω την πραγματική ευτυχία.
Η πρώτη αγοράζοντας πράγματα που μου χρειάζονταν..
Η δεύτερη να αγοράζοντας ακριβά κai μοναδικά πράγματα..
Η τρίτη ιδρύοντας εταιρίες, αγοράζοντας ξενοδοχεία κai εμπορικούς πύργους..
Με ειλικρίνεια δεν βρήκα την πραγματική Ευτυχία…
Μέχρι που ήρθε ..
Η τέταρτη…
Όταν μου ζήτησε ένας φίλος να κάνω μία Δωρεά ηλεκτρικών καρεκλών σε Σύλλογο Παιδιών με κινητικά προβλήματα.
Του έδωσα μια επιταγή να αγοράσει για όλα τα παιδιά του Συλλόγου..
Ο φίλος μου επέμεινε να πάω μαζί να προσφέρω την Δωρεά, μετά απο δισταγμό τελικά πήγα.
Όταν είδα την χαρά τους και τα γέλια τους πηγαίνοντας πέρα δώθε σε όλες τις κατευθύνσεις νιώθοντας ότι ευρίσκονται στο Παράδεισο. Φεύγοντας ένα παιδί με αγκάλιασε απο τα πόδια μου και δεν με άφηνε, κοιτάζοντας στο πρόσωπο και στα μάτια μου με επιμονή, έσκυψα και τον ρώτησα:
» Μήπως χρειάζεσαι κάτι άλλο παιδί μου «; Η απάντηση του ήταν αυτό που δεν περίμενα ποτέ να ακούσω στη ζωή μου:» ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩ ΟΤΑΝ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΉΣΩ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΝΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΉΣΩ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ….».

yiorgosthalassis
simeiakairwn.wordpress.com