Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πρόσεξε κάθε στιγμή νά λές στόν ἑαυτό σου:

Αὐτό πού σκέπτομαι, αὐτό πού λέω, αὐτό πού κάνω, μήπως προσβάλλει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον;

Καί τότε θά προκόψεις πολύ στήν ἀρετή!

Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς

[toula]

Ο Θεός θα βρίσκει πάντοτε τρόπους να σας αποκαλύπτει την αλήθεια.
Δεν έχει μεγάλη σημασία αν η θεωρία του πνευματικού σας πατέρα είναι ατελής.
Ο Θεός θα διορθώσει τις πράξεις μας κατά το μέτρο που τελούνται στην υπακοή και την πίστη μας στον Χριστό. Αυτό που φαίνονταν λανθασμένο θα γίνει σωστό.
Αντιθέτως, αυτό που φαίνονταν τέλειο στη λογική μας πολλές φορές δεν είναι παρά η αντανάκλαση της αμαρτωλής θελήσεώς μας, και ο Θεός δεν θα είναι μαζί μας.
Το παν εξαρτάται από τη σχέση μας με τον Θεό.
Αν έχουμε εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, θα βρούμε τη δύναμη να ακολουθήσουμε τον λόγο του πνευματικού μας πατέρα.
Το μυστήριο της Υπακοής είναι από τις πιο σοβαρές πραγματικότητες….
Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ του Έσσεξ.
Αποφθέγματα από το βιβλίο του: ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
Έκδοσις Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ.

[toula]

Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε για την ταπείνωση:
«Δεν αρκεί μόνο να διώχνουμε τους λογισμούς υπερηφανείας, αλλά να σκεφθούμε την θυσία και τις ευεργεσίες του Θεού και την δική μας αχαριστία.
Τότε η καρδιά μας, και γρανιτένια να είναι, ραγίζει.
Όταν ο άνθρωπος γνωρίση τον εαυτό του, τότε του γίνεται κατάσταση η ταπείνωση. Ο Θεός έρχεται και κατοικεί μέσα στον άνθρωπο και η ευχή λέγεται μόνη της».
Η αυτογνωσία οδηγεί στην ταπείνωση και αποτελεί «το θεμέλιο, την ρίζα και την αρχή πάσης αγαθοσύνης» (Αβ. Ισαάκ).
Επιθυμούσε και μετά την κοίμησή του να τον συνοδεύη η ταπείνωση.
Είπε εξομολογητικά σε κάποιον πριν από την κοίμησή του:
«Όταν πεθάνω να με πετάξετε στο ρέμα της Αγίας Παρασκευής να με φάνε τα σκυλιά».
Παλαιότερα είχε πει: «Θα ευχόμουν τα οστά μου να βγουν μαύρα για να πη ο κόσμος: “Αυτός τέλος πάντων ήταν ο Παΐσιος;”. Έτσι δεν θα μας τιμήσουν οι άνθρωποι».
Για να αποφύγη τις εκδηλώσεις τιμής κατά την κηδεία του, αλλά και στην συνέχεια, επιθυμούσε να κοιμηθή και να ταφή αφανώς στο Άγιον Όρος.
Αλλά, όταν πληροφορήθηκε ότι το θέλημα του Θεού ήταν διαφορετικό, ταπεινά υπάκουσε και έκοψε και την τελευταία επιθυμία του.
Μόνο ζήτησε να μην κληθή κανείς στην κηδεία του.
Ανάμεσα στους μοναχούς υπάρχουν μερικά ευλογημένα Γεροντάκια που βρίσκονται σε ύψη αρετής, αλλά το αγνοούν.
Από πολλή απλότητα παραμένουν ανυποψίαστοι για τον πνευματικό πλούτο που κατέχουν.
Κάποιο από αυτά έβλεπε το άκτιστο φως και δεν γνώριζε τι ήταν.
Νόμιζε ότι όλοι οι μοναχοί τις νύχτες φωτίζονται από ένα φως (το άκτιστο) που ανάβει και σβήνει μόνο του.
Ο γέροντας Παΐσιος δεν ανήκε στην κατηγορία αυτή.
Είχε την μακαρία απλότητα, είχε αγιότητα βίου, έβλεπε το άκτιστο φως και ζούσε μεγάλες καταστάσεις, αλλά είχε και την πνευματική γνώση.
Εγνώριζε πολύ καλά ότι αυτά που ζούσε ήταν γεγονότα θεία, σπάνιες καταστάσεις χάριτος.
Αλλά εγνώριζε καλύτερα ότι αυτά ήταν του Θεού· δικές του ήταν μόνο οι αμαρτίες. Είχε πλήρη συνείδηση ότι όλα αυτά ήταν μια ελεημοσύνη του Θεού στον ίδιο.
Την μεγάλη του άσκηση δεν την ελάμβανε καθόλου υπ’ όψιν του, διότι την έκανε από αγάπη προς τον Χριστό και όχι «χάριν μισθαποδοσίας».
Ένιωθε ελεημένος και υποχρεωμένος στον Θεό.
Αναστέναζε και πονούσε, διότι δεν είχε κάνει τίποτε. «Γνώρισα Αγίους και έπρεπε να κάνω πολλά», έλεγε.
Ένιωθε ότι δεν ανταποκρίθηκε, δεν κατώρθωσε να προσφέρη αυτά που έπρεπε στον Θεό.
(Ιερομονάχου Ισαάκ, “ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ”, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 413)

[toula]

Τι ευτυχία βασίλευε στο κελλί του! Ο θαυμαστός στάρετς μου έδειξε τη σπάνια εικόνα της Παναγίας, την οποία μέχρι και τώρα κουβαλάω μέσα στην καρδιά μου.
Σε μια στήλη από βαθυκόκκινη φλόγα, η οποία ξεχύνεται από ένα απαλό σύννεφο που έπλεε στο χρυσογαλανο ουρανό, υψωνόταν η Παναγία. Με πολύ ευλάβεια και προσοχή κρατούσε το Προαιώνιο Βρέφος. Με το ένα Του χέρι ο Υιός του Θεού ευλογούσε και στο άλλο Του χέρι κρατούσε το σκήπτρο, στεμμένο με σταυρό, ένδειξη της Παντοκρατορίας Του.
Ήταν η εικόνα της Παναγίας του Βαλαάμ.
Όταν κοίταξα προσεκτικά την εικόνα, ο γέροντας μου είπε:
– Αυτή είναι η ουράνια προστάτιδα σου. Σ΄ αυτήν να προσεύχεσαι και όλα θα πάνε καλά.
Μετά από αυτό ο μεγάλος ασκητής με ευλόγησε με ιδιαίτερη επισημότητα και μου είπε:
– Πρέπει να την αγαπήσεις με όλη σου την καρδιά και σε όλη σου την ζωή να ελπίζεις σ΄΄ αυτήν μόνο.
Μόνο αυτή θα είναι πραγματική σου μητέρα, κανείς δεν πρόκειται να σε αγαπήσει ποτέ, όσο σε αγαπάει αυτή….
Βέβαια δεν είχα καταλάβει αμέσως όλο το βάθος των λόγων του π. Σεραφείμ.
Τότε ήμουν 20 ετών.
Σιγά σιγά γεννιόταν στην ψυχή μου εκείνη η ευλάβεια και η αγάπη προς το πρόσωπο της Θεομήτορος, την οποία πρέπει όλοι να τρέφουμε προς αυτήν εξ αιτίας των πολλών αμαρτιών μας. Τη Τιμιωτερα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ.
Εκείνη που έχει υιοθετήσει όλο το ανθρώπινο γένος κατά το θέλημα του Υιού Της, βλέπει το κάθε μας δάκρυ, ακούει τον κάθε στεναγμό της καρδιάς μας. Μέρα και νύχτα προσεύχεται για μας και δεν υπάρχουν στην ανθρώπινη γλώσσα λόγια με τα οποία θα μπορούσαμε να εξυμνήσουμε τη φιλεύσπλαχνη φροντίδα της για μας, τους αμαρτωλούς.
Την αγάπησα με όλη μου την καρδιά.
Ήρθε ο καιρός και κατάλαβα ότι η ουράνια Ηγουμένη της μονής Βαλαάμ είναι η μόνη μου ελπίδα και σ΄ αυτόν και στον μέλλοντα αιώνα.
Πηγή: Ο στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα 1866-1949, π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος, εκδ. Ακρίτα, σελ. 209-210

[toula]

Ας μάθουμε τι σημαίνει να προχωράμε βήμα-βήμα προς την Ανάσταση, επειδή για να φτάσουμε στην Ανάσταση πρέπει να περάσουμε μέσα από τον Γολγοθά, πρέπει να περάσουμε από την τραγωδία της Μ. Εβδομάδας και να την κάνουμε δική μας, μετέχοντας με τον Χριστό, τους μαθητές Του και τα πλήθη ολόγυρα, στον φόβο, στον τρόμο αυτού του γεγονότος.
Και επίσης να το ζήσουμε σαν μια φωτιά που θα κατακάψει ο,τι είναι ευτελές για τον Θεό και θα μας καθαρίσει.
Κι ίσως μία μέρα, όταν η φωτιά θα έχει κατακάψει ο,τι δεν είναι άξιο για τον Θεό, καθένας από μας ίσως γίνει μια εικόνα της φλεγομένης βάτου, πυρακτωμένης από την θεία φλόγα και μη καιομένης, επειδή θα είχε απομείνει σε μας μόνο ο,τι θα επιβίωνε από την θεϊκή φωτιά.
Αμήν.
Αντώνιος (Μπλούμ) του Σουρόζ
16 Απριλίου 2000
http://www.agiazoni.gr

[toula]

Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας

Να κρατάς αδιάκοπα την ψυχή σου σε κατάσταση μετανοίας και πένθους. Διαπίστωσε και τις πιο ασήμαντες αδυναμίες σου και πολέμησέ τες.

Αν αδιαφορήσεις για τις μικρές πτώσεις και τα μικρά αμαρτήματα, να είσαι βέβαιος ότι θα δεις κάποτε τον εαυτό σου ν’ αδιαφορεί και για τα μεγάλα. Από την πιο φευγαλέα και λεπτή αμαρτωλή σκέψη γεννιέται κάποτε το πιο σοβαρό αμάρτημα.

Αρχή της σωτηρίας είναι η αρχή της μετανοίας. Αρχή της μετανοίας είναι η αποχή από την αμαρτία. Αρχή της αποχής από την αμαρτία είναι η καλή πρόθεσις, η αγαθή προαίρεσις.

Η αγαθή προαίρεσης γεννά τους κόπους. Οι κόποι γεννούν τις αρετές. Οι αρετές γεννούν την πνευματική εργασία. Η πνευματική εργασία, τέλος, όταν είναι συνεχής και επίμονη, μονιμοποιεί στην ψυχή την αρετή και την κάνει φυσική κατάστασή της. Όταν φθάσεις σ’ αυτή την τελευταία βαθμίδα, λίγο θ’ απέχεις από την ψηλάφηση του Θεού!

Άκουσε με πολλή προσοχή πώς ορίζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος την αληθινή μετάνοια:

Μετάνοια σημαίνει ανανέωσης του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετάνοια σημαίνει οριστική αποχή από την αμαρτία. Μετάνοια σημαίνει βαθιά συντριβή και ταπείνωσις. Μετάνοια σημαίνει μόνιμη απομάκρυνσις από κάθε σωματική απόλαυση.

Μετάνοια σημαίνει διαρκής αυτoκατάκρισις. Μετάνοια σημαίνει αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής σου. Μετάνοια σημαίνει έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες. Μετάνοια σημαίνει κάθαρσις της σκoτισμένης συνειδήσεως. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων, από ανθρώπους και από δαίμονες. Μετάνοια σημαίνει αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας.

Μετάνοια σημαίνει κάψιμο των αμαρτιών με τη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής. Όλα αυτά αποτελούν την αληθινή μετάνοια. Είναι όμως γνωρίσματα της δικής σου μετανοίας;

Αυτός ο κόσμος, που ξέχασε τον Θεό, δεν είναι παρά κοιλάδα της αμαρτίας και λαβύρινθος του θρήνου. Δεν έχει τίποτε καλό, τίποτε αξιέπαινο. Παντού βασιλεύει η αμαρτία, η παρανομία, η αποστασία· αλλά και οι άφευκτες συνέπειές τους: ο πόνος, η θλίψης, ο στεναγμός.

«Πάσα κεφαλή εις πόνον και πάσα καρδία εις λύπην. Από ποδών έως κεφαλής ουκ εστίν εν αυτώ ολοκληρία… Ουκ εστί μάλαγμα επιθήναι ούτε έλατον ούτε καταδέσμους» (Ησαΐας 1. 5). Γι’ αυτό εσύ, αδελφέ μου, «κατάγαγε ως χείμαρρους δάκρυα ημέρας και νυκτός· μη δως έκνηψιν σεαυτώ μη σιωπήσαιτο ο οφθαλμός σου» (παράβαλλε Θρην. Ιερεμ. 2. 18).Όλοι οι Άγιοι έκλαψαν και πένθησαν πολύ, μετανοώντας για τις αμαρτίες τους, κι ας ήταν λιγότερες από τις δικές σου.

«Εγεννήθησαν τα δάκρυα αυτών αυτοίς άρτος ημέρας και νυκτός» και «το πόμα αυτών μετά κλαυθμού εκίρνων» (παράβαλλε Ψαλμοί 41. 4 και 10 1. 10). Και ο Κύριος έκλαψε, όχι γιατί είχε ανάγκη από τα δάκρυα της μετανοίας, αλλά για να θρηνήσει την αμετανοησία και τη σκληροκαρδία των ανθρώπων: «Ιδών την πόλιν (την Ιερουσαλήμ) έκλαψε επ’ αυτή, λέγων ότι ει έγνως και συ, και γε εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην σου! νυν δε εκρύβη από οφθαλμών σου» (Λουκάς 19. 41-42).

Πώς να μην κλάψεις όταν η ζωή σου είναι γεμάτη από δοκιμασίες, θλίψεις, πόνο, συμφορές;

«Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος; Πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα· μία ροπή, και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται». Πώς να μη θρηνήσεις όταν και την άλλη ζωή, την αιώνια, κινδυνεύεις να τη χάσης; Αυτή θα είναι η πιο μεγάλη συμφορά. Κανείς δεν ξέρει τι θα τού συμβεί εκεί.

Καμιά είδησις, καμιά πληροφορία… Θα έρθει σαν κλέφτης ο θάνατος, θα χωρισθεί η ψυχή από το σώμα και θ’ ακολουθήσει ο φοβερός τελωνισμός της από τα πονηρά πνεύματα. «Ω, ποία ώρα τότε! θα πάει η ψυχή εκεί που ποτέ δεν ήταν. Θα δει εκείνα που ποτέ δεν γνώρισε. Θ’ ακούσει όσα ποτέ δεν άκουσε.

Κλάψε, λοιπόν. Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας. Το δάκρυ καθαρίζει την ψυχή και την ξεπλένει από κάθε κηλίδα, λαμπικάρει τη συνείδηση, φωτίζει τον νου, σπάζει τα δεσμά των παθών, σχίζει τα χειρόγραφα της αμαρτίας.

Κλάψε και θρήνησε με μετάνοια, για να ξεπλυθείς κι εσύ από τις αμαρτίες σου, για να καθαρίσεις τον ρύπο της ψυχής σου, για να θεραπευθείς από την πνευματική τύφλωση, για να πνίξεις στη θάλασσα των δακρύων τον νοητό διώκτη Φαραώ, για να σβήσεις με τους κρουνούς των ματιών σου τη φλόγα της γεένης και ν’ αξιωθείς της αιωνίας ζωής εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

«Πνευματικό Αλφάβητο» Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής. 1996.

https://www.vimaorthodoxias.gr/

[toula]

Ἐγώ φταίω…!

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος λέγει:
«Ἂν ὁ ἄνθρωπος ρίξει τό βάρος ἐπάνω του, βρίσκει ἀνάπαυση! Τήν στιγμή πού θά τό ρίξει στόν ἄλλον, θά βρεῖ ταραχή μέσα του».

Δοκιμᾶστε το σέ μία περίπτωση, σέ ἕναν πειρασμό. Πέστε ὅτι ἔφταιξε ἐκεῖνος, ὁ ἄλλος… Αἰσθάνεστε ταραχή, ἀνακατωσούρα μέσα σας, στενοχώρια!

Ἂπαξ καί πεῖς: «Δέν φταίει ὁ ἄλλος, ἐγώ φταίω∙ τί μιλάω τώρα γιά ἄλλον, ξέχασα ποιός εἶμαι ἐγώ; Ἐγώ ἔκανα ἐκεῖνο, ἐκεῖνο, ἐκεῖνο… ἐπομένως νά μή μιλάω καθόλου»!

Ὦπ! Σάν νά προσγειώνεσαι σέ στέρεο ἔδαφος καί δέν φοβᾶσαι μήν πέσεις!

Ἐνῶ προηγουμένως ἢσουν ψηλά καί ἔλεγες: «Ἀπό δῶ θά πέσω, ἀπό κεῖ θά πέσω» καί εἶχες φόβο καί ταραχή!

Ἂπαξ καί ἔπεσες χαμηλά καί πάτησες σέ στέρεο ἔδαφος, δέν φοβᾶσαι μήν πέσεις πιό κάτω!

Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης – Ἀριζονίτης (1928-2019✞)

[toula]

Ο Θεός έχει ένα θείο σχέδιο για τον καθένα από μας κι εμείς πρέπει να υποταχθούμε σ’ αυτό Του το σχέδιο…

Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του – ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.

Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι -με έναν κατακλυσμό- εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα – οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.

…Εμείς οι άνθρωποι θερίζουμε πάντοτε τους καρπούς των λογισμών και των πόθων μας. Αν οι πόθοι και οι λογισμοί μας είναι μοχθηροί, δεν μπορούμε να αποκομίσουμε καλούς καρπούς. Ολόκληρη η ανθρωπότητα θερίζει τους καρπούς των λογισμών και των πόθων της. Ο Κύριος είπε για τη Δευτέρα Παρουσία Του: «πλην ο υιός του άνθρωπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18,8)…

Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.
Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου, συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα…

Ο Θεός έχει ένα θείο σχέδιο για τον καθένα από μας κι εμείς πρέπει να υποταχθούμε σ’ αυτό Του το σχέδιο. Πρέπει να αποδεχτούμε τη ζωή όπως μας δίδεται, χωρίς να ρωτάμε, «Γιατί σε μένα;». Πρέπει να ξέρουμε πως τίποτα στη γη ή τον ουρανό δεν συμβαίνει χωρίς τη θέληση του Θεού ή χωρίς την παραχώρησή Του.

Μόνο όταν αφήνουμε τις έγνοιες μας στον Θεό, ο Θεός μας παρηγορεί.

Έτσι εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον το αιώνιο, επειδή αυτό μπορεί να μας το προσφέρει μόνον ο Θεός.
Ο Θεός είναι ο μοναδικός πού μπορεί να δώσει εκείνο πού η ψυχή μας επιθυμεί.

Πάντοτε να προσεύχεστε στον Κύριο με την καρδιά σας. Ο Κύριος δεν απαιτεί από μας φιλοσοφίες. Πρέπει να προσευχόμαστε με την καρδιά μας, όπως αρμόζει προς τον Πατέρα μας: «Ω Κύριε, βοήθα κάθε ψυχή και μη λησμονείς κι εμένα. Βοήθα καθένα να βρεί ειρήνη και να Σε αγαπά, όπως σε αγαπούν οι άγγελοι, δώσε και σε μας δύναμη να Σε αγαπάμε, όπως η Υπεραγία σου Μητέρα Σε αγαπά και οι άγιοι άγγελοί σου. Δώσε και σε μένα τη δύναμη να σε αγαπῶ απεριόριστα!».

Ο Κύριος είναι ο Μόνος που σηκώνει τα βάρη και της μέριμνές μας, όλα τα ασθενήματα και τις φροντίδες, τόσο τις σωματικές όσο και τις πνευματικές. Μπορεί να σηκώνει τα πάντα, διότι είναι παντοδύναμος. Πρέπει να εναποθέτουμε πάνω Του όλα μας τα ασθενήματα και αυτά των πλησίον μας, δια της προσευχής. Αυτός είναι και ο σκοπός της προσευχής. Πρέπει να είμαστε ένα με τον Κύριο και δεν πρέπει να ανησυχούμε για το αύριο, διότι όπως λέει κι Εκείνος, «Ἀρκετόν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς». Αυτό μάς διδάσκει να μην ανησυχούμε για το αύριο. Αλλά εμείς το κάνουμε: ανησυχούμε όχι μόνο για το αύριο αλλά κι ακόμα παραπέρα από αυτό, πράγμα ιδιαίτερα αγχωτικό για μας. Είμαστε λογικά όντα, πλασμένα για μία ημέρα άγχους κάθε φορά. Κι ωστόσο, εμείς βασανίζουμε τον εαυτό μας πολύ περισσότερο από αυτό και γι᾿ αυτό υποφέρουμε. Δεν κάνουμε υπακοή στον Θεό, ο οποίος μάς λέει να μην βαραίνουμε την καρδιά μας με τροφή και ποτό και με τις μέριμνες του κόσμου τούτου.

…. Η ουράνια λογική είναι ολότελα διαφορετική από τη λογική του κόσμου τούτου… οι υοί του φωτός έχουν κληθεί να λάμψουν με τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορούν, ώστε να σκορπίσουν το φως παντού. Διότι ο Κύριος είπε, «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!» (Λουκ. 12: 49). Αυτό το πυρ είναι η θεία αγάπη. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε κληθεί να σκορπίσουμε στη γη την ατμόσφαιρα του ουρανού, την αιωνιότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την αλήθεια και την ηρεμία.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

https://iconandlight.wordpress.com/

[toula]

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καθίσει καί συμμαζέψει τούς λογισμούς του καί σκεφτεῖ ὅτι εἶναι ἕνα μηδέν καί ἐξευτελίσει μέ ταπείνωση τόν ἑαυτό του, τότε ἀρχίζουν νά ρέουν τά κατά Θεόν δάκρυα, τά ὁποῖα γλυκαίνουν τήν καρδιά καί ἀνάβουν τό θεϊκό πῦρ!

Ἅγιος Ἄνθιμος τῆς Χίου

[toula]

Νά θεραπευθεῖ ἡ ψυχή…!

«Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη, νά καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νά θεραπευθεῖ ἡ ψυχή! Εἶναι καί αὐτοί δεῖγμα τοῦ θεῖου ἐλέους!

Γι’ αὐτό ἐμπιστεύσου στό Θεό καί ζήτησε τή βοήθειά Του, ὥστε νά σέ δυναμώσει στόν ἀγώνα σου!
Ἡ ἐλπίδα στό Θεό δέν ὁδηγεῖ ποτέ στήν ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη!

Ὁ Θεός ξέρει τήν ἀντοχή τοῦ καθενός μας καί παραχωρεῖ τούς πειρασμούς κατά τό μέτρο τῶν δυνάμεών μας.

Νά φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί, γιά νά μή βάλουμε μόνοι μας τόν ἑαυτό μας σέ πειρασμό…»

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως