Π.Αντωνιε την ευλογια σας,
με προβληματιζει ενα θεμα, αφου η ορθοδοξια ειναι εναντιον των εκτρωσεων (για οποιοδηποτε λογο) τοτε δεν θα υπαρχει και λογος να γινονται προγεννητικοι ελεγχοι για την υγεια του εμβρυου, αφου οποια κι αν ειναι αυτη δεν θα προβουμε σε διακοπη της κυησης.....
Εγω που ειμαι 35 χρ. και επομενως ειμαι σε επικινδυνη ηλικια
(συμφωνα με τους γυναικολογους) ,ενω επιθυμω να κανω κι αλλο παιδι, εχω φοβεια...Πως να ρισκαρεις να σου συμβει κατι τοσο ασχημο(δηλ. να αποκτησεις ενα τετοιο παιδι), μηπως θα επρεπε να αρκεστω στα ηδη υπαρχοντα παιδια μου και να μην επιχειρησω αλλο?? Αν μου πειτε οτι θα ειναι θελημα Θεου, και αυτο με τρομαζει, γιατι νιωθω οτι μου εχουν δωθει περισσοτερα απο οσα αξιζω, και φοβαμαι μην ερθει η ωρα να πληρωσω για ολη αυτη την γενεοδωρια Του...
Συγνωμη αν σας κουρασα, ευχαριστω...
Φίλη klimaka καλησπέρα.Στην αρχική σου τοποθέτηση την οποία και παραθέτω,αυτό το οποίο μου τράβηξε την προσοχή περισσότερο είναι η παραδοχή σου ότι νίωθεις ότι ο Θεός σου έδωσε περισσότερα από όσα σου αξίζουν.Είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να το συνειδητοποιήσει αυτό,διότι συνειδητοποιώντας το αντιλαμβάνεται γιατί ο Θεός είναι Αγάπη.
ειναι πολυ δυσκολο θεμα ,πιστευω οτι ο καθενας θα κριθει αναλογα, δεν κρινονται ολοι με τον ιδιο κανονα , εχω την αισθηση οτι η κριση θα ειναι πολυ προσωπικη για τον καθενα...(γι αυτο που ρωταει ο petros_germ).
eγω πιστευω οτι αν κανω μια τετοια εκτρωση (σε προβληματικο παιδι)θα εχω μεγαλυτερο κριμα (ή ενοχες)τωρα που το εχω αναλυσει τοσο το θεμα ,παρα απο καποιον αλλο που δεν εχει πληρη επιγνωση του τι κανει...
Το θέμα είναι όντως ένα "δύσκολο" θέμα.Όχι επειδή είναι δύσκολος ο Θεός,αλλά δύσκολη η προσπάθεια κατευνασμού της συνειδήσεως μας.
Κανείς δεν γνωρίζει το τρόπο με τον οποίο ο Θεός θα μας κρίνει.Όμως όσοι
αυτοβούλως ανήκουμε στο σώμα της μιας Αγίας,Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας οφείλουμε να υπακούουμε στο Νόμο Του,όπως αυτός μας δόθηκε μέσω των Γραφών και των Αγίων Πατέρων.Όταν, για παράδειγμα, ακόμα και οι σύγχρονοι γεροντάδες μας(Παισιος,Πορφύριος,...) στρέφονται εναντίον των προγαμιαίων σχέσεων ως ψυχοκτόνων,δεν μπορεί ο καθένας από εμάς να τους αγνοεί,να φτιάχνει το δικό του "κανόνα" και να προσπαθεί να τον "επιβάλλει",στην συνείδηση του πρωτίστως, ως ορθό.
Είμαστε ελεύθεροι να πράξουμε κατά τη βούληση μας,όμως αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο ορθότητας των πράξεων μας.Φυσικά και αν αμαρτάνησουμε είναι στο χέρι μας να μετανοήσουμε και να λυτρωθούμε,καμίας αμαρτίας δεν είναι ασυγχώρητη.Όμως πολλές φορές η συνείδηση μας έχει τόσο διαφθαρεί που μας χρειάζεται ένα δυνατό σοκ για να την επαναφέρει στη ζωή.Αυτό ακριβώς το σοκ αναλαμβάνει να μας δώσει ο Θεός όταν μας παραχωρεί δυσκολίες.Ο Θεός δεν τιμωρεί,αλλά σίγουρα νουθετεί.
Καλός γονέας δεν είναι αυτός που επιτρέπει τα πάντα στο νήπιο παιδί του,αλλά αυτός που το αφήνει ελεύθερο να εξευρευνησει το περιβάλλον θέτοντας όμως και όρια,τα οποία αν ξεπεραστούν κινδυνεύει το ίδιο το παιδί.Ο γονέας που θα "μαλώσει" το μικρό παιδί όταν αυτό πάει να βάλει το δάχτυλο στην πρίζα,δεν είναι κακός γονεάς,δεν είναι τιμωρός,αλλά στοργικός.
Μην λοιπόν θεωρούμε τις παραχωρήσεις του Θεού ως τιμωρίες,αλλά ως μαθήματα.
Εξάλλου αν πραγματικά πιστεύουμε στο Θεό,τότε ακόμα και αυτός ο θάνατος παύει να υφίσταται.
Εγώ φοβάμαι το θάνατο και δεν θέλω να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να χάσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο,όμως όσο και να κατηγορήσω το Θεό αν συμβεί αυτό,είμαι σίγουρος ότι τίποτα δεν γίνεται ασκόπως.
