Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάποια κ. Μενσχίκοβα υπέστει δάγκωμα από λυσσασμένο σκυλί.
Προφανώς δεν πήρε την κατάστασί της στα σοβαρά κι αμέλησε τα εμβόλια κατά της λύσσας, με αποτέλεσμα μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, να προσβληθή από αυτή την τρομερή ασθένεια.
Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς έμαθε το γεγονός κι έσπευσε να συναντήσει την ετοιμοθάνατη γυναίκα.
Αμέσως την κοινώνησε, αλλά όμως αυτή έπαθε κρίσι λόγω της λύσσας, άρχισε να αφρίζη από το στόμα κι έφτυσε τη Θεία Κοινωνία που μόλις είχε λάβει.
Επειδή όμως η Θεία Κοινωνία δεν επιτρέπεται να πέση κάτω, ο Άγιος έσκυψε αμέσως, μάζεψε τα Τίμια Δώρα, που μόλις είχε φτύσει κάτω στο πάτωμα η άρρωστη γυναίκα και τα έφαγε εκείνος!
Αμέσως οι γύρω του, του είπαν: “Βλαντίκα (=Πάτερ) τι κάνεις εκεί;
Η λύσσα είναι τρομερά κολλητική”.
Ο Βλαντίκα, όμως, ειρηνικά τους απάντησε: “Δεν θα πάθω απολύτως τίποτα, γιατί είναι τα Άχραντα Δώρα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού”.
Κι έγινε ακριβώς όπως το είπε, δεν έπαθε απολύτως τίποτα!».
Η Χάρη του Θεού μας αυτά τα έσχατα κι αποκαλυπτικά χρόνια μας έδωσε παράδειγμα και οδηγό τον Άγιο Ιωάννη, τον ξυπόλυτο Αρχιερέα και διά Χριστόν σαλό, να βαδίζει στους δρόμους τριών ηπείρων, να μετατρέπει την εξορία του σε ευλογία -όχι μόνο για τους διωγμένους ομοεθνείς του, αλλά και για τους αλλόδοξους και αλλόθρησκους- και να γίνεται για όλους η θερμή αγκαλιά του Χριστού.
π. Σεραφείμ Ρόουζ (Fr. Seraphim Rose, California, USA).

[toula]

Αλλά, ω ουρανέ και γη...
γιατί ο άνθρωπος απέκοψε το βαρκάκι του από το καράβι του Θεού;
Τι έπαθε ο άνθρωπος και φεύγει από την ασφάλειά του;
Τι είδους υπολογισμό έκανε όταν αποφάσιζε ότι θα ήταν καλύτερο για αυτόν να μείνει μόνος στα θυελλώδη κύματα, απ ‘ότι μέσα στην οικογένεια του Θεού και αγκυροβολημένος στον Θεο!
Με ποιον συμμάχησε όταν παραβίασε τη συμμαχία του με τον Θεό;
Είναι με κάποιον ισχυρότερο από τον Θεό;
Ανοησία, ανοησία, ανοησία!
“Καταραμένος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τους ανθρώπους”
Έτσι, μίλησε ο Θεός, μία φορά και οι άνθρωποι το έχουν επαναλάβει χιλιάδες φορές. Απογοητευμένοι από την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους, έχουν καταραστεί χιλιάδες φορές εκείνους τους οποίους εμπιστεύθηκαν.
Ο Θεός είπε μόνο αυτό που οι άνθρωποι έχουν βιώσει πολύ καλά και έχουν επιβεβαιώσει με την εμπειρία τους, δηλαδή, πώς, όντως, είναι καταραμένος ο άνθρωπος που εμπιστεύεται στον άνθρωπο!
Αδελφοί, γι ‘αυτό θα πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό, ο οποίος είναι το σταθερό σκάφος, στη καταιγίδα και Αυτός που δεν θα μας προδώσει.
Ας έχουμε εμπιστοσύνη μόνο σ ‘Αυτόν γιατί κάθε άλλη εμπιστοσύνη είναι μια διαβολική ψευδαίσθηση.
Σε εμπιστευόμαστε, Κύριε, ως τείχος και καταφύγιό μας.
Αγκυροβόλησέ μας σ’ Εσένα και μην αφήσεις να λυθούμε, εάν εμείς, ως ανόητοι και επικατάρατοι, προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από Σένα.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Μαιος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις Άθως

[toula]

Κάθε φορά που είχα να κάνω κάτι και που έπρεπε να μην σφάλω με την απόφαση που θα έπαιρνα, ήθελα πάντα να έχω την ευχή του Γέροντα.
Γι’αυτό μερικές φορές ήταν συχνά τα τηλεφωνήματα.
Ένα βράδυ σε ένα τηλεφώνημα δεν μου είπε τίποτα, παρά αναφερόταν με έντονο τρόπο στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού.
Μου είπε αρκετές φορές την φράση: «Υπάρχει πρόνοια, υπάρχει πρόνοια», μη φοβάσαι- να χαίρεσαι.
Να έχεις την πρόνοια του Θεού ως μία ομπρέλα και να είσαι από κάτω.
Ήταν πολύ συγκινητικά όλα αυτά που έλεγε, τα λόγια του ήταν σαφή με αργό καθαρό ρυθμό.
Στο τέλος μου είπε:
–Ξέρεις τώρα μιλάμε με το τηλέφωνο- έτσι να μιλάς με τον Θεό, σαν να σηκώνεις το τηλέφωνο και να του λες ότι θέλεις απ’ευθείας.
Να έχεις πάντα ανοικτή γραμμή, μη σπάσεις ποτέ το καλώδιο αυτό.
Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.
Μη σκέπτεστε ότι υπάρχει κάποιο λάθος.
Όλα στη ζωή μας ήθελε να τα προσανατολίζει έτσι, ώστε να έχουν πάντοτε σχέση με τον Θεό.
Και πάλι μου έβαλε στην καρδιά μου το νόημα και την βασική ουσία της Προσευχής.
Δήμητρα Δ. Δαβίτη: «Αναμνήσεις από τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ» (Εκδόσεις Άθως – Ε΄ΕΚΔΟΣΗ).

[toula]

Παιδί μου, φοβάσαι;
Να σκέφτεσαι τον Θεό πολύ. Να πηγαίνεις στην εκκλησία, όχι για μένα, για τον Θεό. Να κάνεις ο,τι ικανοποιεί την ψυχή σου.
Ο Θεός μόνο μπορεί να θεραπεύσει τους φόβους σου. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν σήμερα να σε ξεδιψάσουν.
Η σχέση μας με τον Θεό είναι μια συνεχής πάλη.
Να θεωρείς τυχερό τον εαυτό σου όταν προσεύχεσαι.
Να ευχαριστείς τον Θεό που τώρα σου έτυχε αυτό και όχι νωρίτερα, που όπως καταλαβαίνεις, δεν θα μπορούσες να το σηκώσεις.
Η αδυναμία σου, παιδί μου, δεν έχει τόση σημασία πια, αφού ομολογείς αληθινά ότι είσαι αδύναμος.
Είναι η αρχή της νίκης η παραδοχή.
+ Μοναχού Μωυσεως Αγιορείτου.

[toula]

Δεν μπορούμε πρώτα να αγαπήσουμε τον άνθρωπο και μετά τον Θεό, αλλά πρώτα τον Θεό και μετά τον άνθρωπο.
Όταν γευθείς τον Χριστό, δεν θέλεις να ξεκολλήσεις μετά τον νου σου απ’ Αυτόν. Θαυμάζεις το έργο Του.
Τι έκανε, τι αγάπη έχει και συνεχώς ποθείς να ζεις με ερωτικές πνευματικές σχέσεις μαζί Του. Η σύντομη ευχή του Ιησού είναι σοφή, διότι ζητάμε το έλεος, το οποίο θα εκδηλωθεί ανάλογα με την ανάγκη που έχουμε.
Λέμε: “Χριστέ μου, ελέησέ με. Εσύ ξέρεις από τι έχω ανάγκη και κατά το έλεός Σου, δος μου.”
Είναι δύο ειδών φόβοι. Είναι ο φόβος της κολάσεως και δεύτερος φόβος είναι η συναίσθηση της υπεροχής, του μεγαλείου του Θεού.
Μας συνέχει φόβος και τρόμος καθώς σκεπτόμαστε και βλέπουμε τα μεγαλεία του Θεού ενώπιόν μας.
Όταν έχεις ακατάκριτη την συνείδηση, δεν φοβασαι τον θάνατο, νομίζεις ότι πηγαίνεις σε πανηγύρι.
Απόσπασμα από συνομιλία του Γέροντα Δαμασκηνού Γρηγοριάτη με τον Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη (1916-2006).

[toula]

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέγει πως ο Λόγος του Θεού προήλθε από τη σιγή.
Μετά από μακρά σιγή στην έρημο μίλησε ο Χριστός.
Τα μεγάλα μυστήρια τελεσιουργούνται στην ησυχία και τα καλύπτει η ιερή σιγή.
Το μυστήριο της Ενσαρκώσεως του Υιού και του Λόγου του Θεού κατανοείται καλύτερα σιωπηλά.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει : «ράον σιωπή».
Είναι προτιμότερη εδώ η σιωπή.
Ας επικρατήσει σιγή. Η σιωπή τώρα είναι πιο εύκολη και ακίνδυνη.
Γιατί «ου φέρει το μυστήριον έρευναν».
Η σιωπή δηλώνει την ταπείνωση του νου, την όραση της καρδιάς, την ευχαριστία της ψυχής, που μένει άφωνη κι ακούει τις δοξολογίες των αγγέλων και των θεοΰφαντων ύμνων της ιεράς υμνολογίας μας.
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέγει : Μην ανοίγεις το στόμα σου και την καρδιά σου στον καθένα· στους χίλιους κι αν ένας σε καταλάβει.
Δεν θέλει ο Άγιος να μας κάνει επιφυλακτικούς, καχύποπτους και κλειστούς, αλλά διακριτικούς.
Είναι χαρά ν’ ακούει κανείς τους λόγους των αγίων.
Είναι μεγαλύτερη όμως χαρά «να συλλαμβάνεις τα κύματα και την διάσταση, την πρόταση, την έκταση και την έκσταση της σιωπής και της θεολογίας της σιωπής των αγίων» (ιερομ. Ιωαννίκιος Κοτσώνης).
Το Άγιον Όρος μιλά με τη σιωπή του, αυτή είναι η ωραία μυστική διδαχή του.
Μιλά με την ηρεμία και πραότητα των μοναχών, με τη γαλήνη της φύσης, με τη χάρη των ιερών ακολουθιών.
Οι μυστικές φωνές της προσευχής φθάνουν ως ηχηρά μηνύματα εκζητήσεως θείου ελέους στον θρόνο του Παντάνακτος.
Η αέναη προσευχή αντιγράφει την αΐδιο δοξολογία των αγίων αγγέλων.
Οι αγρυπνίες στο Άγιον Όρος τελούνται στη σιγή της νύκτας, στην ησυχία του μεσονυκτίου.
Γράφει ένας Γέροντας: «Χωρίς τελείαν ησυχίαν είναι αδύνατον να ανέλθη κανείς «εις φιλοσοφίας κορυφήν» και να ευαρεστήση τον Θεόν.
Διότι η ησυχία γεννά την άσκησιν και κατά διαδοχικά στάδια τον κλαυθμόν, τον φόβον του Θεού, την ταπείνωσιν, την προόρασιν, την αγάπην· η δε αγάπη καθιστά την ψυχήν άνοσον και αγαθήν» (μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης).
Η σιωπή των μοναχών σημαίνει τη νοσταλγία της ψυχής τους για την ουράνια πατρίδα τους.
Η σιωπή του Αγίου Όρους έχει σχέση με τη ζώσα ησυχαστική παράδοσή του, με τον γνήσιο ασκητικό δρόμο, τον ιδιότυπο τρόπο ζωής, που φωτίζεται και λαμπρύνεται από το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος. Αντιλαμβάνεσθε πολύ καλά πόσο αυτά τα λόγια μου με ελέγχουν.
Ένας μοναχός να μιλά στον κόσμο περί σιωπής και να μη κάθεται σιωπών στο κελλί του να κλαίει τις αμαρτίες του…
Μιλώ περί σιωπής και λέγω πολλά. Συγχωρέστε με.
Μίλησα από αγάπη.
Ευχαριστώ θερμά για την ευγενική σιωπή σας και δεομένη Παναγία να πρεσβεύει για όλους μας.
(Από το βιβλίο «Η εύλαλη σιωπή» του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, εκδ. “Εν Πλω”).

[toula]

«Κύριε Ιησού, σώσον με τον καταποντιζόμενον, ως έσωσας τον Πέτρον».
Όπως οι άνθρωποι βιώνουν με ένταση τις τυχόν θανατηφόρες ασθένειες, για παράδειγμα τον καρκίνο, έτσι κάποτε μάλιστα και με μεγαλύτερη φρίκη – ζουν μέσα τους μερικοί την παρουσία των αμαρτωλών παθών, τα οποία μας χωρίζουν από τον Κύριο.
Αυτοί αληθινά αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως «χειρίστους πάντων»· , βλέπουν ειλικρινά να βρίσκονται στο εξώτερο σκότος.
Τότε συγκεντρώνεται σε αυτούς η μέγιστη ενέργεια προσευχής μετανοίας.
Αυτή μάλιστα μπορεί να φθάση σε τέτοιον βαθμό, ώστε ο νους τους παύει να λειτουργεί και δεν μπορεί να πει παρά μόνο:
«Ιησού, σώσον με τον αμαρτωλόν».
Δεν υπάρχει άλλη πίστη ή άλλη θρησκεία, όπου το μυστήριο της αμαρτίας θα αποκαλυπτόταν με τέτοιο τρόπο.
Να πώς ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, πλήρης Πνεύματος Αγίου, προσευχόταν: «Δώρησαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα»· και όλοι οι Πατέρες συμφωνούσαν ότι η όραση της αμαρτίας μας είναι κάτι πιο μεγάλο από την όραση Αγγέλων.
Επομένως, διακρίνοντας αυτό που είναι από αιώνες κρυμμένο, με κατάνυξη καρδίας κράζουμε:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν, σώσον με τον πεπτωκότα».
Στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν (Ματθ. 7,14).
Και όταν εμείς οι χριστιανοί δεν δεχόμαστε να συμπορευθούμε με εκείνους οι οποίοι «ουχ ευρίσκουσιν αυτήν» , διότι δεν θέλουν, τότε δημιουργούνται συγκρούσεις.
Γινόμαστε ανεπιθύμητοι από τα τέκνα του κόσμου τούτου – τέτοιος είναι ο κλήρος αυτών που αγαπούν τον Χριστό.
Όταν ο Κύριος είναι μαζί μας, όλα τα παθήματα της ζωής δεν φαίνονται φοβερά, διότι μαζί Του «μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Α’ Ιωάν. 3,14).
Εν τούτοις αναπόφευκτες οι ώρες και οι περιόδοι ακόμη της Θεοεγκαταλείψεως:
«Θεέ Μου, Θεέ Μου, ινατί Με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46).
Αν όμως επιπλέον υπομένουμε την αποστροφή εκ μέρους των ανθρώπων, η απόγνωση μας μπορεί να πάρει πολύ βαθειά μορφή, και εμείς επικαλούμεθα Αυτόν, ο Οποίος, «πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι» (Εβρ. 2,18):
«Κύριε Ιησού, σώσον με τον καταποντιζόμενον, ως έσωσας τον Πέτρον».
Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), Περί Προσευχής, σελ. 195

[toula]

Πραότατε Κύριε, καταπράϋνον την αγρίαν ψυχήν μου!
-Ο Κύριος εταπείνωσε τον Εαυτόν Του με την μεγαλυτέραν ταπείνωσιν :εσαρκώθη, έγινεν άνθρωπος.
Εάν είσαι του Χριστού, ταπείνωσε τον εαυτόν σου μέχρι του σκώληκος: σάρκωσε τον εαυτόν σου εις τον πόνον του κάθε πονεμένου, εις την θλίψιν του κάθε θλιμμένου, εις το πάθος του κάθε βασανισμένου, εις το άλγος του κάθε ζώου και πουλιού.
Ταπείνωσε τον εαυτόν σου πιο κάτω από όλους: να είσαι τα πάντα τοις πάσι, αλλά δια Χριστού και κατά Χριστόν.
Όταν είσαι μόνος σου, προσεύχου: Ταπεινέ Κύριε, ταπείνωσε με δια της ταπεινώσεως Σου!
Τούτο είναι του Χριστού: να αισθάνεσαι συνεχώς εσταυρωμένος εις τον κόσμον, διωκόμενος από τον κόσμον, υβριζόμενος και εμπτυόμενος.
Ο κόσμος δεν υποφέρει τους χριστοφόρους ανθρώπους, όπως δεν υπέφερε τον Χριστόν.
Το μαρτύριον είναι η ατμόσφαιρα, εις την οποίαν ο χριστιανός καρποφορεί.
Αυτό πρέπει να διδάσκωμεν εις τον λαόν μας. Δια τους ορθοδόξους το μαρτύριον είναι το καθαρτήριον. Χριστιανικόν είναι όχι μόνον να υποφέρης με χαράν τα παθήματα, αλλά και να συγχωρής πανεύσπλαγχνα εκείνους που τα προκαλούν, να προσεύχεσαι, δι’ αυτούς εις τον Θεόν, όπως έκαμε ο Χριστός και ο αρχιδιάκονος Στέφανος.
Δια τούτο, προσεύχου: Μακρόθυμε Κύριε, δώσε μου την μακροθυμίαν, την μεγαλοψυχίαν και την πραότητα!
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

[toula]

«Ακολούθει μοι!»
Μόλις ακούσουμε τη φωνή αυτή, ας μη διστάσουμε ούτε στιγμή.
Ας παρατήσουμε όλες τις παλιές δουλειές και τις παλιές αγάπες κι ας τον ακολουθήσουμε.
Ο Χριστός είναι ο αληθινός μας Φίλος και Θεραπευτής. Όλοι οι άλλοι είναι είτε ανόητοι είτε απατεώνες.
Προσέξτε!
Δε μας καλεί ως βασιλιάδες ή ποιμένες, ως πλούσιους ή φτωχούς, ως σοφούς ή αμαθείς, αλλ’ ως άντρες και γυναίκες άρρωστους, αδύναμους.
Οι αρρώστιες κι οι αδυναμίες μας προέρχονται από την αμαρτία.
Γι’ αυτό ας προσκυνήσουμε τον Κύριο Ιησού κι ας κραυγάσουμε σ’ Εκείνον, όπως έκαναν τόσοι άρρωστοι κι αδύναμοι άνθρωποι εκείνο τον καιρό:
«Κύριε Ιησού, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό!
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο, Εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012)

[toula]

Το Σάββατο του Λαζάρου του 1948 έγινε η κουρά του.
Ο μεγάλος Γέροντας είχε αποφασίσει να δώσει στον νεόκουρο το όνομά του, αλλά αντιμετώπισε μία κατά τα φαινόμενα εύλογη κρίση των άλλων μελών της συνοδίας:
«Δεν είναι ωραίο πράγμα να βγάλεις το όνομά σου» του είπαν.
Και ο πάντοτε ταπεινός ησυχαστής, για να διατηρήσει την ειρήνη και την αγάπη, τους είπε:
«Νάναι εύλογημένο. Να βάλουμε κλήρο τότε».
Τα άλλα ονόματα που προτάθηκαν ήταν Λάζαρος και Γεώργιος.
Και ο κλήρος έπεσε στο όνομα Ιωσήφ.
Έτσι ο πατήρ Σωφρόνιος έλαβε το όνομα του Γέροντός του, ως ιδιαίτερη τιμή και ευλογία, αφού επιθυμούσε να τον μιμείται κατά πάντα.
Κατά την μαρτυρία του ιδίου του μεγάλου Γέροντος Ιωσήφ ο νεόκουρος υπήρχε «πλήρης Χάριτος», καθώς ήταν «εργάτης υπακοής».
Την κουρά τέλεσε ως εφημέριος ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Μετά την κοίμηση του Οσίου Πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού, ο παπα-Εφραίμ ήταν πλέον ο πνευματικός του Γέροντός μας Ιωσήφ και άρρητη πνευματική αγάπη συνέδεσε τους δύο αγωνιστές, αφού είχαν την ίδια πνευματική πατρότητα και σκέπη.
Μετά την κουρά του Γέροντός μας έγραφε σχετικά στην ανεψιά του μοναχή Βρυαίνη ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής: «Άγιον Όρος, τη 10 Ιουνίου 1948.
Το ηγαπημένον μου τέκνον, τα σπλάχνα μου της ψυχής, η αγαθή μου και καλλίστη Βρυαίνη συν πάση τη αγία και ιερά συναυλία. Ευχόμεθα πάσαι να είστε καλά…
Τεκνίον, προ ημερών έλαβον την επιστολήν σου της 23 Μαΐου και είδον τα εν αυτή, αλλά επειδή τώρα η νύκτα είναι μικρή, αργότερα σου έδωσα τήνδε την απάντησιν…
Ο νέος μοναχός και ημέτερος εν Χριστώ αδελφός έγινε το Σάββατον του Λαζάρου, μόλις ήλθαν τα σχήματα. Και επειδή έχομεν πολλήν αλληλογραφίαν και ο πατήρ Αθανάσιος μέλλει να ησυχάση διαπαντός, τον ονομάσαμεν και αυτόν χάριν της συστάσεως, Ιωσήφ. Είναι δε πλήρης Χάριτος και εργάτης υπακοής και σας εύχεται καθώς μου ζητείς»*.
Ο Γέροντάς μας Ιωσήφ με πολύ ακρίβεια προσπαθούσε να μιμηθεί κατά δύναμη τον Γέροντά του. Προτίμησε να παραμείνει απλός μοναχός, όπως και ο Γέροντάς του, παρ’ όλο που πολλές φορές προέκυπτε ανάγκη να χειροτονηθεί ιερέας, είτε στην αρχή για να διακονήσει στις ανάγκες της συνοδίας, είτε αργότερα.
Γιατί ο μεν μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος του πρότεινε εγγράφως να γίνει ιερεύς, για να αναλάβει την ηγουμενία της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, ο δε νυν Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, τότε ως Μητροπολίτης Πάφου [Χρυσόστομος Β’], τον είχε καλέσει στην Κύπρο, προκειμένου να βοηθηθεί πνευματικά το νησί και ο ίδιος επέμενε να χειροτονηθεί ιερέας ο Γέροντας.
Του έλεγε:
«Γέροντα, πρέπει να γίνεις ιερέας. Δεν μπορείς να προσφέρεις σαν μοναχός».
Και ο Γέροντας απάντησε:
«Ακούστε Πανιερώτατε.
Αν με πιέσετε ακόμα λίγο να χειροτονηθώ, θα πάρω τα πράγματά μου και θα φύγω.
Σας παρακαλώ δεν θέλω να γίνω κληρικός.
Εγώ δεν έγινα τον καιρό που ήταν ο Γέροντάς μου. Θα γίνω τώρα»;
Του είχε προτείνει και ο Γέροντάς του Ιωσήφ να γίνει κληρικός, και τότε τον είχε παρακαλέσει:
«Γέροντα, εγώ θέλω να μιμηθώ εσένα, θέλω να ζήσω όπως είσαι εσύ, όπως μου έδωσες το όνομά σου, θα ακολουθήσω και την ζωή σου. Δεν θέλω να αναλάβω το λειτούργημα της ιερωσύνης».
Πίστευε πάντοτε ότι η ζωή του θα ήταν όμοια με την ζωή του Γέροντός του. Για λόγους ασκητικούς, για λόγους ταπεινοφροσύνης απέφυγε την ιερωσύνη, την οποία, αν δεχόταν, θα μπορούσε να γίνει Ηγούμενος σε δύο Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, όπως αργότερα η πρόνοια του Θεού οδήγησε τα πράγματα.
* Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστού, Ανέκδοτη επιστολή, (Αρχείο Ι.Μ. Μονής Βατοπαιδίου).
Από το βιβλίο του Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού, «Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (1.7.1921 – 1.7.2009)», έκδοση Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.