Όσιος Ονούφριος

[onoufrios]

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π.Β.ΠΑΣΧΟΥ

Βιος και πολιτεια του οσιου πατρος ημων Ονουφριου ευλογησον πατερ.

1.Αλλα και σαρκος εξω γενεσθαι.

Ο επαινος της αρετης κεντριζει τους εναρετους προς μεγαλυτερην αρετην και η αρετη δεν ειναι παρα το πιο καλο απόλα τα δωρα του θεου,για να ενωθουμε με Εκεινον και να θεωθουμε.Γιατι.οταν η ψυχη κατακτηθει απο τον ερωτα τον υψηλοτερων πραγματων,που,με ανοιχτα τα φτερα της αγαπης,την ανεβαζει προς Εκεινον και την αξιωνει να ενωθει μαζι του,καταφρονει ολες τις σωματικες αισθησεις και αλλαζει,κανοντας πιο αυλη τη ζωη της,σαν να ξεχασε την συζυγια της με το χωμα,καθως ελκεται προς τα υψυλα απο μια θεληση και δυναμη ανωθεν.Βεβαια,τουτο που λεω μοιαζει πολυ μεγαλο και υπερφυσικο,και ισως απιστευτο σε οσους δεν εχουν διδαχτει και δεν εχουν γευτει τοσο θαυμαστα φαινομενα.Ωστοσο,τουτο το κειμενο,απο τον βιο του μεγαλου πατρος ονουφριου,με τα μεγαλα και θαυμαστα που περιεχει,θα μας δειξει πως ειναι περα για περα αληθινο.Γιατι,πραγματι,αυτος ο Αγιος,οχι μοναχα την ανθρωπινη φυση και τα μετρα της εβαλε σκοπο να νικησει,μα και τους θειους νομους να ξεπερασει,περισσοτερο απο ολους τους ερημιτες.Ετσι οχι μονο εριξε τον εαυτο του ολοκληρωτικα εξω απο τον κοσμο,μα εβαλε και σκοπο του να αγωνιστει για να βγει εξω απο το κορμι του,ακολουθοντας με ζηλο την ασκηση των γεναιοτατων αθλητων,οι οποιοι,με εντελως γυμνα τα σωματα τους,παλευουν και αγωνιζονται με τους αντιπαλους τους.και οπως εκεινοι,βαζοντας ολη την ορμη και την δυναμη του σωματος και την ανδρεια της ψυχης,με υπομονη στους κοπους και την γνωση,φτανουν να διακριθουν και να νικησουν στα αγωνισματα,ετσι ακριβως οπως εκανε ο αγιος μας.αφου πεταξε απο πανω του ολα τα ενδυματα και δεν ειχε πια καμια σχεση με αυτα,ιδιος αδαμ,στις πρωτες μερες της δημιουργιας,ανεπηρεαστος απο τον πειρασμο,χωρις να τον νικησει το δελεαρ και να τον ξεγελασει την ωρα του ξυλου της γνωσεως,αρχισε να περιδιαβαινει γυμνος στην ερημο,νικωντας και κατασυντριβωντας τον αορατο εχθρο,με την καθαροτητα και την γεναιοτητα του λογισμου του.

Πρεπει,ωστοσο,να πουμε οτι δεν ειναι και τοσο δυσκολος ο αγωνας στα εξωτερικα παλαισματα του στιβου,οπου η παλη γινεται σωμα με σωμα,και οπου,μερικες φορες,οι πιο αδυνατοι σοφιζονται κατι και νικουν τους πιο δυνατους και τους πιο ρωμαλεους,κανοντας με πολλη ευστροφια κινησεις και διαφορα τσαλιμια,ποτε απ'εδω και ποτε απο κει.ο δικος μας αθλητης,που κατεβηκε στο σκαμμα με το σωμα να πολεμησει κατεπανω στους εχθρους τους ασαρκους,και βγηκε να κανει την εναγωνια πορεια του μεσα στην ερημο,δεν πολεμα μοναχα με ενα αντιπαλο,ή το πολυ και με ενα δευτερο,αν χρειαζονταν,αλλα με ολες τις φθονερες δυναμεις των καταπεσοντων αγγελων,που,ως δαιμονες πια,μας χτυπουν αδιακοπα.και το ποσο σκληρος ειναι αυτος ο πολεμος το γνωριζουν καλα οσοι δεν ειναι αμαθοι και αδιδακτοι σε αυτους τους αγωνες.γιαυτο ακριβως και ο Οσιος,τολμοντας οσα ειναι περα απο την φυση και εκβιαζοντας τον εαυτο του να φερεται ωσαν ασαρκος,για να αντιμετωπισειετσι τους εχθρους με την ασωματη φυση,περνουσε απο αμετρητους ασκητηκους αγωνες και κοπους,αγνοωντας εκουσια το καθε τι που θα μπορουσε να ευχαριστησει και να καλοπιασει τις αισθησεις του,ανεβαινωντας ολο και πιο ψηλα τους αναβαθμους της αρετης και τα σκαλια της τελειοτητας.γιατι επιστευε πως θα επρεπε καποτε,οπωσδηποτε,αυτο το σωμα,που ειχε συνηθησει στην ευφροσυνη και στην καλοπεραση,αυτο το περικαλλυμα της ψυχης,να σχιστει απο παντου και να διαλυθει σε σκονη.ετσι,ξεχνωντας συχνα το σωμα του,μενοντας νηστικος και παραμενωντας στο υπαιθρο,αραια και που,ετρωγε κατι αγρια χορτα του βουνου για να στηριζει καπως,αλλα συχνα ηθελε να το καθαριζει καλα με αγνες σταγονες και ρυακια δακριων,δειχνοντας το καινουριο παντα και φρεσκοπλυμμενο στα ματια Εκεινου που βλεπει ακομα και τα κρυπτα.Αλλα,καλυτερα να διηγηθουμε και να εξυμνησουμε απο την αρχη,κατα τη δυναμη μας,τα κατορθωματα του Οσιου.

[onoufrios]

2.ακραιφνεσατω φωτι κραθηναι

απο καποιον μοναχο που εζησε πριν απο εμας-εννοω τον ονομαστο παφνουτιο,που ηταν και αυτος εραστης της ερημικης ζωης-τα βρηκαμε,διχως σειρα και ταξη γραμμενα και εξηγημενα, αλλα με καιριες και λιτες λεξεις και φρασεις συνταγμενα,και μαλλον απλα και φτωχικα.γιατι ουτε η λογοτεχνια τον ενδιεφερε,ουτε και το παραμικρο ταλαντο ειχε γιαυτο το εργο,μα κι ουτε ειχε καμει καμια εξασκηση πανω σε αυτο το θεμα.ενα μοναχα τον ενδιεφερε εκεινον να ασκησει τον εαυτο του,με οσο κοπο γινεται περισσοτερο,πανω στην τηρηση των εντολων και την κατακτηση των αρετων,και ετσι να ενωθει με το καθαρωτατο Φως και να απολαυσει την μακαριωτητα που προερχεται απο εκεινο.και γιαυτο ακριβως το λογο,αν και ζουσε μεσα στην ερημο,συζωντας με την ερημια των παθων και σωριαζοντας μεσα του πλουτο απο καλα εργα,για να γνωρισει μεγαλυτερες πνευματικες αναβασεις,και απο γνησιο ερωτα για θεωση,ετρεχε και προχωρουσε προς την βαθυτερη ερημο.εψαχνε πολυ επιμονα σε ολα τα σπηλαια και τις τρυπες της γης,στις τρωγλες τον βουνων και στις σχισμες των βραχων,μηπως εκει βρει καποιους κρυμμενους ασκηταδες,για να παρει για βοηθεια τις ευλογιες τους.

Εχοντας ολα αυτα στο νου του,ο Παφνουτιος αρχιζει να τα κανει εργο,διχως κανενα οδηγο,μητε υπηρετες και τροφιμα-και τι πια ειχε μεινει απο τον παλιο υπαλληλο του καισαρος και τις συνηθειες του,αφου το μεγαλυτερο μερος του σωματος του προς το θεο ειχε ηδη εκδημησει-ενα κομματι ψωμι και λιγο νερακι,αυτα ηταν ολα κι ολα τα φαγητα που εμπαιναν στο πιατο του,και με αυτα μοναχα ξεκινα για την ερημο,μην αναβαλλοντας τον καιρο της φυγης,γιατι ηξερε πως τετοια ευκαιρια δεν θα ξαναειχε.προχωροντας ετσι στην πιο βαθεια ερημο και τα χωρια της,και παρακαλωντας το Θεο να μην τον αφησει να πεσει εξω απο τα σχεδια και το στοχο του,εκλεισε 4 μερες και4 νυχτες πορειας.ομως απο την μεγαλη πεινα και διψα το σωμα του δεν τον υπακουε πια.τι εγινε λοιπον?Τον παραβλεψε ο Θεος,διχως να παρει το μερος του και να τον δυναμωσει?Και που ειναι,Χριστε μου,η αγαθωσυνη σου,που γιατρευεις τις ασθενειες μας και εξομαλυνεις τις δυσκολιες,κανοντας ευκολους τους δρομους που οδηγουν σε Σενα,οσο και αν αυτοι φαινονται στην αρχη γεματοι τραχυτητα και στεναχωριες?σε λιγο,πηρε δυναμη ο αθλητης και,χρισμενος ανωθεν με πνευμα δυναμεως,φαινονταν τωρα πιο δυνατος και πιο ρωμαλεως απότι νωριτερα.και ριχτηκε τοτε ξανα στην οδοιπορεια,που ηθελε να την καμει πιο γρηγορα και με ζηλο ακομη μεγαλυτερο.γιατι μεσα του αισθανονταν να τον κινει ενας θειος ερωτας,και οι ελπιδες να αποκτησει ανωτερα αγαθα του εδιναν φτερα.Με αυτο το ζηλο προχωρωντας στο δρομο του,ενιωσε μια θεια ευφροσυνη να γεμιζει την ψυχη του,οπως και τις προηγουμενες 4 μερες.ετσι περπατησε αλλες τοσες μερες,ενω το σωμα του απο τις κακουχιες και την κουραση εγερνε τοσο πολυ,που εφτανε σχεδον στο χωμα,και επεσε διχως πνοη και δυναμη φωνης,καθως πια ειχε τελειωσει το νερο και το ψωμι του.Ωστοσο ,η πιστη του Οσιου τον διδασκε πως η γνωση και η πειρα των πιο μεγαλων και υψηλων συνηθως δεν γινεται χωρις κοπο και πονο,ενιοτε μαλιστα παρατεινοντας την απουσια και αναβαλλοντας την παρουσια της,για να μην παρει κανεις για μικρα πραγματα οσα μεγαλα μπορεσε να αποκτησει ευκολα.

[onoufrios]

3.το σωμα διαλελυται και νενεκρωται


Ετσι ακριβως θα επαιρνε κανεις καποτε τα θεια πραγματα,που ειναι πανω απο την νοηση και την καταθλιψη,οπως η θεια οικονομια κρινει να γινονται,και τα οποια ειναι για ολους αγνωστα και ανεξερευνητα.Για αλλη μια φορα ο Παφνουτιος αισθανθηκε μια δυναμη να ερχεται ανωθεν προς βοηθεια του,τα γονατα να δυναμωνουν,η καρδια του να στηριζεται,νομιζοντας πως εχει γευτει αφθονη τροφη,ενω οι ελπιδες του για τα πνευματικωτερα τον γεμισαν απο ευροσυνη και τροφη διαφορετικη,καθως εβλεπε πως ο Θεος δεν παρεβλεπε οσους στηριζανε σ΄ Αυτον τις ελπιδες τους.ετσι εφτασε την 17 μερα της οδοιπορειας του μεσα στην ερημο,και ο αθλητης μας μολις που ανεπνεε παλι,καταπονημενος απο την πεινα, την διψα και την κουραση.και ενα μοναχα ηταν το φαρμακο του,που φαινονταν αποτελεσματικο στα ματια του.οι συνηθεις προσευχες του στο Θεο,με τις οποιες ο γεναιος μας τραβουσε πανω του το μεγα ελεος Του.Μολις ανεβηκε ψηλοτερα ο ηλιος, ο παφνουτιος σηκωσε τα χερια του λεγοντας να εισαι ευλογημενος,δημιουργε ολων των ορατων και αορατων,Κυριε και Θεε μου,που επιβλεπεις τα παντα μας με αγαπη και που δεν σου ξεφευγει απο την μνημη σου μητε το μικροτερο σπουργιτη.Γνωριζεις ,παναγαθε,πως και τα ποδια μου εχουν ηδη παραλυσει,απο τη βαση τους,και ολο το σωμα μου εχει διαλυθει και εχει νεκρωθει,γιαυτο και δεν αντεχω αλλο να κοπιαζω.μηπως,λοιπον,ηρθε η ωρα να πεσω εδω νεκρος,ακλαυτος και αταφος,μια που δεν θα με ειδουν τα ματια των αγιων πατερων,για να με νεκροστολισουν τα αγρια θηρια,και να βρω στις ζωντανες κοιλιες τους κατοικια και ταφη,και τοση πολυκαιροι κοποι μου να εχουν αυτο μοναχα για μισθο,κι ολες εκεινες τις λαμπρες ελπιδες μου να τις αφησω ακαρπες φευγοντας,αλλοιμονο?Ω?Κυριε,σκυψε με αγαπη πανω στα γερατια μου και στην αμελεια μου,σπλαχνισου την εξαντλητηκη κουραση μου και φανερωσε μου καποιον,που για την δοξα του ονοματος σου διαλεξε για κατοικια τουτη την ερημο και απο οτ οποιο να μαθω και να διδαχτω κατι που θα ναι χρησιμο για την σωτηρια μου....

Μολις τελειωσε αυτη την προσευχη του ο Παφνουτιος.Εκεινος,που ανωθεν κανει το θελημα των πιστων του και εισακουει τις δεησεις τους,ο Θεος,απανταει αμεσως θετικα στα αιτηματα του.με εκεινα που ποθουσε να δει και να αναπαυσει τα ματια του,με αυτα τον υποδεχεται,ουτε καν στο παραμικρο λιγοτερο σπουδαια η αξια των κοπων και των ιδρωτων του,οπως θα δειξει ο λογος συνεχεια.

[onoufrios]

4.ερωτας παντας εκκρουσαντα

Εκει που καθοτανε ο Παφνουτιος,σένα δυσβατο και αποκρημνο σημειο της ερημου,βλεπει στο απεναντι βουνο,μακρυα,να κατηφοριζει με αργο βημα καποιος.ενα θεαμα φοβερο για τα ματια και φρικτο να το ακουει κανεις.που ως διηγημα η παρουσια του ξεπερνα καθε περιγραφη.απο αυτο που εδειχνε ο διακαμος του, μπορουσε κανεις να συμπερανει πως ηταν η σκια καποιου ανθρωπομορφου σωματος,ωστοσο απειχε πολυ απ΄το να φαινεται πραγματικο σωμα.η κομη της κεφαλης του,καταλευκη,επεφτε και σκεπαζε τους ομους του.μα και ολο αυτο που φαινοτανε,ειτε σωμα το ελεγε ειτε σκια σωματος,ηταν πολυ δασυτριχο και περισκεπαζε με το μαλλι του ολο το κορμι.εκει στη μεση μοναχα σκεπαζε τη φυση του με φυλλωμα δεντρων και καλυπτε σεμνα την γυμνοτητα του.καθως ομως,εβλεπε ο Παφνουτιος,πως ο δρομος του ηταν απαραιτητο να περασει απο εκει που στεκονταν εκεινος,αρχισε απο τον φοβο του να χτυπα η καρδια του,και προσπαθησε να κρυφτει κατω απο ενα σωρο με πετρες,μη μπορωντας να αντικρυσει εκεινη την φοβερη οψη.κι ουτε,βεβαια,ειχε κατι που θα θυμηζε αξιο,αν χρειαζονταν,νάντιμετωπισει το φοβερο αυτο ον που εβλεπε.εκεινος,ωστοσο,καθως πλησιασε,τον κοιταξε με προσηνεια και ως φιλο του,λεγοντας του
τιποτε δεν πρεπει να φοβασε παφνουτιε,απ΄τον ομοτροπο και συνδουλο σου,που απο θειον ερωτα προς τον ουρανιο δεσποτη απεκρουσε ολους τους αλλους ερωτες και δεν υπεκυψε στα εργα της ντροπης,κι ουτε που ντρεπεται καθολου να περιφερεται ακαλυπτη,καθως βλεπεις τη γυμνωση του,κέτσι,διχως καμια καλυβη ή σκηνη και διχως την παραμικρη ευχαριστηση η τερψη,να γυρναει ολη την ερημο για να κερδισει την ερημια των παθων.Και,οπως βλεπεις,το μονο μου ενδυμα για το κρυο ή τον καυσωνα ειναι αυτο που μου εδοθη ανωθεν απο τον δεσποτη μου Χριστο,με τον οποιο ζω και προστατευομαι, παλευοντας και πολεμωντας,αοπλος και γυμνος παντα,κατεπανω στα πικρα πνευματα της πονηριας.

[onoufrios]

5. Ως επι θρονων βασιλικων

Κ'ενω εκεινος αυτα ελεγε,εγω,λεει ο παφνουτιος,ημουν πεσμενος στο εδαφος,ξαφνιασμενος,διχως να μπορω να κουνηθω ή να μιλησω,καθως απο το φοβο ειχε κοπει εντελως η φωνη μου.καθως περνουσε η ωρα,σιγα-σιγα ενιωθα τον εαυτο μου καλυτερα.πηγα τοτε και αγκαλιασα τα ποδια του,που αληθηνα,κατα τον λογω της γραφης,ευαγγελιζονταν ειρηνη και αγαθα,ψιθυριζοντας με τα χειλη μου μοναχα το ευλογησον.αυτο το ευλογησον μαλιστα το μουσκευα με τα δακρυα.κι εκεινος μου αποκριθηκε
ο θεος να μας ευλογησει τεκνον μου απο τον Οποιο ερχεται καθε τι που κατορθωνει ο ανθρωπος.με επιασε λοιπον απο το χερι και με σηκωσε.και αφου με κατασπαστηκε μου λεει
πολυ κοπο υπεμενες αδερφε παφνουτιε,γυρνωντας σε αυτη την ερημο χωρις ψωμι και νερο,και πιο πολυ φλογισμενος απο τη δυνατη και αφορητη διψα.μα δεν θα μεινει ακαρπος αυτος ο κοπος σου,γιατι δεν ειναι τοσο αφυλαργυρος ο Παναγαθοςκαι ουτε για την ανταμοιβη σου του λειπει η φιλοτιμια.και αν η ταπεινωτις μου σου φανει αναξια λογου,πιστεψε με πως θα βρεις πολλους που ζουν μοναχα για το θεο και εχουν με πολλους κοπους αποκτησει στενη πνευματικη σχεση μαζι του.Ομως,τωρα,αν συμφωνεις και συ,ας ευχαριστησουμε και οι 2 τω Θεο και ας αναπαυτουμε λιγο πανω σε ετουτα τα χαλικια,σαν να καθομασταν απανω σε καποιους βασιλικους θρονους πραγματι.

[onoufrios]

6.Ιστασθαι και προς αυτον ενοραν.

Κ'ενω εκεινος,μετα την ευχαριστια,καθισε,ειπε και σε μενα να καθισω.εμενα ωστοσο με κυριευσε δεος και δεν τολμουσα να καθισω διπλα του.προτιμουσα,πιστευοντας τον πολυ πιο ψηλα απο την ταπεινοτητα μου,να στεκω μπροστα του ορθιος και να τον κοιταζω.δεν ηταν,ομως,δυνατο να παρακουσω την εντολη του,και ετσι καθισα και εγω στα ιδια χαλικια,οπου μοιραστηκαμε και οι δυο την απολυτη σιωπη για μεγαλο χρονικο διαστημα,βλεποντας προς την γη.Ωσπου,καποια στιγμη,και αφου ειχε αρχισει σιγα-σιγα να μ'αφηνει το δεος που με ειχε κυριεσει,μ'επιασε σφοδρη επιθυμια να μαθω πιος ηταν,απο που και ποιο ηταν το ονομα του.και τολμησα να τον ρωτησω λεγοντας του
μη με καταφρονεις,εμενα τον αμαρτωλο,ανθρωπε του θεου,και μη μου στερησεις το ονομα σου,μα πεσμου το και αυτο, καθως και το πως εφτασες να κατοικεις σε αυτη εδω την ερημο.και εκεινος μου απαντησε
μην στεναχωριεσαι για αυτο.μια που η Θεια προνοια που διευθυνει με τοσο σοφια τα παντα,με αξιωσε να ιδω ανθρωπο,που επι εξηντα χρονια ειχα να δω,τωρα που εγγιζει οπου ναναι η στιγμη να λυθω απο τα δεσμα του σωματος,τιποτα δεν θα σου κρυψω αποτι με αφορα.και θα προσπαθησω να σου τα εξηγησω με καθε λεπτομερεια.και αν τυχει και φανει καποια επαρση σε αυτα που θα σου πω,δεν θα ειμαι εγω αξιος κατηγοριας.κι αφου θα φροντιζω να σου πω την αληθεια,θα μιλησεις για σπουδαια πραγματα,που ειναι πανω απο την ζωη μου και μενα.γιατι ξερω,πως απο το Θεο προερχεται καθε τι καλο που κατορθωνουμε.

[onoufrios]

7. απεδραμον προς την ερημον

Το ονομα μου ειναι Ονουφριος.πηρα το σχημα του μοναχου και ζω μοναστικη ζωη.αυτος ο χρονος που τελειωνει ειναι ο 60,απο τοτε που αφησα την στοργη των γονιων μου και την συντροφια των φιλων μου,που ηταν ολοι τους απο αριστοκρατικες οικογενιες,και ηρθα σε αυτη την ερημο,διχως χνουδι ακομη στα μαγουλα μου και χωρις να εχουν φυτρωσει τα πρωτα γενεια στο προσωπο μου.στην αρχη πηγα σε ενα μοναστηρι κοντα στη θηβαιδα,οπου ο ηγουμενος εκανε την κουρα μου και μου εδωσε το μοναχικο σχημα και το ενδυμα το καλογερικο.εκει εδοθηκα σε πολλους τροπους ευσεβειας και ασκητικης παιδειας,προσπαθωντας να αποφευγω τις ευπλαστες μορφες των αρετων και εχωντας ως σκεπασμα μου σιγουρο το φοβο του Θεου,αποκτωντας ετσι τον καλυτερο δασκαλο για την μοναχικη τελειοτητα.με αυτο τον τροπο προσπαθουσα οσο μπορουσα να μιασω τους και να συναγωνιστω με τους σπουδαιοτερους μοναχους αυτου του μοναστηριου,παιρνοντας απο τον καθενα και ενα διαφορετικο ειδος αρετης-τι τρελα με επιασε και τα λεω ολα αυτα-και μαζευοντας ολες τις αρετες τις αποθηκευα στα κελλαρια της διανοιας μου.
και καποτε που πηγα να εξομολογηθω τους λογισμους μου στον αγιο καθηγουμενο και πατερα μας,τολμησα να του απευθηνω τουτο το ερωτημα,αραγε να υπαρχουν,αγιε γεροντα,κι αλλοι μοναχοι,που ζουν με τοση και διαρκη ασκηση και προσευχη οπως εμεις εδω?
κι ο γεροντας απαντησε
υπαρχουν τεκνο μου,υπαρχουν πολλοι που ειναι τρυπωμενοι στις γιηνες σπηλιες και τρυπες,ή σκαρφαλωμενοι στις κορυφες των βουνων και κατοικουν σε αυτες τις ερημους.εχουν,μαλιστα,εκεινοι φτασει σε τοσο υψηλοτερα μετρα των αρετων απο εμας,οσο εμεις διαφερουμε απο εκεινους που διαλεξαν μεν το μοναχικο βιο μα ζουν μεσα στις κοινωνιες των πολεων.διοτι σε εμας εδω,που ειμαστε γυρω στους εκατο,αρκει η ευχαριστηση που βλεπουμε ο ενας τον αλλο,βοηθιουμαστε και αλληλοστιριζομαστε πνευματικα.κι αν τυχει σε καποιον απο εμας να αρρωστησει,δεν θα του ληψει ουτε η βοηθεια ουτε η παρηγορια των αδερφων.ουτε το ψωμι ουτε το νερο θα του ληψει δηλ.τα πιο σημαντικα,που δεν μας ειναι μητε σπανια μητε λειψα.και με προθυμια καποιος θα διακονησει τον αρρωστο αδερφο,για να απολαυσει την ανταμοιβη και το μισθο του ανωθεν.ενω για κεινους τους ερημιτες που ειναι δοσμενοι στην αυστηρη μοναξια και γυμναζονται ο καθενας ξεχωριστα στην ησιχια και την ασκηση,μενοντας σε μεγαλη αποσταση ο ενας απο τον αλλο,δεν υπαρχει μητε ψωμι μητε νερο,μητε αλατι,τα κοινα και συνιθησμενα εδεσματα,παρα μοναχα λιγα χορτα και αγριοβοτανα-αν κι αυτα ,οσα ειναι φαγωσιμα,ειναι ελαχιστα και δεν φτανουν για τις αναγκες που υπαρχουν,ουτε και για αρκετο χρονικο διαστημα-και λιγοι χουρμαδες,για να στηριξουν για να στηριξουν καπως τους λιγοψυχους ερημιτες,οι οποιοι σημερα ξεπαγιαζουν απο το κρυο και τους δερνει το πικνο χιονι και αυριο κατακαιονται απο το καυσωνα,μα παραμενουν,ωστοσο ,παντα εκει,ωσαν αληθινες κολωνες,αφιερωμενοι στο Θεο.και καθως περιφρονησαν τελειως τα σωματα τους και πορευονται ως ασωματοι,μπορουν και πολεμουν τους ασαρκους εχθρους τους.

[onoufrios]

8.Τεμων ξενην του βιου οδον

Κ'ενω μου εξηγουσε ολα αυτα-οχι χωρις τη θεια φωτιση,βεβαια-ο αγιος γεροντας,εγω αρχισα εσωτερικα να ζεσταινομαι και να ξεσηκωνομαι τοσο πολυ,που δεν με βαστουσε τιποτα πια.περιμενα με αγωνια να νυχτωσει,και οταν ολοι πηγαν για την συνηθη νυχτερινη προσευχη,πηρα μαζι μου λιγο νερο και λιγο ψωμι,και αφηνοντας πισω το μοναστηρι,πηρα το δρομο για την ερημο.κ'ευθυς βλεπω μπροστα μου να προπορευεται ενα φως,σα να μου εδειχνε μπροστα μου καποιο δρομο που ειχα μισολησμονησει.εκει,καπως σα να θαμπωθηκα,κι εβαζα στο νου μου να γυρισω πισω.ενιωσα,ομως,να παρουσιαζεται καποιος και να μου λεει
μη φοβασαι Ονουφριε,γιατι εγω ακριβως ειμαι ο αγγελος αυτος που παλι θα βρισκεται και θα συμπορευεται μαζι σου,κατευθυνοντας τα διαβηματα σου συμφωνα με το θελημα του Θεου,και ηρθα τωρα-δα να σου δειξω το δρομο.παρε δυναμη,λοιπον,και τραβηξε το δρομο σου.πατησ'επανω στην ασπιδα και το βασιλισκο με το δηλητηριο.να σαι νικητης και τροπαιουχος στον πολεμο κατεπανω στους ασαρκους και αορατους εχθρους σου,ανοιγωντας ενα νεο δρομο γιαυτους που αγαπουν το θεο και θελουν να απολαυσουν τη θεια και μακαρια ζωη.

[onoufrios]

9.φωτισμος επιλαμπει μου τη ψυχη

Ετσι μου μιλησε ο γεροντας.κι αφου προπορευτικε στο δρομο μου γυρω στα εξι μιλια,αν οχι λιγοτερο,διαστημα,δεν ξαναφανηκε εμπρος μου.εκει οταν βρεθηκα μονος μου μεσα στην απολυτη ησυχια,πηρα να ψελνω χαμηλοφωνα
οδον εντολων σου εδραμον,Κυριε,οταν επλατυνας την καρδια μου.Νομοθετησον μοι,Κυριε,την οδο των δικαιωματων σου..οτι αυτη ηθελησα.(ψαλμ ριη)
καθως εκλεισα τις μερες μιας βδομαδας πορειας μεσα στην ερημο,απο την πεινα και την κουραση αποκαμα τοσο πολυ που περιμενα να αποθανω.τοτε ειδα μακρυα καπως μια σπηλια,με φυσικη στεγη.εβαλα οσο μπορουσα τα δυνατα μου και εφτασα εκει.πηρα θαρρος κι εκανα θορυβο,σα να χτυπουσα την θυρα.εμενα με σιγουρη σχεδον την εντυπωση πως καποιος μοναχος θα ασκητευε σε αυτο το τοπο,που θα μπορουσε να δροσισει την φλεγομενη γλωσσα μου με λιγες σταγονες νερο.δεν περασε πολυ ωρα και ιδου εμφανιζεται στο ανοιγμα τις σπηλιας ενας παλιος γεροντας,με το σχημα του μοναχου,με προσωπο χλωμο,προσχαρος και ευπροσηγορος στην ολη παρουσια του ηρθε να με προυπαντησει.εγω τοτε γονατισα εμπος του και του ζητουσα να μου δωσει την ευλογια του.και εκεινος με ευλογησε και με χαιρετισε με τα εξης λογια
χαιρε Ονουφριε,αναγεννημενε με την χαρη του αγιου Πνευματος.μετα με αγγαλιασε και με ασπαστηκε με πατρικη στοργη,καλωντας με να προχωρησω στη σπηλια,να γευτω λιγη τροφη και να αναπαυτω απο την πολλη μου κουραση.
Βαλαμε τοτε λιγο ψωμι και λιγο νερο στο στομα,να στηριξουμε την καρδια μας,και μετα πηραμε να μνημονευουμε τους αθλους και τα κατορθωματα των αγιων Πατερων,οι οποιοι κατελαβαν ολη την ερημο και με πολυ υπομονη και υπερφυσικα εργα κατατροπωσαν τον αορατον Αμαληκ
(το δαιμονα της πορνειας)ο γεροντας κινουσε την γλωσσα του και με μιλουσε ηρεμα,με θεια λογια,που τοσο καλα εγνωριζε,ενω εγω προσεχα αυτα που ελεγε,και με τα αυτια μου και με την διανοια μου,σαν να μου μιλουσε οχι με δικα του μα με του Θεου τα ιδια τα λογια.μαλιστα την ωρα που ο αγιος ασκητης μου εξηγουσε ολα αυτα,ξαφνικα αισθανθηκα ενας φωτισμος να καταλαμπει την ψυχη μου,και,ολη την κουραση μου και την κατηφεια που ειχα,αρχισα να γινομαι χαρουμενος και φωτεινος,γεμιζοντας απο θεια ευροσυνη ολοκληρος.αυτο φαινεται φανερωθηκε συγχρονως και στο αγιο γεροντα,πραγμα που τον επεισε να μου περιγραψει ολες τις δυσχερειες τις ερημικης ζωης και,μαζι με αυτο,να με προτρεπει εντονα να εχω υπομονη και καρτερια,θυμιζοντας μου την πιστη φιλοτιμια του μεγαλου αγωνοθετου,σε σχεση με ολα τα δυσκολα και φοβερα που μου ειπε,γιατι,πραγματι σε αυτα ηταν πολυ δεινος ο γεροντας.

[friend]

καλημερα αδερφε μου.ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ :D :D :D :D :D :D Ο ΘΕΟΣ να σε εχει καλα onoufrios.μολις ειδα τον βιο του ΑΓΙΟΥ :D :D :D ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ