Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

ΦΡΙΚΤΟΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ γενοκτονία κάθε φυλῆς καὶ γλώσσας ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις δὲν ὑπάρχει. Πῶς νὰ τὸ "σηκώσει" ἡ συνείδηση τοῦ Χριστιανοῦ; Εἶναι κατὰ 99% ὁ εἰδεχθέστερος καὶ ἀσυγκρίτως πολυπληθέστερος φόνος πάνω στὴ γῆ καθότι πρόκειται γιὰ ἀνυπεράσπιστα ἀνθρώπινα πλάσματα, ἀνίκανα νὰ ἁμυνθοῦν. Μετὰ εἶναι οἱ πόλεμοι. Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ αἴτιά τους εἶναι καὶ ἡ ἀπαξίωση τῶν ἀγέννητων παιδιῶν, ἴσως τὸ βαθύτερο καὶ σοβαρότερο. Μετὰ μοῦ λὲς γιὰ τὰ ζῶα. Αὐτὸς ποὺ δὲ σέβεται τὸν ἄνθρωπο, θὰ σεβαστεῖ τὰ ζῶα; Ἄλλο βέβαια σεβασμὸς στὰ ζῶα (βλ. τὴ σχέση τῶν ἁγίων μὲ τὰ ζῶα) καὶ ἄλλο ἠ ζωολατρεία ποὺ καταλήγει σὲ μισανθρωπισμό, ὁπότε τὸ ἀποτέλεσμα παραπέμπει στὸ ἀρχικὸ αἴτιο.

Αρχιμ. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

[toula]

ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ
νὰ βλέπουμε μὲ τὸν τρόπο τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τρόπο εσταυρωμένο καὶ γι' αὐτὸ ἀναστημένο. Ὁ τρόπος αὐτὸς "ἀνασταίνει" καὶ ὅ,τι θετικὸ καὶ ὄμορφο καὶ εὐλογημένο ὐπάρχει σὲ κάθε ἄνθρωπο, π α ρ α β λ έ π ο ν τ α ς τὰ ὑπόλοιπα, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀγνοώντας τα κυριολεκτικῶς.
Ἂν ὁ τρόπος μας δὲν εἶναι σταυροαναστάσιμος, ἂν δὲν αἰσθανθοῦμε κυριολεκτικὰ χαμένοι, δηλαδὴ ἐλεύθεροι, τὶς δικές μας κακοήθειες τὶς βλέπουμε στὰ πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν. Ἔτσι καί τοὺς ἀδικοῦμε, ἀλλὰ καὶ οἰ κακοήθειές μας, μᾶς ἐκδικοῦνται "φονεύοντας" τοὺς ἄλλους.
Ἄλλος δρόμος ἀπὸ τὴ σταυρικὴ ἀγάπη δὲν ὑπάρχει.
Ἢ θὰ σταυρώνεσαι ἐσύ (μὲ ὅποιο κόστος) ἢ θὰ σταυρώνεις τοὺς ἄλλους. Διάλεξε.

Αρχιμ. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

[toula]

– Γέροντα, γιατί οἱ διάφορες Παραθρησκεῖες στὴν Ἑλλάδα ἐπιδιώκουν νὰ παρουσιάζωνται ὡς Σωματεῖα κ.λπ. καὶ δὲν λένε ὅτι εἶναι Θρησκεῖες;
– Τὸ κάνουν παραπλανητικά. Καὶ βλέπεις, ἐνῶ ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος κατήργησε τὴν Εἰδωλολατρεία καὶ καθιέρωσε ὡς ἐπίσημη Θρησκεία ὅλης τῆς αὐτοκρατορίας τὸν Χριστιανισμό, σήμερα πᾶνε νὰ φέρουν πάλι τὴν Εἰδωλολατρεία.
Ἐπιτρέπουν νὰ φτιάχνουν Τζαμιά, νὰ ἔχουν οἱ Γκουροῦδες τὰ δικά τους Μοναστήρια, νὰ κάνουν ἐλεύθερα διαλέξεις, νὰ γίνωνται διάφορα Κέντρα Προσηλυτισμοῦ, οἱ Μασόνοι νὰ δροῦν ἐλεύθερα, οἱ Ιεχωβάδες τὸ ἴδιο...
Βάλλεται ἡ Ὀρθοδοξία μὲ ἕνα σωρὸ Θεωρίες!
Ἀλλὰ δὲν θὰ σταθοῦν αὐτά· θὰ σωριασθοῦν…!!!
Οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι παρασύρονται, γιατὶ ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔχουν φθάσει σὲ σκότιση…!!!
Μοῦ εἶπαν δυὸ νέοι ὅτι πῆγαν στὴν Χεβρὼν γιὰ προσκύνημα καὶ τοὺς ἔβαλαν τὸ Σκουφάκι τὸ Εβραϊκό, γιὰ νὰ προσκυνήσουν τοὺς τάφους τοῦ Ἀβραάμ!
Τί νὰ τὸ κάνης τὸ Προσκύνημα, ἀφοῦ ἔβαλες αὐτὸ ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ Ἑβραῖοι στὴν λατρεία τους;
Τί νὰ πῆς; Μεγάλη σύγχυση…!!!
Στὸ Παρίσι, ἔξω ἀπὸ μιὰ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἔγραφε: «Διδάσκεται ἡ ἐξάσκηση τῆς Εὐχῆς μὲ τὴ Μέθοδο τῆς Γιόγκα»!
Ποῦ ἔφθασαν! Ἀρχίζουν ὕστερα τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ παλαβώνουν! Δὲν ξέρουν τί ζητοῦν μετά!
Μερικοὶ Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες κ.λπ. μαθαίνουν ὅτι, ἅμα βαπτισθῆ κανεὶς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλάζει, ἀναγεννιέται, καὶ νομίζουν πώς, ἂν βαπτισθοῦν, θὰ τοὺς φύγουν τὰ ψυχολογικά τους προβλήματα!
Εἶπα γιὰ κάποιον Προτεστάντη ποὺ ἤθελε νὰ γίνη Ὀρθόδοξος:
– «Κοιτάξτε, μὴν τὸν βαπτίζετε αὐτόν. Αὐτὸς δὲν εἶναι γιὰ βάπτισμα»!
– «Ὄχι, μοῦ λένε, ἅμα βαπτισθῆ, θὰ βοηθηθῆ»!
– «Μὰ δὲν εἶναι γιὰ βάπτισμα. Δὲν καταλαβαίνετε;».
Δὲν ἄκουσαν, τὸν πῆραν, τὸν πῆγαν στὴ θάλασσα, τὸν βάπτισαν! Ἔρχεται μετὰ ἀπὸ δύο-τρεῖς μέρες καὶ μοῦ λέει:
– «Ἐγὼ βαπτίσθηκα, ἀλλὰ τὸ Βάπτισμα δὲν μοῦ ἔλυσε τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα»!
– «Καλά, γιὰ νὰ σοῦ φύγουν τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα βαπτίσθηκες»;
Τοῦ λέω:
– «Κοίταξε· ἂν αἰσθανόσουν τὴν ἀνάγκη τοῦ Βαπτίσματος, ἂν καταλάβαινες τὴν ἀξία του καὶ πήγαινες γι ̓ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο, τότε θὰ σοῦ ἔφευγαν καὶ ἐκεῖν! Ἀλλὰ ὅταν πῆγες νὰ βαπτισθῆς, γιὰ νὰ σοῦ φύγουν τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα, πῶς νὰ σοῦ φύγουν; Θὰ φύγουν μὲ μαγικὸ τρόπο»…;;;
Αγίου Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τόμος Β´, «Πνευματικὴ ἀφύπνιση», ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχ. "Εὐαγγ. Ἰω. ὁ Θεολόγος", Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999, σ. 275-276

[toula]

«Γιατί η Εκκλησία διαχωρίστηκε σε τόσο μεγάλο αριθμό διαφορετικών Ομολογιών;
Στη Γενεύη, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, συμμετέχουν περίπου 200 ομολογίες.
Στο οικουμενικό αυτό κίνημα υπάρχει μια εσφαλμένη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία κάθε ομολογία φέρει ένα μέρος της αλήθειας, αλλά καμιά δεν έχει την αληθινή γνώση του Απολύτου.
Όσοι μιλούν με τον τρόπο αυτό μπορεί να φαίνεται πώς έχουν δίκαιο, αλλά το λάθος τους είναι ότι, βλέποντας τους αντιπροσώπους των διαφόρων ομολογιών, παρατηρούν την παρουσία του σκότους της πτώσεως σε όλους τους αντιπροσώπους της Εκκλησίας, και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι κανένας δεν γνωρίζει την Αλήθεια, αλλά ότι ο καθένας κατέχει ένα κομμάτι…!!!
Παρακαλώ να προφυλάσσεσθε από την παρεκτροπή αυτή των ακαδημαϊκών διπλωμάτων.
Κάποτε συνάντησα εδώ, στον δρόμο της Μονής μας, κάποιον άνθρωπο που μου είπε ότι πήρε τον τίτλο του διδάκτορος της θεολογίας. Και εγώ του απάντησα:
«Ε, λοιπόν; Στον εσκοτισμένο μας κόσμο αυτό εκτιμάται περισσότερο, παρά η αγιότητα»!
Που όμως μας οδήγησαν αυτές οι Σχολές;
Μας οδήγησαν στο να κατασκευάσουμε κάποια τυποποιημένα όντα, που μιλούν για πράγματα τα οποία ποτέ δεν βίωσαν.
Από πού λοιπόν το σκοτάδι αυτό στην Εκκλησία μας;
Από που αυτά τα σχίσματα;
Αναλογισθείτε ότι στο Κέντρο της Γενεύης, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, υπάρχουν περισσότεροι από διακόσιους διδάκτορες θεολογίας με διαφορετικές αντιλήψεις!
Από πού αυτό;
Ο Θεός είναι ένας!
Πώς γίνεται λοιπόν να υπάρχουν ομολογίες που να μισούν και να καταδιώκουν τις άλλες;
Τώρα παρατηρείται διωγμός των Ορθοδόξων σε όλο τον κόσμο.
Και πώς προκαλούμε το μίσος αυτό;
Εμείς φοβόμαστε «και μύγα να προσβάλουμε».
Μας μισούν όμως περισσότερο από ότι τους εγκληματίες. Και αυτό δεν είναι καθόλου φαντασία, όπως γνωρίζουμε από την πείρα μας.
Αλλά «ας μη ταράσσεται η καρδιά σας˙ πιστεύετε στον Θεό, πιστεύετε στον Χριστό» και συνεχίστε τη ζωή αυτή!
Αυτός είπε: «Όπως μίσησαν εμένα άδικα, έτσι θα μισήσουν και εσάς για το όνομά μου»!
Συνεπώς, μη χάνετε τη βασική θεωρία της ζωής χωρίς αμαρτία»…!!!
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

[toula]

Ο Θεός δεν δέχεται τις προσευχές που Του προσφέρουμε, εάν ο αδελφός μας είναι λυπημένος μαζί μας

Ο Κύριος δέν εὐαρεστεῖται ἀπό αὐτή τή συμπεριφορά μας, καί μάλιστα ὅταν ἐμεῖς περιφρονοῦμε ἀδιάφορα τή λύπη τοῦ ἀδελφοῦ μας. ῎Αν ὁ ἀδελφός μας ἔχει κάτι ἐναντίον μας, ὁ Κύριος δέν θέλει κάν νά δεχθεῖ τά δῶρα μας.

Δέν μᾶς ἐπιτρέπει δηλαδή νά Τοῦ προσφέρουμε τίς προσευχές μας, ὅσο ἀκόμα δέν προσπαθοῦμε νά συνδιαλλαγοῦμε καί νά βγάλουμε ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀδελφοῦ τή θλίψη, εἴτε αὐτή εἶναι δικαιολογημένη εἴτε ὄχι. ῾Ο Κύριος δέν λέει, ἀφῆστε ἐδῶ τήν προσφορά σας καί πηγαίνετε νά συμφιλιωθεῖτε μέ τόν ἀδελφό σας, ἄν αὐτός ἔχει δικαιολογημένα παράπονα ἀπό σᾶς, ἀλλά λέει· «᾿Εάν θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου». Αὐτό σημαίνει· ᾿Ακόμα κι ἄν αὐτό πού προκάλεσε τήν ψυχική ἀναστάτωση τοῦ ἀδελφοῦ σας εἶναι ἀσήμαντο, ἐφόσον ἦρθε στό νοῦ σας, νά ξέρετε ὅτι δέν πρέπει νά προσφέρετε στόν Κύριο τά πνευματικά δῶρα τῶν προσευχῶν σας, πρίν νά σφουγγίσετε μέ γλυκύτητα ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀδελφοῦ σας τή θλίψη, ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ αἰτία πού τήν προκάλεσε.

Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο μᾶς παραγγέλει τό Εὐαγγέλιο νά φερόμαστε στούς ἀδελφούς μας, ὅταν αὐτοί ἔχουν κάτι ἐναντίον μας, ἀκόμα κι ἄν ἡ παρεξήγηση ἔχει συμβεῖ ἀπό παλιά ἤ εἶναι ἐντελῶς ἀσήμαντη. ᾿Εμεῖς ὅμως, ἐνῶ κάτι ἔχει συμβεῖ πρόσφατα καί ἔχει διαταράξει τή σχέση μας μέ τόν ἀδελφό, καί μάλιστα ἐξαιτίας μας, ἀδιαφοροῦμε καί κάνουμε πώς δέν καταλαβαίνουμε.

Τί θά γίνει λοιπόν μέ μᾶς τούς δύστυχους; Εἴμαστε φουσκωμένοι ἀπό διαβολική ὑπερηφάνεια πού μᾶς ἐμποδίζει νά ταπεινωθοῦμε. Δέν θέλουμε νά παραδεχθοῦμε ὅτι ἐμεῖς φταῖμε γιά τή λύπη τοῦ ἀδελφοῦ μας. Τό ἀτίθασο πνεῦμα μας δέν καταδέχεται νά ὑποταχθεῖ στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου. ᾿Ισχυριζόμαστε συχνά ὅτι οἱ Εὐαγγελικές ἐντολές εἶναι ὑπερβολικές καί ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά τίς ἐφαρμόσουμε. Κρίνοντας ὅμως ἀνεφάρμοστες ἤ ὑπερβολικές τίς ἐντολές πού ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔχει δώσει, γινόμαστε, ὅπως λέει ὁ ᾿Απόστολος, «ὄχι ἐκτελεστές τοῦ νόμου ἀλλά κριτές του» (᾿Ιακ. 4, 11).

Aπό το βιβλίο: «ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ, Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου» – Α´ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΙΩΣΗΦ

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
https://ellasnafs.blogspot.com

[toula]

Δεν είναι οι επιτυχίες που μας πλάθουν, αλλά η επιμονή μέσα στις αποτυχίες….

Μια φορά κι έναν καιρό όχι σε κάποιο μακρινό τόπο, αλλά σε μια μικρή πόλη όπως η δική μας ζούσε ένας δάσκαλος μουσικής, ο κύριος Αντώνης. Ήταν γλυκομίλητος, με μάτια που έλαμπαν κάθε φορά που άκουγε ήχο πιάνου, αλλά κουρασμένα από την ζωή.
Οι μαθητές του τον αγαπούσαν, μα ήξεραν πως μέσα του κουβαλούσε μια σιωπή πιο δυνατή από κάθε μελωδία.
Ένα πρωί ήρθε στην τάξη του ένα αγόρι, ο Νίκος, με σκισμένο σακίδιο και διστακτικό βλέμμα. «Δεν θα τα καταφέρω», είπε σχεδόν ψιθυριστά, όταν του ζήτησε να παίξει μια απλή κλίμακα.
Ο δάσκαλος χαμογέλασε. «Εγώ δεν θέλω να παίξεις τέλεια. Θέλω να μου δείξεις ότι προσπαθείς.»
Κάθε μέρα, ο Νίκος ερχόταν λίγο πιο νωρίς και καθόταν στο παλιό πιάνο.
Κάθε λάθος νότα τον έκανε να χαμηλώνει το κεφάλι και κάθε φορά ο κύριος Αντώνης του έλεγε την ίδια φράση:
«Οι λάθος νότες είναι τα βήματα που οδηγούν στο σωστό τραγούδι.»
Πέρασαν μήνες. Ώσπου μια μέρα, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, έγινε η μικρή συναυλία. Όταν ήρθε η σειρά του Νίκου, τα χέρια του έτρεμαν. Όμως άρχισε να παίζει οι πρώτες νότες ήταν δειλές, ύστερα πιο σίγουρες.
Κι όταν τελείωσε, το κοινό σιώπησε για ένα δευτερόλεπτο πριν ξεσπάσει σε χειροκροτήματα. Ο Νίκος δάκρυσε.
Μετά τη συναυλία, πλησίασε τον δάσκαλο.
«Σας ευχαριστώ που δεν τα παρατήσατε μαζί μου.»
Ο κύριος Αντώνης του χαμογέλασε απαλά.
«Κι εγώ σ’ ευχαριστώ που μου θύμισες γιατί δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό μας.»
Μερικούς μήνες αργότερα, ο κύριος Αντώνης πέθανε ήσυχα, αφήνοντας πίσω του μια αίθουσα με ένα παλιό πιάνο κι ένα σημείωμα πάνω του:
Η μουσική δεν είναι για να παίζεις τέλεια. Είναι για να τη νιώθεις με όλη σου την ψυχή.
Ο Νίκος έγινε δάσκαλος μουσικής χρόνια αργότερα και κάθε φορά που ένας μαθητής του έλεγε «δεν θα τα καταφέρω», εκείνος χαμογελούσε και απαντούσε:
«Οι λάθος νότες είναι τα βήματα που οδηγούν στο σωστό τραγούδι.»
Δεν είναι οι επιτυχίες που μας πλάθουν, αλλά η επιμονή μέσα στις αποτυχίες. Ό,τι κάνουμε με αγάπη, μένει.

www.orthmad.gr

[toula]

“…να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει!”

Δεν έλαβες εντολή να Κατηγορεις τον τεμπέλη,

ούτε να Ελέγχεις την κακία,

ούτε να Ονειδιζεις την οκνηρία,

αλλά να Ανακουφίζεις την πτωχεια να Ιατρευεις την συμφορά,

να Απλώνεις το χέρι σου και να Σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

Το Καλό Σπέρμα (π. Δημητρίου Μπόκου)

Στην πασίγνωστη παραβολή του Σπορέως με τον εξαιρέτως απέριττο τρόπο του ο Χριστός θέτει ενώπιόν μας προβληματισμούς ζωτικής σημασίας. Ο επουράνιος γεωργός-σπορέας Χριστός εξέρχεται από την ουράνια κατοικία του και «κλίνας ουρανούς κατέρχεται» στον μεγάλο επίγειο έμψυχο αγρό του, για να σπείρει «τον σπόρον αυτού». Οι άνθρωποι όλοι είναι ο αγρός του Θεού. Δεν αποτελούν όμως ένα ομοιόμορφο χωράφι. Απαρτίζουν μια μεγάλη ποικιλία τόπων διαφορετικών. Και αυτό, επειδή ακριβώς η προετοιμασία του εδάφους, όλες οι προεργασίες για τη σπορά, ανήκουν στην ευθύνη του ανθρώπου, όχι του Θεού. Και κάθε άνθρωπος, ελεύθερος ων, έχει το δικό του πρόγραμμα, κάνει τις δουλειές του όπως θέλει (Κυριακή Δ΄ Λουκά).

Ο σπόρος προέρχεται από τον Θεό. Η ποιότητά του συνεπώς είναι άριστη. Η προς καρποφορία ικανότητά του μέγιστη. «Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού». Ποιος μπορεί να υποβαθμίσει, έστω και ελάχιστα, την αξία του λόγου του Θεού, που είναι η μόνη αλήθεια; «Εγώ την αλήθειαν λέγω υμίν», λέει ο Χριστός. Τα λόγια που «εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστί και ζωή εστι». Δεν βρέθηκε ποτέ δόλος «εν τω στόματι αυτού». Ακόμα και οι εχθροί του ομολογούν, ότι ποτέ δεν μίλησε άνθρωπος τόσο σαγηνευτικά, τόσο όμορφα σαν αυτόν (Λουκ. 8, 11. Ιω. 16, 7. 6, 63. Α΄ Πέτρ. 2, 22. Ιω. 7, 46).

Αν λοιπόν η καρποφορία δεν πάει καλά, κάτι φταίει σε μας. Γιατί ο θείος σπόρος, «το καλόν σπέρμα» (κατά την παραβολή των ζιζανίων), δεν είναι μόνο ο λόγος του Θεού. Σπόρος του Θεού γίνονται και όλοι οι άνθρωποι που αποδέχονται τον λόγο του και αγωνίζονται για τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Υιός του ανθρώπου, ο Χριστός, ερχόμενος επί της γης, σπέρνει «το καλόν σπέρμα… Το δε καλόν σπέρμα, ούτοι εισίν οι υιοί της βασιλείας». Οφείλουμε να γίνουμε ο καλός σπόρος του Θεού, που φυτρώνει, καρποφορεί και παράγει σιτάρι καλό. Δεν το πράττουμε όμως όλοι αυτό. Υπάρχουν παράλληλα και τα ζιζάνια, «οι υιοί του πονηρού». Πατέρας τους είναι ο «εχθρός άνθρωπος», ο διάβολος που σπέρνει τα «ζιζάνια ανά μέσον του σίτου» (Ματθ. 13, 25-43).

Μπορούμε συνεπώς να είμαστε ο καλός ή ο κακός σπόρος, το σπέρμα του Θεού ή το σπέρμα του δαίμονα. Και αντιστοίχως να επιτελούμε το έργο του Θεού ή το έργο του πονηρού επί της γης. Να γινόμαστε σίτος καθαρός για την ουράνια αποθήκη, τη Βασιλεία του Θεού, ή αγριόχορτα και αγκάθια για τη φωτιά. Η καρποφορία λοιπόν δεν οφείλεται σε αυτόν που σπέρνει. Σίγουρα ο Θεός κάνει καλά τη δουλειά του. Η ευθύνη ανήκει σε μας. Το αν θα διαχειρισθούμε με τον καλό ή τον άσχημο τρόπο ό,τι μας προσφέρει ο Θεός, είναι πάντα δική μας επιλογή.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επισημαίνει, ότι ο Θεός βγήκε για να σπείρει απ’ ευθείας. Όχι να οργώσει τα χωράφια, να ξεριζώσει τα αγκάθια, να θρυμματίσει τους βώλους, να κάνει δηλαδή τις απαραίτητες προετοιμασίες για τη σπορά. Η προκαλλιέργεια της ψυχής μας είναι δικό μας θέμα. Είναι εκείνο που μας παραγγέλλει ο Πρόδρομος: «Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου». Με τη μετάνοια.

Και αρχή μετανοίας είναι η αυτομεμψία (και όχι η κατηγορία των άλλων), η εξομολόγηση, η αποχή από την αμαρτία. Αυτά θα μαλακώσουν το χώμα της καρδιάς μας. Γιατί ο λόγος του Θεού είναι απαλός, αλλά η καρδιά μας σκληρή, κατά τον αββά Ποιμένα. Ακούοντας όμως συχνά τον λόγο του Θεού, θα ανοίξει κάποτε και η καρδιά μας. Θα έλθει σε φόβο Θεού.

Εσύ;

Δέχεσαι τον σπόρο του Θεού; Και γίνεσαι στα χέρια του σπέρμα καλό, υιός ή θυγατέρα της Βασιλείας του;

[toula]

Πρέπει να μιμούμεθα τον Δαβίδ που, όταν πήγε να μονομαχήσει με τον Γολιάθ, φυσικά δεν πήγε με αδειανά χέρια.
Ποιος όμως ήταν ο οπλισμός του;
Ένα κοτρώνι.
Μια πέτρα.
«Η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α΄ Κορ. 10,4)….
Σ’ αυτό έγκειται όλη η ουσία:
Να έχεις αδιάλειπτη τη μνήμη του Θεού.
Σκοπός της προσευχής του Ιησού αυτός είναι «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν»….
Κανένας δεν πάει κατευθείαν στο Πανεπιστήμιο… πρέπει πρώτα να μάθει το αλφάβητο….
Στάρετς Βαρσανούφιος της Οπτινα.
Πηγή: Από το βιβλίο τού Οσίου Στάρετς Νίκωνος Μπελιάεφ, “Ρήματα Ζωής” (Το ημερολόγιό του), Έκδοση Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2006.

[toula]

«Χθες, όταν ετελείωσα το γράμμα μου, επήγα εις την εκκλησίαν της μονής με τους άνδρας μου.
Είναι παλαιοτάτη, βυζαντινή.
Οι τοίχοι κατάμαυροι σχεδόν, σκεπασμένοι με εικόνας Αγίων. Ακούσαμεν τον εσπερινόν πρώτα και κατόπιν μας μετέλαβεν ο γέρων χωρικός, ιερεύς της Μονής.
Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα.
Ο νους μου διαρκώς εστρέφετο προς Εκείνον, ο οποίος χάριν ημών και της θείας θρησκείας Του υπέστη το μαρτύριον. Το μέγεθος της Θυσίας Του, το μέγεθος της Αποστολής Του, μ’ έκαναν να αισθάνωμαι πόσο μικροί και πόσον μακράν Αυτού ευρισκόμεθα, αλλά συγχρόνως και με ενεθάρρυναν.
Πάντοτε τον ελάτρευσα δια την θρησκείαν του και τον εθαύμασα δια την θυσίαν του. Ελπίζω να μας βοηθήσει.
Αισθάνομαι τώρα ισχυρός, γενναίος και καλύτερος.
Έτοιμος να κάνω τα πάντα.
Μετά την Μετάληψιν επεράσαμεν τα σύνορα.>>
+ 13 Οκτωβρίου 1904 Παύλος Μελας
Ο Μητροπολίτης Καστοριάς Σεραφείμ, διάδοχος του μεγίστου εκείνου Μακεδονομάχου Μητροπολίτου Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη, με έμφαση υπογραμμίζει ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Παύλου Μελά ήταν η άδολη αγάπη του για τον άνθρωπο και την πατρίδα και η αγάπη του προς τη Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία και προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Στο στήθος του, πάνω από την καρδιά, έφερε τον Σταυρό.
Και μέσα στην καρδιά του αγάπη μόνον.
Ήλθε για να συμφιλιώσει, όχι να σκοτώσει.
Στο Στρέμπενο (Ασπρόγεια) συνέλαβε τους δολοφόνους του παπα-Δημήτρη για να τους δικάσει αλλά εκείνοι πετάχτηκαν να φύγουν και οι ευθύβολοι Κρητικοί τους χτύπησαν στο φτερό.
Ο Παύλος έκλαψε πικρά. «Ποιος είμαι εγώ να τους φονεύσω;
Με ποιό δικαίωμα;
Εγώ ήλθα δια να ειρηνεύσω τον τόπον», έγραψε στη Νάτα του.
(Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 379-379).