Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Θα πάρης την ιερωσύνη»

Ο πατέρας μας – διηγείται μία μοναχή –, ο π. Γεώργιος Σιριβιανός (1919-2002), ήθελε να γίνη ιερέας από μικρός, αλλά συγχωριανοί που θεωρούσαν την ιερωσύνη βιοποριστικό επάγγελμα, τον εμπόδιζαν για να μη μειωθούν οι απολαβές του δικού τους ιερέα.

Σκέψη για να εγκαταλείψη το χωριό (Κυπερούντα της Κύπρου) ούτε κατά διάνοιαν. Τα χρόνια περνούσαν, και στα 70 του (1989) ο γέροντας Ιωσήφ Βατοπεδινός του πρότεινε να ιερωθή, για να εξυπηρετή ως ιερεύς το γυναικείο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Θήβα.

Παρά τον πολύν πόθον που είχε για την ιερωσύνη, λόγω της προχωρημένης ήδη ηλικίας του αμφέβαλλε αν αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο υιός του π. Μιχαήλ του πρότεινε τότε να το θέσουν υπό την κρίσιν των γερόντων π. Πορφυρίου και π. Ιακώβου και να κάνουν ό,τι αυτοί τους προτείνουν.

Έτσι μια καλοκαιρινή μέρα πρωί-πρωί φτάσανε στον γέροντα Πορφύριο. Η αυλή της Μονής ήταν γεμάτη κόσμο και λεωφορεία, λες και είχε πανήγυρη. Όλοι περίμεναν να πάρουν την ευχή του Γέροντα, αλλά δυστυχώς ήταν άρρωστος και δεν έβλεπε κανένα. Άρχισε ο κόσμος να φεύγη απογοητευμένος, αλλά ο π. Μιχαήλ είπε στον πατέρα να περιμένουν λίγο ακόμη.

Σε λίγο βγήκε μία γριούλα, η αδελφή του Γέροντα, και έψαχνε τους ιερείς από την Χαλκιδική. Επειδή μόνο ένα ιερέα έβλεπε (τον π. Μιχαήλ, που τότε υπηρετούσε ως εφημέριος σε ενορία της Χαλκιδικής) είπε: «Ο Γέροντας είπε να περάσουν οι παπάδες από την Χαλκιδική, αυτοί να πάρουν μόνον την ευχή, καμμιά κουβέντα».

Ο π. Μιχαήλ τότε πήρε τον πατέρα και πήγανε και τους έδωσε μόνον την ευχή του. Δεν ήταν καλά. Ας σημειωθή, όμως, ότι δεν ειδοποίησαν κανένα για την άφιξή τους, δεν τους ήξερε ο Γέροντας και λόγω του πλήθους και της ασθενείας του δεν έδωσαν κανένα σημείωμα.

Απ’ εκεί πήγαν στον γέροντα Ιάκωβο. Και εκείνος ήταν πολύ αδιάθετος, δεν δεχόταν κανένα, ενώ πλήθος πολύ τον περίμενε. Παρεκάλεσαν έναν υποτακτικό του π. Ιακώβου να τους κάνη την χάρη να τον ειδοποιήσουν, μήπως και τους δεχόταν. Στην επιμονή τους πείσθηκε, ειδοποίησε και ο Γέροντας είπε να πάνε μέσα μόνον αυτοί που ήλθαν από την Χαλκιδική.

Ασπάσθηκε ο π. Ιάκωβος τον π. Μιχαήλ και στην συνέχεια αγκάλιασε και ασπάστηκε τον πατέρα μας με τον ίδιο ιερατικό τρόπο λέγοντας: «Καλώς τον, τον αδελφό μου, τον ιερομόναχο. Ο Χριστός για σένα υπέγραψε την ιερωσύνη πριν 40-45 χρόνια. Ο Χριστός έδωσε την υπογραφή του, δεν την παίρνει πίσω. Θα πάρης την ιερωσύνη, αλλά ο πόλεμος του πονηρού δεν σταματά, θα συνεχίση και πρόσεξε να σταθούμε αντάξιοι της αποταγής μας, να τον πολεμούμε καθημερινώς».

Με το διορατικό του χάρισμα “είδε” από πολύ παλαιά το ιστορικό του προβλήματος και έδωσε απάντηση προτού αναφέρη ο πατέρας μας κάτι για το θέμα που τον απασχολούσε.

Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες), σελ. 228. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

[toula]

Άγιος Γρηγόριος Σιναΐτης: Περί κτίσεως

Απαλλαγή της κτίσεως από τη φθορά, άλλοι λένε τη μεταβολή της στο καλύτερο, κι άλλοι την τέλεια παρέλευση των αισθητών. Η Γραφή πάντως συνηθίζει να βεβαιώνει τα δύσκολα ζητήματα με απλότητα και λιτότητα.

Η κτίση, όπως λένε, δεν κατασκευάστηκε από την αρχή ρευστή, δηλαδή φθαρτή. Ύστερα έγινε, όταν γνώρισε τη φθορά και υποτάχθηκε στη ματαιότητα, κατά τη Γραφή, δηλαδή στον άνθρωπο, όχι βέβαια με τη θέλησή της, αλλά χωρίς αυτή, επειδή έτσι θέλησε Αυτός που την υπέταξε· με την ελπίδα(Ρωμ. 8, 20) όμως της ανακαινίσεως του Αδάμ που έπεσε στη φθορά. Αφού λοιπόν ο Κύριος (με την ανάστασή Του) ανακαίνισε τον άνθρωπο και τον αγίασε -παρόλο που έχει φθαρτό σώμα για την πρόσκαιρη ζωή -, την ανακαίνισε και αυτή, χωρίς να την απαλλάξει ακόμη από τη φθορά.

Απαλλαγή της κτίσεως από τη φθορά, άλλοι λένε τη μεταβολή της στο καλύτερο, κι άλλοι την τέλεια παρέλευση των αισθητών. Η Γραφή πάντως συνηθίζει να βεβαιώνει τα δύσκολα ζητήματα με απλότητα και λιτότητα.

[toula]

Η φανέρωση του Θεού μέσω των ανθρώπων Του

Ο Κύριος είπε στους μαθητές του να προσεύχονται να τους προστίθεται πίστη. Η πίστη αυξομειώνεται ανάλογα με τη ζωή που ζούμε. Χρειάζεται η δική μας διάθεση και προαίρεση για την πίστη. Η πίστη δεν λειτουργεί μαγικά. Η πίστη τελικά είναι δώρο Θεού στον άνθρωπο.

Έχοντας πίστη ο άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει τον συνάνθρωπο. Δεν μπορεί να τον πείσει ασφυκτικά να πιστεύει. Μπορεί όμως να του δημιουργήσει μία απορία, μία αναζήτηση, να του χαρίσει λίγη ελπίδα, ένα φως. Αν φυσικά αυτή την πίστη, την ελπίδα και το φως τα έχει ο ίδιος μέσα του, τα βιώνει και τα χαίρεται.

Ένας αληθινός πιστός είναι ένα φορτισμένο, δυναμικό κύτταρο μέσα στην κοινωνία, που μπορεί να γίνει ευαγγελιστής χαράς, κήρυκας της χάριτος, απόστολος της αγάπης, ταχυδρόμος της ελπίδος, θεραπευτής, ελευθερωτής, νικηφόρος-σταυροφόρος. Με τη σεμνότητά του, την ταπεινότητά του, τη γνησιότητά του, την εμπιστοσύνη του στον Θεό, τη θερμή προσευχή του μπορεί να γίνει σιωπηλός ιεροκήρυκας και χαριτωμένος ιεραπόστολος.

Είναι ανάγκη οι χριστιανοί μας να εμφορούνται από αυτό το εκκλησιαστικό πνεύμα, ώστε να κάνουν ζωντανή τη μαρτυρία της παρουσίας του Θεού στον κόσμο που διψά για γνησιότητα.

Πιστεύω πως θα συμφωνήσετε απόλυτα μαζί μου, αγαπητοί μου, ότι ο κόσμος μας έχει πολύ κουρασθεί από τα πολλά και ξερά λόγια. Δεν κατανοεί το μυστήριο της εύλαλης σιωπής, «του λόγου της αιωνιότητος» κατά τον αββά Ισαάκ τον Σύρο. Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν να καταθέτουν πάντα λόγο για όλα. Νομίζουν πως όλα τα ξέρουν και πως για όλα μπορούν να έχουν γνώμη.

Έτσι συγκινείται κανείς όταν συναντά ηθελημένα σιωπηλούς ανθρώπους, που αποφεύγουν τα τυποποιημένα, τετριμμένα, φθαρμένα λόγια, με τις εύκολες συμβουλές και τις συνεχείς υποδείξεις. Προτιμούν να στραφούν με δάκρυα στην προσευχή, στην επίκληση του Παρακλήτου Πνεύματος, τη λύση να δώσει ο Θεός και όχι η δική τους εμπειρία και εξυπνάδα. Έτσι, δίχως να το καταλαβαίνουν καλά-καλά οι ίδιοι, τους συνδέουν με την πηγή της ζωής, του φωτός και της αλήθειας, τον Σταυροαναστηθέντα Χριστό.

Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας υπάρχει στις μορφές οσίων ανθρώπων, όχι μόνο ρασοφόρων, που μερικές φορές ζουν γύρω μας, δίχως να τους αντιλαμβανόμαστε πάντοτε. Δεν παρουσιάζουν εξάρσεις, προκλήσεις, εντυπωσιασμούς και ακρότητες. Ζουν ησύχια, αθόρυβα, άφωτα, σεμνά, τίμια, καλοκάγαθα, αδιαφήμιστα, πρόσχαρα, πρόθυμα, φιλότιμα, ταπεινά, νηφάλια, ισόρροπα και μετρημένα.

Ορισμένες φορές τους αναγνωρίζουμε όταν φεύγουν από αυτή τη ζωή. Τότε κατανοούμε ότι ο κόσμος φτωχαίνει από ανθρώπους αληθινούς. Λυπούμεθα για τη μόνιμη αναχώρησή τους, αλλά και χαιρόμεθα γιατί σίγουρα αναπαύονται στοργικά στην αγκαλιά του Θεού.

Ένας λαχειοπώλης στη Θεσσαλονίκη χρόνια τώρα μαζί με τα λαχεία χαρίζει ψυχωφελή βιβλία και ας τον ειρωνεύονται οι συμπολίτες του. Ένας μανάβης στην Ξάνθη μοιράζει στους φτωχούς δωρεάν ζαρζαβατικά. Ένας μπακάλης στην Καστοριά μοιράζει απλόχερα τα περισσεύματα του πλούτου του. Μια γιαγιά στην Κρήτη δεν γνώρισε κακό άνθρωπο σε όλη τη ζωή της, λέει και το εννοεί, γιατί είναι καλή. Ένας παπάς στην Αθήνα ζητιανεύει στους πλουσίους, για να δίνει στους φτωχούς.

Αυτοί βαστούν τον κόσμο. Αυτοί επιμηκύνουν το έλεος του Παναγάθου Θεού.

Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 36.

[toula]

Ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τα επίγεια αγαθά, ώστε να μη βλάπτεται απ’ αυτά η ψυχή μας;

Για να μην εμποδίζεται το έργο της σωτηρίας μας από τα επίγεια αγαθά, πρέπει να έχουμε υπόψη μας και να πράττουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον, για την απόκτηση χρημάτων ή άλλων υλικών πραγμάτων, δεν πρέπει ποτέ να αδικούμε τον πλησίον και, γενικότερα, να χρησιμοποιούμε παράνομα και αθέμιτα μέσα, δολερά τεχνάσματα, απάτες και ψεύδη. Γιατί ο Θεός μισεί την αδικία (Ψαλμ. 44:8· Εβρ. 1:9) και τιμωρεί, αργά ή γρήγορα, όλους όσοι αδικούν. «Θα σηκωθεί ο Κύριος», λέει η Γραφή, «και θα αποδώσει τη δίκαιη ανταπόδοση σ’ αυτούς που αδικούν. Στο κεφάλι τους θα πέσουν οι αδικίες που έκαναν. Επειδή αδίκησαν τους αγαθούς ανθρώπους, θα θανατωθούν. Φοβερή κρίση θα αφανίσει τους ασεβείς» (Σοφ. Σειρ. 17:23· Παροιμ. 1:32). Σωστά, λοιπόν, αποφαίνεται ο ψαλμωδός πως «όποιος αγαπάει την αδικία, μισεί την ψυχή του» (Ψαλμ. 10:5). Γι’ αυτό ας αποκτάμε υλικά αγαθά μόνο με νόμιμα μέσα, με τρόπους δηλαδή που επιτρέπονται τόσο από το νόμο του Θεού όσο και από το νόμο της πολιτείας, όπως είναι, κυρίως, η εργασία, ο τίμιος προσωπικός κόπος. Η εργασία, άλλωστε, περιλαμβάνεται στις εντολές τόσο της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. 2:15 και 3:23· Εξ. 20:9-11) όσο και της Καινής (Πραξ. 20:35· Εφ. 4:28).

Δεύτερον, κανείς δεν πρέπει να επιδιώκει την απόκτηση επίγειων αγαθών για σκοπούς μάταιους ή, πολύ περισσότερο, ψυχοφθόρους.

Τρίτον, δεν πρέπει να στηριζόμαστε στα πλούτη που τυχόν κατέχουμε και ν’ αφήνουμε την καρδιά μας να αιχμαλωτίζεται απ’ αυτά, γιατί όλα τα επίγεια αγαθά είναι φθαρτά και πρόσκαιρα. Συχνά, μάλιστα, όπως επιβεβαιώνει η πείρα, από κάποιο ασήμαντο γεγονός στερείται κανείς όλη την περιουσία του.

Τέταρτον, αν συμβεί να χάσουμε τα υλικά αγαθά μας, πίσω απ’ αυτή την απώλεια θα πρέπει να δούμε την πάνσοφη βούληση του Κυρίου, να υποταχθούμε σ’ αυτήν δίχως βαρυγγώμια και να υπομείνουμε με γενναιοψυχία τη φτώχεια. Ακόμα και μέσα στην έσχατη ανέχεια, ας μην πάψουμε να ελπίζουμε στον πανάγαθο Θεό και να δοξάζουμε το πανάγιο όνομά Του, όπως έκανε ο δίκαιος και πολύαθλος Ιώβ (1:21). Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, τα υλικά αγαθά δεν φέρνουν την πραγματική ευτυχία, δηλαδή την παρηγοριά, την ανάπαυση και την ειρήνη της καρδιάς, ούτε είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής. Απεναντίας, μάλιστα, δυσκολεύουν τη σωτηρία, μια και, όπως είπε ο Κύριος, δύσκολα θα μπει πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών (Ματθ. 19:23).

Πέμπτον, πρέπει να παρακαλάμε τον Θεό να μας δίνει τα απαραίτητα για την επίγεια ζωή μας υλικά αγαθά, όπως μας δίδαξε ο Χριστός με την Κυριακή Προσευχή: «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον» (Ματθ. 6:11). Ας Του τα ζητάμε, όμως, με την προϋπόθεση πως η χορήγησή τους θα είναι καρπός του θελήματός Του και πως δεν θα εμποδίσει τη σωτηρία μας.

Έκτον, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Θεός και κανένας άλλος είναι ο χορηγός κάθε αγαθού. «Κάθε καλή προσφορά και κάθε τέλειο δώρο έρχεται από ψηλά», λέει ο αδελφόθεος Ιάκωβος (1:17). Έτσι, όλα όσα έχουμε ανήκουν στον Θεό, είναι δική Του περιουσία, που μας τη δάνεισε, για να ικανοποιούμε τόσο τις δικές μας ανάγκες όσο και τις ανάγκες των φτωχών αδερφών μας με την ελεημοσύνη. «Ο Θεός», γράφει ο απόστολος Παύλος, «μπορεί να σας χορηγήσει πλουσιοπάροχα κάθε δωρεά, για να είστε πάντα σε όλα τελείως αυτάρκεις και να δίνετε με το παραπάνω για κάθε καλό σκοπό» (Β’ Κορ. 9:8). Ακόμα και οι καρποί του προσωπικού μας μόχθου δεν ανήκουν όλοι σ’ εμάς· πρέπει να τους μοιραζόμαστε με τους άλλους, αφού κι αυτοί δώρα του Θεού είναι. Γι’ αυτό ο απόστολος συμβουλεύει τον καθένα μας «να εργάζεται τίμια με τα χέρια του, για να μπορεί να δίνει και σ’ όποιον έχει ανάγκη» (Εφ. 4:28). Ο ίδιος, μιλώντας κάποτε στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, είπε: «Ασήμι ή χρυσάφι ή ιματισμό ποτέ δεν ζήτησα. Εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι για τις ανάγκες τις δικές μου και των συνεργών μου δούλεψαν αυτά εδώ τα χέρια. Με κάθε τρόπο σας έδωσα το παράδειγμα ότι πρέπει να εργάζεστε έτσι σκληρά, για να μπορείτε να βοηθάτε αυτούς που έχουν ανάγκη. Να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού, που είπε: Καλύτερα είναι να δίνεις παρά να παίρνεις» (Πραξ. 20:33-35).

Από το βιλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερώτηση 73, σελ. 71.

[toula]

Άγιος Μάρκος Ευγενικός: Να μην αμαρτάνουμε, μόνο αυτό ζητά ο Θεός

Περί αμαρτίας και αποφυγή αυτής.

Ο Θεός μόνον αυτό ζητά από μας τους ανθρώπους, να μην αμαρτάνουμε. Αυτό δεν είναι έργο νόμου, αλλά φύλαξη απαράβατη της θείας εικόνας που έχουμε και του θείου αξιώματος.

Μένοντας σ’ αυτά, όπως επιβάλλει η φύση μας, και φορώντας το λαμπρό χιτώνα του Πνεύματος, μένουμε μέσα στον Θεό και ο Θεός μέσα σε μας και γινόμαστε θεοί κατά χάρη και υιοί Θεού, φωτιζόμενοι με το φως της γνώσεως του Θεού.

[toula]

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Οι άνθρωποι βλέπουν την «ασχήμια» μας

Την ακαθαρσία του πνεύματος μας την βλέπουν οι άνθρωποι. Αυτή μας κάνει ακάθαρτους. Οι άνθρωποι μας βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας. Αυτό το σκοτεινό φως μας μιαίνει.

«Ουδέν εστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ο δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον» (Μαρκ. 7:15). Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο. Λένε πως δεν υπάρχουν φαγητά ακάθαρτα, γι’ αυτό και δεν νηστεύουν. Είναι σωστό αυτό που λένε;

Όχι, καθόλου δεν είναι σωστό. Λέγοντας αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν εννοεί ότι υπάρχουν φαγητά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο, ότι υπάρχουν τρόφιμα ακάθαρτα. Τίποτα απ’ αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο, όλα είναι καθαρά και «καλά λίαν», αν τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση, και κανένα φαγητό που μπαίνει στο στόμα μας δεν μας κάνει ακάθαρτους, διότι τίποτα που μπαίνει στον άνθρωπο από έξω δεν μπορεί να τον κάνει ακάθαρτο.

Ποια είναι αυτά που μπαίνουν μέσα μας; Είναι οι επιδράσεις που δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι μας βρίζουν, μας προσβάλλουν, μας ταπεινώνουν, αυτό δεν μας κάνει ακάθαρτους. Ας τους αφήσουμε να μας βρίζουν, να μας κακολογούν και να μας συκοφαντούν, δεν πρέπει αυτό να μας ενοχλεί και να μας κάνει ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.

Ποια είναι αυτά που βγαίνουν από μέσα μας;

Πρώτα απ’ όλα είναι τα λόγια μας. Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους. Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ’ αυτό τον τρόπο τη ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του. Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει.

Μας κάνουν ακάθαρτους όλα εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας. Και από μέσα μας βγαίνουν όχι μόνο τα λόγια αλλά και οι πράξεις και γενικά όλη η συμπεριφορά μας. Τα λόγια, τα έργα, ακόμα το βλέμμα μας φανερώνουν την κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Αν τα λόγια μας είναι γεμάτα κακίες και συκοφαντίες, αν τα έργα μας δεν είναι καθαρά και όλη η συμπεριφορά μας δείχνει την κακία, την υπερηφάνεια, τη μεγαλομανία και την τάση να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.

Γινόμαστε ακάθαρτοι όταν η ζωή μας μοιάζει με τη ζωή των ανθρώπων, για τους οποίους ο άγιος προφήτης Δαβίδ λέει στον 72ο ψαλμό του: «Διά τούτο εκράτησεν αυτούς η υπερηφανία, περιεβάλοντο αδικίαν και ασέβειαν εαυτών, εξελεύσεται ως εκ στέατος η αδικία αυτών, διήλθον εις διάθεσιν καρδίας· διενοήθησαν και ελάλησαν εν πονηρία, αδικίαν εις το ύψος ελάλησαν· έθεντο εις ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διήλθεν επί της γης» (Ψαλμ. 72:6-9)

Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει τη γη. Αν λοιπόν είμαστε σαν τούς ανθρώπους που περιγράφει στον ψαλμό του ο προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει τη γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνεια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.

Οι πράξεις μας αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, όχι μόνο από το στόμα μας βγαίνουν, αλλά μέσα από τον ίδιο τον εαυτό μας, από το πνεύμα μας και αποκαλύπτουν στους άλλους ανθρώπους την πνευματική μας υπόσταση. Την ακαθαρσία του πνεύματος μας την βλέπουν οι άνθρωποι. Αυτή μας κάνει ακάθαρτους. Οι άνθρωποι μας βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας. Αυτό το σκοτεινό φως μας μιαίνει.

Αντίθετα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε έτσι ώστε να εκπέμπουμε το Φως του Χριστού, την ευωδία του και όχι την κακία, την υπερηφάνεια, την έπαρση, τη συκοφαντία, που όλα αυτά είναι ακαθαρσία. Αυτό να θυμόμαστε. Τίποτα απ’ αυτά που μπαίνουν μέσα μας από το στόμα μας δεν μπορούν να μας κάνουν ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας και κάνουν φανερό στους άλλους το εσωτερικό μας είναι. Να το θυμάστε, να είστε πράοι και ταπεινοί για να εκχέεται από μέσα σας το Φως και η ευωδία του Χριστού. Αμήν

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες, τόμος Β’. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

[toula]

Ὁ Θεός εἶναι φωτιά πού ἀνάβει καί θερμαίνει τήν καρδιά, τόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο!

Ἄν, λοιπόν, νιώσουμε στήν καρδιά μας ψυχρότητα, πού προέρχεται ἀπό τόν διάβολο -γιατί ὁ διάβολος εἶναι ψυχρός-, ἄς ἐπικαλεστοῦμε τόν Κύριο!

Καί ὁ Κύριος θά ἔρθει καί θά θερμάνει τίς καρδιές μας μέ τήν ἀγάπη πρός Αὐτόν καί πρός τόν πλησίον!

Ἡ θέρμη αὐτή θά διώξει τήν ψυχρότητα τοῦ μισόκαλου!

Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

[toula]

Η Μάνα της Σιωπής – Η Παναγία Μαλεβή

Πόσες φορές δεν στάθηκα μπροστά στην εικόνα Της, στο καντήλι της και δεν είχα τίποτε απολύτως να της πω.

Κενό, τίποτα, όλος, μάτια, όλος δάκρυα…
Λέξη δεν έβγαινε από τα ξεραμένα χείλη μου. Λέξη από τα ταραγμένο μου μυαλό.

Είναι τότε που ο πόνος σε κλειδώνει, που σε παγώνει στον πιο βαρύ χειμώνα της καρδιάς σου.
Σιωπή, βλέμμα κενό, καρδιά παραλυμένη.
Όταν πονάς δεν μιλάς, σιωπάς και είναι τόσο δυνατές οι κραυγές σου που δεν ακούγονται.
Έχω δει χείλη να πάλλονται δίχως να μιλάνε. Φωνές να βραχνιάζουν δίχως να λένε λέξη. Όλος ο άνθρωπος γίνεται μάτια, όλο το σώμα μια κραυγή, μια φωνή δίχως ήχο.
Σιωπή, σώμα σε στάση προσευχής, σε κατάσταση αναμονής…
Πόσες φορές προσευχήθηκα σε αυτή την απόλυτη σιωπή. Σε αυτά τα κρύα πατώματα της μοναξιάς σε νύχτες που έμοιαζαν αξημέρωτες.
Μόνη παρέα το εικόνισμα της Παναγίας, μια αγκαλιά, ένα χάδι Μάνας, μια ζεστή αγκαλιά και ένας ήχος στο αυτί «σσσσσσς, όλα θα πάνε καλά…….».

Αυτή είναι η Παναγία, που ακούει τις προσευχές των παιδιών της!

Αυτή είναι η Μαλεβή!


Ισιδώρας Μοναχής

https://lyratoypneymatos.gr/

[toula]

Να περνάς τη ζωή σου εδώ έτσι, ώστε κάθε στιγμή να είσαι έτοιμος να την αφήσεις. Ποτέ σου να μην επιτρέψεις οι απολαύσεις να σε κάνουν να ξεχάσεις τον εαυτό σου και τον Θεό. Να θυμάσαι πάντα ότι η ζωή σου και η ευτυχία είναι δώρα του Θεού, δώρα που δεν σου αξίζουν. Αμαρτία είναι όταν δεν απολαμβάνουμε σωστά αυτό το δώρο, όπως είναι και αμαρτία να ξεχνάμε ότι όλα όσα έχουμε στη ζωή μας είναι δώρα του Θεού.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

https://ikivotos.gr/

[toula]

Ο νοσφισμός του χαρίσματος (π. Δημητρίου Μπόκου

Στὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων ἕνας οἰκοδεσπότης (ὁ Θεὸς) μοίρασε τάλαντα (χαρίσματα) σὲ τρεῖς δούλους του, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀξία καὶ τὶς δυνατότητες τοῦ καθενός. Στὸν πρῶτο ἔδωσε πέντε τάλαντα, στὸν δεύτερο δύο καὶ στὸν τρίτο ἕνα. Ὁ πρῶτος, ἀξιοποιώντας αὐτὰ ποὺ ἔλαβε, κέρδισε ἄλλα πέντε, ὁ δεύτερος ἄλλα δύο, ἀλλὰ ὁ τρίτος δὲν ἐκμεταλλεύτηκε καθόλου τὸ τάλαντό του. Τὸ ἔθαψε μόνο στὴ γῆ καὶ ὅταν κλήθηκαν ὅλοι νὰ ἀποδώσουν λογαριασμό, οἱ δυὸ πρῶτοι βραβεύτηκαν, ἐνῷ ὁ τρίτος κατακρίθηκε (Κυριακὴ ΙΣΤ΄ Ματθαίου).

Εἶναι λογικὸ νὰ βραβεύεται ὅποιος ἀξιοποιεῖ τὰ τάλαντα, τὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐπίσης καὶ τὸ νὰ κατακρίνεται καὶ νὰ καταδικάζεται ὅποιος θάβει τὸ ταλέντο του καὶ δὲν τὸ ἀξιοποιεῖ γιὰ τὸ καλὸ ὅλων. Παρατηροῦμε ὅμως καὶ μιὰ τρίτη πρακτική, ποὺ ἀκολουθεῖται ἀπὸ πολλούς, πάρα πολλοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι τὸ συχνότατο φαινόμενο νὰ προσπαθοῦν πολλοὶ ἄνθρωποι ἀτάλαντοι νὰ ἐπιδείξουν ἱκανότητες ποὺ δὲν ἔχουν, νὰ οἰκειοποιοῦνται χαρίσματα ποὺ δὲν τοὺς δόθηκαν. Ἐντελῶς αὐθαίρετα παρουσιάζονται ὡς εἰδικοὶ ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ. Καὶ ὅταν μὲν τὸ κάνουν, γιὰ νὰ ἐπιδείξουν ἁπλῶς πνεῦμα στὴν παρέα τους, λίγο τὸ κακό. Ὅταν ὅμως προσπαθοῦν νὰ ἐνεργοῦν ὡς ἁρμόδιοι σὲ χώρους καὶ τομεῖς ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὴν τυχὸν εἰδικότητά τους (ἂν ὑπάρχει), τότε τὸ πράγμα παίρνει σοβαρότατες διαστάσεις.

Ὅμως…

Γιὰ νὰ χτίσεις σπίτι ἀπευθύνεσαι σὲ ὀδοντίατρο ἢ σὲ μηχανικό; Στὸ δικαστήριο ἀναθέτεις τὴν ὑπεράσπισή σου σὲ ἀρχιτέκτονα ἢ σὲ δικηγόρο; Εἶναι ὅλοι εἰδικοὶ γιὰ ὅλες τὶς δουλειές; Ὄχι φυσικά! Καὶ ὅμως ὑπάρχει ἕνας τομέας, ὅπου οἱ πάντες αὐτοχρίονται εἰδικοί! Ὅταν πρόκειται γιὰ θέματα πνευματικά, γιὰ ὅσα ἀναφέρονται στὸν Θεὸ καὶ στὸν νόμο του, ὁ κάθε ἄσχετος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἁρμόδιο νὰ ἀποφανθεῖ, θεωρώντας τὴν ἄποψή του ἀδιαφιλονίκητη, ἀδιαμφισβήτητη, ἀναμφίβολη, ἀναντίρρητη. Αὐτοχειροτονεῖται θεολόγος μὲ ἀναμφίλεκτο κύρος καὶ ἀποφαίνεται ex cathedra, ἀπὸ καθέδρας, μὲ τὴν αὐθεντία τοῦ ἀλάθητου.

Ἂν καὶ ὁ Θεὸς «ἔθετο ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους…» (Α΄ Κορ. 12, 28) καὶ ὅρισε αὐτοὶ νὰ κηρύττουν τὴν ἀλήθεια του, σήμερα ὑφαρπάζει τὰ χαρίσματα αὐτὰ ὁ καθένας, σπουδαγμένος ἢ ἀγράμματος, γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὁ λογοτέχνης, ὁ τραγουδιστής, ὁ ἠθοποιὸς καὶ κυρίως ὁ δημοσιογράφος καὶ ὁ πολιτικός, ποὺ μέσα ἀπὸ τὸν ἐπαίσχυντο ὁλοκληρωτισμὸ τῶν Μ.Μ.Ε. κατευθύνουν τὴ σκέψη τοῦ λαοῦ. Γίνονται νοσφιστές, σφετερίζονται τὰ μέγιστα χαρίσματα τοῦ Θεοῦ. Αὐτοαναγορεύονται ἀπόστολοι, προφῆτες καὶ διδάσκαλοι. Ἀποφαίνονται ἐρήμην τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ τί εἶναι ἠθικὸ καὶ τί ἀνήθικο, τί εἶναι καλὸ καὶ τί κακό, τί εἶναι τελικὰ ἁμαρτία καὶ τί ὄχι. Τὸ φαινόμενο ὀργιάζει φυσικὰ στὶς μέρες μας. «Ὁ νοῶν νοείτω»!

Λέει ὅμως ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ὁ ὄντως Θεολόγος: Ταλαίπωροι! Δὲν εἶναι δουλειὰ τοῦ καθενὸς νὰ μιλάει γιὰ τὸν Θεό. Καὶ γιὰ ὅσα νομοθέτησε ὁ Θεός. «Οὐ παντός, ὦ οὗτοι, τὸ περὶ Θεοῦ φιλοσοφεῖν, οὐ παντός». Δὲν εἶναι γι’ αὐτοὺς ποὺ σέρνονται μὲ τὰ πάθη τους κατὰ γῆς. Ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔφτασαν στὴ θέα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ καθαρίστηκαν ἀπὸ τὰ πάθη τους, ἢ ποὺ ἀγωνίζονται τοὐλάχιστον νὰ καθαριστοῦν. Δὲν εἶναι τόσο «φθηνὸ» πράγμα τὸ νὰ μιλᾶς γιὰ τὸν Θεὸ (Θεολογικὸς Α΄, 3).

Γιὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο, «θεολογῶ» σημαίνει «ζῶ ἀσκητικὰ» (π. Γ. Φλωρόφσκι). Τὰ οὐράνια χαρίσματα δὲν ἀποκτῶνται μὲ γλέντι, διασκέδαση καὶ δῆθεν στοχαστικὲς ἀνοησίες.

Ἐσύ, τί προτιμᾶς; Νὰ σὲ φωτίζουν οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ σὲ σκοτίζουν οἱ καπηλευτὲς τῆς ἀλήθειας του;

Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!

«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα