Οι σταυροφορίες και οι εκκλησιαστικές συνέπειες

Από το τέλος της Εικονομαχίας μέχρι τους νεότερους χρόνους

Συντονιστής: Συντονιστές

Dimokratis
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 150
Εγγραφή: Κυρ Μάιος 06, 2007 5:00 am

Οι σταυροφορίες και οι εκκλησιαστικές συνέπειες

Δημοσίευση από Dimokratis »

Οι σταυροφορίες υπήρξαν θεωρητικώς μια ιδιότυπη μορφή συμπαραστάσεως τής Δύσεως προς την Ανατολή,οι οποίες όμως έπληξαν την ίδια την υπόσταση τής αυτοκρατορίας.Εν τούτοις κατάστησαν επιτακτικότερη την ανάγκη αμβλύνσεως των εκκλησιαστικών αντιθέσεων Ανατολής και Δύσεως.Υπό το πνεύμα αυτό και με πρωτοβουλία των βυζαντινών αυτοκροτόρων διεξήχθησαν πολλές θεολογικές συζητήσεις(1054-1204) ή αναλήφθησαν ορισμένες ενωτικές πρωτοβουλίες(1204-1453) για να εξυπηρετηθούν τα πολιτικά κυρίως συμφέροντα τής αυτοκρατορίας.
Οι προσπάθειες όμως αυτές όχι μόνο απέτυχαν,αλλά θα μπορούσε να υποστηριχθεί βασίμως οτί και επέσπευσαν την πτώση της αυτοκρατορίας.

Πράγματι οι σταυροφόροι διέβρωσαν,διέσπασαν και αποδυνάμωσαν τον οργανισμό τής αυτοκρατορίας στην Ανατολή,ενώ οι ναυτικές πόλεις της Βενετίας,τής Γένουας και τής Πίζας απορρόφησαν με τα επαχθή για την βυζαντινή οικονομία εμπορικά τους προνόμια και την τελευταία δυνατότητα οικονομικής αναρρώσεως της.
Η απρόβλεπτη και δυναμική αυτή παρέμβαση στη ζωή της αυτοκρατορίας,όπως επίσης και η αποδιοργάνωση της εσωτερικής κοινωνικής συνοχής με την προοδευτική συνειδητοποίηση των συνεπειών της μετατροπής της βυζαντινής ʽʼΠρόνοιαςʼʼ σε μια ανατολική μορφή φεουδαρχικού συστήματος,προδιέγραφαν με απαισιοδοξία τα όρια επιβιώσεως της και άφηναν ελεύθερο έδαφος στην Τουρκική επέκταση.Τούτο μπορεί να κατανοηθεί σαφέστερα και από μόνο το γεγονός οτί η πρώτη άλωση της Κπόλεως και η διάλυση τής αυτοκρατορίας (1204) ήταν αποτέλεσμα του σταυροφορικού συνδρόμου τής Δύσεως.
Πράγματι,χωρίς την αποσυνθετική για την αυτοκρατορία εισβολή των αλλεπάλληλων κυμάτων των σταυροφόρων της Δύσεως θα ήταν υπερβολική οποιαδήποτε απόδοση μιας αποφασιστικής σημασίας στον εξʼανατολών Τουρκικό κίνδυνο,τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του ΙΕʼ αιώνα.Η αυτοκρατορία θα μπορούσε,αν ήταν απερίσπαστη από τις διαλυτικές δυνάμεις της Δύσεως σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου της ,να απωθήσει τους Τούρκους ακόμη και κατά τις αρχές του ΙΕʼ αιώνα.

Ο παπικός θρόνος, μετεωριζόμενος στο χιμαιρικό όραμα της κοσμοκρατορίας,δεν μπόρεσε να διίδη τις οδυνηρές συνέπειες των σταυροφοριών για την ενότητα όχι μόνο του ανατολικού χριστιανικού κόσμου,αλλά και της εκκλησίας της Δύσεως.Βεβαίως οι συνέπειες αυτές για τη Δύση δεν ήταν αισθητές κατά την πρώτη περίοδο του ενθουσιασμού για την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της στην ορθόδοξη Ανατολή.Η συνεχής πνευματική επικοινωνία του δυτικού και του ανατολικού χριστιανικού κόσμου είχε πλέον ως μόνιμη γέφυρα τα λατινικά κρατίδια της Ανατολής,τα οποία τροφοδοτούσαν τη Δύση με λατινικές μεταφράσεις των έργων όχι μόνο των σοφών της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας,αλλά και των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων.
Υπό την πίεση της παρουσίας των λατινικών αυτών κρατιδίων στην Ανατολή οι ανεπίσημες θεολογικές συζητήσεις προσέλαβαν εκκλησιαστικότερο χαρακτήρα κατά τον ΙΓʼ αιώνα και μετασχηματίστηκαν σε ενωτικές προσπάθειες των βυζαντινών αυτοκρατόρων για την επιβίωση της αυτοκρατορίας.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Dimokratis την Τετ Μάιος 28, 2008 2:02 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Άβαταρ μέλους
filotas
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4117
Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από filotas »

Το κείμενο είναι δικό σου ή προέρχεται από κάποιο βιβλίο ή δημοσίευση;
Dimokratis
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 150
Εγγραφή: Κυρ Μάιος 06, 2007 5:00 am

Δημοσίευση από Dimokratis »

filotas έγραψε:Το κείμενο είναι δικό σου ή προέρχεται από κάποιο βιβλίο ή δημοσίευση;
Όταν ολοκληρώσω τις δημοσιεύσεις μου θα αναφέρω αν ήταν δικές μου.Σε διαφορετική περίπτωση θα αναφέρω τις πηγές.Αυτό ισχύει για όλες τις δημοσιεύσεις μου στην ενότητα ''εκκλησιαστική ιστορία''.
Dimokratis
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 150
Εγγραφή: Κυρ Μάιος 06, 2007 5:00 am

Δημοσίευση από Dimokratis »

Υπό την ονομασία των Σταυροφοριών είναι γνωστές πολλές εκστρατείες των χριστιανών της Δ.Ευρώπης στην Ανατολή από το 1095 μέχρι και τα μέσα του ΙΕʼ αιώνα με το πρόσχημα της απελευθερώσεως ή της υπερασπίσεως του Παναγίου Τάφου από τους μουσουλμάνους.
Οι εκστρατείες αυτές περιεβλήθηκαν το κύρος του πάπα Ρώμης και έλαβαν τελικώς τον χαρακτήρα όχι μόνο ενός πολέμου εναντίον των ʽʼαπίστωνʼʼ μουσουλμάνων,αλλά και εναντίον των μη επιθυμούντων να υποταγούν στην διοικητική δικαιοδοσία του πάπα ʽʼαιρετικώνʼʼ χριστιανών της Ανατολής.

Τα αίτια των σταυροφοριών υπήρξαν ποικίλα και πολλαπλά,οπωσδήποτε όμως δεν ήταν σαφή και εκπεφρασμένα τουλάχιστον κατά την κήρυξη τους.Άμεσο αίτιο πρέπει να θεωρηθή η απελευθέρωση τού Παναγίου Τάφου από τους Σελτζούκιδες Τούρκους,οι οποίοι μετά την οδυνηρή για την βυζαντινή αυτοκρατορία μάχη οτυ Ματζικερτ (1071) έγιναν κύριοι της καταστάσεως στις ανατολικές επαρχίες τής αυτοκρατορίας.
Η άλωση τής Ιερουσαλήμ από τους αλλόθρησκους είχε μεγάλη απήχηση στην Δ.Ευρώπη,αφού κατέστησε δυσχερέστατη την μετάβαση των προσκυνητών στην Παλαιστίνη και έθιξε το θρησκευτικό αίσθημα των χριστιανών.
Είναι ευνόητο,οτί από την επέκταση των Σελτζουκιδών είχε πληγεί καίρια η βυζαντινή αυτοκρατορία,ο δε αυτοκράτορας τού Βυζαντίου Αλέξιος Αʼ Κομνηνός (1081-1118) οραματιζόταν επίσης την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων.
Ο πόλεμος κατά των ʽʼαπίστωνʼʼ ήταν συνήθης και μακραίωνη ενασχόληση των Βυζαντινών,ο δε Αλέξιος Αʼ μετά το πέρας των πολέμων εναντίον των Πετσενέγκων ή Πατζινακιτών και των Κουμάνων προετοιμαζόταν για μια αποφασιστική εκστρατεία εναντίον των Σεελτζουκιδών.Απευθύνθηκε και στη Δύση για ενισχύσεις,με επιστολή του δε προς τον Ροβέρτο τής Φλάνδρας ζήτησε επικουρικά στρατεύματα,ενώ οι διαπραγματεύσεις του με τον πάπα Ουρβανό Βʼ (1088-1099),προς τον οποίο προτεινόταν η ένωση των Εκκλησιών,εξυπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό.Βεβαίως ο Αλέξιος Αʼ ζητούσε από τη Δύση επικουρικά στρατεύματα και όχι σταυροφόρους.Η Δύση όμως,αντί να αποστείλει επικουρικά στρατεύματα,απέστειλε σταυροφόρους,τους οποίους δεν είχε ζητήσει ο βυζαντινός αυτοκράτορας.
Κατά τον ΙΑʼ αιώνα είχαν κοπάσει στη Δύση οι αλλεπάλληλες ληστρικές επιδρομές των Βίκινγκς,των Σαρακηνών και των Μαγυάρων,ενώ οι μεγάλοι φεουδάρχες είχαν οργανώσει τις ηγεμονίες τους.Ωστόσο ενώ οι ηγεμονές αναζητούσαν περιπέτειες,οι λαικές μάζες υπέφεραν από βαθιά οικονομική κρίση και εθέλγοντο από την ιδέα ενός συδυασμού της περιπέτειας με την πλούσια λεία.Ο εμπερίστατος πάπας Ουρβανός Βʼ,όταν κάλεσε στη σύνοδο του Κλερμόν τους ηγεμόνες και τους χριστιανούς της Δύσεως σε μια σταυροφορίς εναντίον των ʽʼαπίστωνʼʼ Σελτζουκιδών για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων,οπωσδήποτε δεν ανέμενε να βρουν οι λόγοι του μεγάλη απήχηση.Και ο ίδιος όμως έδινε στις βλέψεις του ευρύτερες διαστάσεις και πέρα από τον διακυρυχθέντα με την έκκληση του σκοπό.Πράγματι ο Ουρβανός Βʼ ήταν ευνοούμενος του Γρηγορίου Ζʼ και προερχόταν από τους κόλπους της μεταρρυθμιστικής κινήσεως του Κλουνιακού,απέβλεπε δε στην επιβολή της δικαιοδοσίας του πάπα σε ολόκληρη την Εκκλησία.Υπό το πνεύμα αυτό οι σταυροφορίες κατέστησαν προοδευτικά ένα νέο μέσο εκφράσεως της σφοδρής επιθυμίας του παπικού θρόνου για την υποταγή και της Ανατολικής Εκκλησίας.
Ο πόλεμος κατά των ʽʼαπίστωνʼʼ στην Ανατολή με την πάροδο του χρόνου έγινε σκληρός αγώνας και κατά της Ανατολικής Εκκλησίας,ενώ η απελευθέρωση ή η διαφύλαξη των Αγίων Τόπων κατέστη εφεξής δευτερεύουσης σημασίας σκοπός.
Οι συνέπειες της αναπόφευκτης αυτής εκτροπής των σταυροφοριών υπήρξαν οδυνηρές για τις σχέσεις των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως,αφού αφʼενός μεν αλλοιώθηκε ο εκκλησιαστικός χαρακτήρας των σχέσεων ,αφʼετέρου δε φορτίσθηκε το σχίσμα με τις ποικίλες πολιτικο-κοινωνικές αντιθέσεις των βυζαντινών έναντι οποιασδήποτε δυτικής παρουσίας στην Ανατολή.


konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Αγαπητέ Δημόκρατες,

Μιας και άνοιξες αυτό το θέμα θα "ανεβάσω" ένα αδημοσίευτο κείμενό μου απο την υπο συγγραφή "Εκκλησιαστική Ιστορία".

Αναφέρεται στην άγνωστη εν πολλοίς Πέμπτη Σταυροφορία:

Η Συμφωνία του Viterbo και η μερική ρήξη με τους Γενοβέζους:

Ήδη τον Ιούλιο του 1262, έγινε στο Viterbo της Ιταλίας μια συγκέντρωση επιφανών Δυτικών: Ο Πάπας Ουμβέρτος ο Δ΄(1251–54), ο έκπτωτος «αυτοκράτωρ» Βαλδουίνος, ο έκπτωτος Φράγκος πρίγκηψ της Αχαΐας Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος, εκπρόσωποι των Βενετών κ.α.

Τότε λοιπόν, αποφασίστηκε η από κοινού οργάνωση στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίων της Κωνσταντινουπόλεως. Μόλις ένα μήνα πριν, ο Μιχαήλ με επιστολή του προς τον Πάπα, ενεθάρρυνε την αποστολή αντιπροσωπείας λεγάτων στην Βασιλεύουσα. Για διαφόρους λόγους, το μόνο που βραχυπρόθεσμα ενεργοποίησε η συμφωνία του Viterbo, ήταν μια μακρά επιδρομή του Γουλιέλμου στην Πελοπόννησο.

Το 1263, ο Βενετικός στόλος, πέτυχε σημαντικό πλήγμα εναντίον του αντιστοίχου Γενοβέζικου. Το γεγονός αυτό, μαζί με την διαρροή της πληροφορίας ότι ο Μανφρέδος(ή Μαμφρέδος) της Σικελίας(αφορισμένος νόθος υιός του Φρειδερίκου Hohenstaufen της Γερμανίας (Β΄) σχεδίαζε με τους Γενοβέζους εκστρατεία κατά της Κωνσταντινουπόλεως, έδωσε αφορμές στον Μιχαήλ να ακυρώσει την συμφωνία του Νυμφαίου. Τελικά δεν ακύρωσε πολλά πράγματα, ωστόσο έδιωξε τους Γενοβέζους από την Βασιλεύουσα Εξέλιξη, που δημιούργησε ένταση στις σχέσεις με τους Γενοβέζους. Ήδη από εκείνη την περίοδο, ο Μιχαήλ βολιδοσκόπησε τους Βενετούς, ώστε το Βυζάντιο να αλλάξει τον ναυτικό του σύμμαχό.
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Η ήττα του Μανφρέδου
και οι επιπτώσεις της στο ζήτημα:


Τον Φεβρουάριο του 1266, ο εκλεκτός του Πάπα Κάρολος του Ανζού
(Ανδεγαυός) επικράτησε του Μανφρέδου στη μάχη του Benevento. Εκτός από τα εδάφη του ηττημένου, ο Κάρολος παρέλαβε και τις φιλοδοξίες του, μεταξύ των οποίων και η κατάκτηση της κατ΄αυτούς Αιρετικής & Σχισματικής Κωνσταντινουπόλεως.

Το γεγονός δε, ότι σε ένα τέτοιο πρόσωπο ο Πάπας θα μπορούσε να εμπιστευθεί την ηγεσία μιας Ε΄ Σταυροφορίας, καθιστούσε τον Κάρολο κίνδυνο αναφοράς. Εξ αρχής έδειξε τις διαθέσεις του με το να καταλάβει τμήματα του Ελλαδικού, μέρος των οποίων, βέβαια, αποτελούσαν εδάφη ή κληροδοτήματα του Μανφρέδου.

Ο Μιχαήλ Παλαιολόγος αντιλήφθηκε την μορφή των πραγμάτων που έρχονταν και ξεκίνησε, αμέσως, επαφές με την Ρώμη. Η πρώτη του κίνηση, ήταν να γράψει μια σχετική επιστολή προς τον Πάπα Κλήμη τον Δ΄(1265–68) και να επαναλάβει την θέση του για συγκρότηση Οικουμενικής, κατά προτίμηση σε έδαφος Ελληνικό. Ο Πάπας από την μεριά του, παράλληλα με τις «φιλολογικές» αυτές διαπραγματεύσεις, ηγήθηκε προσπάθειας για την ανασυγκρότηση του Σταυροφορικού Κινήματος, με φανερό, πλέον, σκοπό την Άλωση της Πόλεως.

Σε μια τέτοια συμφωνία, ανάλογης αυτής του 62΄(και αποφασισμένης και πάλι στην παπική κατοικία του Viterbo), κατέληξαν οι γνωστές Δυτικές δυνάμεις τον Μάιο του 1267. Σε αυτήν, μάλιστα, ορίστηκαν ακόμα και οι λεπτομέρειες της ενθρονίσεως στον Κωνσταντινουπολίτικο θρόνο ! Τοιουτοτρόπως ο Κλήμης εκβίασε τον Μιχαήλ, αρνούμενος, ουσιαστικά, μια Οικουμενική και με μόνη ασφαλή ενέργεια ματαιώσεως της εκστρατείας, την αποδοχή των γνωστών Ρωμαϊκών αξιώσεων. Αξιώσεις, βέβαια, που αν γινόταν αποδεκτές, θα υποδούλωναν το Πατριαρχείο και γενικά την Ανατολή στην Παπική τιάρα.
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

......Ο Κάρολος πολύ γρήγορα και έπειτα από ανούσιες εχθροπραξίες περί την Τύνιδα, απέσυρε τις δυνάμεις του από την Αφρική. Έτσι, απαλλαγμένος από την ηθική υποχρέωση και παρουσία του μεγαλυτέρου αδερφού, αφιερώθηκε απερίσπαστος στην μεγάλη του φιλοδοξία, αυτήν της Πέμπτης κατα των "αιρετικών" Ελλήνων Σταυροφορίας. Και πάλι όμως, ο Θεός θέλησε να προστατέψει την Πόλη των Ελλήνων. Σημαντικό μέρος του στόλου του που έπλεε έξω από τον λιμένα του Trapani της Σικελίας, βυθίστηκε τον Νοέμβριο του 1270 ύστερα από σφοδρή θαλασσοταραχή.

.......Ο Κάρολος πάλι, κατάφερε να συνασπίσει κατά της Πόλεως όχι μόνο σημαντικές δυνάμεις, αλλά και τους Σέρβους με τους Βουλγάρους. Όλα έδειχναν, ότι εντός του 1273 ή το πολύ του 1274, θα ξεκινούσαν οι πολεμικές ορδές τους. Ήδη τον Δεκέμβριο του 1273, εποχή που απεδήμησε και ο Βαλδουίνος, είχε συγκεντρώσει σημαντικά τμήματα του στρατού του στο Δυρράχιο, αφετηρία περίπου της Εγνατίας Οδού.

Τον Γρηγόριο, όμως, τον ενδιέφερε περισσότερο η θρησκευτική υποταγή των Ανατολικών, παρά η Άλωση της Πόλεως. Έτσι έπεισε το Κάρολο να αναστείλει την έναρξη των επιχειρήσεων, έως και τον Μάιο του 1275. Ο Γρηγόριος για να εξαντλήσει κάθε εκβιαστικό μέσο απείλησε και τους Βενετούς, ώστε να μην ανανεώσουν την Συνθήκη με τους Έλληνες η οποία και περίπου έληγε τότε, εάν δεν τελεσφορούσαν οι Ενωτικές προσπάθειες.
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

......Ο Πάπας Νικόλαος εκοιμήθη τον Αύγουστο του 1280. Για τον Κάρολο αυτό σήμαινε την απαλλαγή από ένα μεγάλο βραχνά. Του λύθηκαν τα χέρια και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Σχεδόν ταυτόχρονα, διόρισε νέο Αρχιστράτηγο των περιοχών του στην Ήπειρο. Για την ακρίβεια τον Βουργουνδό Ιππότη Hugo le Rousseau de Sully.

Ήδη από το προηγούμενο έτος, τροφοδοτούσε τις εκεί μονάδες του με προμήθειες και στρατιωτικό υλικό, κάτι που συνεχίστηκε και το 1280. Έτσι μια πρώτη εκστρατεία ξεκίνησε πολύ νωρίς, κιόλας το φθινόπωρο.

Το αποστελλόμενο Σώμα αριθμούσε περίπου 8.000 στρατιώτες και είχε πρωτεύοντα στόχο, να κατακτήσει τις περιοχές κατά μήκος του οδικού προς Θεσσαλονίκη άξονα. Για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε να παρθεί το οχυρό του Βερατίου. Έτσι το Βεράτι πολιορκήθηκε, κάτι που συνεχίστηκε όλο το χειμώνα, μέχρι και το νέο έτος. Αμέσως ο Μιχαήλ, διέταξε να κινηθεί προς τα εκεί σημαντική στρατιωτική δύναμη υπό τον Αρχιστράτηγο( Μέγα Δομέστικο ) Μιχαήλ Ταρχανειώτη, τον Μέγα Στρατοπεδάρχη( Ανώτατο αξιωματικό της διοικητικής και στρατιωτικής μερίμνης ) Ιωάννη Συναδηνό, συνάμα δε και τον μικρότερο αδερφό των δύο Δεσποτών της Ηπείρου και της Θεσσαλίας Μιχαήλ Δούκα.

Στο Βεράτι έφθασαν περί την Άνοιξη του 1281 και αρχικά απέφευγαν να έρθουν σε κατά μέτωπο σύγκρουση, αρκούμενη σε αψιμαχίες και σπάσιμο του αποκλεισμού δια τροφοδοσίας των πολιορκημένων. Όμως μια απερισκεψία του Hugo, στοίχισε την αιχμαλωσία του από Τούρκους μισθοφόρους, δίνοντας ένα αναπάντεχο δώρο στους Βυζαντινούς. Οι Φραγκικές δυνάμεις εγκατέλειψαν πανικόβλητες την περιοχή και η άτακτη υποχώρηση, στοίχισε πάρα πολύ σε έμψυχο δυναμικό και υλικό. Πολλοί αιχμαλωτίστηκαν και ακόμα πιο πολλά ήταν τα λάφυρα. Όμηροι και υλικό, μεταφέρθηκαν με θριαμβευτική πομπή στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι ηττημένοι γνώρισαν τις έντονες αποδοκιμασίες ενός ολόκληρου και περήφανου λαού.
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Η άνοδος στον Παπικό Θρόνο του Μαρτίνου
και η Συνθήκη του Orvieto:


Ο Κάρολος δεν διακινδύνευε, την διαδοχή του Νικολάου από ένα πρόσωπο ιδίων αντιλήψεων. Έβαλε λυτούς και δεμένους και στο τέλος πέτυχε το Φεβρουάριο του 1281, να προωθηθεί στον Ρωμαϊκό θρόνο ο «δικός του» και επίσης Φράγκος στην καταγωγή Μαρτίνος( ο Δ΄, 1281–85 ).

Βέβαια εκείνη την στιγμή δεν υπολόγισε, ότι οι δυνάμεις του, που με τόση επιμέλεια είχε συγκεντρώσει και υποστηρίξει στην Ήπειρο, θα κατατροπώνονταν τόσο εύκολα. Έτσι, όντας επιφυλακτικός για μια πεδινή εκστρατεία, σχεδίασε μια ενάλια.

Μόνο που για να είχε ελπίδες επιτυχούς ολοκληρώσεως, έπρεπε να προσεταιρισθεί μια ναυτική δύναμη και εν προκειμένω τους Βενετσιάνους. Μην ξεχνάμε, πως η λήξασα το 1279 Συνθήκη της, δεν είχε ανανεωθεί. Επιλέχθηκε η πόλη του Orvieto, στην οποία συμπτωματικά(sic) διέμενε ο Πάπας !

Έτσι τον Ιούλιο του 1281 υπεγράφη εκεί η ομώνυμη συνθήκη, βάσει της οποίας και δια σημαντικών ανταλλαγμάτων, η Βενετία θα παραχωρούσε περί τα 40 πολεμικά πλοία, ώστε να γίνει δυνατή η διεκπεραίωση περίπου 8.000 Σταυροφόρων και του εξοπλισμού τους. Εκτός από τον Κάρολο και τον Δόγη της Βενετίας, θα συμμετείχε και ο φέρων τον τίτλο του Λατινικού Αυτοκράτορος Φίλιππος de Courtenay.

Οι δυνάμεις τους, έπρεπε να συναντηθούν ξανά το αργότερο μέχρι τις 15 Απριλίου του 1283, η οποία και ήταν η ορισθείσα συμβατική ημερομηνία ενάρξεως των επιχειρήσεων. Απέμενε μονάχα ο θρησκευτικός μανδύας της όλης ιστορίας, ώστε να μπορεί και επίσημα να χαρακτηρισθεί Σταυροφορία. Έτσι λίγο μετά την συμφωνία του Orvieto, ακολούθησε και ο αφορισμός του Μιχαήλ, στις 19 Νοεμβρίου(;).
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Ο «Σικελικός Εσπερινός»
και το τέλος του Μιχαήλ:


Τα νέα ταξίδεψαν γρήγορα, κάνοντας την ατμόσφαιρα στην Κωνσταντινούπολη βαριά. Ο Μιχαήλ όντας σε αμηχανία, ξεκίνησε την αναζήτηση πιθανόν συμμάχων, που δεν θα τους επηρέαζε ο Παπικός αφορισμός ή τέλος πάντων αν και Δυτικοί θα αδιαφορούσαν γι΄αυτόν.

Οι Βούλγαροι υπό τον Γεώργιο Τερτέρη, ήδη από το 1281 είχε ταχθεί στο πλευρό του Καρόλου.

Ακόμα και ο Κράλης Στέφανος Μιλούτιν, ο οποίος το 1282 είχε διαδεχθεί τον παραιτηθέντα αδερφό του Στέφανο Δραγούτιν, δήλωσε στην αρχή την υποστήριξή του στον Κάρολο και κατέλαβε και την πόλη των Σκοπίων.

Τα κρατίδια της Ιταλικής αποκλείονταν ως συμβεβλημένα μέρη της Συνθήκης, ενώ οι Πιζανοί όντας Ιταλοί δεν υπήρχε περίπτωση να αγνοήσουν τον αναθεματισμό και τους γείτονές τους.

Αναγκαστικά ο Μιχαήλ απευθύνθηκε σε Ανατολίτες. Έτσι προσεταιρίσθηκε τον Μαμελούκο Σουλτάνο της Αιγύπτου, αποκομίζοντας τον δανεισμό αριθμού πλοίων για την άμυνα της Πόλεως. Από την άλλη, υπήρχαν οι Τάταροι της Χρυσής Ορδής στη Νότια Ρωσία, που είχαν δεσμούς αίματος με τον Οίκο των Παλαιολόγων(ο Χάνος Νογάι είχε παντρευτεί θυγατέρα του Μιχαήλ). Έτσι αυτοί παρατηρούσαν τις Βουλγαρικές κινήσεις.

Από την άλλη, οι Ούγγροι είχαν δώσει την πριγκίπισσα Άννα ως σύζυγο του Ανδρονίκου.

Όμως όλα αυτά θα ήταν ημίμετρα, εφόσον δεν εμπλέκονταν στην υπόθεση ο Ισπανικός παράγων. Ο βασιλεύς της Αραγωνίας Πέτρος ο Γ΄ και γαμβρός του αποθανόντος Μανφρέδου της Σικελίας, δεν είχε καμία διάθεση για να επιτύχει ο Κάρολος στην εκστρατεία του. Ο τελευταίος, είχε επιδοθεί σε ένα συστηματικό αγώνα ναυπηγήσεως και εξοπλίσεως του στόλου του, έχοντας περί τα 300 πλοία στη Νεάπολη, 100 στη Μεσσήνη της Σικελίας( τον εγγύτερο δηλαδή Σικελικό λιμένα προς την Ιταλική Χερσόνησο ) και διαφόρους σχετικούς αριθμούς σε άλλα λιμάνια.

Ο Μιχαήλ ήρθε σε συμφωνία με τον Πέτρο, αν και αγνοούνται οι επιμέρους λεπτομέρειες. Οργανώθηκε, λοιπόν, εξέγερση στην Σικελία, όπου ελλιμενίζονταν και το προαναφερόμενο τμήμα του Καρολίνειου Στόλου. Εξάλλου, ο λαός της Σικελίας έβλεπε τους Φράγκους ως κατοχικούς, ενώ μέρος του προσφυγικού ρεύματός των, είχε καταφύγει στην Αραγωνία και συνεργάζονταν με τον Πέτρο. Ο Μιχαήλ, είχε δώσει για το σχέδιο αυτό κάποιο χρηματικό ποσό, όπως και ο Γρηγοράς μαρτυρεί. Σίγουρα επίσης στάλθηκαν ως άνθρωποι του Μιχαήλ στην Σικελία και Αραγωνία, ο Ιωάννης de Procida( Σικελός στην καταγωγή ) και ο Γενοβέζος Βενέδικτος Zaccaria. Όμως παρά την συνεργασία των δυο δυνάμεων δεν είναι βέβαιο, εάν τα επεισόδια που συνέβησαν στη Σικελία ήταν υποκινούμενα ή έστω από ένα σημείο και μετά καθοδηγήθηκαν.

Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Στις 30 Μαρτίου του 1282, υποστηρίχθηκε ότι εκδηλώθηκε ή τέλος πάντων όντως εκδηλώθηκε, μια άπρεπη συμπεριφορά ενός Φράγκου στρατιωτικού, εναντίον μιας Σικελής. Αυτό έλαβε χώρα, έξω από την τοπική εκκλησία του Αγίου Πνεύματος και κατά την διάρκεια της ακολουθίας του Εσπερινού. Πολύ γρήγορα ο λαός, που σημαντικό μέρος του παρακολουθούσε την ακολουθία, αντέδρασε άμεσα και ξέσπασαν γενικευμένες ταραχές. Μάλιστα αυτές δεν περιορίστηκαν στο Παλέρμο( αρχαϊστί Πάνορμος ), αλλά πολύ γρήγορα επεκτάθηκαν σε όλη τη νήσο. Οι παρευρισκόμενοι Φράγκοι είτε σκοτώθηκαν, είτε διέφυγαν όπως–όπως. Και αυτό γιατί, όταν η Μεσσήνη επαναστάτησε, ο Κάρολος διέταξε την καταστολή της, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η σχεδόν ολική καταστροφή του εκεί Φραγκικού Στόλου.

Σαν να μην έφτανε αυτό, τον Αύγουστο κατέπλευσε στη Σικελία ο Στόλος του Πέτρου της Αραγωνίας, τερματίζοντας την τότε κατοχή της και τυπικά. Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του Καρόλου, είχαν βουλιάξει στις ακτές των στενών της Μεσσήνης.

Όμως ο ίδιος ο Μιχαήλ, που είχε αντεπεξέλθει σε τόσες κρίσιμες καταστάσεις, έμελλε να χάσει την ζωή του με τον πλέον άδοξο τρόπο. Όταν απαλλάχτηκε από τον Κάρολο, σκέφτηκε λογικά πως έπρεπε να ασχοληθεί με την Μικρά Ασία. Οδήγησε, λοιπόν, το στράτευμα περί τον Σαγγάριο, ώσπου πληροφορήθηκε εξέγερση υποκινούμενη από τον Ιωάννη της Θεσσαλίας. Κάλεσε για βοήθεια τον Χάνο Νογάι και ο ίδιος έφτασε στα τέλη του Νοεμβρίου στην Σηλυβρία και από εκεί δια θαλάσσης στην Ραιδεστό.

Αποβιβάσθηκε βαριά άρρωστος. Ο καταβεβλημένος οργανισμός του δεν άντεξε και ξεψύχησε στις 11 Δεκεμβρίου του 1282. Καθώς μάλιστα δεν είχε αποκηρύξει την Λυών, ο ίδιος ο υιός του διέταξε να μην του αποδοθούν Χριστιανικές τιμές, παρά μόνο να θαφτεί σε κάποια ερημιά για να μην τον φάνε τα σκυλιά…

Κωνσταντίνος Κόττης
Απάντηση

Επιστροφή στο “Εκκλησιαστική ιστορία κατά τους νεότερους χρόνους”