Ως προς τη διατροφή, ας είναι αρχή σας να σηκώνεστε από το τραπέζι μισοχορτάτος. Έτσι η κακιά δούλα, η σάρκα, θα νιώσει ότι έχει από πάνω της έναν εξουσιαστή.
Όσο για το κρασί, πολύ καλά κάνατε και το κόψατε. Έτσι θα είστε πάντα νηφάλιος, με ξεθόλωτο νου και δραστήριο σώμα. Μεγάλη υπόθεση!
Νηστεία για μεγάλους και παιδιά
Η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής και οι υπόλοιπες «διατεταγμένες» νηστείες του εκκλησιαστικού έτους είναι αρκετές. Δεν υπάρχει λόγος να προσθέσετε σ’ αυτές άλλη μια μέρα την εβδομάδα. Ρίξτε καλύτερα μεγαλύτερο βάρος στον πνευματικό αγώνα εναντίον των πονηρών λογισμών και των εμπαθών αισθημάτων. Ως προς το σώμα, φτάνει να το κρατάτε υπό τον έλεγχο σας με μια διακριτική εγκράτεια σε όλα.
Τα παιδιά, όταν είναι άρρωστα η ασθενικά, ας μη νηστεύουν. Όταν όμως είναι υγιή, γιατί όχι; Αν δεν συνηθίσουν να νηστεύουν από μικρά, ούτε όταν μεγαλώσουν θα τηρούν τις νηστείες της Εκκλησίας μας.
Με ρωτάτε, αν μπορεί να πιει γάλα κάποιος άρρωστος σε καιρό νηστείας. Όχι μόνο γάλα, μα και άλλες καταλύσιμες τροφές μπορεί να γευθεί, εφόσον αυτό απαιτεί η κατάσταση της υγείας του.
Η ωφέλεια μας από τις νηστείες της Εκκλησίας
Με την ευκαιρία της ενάρξεως της ψυχοσωτήριας νηστείας, σας εύχομαι καλή Σαρακοστή. Θείο δώρο είναι η ευλογημένη αυτή περίοδος. Οι άγιοι πατέρες, με το φωτισμό του Άγιου Πνεύματος, θέσπισαν ορισμένες μόνο ήμερες και περιόδους νηστείας. Βλέπετε, λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας μας, δεν μπορούμε να νηστεύουμε όλο το χρόνο, όπως φυσικά θα κάναμε, αν είχαμε απελευθερωθεί ολότελα από τα υλικά, αν ανήκαμε αποκλειστικά στο Θεό, αν ήμασταν πνευματικοί και όχι σαρκικοί. Αυτός ακριβώς, όμως, είναι ο στόχος των νηστειών της Εκκλησίας: Να γίνουμε πνευματικοί. Γιατί με τη νηστεία ταπεινώνεται η σάρκα, και μαζί της η καρδιά, και νεκρώνονται σταδιακά όλα τα πάθη. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο μεγάλη είναι η ωφέλεια της.
(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, σ. 165-167).
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Δεν έχεις να μου ζήτησης κάποιες χαρές, ψυχή αγαπημένη;
Γράψε, αν έτσι το θέλεις, έναν κατάλογο, όσο μακρύς κι αν είναι, όλων όσα λαχταράς, όλων των αναγκών σου και ανάφερε τες στην αγάπη μου. Όχι πώς δεν τα ξέρω όλα. Τα ξέρω όλα προτού καν να τα έχεις συνειδητοποιήσει. Όμως θέλω να τα ακούσω με τη δική σου φωνή. Θέλω να μου πεις ελεύθερα και αγαπητικά ότι και όπως το νιώθεις, ό,τι και όπως και όσο το λαχταράς. Και πες μου, ψυχή αγαπημένη, με όλη την απλότητα, ότι είσαι
δούλη των αισθήσεων σου,
σκλάβα των παθών σου,
δέσμια της υπερηφάνειάς σου,
πληγωμένη από την ευθιξία σου,
εγωιστική όσο δεν το φαντάζεσαι,
χαλαρή χωρίς προηγούμενο,
φιλύποπτη χωρίς λόγο,
φίλαυτη χωρίς όρια,
αδιάφορη και αμελής,
δυσκίνητη σαν παράλυτη,
δεμένη πολύ με τον κόσμο,
ολιγόπιστη στις δοκιμασίες σου,
πάμφτωχη σε αρετές,
με ασήμαντη πνευματική πρόοδο και ό,τι άλλο.
Και ζήτα μου να έρθω να σε βοηθήσω στις προσπάθειες, που καταβάλλεις, στις πτώσεις σου, στις αγωνίες σου, στις απογοητεύσεις σου.
Ως προς εμένα δε, ψυχή μου αγαπημένη, δεν έχεις κάποιο ενδιαφέρον ιδιαίτερο για την μαζί μου σχέση τους; Δεν θέλεις να κάνης κάτι πολύ καλό για τα φιλικά σου πρόσωπα, για όσους αγαπάς πολύ, αλλά με έχουν ξεχάσει; Πες μου ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου και τα κίνητρα, πού σε ωθούν; Και ποια μέσα θα ήθελες να χρησιμοποίησης για το καλό τους;
Κατάθεσε μου τις αποτυχίες σου, και ζήτα μου να σου υποδείξω τις αιτίες τους. Τι σε ενδιαφέρει για το έργο σου; Είμαι, παιδί μου, Κύριος των καρδιών και μπορώ να τις οδηγήσω, όπου θέλεις, σύμφωνα βέβαια πάντα με τις αρχές, πού κατέγραψα με το αίμα μου πάνω στον σταυρό. Και θα τους φέρω σιγά σιγά κοντά σου, συνοδοιπόρους σου, αρκεί να μην προβάλλουν πεισματικά εμπόδια, γιατί ποτέ δεν καταπατώ το δώρο της ελευθερίας, πού τους χάρισα.
(Μικρό απόσπασμα από το μικρό βιβλίο, Εξομολογητικές και Προσευχητικές Πατρικές Ικεσίες, +Ἀρχιμ. Εὐσεβίου Βίττη, Ἐκδὀσεις ὈΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, 2009, εξαντλημένο)
Γράψε, αν έτσι το θέλεις, έναν κατάλογο, όσο μακρύς κι αν είναι, όλων όσα λαχταράς, όλων των αναγκών σου και ανάφερε τες στην αγάπη μου. Όχι πώς δεν τα ξέρω όλα. Τα ξέρω όλα προτού καν να τα έχεις συνειδητοποιήσει. Όμως θέλω να τα ακούσω με τη δική σου φωνή. Θέλω να μου πεις ελεύθερα και αγαπητικά ότι και όπως το νιώθεις, ό,τι και όπως και όσο το λαχταράς. Και πες μου, ψυχή αγαπημένη, με όλη την απλότητα, ότι είσαι
δούλη των αισθήσεων σου,
σκλάβα των παθών σου,
δέσμια της υπερηφάνειάς σου,
πληγωμένη από την ευθιξία σου,
εγωιστική όσο δεν το φαντάζεσαι,
χαλαρή χωρίς προηγούμενο,
φιλύποπτη χωρίς λόγο,
φίλαυτη χωρίς όρια,
αδιάφορη και αμελής,
δυσκίνητη σαν παράλυτη,
δεμένη πολύ με τον κόσμο,
ολιγόπιστη στις δοκιμασίες σου,
πάμφτωχη σε αρετές,
με ασήμαντη πνευματική πρόοδο και ό,τι άλλο.
Και ζήτα μου να έρθω να σε βοηθήσω στις προσπάθειες, που καταβάλλεις, στις πτώσεις σου, στις αγωνίες σου, στις απογοητεύσεις σου.
Ως προς εμένα δε, ψυχή μου αγαπημένη, δεν έχεις κάποιο ενδιαφέρον ιδιαίτερο για την μαζί μου σχέση τους; Δεν θέλεις να κάνης κάτι πολύ καλό για τα φιλικά σου πρόσωπα, για όσους αγαπάς πολύ, αλλά με έχουν ξεχάσει; Πες μου ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου και τα κίνητρα, πού σε ωθούν; Και ποια μέσα θα ήθελες να χρησιμοποίησης για το καλό τους;
Κατάθεσε μου τις αποτυχίες σου, και ζήτα μου να σου υποδείξω τις αιτίες τους. Τι σε ενδιαφέρει για το έργο σου; Είμαι, παιδί μου, Κύριος των καρδιών και μπορώ να τις οδηγήσω, όπου θέλεις, σύμφωνα βέβαια πάντα με τις αρχές, πού κατέγραψα με το αίμα μου πάνω στον σταυρό. Και θα τους φέρω σιγά σιγά κοντά σου, συνοδοιπόρους σου, αρκεί να μην προβάλλουν πεισματικά εμπόδια, γιατί ποτέ δεν καταπατώ το δώρο της ελευθερίας, πού τους χάρισα.
(Μικρό απόσπασμα από το μικρό βιβλίο, Εξομολογητικές και Προσευχητικές Πατρικές Ικεσίες, +Ἀρχιμ. Εὐσεβίου Βίττη, Ἐκδὀσεις ὈΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, 2009, εξαντλημένο)
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Όταν δούμε άνθρωπο με μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη,
ενώ τα έχει όλα και δεν του λείπει τίποτε,
πρέπει να γνωρίζουμε ότι:
Του λείπει ο Θεός»!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
ενώ τα έχει όλα και δεν του λείπει τίποτε,
πρέπει να γνωρίζουμε ότι:
Του λείπει ο Θεός»!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΙΟΥ – ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΣ – Η ΣΤΑΣΙ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤOΝ ΠΑΠΙΣΜO
Θαυμαστός, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Φώτιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη τιμᾷ σήμερα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Πολυτάλαντος προσωπικότης μὲ πολυσχιδῆ δρᾶσι. Ἕνας ὅμως τομεὺς τῆς δραστηριότητός του προκάλεσε καὶ προκαλεῖ διαφωνίες· εἶνε ἡ στάσι του ἀπέναντι στὸν παπισμό· τώρα καὶ ἐδῶ ἔχουμε φιλοπαπικούς. Ὁ ἅγιος Φώτιος εἶνε ἰσχυρὸς πολέμιος τοῦ παπισμοῦ καὶ ἐδῶ οἱ θιγόμενοι ἐναντιώνονται.
* * *
Ὁ ἱερὸς Φώτιος πολέμησε τὸν παπισμὸ ὡς θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως «ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου» ( Ἀπ. 11,7· 17,8). Ὁ παπισμός, ὅπως βεβαιώνει ἡ ἱστορία, εἶνε ἐχθρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας. Φθείρει τὴν πίστι καὶ τὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Θέλετε νὰ δῆτε τί εἶνε ὁ παπισμός; Εἶνε σύνολο αἱρέσεων. Νὰ ποῦμε μερικὲς καινοτομίες του, ὄχι ὅλες ἀλλὰ τὶς κυριώτερες.
Πρώτη καινοτομία. Τὸ ἄλφα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ποὺ σημειώνει ὁ πιστὸς ἐπάνω του μὲ ἑνωμένα τὰ τρία δάκτυλα καὶ σημαίνει· Χριστέ, ποὺ ἤσουν στὸν οὐρανὸ καὶ κατέβηκες στὴ γῆ καὶ πῆρες σάρκα καὶ αἷμα ἀπὸ τὰ ἄχραντα αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, «μνήσθητί μου, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42)· βάλε με στὰ δεξιά σου, ὄχι ἀριστερὰ στὴν κόλασι. Αὐτὸς εἶνε ὁ κανονικὸς ὀρθόδοξος σταυρός. Οἱ παπικοὶ ὅμως κάνουν τὸ σταυρό τους ὄχι μὲ τὰ τρία ἀλλὰ μὲ τὰ πέντε δάκτυλα. Μικρὸ εἶνε αὐτό;
Δεύτερη καινοτομία ἔκαναν στὸ ἱερὸ βάπτισμα. Ἀντὶ νὰ βυθίζουν ὅλο τὸ σῶμα τοῦ βαπτιζομένου στὸ νερό, αὐτοὶ κατήργησαν τὴν βύθισι, ποὺ εἰκονίζει τὸν θάνατο τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν συσταύρωσί του μὲ τὸ Χριστό, καὶ θέσπισαν τὸν ῥαντισμό· ῥαντίζουν τὰ παιδιά, δὲν τὰ βαπτίζουν, τ᾽ ἀφήνουν ἀβάπτιστα.
Τρίτη καινοτομία εἶνε ἡ ἀπαγόρευσι τοῦ γάμου γιὰ τοὺς κληρικούς. Ἡ Ὀρθοδοξία ἄφησε ἐλεύθερο τὸν κλῆρο, ἄλλος ν᾽ ἀκολουθῇ τὸν ἄγαμο καὶ ἄλλος τὸν ἔγγαμο βίο. Οἱ παπικοὶ ὑποχρέωσαν ὅλο τὸν κλῆρο τους, ἀπὸ τὸν πάπα μέχρι τὸν τελευταῖο παπᾶ, νὰ μένουν ἄγαμοι, ἀντίθετα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου ὅτι στὴν ἀγαμία «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» (Ματθ. 19,12). Αὐτὸ ὅμως προκαλεῖ σκάνδαλα, ποὺ ἐκρήγνυνται κάθε τόσο στὴν Ἰταλία, τὴ Γαλλία καὶ ἀλλοῦ. Εἶνε κι αὐτὸ μιὰ σοβαρὴ καινοτομία.
Ἄλλη, τετάρτη καινοτομία, εἶνε ὅτι ὑποχρέωσαν ὅλους τοὺς λαοὺς ἡ λειτουργία νὰ τελῆται ὄχι στὴ γλῶσσα τοῦ κάθε ἔθνους ἀλλὰ παντοῦ μόνο στὴ λατινική, τὴν ὁποία θεωροῦν γλῶσσα ἱερή· τώρα γίνεται μιὰ προσπάθεια ν᾽ ἀπαλλαγοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ ζυγό.
Ἄλλη, πέμπτη, μεγάλη καινοτομία ἔκαναν στὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας. Ὁ λαὸς στοὺς παπικοὺς δὲν κοινωνεῖ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» (Ματθ. 26,27). Σῶμα καὶ αἷμα δίνουν μόνο στοὺς κληρικούς· στὸ λαὸ δίνουν ὄστια, μικρὸ ψωμάκι σὰν χαπάκι.
Ἄλλη, ἕκτη καινοτομία, σοβαρώτερη, εἶνε ὅτι ἀλλοίωσαν τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, τὸ Πιστεύω, στὸ ὁποῖο δὲν ἐπιτρέπεται καμμία ἀπολύτως προσθήκη ἢ ἀφαίρεσις. Σὲ ἀρχαιολογικὰ μνημεῖα, ὅπως π.χ. ἡ Ἀκρόπολις τῶν Ἀθηνῶν, δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε νὰ ξύσῃ κανεὶς ἐλαφρὰ ἕνα μάρμαρο· ὅποιος τὸ κάνῃ, πάει φυλακή· σκέπτονται ἀκόμη νὰ κάνουν μιὰ μεγάλη γυάλα καὶ νὰ σκεπάσουν μ᾽ αὐτὴν τὴν Ἀκρόπολι, γιὰ νὰ τὴν προστατεύσουν ἀπὸ κάθε φθορά, φροντίδα ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια εἰδωλολατρίας. Ὦ σύγχρονοι εἰδωλολάτρες! ἀγαπῶ καὶ ἐκτιμῶ τὰ μνημεῖα τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, ἀλλὰ εἶνε ἄλλο τὸ νὰ ἐκτιμοῦμε ἕνα ἔργο τέχνης καὶ ἄλλο τὸ νὰ τὸ ὑψώνουμε μέχρι τοῦ σημείου, ὥστε νὰ ἀφήνουμε τὰ παιδιά μας, τὰ ἔμψυχα ἀγάλματα, ἀκάλυπτα στὴ διαφθορά, καὶ νὰ καλύπτουμε ἄψυχα ἀγάλματα γιὰ νὰ τὰ προστατεύσουμε ἀπὸ τὴ φυσικὴ φθορὰ τοῦ χρόνου· αὐτὰ μιὰ μέρα θέλουμε – δὲν θέλουμε θὰ γίνουν σκόνη, δὲν θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθου» (πρβλ. Λουκ. 19,44). Ὅπως λοιπὸν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐπιφέρῃ κανεὶς ἀλλοίωσι σὲ ἕνα μνημεῖο τέχνης, ἔτσι δὲν ἐπιτρέπεται καὶ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ στὸ ἀθάνατο μνημεῖο τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τὸ Σύμβολο τῆς πίστεώς μας. Οἱ παπικοὶ ὅμως τὸ ἔκαναν. Ἐνῷ στὸ Πιστεύω ὁμολογοῦμε, «καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον …τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς –μόνον– ἐκπορευόμενον» (ἄρθρ.
, αὐτοὶ προσέθεσαν «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», λατινικὰ Φιλιόκβε (Filioque). Ἀνεπίτρεπτη μεταβολή, γιὰ τὴν ὁποία δὲν εἶνε καιρὸς νὰ ποῦμε ἐδῶ τὰ πρέποντα. Εἶνε μία αἵρεσι.
Ἂς ἀναφέρουμε τέλος καὶ τὰ ἑξῆς. Ὅπως ὁ ἑωσφόρος ὑπερηφανεύθηκε καὶ εἶπε, Θὰ στήσω τὸ θρόνο μου πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ, θὰ γίνω σὰν τὸ Θεό (βλ. Ἠσ. 14,13-14), ἔτσι καὶ ὁ πάπας εἶπε· Παραπάνω ἀπ᾽ τὸ λαό, ἀπ᾽ τοὺς ἱερεῖς, τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς πατριάρχες, τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, παραπάνω ἀπ᾽ ὅλους, εἶμαι ἐγώ, καὶ πέσετε ὅλοι νὰ προσκυνήσετε τὴν παντόφλα μου ὅπως ἄλλοτε προσκυνοῦσαν τὴν εἰκόνα τοῦ Ναβουχοδονόσορος. Ὁ πάπας ὑπεράνω ὅλων. Αὐτὸ εἶνε τὸ λεγόμενο πρωτεῖο καθὼς καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα.
Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ ἀντιστάθηκε σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς καινοτομίες καὶ εἶπε στὸν πάπα ἕνα ἱστορικὸ «Ὄχι, δὲν σὲ προσκυνῶ», εἶνε ὁ ἱερὸς Φώτιος. Δὲν ὑποχώρησε, ἀντιστάθηκε.
Καὶ γενικὰ στὴν πολιτεία του, παρὰ τὶς «συμπληγάδες» ἀπ᾽ τὶς ὁποῖες πέρασε, ἔδειξε εὐθύτητα καὶ ἀγαθότητα. Ἀλλὰ τὸ πλήρωσε ἀκριβά· ὑπέστη ἐξορίες, πρώτη καὶ δεύτερη. Τὴν τελευταία μάλιστα φορὰ τὸν ἐξώρισε – ποιός· ὁ αὐτοκράτωρ Λέων ὁ ΣΤ΄, τὸν ὁποῖο εἶχε μαθητὴ καὶ τὸν δίδαξε γράμματα καὶ ἐπιστήμη! Αὐτὸς τὸν ὡδήγησε στὴν ἐξορία· καὶ ἐκεῖ ἔκλεισε τὰ μάτια του στὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ἀφοῦ δοκίμασε ὅπως ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος καὶ τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς προδοσίας.
* * *
Αὐτὸς ἦταν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Φώτιος. Τί μᾶς διδάσκει ἡ μεγάλη αὐτὴ φυσιογνωμία; Δύο πράγματα· πρῶτον ὄχι ὑποχωρήσεις στὰ πάθη καὶ τὴν κακία, καὶ δεύτερον ὄχι ὑποχωρήσεις στὸ δόγμα καὶ τὴν ὀρθόδοξο πίστι.
⃝ Πρῶτον. Δὲν παρασύρθηκε ἀπὸ τὰ πολιτικὰ πάθη καὶ τοὺς ἀνταγωνισμοὺς τῶν ἐγκοσμίων ἀρχόντων, οἱ ὁποῖοι γιὰ δικούς τους λόγους ἐπενέβαιναν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας πότε ὑπὲρ τοῦ ἑνὸς καὶ πότε ὑπὲρ τοῦ ἄλλου καὶ ἐξεθρόνιζαν ἢ εὐνοοῦσαν ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα. Δέχθηκε τὸν θρόνο χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώξῃ, δὲν κινήθηκε πρὸς αὐτὸν ἀπὸ φιλοδοξία γιὰ νὰ κατακτήσῃ τὸ ἀξίωμα, δὲν εἶχε κἂν σκέψεις ἢ βλέψεις νὰ γίνῃ κληρικός, ἀφοῦ ἦταν ἤδη ὑψηλόβαθμος ἀξιωματοῦχος στὴν πολιτεία. Δὲν νικήθηκε ἀπὸ ἀνταγωνισμὸ καὶ μῖσος κατὰ τοῦ προκατόχου του ἁγίου Ἰγνατίου, δὲν ἀνταπέδωσε τὴν κακὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀκραίων ὀπαδῶν ἐκείνου, ἐπιδίωξε καὶ ἐπέτυχε τὴν συμφιλίωσι μαζί του καὶ μέχρι τέλους συμπαραστάθηκε μὲ υἱϊκὴ στοργὴ στὸ γῆρας του· γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνακηρύξει καὶ τοὺς δύο ἁγίους καὶ τοὺς μνημονεύει τὸν ἕνα δίπλα στὸν ἄλλο. Γενικὰ σήκωσε σταυρὸ καὶ ἔδειξε ἐνάρετη ζωή.
⃝ Τὸ δεύτερο δίδαγμα τοῦ Μεγάλου Φωτίου εἶνε ἡ στάσι του ἀπέναντι στὸν παπισμὸ καὶ οἱ ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ λόγους ποὺ ἐξεφώνησε, μὲ θεολογικὰ ἔργα ποὺ συνέταξε καὶ μὲ ἱερὲς Συνόδους ποὺ συνεκάλεσε. Ὁ πάπας ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του προσπαθοῦσε ν᾽ ἁπλώσῃ τὰ πλοκάμια του στὴ Σικελία, στὴ Βουλγαρία, στὰ Βαλκάνια. Μαθαίνοντας ὅτι τὸ Βυζάντιο κάνει ἱεραποστολή, ἔστελνε ἐκεῖ «ἱεραποστόλους» νὰ διεκδικήσουν τοὺς νεοφωτίστους καὶ νὰ τοὺς μυήσουν στὶς παπικὲς καινοτομίες ὅπως τὸ Φιλιόκβε. Ἡ ἀντίστασι τοῦ ἁγίου Φωτίου στὸν παπικὸ ἐπεκτατισμὸ καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς πλάνης τὸν κατέστησαν μισητό, «κόκκινο πανὶ» γιὰ τοὺς δυτικούς· ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ μῖσος καὶ ἡ καταφορὰ ἐναντίον του.
Ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα ὁ παπισμὸς δὲν ἔχει ἀλλάξει οὔτε κατὰ κεραία· μᾶλλον προσέθεσε καὶ νέες κακοδοξίες. Γι᾽ αὐτό, συνεχίζοντας τὴν παράδοσι ἀπὸ τὸν Μέγα Φώτιο μέχρι τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ ὅλους τοὺς διδασκάλους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὀφείλουμε νὰ ἐπαναλάβουμε τὸ δικό τους Ὄχι.
Φοβᾶμαι ὅτι σὲ καμμιὰ ἐπίσημη ἡμέρα θὰ δοῦμε στὴ μητρόπολι, μπροστά, δίπλα στὸν πρωθυπουργὸ – ποιόν; καὶ ἕναν καρδινάλιο!
Δὲν φταίει ὁ λαὸς, φταῖνε οἱ πνευματικοὶ ἡγέται, ποὺ τὸν ἄφησαν ἀφρούρητο ὥστε οἱ «ἀρουραῖοι» νὰ ῥοκανίζουν τὶς ῥίζες του.
Ὅπως πᾶμε, στὴν πατρίδα μας, ποὺ ὅπου νὰ σκαλίσῃς θὰ βρῇς κόκκαλα ἡρώων καὶ μαρτύρων, σὲ λίγο θὰ ὑπάρχῃ κάθε καρυδιᾶς καρύδι, καὶ μόνο Ἕλληνες ὀρθόδοξοι δὲν θὰ ὑπάρχουν.
Ἀγώνας λοιπὸν στὰ ἴχνη τοῦ Μεγάλου Φωτίου. Ἀπευθύνομαι ἰδίως στοὺς νέους καὶ λέω· Παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀξίζει νὰ θυσιασθῆτε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. «Σὺ δέ, ὦ νεότης, σύντριψον τὸν κάλαμον καὶ γίνου στρατιώτης!», μιμητὴς τοῦ ἱεροῦ Φωτίου καὶ τῶν ἁγίων πατέρων.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Β΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὴν αἴθουσα τῆς ὁδ. Ζωοδ. Πηγῆς 44 τὴν 6-2-1977 τὸ βράδυ μὲ ἄλλο τίτλο.
Καταγραφή, διαίρεσις, διευθέτησις καὶ σύντμησις 10-1-2019.
Θαυμαστός, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Φώτιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη τιμᾷ σήμερα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Πολυτάλαντος προσωπικότης μὲ πολυσχιδῆ δρᾶσι. Ἕνας ὅμως τομεὺς τῆς δραστηριότητός του προκάλεσε καὶ προκαλεῖ διαφωνίες· εἶνε ἡ στάσι του ἀπέναντι στὸν παπισμό· τώρα καὶ ἐδῶ ἔχουμε φιλοπαπικούς. Ὁ ἅγιος Φώτιος εἶνε ἰσχυρὸς πολέμιος τοῦ παπισμοῦ καὶ ἐδῶ οἱ θιγόμενοι ἐναντιώνονται.
* * *
Ὁ ἱερὸς Φώτιος πολέμησε τὸν παπισμὸ ὡς θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως «ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου» ( Ἀπ. 11,7· 17,8). Ὁ παπισμός, ὅπως βεβαιώνει ἡ ἱστορία, εἶνε ἐχθρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας. Φθείρει τὴν πίστι καὶ τὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Θέλετε νὰ δῆτε τί εἶνε ὁ παπισμός; Εἶνε σύνολο αἱρέσεων. Νὰ ποῦμε μερικὲς καινοτομίες του, ὄχι ὅλες ἀλλὰ τὶς κυριώτερες.
Πρώτη καινοτομία. Τὸ ἄλφα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ποὺ σημειώνει ὁ πιστὸς ἐπάνω του μὲ ἑνωμένα τὰ τρία δάκτυλα καὶ σημαίνει· Χριστέ, ποὺ ἤσουν στὸν οὐρανὸ καὶ κατέβηκες στὴ γῆ καὶ πῆρες σάρκα καὶ αἷμα ἀπὸ τὰ ἄχραντα αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, «μνήσθητί μου, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42)· βάλε με στὰ δεξιά σου, ὄχι ἀριστερὰ στὴν κόλασι. Αὐτὸς εἶνε ὁ κανονικὸς ὀρθόδοξος σταυρός. Οἱ παπικοὶ ὅμως κάνουν τὸ σταυρό τους ὄχι μὲ τὰ τρία ἀλλὰ μὲ τὰ πέντε δάκτυλα. Μικρὸ εἶνε αὐτό;
Δεύτερη καινοτομία ἔκαναν στὸ ἱερὸ βάπτισμα. Ἀντὶ νὰ βυθίζουν ὅλο τὸ σῶμα τοῦ βαπτιζομένου στὸ νερό, αὐτοὶ κατήργησαν τὴν βύθισι, ποὺ εἰκονίζει τὸν θάνατο τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν συσταύρωσί του μὲ τὸ Χριστό, καὶ θέσπισαν τὸν ῥαντισμό· ῥαντίζουν τὰ παιδιά, δὲν τὰ βαπτίζουν, τ᾽ ἀφήνουν ἀβάπτιστα.
Τρίτη καινοτομία εἶνε ἡ ἀπαγόρευσι τοῦ γάμου γιὰ τοὺς κληρικούς. Ἡ Ὀρθοδοξία ἄφησε ἐλεύθερο τὸν κλῆρο, ἄλλος ν᾽ ἀκολουθῇ τὸν ἄγαμο καὶ ἄλλος τὸν ἔγγαμο βίο. Οἱ παπικοὶ ὑποχρέωσαν ὅλο τὸν κλῆρο τους, ἀπὸ τὸν πάπα μέχρι τὸν τελευταῖο παπᾶ, νὰ μένουν ἄγαμοι, ἀντίθετα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου ὅτι στὴν ἀγαμία «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» (Ματθ. 19,12). Αὐτὸ ὅμως προκαλεῖ σκάνδαλα, ποὺ ἐκρήγνυνται κάθε τόσο στὴν Ἰταλία, τὴ Γαλλία καὶ ἀλλοῦ. Εἶνε κι αὐτὸ μιὰ σοβαρὴ καινοτομία.
Ἄλλη, τετάρτη καινοτομία, εἶνε ὅτι ὑποχρέωσαν ὅλους τοὺς λαοὺς ἡ λειτουργία νὰ τελῆται ὄχι στὴ γλῶσσα τοῦ κάθε ἔθνους ἀλλὰ παντοῦ μόνο στὴ λατινική, τὴν ὁποία θεωροῦν γλῶσσα ἱερή· τώρα γίνεται μιὰ προσπάθεια ν᾽ ἀπαλλαγοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ ζυγό.
Ἄλλη, πέμπτη, μεγάλη καινοτομία ἔκαναν στὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας. Ὁ λαὸς στοὺς παπικοὺς δὲν κοινωνεῖ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» (Ματθ. 26,27). Σῶμα καὶ αἷμα δίνουν μόνο στοὺς κληρικούς· στὸ λαὸ δίνουν ὄστια, μικρὸ ψωμάκι σὰν χαπάκι.
Ἄλλη, ἕκτη καινοτομία, σοβαρώτερη, εἶνε ὅτι ἀλλοίωσαν τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, τὸ Πιστεύω, στὸ ὁποῖο δὲν ἐπιτρέπεται καμμία ἀπολύτως προσθήκη ἢ ἀφαίρεσις. Σὲ ἀρχαιολογικὰ μνημεῖα, ὅπως π.χ. ἡ Ἀκρόπολις τῶν Ἀθηνῶν, δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε νὰ ξύσῃ κανεὶς ἐλαφρὰ ἕνα μάρμαρο· ὅποιος τὸ κάνῃ, πάει φυλακή· σκέπτονται ἀκόμη νὰ κάνουν μιὰ μεγάλη γυάλα καὶ νὰ σκεπάσουν μ᾽ αὐτὴν τὴν Ἀκρόπολι, γιὰ νὰ τὴν προστατεύσουν ἀπὸ κάθε φθορά, φροντίδα ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια εἰδωλολατρίας. Ὦ σύγχρονοι εἰδωλολάτρες! ἀγαπῶ καὶ ἐκτιμῶ τὰ μνημεῖα τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, ἀλλὰ εἶνε ἄλλο τὸ νὰ ἐκτιμοῦμε ἕνα ἔργο τέχνης καὶ ἄλλο τὸ νὰ τὸ ὑψώνουμε μέχρι τοῦ σημείου, ὥστε νὰ ἀφήνουμε τὰ παιδιά μας, τὰ ἔμψυχα ἀγάλματα, ἀκάλυπτα στὴ διαφθορά, καὶ νὰ καλύπτουμε ἄψυχα ἀγάλματα γιὰ νὰ τὰ προστατεύσουμε ἀπὸ τὴ φυσικὴ φθορὰ τοῦ χρόνου· αὐτὰ μιὰ μέρα θέλουμε – δὲν θέλουμε θὰ γίνουν σκόνη, δὲν θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθου» (πρβλ. Λουκ. 19,44). Ὅπως λοιπὸν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐπιφέρῃ κανεὶς ἀλλοίωσι σὲ ἕνα μνημεῖο τέχνης, ἔτσι δὲν ἐπιτρέπεται καὶ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ στὸ ἀθάνατο μνημεῖο τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τὸ Σύμβολο τῆς πίστεώς μας. Οἱ παπικοὶ ὅμως τὸ ἔκαναν. Ἐνῷ στὸ Πιστεύω ὁμολογοῦμε, «καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον …τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς –μόνον– ἐκπορευόμενον» (ἄρθρ.
, αὐτοὶ προσέθεσαν «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», λατινικὰ Φιλιόκβε (Filioque). Ἀνεπίτρεπτη μεταβολή, γιὰ τὴν ὁποία δὲν εἶνε καιρὸς νὰ ποῦμε ἐδῶ τὰ πρέποντα. Εἶνε μία αἵρεσι.Ἂς ἀναφέρουμε τέλος καὶ τὰ ἑξῆς. Ὅπως ὁ ἑωσφόρος ὑπερηφανεύθηκε καὶ εἶπε, Θὰ στήσω τὸ θρόνο μου πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ, θὰ γίνω σὰν τὸ Θεό (βλ. Ἠσ. 14,13-14), ἔτσι καὶ ὁ πάπας εἶπε· Παραπάνω ἀπ᾽ τὸ λαό, ἀπ᾽ τοὺς ἱερεῖς, τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς πατριάρχες, τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, παραπάνω ἀπ᾽ ὅλους, εἶμαι ἐγώ, καὶ πέσετε ὅλοι νὰ προσκυνήσετε τὴν παντόφλα μου ὅπως ἄλλοτε προσκυνοῦσαν τὴν εἰκόνα τοῦ Ναβουχοδονόσορος. Ὁ πάπας ὑπεράνω ὅλων. Αὐτὸ εἶνε τὸ λεγόμενο πρωτεῖο καθὼς καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα.
Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ ἀντιστάθηκε σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς καινοτομίες καὶ εἶπε στὸν πάπα ἕνα ἱστορικὸ «Ὄχι, δὲν σὲ προσκυνῶ», εἶνε ὁ ἱερὸς Φώτιος. Δὲν ὑποχώρησε, ἀντιστάθηκε.
Καὶ γενικὰ στὴν πολιτεία του, παρὰ τὶς «συμπληγάδες» ἀπ᾽ τὶς ὁποῖες πέρασε, ἔδειξε εὐθύτητα καὶ ἀγαθότητα. Ἀλλὰ τὸ πλήρωσε ἀκριβά· ὑπέστη ἐξορίες, πρώτη καὶ δεύτερη. Τὴν τελευταία μάλιστα φορὰ τὸν ἐξώρισε – ποιός· ὁ αὐτοκράτωρ Λέων ὁ ΣΤ΄, τὸν ὁποῖο εἶχε μαθητὴ καὶ τὸν δίδαξε γράμματα καὶ ἐπιστήμη! Αὐτὸς τὸν ὡδήγησε στὴν ἐξορία· καὶ ἐκεῖ ἔκλεισε τὰ μάτια του στὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ἀφοῦ δοκίμασε ὅπως ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος καὶ τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς προδοσίας.
* * *
Αὐτὸς ἦταν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Φώτιος. Τί μᾶς διδάσκει ἡ μεγάλη αὐτὴ φυσιογνωμία; Δύο πράγματα· πρῶτον ὄχι ὑποχωρήσεις στὰ πάθη καὶ τὴν κακία, καὶ δεύτερον ὄχι ὑποχωρήσεις στὸ δόγμα καὶ τὴν ὀρθόδοξο πίστι.
⃝ Πρῶτον. Δὲν παρασύρθηκε ἀπὸ τὰ πολιτικὰ πάθη καὶ τοὺς ἀνταγωνισμοὺς τῶν ἐγκοσμίων ἀρχόντων, οἱ ὁποῖοι γιὰ δικούς τους λόγους ἐπενέβαιναν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας πότε ὑπὲρ τοῦ ἑνὸς καὶ πότε ὑπὲρ τοῦ ἄλλου καὶ ἐξεθρόνιζαν ἢ εὐνοοῦσαν ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα. Δέχθηκε τὸν θρόνο χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώξῃ, δὲν κινήθηκε πρὸς αὐτὸν ἀπὸ φιλοδοξία γιὰ νὰ κατακτήσῃ τὸ ἀξίωμα, δὲν εἶχε κἂν σκέψεις ἢ βλέψεις νὰ γίνῃ κληρικός, ἀφοῦ ἦταν ἤδη ὑψηλόβαθμος ἀξιωματοῦχος στὴν πολιτεία. Δὲν νικήθηκε ἀπὸ ἀνταγωνισμὸ καὶ μῖσος κατὰ τοῦ προκατόχου του ἁγίου Ἰγνατίου, δὲν ἀνταπέδωσε τὴν κακὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀκραίων ὀπαδῶν ἐκείνου, ἐπιδίωξε καὶ ἐπέτυχε τὴν συμφιλίωσι μαζί του καὶ μέχρι τέλους συμπαραστάθηκε μὲ υἱϊκὴ στοργὴ στὸ γῆρας του· γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνακηρύξει καὶ τοὺς δύο ἁγίους καὶ τοὺς μνημονεύει τὸν ἕνα δίπλα στὸν ἄλλο. Γενικὰ σήκωσε σταυρὸ καὶ ἔδειξε ἐνάρετη ζωή.
⃝ Τὸ δεύτερο δίδαγμα τοῦ Μεγάλου Φωτίου εἶνε ἡ στάσι του ἀπέναντι στὸν παπισμὸ καὶ οἱ ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ λόγους ποὺ ἐξεφώνησε, μὲ θεολογικὰ ἔργα ποὺ συνέταξε καὶ μὲ ἱερὲς Συνόδους ποὺ συνεκάλεσε. Ὁ πάπας ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του προσπαθοῦσε ν᾽ ἁπλώσῃ τὰ πλοκάμια του στὴ Σικελία, στὴ Βουλγαρία, στὰ Βαλκάνια. Μαθαίνοντας ὅτι τὸ Βυζάντιο κάνει ἱεραποστολή, ἔστελνε ἐκεῖ «ἱεραποστόλους» νὰ διεκδικήσουν τοὺς νεοφωτίστους καὶ νὰ τοὺς μυήσουν στὶς παπικὲς καινοτομίες ὅπως τὸ Φιλιόκβε. Ἡ ἀντίστασι τοῦ ἁγίου Φωτίου στὸν παπικὸ ἐπεκτατισμὸ καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς πλάνης τὸν κατέστησαν μισητό, «κόκκινο πανὶ» γιὰ τοὺς δυτικούς· ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ μῖσος καὶ ἡ καταφορὰ ἐναντίον του.
Ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα ὁ παπισμὸς δὲν ἔχει ἀλλάξει οὔτε κατὰ κεραία· μᾶλλον προσέθεσε καὶ νέες κακοδοξίες. Γι᾽ αὐτό, συνεχίζοντας τὴν παράδοσι ἀπὸ τὸν Μέγα Φώτιο μέχρι τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ ὅλους τοὺς διδασκάλους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὀφείλουμε νὰ ἐπαναλάβουμε τὸ δικό τους Ὄχι.
Φοβᾶμαι ὅτι σὲ καμμιὰ ἐπίσημη ἡμέρα θὰ δοῦμε στὴ μητρόπολι, μπροστά, δίπλα στὸν πρωθυπουργὸ – ποιόν; καὶ ἕναν καρδινάλιο!
Δὲν φταίει ὁ λαὸς, φταῖνε οἱ πνευματικοὶ ἡγέται, ποὺ τὸν ἄφησαν ἀφρούρητο ὥστε οἱ «ἀρουραῖοι» νὰ ῥοκανίζουν τὶς ῥίζες του.
Ὅπως πᾶμε, στὴν πατρίδα μας, ποὺ ὅπου νὰ σκαλίσῃς θὰ βρῇς κόκκαλα ἡρώων καὶ μαρτύρων, σὲ λίγο θὰ ὑπάρχῃ κάθε καρυδιᾶς καρύδι, καὶ μόνο Ἕλληνες ὀρθόδοξοι δὲν θὰ ὑπάρχουν.
Ἀγώνας λοιπὸν στὰ ἴχνη τοῦ Μεγάλου Φωτίου. Ἀπευθύνομαι ἰδίως στοὺς νέους καὶ λέω· Παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀξίζει νὰ θυσιασθῆτε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. «Σὺ δέ, ὦ νεότης, σύντριψον τὸν κάλαμον καὶ γίνου στρατιώτης!», μιμητὴς τοῦ ἱεροῦ Φωτίου καὶ τῶν ἁγίων πατέρων.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Β΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὴν αἴθουσα τῆς ὁδ. Ζωοδ. Πηγῆς 44 τὴν 6-2-1977 τὸ βράδυ μὲ ἄλλο τίτλο.
Καταγραφή, διαίρεσις, διευθέτησις καὶ σύντμησις 10-1-2019.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Μ. ΦΩΤΙΟΣ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
Στις 6 Φεβρουαρίου εορτάζει η Εκκλησία μας τη μνήμη του Μεγάλου Φωτίου. Πρόκειται για μια σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα, ο οποίος έχει λάβει δικαίως τον σπάνιο τίτλο του μεγάλου. Επίσης δεν θεωρείται μεγάλος μόνο από την Εκκλησία, αλλά και από την ιστορία, διότι συγκαταλέγεται στους ξεχωριστούς πνευματικούς φάρους της ανθρωπότητας.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 810 μ. Χ. από πλούσιους και ευσεβείς γονείς, τον Σέργιο και την Ειρήνη, οι οποίοι ανήκαν στις τάξεις των ορθοδόξων υπερασπιστών των Αγίων Εικόνων. Έλαβε σπουδαία κλασική και θεολογική μόρφωση στα ονομαστά πανεπιστήμια της Βασιλεύουσας. Μάλιστα μετά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων από την αγία Θεοδώρα την Αυγούστα και τον υιό της Μιχαήλ Γ΄ (842-867), το 842 ο Φώτιος ανήλθε με την αξία του σε υψηλά πολιτικά αξιώματα. Το 858 μετά την απομάκρυνση του πατριάρχη Ιγνατίου από τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ο αυτοκράτορας πρότεινε να ανέβει ο Φώτιος, ο οποίος είχε αναδειχθεί ως ενάρετος και συνετός άνδρας. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δέχτηκε να εισέρθει στον ιερό κλήρο. Σε μια εβδομάδα έλαβε και τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης. Η χειροτονία του ως επίσκοπος και η ενθρόνισή του στον πατριαρχικό θρόνο έγινε τα Χριστούγεννα του 858.
Ο Φώτιος από τις πρώτες κιόλας μέρες άρχισε την αναδιοργάνωση της Εκκλησίας και το κλείσιμο των πληγών της που είχε ανοίξει η εκατονταετής εικονομαχική έριδα (726-842). Καλώντας άξιους συνεργάτες αγωνίστηκε για την πνευματική ανόρθωση των πιστών και την ιεραποστολική αποστολή της Εκκλησίας, η οποία είχε αναστείλει η λαίλαπα της εικονομαχίας. Άρχισε από τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων, τους οποίους μετέβαλε ταυτόχρονα και σε φίλους του βυζαντινού κράτους. Ανέθεσε στους δύο σπουδαίους θεσσαλονικείς αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο να μεταβούν στην Ευρώπη και να εκχριστιανίσουν τους λαούς της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, οι οποίοι ήταν ακόμη ειδωλολάτρες. Αυτό σημαίνει πως πραγματικός φωτιστής της Ευρώπης είναι ο Μέγας Φώτιος!
Στον μορφωτικό και παιδευτικό τομέα υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή του. Πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι η παιδεία και η μόρφωση είναι απαραίτητα στοιχεία του ανθρώπου για να μεταστοιχειωθεί σε πνευματική οντότητα. Μάλιστα θεωρούσε ότι η χριστιανική πίστη και ευσέβεια θα πρέπει να επικουρούνται από τη μόρφωση και τη γνώση ώστε να ο χριστιανός να μην υστερεί έναντι του μη χριστιανού. Η χριστιανική πίστη συνδυασμένη με την «θύραθεν» παιδεία δημιουργεί άρτιες προσωπικότητας και υψηλά πολιτισμικά ιδεώδη. Γι’ αυτό και ίδρυε παντού σχολεία, στα οποία διδάσκονταν όλες οι γνώσεις και οι επιστήμες. Το πιο ονομαστό σχολείο που ίδρυσε είναι το περίφημο πανεπιστήμιο της Μαγναύρας στην Κωνσταντινούπολη, όπου κλήθηκαν να διδάξουν οι πιο ονομαστοί δάσκαλοι της οικουμένης. Ο Φώτιος ήταν ένας από αυτούς ο οποίος δίδασκε φιλοσοφία σε αυτό για πολλά χρόνια, παράλληλα με τα ποιμαντικά του καθήκοντα.
Ο Φώτιος έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα κλασικά γράμματα και εκτίμηση για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και συγγραφείς και γι’ αυτό είχε βάλλει ως στόχο να διασώσει την αρχαιοελληνική πνευματική κληρονομία, την οποία θεωρούσε και δική του κληρονομιά. Ανέθεσε σε μοναχούς καλλιγράφους να αντιγράφουν και να διαδίδουν τα αρχαία συγγράμματα και να εμπλουτίζουν τις βιβλιοθήκες. Ο ίδιος ανέλαβε το τιτάνιο έργο να διασώσει σε επιτομή τα σπουδαιότερα έργα των αρχαίων στο περίφημο και μοναδικό στην ιστορία, έργο του: «Μυριόβιβλος». Στο έργο αυτό
έχουν διασωθεί τα πιο σπάνια έργα των αρχαίων. Μάλιστα βεβαιώνουν οι ειδικοί πως αν ο Φώτιος δεν μας άφηνε την «Μυριόβιβλό» του η γνώσεις μας για τους αρχαίους συγγραφείς θα ήταν φτωχή. Δε θα γνωρίζαμε καν την ύπαρξη κλασικών έργων, ούτε καν τους συγγραφείς τους χωρίς αυτή!
Όμως οι μεγάλοι άνδρες αντιμετωπίζουν και μεγάλες προκλήσεις και έχθρες. Έτσι και ο Φώτιος πέρασε μια ταραγμένη ζωή. Οι «ιγνατιανοί» κατέφυγαν στον πάπα της Ρώμης Νικόλαο για να καταγγείλουν τον Φώτιο για αντικανονικές ενέργειες. Ο πάπας (ο οποίος ήταν ακόμη ορθόδοξος) βρήκε αφορμή για να επέμβει στα πράγματα της Ανατολής απαίτησε να του αποδοθούν κτήσεις που του είχαν αφαιρεθεί. Ζήτησε να καθιερωθεί υποχρεωτικά η λατινική γλώσσα στη λατρεία των εκκλησιών που ίδρυσαν οι βυζαντινοί ιεραπόστολοι στην Ευρώπη και φυσικά απαίτησε την αποκατάσταση του Ιγνατίου. Ο Φώτιος κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν προσχήματα και γι’ αυτό προχώρησε στην καταδίκη της αιρέσεως του filioque (εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού) και κατάγγειλε τις αντιεκκλησιαστικές ενέργειες του πάπα. Τελικά ο πάπας αφόρισε τον Φώτιο το 863 και ο Φώτιος αναγκάστηκε να κάμει το ίδιο, συγκάλεσε σύνοδο το 867, με την οποία αναθεμάτισε και καθαίρεσε τον πάπα Νικόλαο. Αυτό είναι το πρώτο λεγόμενο «σχίσμα επί Φωτίου».
Το 867 από το νέο αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄ απομακρύνθηκε από το θρόνο και εξορίστηκε. Επανήλθε το 879 στο θρόνο για να απομακρυνθεί και πάλι το 886. Κοιμήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 893, αφού είχε συμφιλιωθεί με τον Ιγνάτιο και είχε αποκατασταθεί το σχίσμα με την Εκκλησία της Ρώμης. Η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και μέγα για το μεγάλο έργο του. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον θεωρεί προστάτη της και εορτάζει με λαμπρότητα την ημέρα της μνήμης του.
Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Μέγας Φώτιος και το έργο του είναι εξαιρετικά επίκαιρο για την εποχή μας. Ο σύγχρονος οικουμενιστικός οίστρος τείνει να ισοπεδώσει την ορθόδοξη παράδοσή μας και να νοθεύσει την εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία. Ο οικουμενισμός κατόρθωσε να περάσει την αιρετική εκκλησιολογική κακοδοξία ότι η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας δεν είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, αλλά μέρος της, αφού, κατ’ αυτόν, «εκκλησία» είναι και η πανσπερμία των αιρετικών ομάδων, από τον παπισμό, έως και τις εσχατιές του προτεσταντισμού! Μελετώντας το έργο του Μεγάλου Φωτίου, δεν αφήνονται τέτοια περιθώρια από τον θεοφόρο άνδρα! Η Εκκλησία, κατ’ εκείνον, είναι μία και αδιαίρετη, όπως το Σώμα του Χριστού. Οι σχισματικοί και οι αιρετικοί είναι εκτός της Μιας Εκκλησίας. Ο σύγχρονος όρος «Εκκλησίες» και «ένωση Εκκλησιών» είναι ορολογία άγνωστη στον άγιο Φώτιο, αλλά κυριαρχεί ο όρος «επιστροφή στην Εκκλησία». Ιδιαιτέρως ο Μ. Φώτιος, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, κατανόησε την αποστασία της δυτικής χριστιανοσύνης και προείδε τα σπέρματα της παπικής κατάπτωσης. Και γι’ αυτό αγωνίστηκε σφοδρά για τη διάσωση της Ορθοδοξίας της Εκκλησίας και ο αγώνας του είναι αποτυπωμένος στο έργο και τις αποφάσεις της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (879-880). Ο αγώνας του και η ιστορία τον δικαίωσε. Οι φόβοι του δυστυχώς επαληθεύτηκαν, αφού η δυτική χριστιανοσύνη οδηγήθηκε τελικά εκτός της Εκκλησίας και παραμένει εκτός ως τα σήμερα. Τρανή απόδειξη το μίσος των δυτικών κατά του Μεγάλου Φωτίου, τον οποίο, όχι μόνο δεν τον τιμούν ως άγιο, αλλά του προσάπτουν απίστευτες συκοφαντίες εδώ και δέκα αιώνες! Για μας τους Ορθοδόξους είναι (θα πρέπει να είναι) ο Μέγας Φώτιος, μαζί με τους άλλους μεγάλους Πατέρες της εποχής του και μετέπειτα (Γρηγόριο Παλαμά, Μάρκο Ευγενικό, Γεώργιο Σχολάριο, Κοσμά Αιτωλό, Ιουστίνο Πόποβιτς, κλπ), τα φωτεινά ορόσημα της Ορθόδοξης πίστης μας και της εκκλησιαστικής μας αυτοσυνειδησίας!
ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES
Στις 6 Φεβρουαρίου εορτάζει η Εκκλησία μας τη μνήμη του Μεγάλου Φωτίου. Πρόκειται για μια σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα, ο οποίος έχει λάβει δικαίως τον σπάνιο τίτλο του μεγάλου. Επίσης δεν θεωρείται μεγάλος μόνο από την Εκκλησία, αλλά και από την ιστορία, διότι συγκαταλέγεται στους ξεχωριστούς πνευματικούς φάρους της ανθρωπότητας.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 810 μ. Χ. από πλούσιους και ευσεβείς γονείς, τον Σέργιο και την Ειρήνη, οι οποίοι ανήκαν στις τάξεις των ορθοδόξων υπερασπιστών των Αγίων Εικόνων. Έλαβε σπουδαία κλασική και θεολογική μόρφωση στα ονομαστά πανεπιστήμια της Βασιλεύουσας. Μάλιστα μετά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων από την αγία Θεοδώρα την Αυγούστα και τον υιό της Μιχαήλ Γ΄ (842-867), το 842 ο Φώτιος ανήλθε με την αξία του σε υψηλά πολιτικά αξιώματα. Το 858 μετά την απομάκρυνση του πατριάρχη Ιγνατίου από τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ο αυτοκράτορας πρότεινε να ανέβει ο Φώτιος, ο οποίος είχε αναδειχθεί ως ενάρετος και συνετός άνδρας. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δέχτηκε να εισέρθει στον ιερό κλήρο. Σε μια εβδομάδα έλαβε και τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης. Η χειροτονία του ως επίσκοπος και η ενθρόνισή του στον πατριαρχικό θρόνο έγινε τα Χριστούγεννα του 858.
Ο Φώτιος από τις πρώτες κιόλας μέρες άρχισε την αναδιοργάνωση της Εκκλησίας και το κλείσιμο των πληγών της που είχε ανοίξει η εκατονταετής εικονομαχική έριδα (726-842). Καλώντας άξιους συνεργάτες αγωνίστηκε για την πνευματική ανόρθωση των πιστών και την ιεραποστολική αποστολή της Εκκλησίας, η οποία είχε αναστείλει η λαίλαπα της εικονομαχίας. Άρχισε από τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων, τους οποίους μετέβαλε ταυτόχρονα και σε φίλους του βυζαντινού κράτους. Ανέθεσε στους δύο σπουδαίους θεσσαλονικείς αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο να μεταβούν στην Ευρώπη και να εκχριστιανίσουν τους λαούς της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, οι οποίοι ήταν ακόμη ειδωλολάτρες. Αυτό σημαίνει πως πραγματικός φωτιστής της Ευρώπης είναι ο Μέγας Φώτιος!
Στον μορφωτικό και παιδευτικό τομέα υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή του. Πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι η παιδεία και η μόρφωση είναι απαραίτητα στοιχεία του ανθρώπου για να μεταστοιχειωθεί σε πνευματική οντότητα. Μάλιστα θεωρούσε ότι η χριστιανική πίστη και ευσέβεια θα πρέπει να επικουρούνται από τη μόρφωση και τη γνώση ώστε να ο χριστιανός να μην υστερεί έναντι του μη χριστιανού. Η χριστιανική πίστη συνδυασμένη με την «θύραθεν» παιδεία δημιουργεί άρτιες προσωπικότητας και υψηλά πολιτισμικά ιδεώδη. Γι’ αυτό και ίδρυε παντού σχολεία, στα οποία διδάσκονταν όλες οι γνώσεις και οι επιστήμες. Το πιο ονομαστό σχολείο που ίδρυσε είναι το περίφημο πανεπιστήμιο της Μαγναύρας στην Κωνσταντινούπολη, όπου κλήθηκαν να διδάξουν οι πιο ονομαστοί δάσκαλοι της οικουμένης. Ο Φώτιος ήταν ένας από αυτούς ο οποίος δίδασκε φιλοσοφία σε αυτό για πολλά χρόνια, παράλληλα με τα ποιμαντικά του καθήκοντα.
Ο Φώτιος έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα κλασικά γράμματα και εκτίμηση για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και συγγραφείς και γι’ αυτό είχε βάλλει ως στόχο να διασώσει την αρχαιοελληνική πνευματική κληρονομία, την οποία θεωρούσε και δική του κληρονομιά. Ανέθεσε σε μοναχούς καλλιγράφους να αντιγράφουν και να διαδίδουν τα αρχαία συγγράμματα και να εμπλουτίζουν τις βιβλιοθήκες. Ο ίδιος ανέλαβε το τιτάνιο έργο να διασώσει σε επιτομή τα σπουδαιότερα έργα των αρχαίων στο περίφημο και μοναδικό στην ιστορία, έργο του: «Μυριόβιβλος». Στο έργο αυτό
έχουν διασωθεί τα πιο σπάνια έργα των αρχαίων. Μάλιστα βεβαιώνουν οι ειδικοί πως αν ο Φώτιος δεν μας άφηνε την «Μυριόβιβλό» του η γνώσεις μας για τους αρχαίους συγγραφείς θα ήταν φτωχή. Δε θα γνωρίζαμε καν την ύπαρξη κλασικών έργων, ούτε καν τους συγγραφείς τους χωρίς αυτή!
Όμως οι μεγάλοι άνδρες αντιμετωπίζουν και μεγάλες προκλήσεις και έχθρες. Έτσι και ο Φώτιος πέρασε μια ταραγμένη ζωή. Οι «ιγνατιανοί» κατέφυγαν στον πάπα της Ρώμης Νικόλαο για να καταγγείλουν τον Φώτιο για αντικανονικές ενέργειες. Ο πάπας (ο οποίος ήταν ακόμη ορθόδοξος) βρήκε αφορμή για να επέμβει στα πράγματα της Ανατολής απαίτησε να του αποδοθούν κτήσεις που του είχαν αφαιρεθεί. Ζήτησε να καθιερωθεί υποχρεωτικά η λατινική γλώσσα στη λατρεία των εκκλησιών που ίδρυσαν οι βυζαντινοί ιεραπόστολοι στην Ευρώπη και φυσικά απαίτησε την αποκατάσταση του Ιγνατίου. Ο Φώτιος κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν προσχήματα και γι’ αυτό προχώρησε στην καταδίκη της αιρέσεως του filioque (εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού) και κατάγγειλε τις αντιεκκλησιαστικές ενέργειες του πάπα. Τελικά ο πάπας αφόρισε τον Φώτιο το 863 και ο Φώτιος αναγκάστηκε να κάμει το ίδιο, συγκάλεσε σύνοδο το 867, με την οποία αναθεμάτισε και καθαίρεσε τον πάπα Νικόλαο. Αυτό είναι το πρώτο λεγόμενο «σχίσμα επί Φωτίου».
Το 867 από το νέο αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄ απομακρύνθηκε από το θρόνο και εξορίστηκε. Επανήλθε το 879 στο θρόνο για να απομακρυνθεί και πάλι το 886. Κοιμήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 893, αφού είχε συμφιλιωθεί με τον Ιγνάτιο και είχε αποκατασταθεί το σχίσμα με την Εκκλησία της Ρώμης. Η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και μέγα για το μεγάλο έργο του. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον θεωρεί προστάτη της και εορτάζει με λαμπρότητα την ημέρα της μνήμης του.
Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Μέγας Φώτιος και το έργο του είναι εξαιρετικά επίκαιρο για την εποχή μας. Ο σύγχρονος οικουμενιστικός οίστρος τείνει να ισοπεδώσει την ορθόδοξη παράδοσή μας και να νοθεύσει την εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία. Ο οικουμενισμός κατόρθωσε να περάσει την αιρετική εκκλησιολογική κακοδοξία ότι η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας δεν είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, αλλά μέρος της, αφού, κατ’ αυτόν, «εκκλησία» είναι και η πανσπερμία των αιρετικών ομάδων, από τον παπισμό, έως και τις εσχατιές του προτεσταντισμού! Μελετώντας το έργο του Μεγάλου Φωτίου, δεν αφήνονται τέτοια περιθώρια από τον θεοφόρο άνδρα! Η Εκκλησία, κατ’ εκείνον, είναι μία και αδιαίρετη, όπως το Σώμα του Χριστού. Οι σχισματικοί και οι αιρετικοί είναι εκτός της Μιας Εκκλησίας. Ο σύγχρονος όρος «Εκκλησίες» και «ένωση Εκκλησιών» είναι ορολογία άγνωστη στον άγιο Φώτιο, αλλά κυριαρχεί ο όρος «επιστροφή στην Εκκλησία». Ιδιαιτέρως ο Μ. Φώτιος, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, κατανόησε την αποστασία της δυτικής χριστιανοσύνης και προείδε τα σπέρματα της παπικής κατάπτωσης. Και γι’ αυτό αγωνίστηκε σφοδρά για τη διάσωση της Ορθοδοξίας της Εκκλησίας και ο αγώνας του είναι αποτυπωμένος στο έργο και τις αποφάσεις της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (879-880). Ο αγώνας του και η ιστορία τον δικαίωσε. Οι φόβοι του δυστυχώς επαληθεύτηκαν, αφού η δυτική χριστιανοσύνη οδηγήθηκε τελικά εκτός της Εκκλησίας και παραμένει εκτός ως τα σήμερα. Τρανή απόδειξη το μίσος των δυτικών κατά του Μεγάλου Φωτίου, τον οποίο, όχι μόνο δεν τον τιμούν ως άγιο, αλλά του προσάπτουν απίστευτες συκοφαντίες εδώ και δέκα αιώνες! Για μας τους Ορθοδόξους είναι (θα πρέπει να είναι) ο Μέγας Φώτιος, μαζί με τους άλλους μεγάλους Πατέρες της εποχής του και μετέπειτα (Γρηγόριο Παλαμά, Μάρκο Ευγενικό, Γεώργιο Σχολάριο, Κοσμά Αιτωλό, Ιουστίνο Πόποβιτς, κλπ), τα φωτεινά ορόσημα της Ορθόδοξης πίστης μας και της εκκλησιαστικής μας αυτοσυνειδησίας!
ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
Μέσα στον απόηχο της εορτής της Υπαπαντής, αρχίζει σήμερα η κατανυκτική και σπουδαία περίοδος του Τριωδίου.Είδαμε κατά την παρελθούσα περίοδο των εορτών, τον Υιό και Λόγο του Θεού να ταπεινώνεται , να διασχίζει το χάος μεταξύ Θεού και Ανθρώπου και να γίνεται άνθρωπος για εμάς. Τον είδαμε να κλίνει τον αυχένα στα νερά του Ιορδανου,όπου συχναζαν όλοι οι αμαρτωλοί και μετανοημένοι, Αυτόν τον Αναμάρτητο. Και ως βρέφος ταπεινό και ελάχιστο να εισέρχεται στον ναό και να κρατείται στα αδύναμα χέρια του Συμεών, Αυτόν που συνετάραξε το όρος Σινά και κρατάει τα σύμπαντα στα χέρια Του.
Η ταπείνωση λοιπόν είναι το μέσον με το οποίο ο Θεός ήρθε σε κοινωνία με τους ανθρώπους. Είναι η στολή της θεότητας. Γράφει ο διδάσκαλος αββας Ισαάκ ο Συρος: "Θέλω ν' ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί, και να μιλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης. Όμως φοβάμαι πολύ, όπως φοβάται εκείνος πού πρόκειται να μιλήσει για το Θεό με τους δικούς του συλλογισμούς. Γιατί ή ταπείνωση είναι στολή της Θεότητας. Ό Υιός δηλαδή και Λόγος του Θεού, πού έγινε άνθρωπος, την ταπεινοφροσύνη ντύθηκε, και συναναστράφηκε μαζί μας με αυτήν μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Και οποίος ντυθεί την ταπεινοφροσύνη, πραγματικά γίνεται όμοιος με το Λόγο του Θεού, πού κατέβηκε από το δικό του ύψος και σκέπασε με την ταπεινοφροσύνη τη μεγαλοσύνη και τη δόξα του, για να μην καταφλεχθή ή κτίση, βλέποντας τη θεότητα του. Γι' αυτό το λόγο, οποίος φορέσει εκείνη τη στολή της ταπεινοφροσύνης, με την οποία τον είδε ή κτίση μέσα στο ανθρώπινο σώμα πού φόρεσε ό κτίστης, τον ίδιο το Χριστό ντύνεται"!
Γι' αυτό λοιπόν, λένε οι Πατέρες, οποίος θέλει να μάθει την μακαρία ταπείνωση, οφείλει να ενατενίζει καθημερινά τον ίδιο τον εσταυρωμένο Κύριο μας και έτσι μόνο θα μάθει πως να είναι αληθινά ταπεινός.
Τελώνης και Φαρισαίος. Ο ένας ακάθαρτος και αμαρτωλός αλλά συντετριμμένος και ταπεινωμένος. Ο άλλος ολο εξωτερική ευλάβεια και καλή μαρτυρία στον κόσμο αλλά γεμάτος,έπαρση, εγωισμό, μίσος για τους ανθρώπους, απαίτηση αλαζονική από τον Θεό.Στέκεται στο μέσον του ναού, σαν να ήταν αυτός ο Θεός και απαριθμεί φωναχτά τα έργα και τις αρετές του, για να τον θαυμάσουν οι άνθρωποι και να τον αποπληρώσει ο Θεός με ευλογίες. Κατηγορεί μάλιστα με απανθρωπιά και αναίδεια τον τελώνη και συγκρίνεται με αυτόν. Ο άθλιος! Αντί να συγκρίνει τον ασήμαντο εαυτό του με τον Άγιο Θεό ούτως ωστε να συγκλονιστεί, να κατανυχθεί, να ζητήσει έλεος, συγκρίνεται με τον ασθενή πλησιον του, με τον οποίο μοιράζεται την ίδια αδυναμη και επιρρεπή στην αμαρτία φύση.ΟΤελώνης δεν αντιδρά στους περιφρονητικούς λόγους του Φαρισαίου , ότι "Δεν είμαι σαν αυτόν εκεί τον τελώνη..". Από και μόνο φαίνεται η γνήσια μετάνοια και ταπείνωση. Γιατί ο ταπεινωμένος άνθρωπος και από τον ονειδισμό παίρνει ωφέλεια. Δεν ζητάει τον λόγο από τον Φαρισαίο, λέει ο χρυσορρήμων Ιωάννης, αλλά τα λόγια της καταφρόνησης τα χρησιμοποιεί για να ταπεινωθει και να ωφεληθεί περισσότερο. Ο Τελώνης , πηγαίνοντας στον Ναό, ζητά γωνιά να κρυφτεί. Η προσευχή και η ανάγκη της αγκαλιάς του Θεού τον οδηγούν εκεί. Δεν σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό, αλλά με συντριβή χτυπάει τα στήθη του και στενάζει"Ο Θεός ιλασθητι μοι, ευσπλαχνίσου με, τον αμαρτωλό ". Και επειδή ο Θεός αγαπάει την καθαρή προσευχή και αναπαύεται στις καρδιές τις ταπεινές και συντετριμμένες, τον ελέησε. Ενώ τον Φαρισαίο τον αποστράφηκε, γιατί σιχαίνεται την υπερηφάνεια.
Την παραβολή αυτή την είπε ο Κύριος για όλους αυτούς οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν σπουδαία υπόσταση και θεωρούν ότι ξεχωρίζουν από τους άλλους επειδή κάνουν κάποια τυπικά και επιδεικτικά έργα και τηρούν τις εντολές για να δικαιωθούν από Θεό και ανθρώπους. Αυτούς οι οποίοι έχουν μια εξωτερική ευλάβεια, αλλά ότι κάνουν δεν το κάνουν επειδή αγαπούν τον Θεό. Αυτούς τους υποκριτές τους κεραυνοβόλησε δημόσια ο Χριστός, ενώ με τους αμαρτωλούς γενικά ήταν πράος και επιεικής.
Αγαπητοί μου αδελφοί, ας προσέξουμε ότι το Τριώδιο ξεκινά με την προσευχή δύο ανθρώπων μέσα στον ιερό ναό. Το Τριώδιο ανοίγει μια μακρά περίοδος προσευχής και λατρείας , νηστείας, μετανοίας και επιστροφής στη ζωή της Εκκλησίας μας. Αρχίζουν οι μακρές ακολουθίες, εντείνεται η προσευχή, η λατρεία και η προσέλευση στους ναούς είναι συχνότερη.Βλέπετε λοιπόν πόσο βάρος ρίχνει η Εκκλησία μας στην αληθινή λατρεία! Απαιτείται λοιπόν για να βιώσουμε την περίοδο της νηστείας και να έχουμε ορθή αληθινή λατρεία να είμαστε ταπεινοί, ειλικρινείς, εξουθενημένοι απεναντι στον Άγιο και φιλάγαθο Θεό. Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα· καρδιά ταπεινωμένη και υποταγμένη, ο Θεός δεν την καταφρονεί, ψάλλει ο ιερός προφήτης Δαβὶδ. Η Εκκλησία μας σήμερα θέτει ως πρότυπο τον Τελώνη για να μας διδάξει ποια πρέπει νά είναι η στάση μας .Ας αποφύγουμε του Φαρισαίου τα ανόητα υπερήφανα λόγια και ας μάθουμε την ταπείνωση του Τελώνη, μέσα από καρδιακούς στεναγμούς. Γιατί ο " ταπεινων εαυτόν υψωθήσεται, ο δε υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται".
Γένοιτο! Αμήν!
Π.Παντ.Κρ
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
Μέσα στον απόηχο της εορτής της Υπαπαντής, αρχίζει σήμερα η κατανυκτική και σπουδαία περίοδος του Τριωδίου.Είδαμε κατά την παρελθούσα περίοδο των εορτών, τον Υιό και Λόγο του Θεού να ταπεινώνεται , να διασχίζει το χάος μεταξύ Θεού και Ανθρώπου και να γίνεται άνθρωπος για εμάς. Τον είδαμε να κλίνει τον αυχένα στα νερά του Ιορδανου,όπου συχναζαν όλοι οι αμαρτωλοί και μετανοημένοι, Αυτόν τον Αναμάρτητο. Και ως βρέφος ταπεινό και ελάχιστο να εισέρχεται στον ναό και να κρατείται στα αδύναμα χέρια του Συμεών, Αυτόν που συνετάραξε το όρος Σινά και κρατάει τα σύμπαντα στα χέρια Του.
Η ταπείνωση λοιπόν είναι το μέσον με το οποίο ο Θεός ήρθε σε κοινωνία με τους ανθρώπους. Είναι η στολή της θεότητας. Γράφει ο διδάσκαλος αββας Ισαάκ ο Συρος: "Θέλω ν' ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί, και να μιλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης. Όμως φοβάμαι πολύ, όπως φοβάται εκείνος πού πρόκειται να μιλήσει για το Θεό με τους δικούς του συλλογισμούς. Γιατί ή ταπείνωση είναι στολή της Θεότητας. Ό Υιός δηλαδή και Λόγος του Θεού, πού έγινε άνθρωπος, την ταπεινοφροσύνη ντύθηκε, και συναναστράφηκε μαζί μας με αυτήν μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Και οποίος ντυθεί την ταπεινοφροσύνη, πραγματικά γίνεται όμοιος με το Λόγο του Θεού, πού κατέβηκε από το δικό του ύψος και σκέπασε με την ταπεινοφροσύνη τη μεγαλοσύνη και τη δόξα του, για να μην καταφλεχθή ή κτίση, βλέποντας τη θεότητα του. Γι' αυτό το λόγο, οποίος φορέσει εκείνη τη στολή της ταπεινοφροσύνης, με την οποία τον είδε ή κτίση μέσα στο ανθρώπινο σώμα πού φόρεσε ό κτίστης, τον ίδιο το Χριστό ντύνεται"!
Γι' αυτό λοιπόν, λένε οι Πατέρες, οποίος θέλει να μάθει την μακαρία ταπείνωση, οφείλει να ενατενίζει καθημερινά τον ίδιο τον εσταυρωμένο Κύριο μας και έτσι μόνο θα μάθει πως να είναι αληθινά ταπεινός.
Τελώνης και Φαρισαίος. Ο ένας ακάθαρτος και αμαρτωλός αλλά συντετριμμένος και ταπεινωμένος. Ο άλλος ολο εξωτερική ευλάβεια και καλή μαρτυρία στον κόσμο αλλά γεμάτος,έπαρση, εγωισμό, μίσος για τους ανθρώπους, απαίτηση αλαζονική από τον Θεό.Στέκεται στο μέσον του ναού, σαν να ήταν αυτός ο Θεός και απαριθμεί φωναχτά τα έργα και τις αρετές του, για να τον θαυμάσουν οι άνθρωποι και να τον αποπληρώσει ο Θεός με ευλογίες. Κατηγορεί μάλιστα με απανθρωπιά και αναίδεια τον τελώνη και συγκρίνεται με αυτόν. Ο άθλιος! Αντί να συγκρίνει τον ασήμαντο εαυτό του με τον Άγιο Θεό ούτως ωστε να συγκλονιστεί, να κατανυχθεί, να ζητήσει έλεος, συγκρίνεται με τον ασθενή πλησιον του, με τον οποίο μοιράζεται την ίδια αδυναμη και επιρρεπή στην αμαρτία φύση.ΟΤελώνης δεν αντιδρά στους περιφρονητικούς λόγους του Φαρισαίου , ότι "Δεν είμαι σαν αυτόν εκεί τον τελώνη..". Από και μόνο φαίνεται η γνήσια μετάνοια και ταπείνωση. Γιατί ο ταπεινωμένος άνθρωπος και από τον ονειδισμό παίρνει ωφέλεια. Δεν ζητάει τον λόγο από τον Φαρισαίο, λέει ο χρυσορρήμων Ιωάννης, αλλά τα λόγια της καταφρόνησης τα χρησιμοποιεί για να ταπεινωθει και να ωφεληθεί περισσότερο. Ο Τελώνης , πηγαίνοντας στον Ναό, ζητά γωνιά να κρυφτεί. Η προσευχή και η ανάγκη της αγκαλιάς του Θεού τον οδηγούν εκεί. Δεν σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό, αλλά με συντριβή χτυπάει τα στήθη του και στενάζει"Ο Θεός ιλασθητι μοι, ευσπλαχνίσου με, τον αμαρτωλό ". Και επειδή ο Θεός αγαπάει την καθαρή προσευχή και αναπαύεται στις καρδιές τις ταπεινές και συντετριμμένες, τον ελέησε. Ενώ τον Φαρισαίο τον αποστράφηκε, γιατί σιχαίνεται την υπερηφάνεια.
Την παραβολή αυτή την είπε ο Κύριος για όλους αυτούς οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν σπουδαία υπόσταση και θεωρούν ότι ξεχωρίζουν από τους άλλους επειδή κάνουν κάποια τυπικά και επιδεικτικά έργα και τηρούν τις εντολές για να δικαιωθούν από Θεό και ανθρώπους. Αυτούς οι οποίοι έχουν μια εξωτερική ευλάβεια, αλλά ότι κάνουν δεν το κάνουν επειδή αγαπούν τον Θεό. Αυτούς τους υποκριτές τους κεραυνοβόλησε δημόσια ο Χριστός, ενώ με τους αμαρτωλούς γενικά ήταν πράος και επιεικής.
Αγαπητοί μου αδελφοί, ας προσέξουμε ότι το Τριώδιο ξεκινά με την προσευχή δύο ανθρώπων μέσα στον ιερό ναό. Το Τριώδιο ανοίγει μια μακρά περίοδος προσευχής και λατρείας , νηστείας, μετανοίας και επιστροφής στη ζωή της Εκκλησίας μας. Αρχίζουν οι μακρές ακολουθίες, εντείνεται η προσευχή, η λατρεία και η προσέλευση στους ναούς είναι συχνότερη.Βλέπετε λοιπόν πόσο βάρος ρίχνει η Εκκλησία μας στην αληθινή λατρεία! Απαιτείται λοιπόν για να βιώσουμε την περίοδο της νηστείας και να έχουμε ορθή αληθινή λατρεία να είμαστε ταπεινοί, ειλικρινείς, εξουθενημένοι απεναντι στον Άγιο και φιλάγαθο Θεό. Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα· καρδιά ταπεινωμένη και υποταγμένη, ο Θεός δεν την καταφρονεί, ψάλλει ο ιερός προφήτης Δαβὶδ. Η Εκκλησία μας σήμερα θέτει ως πρότυπο τον Τελώνη για να μας διδάξει ποια πρέπει νά είναι η στάση μας .Ας αποφύγουμε του Φαρισαίου τα ανόητα υπερήφανα λόγια και ας μάθουμε την ταπείνωση του Τελώνη, μέσα από καρδιακούς στεναγμούς. Γιατί ο " ταπεινων εαυτόν υψωθήσεται, ο δε υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται".
Γένοιτο! Αμήν!
Π.Παντ.Κρ
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Κάποιες σκέψεις και προβληματισμοί για την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου.
Ανοίγει το Τριώδιο και βρισκόμαστε μπροστά σε δύο δρόμους από τους οποίους καλούμαστε να διαλέξουμε, την πορεία μας προς το Πάσχα. Η μία πόρτα έχει απ’ έξω την εικόνα του Τελώνη κι η άλλη του Φαρισαίου. Ποια πόρτα θ’ ανοίξεις αδερφέ;
Τον Φαρισαίο άνετα θα τον δίναμε γαμπρό στην κόρη μας. Όχι μόνο δεν θα μας πείραζε καθόλου, αλλά θα καμαρώναμε κιόλας που δώσαμε την κόρη μας σε έναν άνθρωπο γεμάτο αυτοπεποίθηση, αρετές, αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και φυσικά είναι για την κορούλα μας ό,τι καλύτερο διότι είναι και άνθρωπος της Εκκλησίας.
Το «λάθος» του Φαρισαίου, δεν ήταν η προσευχή ή οι αρετές του, αλλά η εξής φράση: «οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων». Με αυτή τη σφαίρα «σκότωσε» τον Τελώνη. Ο συγκρητισμός! Ό,τι χειρότερο! Τον σκότωσε, τον έκανε σκαλοπάτι και πάτησε επάνω στο πτώμα του για να πει στον Θεό ότι είναι ο καλύτερος!
Υπάρχει όμως και ένα άλλο, τρίτο πρόσωπο εκτός από τον Τελώνη και τον Φαρισαίο, ένας συνδυασμός και των δύο χαρακτήρων. Είναι ο (ΤελωνοΦαρισαίος). Ο ψευτοευσεβής. Ο άνθρωπος που είναι πνευματικά απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα. Το παίζει πνευματικός άνθρωπος με μετάνοιες και πνευματική ζωή, ενώ μέσα του έχει φίδια και κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Μπορεί ίσως, κάποιες φορές, να μην εξωτερικεύει αυτό που νιώθει και πιστεύει. Φαίνεται εξωτερικά ταπεινός , ευσεβής, λιγομίλητος, ίσως να κρατάει και ένα 1000 κομποσχοίνι ενώ πάει στο supermarket, αλλά σε περνάει γενεές δεκατέσσερις.
Προσοχή! Δεν μπορούμε να το παίξουμε Τελώνες. Την πνευματική αυτή κατάσταση που λέει το Ευαγγέλιο δεν την φοράμε με εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα. Το βίωμα του Τελώνη είναι μια ερωτική υπαρξιακή κατάσταση η οποία εκφράζεται με το χτύπημα της καρδιάς. Μια υπαρξιακή κένωση μέσα από μια συγκλονιστική σχέση με τον Χριστό. «οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Να ευχηθούμε να χτυπάμε την καρδιά μας με την ίδια αγωνία, σθένος, πάθος, έρωτα όπως τη χτύπαγε ο Τελώνης. Και τη χτύπαγε για να σπάσει, ώστε να «μπει» ο Θεός μέσα του. Δηλαδή; Διαλύομαι Θεέ μου και φτιάξε με πάλι Εσύ! Και με αυτή την προσευχή γίνεται δοχείο της Χάριτος «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Mε την προσευχή βάζεις κομπρεσέρ στα πετρώματα της καρδιάς σου ώστε να κατέβεις στα υπόγεια της ύπαρξής σου και να σε φωτίσει ο Θεός. Με την προσευχή ανοίγεις χαραμάδα για να περάσουν οι ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης.
Καλό αγώνα ! Καλό Τριώδιο σε όλους….
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
Δύο δρόμους έχει η πνευματική ζωή . . . . - ΕΥΧΗ.gr
Ανοίγει το Τριώδιο και βρισκόμαστε μπροστά σε δύο δρόμους από τους οποίους καλούμαστε να διαλέξουμε, την πορεία μας προς το Πάσχα. Η μία πόρτα έχει απ’ έξω την εικόνα του Τελώνη κι η άλλη του Φαρισαίου. Ποια πόρτα θ’ ανοίξεις αδερφέ;
Τον Φαρισαίο άνετα θα τον δίναμε γαμπρό στην κόρη μας. Όχι μόνο δεν θα μας πείραζε καθόλου, αλλά θα καμαρώναμε κιόλας που δώσαμε την κόρη μας σε έναν άνθρωπο γεμάτο αυτοπεποίθηση, αρετές, αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και φυσικά είναι για την κορούλα μας ό,τι καλύτερο διότι είναι και άνθρωπος της Εκκλησίας.
Το «λάθος» του Φαρισαίου, δεν ήταν η προσευχή ή οι αρετές του, αλλά η εξής φράση: «οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων». Με αυτή τη σφαίρα «σκότωσε» τον Τελώνη. Ο συγκρητισμός! Ό,τι χειρότερο! Τον σκότωσε, τον έκανε σκαλοπάτι και πάτησε επάνω στο πτώμα του για να πει στον Θεό ότι είναι ο καλύτερος!
Υπάρχει όμως και ένα άλλο, τρίτο πρόσωπο εκτός από τον Τελώνη και τον Φαρισαίο, ένας συνδυασμός και των δύο χαρακτήρων. Είναι ο (ΤελωνοΦαρισαίος). Ο ψευτοευσεβής. Ο άνθρωπος που είναι πνευματικά απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα. Το παίζει πνευματικός άνθρωπος με μετάνοιες και πνευματική ζωή, ενώ μέσα του έχει φίδια και κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Μπορεί ίσως, κάποιες φορές, να μην εξωτερικεύει αυτό που νιώθει και πιστεύει. Φαίνεται εξωτερικά ταπεινός , ευσεβής, λιγομίλητος, ίσως να κρατάει και ένα 1000 κομποσχοίνι ενώ πάει στο supermarket, αλλά σε περνάει γενεές δεκατέσσερις.
Προσοχή! Δεν μπορούμε να το παίξουμε Τελώνες. Την πνευματική αυτή κατάσταση που λέει το Ευαγγέλιο δεν την φοράμε με εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα. Το βίωμα του Τελώνη είναι μια ερωτική υπαρξιακή κατάσταση η οποία εκφράζεται με το χτύπημα της καρδιάς. Μια υπαρξιακή κένωση μέσα από μια συγκλονιστική σχέση με τον Χριστό. «οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Να ευχηθούμε να χτυπάμε την καρδιά μας με την ίδια αγωνία, σθένος, πάθος, έρωτα όπως τη χτύπαγε ο Τελώνης. Και τη χτύπαγε για να σπάσει, ώστε να «μπει» ο Θεός μέσα του. Δηλαδή; Διαλύομαι Θεέ μου και φτιάξε με πάλι Εσύ! Και με αυτή την προσευχή γίνεται δοχείο της Χάριτος «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Mε την προσευχή βάζεις κομπρεσέρ στα πετρώματα της καρδιάς σου ώστε να κατέβεις στα υπόγεια της ύπαρξής σου και να σε φωτίσει ο Θεός. Με την προσευχή ανοίγεις χαραμάδα για να περάσουν οι ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης.
Καλό αγώνα ! Καλό Τριώδιο σε όλους….
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
Δύο δρόμους έχει η πνευματική ζωή . . . . - ΕΥΧΗ.gr
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Έρχεται ο άλλος λαβωμένος από την ζωή, τις δοκιμασίες, τις αρρώστιες, τα πάθη, τα λάθη, και όλα τα ζόρια του βίου, και αντί να τον αναπαύσεις και ξεκουράσεις, τον γεμίζεις ενοχές.
Του λες ότι ο Θεός είναι θυμωμένος, ότι δεν τον αγαπάει όπως πριν, και για ότι κακό και δύσκολο του συμβαίνει φταίει ότι είναι «αμαρτωλός».
Δηλαδή πάνω στον ήδη βαρύ σταυρό του πας και του καρφώνεις ακόμη ένα καρφί.
Κι αυτός αιμορραγεί περισσότερο.
Μοιάζει με ένα παιδί που κάνει λάθος ή χτυπάει και κλαίει, πονάει και υποφέρει, και από πάνω πας εσύ και το δέρνεις. Τι καταφέρνεις; Απλά προσθέτεις πόνο στον πόνο του.
Ποιος Θεός το θέλει αυτό; Ποιανού Θεού θέλημα λες να είναι; Σαφέστατα όχι εκείνου που μας αποκάλυψε ο Χριστός, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Πορφύριος και τόσοι άλλοι.
Θεός πατέρας του Χριστού μας, αγαπά, συγχωρεί, κατανοεί, δεν σε εγκαταλείπει, δεν στέκεται απέναντι σου, δεν φεύγει στα δύσκολα και πολύ περισσότερο δεν χαίρεται με τις δυσκολίες και δοκιμασίες της ζωής σου. Είναι εκεί σιωπηλός και ενεργών πάντα με το δικό του τρόπο, μα ποτέ απέναντι με σηκωμένο το δάκτυλο.
Τα «χέρια» του Θεού ποτέ δεν στιγματίζουν, ούτε χαστουκίζουν, μόνο αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν στο ψύχος της ζωής.
-π. Λίβυος-
Του λες ότι ο Θεός είναι θυμωμένος, ότι δεν τον αγαπάει όπως πριν, και για ότι κακό και δύσκολο του συμβαίνει φταίει ότι είναι «αμαρτωλός».
Δηλαδή πάνω στον ήδη βαρύ σταυρό του πας και του καρφώνεις ακόμη ένα καρφί.
Κι αυτός αιμορραγεί περισσότερο.
Μοιάζει με ένα παιδί που κάνει λάθος ή χτυπάει και κλαίει, πονάει και υποφέρει, και από πάνω πας εσύ και το δέρνεις. Τι καταφέρνεις; Απλά προσθέτεις πόνο στον πόνο του.
Ποιος Θεός το θέλει αυτό; Ποιανού Θεού θέλημα λες να είναι; Σαφέστατα όχι εκείνου που μας αποκάλυψε ο Χριστός, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Πορφύριος και τόσοι άλλοι.
Θεός πατέρας του Χριστού μας, αγαπά, συγχωρεί, κατανοεί, δεν σε εγκαταλείπει, δεν στέκεται απέναντι σου, δεν φεύγει στα δύσκολα και πολύ περισσότερο δεν χαίρεται με τις δυσκολίες και δοκιμασίες της ζωής σου. Είναι εκεί σιωπηλός και ενεργών πάντα με το δικό του τρόπο, μα ποτέ απέναντι με σηκωμένο το δάκτυλο.
Τα «χέρια» του Θεού ποτέ δεν στιγματίζουν, ούτε χαστουκίζουν, μόνο αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν στο ψύχος της ζωής.
-π. Λίβυος-
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Οι υπερβολικά ευαίσθητες ψυχές βασανίζονται πολύ, επειδή αισθάνονται εντελώς μόνες στη γη.
Ο Κύριος επέτρεψε να αισθανόμαστε έτσι, σαν να είμαστε από όλους πεταμένοι, για να μη βασιζόμαστε σε κάποιον ή σε κάτι εδώ στη γη, επειδή οτιδήποτε υπάρχει σʹ αυτόν τον πλανήτη, δεν είναι σταθερό και διαρκές.
Μόνον ο Κύριος, κατά τη Θεϊκή Του φύση, είναι αμετάλλακτος και Ίδιος αιωνίως, γιʹ αυτό Μόνον Εκείνον θα έχουμε για στήριγμα στη ζωή μας.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Ο Κύριος επέτρεψε να αισθανόμαστε έτσι, σαν να είμαστε από όλους πεταμένοι, για να μη βασιζόμαστε σε κάποιον ή σε κάτι εδώ στη γη, επειδή οτιδήποτε υπάρχει σʹ αυτόν τον πλανήτη, δεν είναι σταθερό και διαρκές.
Μόνον ο Κύριος, κατά τη Θεϊκή Του φύση, είναι αμετάλλακτος και Ίδιος αιωνίως, γιʹ αυτό Μόνον Εκείνον θα έχουμε για στήριγμα στη ζωή μας.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43050
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, με τη βοήθεια του Θεού, αρχίζουμε το Τριώδιο. Πολλοί από τους θεοφόρους Πατέρες μας, που κατείχαν την τέχνη της μουσικής, φωτιζόμενοι από το Άγιο Πνεύμα μελοποίησαν εξαίρετα και όπως έπρεπε τις ωδές του Τριωδίου.
Πρώτος επινόησε το τριώδιο, δηλαδή κανόνα με τρεις ωδές, ο μεγάλος ποιητής Κοσμάς για την αγία και μεγάλη εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κάνοντας την ακροστιχίδα των τροπαρίων του από την ονομασία της κάθε μιας ημέρας. Μετά απ’ αυτόν και οι άλλοι άγιοι πατέρες, και περισσότερο ο Θεόδωρος και ο Ιωσήφ οι Στουδίτες, μιμούμενοι εκείνον τον ιερό Κοσμά, έκαναν και αυτοί τριώδια για τις άλλες έξι εβδομάδες της Τεσσαρακοστής, τα οποία αμέσως παρέδωσαν στο δικό τους μοναστήρι, του Στουδίου.
Επειδή, λοιπόν, πρώτη μέρα της εβδομάδας είναι η Κυριακή, ως αναστάσιμη, και η Κυριακή είναι και πρώτη και όγδοη και τελευταία, γι’ αυτό και οι πατέρες όρισαν σοφότατα τη Δευτέρα να λέγεται η πρώτη ωδή, την Τρίτη η δεύτερη ωδή, την Τετάρτη η τρίτη ωδή, την Πέμπτη η τέταρτη ωδή, την Παρασκευή η πέμπτη ωδή και το Σάββατο η έκτη και η έβδομη και οι άλλες δύο ωδές, η όγδοη και η ένατη, τις οποίες ως κυριότερες έχουν και οι άλλες μέρες της εβδομάδας. Έτσι όρισε και ο θείος Κοσμάς για το Μεγάλο Σάββατο, κάνοντας εκεί τετραώδιο, αν και αργότερα ο βασιλιάς Λέων ο σοφός διέταξε τον Μάρκο επίσκοπο Ιδρούντος και έφτιαξε πλήρη κανόνα. Τριώδιο ωστόσο ονομάζεται καταχρηστικά, επειδή δεν έχει παντού τριώδια, αλλά έχει και ολόκληρους κανόνες. Όμως πήρε αυτή την ονομασία, κατά τη γνώμη μου, είτε επειδή τα τριώδια είναι περισσότερα από τους ολόκληρους κανόνες είτε γιατί πρώτα έγιναν τα τριώδια της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως είπαμε.
Ο σκοπός των αγίων πατέρων μας με το βιβλίο του Τριωδίου είναι να υπενθυμίσουν με συντομία σε όλους όλη την ευεργεσία που έκανε ο Θεός από την αρχή σ’ εμάς: πώς δηλαδή πλασθήκαμε από τον Θεό και πώς διωχτήκαμε από την τρυφή του Παραδείσου εξαιτίας του φθόνου του αρχέκακου φιδιού και εχθρού, με το να αθετήσουμε την εντολή που μας δόθηκε για να δοκιμαστούμε, και μέναμε διωγμένοι από τα αγαθά του παραδείσου και βρισκόμασταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου· πώς ο Υιός και Λόγος του Θεού, από ευσπλαχνία και συμπάθεια, κατέβηκε από τους ουρανούς και κατοίκησε στην Παρθένο και έγινε άνθρωπος για χάρη μας, και με την ίδια του τη ζωή, με το παράδειγμα της άκρας του ταπεινώσεως, της νηστείας, της αποχής από τα κακά και με τις υπόλοιπες πράξεις του, έδειξε σε όλους εμάς την ανάβαση στους ουρανούς· πώς επιπλέον έπαθε, δηλαδή πέθανε, και αναστήθηκε και πάλι ανέβηκε στους ουρανούς και έστειλε το Άγιο Πνεύμα στους αγίους μαθητές και αποστόλους του και πώς κηρύχθηκε από αυτούς Υιός του Θεού και Θεός τέλειος κατά πάντα, και τι έκαναν οι άγιοι απόστολοι με τη χάρη του παναγίου Πνεύματος, και ότι με το κήρυγμά τους σύναξαν από τα πέρατα της οικουμένης όλους τους αγίους και αναπλήρωσαν τον άνω κόσμο, πράγμα που από την αρχή ήταν ο σκοπός τού Θεού που μας δημιούργησε.
Από το Συναξάρι της ημέρας
Πρώτος επινόησε το τριώδιο, δηλαδή κανόνα με τρεις ωδές, ο μεγάλος ποιητής Κοσμάς για την αγία και μεγάλη εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κάνοντας την ακροστιχίδα των τροπαρίων του από την ονομασία της κάθε μιας ημέρας. Μετά απ’ αυτόν και οι άλλοι άγιοι πατέρες, και περισσότερο ο Θεόδωρος και ο Ιωσήφ οι Στουδίτες, μιμούμενοι εκείνον τον ιερό Κοσμά, έκαναν και αυτοί τριώδια για τις άλλες έξι εβδομάδες της Τεσσαρακοστής, τα οποία αμέσως παρέδωσαν στο δικό τους μοναστήρι, του Στουδίου.
Επειδή, λοιπόν, πρώτη μέρα της εβδομάδας είναι η Κυριακή, ως αναστάσιμη, και η Κυριακή είναι και πρώτη και όγδοη και τελευταία, γι’ αυτό και οι πατέρες όρισαν σοφότατα τη Δευτέρα να λέγεται η πρώτη ωδή, την Τρίτη η δεύτερη ωδή, την Τετάρτη η τρίτη ωδή, την Πέμπτη η τέταρτη ωδή, την Παρασκευή η πέμπτη ωδή και το Σάββατο η έκτη και η έβδομη και οι άλλες δύο ωδές, η όγδοη και η ένατη, τις οποίες ως κυριότερες έχουν και οι άλλες μέρες της εβδομάδας. Έτσι όρισε και ο θείος Κοσμάς για το Μεγάλο Σάββατο, κάνοντας εκεί τετραώδιο, αν και αργότερα ο βασιλιάς Λέων ο σοφός διέταξε τον Μάρκο επίσκοπο Ιδρούντος και έφτιαξε πλήρη κανόνα. Τριώδιο ωστόσο ονομάζεται καταχρηστικά, επειδή δεν έχει παντού τριώδια, αλλά έχει και ολόκληρους κανόνες. Όμως πήρε αυτή την ονομασία, κατά τη γνώμη μου, είτε επειδή τα τριώδια είναι περισσότερα από τους ολόκληρους κανόνες είτε γιατί πρώτα έγιναν τα τριώδια της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως είπαμε.
Ο σκοπός των αγίων πατέρων μας με το βιβλίο του Τριωδίου είναι να υπενθυμίσουν με συντομία σε όλους όλη την ευεργεσία που έκανε ο Θεός από την αρχή σ’ εμάς: πώς δηλαδή πλασθήκαμε από τον Θεό και πώς διωχτήκαμε από την τρυφή του Παραδείσου εξαιτίας του φθόνου του αρχέκακου φιδιού και εχθρού, με το να αθετήσουμε την εντολή που μας δόθηκε για να δοκιμαστούμε, και μέναμε διωγμένοι από τα αγαθά του παραδείσου και βρισκόμασταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου· πώς ο Υιός και Λόγος του Θεού, από ευσπλαχνία και συμπάθεια, κατέβηκε από τους ουρανούς και κατοίκησε στην Παρθένο και έγινε άνθρωπος για χάρη μας, και με την ίδια του τη ζωή, με το παράδειγμα της άκρας του ταπεινώσεως, της νηστείας, της αποχής από τα κακά και με τις υπόλοιπες πράξεις του, έδειξε σε όλους εμάς την ανάβαση στους ουρανούς· πώς επιπλέον έπαθε, δηλαδή πέθανε, και αναστήθηκε και πάλι ανέβηκε στους ουρανούς και έστειλε το Άγιο Πνεύμα στους αγίους μαθητές και αποστόλους του και πώς κηρύχθηκε από αυτούς Υιός του Θεού και Θεός τέλειος κατά πάντα, και τι έκαναν οι άγιοι απόστολοι με τη χάρη του παναγίου Πνεύματος, και ότι με το κήρυγμά τους σύναξαν από τα πέρατα της οικουμένης όλους τους αγίους και αναπλήρωσαν τον άνω κόσμο, πράγμα που από την αρχή ήταν ο σκοπός τού Θεού που μας δημιούργησε.
Από το Συναξάρι της ημέρας