ΤΡΙΤΗ ΠΡΟ ΒΑΙΩΝ
Νῦν τὰ νεκροτάφια, ἑτοιμάζου, Λάζαρε σοφέ· ἐκλείπεις γὰρ τῆς ζωῆς, αὔριον θανών, τὸν τάφον ἐπίβλεψον, ὃν οἰκήσεις, ἀλλά σε Χριστός, πάλιν ζωώσεται, ἀναστήσας τετραήμερον.
Βηθανία χόρευε· ἐπὶ σὲ γάρ, ἥξει ὁ Χριστός, θαῦμά σοι ἐκτελῶν, μέγα καὶ φρικτόν, δεσμεύσας τὸν θάνατον, ἀναστήσει, πάντως ὡς Θεός, Λάζαρον θνήξαντα, καὶ τὸν Κτίστην μεγαλύνοντα.
( Τροπάρια της θ' ωδής).
Μείνε με το βλέμμα καρφωμένο σε Αυτόν και ο πόνος σου θα μεταμορφωθεί σε ουράνια πνευματική γλυκύτητα. Οι πληγές της καρδιάς σου θα γιατρευτούν από τις πληγές του Ιησού. «Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι» (Ψ. 115, 4) Σε όσους το πίνουν εδώ στη γη, το Ποτήριο του Χριστού υπόσχεται μετοχή στη Βασιλεία της χάρης του Χριστού. Προετοιμάζει γι’ αυτούς τις καθέδρες της επουράνιας αιώνιας δόξης. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το Ποτήριο, απόστρεψε το βλέμμα σου από τους ανθρώπους που σου το δίνουν• σήκωσε τα μάτια σου στον Ουρανό και πες : «Το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» Το Ποτήριο του Χριστού είναι το δώρο του Θεού. Εμπιστεύσου την καρδιά σου με απλότητα σε Αυτόν από τον οποίο Εκείνος γνωρίζει τη δόση από το (είναι μετρημένες και οι τρίχες της κεφαλής σου) λυτρωτικό Ποτήριο που πρέπει να λάβεις. Ο Κύριος παρέμεινε σιωπηλός ενώπιον του Πιλάτου και του Ηρώδου, δεν έκανε καμία προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό Του. Μιμήσου αυτήν την αγία και σοφή σιωπή Του όταν βλέπεις τους εχθρούς σου να σε κατηγορούν προσπαθώντας να κρύψουν τις μοχθηρές προθέσεις τους κάτω από το πρόσχημα της ορθοφροσύνης.
Είτε το Ποτήριο έρχεται σταδιακά σαν σύννεφα που βαθμιαία πυκνώνουν, είτε ξαφνικά σαν λυσσώδης ανεμοστρόβιλος, πες στο Θεό «Γεννηθήτω το θέλημά Σου».
Με ταπείνωση και απόλυτη προσήλωση μάθετε την προσευχή την οποία προσέφερε ο Κύριος προς τον Πατέρα Του στον Κήπο της Γεσθημανή, στις δύσκολες ώρες του πόνου πριν από το Πάθος Του και το θάνατο στο Σταυρό. Μ’ αυτή την προσευχή αντιμετωπίστε και υπερνικήστε κάθε θλίψη. «Πάτερ μου,» προσευχήθηκε ο Λυτρωτής μας, «ει δύνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ως συ» (Μτ. κστ , 39). Όποιος πίνει το Ποτήριο με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και ευλογώντας τον πλησίον του, λαμβάνει θεία ανάπαυση, την χάρη της ειρήνης του Χριστού. Είναι σαν από τώρα να απολαμβάνει τον πνευματικό Παράδεισο του Θεού”.
άγιος Ιγνάτιος Μπριατσιανίνωφ
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Δύο λαοί ήταν παρόντες στην Ιερουσαλήμ κατά τον χρόνο του πάθους του Χριστού. Ο Ιουδαϊκός μαζί με τον ειδωλολατρικό.
Δύο βασιλείς, ο Πιλάτος και ο Ηρώδης. Δύο αρχιερείς, ο Άννας και ο Καϊάφας. Για να γιορτασθούν μαζί τα δύο Πάσχα, το Ιουδαϊκό που παύει και το Χριστιανικό που αρχίζει.
Δύο θυσίες γίνονταν εκείνο το απόγευμα, επειδή πραγματοποιούνταν δύο σωτηρίες, εννοώ των ζωντανών και των νεκρών. Και ο μεν Ιουδαϊκός λαός έδενε τον αμνό για να τον θυσιάσει σφάζοντας τον, οι δε ειδωλολάτρες δέχονταν τον Θεό που σαρκώθηκε. Και ο μεν ένας ατένιζε τη σκιά, ο δε άλλος έτρεχε πρόθυμα στον Ήλιο Θεό. Και οι μεν Ιουδαίοι δένοντας τον Χριστό Τον έδιωχναν, οι δε ειδωλολάτρες Τον δέχονταν με προθυμία. Και οι μεν πρώτοι πρόσφεραν θυσία ζώου, οι δε δεύτεροι θυσία του Θεού που σαρκώθηκε.
Άλλα, οι μεν Ιουδαίοι πρόσφεραν τη θυσία φέρνοντας στη μνήμη τους τη διάβαση τους από την Αίγυπτο, οι δε εθνικοί προανήγγελαν με αυτή τη λύτρωση από την πλάνη των ειδώλων.
ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ
Απόψε ξεκινά το Ιουδαϊκό Πεσαχ.
Δύο βασιλείς, ο Πιλάτος και ο Ηρώδης. Δύο αρχιερείς, ο Άννας και ο Καϊάφας. Για να γιορτασθούν μαζί τα δύο Πάσχα, το Ιουδαϊκό που παύει και το Χριστιανικό που αρχίζει.
Δύο θυσίες γίνονταν εκείνο το απόγευμα, επειδή πραγματοποιούνταν δύο σωτηρίες, εννοώ των ζωντανών και των νεκρών. Και ο μεν Ιουδαϊκός λαός έδενε τον αμνό για να τον θυσιάσει σφάζοντας τον, οι δε ειδωλολάτρες δέχονταν τον Θεό που σαρκώθηκε. Και ο μεν ένας ατένιζε τη σκιά, ο δε άλλος έτρεχε πρόθυμα στον Ήλιο Θεό. Και οι μεν Ιουδαίοι δένοντας τον Χριστό Τον έδιωχναν, οι δε ειδωλολάτρες Τον δέχονταν με προθυμία. Και οι μεν πρώτοι πρόσφεραν θυσία ζώου, οι δε δεύτεροι θυσία του Θεού που σαρκώθηκε.
Άλλα, οι μεν Ιουδαίοι πρόσφεραν τη θυσία φέρνοντας στη μνήμη τους τη διάβαση τους από την Αίγυπτο, οι δε εθνικοί προανήγγελαν με αυτή τη λύτρωση από την πλάνη των ειδώλων.
ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ
Απόψε ξεκινά το Ιουδαϊκό Πεσαχ.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
ΩΣΑΝΝΑ!ΣΩΣΟΝ ΔΗ ΕΥΟΔΩΣΟΝ ΔΗ!
'Ωσαννὰ' λοιπὸν εἶναι ὕμνος ποὺ ἀναπέμπεται πρὸς τὸν θεὸ καὶ ἑρμηνευόμενο σημαίνει «σῶσε μας λοιπόν»· ἡ δὲ προσθήκη «ἐν τοῖς ὑψίστοις» δεικνύει ὅτι αὐτὸς δὲν ἀνυμνεῖται μόνο ἐπὶ γῆς οὔτε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μόνο, ἀλλὰ στὰ ὕψη ἀπὸ τοὺς οὐρανίους ἀγγέλους (αγιος γρηγόριος παλαμάς)
λίθον, ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν. αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ. ὦ Κύριε, σῶσον δή, ὦ Κύριε, εὐόδωσον δή. εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· εὐλογήκαμεν ὑμᾶς ἐξ οἴκου Κυρίου. Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν· συστήσασθε ἑορτὴν ἐν τοῖς πυκάζουσιν ἕως τῶν κεράτων τοῦ θυσιαστηρίου. Θεός μου εἶ σύ, καὶ ἐξομολογήσομαί σοι· Θεός μου εἶ σύ, καὶ ὑψώσω σε· ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι ἐπήκουσάς μου καὶ ἐγένου μοι εἰς σωτηρίαν. ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ. (ψαλμός 117,22-29)
Από τους ψαλμούς που διαβάζονται αυτή την εβδομάδα των Βαΐων και αναφέρεται στην θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα...
'Ωσαννὰ' λοιπὸν εἶναι ὕμνος ποὺ ἀναπέμπεται πρὸς τὸν θεὸ καὶ ἑρμηνευόμενο σημαίνει «σῶσε μας λοιπόν»· ἡ δὲ προσθήκη «ἐν τοῖς ὑψίστοις» δεικνύει ὅτι αὐτὸς δὲν ἀνυμνεῖται μόνο ἐπὶ γῆς οὔτε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μόνο, ἀλλὰ στὰ ὕψη ἀπὸ τοὺς οὐρανίους ἀγγέλους (αγιος γρηγόριος παλαμάς)
λίθον, ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν. αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ. ὦ Κύριε, σῶσον δή, ὦ Κύριε, εὐόδωσον δή. εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· εὐλογήκαμεν ὑμᾶς ἐξ οἴκου Κυρίου. Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν· συστήσασθε ἑορτὴν ἐν τοῖς πυκάζουσιν ἕως τῶν κεράτων τοῦ θυσιαστηρίου. Θεός μου εἶ σύ, καὶ ἐξομολογήσομαί σοι· Θεός μου εἶ σύ, καὶ ὑψώσω σε· ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι ἐπήκουσάς μου καὶ ἐγένου μοι εἰς σωτηρίαν. ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ. (ψαλμός 117,22-29)
Από τους ψαλμούς που διαβάζονται αυτή την εβδομάδα των Βαΐων και αναφέρεται στην θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα...
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
ΕΥΤΕΡΑ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ
Τὴν ἕκτην τῶν σεπτῶν, Νηστειῶν Ἑβδομάδα, προθύμως ἀπαρχόμενοι, Κυρίῳ, προεόρτιον ὕμνον, τῶν Βαΐων ᾄσωμεν πιστοί, ἐρχομένῳ ἐν δόξῃ, δυνάμει Θεότητος, ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, νεκρῶσαι τὸν θάνατον· διὸ ἑτοιμάσωμεν εὐσεβῶς, τὰ τῆς νίκης σύμβολα, τοὺς κλάδους τῶν ἀρετῶν, τὸ Ὡσαννὰ ἐκβοῆσαι, τῷ Ποιητῇ τοῦ παντός( Ιδιόμελον του Εσπερινού).
Ο Ιησούς παίρνει παράμερα τους δώδεκα και τους λέει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται» (Ματθ. 20, 18).
Το Ευαγγέλιο υποδηλώνει ότι τα λόγια αυτά ελέχθησαν ιδιαιτέρως. Ο Ιησούς εμπιστεύθηκε το μυστικό του ταξιδιού στους Αποστόλους κι όχι σε όλους τους μαθητές. Το εμπιστεύθηκε καθώς προχωρούσαν στον ανηφορικό δρόμο.
Ασφαλώς ο Ιησούς περιμένει από κάθε χριστιανό να συμφιλιωθεί με το αποφασιστικό γεγονός πού έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήμ. Αλλα ο Ιησούς παραμένει ο Κύριος του χρόνου και των ατομικών κλήσεων. Διαλέγει την ώρα πού προσκαλεί το μαθητή του να γίνει κοινωνός του προνομίου των Αποστόλων και ν’ ανεβή μαζί του στα Ιεροσόλυμα εν όψει του οδυνηρού τέλους. Πόσοι χριστιανοί έχουν ανοίξει τ’ αυτιά τους σ’ αυτήν την πρόσκληση; Πόσοι έχουν συλλάβει την αλήθεια πώς εκείνο που έγινε τότε στην Ιερουσαλήμ, αυτό που εξακολουθεί να γίνεται στην αιώνια, την αόρατη Ιερουσαλήμ, είναι το σπουδαιότερο που υπάρχει στον κόσμο;
Κύριε Ιησού, έχω ακούσει την πρόσκληση. Με πήρες παράμερα στο δρόμο. Θέλεις ν’ απομονωθώ από τους άλλους ανθρώπους (για να τους συναντήσω καλύτερα) και να σε συνοδεύσω στο τέρμα του ταξιδιού σου. Του ταξιδιού σου του οποίου μου αποκαλύπτεις – και θα μου αποκαλύπτεις όλο και πιο πολύ – το νόημα και τις διάφορες πλευρές.
Κύριε, από σήμερα και πέρα θέλω – με τη χάρη σου – η άνοδος στην Ιερουσαλήμ κι αυτά που θα δω και θ’ ακούσω για σένα κατά τη διάρκεια της υπέρτα της και τελευταίας εβδομάδος ν’ αποτελέσουν το κυρίαρχο ενδιαφέρον της ζωής μου. Τον τύπο όλου του υπολοίπου. Τον κύκλο τον κλειστό και ταυτόχρονα απέραντο οπού κλείνονται όλα τα’ άλλα και του οποίου συ είσαι το κέντρο.
Ιδού! Εγκαταλείπω πίσω μου κάθε τι που αναζήτησα και ακολούθησα. Κοίταξε! Πετάω σαν άχρηστο στο παρελθόν κάθε τι που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο μεγάλο μυστήριο του Πάσχα, όπου θέλεις να φθάσω. Ιδού ανεβαίνω μαζί σου στην Ιερουσαλήμ. Τώρα πλέον «σιγησάτω πάσα σαρξ».
Η διήγηση του τελευταίου Πάσχα και του Πάθους εισάγεται στο τέταρτο Ευαγγέλιο μ’ αυτές τις λέξεις: «ο Ιησούς αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κοσμώ εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιωάν. 13, 1). Εις τέλος. Ο Ιησούς δεν αγάπησε απλώς τους ανθρώπους μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του. Άλλα τους αγάπησε μ’ έναν τρόπο τέλειο, πλήρη, ολοκληρωτικό, οριστικό. Τους αγάπησε στο μέγιστο, στο maximum. Στο Πάθος του έδωσε όλο το πλήρωμα της αγάπης του. Εκεί ακριβώς και η αναζήτηση του Ιησού από το μαθητή του είναι ή πιο βαθειά κι η πιο καρποφόρα. Εκεί ανακαλύπτω πόσο -και έναντι ποιου τιμήματος- έχω αγαπηθεί. Στη θυσία του ο Αμνός του Θεού είναι αμνός στον ύψιστο βαθμό και φανερώνεται σαν αμνός.
Κύριε, δείξε μου τον Αμνό.
+ Λέβ Ζιλέ Μ.
Τὴν ἕκτην τῶν σεπτῶν, Νηστειῶν Ἑβδομάδα, προθύμως ἀπαρχόμενοι, Κυρίῳ, προεόρτιον ὕμνον, τῶν Βαΐων ᾄσωμεν πιστοί, ἐρχομένῳ ἐν δόξῃ, δυνάμει Θεότητος, ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, νεκρῶσαι τὸν θάνατον· διὸ ἑτοιμάσωμεν εὐσεβῶς, τὰ τῆς νίκης σύμβολα, τοὺς κλάδους τῶν ἀρετῶν, τὸ Ὡσαννὰ ἐκβοῆσαι, τῷ Ποιητῇ τοῦ παντός( Ιδιόμελον του Εσπερινού).
Ο Ιησούς παίρνει παράμερα τους δώδεκα και τους λέει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται» (Ματθ. 20, 18).
Το Ευαγγέλιο υποδηλώνει ότι τα λόγια αυτά ελέχθησαν ιδιαιτέρως. Ο Ιησούς εμπιστεύθηκε το μυστικό του ταξιδιού στους Αποστόλους κι όχι σε όλους τους μαθητές. Το εμπιστεύθηκε καθώς προχωρούσαν στον ανηφορικό δρόμο.
Ασφαλώς ο Ιησούς περιμένει από κάθε χριστιανό να συμφιλιωθεί με το αποφασιστικό γεγονός πού έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήμ. Αλλα ο Ιησούς παραμένει ο Κύριος του χρόνου και των ατομικών κλήσεων. Διαλέγει την ώρα πού προσκαλεί το μαθητή του να γίνει κοινωνός του προνομίου των Αποστόλων και ν’ ανεβή μαζί του στα Ιεροσόλυμα εν όψει του οδυνηρού τέλους. Πόσοι χριστιανοί έχουν ανοίξει τ’ αυτιά τους σ’ αυτήν την πρόσκληση; Πόσοι έχουν συλλάβει την αλήθεια πώς εκείνο που έγινε τότε στην Ιερουσαλήμ, αυτό που εξακολουθεί να γίνεται στην αιώνια, την αόρατη Ιερουσαλήμ, είναι το σπουδαιότερο που υπάρχει στον κόσμο;
Κύριε Ιησού, έχω ακούσει την πρόσκληση. Με πήρες παράμερα στο δρόμο. Θέλεις ν’ απομονωθώ από τους άλλους ανθρώπους (για να τους συναντήσω καλύτερα) και να σε συνοδεύσω στο τέρμα του ταξιδιού σου. Του ταξιδιού σου του οποίου μου αποκαλύπτεις – και θα μου αποκαλύπτεις όλο και πιο πολύ – το νόημα και τις διάφορες πλευρές.
Κύριε, από σήμερα και πέρα θέλω – με τη χάρη σου – η άνοδος στην Ιερουσαλήμ κι αυτά που θα δω και θ’ ακούσω για σένα κατά τη διάρκεια της υπέρτα της και τελευταίας εβδομάδος ν’ αποτελέσουν το κυρίαρχο ενδιαφέρον της ζωής μου. Τον τύπο όλου του υπολοίπου. Τον κύκλο τον κλειστό και ταυτόχρονα απέραντο οπού κλείνονται όλα τα’ άλλα και του οποίου συ είσαι το κέντρο.
Ιδού! Εγκαταλείπω πίσω μου κάθε τι που αναζήτησα και ακολούθησα. Κοίταξε! Πετάω σαν άχρηστο στο παρελθόν κάθε τι που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο μεγάλο μυστήριο του Πάσχα, όπου θέλεις να φθάσω. Ιδού ανεβαίνω μαζί σου στην Ιερουσαλήμ. Τώρα πλέον «σιγησάτω πάσα σαρξ».
Η διήγηση του τελευταίου Πάσχα και του Πάθους εισάγεται στο τέταρτο Ευαγγέλιο μ’ αυτές τις λέξεις: «ο Ιησούς αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κοσμώ εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιωάν. 13, 1). Εις τέλος. Ο Ιησούς δεν αγάπησε απλώς τους ανθρώπους μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του. Άλλα τους αγάπησε μ’ έναν τρόπο τέλειο, πλήρη, ολοκληρωτικό, οριστικό. Τους αγάπησε στο μέγιστο, στο maximum. Στο Πάθος του έδωσε όλο το πλήρωμα της αγάπης του. Εκεί ακριβώς και η αναζήτηση του Ιησού από το μαθητή του είναι ή πιο βαθειά κι η πιο καρποφόρα. Εκεί ανακαλύπτω πόσο -και έναντι ποιου τιμήματος- έχω αγαπηθεί. Στη θυσία του ο Αμνός του Θεού είναι αμνός στον ύψιστο βαθμό και φανερώνεται σαν αμνός.
Κύριε, δείξε μου τον Αμνό.
+ Λέβ Ζιλέ Μ.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ ἄσκησις, σὺν ἁγιασμῷ· ὅθεν οὐδὲ πλούσιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ, ἀλλ' ὅσοι τοὺς θησαυρούς αὐτῶν ἐν χερσὶ πενήτων ἀποτίθενται. Ταῦτα καὶ Δαυῒδ ὁ Προφήτης διδάσκει λέγων· Δίκαιος ἀνὴρ ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν, ὁ κατατρυφῶν τοῦ Κυρίου καὶ τῷ φωτὶ περιπατῶν ὃς οὐ μὴ προσκόψῃ, ταῦτα δὲ πάντα, πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν γέγραπται ὅπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν, καὶ δῴη ἡμῖν Κύριος ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια.
Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα προβάλλει καί τιμᾶ τήν ἱερά μνήμη μιᾶς ἁγίας γυναικός, τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἡ ὁποία ξεκίνησε ἀπό τήν περιθωριακή ζωή καί τελειώθηκε στήν ἄσκηση. Ὁ βίος της εἶναι μιά ἀκραία ὁσιακή ἱστορία, ἱστορία ἀδαμικῆς γυμνότητας, φυσικῆς καί ψυχικῆς ἀπάθειας, ἀποβολῆς τῶν ἀνθρωπίνων ἰδιωμάτων, ἐγκαταλείψεως τῶν ἰδίων νοημάτων καί θελημάτων, ἀνακλήσεως τῆς ἀρχαίας ὑγείας τῆς ψυχῆς, ἱστορία τῆς παρθενίας τοῦ σώματος καί τοῦ πνεύματος, ἱστορία καταδύσεως στό ἄπειρο βάθος τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού ἑορτάζεται πρός τό τέλος τῆς Σαρακοστῆς, γιά ἐξέγερση καί βαθύ προβληματισμό, γιατί ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἔζησε τό χάος τῆς ἁμαρτίας καί ἀπεκάλυψε τό νόημα τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας καί συγγνώμης, ζώντας σαράντα ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου.
Ἀπεκάλυψε τό πόσο ἀπέραντη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς τούς ἀδύναμους καί ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Τό πόσο ἀναρίθμητοι εἶναι οἱ δρόμοι πού κατασκευάζει ὁ Θεός μέσα ἀπό τήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς, γιά νά ὁδηγήση τόν καθένα μας στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Τό μέ πόση ταπείνωση, πραότητα καί μακροθυμία ἑτοιμάζει καί ἀναμένει τήν μετάνοια τοῦ καθενός μας.
Πολλές φορές ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέσα στό Εὐαγγέλιο ἐπαναλαμβάνει, ὅτι οἱ "τελῶναι καί αἱ πόρναι προάγουσιν ἡμᾶς εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν", καί ἡ ἄποψη αὐτή ξενίζει τούς Φαρισαίους κάθε ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι σκανδαλίζονται ἐπί πλέον, γιατί ὁ Ἰησοῦς δέν περιφρονεῖ, ἀλλά ἀγκαλιάζει τούς ἁμαρτωλούς.
Ὁ Χριστός προβαίνει στήν προσφορά ἑνός νέου Νόμου χάριτος καί φιλανθρωπίας. Ἀποκαλύπτει στόν λαό Του ἕνα Θεό ἀγάπης καί συγγνώμης. Ἕνα Θεό σώζοντα τόν κόσμο. Ἕνα Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ πατέρας, ὁ φίλος, ὁ ἀδελφός, ὁ ὑπερασπιστής τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Κύριος παραμερίζει ὅλα τά ἀνθρώπινα τεκμήρια καί ἀπευθύνεται στόν κρυπτό τῆς καρδίας ἄνθρωπο. Ἔτσι Τόν βλέπουμε, στό Εὐαγγέλιο, νά ἐμπιστεύεται τήν μοιχαλίδα γυναίκα. Δέν πηγαίνει ἀντίθετα στόν Νόμο, ἀλλά ἀντιμετωπίζει τήν γυναίκα πέρα ἀπό τά φαινόμενα. Ἡ μοιχαλίδα εἶχε καταδικασθῆ σέ λιθοβολισμό. Ὁ Χριστός τήν ἐλευθερώνει, τήν ἀφήνει νά φύγη ἀναστημένη σέ μιά νέα ζωή. Εἶδε τήν καρδιά της, μίλησε στόν βαθύτερο ἑαυτό της. Τά φαινόμενα ξεπεράσθηκαν ἀπό μιά μεγάλη καί σωτηριώδη ἀλήθεια: τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου.
Τό "προνόμιο" ἑνός ἀνθρώπου πού πουλάει τό σῶμα του, τόν ἑαυτό του, καί προσποιεῖται τήν ἀγαπητική σχέση, εἶναι οἱ ἐμπειρίες τῆς ζωῆς του καί τό βίωμα τῆς κολάσεως. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τήν μεγαλύτερη κόλαση. Γιατί πραγματικά ὁ ἄνθρωπος πού ὑποβιβάζει τήν ἱερώτερη σχέση καί τήν κάνει ἀντικείμενο συναλλαγῆς, ζεῖ τήν πιό μεγάλη τραγωδία. Ἀρνεῖται οὐσιαστικά τήν κοινωνία καί τήν δημιουργία.
Ἡ τρομακτική ὅμως ἐμπειρία τῆς κακῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά γίνη ἀφετηρία γιά μιά νέα ζωή. Αὐτό συνέβη καί μέ τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία, πού ἔθεσε ὡς μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς της τήν μετάνοια καί τήν συγγνώμη.
Ἡ μνήμη μιᾶς Ἁγίας γυναικός, πού ἦταν πόρνη στόν πρότερό της βίο, μᾶς κάνει νά ἐμβαθύνουμε στό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας.
Τί ἀνοίγει ἀπό μέρους μας τόν δρόμο πρός τόν Κύριο, πού ἔρχεται νά σταυρωθῆ γιά τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ἤ τί εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς σώζει; Ἡ εὐσέβεια καί ἡ ἀρετή, ἡ σοφία καί δύναμή μας, ὅλη ἐκείνη ἡ ἀξιόμισθη φλυαρία καί πολυπραγμοσύνη σέ κάποιο σχῆμα τυπικῆς θρησκευτικότητας καί ἐπιβαλλόμενου ἠθικισμοῦ, ἤ οἱ οἰκτιρμοί καί τά ἐλέη, ἡ χάρη καί φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται μέ ὑπερβολή ἐρωτικῆς ἀγαθότητας, γιά νά σώση τόν ἄνθρωπο;
Ὁ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία μᾶς μαθαίνει, ὅτι ἐκεῖνο πού εἶναι ἀπαιτητό ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας ἤ ἡ ἀπόγνωση ἀπό τόν ἑαυτό μας, πού μᾶς στρέφει, ὅταν μᾶς κατακαίει ἡ δίψα τῆς προσωπικῆς ἐπικοινωνίας καί τῆς ἀγάπης καί μᾶς φλογίζη ὁ ἄνθρωπος τῆς ὀδύνης καί τοῦ θείου πόθου, στήν ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Δέν μποροῦμε νά ἐλπίζουμε στόν ἑαυτό μας, ἀλλά νά ἔχουμε πεποίθηση μόνο στόν Θεό, πού ἐγείρει τούς νεκρούς, "τούς νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ". Ἐκεῖνο πού τελικά μᾶς σώζει εἶναι ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σφραγίζει τό μυστήριο τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς αἰωνιότητας τοῦ ἀνθρώπου.
Κανένας δέν ἔχει ἐκπέσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Οὔτε καί μιά πόρνη. Γιατί ὁ ἄνθρωπος καί μέσα στήν ἁμαρτωλότητά του, ἀκόμη καί στά ἔσχατα ὅρια τῆς ἀξιοπρέπειάς του, δέν παύει νά εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ, καί γιατί "δέν εἶναι κακό ἡ γυναίκα, ἀλλά ἡ πορνεία", γράφει ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός. Μποροῦμε καί πρέπει νά μισοῦμε τήν πορνεία, ἀλλά ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε τήν πόρνη, πού δέν παύει νά εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ κι ὅταν φέρνει τήν πληγή καί τήν ὀδύνη τῶν πταισμάτων της. Ἄλλωστε ποιός μπορεῖ νά μᾶς βεβαιώση, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅ,τι πράττει ἤ ὅτι εἶναι ἐλεύθερος στίς πράξεις του ἤ ἀγαπᾶ αὐτό πού πράττει;
Ἡ Ὁσία Μαρία γίνεται τύπος τῶν πιστῶν, πού τόσο παγιδεύονται στόν πειρασμό τῆς αὐτοδικαίωσης καί τῆς αὐτάρκειας, γιατί δίνει αὐτό πού εἶναι: τό εἶναι της γυμνό, γιά νά τό ἐνδύση καί πάλη ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Δίνει ἀκριβῶς αὐτό πού γνωρίζει καί περιμένει ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπο: τήν ἄβυσσο τοῦ μυστηρίου τῆς καρδιᾶς, τήν μετάνοια, ἡ ὁποία μᾶς σώζει καί μᾶς ἁγιάζει.
Τό πρότυπο στό ὁποῖο ἀπέβλεπε πάντοτε ἡ Ἐκκλησία δέν ἦταν ἡ πληρότητα τῆς ἠθικῆς αὐτάρκειας, ἀλλά ὁ θρῆνος τῆς ἀδιάκοπης μετάνοιας, βεβαίωση τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στήν ἁμαρτία, πού προϋποθέτει μιά προσωπική καί βαθειά αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Αὐτό πού μετράει εἶναι, ὅτι ἡ ἀρετή ὑπάρχει γιά τήν ἀλήθεια καί ὄχι ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἀρετή. Αὐτό σημαίνει, ὅτι πρέπει νά ἀντιληφθοῦμε, νά ζήσουμε τήν μετάνοια μέ αὐθεντικά ὀρθόδοξο τρόπο.
"Ὁ αἰσθηθείς τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν, κρείττων ἐστί τοῦ ἐγείροντος τούς νεκρούς" καί αὐτό σημαίνει ὄχι ἁπλῶς "νά πουλήσουμε ὅ,τι ἔχουμε" - κατά τόν εὐαγγελικό λόγο - ἀλλά "νά πουλήσουμε ὅ,τι εἴμαστε". Νά τί λέγει ἡ Ὁσία Μαρία στόν Ἀββά Ζωσιμᾶ κατά τήν συνάντησή τους στήν ἔρημο: "Γιά ποιό λόγο ἦλθες ἄνθρωπε σέ μένα τήν ἁμαρτωλή; Γιά ποιό λόγο θέλησε νά δῆς μιά γυναίκα γυμνή ἀπό κάθε ἀρετή;"
Σέ ὁλόκληρη τήν πατερική παράδοση καί διδασκαλία τονίζεται, ὅτι ἡ μετάνοια δέν ἐξαντλεῖται σέ ὁρισμένες ἀντικειμενικές βελτιώσεις τῆς συμπεριφορᾶς, οὔτε σέ τύπους καί σχήματα ἐξωτερικά, ἀλλά ἀναφέρεται σέ μιά βαθύτερη καί καθολική ἀλλαγή στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι μιά παροδική συντριβή ἀπό τήν συναίσθηση διαπράξεως κάποιας ἁμαρτίας, ἀλλά μιά μόνιμη πνευματική κατάσταση, πού σημαίνει σταθερή κατεύθυνση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί συνεχῆ διάθεση γιά ἀνόρθωση, θεραπεία καί ἀνάληψη τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος.
Μετάνοια εἶναι ἡ ἀλλαγή τοῦ νοῦ, τό νέο φρόνημα, ἡ δυναμική μετάβαση "ἐκ τοῦ παρά φύσιν εἰς τό κατά φύσιν, καί ἐκ τοῦ διαβόλου πρός τόν Θεόν ἐπάνοδος δι' ἀσκήσεως καί πόνων". Αὐτός ὁ ὁρισμός καθιστᾶ σαφές, ὅτι ἡ μετάνοια δέν εἶναι συμμόρφωση πρός τόν Νόμο, ἀλλά συγκλονιστική συνάντηση μέ τόν Χριστό. Δέν εἶναι εἴσοδος σέ μιά κοινότητα Φαρισαίων, ἀλλά στήν Ἐκκλησία τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, τῶν ἐργατῶν τῆς ἑνδεκάτης ὥρας, τῶν τελωνῶν καί τῶν πορνῶν.
Ἡ ὀρθοδοξία καί ἡ μετάνοια δέν διαδραματίζονται ἀνάμεσα στό καλό καί τό κακό μιᾶς ἀνθρώπινης ἠθικῆς, ἀλλά ἀνάμεσα στούς δύο ληστές, δεξιά καί ἀριστερά στόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀνάμεσα στόν μετανοήσαντα καί ἀμετανόητο ληστή. Μέ ἄλλα λόγια καλούμεθα ὄχι νά γίνουμε τοῦτο ἤ ἐκεῖνο, ἀλλά νά εἴμαστε στό μέτρο πού μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Θεό.
"Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὑμῖν". Ἐμεῖς ἔχουμε χρέος ν' ἀρχίσουμε. Ἄν κάνουμε ἕνα βῆμα πρός τόν Θεό, Ἐκεῖνος κάνει δέκα πρός ἐμᾶς.
Ἡ κόλαση, ἀδελφοί μου, ξέρετε, δέν εἶναι γιά τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά γιά τούς ἀμετανόητους. Γιά ἐκείνους, πού δέν αἰσθάνονται τήν ἀναξιότητά τους, πού δέν γνωρίζουν τό μεγαλεῖο τῆς συγγνώμης, πού ἀγνοοῦν τόν παράδεισο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού δέν ζοῦν τήν ἐλπίδα τῆς πίστεως.
Ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά λέγη στόν κάθε ἄνθρωπο: Τίποτε μήν φοβᾶσαι, ποτέ μήν φοβᾶσαι καί μήν θλίβεσαι. Μιά καί μετανοεῖς ὅλα θά στά συγχωρέση ὁ Θεός. Μά κι οὔτε ὑπάρχει οὔτε μπορεῖ νά ὑπάρχη, νά γίνη στόν κόσμο τέτοιο κρῖμα, πού νά μήν τό συγχωρέση ὁ Θεός σέ κεῖνον πού μετανοεῖ ἀληθινά. Μά κι οὔτε μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά κάνη ἕνα τόσο μεγάλο ἁμάρτημα πού θά μποροῦσε νά ἐξαντλήση τήν ἀστείρευτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἄς ἔχουμε πάντοτε στό νοῦ μας πόσο σωτήρια εἶναι ἡ ἀποδοχή τῆς γυμνότητάς μας, ἡ ἀπόγνωση ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἡ βεβαιότητα, ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Πόσο ψεύτικες καί ἀνεπαρκεῖς εἶναι οἱ αὐτονόητες ἤ αὐτάρκεις καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων, ὅταν στήν καρδιά τοῦ κάθε μαθητῆ μπορεῖ νά κρύβεται καί ἕνας προδότης, γιατί δέν εἶναι μόνο ὁ Ἰούδας, ἤ ὅταν στήν καρδιά μιᾶς πόρνης μπορεῖ νά φυλάσσεται μιά ἁγνή καρδιά.
π. Α.Χ.
Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ ἄσκησις, σὺν ἁγιασμῷ· ὅθεν οὐδὲ πλούσιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ, ἀλλ' ὅσοι τοὺς θησαυρούς αὐτῶν ἐν χερσὶ πενήτων ἀποτίθενται. Ταῦτα καὶ Δαυῒδ ὁ Προφήτης διδάσκει λέγων· Δίκαιος ἀνὴρ ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν, ὁ κατατρυφῶν τοῦ Κυρίου καὶ τῷ φωτὶ περιπατῶν ὃς οὐ μὴ προσκόψῃ, ταῦτα δὲ πάντα, πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν γέγραπται ὅπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν, καὶ δῴη ἡμῖν Κύριος ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια.
Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα προβάλλει καί τιμᾶ τήν ἱερά μνήμη μιᾶς ἁγίας γυναικός, τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἡ ὁποία ξεκίνησε ἀπό τήν περιθωριακή ζωή καί τελειώθηκε στήν ἄσκηση. Ὁ βίος της εἶναι μιά ἀκραία ὁσιακή ἱστορία, ἱστορία ἀδαμικῆς γυμνότητας, φυσικῆς καί ψυχικῆς ἀπάθειας, ἀποβολῆς τῶν ἀνθρωπίνων ἰδιωμάτων, ἐγκαταλείψεως τῶν ἰδίων νοημάτων καί θελημάτων, ἀνακλήσεως τῆς ἀρχαίας ὑγείας τῆς ψυχῆς, ἱστορία τῆς παρθενίας τοῦ σώματος καί τοῦ πνεύματος, ἱστορία καταδύσεως στό ἄπειρο βάθος τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού ἑορτάζεται πρός τό τέλος τῆς Σαρακοστῆς, γιά ἐξέγερση καί βαθύ προβληματισμό, γιατί ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἔζησε τό χάος τῆς ἁμαρτίας καί ἀπεκάλυψε τό νόημα τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας καί συγγνώμης, ζώντας σαράντα ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου.
Ἀπεκάλυψε τό πόσο ἀπέραντη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς τούς ἀδύναμους καί ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Τό πόσο ἀναρίθμητοι εἶναι οἱ δρόμοι πού κατασκευάζει ὁ Θεός μέσα ἀπό τήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς, γιά νά ὁδηγήση τόν καθένα μας στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Τό μέ πόση ταπείνωση, πραότητα καί μακροθυμία ἑτοιμάζει καί ἀναμένει τήν μετάνοια τοῦ καθενός μας.
Πολλές φορές ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέσα στό Εὐαγγέλιο ἐπαναλαμβάνει, ὅτι οἱ "τελῶναι καί αἱ πόρναι προάγουσιν ἡμᾶς εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν", καί ἡ ἄποψη αὐτή ξενίζει τούς Φαρισαίους κάθε ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι σκανδαλίζονται ἐπί πλέον, γιατί ὁ Ἰησοῦς δέν περιφρονεῖ, ἀλλά ἀγκαλιάζει τούς ἁμαρτωλούς.
Ὁ Χριστός προβαίνει στήν προσφορά ἑνός νέου Νόμου χάριτος καί φιλανθρωπίας. Ἀποκαλύπτει στόν λαό Του ἕνα Θεό ἀγάπης καί συγγνώμης. Ἕνα Θεό σώζοντα τόν κόσμο. Ἕνα Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ πατέρας, ὁ φίλος, ὁ ἀδελφός, ὁ ὑπερασπιστής τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Κύριος παραμερίζει ὅλα τά ἀνθρώπινα τεκμήρια καί ἀπευθύνεται στόν κρυπτό τῆς καρδίας ἄνθρωπο. Ἔτσι Τόν βλέπουμε, στό Εὐαγγέλιο, νά ἐμπιστεύεται τήν μοιχαλίδα γυναίκα. Δέν πηγαίνει ἀντίθετα στόν Νόμο, ἀλλά ἀντιμετωπίζει τήν γυναίκα πέρα ἀπό τά φαινόμενα. Ἡ μοιχαλίδα εἶχε καταδικασθῆ σέ λιθοβολισμό. Ὁ Χριστός τήν ἐλευθερώνει, τήν ἀφήνει νά φύγη ἀναστημένη σέ μιά νέα ζωή. Εἶδε τήν καρδιά της, μίλησε στόν βαθύτερο ἑαυτό της. Τά φαινόμενα ξεπεράσθηκαν ἀπό μιά μεγάλη καί σωτηριώδη ἀλήθεια: τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου.
Τό "προνόμιο" ἑνός ἀνθρώπου πού πουλάει τό σῶμα του, τόν ἑαυτό του, καί προσποιεῖται τήν ἀγαπητική σχέση, εἶναι οἱ ἐμπειρίες τῆς ζωῆς του καί τό βίωμα τῆς κολάσεως. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τήν μεγαλύτερη κόλαση. Γιατί πραγματικά ὁ ἄνθρωπος πού ὑποβιβάζει τήν ἱερώτερη σχέση καί τήν κάνει ἀντικείμενο συναλλαγῆς, ζεῖ τήν πιό μεγάλη τραγωδία. Ἀρνεῖται οὐσιαστικά τήν κοινωνία καί τήν δημιουργία.
Ἡ τρομακτική ὅμως ἐμπειρία τῆς κακῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά γίνη ἀφετηρία γιά μιά νέα ζωή. Αὐτό συνέβη καί μέ τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία, πού ἔθεσε ὡς μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς της τήν μετάνοια καί τήν συγγνώμη.
Ἡ μνήμη μιᾶς Ἁγίας γυναικός, πού ἦταν πόρνη στόν πρότερό της βίο, μᾶς κάνει νά ἐμβαθύνουμε στό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας.
Τί ἀνοίγει ἀπό μέρους μας τόν δρόμο πρός τόν Κύριο, πού ἔρχεται νά σταυρωθῆ γιά τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ἤ τί εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς σώζει; Ἡ εὐσέβεια καί ἡ ἀρετή, ἡ σοφία καί δύναμή μας, ὅλη ἐκείνη ἡ ἀξιόμισθη φλυαρία καί πολυπραγμοσύνη σέ κάποιο σχῆμα τυπικῆς θρησκευτικότητας καί ἐπιβαλλόμενου ἠθικισμοῦ, ἤ οἱ οἰκτιρμοί καί τά ἐλέη, ἡ χάρη καί φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται μέ ὑπερβολή ἐρωτικῆς ἀγαθότητας, γιά νά σώση τόν ἄνθρωπο;
Ὁ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία μᾶς μαθαίνει, ὅτι ἐκεῖνο πού εἶναι ἀπαιτητό ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας ἤ ἡ ἀπόγνωση ἀπό τόν ἑαυτό μας, πού μᾶς στρέφει, ὅταν μᾶς κατακαίει ἡ δίψα τῆς προσωπικῆς ἐπικοινωνίας καί τῆς ἀγάπης καί μᾶς φλογίζη ὁ ἄνθρωπος τῆς ὀδύνης καί τοῦ θείου πόθου, στήν ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Δέν μποροῦμε νά ἐλπίζουμε στόν ἑαυτό μας, ἀλλά νά ἔχουμε πεποίθηση μόνο στόν Θεό, πού ἐγείρει τούς νεκρούς, "τούς νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ". Ἐκεῖνο πού τελικά μᾶς σώζει εἶναι ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σφραγίζει τό μυστήριο τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς αἰωνιότητας τοῦ ἀνθρώπου.
Κανένας δέν ἔχει ἐκπέσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Οὔτε καί μιά πόρνη. Γιατί ὁ ἄνθρωπος καί μέσα στήν ἁμαρτωλότητά του, ἀκόμη καί στά ἔσχατα ὅρια τῆς ἀξιοπρέπειάς του, δέν παύει νά εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ, καί γιατί "δέν εἶναι κακό ἡ γυναίκα, ἀλλά ἡ πορνεία", γράφει ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός. Μποροῦμε καί πρέπει νά μισοῦμε τήν πορνεία, ἀλλά ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε τήν πόρνη, πού δέν παύει νά εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ κι ὅταν φέρνει τήν πληγή καί τήν ὀδύνη τῶν πταισμάτων της. Ἄλλωστε ποιός μπορεῖ νά μᾶς βεβαιώση, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅ,τι πράττει ἤ ὅτι εἶναι ἐλεύθερος στίς πράξεις του ἤ ἀγαπᾶ αὐτό πού πράττει;
Ἡ Ὁσία Μαρία γίνεται τύπος τῶν πιστῶν, πού τόσο παγιδεύονται στόν πειρασμό τῆς αὐτοδικαίωσης καί τῆς αὐτάρκειας, γιατί δίνει αὐτό πού εἶναι: τό εἶναι της γυμνό, γιά νά τό ἐνδύση καί πάλη ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Δίνει ἀκριβῶς αὐτό πού γνωρίζει καί περιμένει ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπο: τήν ἄβυσσο τοῦ μυστηρίου τῆς καρδιᾶς, τήν μετάνοια, ἡ ὁποία μᾶς σώζει καί μᾶς ἁγιάζει.
Τό πρότυπο στό ὁποῖο ἀπέβλεπε πάντοτε ἡ Ἐκκλησία δέν ἦταν ἡ πληρότητα τῆς ἠθικῆς αὐτάρκειας, ἀλλά ὁ θρῆνος τῆς ἀδιάκοπης μετάνοιας, βεβαίωση τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στήν ἁμαρτία, πού προϋποθέτει μιά προσωπική καί βαθειά αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Αὐτό πού μετράει εἶναι, ὅτι ἡ ἀρετή ὑπάρχει γιά τήν ἀλήθεια καί ὄχι ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἀρετή. Αὐτό σημαίνει, ὅτι πρέπει νά ἀντιληφθοῦμε, νά ζήσουμε τήν μετάνοια μέ αὐθεντικά ὀρθόδοξο τρόπο.
"Ὁ αἰσθηθείς τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν, κρείττων ἐστί τοῦ ἐγείροντος τούς νεκρούς" καί αὐτό σημαίνει ὄχι ἁπλῶς "νά πουλήσουμε ὅ,τι ἔχουμε" - κατά τόν εὐαγγελικό λόγο - ἀλλά "νά πουλήσουμε ὅ,τι εἴμαστε". Νά τί λέγει ἡ Ὁσία Μαρία στόν Ἀββά Ζωσιμᾶ κατά τήν συνάντησή τους στήν ἔρημο: "Γιά ποιό λόγο ἦλθες ἄνθρωπε σέ μένα τήν ἁμαρτωλή; Γιά ποιό λόγο θέλησε νά δῆς μιά γυναίκα γυμνή ἀπό κάθε ἀρετή;"
Σέ ὁλόκληρη τήν πατερική παράδοση καί διδασκαλία τονίζεται, ὅτι ἡ μετάνοια δέν ἐξαντλεῖται σέ ὁρισμένες ἀντικειμενικές βελτιώσεις τῆς συμπεριφορᾶς, οὔτε σέ τύπους καί σχήματα ἐξωτερικά, ἀλλά ἀναφέρεται σέ μιά βαθύτερη καί καθολική ἀλλαγή στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι μιά παροδική συντριβή ἀπό τήν συναίσθηση διαπράξεως κάποιας ἁμαρτίας, ἀλλά μιά μόνιμη πνευματική κατάσταση, πού σημαίνει σταθερή κατεύθυνση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί συνεχῆ διάθεση γιά ἀνόρθωση, θεραπεία καί ἀνάληψη τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος.
Μετάνοια εἶναι ἡ ἀλλαγή τοῦ νοῦ, τό νέο φρόνημα, ἡ δυναμική μετάβαση "ἐκ τοῦ παρά φύσιν εἰς τό κατά φύσιν, καί ἐκ τοῦ διαβόλου πρός τόν Θεόν ἐπάνοδος δι' ἀσκήσεως καί πόνων". Αὐτός ὁ ὁρισμός καθιστᾶ σαφές, ὅτι ἡ μετάνοια δέν εἶναι συμμόρφωση πρός τόν Νόμο, ἀλλά συγκλονιστική συνάντηση μέ τόν Χριστό. Δέν εἶναι εἴσοδος σέ μιά κοινότητα Φαρισαίων, ἀλλά στήν Ἐκκλησία τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, τῶν ἐργατῶν τῆς ἑνδεκάτης ὥρας, τῶν τελωνῶν καί τῶν πορνῶν.
Ἡ ὀρθοδοξία καί ἡ μετάνοια δέν διαδραματίζονται ἀνάμεσα στό καλό καί τό κακό μιᾶς ἀνθρώπινης ἠθικῆς, ἀλλά ἀνάμεσα στούς δύο ληστές, δεξιά καί ἀριστερά στόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀνάμεσα στόν μετανοήσαντα καί ἀμετανόητο ληστή. Μέ ἄλλα λόγια καλούμεθα ὄχι νά γίνουμε τοῦτο ἤ ἐκεῖνο, ἀλλά νά εἴμαστε στό μέτρο πού μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Θεό.
"Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὑμῖν". Ἐμεῖς ἔχουμε χρέος ν' ἀρχίσουμε. Ἄν κάνουμε ἕνα βῆμα πρός τόν Θεό, Ἐκεῖνος κάνει δέκα πρός ἐμᾶς.
Ἡ κόλαση, ἀδελφοί μου, ξέρετε, δέν εἶναι γιά τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά γιά τούς ἀμετανόητους. Γιά ἐκείνους, πού δέν αἰσθάνονται τήν ἀναξιότητά τους, πού δέν γνωρίζουν τό μεγαλεῖο τῆς συγγνώμης, πού ἀγνοοῦν τόν παράδεισο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού δέν ζοῦν τήν ἐλπίδα τῆς πίστεως.
Ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά λέγη στόν κάθε ἄνθρωπο: Τίποτε μήν φοβᾶσαι, ποτέ μήν φοβᾶσαι καί μήν θλίβεσαι. Μιά καί μετανοεῖς ὅλα θά στά συγχωρέση ὁ Θεός. Μά κι οὔτε ὑπάρχει οὔτε μπορεῖ νά ὑπάρχη, νά γίνη στόν κόσμο τέτοιο κρῖμα, πού νά μήν τό συγχωρέση ὁ Θεός σέ κεῖνον πού μετανοεῖ ἀληθινά. Μά κι οὔτε μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά κάνη ἕνα τόσο μεγάλο ἁμάρτημα πού θά μποροῦσε νά ἐξαντλήση τήν ἀστείρευτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἄς ἔχουμε πάντοτε στό νοῦ μας πόσο σωτήρια εἶναι ἡ ἀποδοχή τῆς γυμνότητάς μας, ἡ ἀπόγνωση ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἡ βεβαιότητα, ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Πόσο ψεύτικες καί ἀνεπαρκεῖς εἶναι οἱ αὐτονόητες ἤ αὐτάρκεις καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων, ὅταν στήν καρδιά τοῦ κάθε μαθητῆ μπορεῖ νά κρύβεται καί ἕνας προδότης, γιατί δέν εἶναι μόνο ὁ Ἰούδας, ἤ ὅταν στήν καρδιά μιᾶς πόρνης μπορεῖ νά φυλάσσεται μιά ἁγνή καρδιά.
π. Α.Χ.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
AΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΕΝ ΚΑΛΥΜΝΩ( Ε΄Κυριακή των Νηστειών, +7Απριλίου).
Ο νεοφανής αυτός φωτεινός αστέρας του στερεώματος της
Εκκλησίας γεννήθηκε το 1862 σε πτωχική οικογένεια της Ανατολικής
Θράκης. Ήδη από την παιδική του ηλικία, η ανάγνωση των Βίων των
αγίων άναψε στην καρδιά του τον πόθο να ασπασθεί τον μοναχικό βίο·
οι γονείς του όμως είχαν άλλα σχέδια: τον υποχρέωσαν να διακόψει το
σχολείο σε ηλικία δώδεκα ετών και να αναλάβει τη διαχείριση ενός
μαγαζιού. Παρά τις απειλές της μητέρας του, που του έλεγε: «Αν
καλογερέψεις θα πεθάνω!», έφυγε μία ημέρα και, «ωσάν το ελάφι που
τρέχει προς τις πηγές των υδάτων» (πρβλ. Ψαλμ. 41, 1), έφθασε στη
Σκήτη της Αγίας Άννης στο Άγιον Όρος. Ο νεαρός δόκιμος επέδειξε
μεγάλη αποταγή και πλήρη υπακοή. Μία ημέρα οι συμμοναστές του τού
έδωσαν να φάει ρεβίθια δίχως όμως την ευλογία του Γέροντός του. Είδε
τότε έναν δαίμονα να στέκεται μπροστά, να τον περιπαίζει, λέγοντάς
του θριαμβευτικά: «Σε εξαπάτησα!».
Δώδεκα χρόνια αργότερα (1887), μετέβη σε προσκύνημα στους
Αγίους Τόπους και, αφού προσκύνησε τα σεπτά σκηνώματα, εισήλθε
στη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβά, κοντά στον Ιορδάνη
ποταμό, όπου εκάρη μοναχός το 1890. Μετά από μια δεύτερη παραμονή
στη Σκήτη της Αγίας Άννης, με σκοπό να τελειοποιηθεί στην
αγιογραφία, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και υπηρέτησε επί ένα έτος
στην Πατριαρχική Σχολή των Ιεροσολύμων. Το 1907, μπόρεσε να
αποσυρθεί σε σπήλαιο της Σκήτης της Μονής Χοζεβά, για να επιδοθεί
στην ησυχαστική βιοτή. Μόνη του ασχολία ήταν η προσευχή και η
αγιογραφία· έτρωγε μόνο μια κουταλιά βρεγμένο σιτάρι την ημέρα και
έπινε λίγο νερό από ένα γειτονικό χείμαρρο. Υπό την απειλή των
μουσουλμάνων, που λήστευαν και λεηλατούσαν τους τόπους που
κατοικούσαν χριστιανοί, υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα
(1916) και, αφού διέμεινε στην Πάτμο και σε άλλους τόπους,
επέστρεψε στον Άθω.
Μία ημέρα, που βρισκόταν στην Αθήνα για να εφοδιαστεί με υλικά
για την αγιογραφία, πληροφορήθηκε ότι τον αναζητούσε ο
μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος [9 Νοεμ.]. Αμέσως μετέβη στην
Αίγινα και παρέμεινε στην υπηρεσία του αγίου Νεκταρίου μέχρι τη
μακαριστή κοίμησή του. Η συναναστροφή του με τον λαμπρό αυτόν
άγιο της εποχής μας συνέβαλε τα μέγιστα στην ολοκλήρωση της
πνευματικής κατάρτισης του ασκητή Σάββα, ο οποίος διδάχθηκε από
την υπομονή του αγίου στις δοκιμασίες, την ταπεινοφροσύνη του, τις
πατρικές συμβουλές του καθώς και από το οσιακό τέλος του, που
συνοδεύτηκε από θαύματα.
Μετά τη σεπτή κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, παρέμεινε για ένα
διάστημα στην Αίγινα, σ’ ένα κελλί κοντά στη μονή, ως εφημέριος της
αδελφότητος, διδάσκοντας επίσης στις μοναχές αγιογραφία και
βυζαντινή ψαλτική. Κάποτε, μετά από περίοδο σαράντα ημερών
εγκλεισμού, βγήκε από το κελλί του κρατώντας την πρώτη εικόνα του
αγίου Νεκταρίου και με παρρησία έδωσε εντολή στην ηγουμένη της
μονής, παρά τους ανθρώπινους δισταγμούς της, να την τοποθετήσει
μέσα στον ναό για προσκύνηση. Τόσο τελείως πληροφορημένος ήταν εκ
Θεού για την αναμφίβολη αγιότητα του αγίου του.
Η συρροή επισκεπτών στη Μονή της Αγίας Τριάδος αποτελούσε
ωστόσο εμπόδιο για την ησυχία, την οποία θεωρούσε ως το πλέον
ανεκτίμητο αγαθό, οπότε ο ταπεινός Σάββας έφυγε εκ νέου και
αποσύρθηκε στη Μονή των Αγίων Πάντων στην Κάλυμνο (1926).
Έκτισε εκεί μια μικρή καλύβη, λίγο υψηλότερα από τη μονή, στο
ακριβές σημείο που είχε προείπει ο κτίτορας της μονής πριν εκδημήσει
λίγα χρόνια πρωτύτερα. Επί είκοσι δύο χρόνια, ο όσιος Σάββας τελούσε
τακτικά τις ακολουθίες, εξομολογούσε τις μοναχές και κατηχούσε τον
λαό, μεριμνώντας ιδιαιτέρως για τις χήρες, τους πτωχούς και τα
ορφανά. Τρεφόταν με λίγα κομμάτια πρόσφορο βρεγμένο με λίγο νάμα
ή με αφέψημα δεντρολίβανου. Όταν έφτανε το βράδυ, αφού όλη την
ημέρα αγιογραφούσε ή εξομολογούσε, έπαιρνε συχνά μια βαριοπούλα
και έσπαγε πέτρες, ώστε, όπως έλεγε, να μη λάβει τροφή χωρίς να έχει
εργαστεί. Δύο ώρες το πολύ παραχωρούσε τον ύπνο για τον ασκητικό
εαυτό του, καθισμένος σε μια καρέκλα δίχως ράχη. Όλο τον υπόλοιπο
χρόνο τον αφιέρωνε στον Κύριο και στους εν Χριστώ αδελφούς του.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προσευχόταν όρθιος
επί νύχτες ολόκληρες, μεσιτεύοντας υπέρ του λαού· και, όταν τα
εχθρικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το νησί, έκανε στην επίβουλη
κατεύθυνσή τους το σημείο του Σταυρού.
Παρ’ ότι πάνω απ’ όλα αγαπούσε τη φίλη του την ησυχία, έτρεχε
αμέσως μόλις τον καλούσαν για να φέρει στους δεινοπαθούντες την
παρηγορία του Θεού και για να τους κάνει κοινωνούς του διάπυρου έρωτά του για τον Χριστό. Εξομολογούσε επί ώρες ατελείωτες,
θρηνώντας για τα ανομήματα των πνευματικών του τέκνων και
οδηγώντας τα στη χαρά της σωτηρίας. Όταν προσευχόταν, στον ναό ή
στο κελλί του, ο τόπος γέμιζε απερίγραπτη ευωδία που απλωνόταν και
στα πέριξ. Η ίδια αυτή ευωδία αναδίδεται ακόμη σήμερα από τον τάφο
του αγίου.
Παντελώς ξένος στις οικονομικές μέριμνες, είχε ως αρχή να μην
αφήνει ποτέ χρήματα να διανυκτερεύουν κάτω από τη στέγη του και
μοίραζε αμέσως ό,τι του έδιναν για τις εικόνες που έφτιαχνε ή για
κάποια ακολουθία που τελούσε. Στους εργάτες που εργάζονταν στην
καλύβη του, έλεγε να πάνε μόνοι τους να πάρουν την αμοιβή τους από
το συρτάρι που έριχνε φύρδην-μίγδην ό,τι χρήματα λάμβανε αλλά δεν
αποκτούσε.
Προς τα τέλη της επίγειας διαμονής του, ο όσιος του Θεού Σάββας
περιήλθε σε κατάστασης έντονης περισυλλογής και κατάνυξης και
αποσύρθηκε επί τρεις ημέρες χωρίς να δει απολύτως κανέναν. Κατόπιν
έδωσε τις τελευταίες του συμβουλές για την αγάπη του Χριστού και για
την υπακοή στις εντολές Του και, αναλαμβάνοντας ξαφνικά δυνάμεις,
χτύπησε τα χέρια του επαναλαμβάνοντας ωσάν ένα άκακο τέκνο της
Βασιλείας του Θεού: «Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος!». Μία
μοναχή είδε τότε τη ψυχή του αγίου να ανέρχεται στους ουρανούς μέσα
σε χρυσή νεφέλη, συνοδευόμενη από ουράνιες μελωδίες (7 Απριλίου
1948).
Όταν το 1957 ανοίχθηκε ο τάφος του, ευωδία απλώθηκε σε όλη την
περιοχή μέχρι τις παρυφές της πόλης. Το θείο αυτό γεγονός
χαιρετίσθηκε με κωδωνοκρουσίες στη μονή του καθώς και σε όλους
τους ναούς της Καλύμνου. Πολυάριθμα θαύματα επιτελέσθηκαν τότε
και ασφαλώς δεν παύουν να επιτελούνται στον όλβιο τάφο του, χάριν
των κατοίκων του νησιού αλλά και των ευλαβών προσκυνητών που έρχονται από μακριά για να λάβουν με πίστη την ευλογία και χάρη του αγίου. Η τιμή του αναγνωρίστηκε επίσημα το 1992 από το Οικουμενικό
Πατριαρχείο.
Απλός, ταπεινός και λάθρα βιώσας, ασκητής και άνθρωπος της
προσευχής στο ύψος των αρχαίων Πατέρων, ο όσιος πατήρ ημών
Σάββας αποτελεί τέλεια εικόνα του αληθινού μοναχού και
μεταρσιωμένου λάτρη του Κυρίου, απαράλλαχτη ανά τους αιώνες. Σ’
ένα από τα λιγοστά κείμενά του, γράφει: «Μοναχός είναι εκείνος, ο οποίος πενθεί και κλαίει για τις αμαρτίες του και δεν φροντίζει να σκέφτεται ξένες αμαρτίες, ούτε κατακρίνει κανέναν ούτε οργίζεται με κάποιον, αλλά υπομένει με ευχαριστία κάθε ζημιά και περιφρόνηση που
του γίνεται, για να έχει παρρησία προς τον Θεό, τον ουράνιο Κριτή και Πατέρα όλων»
[Συναξαριστής Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, μην Απρίλιος.]
Ο νεοφανής αυτός φωτεινός αστέρας του στερεώματος της
Εκκλησίας γεννήθηκε το 1862 σε πτωχική οικογένεια της Ανατολικής
Θράκης. Ήδη από την παιδική του ηλικία, η ανάγνωση των Βίων των
αγίων άναψε στην καρδιά του τον πόθο να ασπασθεί τον μοναχικό βίο·
οι γονείς του όμως είχαν άλλα σχέδια: τον υποχρέωσαν να διακόψει το
σχολείο σε ηλικία δώδεκα ετών και να αναλάβει τη διαχείριση ενός
μαγαζιού. Παρά τις απειλές της μητέρας του, που του έλεγε: «Αν
καλογερέψεις θα πεθάνω!», έφυγε μία ημέρα και, «ωσάν το ελάφι που
τρέχει προς τις πηγές των υδάτων» (πρβλ. Ψαλμ. 41, 1), έφθασε στη
Σκήτη της Αγίας Άννης στο Άγιον Όρος. Ο νεαρός δόκιμος επέδειξε
μεγάλη αποταγή και πλήρη υπακοή. Μία ημέρα οι συμμοναστές του τού
έδωσαν να φάει ρεβίθια δίχως όμως την ευλογία του Γέροντός του. Είδε
τότε έναν δαίμονα να στέκεται μπροστά, να τον περιπαίζει, λέγοντάς
του θριαμβευτικά: «Σε εξαπάτησα!».
Δώδεκα χρόνια αργότερα (1887), μετέβη σε προσκύνημα στους
Αγίους Τόπους και, αφού προσκύνησε τα σεπτά σκηνώματα, εισήλθε
στη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβά, κοντά στον Ιορδάνη
ποταμό, όπου εκάρη μοναχός το 1890. Μετά από μια δεύτερη παραμονή
στη Σκήτη της Αγίας Άννης, με σκοπό να τελειοποιηθεί στην
αγιογραφία, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και υπηρέτησε επί ένα έτος
στην Πατριαρχική Σχολή των Ιεροσολύμων. Το 1907, μπόρεσε να
αποσυρθεί σε σπήλαιο της Σκήτης της Μονής Χοζεβά, για να επιδοθεί
στην ησυχαστική βιοτή. Μόνη του ασχολία ήταν η προσευχή και η
αγιογραφία· έτρωγε μόνο μια κουταλιά βρεγμένο σιτάρι την ημέρα και
έπινε λίγο νερό από ένα γειτονικό χείμαρρο. Υπό την απειλή των
μουσουλμάνων, που λήστευαν και λεηλατούσαν τους τόπους που
κατοικούσαν χριστιανοί, υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα
(1916) και, αφού διέμεινε στην Πάτμο και σε άλλους τόπους,
επέστρεψε στον Άθω.
Μία ημέρα, που βρισκόταν στην Αθήνα για να εφοδιαστεί με υλικά
για την αγιογραφία, πληροφορήθηκε ότι τον αναζητούσε ο
μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος [9 Νοεμ.]. Αμέσως μετέβη στην
Αίγινα και παρέμεινε στην υπηρεσία του αγίου Νεκταρίου μέχρι τη
μακαριστή κοίμησή του. Η συναναστροφή του με τον λαμπρό αυτόν
άγιο της εποχής μας συνέβαλε τα μέγιστα στην ολοκλήρωση της
πνευματικής κατάρτισης του ασκητή Σάββα, ο οποίος διδάχθηκε από
την υπομονή του αγίου στις δοκιμασίες, την ταπεινοφροσύνη του, τις
πατρικές συμβουλές του καθώς και από το οσιακό τέλος του, που
συνοδεύτηκε από θαύματα.
Μετά τη σεπτή κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, παρέμεινε για ένα
διάστημα στην Αίγινα, σ’ ένα κελλί κοντά στη μονή, ως εφημέριος της
αδελφότητος, διδάσκοντας επίσης στις μοναχές αγιογραφία και
βυζαντινή ψαλτική. Κάποτε, μετά από περίοδο σαράντα ημερών
εγκλεισμού, βγήκε από το κελλί του κρατώντας την πρώτη εικόνα του
αγίου Νεκταρίου και με παρρησία έδωσε εντολή στην ηγουμένη της
μονής, παρά τους ανθρώπινους δισταγμούς της, να την τοποθετήσει
μέσα στον ναό για προσκύνηση. Τόσο τελείως πληροφορημένος ήταν εκ
Θεού για την αναμφίβολη αγιότητα του αγίου του.
Η συρροή επισκεπτών στη Μονή της Αγίας Τριάδος αποτελούσε
ωστόσο εμπόδιο για την ησυχία, την οποία θεωρούσε ως το πλέον
ανεκτίμητο αγαθό, οπότε ο ταπεινός Σάββας έφυγε εκ νέου και
αποσύρθηκε στη Μονή των Αγίων Πάντων στην Κάλυμνο (1926).
Έκτισε εκεί μια μικρή καλύβη, λίγο υψηλότερα από τη μονή, στο
ακριβές σημείο που είχε προείπει ο κτίτορας της μονής πριν εκδημήσει
λίγα χρόνια πρωτύτερα. Επί είκοσι δύο χρόνια, ο όσιος Σάββας τελούσε
τακτικά τις ακολουθίες, εξομολογούσε τις μοναχές και κατηχούσε τον
λαό, μεριμνώντας ιδιαιτέρως για τις χήρες, τους πτωχούς και τα
ορφανά. Τρεφόταν με λίγα κομμάτια πρόσφορο βρεγμένο με λίγο νάμα
ή με αφέψημα δεντρολίβανου. Όταν έφτανε το βράδυ, αφού όλη την
ημέρα αγιογραφούσε ή εξομολογούσε, έπαιρνε συχνά μια βαριοπούλα
και έσπαγε πέτρες, ώστε, όπως έλεγε, να μη λάβει τροφή χωρίς να έχει
εργαστεί. Δύο ώρες το πολύ παραχωρούσε τον ύπνο για τον ασκητικό
εαυτό του, καθισμένος σε μια καρέκλα δίχως ράχη. Όλο τον υπόλοιπο
χρόνο τον αφιέρωνε στον Κύριο και στους εν Χριστώ αδελφούς του.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προσευχόταν όρθιος
επί νύχτες ολόκληρες, μεσιτεύοντας υπέρ του λαού· και, όταν τα
εχθρικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το νησί, έκανε στην επίβουλη
κατεύθυνσή τους το σημείο του Σταυρού.
Παρ’ ότι πάνω απ’ όλα αγαπούσε τη φίλη του την ησυχία, έτρεχε
αμέσως μόλις τον καλούσαν για να φέρει στους δεινοπαθούντες την
παρηγορία του Θεού και για να τους κάνει κοινωνούς του διάπυρου έρωτά του για τον Χριστό. Εξομολογούσε επί ώρες ατελείωτες,
θρηνώντας για τα ανομήματα των πνευματικών του τέκνων και
οδηγώντας τα στη χαρά της σωτηρίας. Όταν προσευχόταν, στον ναό ή
στο κελλί του, ο τόπος γέμιζε απερίγραπτη ευωδία που απλωνόταν και
στα πέριξ. Η ίδια αυτή ευωδία αναδίδεται ακόμη σήμερα από τον τάφο
του αγίου.
Παντελώς ξένος στις οικονομικές μέριμνες, είχε ως αρχή να μην
αφήνει ποτέ χρήματα να διανυκτερεύουν κάτω από τη στέγη του και
μοίραζε αμέσως ό,τι του έδιναν για τις εικόνες που έφτιαχνε ή για
κάποια ακολουθία που τελούσε. Στους εργάτες που εργάζονταν στην
καλύβη του, έλεγε να πάνε μόνοι τους να πάρουν την αμοιβή τους από
το συρτάρι που έριχνε φύρδην-μίγδην ό,τι χρήματα λάμβανε αλλά δεν
αποκτούσε.
Προς τα τέλη της επίγειας διαμονής του, ο όσιος του Θεού Σάββας
περιήλθε σε κατάστασης έντονης περισυλλογής και κατάνυξης και
αποσύρθηκε επί τρεις ημέρες χωρίς να δει απολύτως κανέναν. Κατόπιν
έδωσε τις τελευταίες του συμβουλές για την αγάπη του Χριστού και για
την υπακοή στις εντολές Του και, αναλαμβάνοντας ξαφνικά δυνάμεις,
χτύπησε τα χέρια του επαναλαμβάνοντας ωσάν ένα άκακο τέκνο της
Βασιλείας του Θεού: «Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος!». Μία
μοναχή είδε τότε τη ψυχή του αγίου να ανέρχεται στους ουρανούς μέσα
σε χρυσή νεφέλη, συνοδευόμενη από ουράνιες μελωδίες (7 Απριλίου
1948).
Όταν το 1957 ανοίχθηκε ο τάφος του, ευωδία απλώθηκε σε όλη την
περιοχή μέχρι τις παρυφές της πόλης. Το θείο αυτό γεγονός
χαιρετίσθηκε με κωδωνοκρουσίες στη μονή του καθώς και σε όλους
τους ναούς της Καλύμνου. Πολυάριθμα θαύματα επιτελέσθηκαν τότε
και ασφαλώς δεν παύουν να επιτελούνται στον όλβιο τάφο του, χάριν
των κατοίκων του νησιού αλλά και των ευλαβών προσκυνητών που έρχονται από μακριά για να λάβουν με πίστη την ευλογία και χάρη του αγίου. Η τιμή του αναγνωρίστηκε επίσημα το 1992 από το Οικουμενικό
Πατριαρχείο.
Απλός, ταπεινός και λάθρα βιώσας, ασκητής και άνθρωπος της
προσευχής στο ύψος των αρχαίων Πατέρων, ο όσιος πατήρ ημών
Σάββας αποτελεί τέλεια εικόνα του αληθινού μοναχού και
μεταρσιωμένου λάτρη του Κυρίου, απαράλλαχτη ανά τους αιώνες. Σ’
ένα από τα λιγοστά κείμενά του, γράφει: «Μοναχός είναι εκείνος, ο οποίος πενθεί και κλαίει για τις αμαρτίες του και δεν φροντίζει να σκέφτεται ξένες αμαρτίες, ούτε κατακρίνει κανέναν ούτε οργίζεται με κάποιον, αλλά υπομένει με ευχαριστία κάθε ζημιά και περιφρόνηση που
του γίνεται, για να έχει παρρησία προς τον Θεό, τον ουράνιο Κριτή και Πατέρα όλων»
[Συναξαριστής Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, μην Απρίλιος.]
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
ΤΑ ΑΓΈΝΝΗΤΑ ΜΩΡΆ ΑΚΟΎΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΟΎΝ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΉ ΤΟΥ ΘΕΟΎ
Είμαι εφημέριος στον Ιερό ναό του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου . Μια μέρα μια νεαρή γυναίκα έρχεται κοντά μου κλαίγοντας.
Μου είπε ότι ήταν έγκυος.
Ότι ήθελε πολύ το παιδί της.
Ότι προσπαθεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Ότι έχασε μερικές εγκυμοσύνες.
Λέω: και γιατί κλαις;
Πατέρα, η εγκυμοσύνη είναι έκτοπη.
Το μικροσκοπικό μωρό ακόμα δεν έχει προσκολληθεί στο ενδομήτριο.
Είναι κάπου σε μια σάλπιγγα.
Ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να κάνω έκτρωση. Γιατί αλλιώς είμαι καταδικασμένη να πεθάνω όταν μεγαλώσει εκεί .
Ο πόνος της με ευαισθητοποίησε λίγο. Συνοφρυώθηκα για να μην δείξω ότι έτρεμα.
Λέω: - "Λοιπόν, ας μιλήσουμε με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο για να λυθεί το θέμα."
-"Δεν μπορώ να γίνω γονιός, το έμβρυο είναι παγιδευμένο εκεί, δεν θα πάει πουθενά.
Και ο γιατρός μου συμβουλεύτηκε έναν άλλο γυναικολόγο. Και οι δύο είπαν ότι η άμβλωση πρέπει οπωσδήποτε να προκληθεί."
Έσφιξα τα δόντια μου αβοήθητα.
Είπα:
-" Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος μπορεί να πει στο μωρό να φύγει από εκεί και να πάει στην κούνια της μήτρας."
-" Όχι, πατέρα, είναι αδύνατο, "είπε η κοπέλα δακρυσμένη.
Της έπιασα το χέρι.
-" Πιστεύετε ότι ο Θεός μπορεί να μετακινήσει το μωρό από εκεί;
Ότι έχει αυτή τη δύναμη;"
-" Ναι, πατέρα. "
-" Λοιπόν, ας προσευχηθούμε."
Είπα αμέσως μια προσευχή από το μυαλό μου.
" Κύριε, Κύριε, εσύ που πρόσταξες τον Αβραάμ να μετακομίσει από τα εδάφη των πατέρων του στη Χαναάν, και του έδωσες αυτή τη γη,
σε παρακαλούμε, με την αγνή επιμονή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου του οποίου το πρόσωπο έχουμε εδώ,
πρόσταξε αυτό το μωρό να μετακινηθεί στο μέρος όπου θα αναπτυχθεί χωρίς κίνδυνο."
Το κορίτσι με κοίταξε σαν να ήμουν αρκούδα.
Της έδωσα τον Ακάθιστο του Σκεπάσματος της Θεοτόκου και τον Ακάθιστο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου.
Είπα:
-" Δεν θα κάνουμε αποβολή γιατί το μωρό κάνει όπως του λέει ο Θεός."
Την επόμενη μέρα λαμβάνω μήνυμα.
Η κοπέλα πήγε ξανά στον γυναικολόγο.
Το μωρό έχει μετακινηθεί στη μήτρα.
Είναι τέλειο και μεγαλώνει υπέροχα φώναζε! .
Το κορίτσι έκλαιγε πάλι, αλλά τώρα από χαρά.!
Δόξα τω θεώ!
Άγιε Τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών!
Είμαι εφημέριος στον Ιερό ναό του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου . Μια μέρα μια νεαρή γυναίκα έρχεται κοντά μου κλαίγοντας.
Μου είπε ότι ήταν έγκυος.
Ότι ήθελε πολύ το παιδί της.
Ότι προσπαθεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Ότι έχασε μερικές εγκυμοσύνες.
Λέω: και γιατί κλαις;
Πατέρα, η εγκυμοσύνη είναι έκτοπη.
Το μικροσκοπικό μωρό ακόμα δεν έχει προσκολληθεί στο ενδομήτριο.
Είναι κάπου σε μια σάλπιγγα.
Ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να κάνω έκτρωση. Γιατί αλλιώς είμαι καταδικασμένη να πεθάνω όταν μεγαλώσει εκεί .
Ο πόνος της με ευαισθητοποίησε λίγο. Συνοφρυώθηκα για να μην δείξω ότι έτρεμα.
Λέω: - "Λοιπόν, ας μιλήσουμε με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο για να λυθεί το θέμα."
-"Δεν μπορώ να γίνω γονιός, το έμβρυο είναι παγιδευμένο εκεί, δεν θα πάει πουθενά.
Και ο γιατρός μου συμβουλεύτηκε έναν άλλο γυναικολόγο. Και οι δύο είπαν ότι η άμβλωση πρέπει οπωσδήποτε να προκληθεί."
Έσφιξα τα δόντια μου αβοήθητα.
Είπα:
-" Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος μπορεί να πει στο μωρό να φύγει από εκεί και να πάει στην κούνια της μήτρας."
-" Όχι, πατέρα, είναι αδύνατο, "είπε η κοπέλα δακρυσμένη.
Της έπιασα το χέρι.
-" Πιστεύετε ότι ο Θεός μπορεί να μετακινήσει το μωρό από εκεί;
Ότι έχει αυτή τη δύναμη;"
-" Ναι, πατέρα. "
-" Λοιπόν, ας προσευχηθούμε."
Είπα αμέσως μια προσευχή από το μυαλό μου.
" Κύριε, Κύριε, εσύ που πρόσταξες τον Αβραάμ να μετακομίσει από τα εδάφη των πατέρων του στη Χαναάν, και του έδωσες αυτή τη γη,
σε παρακαλούμε, με την αγνή επιμονή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου του οποίου το πρόσωπο έχουμε εδώ,
πρόσταξε αυτό το μωρό να μετακινηθεί στο μέρος όπου θα αναπτυχθεί χωρίς κίνδυνο."
Το κορίτσι με κοίταξε σαν να ήμουν αρκούδα.
Της έδωσα τον Ακάθιστο του Σκεπάσματος της Θεοτόκου και τον Ακάθιστο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου.
Είπα:
-" Δεν θα κάνουμε αποβολή γιατί το μωρό κάνει όπως του λέει ο Θεός."
Την επόμενη μέρα λαμβάνω μήνυμα.
Η κοπέλα πήγε ξανά στον γυναικολόγο.
Το μωρό έχει μετακινηθεί στη μήτρα.
Είναι τέλειο και μεγαλώνει υπέροχα φώναζε! .
Το κορίτσι έκλαιγε πάλι, αλλά τώρα από χαρά.!
Δόξα τω θεώ!
Άγιε Τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών!
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ο Άγιος Σάββας της Καλύμνου εορτάζει την Ε' Κυριακή των Νηστειών. Ετέλεσε την κηδεία του Αγίου Νεκταρίου και είναι ο πρώτος που αγιογράφησε εικόνα του Αγίου Νεκταρίου και τον προσκύνησε ως Άγιο!
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Η συντέλεια του κόσμου
( Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος )
Δέν εἶναι μακριά ὁ χρόνος τῆς συντέλειας, ἀλλ' ὁ κόσμος βαδίζει ἤδη πρός τό τέλος του. Αὐτό φανερώνουν οἱ πόλεμοι, οι θλίψεις, οι σεισμοί καί ἡ ἀγάπη πού ἔχει σβήσει.
Γιατί, όπως όταν ψυχορραγεί τό σῶμα καί βρίσκεται κοντά στό θάνατο, ὑφίσταται ἄπειρους πόνους, καί τό σπίτι, ὅταν πρόκειται νά καταρρεύσει, καταρρέουν συνήθως νωρίτερα τμήματα ἀπ' τήν οροφή κι ἀπ' τους τοίχους, ἔτσι πλησιάζει καί βρίσκεται στα πρόθυρα ή συντέλεια καί γι' αὐτό ἔχουν διασπαρεῖ παντοῦ τά κακά.
Γιατί, ἐάν τότε ἦταν κοντά ὁ Κύριος, τώρα εἶναι πολύ περισσότερο. Γιατί, ὅταν αὐτά λέγονται πρό τετρακοσίων ἐτῶν κι ὁ Παῦλος ὀνόμαζε τόν καιρό ἐκεῖνο πλήρωμα τῶν χρόνων, πολύ περισσότερο πρέπει νά ὀνομαστεῖ ἔτσι ὁ σημερινός καιρός.
Ἀπ' τήν ΛΔ΄ 34 Ὁμιλία του «Εις το κατά Ιωάννην».
( Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος )
Δέν εἶναι μακριά ὁ χρόνος τῆς συντέλειας, ἀλλ' ὁ κόσμος βαδίζει ἤδη πρός τό τέλος του. Αὐτό φανερώνουν οἱ πόλεμοι, οι θλίψεις, οι σεισμοί καί ἡ ἀγάπη πού ἔχει σβήσει.
Γιατί, όπως όταν ψυχορραγεί τό σῶμα καί βρίσκεται κοντά στό θάνατο, ὑφίσταται ἄπειρους πόνους, καί τό σπίτι, ὅταν πρόκειται νά καταρρεύσει, καταρρέουν συνήθως νωρίτερα τμήματα ἀπ' τήν οροφή κι ἀπ' τους τοίχους, ἔτσι πλησιάζει καί βρίσκεται στα πρόθυρα ή συντέλεια καί γι' αὐτό ἔχουν διασπαρεῖ παντοῦ τά κακά.
Γιατί, ἐάν τότε ἦταν κοντά ὁ Κύριος, τώρα εἶναι πολύ περισσότερο. Γιατί, ὅταν αὐτά λέγονται πρό τετρακοσίων ἐτῶν κι ὁ Παῦλος ὀνόμαζε τόν καιρό ἐκεῖνο πλήρωμα τῶν χρόνων, πολύ περισσότερο πρέπει νά ὀνομαστεῖ ἔτσι ὁ σημερινός καιρός.
Ἀπ' τήν ΛΔ΄ 34 Ὁμιλία του «Εις το κατά Ιωάννην».
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Μια ζωή κυνηγάμε όνειρα.
Κι όμως μια ζωή τ’ αρνούμαστε.
Ο φόβος κυριεύει.
Μην τυχόν πληγωθούμε…μην «αποτύχουμε».
Καταπιεσμένες ζωές κρύβονται σε χαμόγελα, σε φιλιά, σε διασκεδάσεις. Όλα ψεύτικα.
Γιατί πιο πολύ από την χαρά, αγαπήσαμε το κρυφτό, το δράμα, το δάκρυ, την μιζέρια μας.
Εγκλωβιστήκαμε μέσα στα ερωτήματα και ξεχάσαμε να βρούμε τις απαντήσεις.
Εθιστήκαμε στην πίκρα, στην μελαγχολία, στη νοσταλγία.
Μα ο χρόνος δεν κάνει στάση.
Δεν περιμένει πότε εμείς θα ξεκινήσουμε να ζούμε.
Βία, πώρωση, φανατισμός, οργή και θλίψη.
Μεγαλώνουμε ελπίζοντας να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, χωρίς να θελουμε να αλλάξουμε.
Θελουμε να μεγαλώσουμε να γίνουνε τρανοί.
Αντί να θέλουμε να γίνουμε παιδιά.
Κανείς δεν γεννιέται έτσι. Κακός, λυπημένος, κομπλεξικός, φοβισμένος, οργισμένος, βίαιος…
Το παιδί…
Εκείνο το παιδί θα ήθελα να συναντήσω.
Να το αγκαλιάσω.
Να του μιλήσω.
Να δω εκείνο το βλέμμα της αθωότητας, της ειρήνης.
Εκείνο το παιδί που χαιρόταν με τα απλά.
Το παιδί…τον νεκρό εαυτό μου.
Αυτό θα’ θελα ν’ αναστήσω.
Για να μου μάθει απ’την αρχή ν’ αγαπώ, ν’ αφήνομαι, να συγχωρώ, να ελπίζω, να προσπαθώ, να γελώ, να ζω.
Ναι, να ζήσω θέλω.
Να ζω χωρίς δεσμά.
Ελεύθερος.
Ελεύθερος μέσα στην ασημαντότητά μου.
Ειρηνικός…
Χωρίς φόβο…
Λάθη όλοι κάναμε.
Μα και αυτά είναι στην ζωή.
Δεν αποτύχαμε επειδή σφάλαμε.
Θα αποτύχουμε όμως εάν δεν ζούμε με διάθεση εξέλιξης και διόρθωσης.
Όσο ανασαίνεις, προσπάθησε να ζεις.
Να ζεις.
Όχι να πεθαίνεις.
Ήδη χαραμίσαμε πολύ χρόνο από την ζωή μας σαν νεκροί…
Μην συμβιβάζεσαι σε μια ζωή χωρίς ζωή.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Κι όμως μια ζωή τ’ αρνούμαστε.
Ο φόβος κυριεύει.
Μην τυχόν πληγωθούμε…μην «αποτύχουμε».
Καταπιεσμένες ζωές κρύβονται σε χαμόγελα, σε φιλιά, σε διασκεδάσεις. Όλα ψεύτικα.
Γιατί πιο πολύ από την χαρά, αγαπήσαμε το κρυφτό, το δράμα, το δάκρυ, την μιζέρια μας.
Εγκλωβιστήκαμε μέσα στα ερωτήματα και ξεχάσαμε να βρούμε τις απαντήσεις.
Εθιστήκαμε στην πίκρα, στην μελαγχολία, στη νοσταλγία.
Μα ο χρόνος δεν κάνει στάση.
Δεν περιμένει πότε εμείς θα ξεκινήσουμε να ζούμε.
Βία, πώρωση, φανατισμός, οργή και θλίψη.
Μεγαλώνουμε ελπίζοντας να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, χωρίς να θελουμε να αλλάξουμε.
Θελουμε να μεγαλώσουμε να γίνουνε τρανοί.
Αντί να θέλουμε να γίνουμε παιδιά.
Κανείς δεν γεννιέται έτσι. Κακός, λυπημένος, κομπλεξικός, φοβισμένος, οργισμένος, βίαιος…
Το παιδί…
Εκείνο το παιδί θα ήθελα να συναντήσω.
Να το αγκαλιάσω.
Να του μιλήσω.
Να δω εκείνο το βλέμμα της αθωότητας, της ειρήνης.
Εκείνο το παιδί που χαιρόταν με τα απλά.
Το παιδί…τον νεκρό εαυτό μου.
Αυτό θα’ θελα ν’ αναστήσω.
Για να μου μάθει απ’την αρχή ν’ αγαπώ, ν’ αφήνομαι, να συγχωρώ, να ελπίζω, να προσπαθώ, να γελώ, να ζω.
Ναι, να ζήσω θέλω.
Να ζω χωρίς δεσμά.
Ελεύθερος.
Ελεύθερος μέσα στην ασημαντότητά μου.
Ειρηνικός…
Χωρίς φόβο…
Λάθη όλοι κάναμε.
Μα και αυτά είναι στην ζωή.
Δεν αποτύχαμε επειδή σφάλαμε.
Θα αποτύχουμε όμως εάν δεν ζούμε με διάθεση εξέλιξης και διόρθωσης.
Όσο ανασαίνεις, προσπάθησε να ζεις.
Να ζεις.
Όχι να πεθαίνεις.
Ήδη χαραμίσαμε πολύ χρόνο από την ζωή μας σαν νεκροί…
Μην συμβιβάζεσαι σε μια ζωή χωρίς ζωή.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος