Από το βιβλίο "Διάλεξε το δρόμο σου"

[ntinoula]

Ο κόσμος χωρίς το Θεό

Τί θα ήταν ο κόσμος χωρίς το Θεό; Μια ύπαρξη φρικτή, γεμάτη πόνους και αντιθέσεις. Μια ύπαρξη που θα την σκίαζε καταθλιπτικά ο φόβος του θανάτου.

«Τα πάντα κλονίζονται όταν λείπει η πίστη», έλεγε ο Σίλλερ. Και ο Πλούταρχος θεωρούσε πιο εύκολο να θεμελιώσεις ένα φρούριο στον αέρα, παρά να σχηματίσεις μια κοινωνία χωρίς πίστη στο Θεό.

Παιδί μου! Όσο πιο πολλές γνώσεις αποκτάς και γίνεσαι έτσι πιο σοφός, τόσο θα αντιλαμβάνεσαι περισσότερο τη μηδαμινότητά σου.

Η σκέψη μου μόνο τότε θα γαληνέψει, όταν στραφεί προς το Θεό.
Η θρησκεία θα σου δώσει τη λύση στα μεγάλα προβλήματα της ζωής. Η ζωή, το ξέρεις, χρειάζεται γενναιότητα. Πώς όμως θα μπορέσεις να φανείς γενναίος στους πειρασμούς και καρτερικός στους αγώνες, αν δεν πιστεύεις ότι αυτή η ζωή έχει κάποιον ανώτερο σκοπό και δεν είναι απλώς ένα στάδιο ηδονών και απολαύσεων;

Ίσως παιδί μου, να μη γνώρισες ακόμη τον κόσμο καλά. Θα έρθει όμως ημέρα που θα βρεθείς οπωσδήποτε αντιμέτωπος με τα μεγάλα προβλήματα της ζωής. Όσο περνά η ζωή σου, τόσο περισσότερο θα αντιλαμβάνεσαι ότι η τεχνική ανάπτυξης της ανθρωπότητος δεν είναι ικανή να ικανοποιήσει τη βαθύτερη δίψα της ψυχής, που από τη φύση της ζητά τα μεγάλα.

Η ψυχή παντού και πάντοτε ζητά το Θεό. Αυτόν μελετά. Αυτόν επικαλείται.
Όσο κι’αν προσπαθήσουν οι άνθρωποι, είναι αδύνατο να διαγράψουν από τον κόσμο το Θεό. Ακόμη κι’αυτοί οι άπιστοι συγγραφείς, αναγκάζονται να μιλήσουν πολύ για το Θεό. Όσο πιο άπιστοι είναι, τόσο περισσότερο μιλούν γι’Αυτόν. Περίεργο ίσως φαινόμενο που δείχνει ότι κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το Θεό όσο κι’αν το θέλει.

Ο συγγραφεύες Γκόττελφ παρομοίασε την ψυχή εκείνη την οποία δεν φέγγει ο Ήλιος της δικαιοσύνης, με μια σκοτεινή χαράδρα μέσα στην οποία ποτέ δεν φτάνει το φως του ήλιου και τα σύννεφα δεν αποσύρονται ποτέ.
Σκέψου, να είσαι καταδικασμένος να ζεις παντοτεινά μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα. Και όμως η φρικτή αυτή εικόνα γίνεται πραγματικότητα όταν πάψει να μας παρακολουθεί το Πνεύμα του Θεού, όταν σταματήσει η ακτινοβολία του Ουρανού, όταν δύσει μέσα μας ο νοητός Ήλιος.

Ο Θεός για την ψυχή μας είναι ότι και ο ήλιος για τη γη. Μερικοί όμως άνθρωποι φανατισμένοι νομίζουν ότι έχουν οι ίδιοι δικό τους φως κι’έτσι τους είναι περιττός ο φωτισμός του Θεού. Ξεχνούν πως ότι καλό έχουν δεν είναι δικό τους, αλλά το πήραν από αλλού.

Μέσα στην ψυχή μας, παιδί μου, υπάρχει ζωηρός ο πόθος για τα μεγάλα και τα υψηλά. Ευγενικές τάσεις μας πλημμυρίζουν. Ε λοιπόν! Όλα αυτά δεν είναι μάταια και άσκοπα. Δεν μας γελά η καρδιά μας. Υπάρχει η απόλυτη τελειότητα. Υπάρχει το ύψιστο αγαθό. Είναι ο Θεός.
Όσο λοιπόν περισσότερο πιστεύεις στην ύπαρξη του Παντοδύναμου και Παναγάθου Θεού, τόσο πιο ευτυχισμένος θα γίνεσαι, τόσο πιο πολύ θα γεμίζει η ψυχή σου χαρά.

Πολλοί δυστυχώς προσπαθούν να κτίσουν τη ζωή τους χωρίς το μοναδικό ασάλευτο θεμέλιο∙ χωρίς το Θεό. Τους βλέπεις να κοπιάζουν, να μοχθούν, να ταλαιπωρούνται για να ζήσουν χωρίς Θεό, για να ξαναγυρίσουν μια μέρα στο ιδανικό που περιφρόνησαν, έχοντας στην καρδιά την τύψη της ανόητης αποστασίας τους.

Ο Γκαϊτε, που ήταν από τους λίγους ανθρώπους που οι άλλοι τους θεωρούσαν ευτυχισμένους, να τι έγραφε λίγο πριν το θάνατό του. «Όλοι με νόμιζαν ευτυχισμένο και εξαιρετικά προικισμένο από τη φύση. Εγώ όμως εκείνο που ξέρω είναι ότι στη ζωή μου δοκίμασα κούραση κι’απογοήτευση πολύ, και μέσα στα 75 μου χρόνια, δεν ξέρω αν ήμουν ευτυχισμένος για τέσσερις έστω εβδομάδες!»

Ξέρεις παιδί μου, τη θαυμάσια αραβική παράδοση του «θρήνου της ερήμου;» Τη μαθαίνουν από τους οδηγούς της ερήμου οι ταξιδιώτες, τις ήσυχες νύχτες που φυσά ο σιγανός αέρας. Τότε ακούγεται ένας συριγμός σαν φωνή πληγωμένου θηρίου. Τότε σου λένε οι Άραβες:
−Άκου! Η έρημος κλαίει. Παραπονιέται για τη θλιβερή της μοίρα. Λαχταρά τη δροσιά των ανθισμένων κήπων και τη γονιμότητα των πράσινων κάμπων.
Έτσι, σαν την έρημο, ξερές και άγωνες είναι οι ψυχές των άπιστων.

Στενάζουν κι’αυτές και θρηνούν τις ατέλειωτες νύχτες που στριφογυρίζουν ανήσυχες στα κρεββάτια της αγωνίας. Κλαίνε για την χαμένη χαρά τους. Για τα μαραμένα λουλούδια που κάποτε τις στόλιζαν. Έτσι όπως το τραγουδά ο Σούμπερτ.

Ψυχή χωρίς Θεό, καράβι μοιάζει δίχως το τιμόνι.
Ζωή χωρίς Θεό, άθλια είναι και φτωχή.
Πλούτος, τιμή και δόξα μονάχα στο Θεό υπάρχουν.

[ntinoula]

Θεός και πατρίδα

Να ένα ζήτημα ενδιαφέρον. Μπορεί να είναι κανείς άπιστος και συγχρόνως φιλόπατρης; Αυτός που δεν αγαπά την αιώνια Πατρίδα, μπορεί άραγε να αγαπά την πρόσκαιρη; Αυτός που την καρδιά του καρδιά του δεν δονεί ο ιερός ενθουσιασμός για την Ουράνια και μόνιμη Πατρίδα, πώς είναι δυνατόν να υποτάξει τον εγωισμό του και να σκεφτεί τις υποχρεώσεις του για την Πατρίδα του την πρόσκαιρη;

Θα πάρω το θάρρος, στα ερωτήματα αυτά να απαντήσω, όχι!
Και θα προσθέσω κάτι ακόμη περισσότερο. Θα πω − και πιστεύω πως είναι αλήθεια − ότι ο άπιστος, αργά ή γρήγορα αποδεικνύεται για την Πατρίδα του άχρηστος ίσως και επιζήμιος. Ενώ ο πιστός είναι η χρυσή ελπίδα, το γερό θεμέλιο, η σταθερή πεποίθηση ότι το μέλλον της Πατρίδος θα είναι καλό και ένδοξο.

Μπορεί βέβαια να βλέπεις και τον άπιστο φίλο σου να συμμετέχει σε πατριωτικές εκδηλώσεις και να πρωτοστατεί ίσως στις φωνές. Όλα αυτά δεν είναι παρά επιφανειακές μονάχα εκδηλώσεις. Θυσίες πραγματικές για το καλό της Πατρίδος, μόνο η ψυχή εκείνη που έχει βάση της την πίστη, μπορεί να κάνει. Στις κρίσιμες στιγμές, μόνο ο πιστός είναι ικανός να δείξει αυτό που λέμε, ηρωϊσμό.

Ο πατριωτισμός που περιορίζεται στις προσφωνήσεις των επισήμων γευμάτων και συγκετρώσεων ή στις υστερικές κραυγές της αρθρογραφίας των εφημερίδων, δεν εξυπηρετεί καθόλου τα συμφέροντα του Έθνους. Εκείνος που αγαπά μ’όλη του την καρδιά την Πατρίδα του δεν φωνάζει, αλλά εργάζεται και με το τίμιο παράδειγμά του προσφέρει υπηρεσία αληθινά πατριωτική.

Σκέφτηκες αλήθεια, παιδί μου, τι θα πει φιλοπατρία; Είναι τάχα ο σύνδεσμός μας με το Πατρικό μας σπίτι; Όχι. Ο σύνδεσμος αυτός δεν είναι παρά ένα στοιχείο μόνο της αληθινής φιλοπατρίας.
Μήπως τότε είναι φιλοπατρία η αγάπη του χωριού μας, της πόλεώς μας, του λαού μας; Κι’αυτό δεν είναι παρά στοιχείο. Στοιχείο που δεν αποδίδει το σύνολο.

Τότε λοιπόν ποιά είναι η αληθινή φιλοπατρία; Η αληθινή φιλοπατρία πρώτα − πρώτα δεν είναι μόνο αίσθημα. Είναι προ πάντων έργα. Είναι αφωσιωμένη και σκληρή πολλές φορές προσπάθεια για το καλό του λαού σου, της κοινωνίας, της πατρίδος ολόκληρης.

Τότε αγαπώ πραγματικά την Πατρίδα μου, όταν ποθώ να τη δω να λάμπει, με τα έργα της μπροστά σε όλο τον κόσμο. Όταν δουλεύω για να γίνουν οι νέοι της πατρίδος μου − το μέλλον της δηλαδή − άνθρωποι με χαρακτήρα σταθερό, τίμιο, ειλικρινή, ακέραιο. Όταν αγωνίζομαι να φτάσει η ζωογόνος πνοή της πίστεως μέχρι τον τελευταίο συμπατριώτη μου κι’όταν ποθώ να δω την κοινωνία καθαρή όπως τα μάτια του άκακου βρέφους.

Αυτή είναι η αληθινή φιλοπατρία και όπως βλέπεις, είναι ριζωμένη σε έδαφος θρησκευτικό. Κι’είναι παιδί μου φυσικό. Γιατί μόνο η πίστη η Χριστιανική μπορεί να ανεβάσει ψηλά τα άτομα και τους λαούς. Η πίστη, να το ξέρεις, έχει μέσα της το μυστικό της μεγαλουργίας.

Οι επιπόλαιοι κατηγορούν τον Χριστιανισμό ότι ενδιαφέρεται μόνο για την μέλλουσα ζωή και όχι για την παρούσα, την επίγεια.
Τίποτα πιο ανακριβές απ’αυτό. Ο ίδιος ο Κύριος, με το θεϊκό του κύρος, είπε:
«Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Κι’αυτά τα λόγια τί άλλο κάνουν παρά να δικαιώνον την άποψη ότι η αιώνια πατρίδα, τρέφει και συντηρεί την πρόσκαιρη;

Μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω αυτό προσωπικώς όταν ταξίδεψα στην Αμερική και συνάντησα τους ξενιτεμένους συμπατριώτες μας. Ε λοιπόν όλοι εκείνοι που διατηρούσαν μέσα τους νοσταλγική την ανάμνηση της μικρής μας Πατρίδος και έκλαιγαν όταν την έφερναν στο νου, ήταν άνθρωποι πιστοί. Ενώ οι άλλοι… ω ας μην αναφέρω το παράδειγμά τους γιατί μου προξενεί φρίκη!

Έτσι είναι παιδί μου. Πίστη και φιλοπατρία βαδίζουν ενωμένες στενά. Βλέπω επίσης με πόνο ότι κι’άλλο ένα ζευγάρι δεν μπορεί να βαδίσει χωρισμένο. Η απιστία και η προδοσία. Όπου η πίστη ατονεί, ατονεί και η αγάπη της Πατρίδος. Εκείνος που προδίδει την πίστη του δεν θ’αργήσει και την πατρίδα του να προδώσει.

[ntinoula]

Η ανάπτυξη της πίστεως

Αν τύχει το βιβλίο αυτό να πέσει στα χέρια ενός νέου άπιστου, θέλω να τον παρακαλέσω να μου απαντήσει με ειλικρίνεια στο εξείς ερώτημα:
−Τι κέρδισες, παιδί μου, από την απιστία;

Είσαι τώρα ένας νέος 17 ετών. Σου έρχονται άραγε ποτέ στο νου τα παιδικά σου χρόνια, που η ψυχή σου ήταν γεμάτη από την πιο άδολη κι’αγνή πίστη; Τότε ήσουν αληθινά ευτυχισμένος. Ολόφωτα ήταν τα πρωινά σου, όταν τα’αγνά σου μάτια πρωταντίκρυζαν το φως της μέρας και η ψυχή σου πετούσε με τα φτερά της προσευχής στο θρόνο του Θεού. Άνοιγες τότε το άδολο παιδικό σου στόμα, και έλεγες στον ουράνιο σου Πατέρα, το Θεό, όλα τα παιδικά σου ζητήματα και τον παρακαλούσες με ζήλο για τους γονείς και τα αδέλφια σου. Κι’ήταν έτσι ολόκληρη η μέρα σου ευτυχισμένη και χαρούμενη. Η ολόδροση πνοή της προσευχής σου σε συνόδευε παντού κι’όταν ερχόταν η νύχτα, η προσευχή και πάλι σου έκανε τον ύπνο ήσυχο και μακάριο. Ω! Εκείνη η ευτυχία σου ήταν ασύγκριτη. Το θυμάσε παιδί μου;
Ήλθε όμως η μαύρη μέρα που ο εχθρός της ψυχής σου, αυτός που μισεί το καλό και την αγνότητα, έρριξε στα χέρια σου κάποιο βιβλίο ή σε οδήγησε σε κάποιο ελαφρό θέαμα ή σε έφερε στη συντροφιά κάποιου διεφθαρμένου φίλου. Κι’έτσι, έβαλε μέσα στην αγνή ψυχή σου το σαράκι της αμφιβολίας. Άρχισες τότε να σκέπτεσαι: «Νάναι τάχα αλήθεια όσα πιστεύω; Είναι άραγε πραγματικότητα η πίστη ή μήπως είναι φαντασία;»

Σε τρόμαξαν παιδί μου οι πρώτες αυτές αμφιβολίες και προσπάθησες να τις διώξεις απ’την ψυχή σου κι’έτσι νόμισες πως ξέφυγες απ’την παγίδα. Σε λίγο όμως η φωνή ξαναντήχησε μέσα σου πιο δυνατή. Η αγωνία σου τότε μεγάλωσε. Σκληρός άρχισε μέσα σου ο πόλεμος. Η ψυχή σου έγινε πεδίο μάχης. Το καλό εξαπέλυσε όλες του τις δυνάμεις κι’άρχισε συστηματικά να σου φωνάζει: «Είσαι πια μεγάλο παιδί. Είσαι ένας σοβαρός νέος που δεν είναι σωστό να τον γελούν με τα παραμύθια του Θεού και των Αγίων. Μη χάνεις τη ζωή σου άδικα. Πρέπει να χαρείς, πρέπει να ζήσεις, πρέπει να διασκεδάσεις. Είναι κουτό να μην δοκιμάζεις τόσα ωραία πράγματα που σου προσφέρει η ζωή».

Άδικα προσπαθούσε να σου μιλήσει κι’η πίστη. Άδικα σου θύμιζε τις όμορφες μέρες της παιδικής σου ζωής. Τις αγνές και άδολες χαρές που πλούσια σου χάρισε.

Η απιστία με θάρρος σε βεβαίωνε: «Εγώ θα σε κάνω δυνατό. Εγώ θα σε κάνω άνδρα. Εμένα να προτιμήσεις».

Δεν είναι αλήθεια όλα αυτά παιδί μου; Έτσι δεν έγιναν; Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή, ώστε την περίοδο αυτή που η πίστη σου περνά από το παιδικό στάδιο στην εφηβία, να μείνεις σταθερός και να μην χάσεις τον πολύτιμο θησαυρό σου. Πρέπει να προσέχεις και να προσεύχεσαι θερμά, ώστε ο Κύριος να ρίξει το ασυναγώνιστο βάρος του στο σκληρό σου αγώνα και να σε αναδείξει νικητή.

[ntinoula]

Ο έφηβος που γίνεται άνδρας

Μπορείς όμως παιδί μου, και πίστεψέ με ότι το εύχομαι μ’όλη μου την καρδιά, τίποτε απ’όλα όσα σου περιέγραψα στο προηγούμενο κεφάλαιο να μη δοκίμασες, αλλά να πέρασες ανώδυνα από την παιδική στην εφηβική πίστη.

Μη γελαστείς όμως και νομίζεις ότι πέρασαν όλοι οι κίνδυνοι. Σε περιμένει ακόμη και άλλη δοκιμασία. Είναι η δοκιμασία του μετασχηματισμού της εφηβικής σου πίστεως σε ανδρική.

Πρέπει από τώρα να ετοιμάζεσαι για τον αγώνα αυτόν γιατί δεν είναι λίγοι οι νέοι που ενώ φύλαξαν ακέραιο το θησαυρό της πίστεώς τους όλα τους τα παιδικά και νεανικά χρόνια, τον χάνουν − αλλοίμονο − κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών τους σπουδών.

Έτσι δημιουργούνται οι νέοι εκείνοι άνδρες που έχουν βάλει την πίστη κάτω απ’όλα τα άλλα ζητήματά τους και βαδίζουν το δρόμο της απιστίας, μέχρι τη μέρα − αν βέβαια ζήσουν ως τότε − που με άσπρα μαλλιά και πείρα οδυνηρή θα ξαναφέρουν τα τρέμοντα βήματά τους στα ιδανικά εκείνα που μέσα στην απερισκεψία της νιότης τους τα περιφρόνησαν.

Στις πανεπιστημιακές σπουδές θα μάθεις πολλά και οι γνώσεις σου θα μεγαλώσουν για πολλά πράγματα. Μόνο οι θρησκευτικές σου γνώσεις θα μείνουν στάσιμες. Θα έλεγα μάλιστα, ότι θα ήταν ευτύχημα να μείνουν στάσιμες. Γιατί δυστυχώς ούτε αυτό δεν συμβαίνει. Το πιο συνηθισμένο είναι ότι υποχωρούν, λησμονούνται, συνεχώς χάνουν έδαφος. Έτσι σιγά − σιγά, ούτε ν’ακούσεις θέλεις πια για τη θρησκεία και μένεις όπως είπε ο Πασκάλ, έξω από την αυλή της.

Η ψυχή σου τότε μένει εκτεθειμένη σε χίλιες ταραχές που συνεχώς μάλιστα μεγαλώνουν από τα αντιθρησκευτικά κηρύγματα που ίσως ακούγονται ακόμη στα Πανεπιστήμια. Έτσι οι δυσκολίες σου μεγαλώνουν. Πελαγώνεις μέσα στις διάφορες θεωρίες και τ’αυτιά σου είναι πάντοτε ανοιχτά για να ακούν τις φωνές των σειρήνων. «Μην πνίγεις τη φωνή της φύσεως. Μακριά απ’τις γελοίες απαιτήσεις της θρησκείας. Απόλαυση∙ να ο σκοπός της ζωής».
Έχεις ακούσει παιδί μου για την μεγάλη επιδημία πανώλους στην Ιταλία το 1374; Ήταν κάτι το φοβερό. Το γέλιο είχε εξαφανιστεί. Παντού χλωμά σκυθρωπά πρόσωπα, γεμάτα αγωνία και τρόμο. Πάνω στη γη βασίλευε σιγή νεκροταφείου, που την διέκοπτε μονάχα ο θόρυβος από τα νεκροφόρα αμάξια που γύριζαν στα σπίτια για να παραλαμβάνουν τους νεκρούς. Και στα νεκροταφεία ακόμη, τύχαινε η αρρώστεια να προσβάλει τους ιερείς ή τους νεκροθάπτες κι’έβλεπες να πέφτουν κι’αυτοί μέσα στους τάφους εκείνων που έθαβαν. Οι άνθρωποι έπεφταν στους δρόμους νεκροί σαν τα ώριμα φρούτα και συνοικίες ολόκληρες εξωλοθρεύτηκαν τελείως. Κάθε είδους ζωή νεκρώθηκε…

Φοβερή αλήθεια σκηνή. Υπάρχει όμως παιδί μου, φοβερότερη επιδημία και απ’τη πανούκλα. Είναι αυτή που χρόνια τώρα διαρκεί και ερημώνει τους τόπους και σκοτώνει τις ψυχές. Είναι η απιστία. Έρημος θα έμενε ο τόπος αν έπρεπε κανείς να θάψει όλους όσοι είναι ηθικά νεκροί! Κι’αλλοίμονο, ανάμεσα στους νεκρούς είναι και πολλοί νέοι, που πέφτουν καθημερινώς στις παγίδες των κινηματογράφων, των διαφημίσεων, των σάπιων εντύπων, των κέντρων της «χαράς» και της «ηδονής».

Μόνο σ’ένα σημείο διαφέρει η επιδημία της παλιάς εκείνης πανώλους και της ηθικής πανούκλας∙ στο εξείς: Τότε οι άνθρωποι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τα μολυσμένα μέρη, ώστε να γλυτώσουν από το θάνατο. Σήμερα πληρώνουν ότι έχουν για να μπουν στα πιο μολυσμένα μέρη και να κυλιστούν όσο περισσότερο μπορούν στη βρώμα και τη σαπίλα!
Μπροστά στους τόσους λοιπόν πειρασμούς, μπροστά στις τόσες παγίδες πώς να μη ταραχθούν οι νέοι; Πώς να μη κάνουν τούτες τις σκέψεις;
«Ότι πίστευα μικρός ήταν καλό για κείνα τα χρόνια της αγνοίας μου. Τώρα όμως έγινα πια άνδρας. Γνώρισα τα δικαιώματά μου στη ζωή. Τώρα βλέπω ότι η Εκκλησία έχει μεσάνυχτα από τη σύγχρονη ζωή και την πραγματικότητα. Όσο σκέπτομαι τι παραγγέλλει, τόσο περισσότερο βλέπω πόσο είναι όλα αυτά ανοησίες».

Πρόσεξε παιδί μου! Είναι αυτές οι κρισιμώτερες στιγμές για την πίστη σου. Πρέπει να σφίξεις γερά τα δόντια σου αν πρόκειται να κρατήσεις απείραχτο το θησαυρό σου. Σε κάτι τέτοιες στιγμές πολλοί νέοι καταστράφηκαν. Έχασαν ότι υπήρχε μέσα τους πολυτιμότερο. Γιατί παιδί μου, πρέπει να ξέρεις ότι:

Όποιος χάσει τα χρήματά του χάνει ασφαλώς πολλά.
Όποιος χάσει κάποιο μέρος του σώματός του χάνει πιο πολλά.
Αυτός όμως που χάνει την πίστη του χάνει τα πάντα.

Για σκέψου το παράδειγμα του Φάουστ του Γκαϊτε. Όταν έχασε την πίστη του, πουθενά πια δεν ήταν δυνατόν να βρει ανάπαυση. Μ’ότι κι αν καταπιάστηκε δεν βρήκε ανακούφιση καμμιά. Και είναι φυσικό παιδί μου, γιατί όπως είπε και ο Πάουλσεν, «η θρησκεία είναι το κύριο συστατικό για την ομαλή λειτουργία της ζωής. Όταν λοιπόν φύγει, δεν μπορεί παρά να προκληθεί αταξία». Είναι ακόμα φυσικό, γιατί όπως λέει και κάποια Ρωσική παροιμία: «Χωρίς μητέρα και πατέρα μπορείς να ζήσεις. Χωρίς Θεό όχι!».
Εσύ όμως, παιδί μου, το βλέπω στα μάτια σου, δεν θέλεις να χάσεις το θησαυρό σου∙ την πίστη σου. Αντίθετα, θέλεις να την προφυλάξεις και να την κρατήσεις μέσα σου ζωντανή. Θα το πετύχεις, παιδί μου, αρκεί να προσεύχεσαι θερμά, να προσέχεις, να μελετάς σοβαρά, να ταπεινοφρονείς όσο σοφός και σπουδαίος κι’αν γίνεις και να δέχεσαι πάντοτε με πίστη και υπακοή τις εντολές του Θεού, αποφεύγοντας τις κακές εισηγήσεις των διαφόρων «φίλων» και «προοδευμένων».


* * *


Δύο πρόσκοποι βάδιζαν κάποτε σ’ένα εξοχικό, λασπωμένο δρόμο. Όταν με τα πολλά τον πέρασαν, ο ένας είχε καταλασπωμένα τα παπούτσια του, ενώ ο άλλος τα είχε καθαρά.
–Πώς τα κατάφερες να μη λασπωθείς; Ρώτησε γεμάτος απορία ο λασπωμένος.
–Φίλε μου ήταν απλό. Κοίταζα να βρω τα καθαρά σημεία του δρόμου κι’εκεί μονάχα πατούσα.
Αυτό έχω κι’εγώ να σου παραγγείλω, παιδί μου. Όποιο περιβάλλον φίλων κιαν έχεις, μη πλησιάσεις ποτέ τη λάσπη γιατί θα κινδυνεύσεις κι’εσύ να λασπωθείς. Φρόντισε πάντοτε να διαλέγεις τα καθαρά σημεία. Σ’αυτά να πατάς μ’εμπιστοσύνη και θα διατηρηθείς καθαρός, αγνός, τίμιος.

[ntinoula]

Όταν η θύελλα έρχεται

Υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι αναπόφευκτα. Π.χ. όταν αφήσεις μια βάρκα δεμένη στο ίδιο πάντα μέρος, σε λίγο καιρό θα δεις τα πλευρά της να καλυφθούν με φίκια. Όταν ένα κομμάτι σίδερο το εγκαταλείψεις στην υγρασία, θα σκουριάσει.

Το ίδιο, παιδί μου, γίνεται και με την πίστη όταν δεν προσέξεις. Στην αρχή θα την σκεπάσουν τα φίκια της αδιαφορίας, ύστερα θα’ρθει της αμφιβολίας η σκουριά και στο τέλος θα την δεις να καταποντίζεται τελείως και να εξαφανίζεται, παραχωρώντας τη θέση της στην απιστία. Να γιατί είναι ανάγκη, όχι απλώς να κρατάς προφυλαγμένη την πίστη σου, αλλά να ζεις σύμφωνα μ’αυτήν και να την δυναμώνεις συνεχώς με έντονη εξάσκηση.
Πώς θα κάνεις αυτή την εξάσκηση; Άκουσέ με:

Πρώτα-πρώτα με τη θερμή σου προσευχή. Την προσευχή που θα χρωματίζει τη μέρα σου και θα σε κάνει να ζεις μέσα στο πνεύμα του Θεού.
Ύστερα θα φροντίζεις να την προσαρμόζεις και στις πιο μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής σου ζωής. Δεν πρέπει να κάνεις τίποτε αντίθετο με τις θρησκευτικές σου πεποιθήσεις. Έχεις μπροστά σου ένα όμορφο και υψηλό ιδανικό. Απ’αυτό πρέπει να αντλείς δύναμη, ώστε η πίστη σου να είναι πάντα ζωντανή,με ζωηρή πάντα επίδραση επάνω στη ζωή σου.
Πρέπει να το καταλάβεις, παιδί μου, ότι όσο αξίζει ένα παλιό αυτοκίνητο χωρίς ρόδες, άλλο τόσο αξίζει και η πίστη όταν δεν είναι πρακτική και δεν χρωματίζει με το ολόχρυσο χρώμα της τη ζωή σου ολόκληρη. Δεν είχαν άδικο οι λατίνοι όταν έλεγαν ότι: «Θεωρία χωρίς πράξη, χωρίς άξονα είναι αμάξι».

Κάποιος νέος μου έλεγε κάποτε∙ «θέλω να πιστέψω, αλλά δεν μπορώ!».
−Παιδί μου, του απάντησα, πρέπει να πιέσεις τη θέλησή σου. Η πίστη εξαρτάται από δύο πράγματα: Τη θεία χάρη και την ανθρώπινη θέληση. Ο Θεός πρόθυμα σε βοηθά με τη χάρη Του. Πρέπει όμως κι’εσύ να βοηθήσεις με τη θέλησή σου. Βλέπεις το πράγμα δύσκολο; Η καρδιά σου ας στραφεί στο Χριστό κι’ας τον παρακαλέσει: «Πρόσθες μοι πίστιν» (Λουκ.ιζ΄5) και «Βοήθει μου, Κύριε, τη απηστία» (Μάκρ. θ΄24).

Ίσως ακόμη να μη βρίσκεις ευχαρίστηση στην προσευχή. Ίσως να σου φαίνεται κουραστική η θεία λειτουργία. Ίσως να σκέπτεσαι ότι η πνευματική ζωή είναι δύσκολη και δυσάρεστη. Αλλοίμονο παιδί μου, αν υποχωρήσεις μπροστά σ’αυτές τις σκέψεις που σου φέρνει στο μυαλό ο εχθρός της ψυχής σου.

Αντίθετα, όσο βλέπεις πως οι σκέψεις αυτές επιμένουν, τόσο κι’εσύ πρέπει να προσεύχεσαι πιο τακτικά και πιο θερμά, τόσο πιο συνειδητά πρέπει να παρακολουθείς τη θεία λειτουργία, τόσο περισσότερο πρέπει να ζείς τη ζωή του πνεύματος.

Διακρίνω όμως μέσα σου μια απορία: «Τι αξία μπορεί να’χει αυτή η θρησκευτικότητα που θα την επιβάλω στον εαυτό μου με τη βία;»
Γελιέσαι παιδί μου. Ο Θεός ποτέ δεν αποβλέπει στο αποτέλεσμα για να σε κρίνει. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η καλή σου πρόθεση.
Έστω λοιπόν κι’αν οι αμφιβολίες σε βασανίζουν, εσύ να εξακολουθήσεις να προσεύχεσαι, να εξομολογήσαι, να κοινωνείς και ο κίνδυνος να γίνεις άπιστος θα είναι σχεδόν ανύπαρκτος, γιατί ο Θεός παρακολουθεί με ιδιαίτερη αγάπη αυτούς αγωνίζονται και προσεύχονται έτσι στη μεγαλειότητά Του.

«Κύριε αισθάνομαι δυσκολία να πιστέψω! Έχω την εντύπωση ότι είμαι ανίκανος για κάτι τόσο μεγάλο. Θέλω να Σε δω, αλλά τα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό μπροστά μου. Βλέπω να έρχεται η θύελλα. Κι’όμως δεν θέλω να γίνω άπιστος. Θέλω να πιστέψω σ’Εσένα. Το θέλω Κύριε, βοήθησέ μοι, λοιπόν, «τη απιστία».

[ntinoula]

Οι αμφιβολίες σου

Συχνά ακούω νέους να παραπονούνται ότι η ψυχή τους είναι γεμάτη αμφιβολίες, γύρω απ’τα ζητήματα της πίστεως. Τις περισσότερες όμως φορές γελιούνται στο ζήτημα αυτό. Έτσι, νομίζουν αμφιβολίες και εκδηλώσεις απιστίας, ότι δεν είναι πάρα μόνο πειρασμός. Βέβαια, σκληρά πολλές φορές αγωνίζονται. Ποιός όμως άνθρωπος όσο άγιος κι’αν είναι δεν αγωνίζεται;

Οι «αμφιβολίες» αυτές συχνά σου δημιουργούνται από την επαφή σου με τους κύκλους των «μορφωμένων» και των κοσμικών. Ακούς τις επιπολαιότητες και τις ειρωνίες τους και αρχίζεις αμέσως να σκέφτεσαι: «Μήπως η Θρησκεία έχει άδικο;».

Όχι παιδί μου! Μην κλονίζεσαι. Πίστευε. Αυτό σου ζητά ο Ιησούς. «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μακρ. ιστ΄ 16).

Σήμερα είναι η εποχή της γνώσεως. Σ’ακούω λοιπόν να διερωτάσαι: «Γιατί ο Κύριος έβαλε ως βάση την πίστη κι’όχι τη γνώση; Γιατί είπε ότι θα σωθούν όσοι πιστεύουν κι’όχι όσοι κατανοούν τη διδασκαλία Του και τις αρχές Του; Γιατί δεν μακάρισε τους μορφωμένους και τους σοφούς;».

Το ρωτάς παιδί μου; Απλούστατα λοιπόν γιατί ήρθε στη γη για όλο τον κόσμο κι’όχι για τους σοφούς. Θα’ταν παιδί μου δυνατόν να γίνει σοφός όλος ο κόσμος; Πιστοί όμως μπορούν να γίνουν όλοι. Έτσι δεν είναι; Η πίστη προσαρμόζεται σε όλους. Όσο μεγάλη διαφορά διανοητική κι’αν τους χωρίζει, όση διαφορά κι’αν έχουν στην ηλικία.

Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να πιστέψει κι’ο νέος κι’ο γέρος, ο πλούσιος κι’ο φτωχός, ο σοφός και ο αγράμματος. Γι’αυτό λοιπόν η θρησκευτική ζωή βασίζεται πάνω στην πίστη, ώστε όλοι νάχουν τη δυνατότητα να θρησκεύουν.

Τότε όμως από πού πηγάζει η απιστία; Μια είναι παιδί μου η πηγή της∙ η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος άνθρωπος σκέπτεται, ότι το Μυστήριο της Αγ. Τριάδος δεν μπορεί να το καταλάβει. Άρα λέει, δεν το πιστεύω. Ο υπερήφανος άνθρωπος δεν μπορεί λογικά να εξηγήσει πώς ο άρτος και ο οίνος γίνεται Σώμα και Αίμα Χριστού. Άρα λέει, δεν το πιστεύω.
Εσύ όμως παιδί μου, πρέπει να κρατηθείς μακριά απ’τη σατανική αυτή υπερηφάνεια. Πρέπει να νικήσεις τις αμφιβολίες σου και με ταπείνωση να πιστέψεις στον Πατέρα σου, το Θεό. Ίσως ο Κύριος να σου επιτρέψει τη δοκιμασία των αμφιβολιών, για να γίνεις πιο αξιόμισθος. Μην τρομοκρατήσε λοιπόν όταν εφορμούν στην ψυχή σου. Κι’αυτοί ακόμη οι άγιοι δεν κατορθώνουν τελείως να ελευθερωθούν απ’τις αμφιβολίες και δεν είναι λίγες οι φορές που σταματούν μπροστά στα ίδια με σένα προβλήματα. Όλα αυτά είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού για τον καθένα. Να σου εξηγήσω τι θέλω να πω. Αν ο Θεός είχε έτσι παραχωρίσει τα πράγματα ώστε να κατανοούμε τις μυστηριώδεις αλήθειές Του, όπως 2+2=4, τότε τί αξία θα είχαν οι «πιστοί»; Ότι αξία έχουν κι’εκείνοι που πιστεύουν σ’αυτό το 2+2=4. Δηλαδή καμία απούτως, γιατί το πράγμα αυτό είναι τόσο αναμφισβήτητο, ώστε κανείς δεν μπορεί ν’αμφιβάλει.

Δεν είναι όμως το ίδιο με την πίστη. Βέβαια τίποτε απ’ότι μας καλεί να πιστέψουμε ο Θεός, δεν είναι παράλογο. Πολλά όμως είναι πάνω από τη δύναμη του λογικού μας. Γι’αυτό ακριβώς μας χρειάζεται κάτι, πάνω από το λογικό μας. Μας χρειάζεται η πίστη.

Υπάρχουν όμως και άλλοι που ρωτούν: «Γιατί ο Θεός δεν μας απεκάλυψε μερικά πράγματα κάπως πιο καθαρά; Με διδάσκετε ότι ο Χριστός ανέστη. Το πιστεύω. Δεν θα το πίστευα όμως καλύτερα αν μετά την ανάστσή Του παρουσιαζόταν και στους εχθρούς του κι’όχι μόνο στους φίλους του; Γιατί δεν πήγε και στους Φαρισαίους να τους αποστομώσει με την παρουσία του, που πανηγύριζαν για το θάνατό Του; Δεν θάταν τάχα καλύτερα σε μερικές περιπτώσεις ο Κύριος να ενεργούσε πιο καθαρά;»

Η απάντηση παιδί μου, είναι απλή. Ο Κύριος δεν θέλει να εκβιάσει την πίστη μας, γιατί τότε δεν θάχε καμμιά αξία. Μας αφήνει ελεύθερους να ενεργήσουμε και να παραδεχθούμε ή όχι αυτά που μας προβάλει. Σύχνά βέβαια σ’όλα αυτά ή μερικά, αφήνει πλευρές σκοτεινές ώστε να έχει έδαφος η πίστη και να διαλάμπει η ταπείνωση κι’η υποταγή, αρετές τις οποίες Εκείνος ιδιαίτερα εκτιμά.

Πρέπει παιδί μου, να τ’αποφασίσεις ότι θα πολεμήσεις σκληρά. Οι πειρασμοί των αμφιβολιών δεν θα καταθέσουν εύκολα τα όπλα μέσ’την ψυχή σου. Είναι λοιπόν ανάγκη ν’αγρυπνείς και να χτυπάς πάντα τον εχθρό με αποφασιστικότητα. Πρόσεξε μήπως παρασυρθείς σε σκέψεις γύρω από πολύπλοκα δογματικά ζητήματα που είναι αδύνατον να τα κατανοήσεις. Όταν σου έρχονται τέτοιες σκέψεις, η καλύτερη άμυνα είναι να πετάξεις αποφασιστικά μακριά σου τις σκέψεις αυτές και να φωνάξει «Πιστεύω».
Όταν όμως δοκιμάζεις αμφιβολίες και για πράγματα προσιτά στο μυαλό σου, τότε πρέπει να προσπαθείς, να μελετάς, να συμβουλεύεσαι κι’άλλους για να τα κατανοήσεις και να ωφεληθείς. Έτσι μάλιστα θα μεγαλώσει το ενδιαφέρον σου για τα θρησκευτικά ζητήματα κι’η πίστη σου θα γίνει πιο συνειδητή.

Η υπερηφάνεια και ο εγωϊσμός οδηγούν κατευθείαν στην απιστία. Πόσοι δυστυχισμένοι νέοι υπάρχουν που νομίζουν ότι θα φιγουράρουν στα μάτια των άλλων σαν σοφοί, αν διακηρύξουν ότι έπαψαν να πιστεύουν στη Θρησκεία και στα παραγγέλματά της και διέκοψαν κάθε σχέση με τα παραμύθια του Θεού.

Σε ποιά καταστροφή τους οδηγεί η απειρία τους! Τραβούν το χέρι τους από το χέρι του Θεού και δεν βλέπουν ότι το βάζουν κατ’ευθείαν στο χέρι του σατανά. Τραβούν τα μάτια τους από τ’αστέρια τ’Ουρανού και αγαπούν να βλέπουν τις λάσπες. Σκοτώνουν έτσι την ευτυχία τους και σβύνουν το φως της ζωής, αυτοβυθιζόμενοι στο πυκνότερο σκοτάδι.
Είναι σαν τις ανόητες αράχνες που κόβουν μόνες τους τον ιστό που τις κρατά μετέωρες από του δέντρου την κορυφή!

[ntinoula]

Πίστη και Ζωή

Υπάρχουν όμως δυστυχώς ανάμεσά μας άνθρωποι ναυαγισμένοι που μέσα στη θάλασσα της ζωής έχασαν την πίστη τους. Πώς εξηγείται αυτό το θλιβερό φαινόμενο που προκαλεί αληθινά τη θλίψη;

Πρέπει παιδί μου, να σου πω ότι απ’όλα τα θλιβερά γεγονότα που μπορούν να συμβούν σ’έναν άνθρωπο, το θλιβερότερο και πιο τραγικό είναι το χάσιμο της πίστης. Και δυστυχώς, κατά κανόνα, οι λόγοι κι’οι αφορμές που οδηγούν στην απιστία, προέρχονται από την σφαίρα της ηθικής.
Η πίστη δεν είναι μια απλή θεωρία που αρκείται στην κατανόηση απ’το ανθρώπινο μυαλό. Έχει απαιτήσεις σπουδαιότερες. Έχει συνέπειες στον τρόπο της ζωής. Απαιτεί να ρυθμίζει τις πράξεις μας.

Η αμαρτία είναι ο μεγάλος εχθρός της. Με την υποχώρηση στα ένστικτα και την τάση στις άνομες ηδονές δεν συμβιβάζεται. Ο θυμός και η βρωμερή ρίζα του εγωϊσμού είναι εκ διαμέτρου αντίθετα μαζί της. Και η απλή ακόμη αδιαφορία στις ανάγκες των αδελφών μας την θλίβει. Αντίθετα, την ικανοποιεί και την ανδρώνει κάθε καλή και ενάρετη πράξη μας.
Η πίστη δηλαδή, δεν είναι κάτι το στατικό και ακίνητο. Είναι αγών. Και μάλιστα αγών έντονος, σκληρός, συνεχής. Αγών εναντίον του κακού υπό οποιαδήποτε μορφή. Αγών για την κατάκτηση της αρετής σ’όλες της τις εκφράσεις.

Να λοιπόν γιατί πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να πιστέψουν. Δεν θέλουν, όχι γιατί η πίστη είναι τάχα ασυμβίβαστη με τον τρόπο ζωής τους. Όταν θα πιστέψουν, για να’ναι συνεπείς πρέπει ν’αλλάξουν και τρόπο ζωής. Γίνονται λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί όμοιοι με τους δύο ζητιάνους του αγίου Μαρτίνου. Ξέρεις την ιστορία τους; Είναι πολύ ενδιαφέρουσα:

−Σε κάποια λιτανεία των λειψάνων του αγίου Μαρτίνου, όσοι άρρωστοι είχαν παραταχθεί στο δρόμο με πίστη φλογερή στην καρδιά, γιατρεύτηκαν. Η είδηση του μεγάλου αυτού θαύματος διέτρεξε αμέσως ολόκληρη την πόλη και έφτασε και στ’αυτιά δύο παράλυτων ζητιάνων. Κατατρομαγμένος τότε ο ένας γύρισε στον σύντροφό του και του είπε: «Ας φύγουμε γρήγορα από εδώ συνάδελφε, γιατί αν γίνουμε κι’εμείς καλά, τότε πώς θα ζήσουμε;».
Το ίδιο παιδί μου, κάνουν κι’οι άνθρωποι εκείνοι που προτιμούν να ζουν στην απιστία για να μην αλλάξουν ζωή. Πίστη και ηθική παραλυσία δεν συμβιβάζονται.

Ο αμαρτωλός άπιστος άνθρωπος, κάνει ότι και η στρουθοκάμηλος όταν καταδιώκεται. Η στρουθοκάμηλος είναι γνωστό ότι μπροστά στον κίνδυνο κρύβει μέσα στην άμμο το κεφάλι της. Και νομίζει η δυστυχείς ότι επειδή δεν βλέπει τον κίνδυνο, κίνδυνος δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα; Μα είναι φυσικό: Η καταστροφή.

Έτσι όμως κάνει και ο άπιστος. Κλείνει τα μάτια του, βουλώνει τ’αυτιά του, ώστε ούτε να βλέπει, ούτε ν’ακούει για τον φρικτό κίνδυνο της αιώνιας τιμωρίας. Και αυταπατάται με την ιδέα ότι κίνδυνος δεν υπάρχει. Έτσι έρχεται για πολλούς η φοβερή εκείνη ημέρα που οι απάτες διαλύονται, αλλά είναι πλέον αργά!

Πρέπει παιδί μου να προσέξεις αυτά που είπε ένας, που κάθε άλλο παρά πιστός μπορεί να χαρακτηρισθεί: ο Ρουσσώ.
«Φύλαγε πάντα την ψυχή σου σε τέτοια κατάσταση, ώστε πάντοτε να θέλει την ύπαρξη του Θεού. Να’σαι τότε βέβαιος ότι ποτέ δεν θα δοκιμάσεις αμφιβολία για την ύπαρξή Του».

[ntinoula]

Ηθική χωρίς Θεό;

Ο πολυτιμότερος θησαυρός για μια ανθρώπινη κοινωνία είναι η ηθική. Γι’αυτό παρατηρείται το φαινόμενο και άπιστοι ακόμη να διακηρύττουν ότι, ανεξαρτήτως της στάσεώς τους στα ζητήματα της πίστεως, η ηθική πρέπει με κάθε τρόπο να διαφυλαχθεί.

Εδώ όμως προβάλλει ένα σπουδαίο ζήτημα: Μπορούμε να μιλάμε για ηθική χωρίς το Θεό; Ένας άπιστος μπορεί να είναι συγχρόνως και ηθικός;
Ξέρεις παιδί μου, πώς τοποθετείται η πυξίδα επάνω στα πολεμικά πλοία; Οι ειδικοί παίρνουν κάθε δυνατή προφύλαξη, ώστε να την προστατεύσουν από την επίδραση των μαγνητικών ρευμάτων του θώρακος του πλοίου.

Πυξίδα της ζωής σου είναι το λογικό. Τα «μαγνιτικά ρεύματα» του σώματός σου, οι αμαρτωλές δηλαδή κλίσεις και ροπές, προσπαθούν να εκτρέψουν την πυξίδα σου, το λογικό σου από τη σταθερή κατεύθυνση προς την ηθική και την αρετή. Και είναι πράγματι μεγάλος ο κίνδυνος να συμβεί κάτι τέτοιο, αν δεν φροντίσεις να προσανατολίσεις σταθερά το λογικό σου προς ένα σημείο αμετάθετο που θα είναι ικανό να νικήσει όλες τις παρορμήσεις της σάρκας και τις παροτρύνσεις του Σατανά. Βλέπεις εσύ παιδί μου, να υπάρχει άλλο τίποτε εκτός του Θεού που να μπορεί να σε κάνει ικανό για έναν τέτοιο άθλο; Μη γελιέσαι παιδί μου. Όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να επιτύχουν το καλό, παραγνωρίζοντας το Θεό, ματαιοπονούν. Χωρίς το Θεό ούτε να ορισθεί καν το καλό και το κακό δεν είναι δυνατόν. Εκεί που εγώ νομίζω ότι είναι το καλό και η αρετή, ο άλλος, που θα κρίνει με τα άλλα κριτήρια, θα νομίζει ότι είναι το κακό και η αμαρτία.

Ακόμη, νομίζω, ότι ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στον Παντοδύναμο Εξουσιαστή του παντός, δεν έχει καμιά αρμοδιότητα να μιλά για την ηθική. Γιατί είναι αναντίρρητο ότι πρώτα πρέπει να μάθεις ποιός είσαι κι’ύστερα θα καταλάβεις τί πρέπει να κάνεις.

Η ζωή της ηθικής είναι στενά ενωμένη με τον αγώνα.
Αυτή την αλήθεια την άκουσα κάποτε να εκφράζεται με τον απλούστερο τρόπο με την ερώτηση ενός μικρού μαθητού. «Γιατί, ρώτησε, είναι τόσο εύκολο να είναι κανείς κακός και τόσο δύσκολο να είναι καλός;».
Λίγοι είναι εκείνοι που δεν ένοιωσαν μέσα τους την τραγική εκείνη αντίθεση ανάμεσα στο καλό που λαχταρά το πνεύμα και στο κακό, στο οποίο μας τραβά η φύση, η σάρκα.

Μόνο όταν είναι για μας υπέρτατο αγαθό ο Θεός, θα είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε και θυσίες ακόμη για χάρη της ηθικής και μόνο τότε η θέλησή μας θα είναι άκαμπτη στις επιθέσεις του κακού.

Άρα παιδί μου, ηθική χωρίς Θεό είναι αδύνατο να υπάρξει.
Ο Πλάτων είπε, ότι η ψυχή του ανθρώπου αισθάνεται τύψεις όταν διαπράξει κάτι κακό, έστω κι’αν δεν την αντελήφθει κανείς, επειδή κατάγεται από πηγή πανυπερτέλεια. Τότε μόνο χαίρει η ψυχή όταν αισθάνεται ότι οι πράξεις της είναι άξιες της ουράνιας προελεύσεώς της.

Ο πατριάρχης των αθέων Βολταίρος, παρέθεσε κάποτε γεύμα στους επίσης άθεους φίλους του Νταλεμπέρ και Ντιντερώ. Φαντάζεται κανείς το περιεχόμενο των συζητήσεων μιας τέτοιας παρέας! Όταν όμως οι βλασφημίες είχαν φτάσει στο κατακόρυφο, ο Βολταίρος διέκοψε ανήσυχος τους φίλους του και τους είπε:
−Μη μιλάτε έτσι μπροστά στους υπηρέτες μου. Περιμένετε να φύγουν, γιατί αν θελήσουν να εφαρμόσουν τα όσα ακούν, η ζωή μας θα βρεθεί σε μεγάλο κίνδυνο!

Ύστερα και απ’αυτά, νομίζεις ότι μπορεί να υπάρξει ηθική χωρίς θρησκεία;
Ο Μ. Ναπολέων που εκτιμούσε πόσο φοβερός είναι της απιστίας ο κίνδυνος, απαγόρευσε το διάβασμα κάθε αντιθρησκευτικού εντύπου με την εξής δικαιολογία: «Λαό που διαβάζει Βολταίρο και Ρουσσώ, δεν είμαι τόσο θαρραλέος για να τον διοικήσω».
Οι άνθρωποι μένουν συνήθως γεμάτοι θαυμασμό, μπροστά στα μεγαλοπρεπή οικοδομήματα. Ε, λοιπόν! Μεγαλοπρεπέστερο οικοδόμημα από το οικοδόμημα ενός ηθικού χαρακτήρος δεν υπάρχει.
Για να στηριχθεί όμως γερά ένα τέτοιο οικοδόμημα και να μπορέσει να υψωθεί άφοβα προς τα ύψη της αρετής, πρέπει να θεμελιωθεί επάνω στο βράχο∙ επάνω στο Θεό.

Ίσως, μπορούν να διατυπωθούν σε βιβλία, ηθικά διδάγματα και συστήματα, χωρίς Θεό. Ε ίναι όμως αδύνατον να γίνουν ζωή. Γιατί δεν έχουν μέσα τους τη δύναμη που κάνει τη θεωρία πράξη.
Ο πιο υπέροχος σε τέχνη πίνακας όταν είναι κρυμένος σε κάποια άγνωστη σκοτεινή γωνιά, χάνει την αξία του. Έτσι και το πιο σοφό σύστημα ηθικής, δεν έχει αξία όταν δεν φωτίζεται από το Φώς του Ουρανού, από την ζωοποιό δύναμη του Θεού.

Ο Ρακίνας έγραφε κάποτε στο γιό του: «Είσαι αξιέπαινος που προσπαθείς να γίνεις ευγενής. Γνώριζε όμως ότι πραγματικός ευγενής είναι εκείνος που δεν ξεχνά το Θεό».

Να ακόμη τί έλεγε ο Γκαϊτε: «Αυτούς που πιστεύουν στο Θεό, να τους τιμάμε. Το δρόμο της κακίας ποτέ δεν θα τον πάρουν».
Άκουσε ακόμη παιδί μου και την εξείς ιστορία, για να μη σου μείνει η παραμικρή αμφιβολία, ότι ηθική χωρίς Θεό αδύνατο είναι να σταθεί.
Κάποια ήσυχη νύχτα, δυο αστέρια συνομιλούσαν.
−Τί βλέπεις φίλε μου κάτω εκεί στα μέρη που είναι μπροστά μας;
−Τίποτε άλλο από ομίχλη, αγαπητέ μου.
Ύστερα από εκατό χιλιάδες χρόνια, το άστρο ξαναρώτησε το σύντροφό του.
−Για ξανακοίτα κάτω εκεί στη Γη, τι διακρίνεις;
−Βλέπω κάτι δίποδα που τρέχουν σαν τα μυρμήγκια.
−Κατάλαβα. Οι άνθρωποι είναι.
Πέρασαν άλλες εκατό χιλιάδες χρόνια και ο διάλογος των άστρων επανελήφθει.
−Τώρα φίλε μου, πες μου τί βλέπεις κάτω εκεί στη Γη;
−Δεν βλέπω τίποτε. Ένα απέραντο στρώμα πάγου σκεπάζει τα πάντα.
Εδώ σταμάτησε ο διάλογος. Αντιλαμβάνεσαι την φοβερή του έννοια; Αλλοίμονο παιδί μου, αν η ανθρώπινη ζωή τελειώνει κάτω από ένα στρώμα πάγου. Αυτός που θα πιστέψει αυτό, πού θα βρεί τη δύναμη να βαδίσει σταθερά το δρόμο της αρετής και της θυσίας; Και για ποιό λόγο να τον βαδίσει όταν αιώνια ζωή δεν υπάρχει;

Μόνο η σκέψη της αιώνιας ζωής μπορεί να σε κάνει πρόθυμο σε θυσίες, κόπους, αγώνες σκληρούς. Όταν η προοπτική αυτή σβήσει, όλα τότε καταποντίζονται.

[ntinoula]

Αρκεί να είσαι τίμιος…

«Δεν έχει σημασία αν πιστεύεις ή όχι∙ αρκεί να είσαι τίμιος! Αυτό έχει σημασία και είναι αρκετό!» Την άποψη αυτή συχνά θα την ακούσεις μέσα στην κοινωνία. Μια πετυχημένη απάντηση έδωσε ο Γάλλος συγγραφέας Mgr de Ségur. Να τί είπε:
«Αυτό βέβαια είναι αρκετό για να μην οδηγηθείς στην αγχόνη. Δεν είναι όμως αρκετό για να κερδίσεις τον Ουρανό!».

Πρόσεξε τώρα παιδί μου να σου αναπτύξω περισσότερο το ζήτημα αυτό, ώστε να μπορείς να απαντάς όταν θα στο προβάλουν.

Πρώτα − πρώτα σου εφιστώ την προσοχή στο εξείς σημείο. Αν τόσο ασήμαντο ζήτημα είναι η πίστη, τότε γιατί ο Κύριος έδωσε τόση σημασία και τόσο επέμενε να μας τονίζει τη σπουδαιότητά της;

Ας προχωρήσουμε όμως πιο πολύ. Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι η τιμιότιτα είναι το πρώτο. Σε ρωτώ λοιπόν: Μπορεί άραγε ένας άπιστος να είναι τίμιος;
Ένας απερίσκεπτος που κρίνει επιπόλαια και προσέχει μόνο στην επιφάνεια ίσως σου απαντήσει. «Βεβαίως και μπορεί. Να ο κ. τάδε. Ούτε στην Εκκλησία πάει, ούτε εξομολογείται, ούτε κοινωνεί. Και όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι άνθρωπος τιμιώτατος».

Εκείνος όμως που θαχε τη διάθεση νε εξετάσει κάπως βαθύτερα τα πράγματα, είναι βέβαιο ότι κατ’άλλο τρόπο θα απαντούσε. Γιατί παιδί μου, πολλοί «τίμιοι» άπιστοι υπάρχουν, ασφαλώς. Αν όμως κάνεις τον κόπο να εξετάσεις τί εννοούν οι άνθρωποι αυτοί με το χαρακτηρισμό «τίμιος» τότε θα νιώσεις μεγάλη λύπη για την ανθρώπινη διαστροφή.

Γι’αυτούς τιμιότητα είναι η προσεκτική τήριση της ευπρέπειας και η αποφυγή κάθε πράξεως που θα ήταν δυνατόν να συγκρουσθεί με τους Νόμους του Κράτους.

Μέσα τους όμως τί υπάρχει; Τί σκέπτονται; Ποιά είναι η ψυχική τους κατάσταση; Το μάτι του Θεού, που εισχωρεί μέσα στα βάθη της καρδιάς τί να βλέπει άραγε; Ω παιδί μου, είναι δυστυχώς αλήθεια ότι πίσω από την άψογη εμφάνιση και τους λεπτούς τρόπους κρύβεται πολλές φορές η πιο μεγάλη εξαχρείωση και διαφθορά.

Πολύ πετυχημένα πάνω στο ζήτημα αυτό εκφράζεται ο Rathenau: «Η ευρωπαϊκή αντίληψη περί τιμιότητας, λέει, παραδέχεται ότι τίμιος είναι αυτός που πληρώνει τα χρέη του, δεν συλλαμβάνεται επ’αυτοφόρω να κλέβει, δεν κάνει δημόσια σκάνδαλα, σέβεται τον ποινικό κώδικα στις συναλλαγές του, προσφέρει μερικά ποσά σε εράνους, ζητεί πρόθυμα συγνώμη, ντύνεται άψογα, είναι κάπως μορφωμένος και η καταγωγή του είναι καλή!»
Αυτός είναι ο άπιστος τίμιος!

Ας μην παίζουμε παιδί μου. Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από αυτού του είδους την τιμιότητα. Εκείνο που χρειάζεται είναι οι αληθινά τίμιοι άνθρωποι. Αυτοί που θάχουν μέσα στην καρδιά τους βαθειά ριζωμένο το αίσθημα της τιμής. Και τέτοιοι άνθρωποι παιδί μου μην πιστεύεις ότι είναι δυνατόν να δημιουργηθούν έξω από τα πλαίσια της πίστεως του Χριστού.

Εκείνος που δεν έχει θρησκευτικές πεποιθήσεις, δεν έχει τη βασική προϋπόθεση που κάνει ένα άνθρωπο τίμιο και τον συγκρατεί στα πλαίσια της εντιμότητος μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Όταν σε πιέζει η φτώχεια και η ανέχεια, μόνο η πίστη είναι ικανή να σε αποτρέψη από άνομα κέρδη και να σε διαφυλάξει τίμιο. Η πίστη ακόμη θα σου δώσει το κριτήριο ώστε οι αποφάσεις σου να είναι πάντα δίκαιες και καλές και να αποφεύγεις έτσι τις δυσαρέσκειες και τα πικρά παράπονα. Η πίστη παιδί μου, είναι το θεμέλιο της κοινωνίας. Όσοι λοιπόν την χτυπούν, γκρεμίζουν τις ίδιες τις βάσεις που τους συγκρατούν όρθιους.

Κι’αυτοί ακόμη που φαίνονται άθρησκοι κι’εν τούτοις είναι τίμιοι, κατά βάθος η τιμιότητά τους στηρίζεται σε αρχές θρησκευτικές, έστω κι’αν και οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν. Ίσως η ρίζα της τιμιότητάς τους να βρίσκεται στη θρησκευτική αγωγή που πήραν από τους γονείς τους όταν ήταν παιδιά.
Θα’χεις παρατηρήσει παιδί μου, ότι πολλά χωράφια είναι καταπράσινα χωρίς να φαίνεται πουθενά νερό. Υπάρχει ασφαλώς κάποια αθέατη μυστική φλέβα που τρέχει κάτω απ’την επιφάνεια και ζωογονεί τα πάντα.

Γίνεται δηλαδή ότι και με τον ήλιο. Το φως δεν χάνεται αμέσως μετά τη δύση του, αλλά διατηρεί ακόμη αρκετή ώρα, γιατί οι ακτίνες του είναι ακόμη διάχυτες στην ατμόσφαιρα.

Δεν έχει παιδί μου άδικο ο Άγγλος φιλόσοφος Hume που λέει: «Ζήτησε ένα λαό χωρίς θρησκεία, κιαν τον βρεις να είσαι βέβαιος ότι δεν θα διαφέρει από τα άγρια θηρία».
Αληθινά όταν μέσα από μια κοινωνία λείψει ο Θεός, μεταμορφώνεται αμέσως σε σπείρα κακοποιών και η ζωή γίνεται ανυπόφορη.

Διαβάζεις καθημερινά στις εφημερίδες, ότι γίνεται πολύ συχνά το φοβερώτερο αμάρτημα: Η αυτοκτονία. Δεν πρέπει να απορείς. Όταν παιδί μου, λείπει η πίστη, τί θα συγκρατεί τους ανθρώπους όρθιους και ακλόνητους ανάμεσα στις δοκιμασίες και τα πλήγματα της ζωής; Πώς θα υποφέρουν τα «παθήματα του νυν καιρού», όταν δεν πιστεύουν ότι τους περιμένει κάποια άλλη ζωή, καλύτερη, στην οποία όμως θα φτάσουν μόνο όταν γίνουν «πιστοί άχρι θανάτου;» (Αποκ. β΄10).

Είναι αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς πίστη, γι’αυτό δεν είναι παράξενο ότι άνθρωποι άπιστοι βλέποντας τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, βρίσκουν σαν διέξοδο τον άνανδρο θάνατο της αυτοκτονίας.

Ο Οράτιος είχε κάνει τη φοβερή προφητεία ότι η Ρώμη θα καταστραφεί αμετάκλητα επειδή ξέχασε τους θεούς της.

Πρόσεξε παιδί μου, μήπως ακουστεί κάποτε και για τη σύγχρονη κοινωνία καμιά παρόμοια φοβερή προφητεία!

[ntinoula]

Τί πιστεύουν….. οι άπιστοι.

Κάποιος Γερμανός σοφός έκανε το εξείς πείραμα με το παιδί του. Το μεγάλωσε σε απόλυτη απομόνωση χωρίς ποτέ να του κάνει λόγο για το Θεό, για να δει αν είναι δυνατόν η ψυχή του ανθρώπου μόνη της να βρει το Θεό. Έτσι το παιδί έφτασε στα 10 χρόνια και ο πατέρας του παρατήρησε ότι τα πρωϊνά έβγαινε από το σπίτι και έμενε ώρα αρκετή στον κήπο. Το παρακολούθησε και είδε ότι μόλις έβγαινε ο ήλιος, το παιδί γονάτιζε και ύψωνε τα χέρια προς το λαμπρό άστρο της μέρας! Αυτή είναι η έμφυτη τάση της ανθρώπινης ψυχής.

Γι’αυτό όσο πίσω κιαν γυρίσουμε στην αρχαιότητα, πουθενά δεν θα συναντήσουμε άπιστο και άθρησκο λαό. Η πίστη είναι απαίτηση της φύσεως του ανθρώπου. Η απιστία παραβίαση και καταπάτηση αυτής. Και η εποχή μας ακόμη έχει πολλά που επιβεβαιώνουν αυτήν την αλήθεια.

Η ψυχή ποθεί την πίστη. Όταν την χάσει γίνεται ανήσυχη και ζητά επίμονα να την αντικαταστήσει. Και καταφεύγει σε χίλιες γελειογραφείες της πίστεως. Εννοώ τις ανόητες εκείνες προλήψεις, που τόσο είναι συνηθισμένες ανάμεσα και σ’αυτούς ακόμη τους «μορφωμένους».
Έτσι βλέπουμε πολλούς να περιμένουν με αγωνία τα λόγια της χαρτορίχτρας. Αυτοί που θεωρούν ανάξιο της «μορφώσεως» τους να πιστεύουν στο Θεό, δεν διστάζουν να πιστέψουν στα άψυχα χαρτιά. Τους βλέπεις ακόμη να υποβάλουν στη χειρότερη δοκιμασία το νευρικό τους σύστημα με τις διάφορες πνευματιστικές συνεδριάσεις.

Αυτή δυστυχώς είναι η κατάλυξη εκείνων που βγαίνουν απ’τον ίσιο δρόμο της σωστής πίστεως. Απορρίπτουν την πίστη και πιστεύουν στα φαντάσματα. Σαν τον άνθρωπο εκείνο που ο Δανός σοφός Orsted: «Γνωρίζω κάποιον που διακηρύττει σ’όλους τους τόνους ότι είναι άπιστος, και όμως τη νύχτα δεν τολμά να περάσει μπροστά απ’το νεκροταφείο»

Η ψυχή μας, παιδί μου, δεν ανέχεται το κενό. Αν λοιπόν την αδιάσουμε από τη πίστη, θα ξεφυτρώσουν μέσα της αμέσως τα αγκάθια των δεισιδαιμονιών.

Γι’αυτό οι άπιστοι είναι και οι περισσότερο δεισιδαίμονες.
Πολλές βέβαια δεισιδαιμονίες που επικρατούν ανάμεσα στους αμόρφωτους οφείλονται σε άγνοια. Οι μορφωμένοι όμως είναι άπιστοι, γι’αυτό γίνονται δεισιδαίμονες. Μεγάλοι άπιστοι, όπως ο Ντιντερώ, ήταν φοβερά δεισιδαίμονες. Ο Φρειδερίκος Β΄της Πρωσσίας, θεωρούσε μεγάλο κακό αν κανένας από αυτούς που έτρωγαν στο τραπέζι του διασταύρωνε το μαχαίρι με το πυρούνι. Ο ίδιος προκειμένου να παντρευτεί ρώτησε πρώτα τους αστρολόγους για να μάθει ποια είναι η ευνοημένη μέρα του, ώστε τότε να ορίσει τους γάμους!

Οι «μορφωμένοι» του αιώνος μας ειρωνεύονται συνήθως τους «αμαθείς» ανθρώπους άλλων γενεών. Οι ίδιοι όμως δεν διστάζουν να δεχθούν τις πιο ανόητες προλήψεις.

Θέλεις να σου αναφέρω μερικές;

Πόσοι αποφεύγουν με κάθε τρόπο κάθε τι που έχει αριθμό 13; Γιατί; Τι δύναμη μπορεί νάχεις ένας αθώος αριθμός; Και όμως! Πιστεύουν πως φέρνει δυστυχία!

Το ίδιο συμβαίνει και με την Τρίτη. Ημέρα είναι κι’αυτή σαν όλες τις ημέρες. Μην επιχειρήσεις όμως τίποτε ν’αρχίσεις Τρίτη, γιατί δεν πρόκειται να πάει καλά!

Η φωνή της κουκουβάγιας είναι προάγγελος θανάτου! Όταν συναντήσεις στο δρόμο κάποιον ιερέα θα σου φέρει… γρουσουζιά! Και τόσα άλλα…
Πού κατάντησε αλήθεια ο δυστυχισμένος άνθρωπος που αισθάνεται δυσκολία να πιστέψει στο Θεό. Κατάντησε να πιστεύει σε γελοίες προλήψεις που κάνουν τη ζωή αφόρητη και δυστυχισμένη.

Βλέπεις παιδί μου, σε ποιά κατάπτωση μας οδηγεί η απιστία; Βλέπεις που καταντά ο άνθρωπος όταν απομακρύνεται από το δρόμο της αληθινής ευσεβείας; Είναι αλήθεια αξιοθρήνιτο το κατάντημά του.

Οι σύγχρονοι «μορφωμένοι» άνθρωποι περιγελούν και ειρωνεύονται εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό, σαν καθυστερημένους και ασυγχρόνιστους, δεν διστάζουν όμως να περιμένουν ώρες ολόκληρες στους προθαλάμους των διαφόρων χαρτοριχτών για να μάθουν την «τύχη» τους από τα άψυχα χαρτιά.

Περιφρονούν την προσευχή και την εξομολόγηση − τι ξεπερασμένες μεσαιωνικές συνήθειες! − και όμως αφήνουν τα νεύρα και την ηρεμία τους στα ανόητα προγνωστικά των απατεώνων εκείνων, που επαγγέλονται τους μάντεις.

Κατάργησαν από τα σπίτια τους τις εικόνες του Κυρίου, της Θεοτόκου, των Αγίων και όμως θεωρούν απαραίτητο να κρεμάσουν στις πόρτες τους ένα πέταλο που «θα τους φέρει γούρι».

Τι φανερώνουν όλα αυτά∙
Φανερώνουν ότι ή πιστός Χριστιανός θα είναι ένας άνθρωπος ή προληπτικός. Αν πνίξουμε μέσα στην ψυχή μας την πίστη, θα προβάλει μέσα της αμέσως το απαίσιο αγκάθι της δεισιδαιμονίας.

Κλείσε την πόρτα σου στην πίστη κι’ ευθύς θα ορμήσει απ’ το παράθυρο η δεισιδαιμονία. Πάψε να πιστεύεις στο Θεό και αμέσως θα’σαι πρόθυμος να πιστέψεις σ’όλες εκείνες τις φανταστικές ανοησίες που σου ανέφερα.
Πόσο γελοίος γίνεται ο προληπτικός άνθρωπος φαίνεται και από το ότι κι’αυτοί ακόμη οι μορφωμένοι ειδωλολάτρες τους κορόϊδευαν. Να π.χ. τι είπε σ’ένα προληπτικό στρατιώτη ο Κάτων.
−Ενώ κοιμόμουν, του είπε ο στρατιώτης, οι ποντικοί έφαγαν τα παπούτσια μου. Τί κακό λέτε να μου συμβεί;
−Το ότι παιδί μου, απάντησε ο Κάτων, έφαγαν οι ποντικοί τα παπούτσια σου δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία θα είχε αν τα παπούτσια σου έτρωγαν τους ποντικούς!

Ευλογημένος παιδί μου, εκείνος που διατηρεί μέσα του αμάραντο το αγνό λουλούδι της πίστεως. Χίλιες χαρές θα πλημμυρίζουν την ψυχή του.
Αλλοίμονο αν ξεσπάσει μέσα στην ψυχή ο καταστρεπτικός κατακλυσμός της απιστίας. Σε λίγο καιρό η ψυχή θα γίνει αγνώριστη.

Φύλαξε λοιπόν με κάθε επιμέλεια, την πίστη σου. Μην δίνεις καμιά προσοχή στις ανοησίες των προλήψεων. Ποιά δύναμη μπορεί να’χουν επάνω σου όλα αυτά τα κατασκευάσματα της απάτης; Πίστευε αγνά, δυνατά, χαρούμενα στον Πανάγαθο Πατέρα σου τον Θεό∙ στον Παντοδύναμο φίλο σου τον Χριστό και η ζωή σου θα’ναι πάντα χαρούμενη και λαμπερή.