Σήμερα ζούμε, αύριο δεν υπάρχουμε.

[smarti]

Eλπίδα μου μακάρι να φτάσουμε στα μέτρα έστω να πλησιάσουμε λιγάκι αυτούς τους Αγίους γέροντες! Είναι πολύ ωραίο το κείμενο που έγραψες.
Παρόλα αυτά όμως.....νομίζω ότι τελικά ο θάνατος κάποιου, δεν είναι τόσο σκληρός για τον ίδιο , αλλά είναι πολύ σκληρός γι αυτούς που μένουν πίσω. Είναι σαν να σταματάει η ζωή, σαν να σταματάει πλέον το χαμόγελο μέσα στο σπίτι, η ελπίδα η συντροφιά..αυτού του προσώπου. Πόσο μεγάλο πόνο νοιώθουν.........νομίζω με λόγια δεν περιγράφεται. Τους λες κουράγιο και υπομονή και σου λένε από που? Τους λες ή σκέφτεσαι, η ζωή συνεχίζεται..και σου λένε....αλλά πως? Συνεχίζεται η ζωή? Συνεχίζεται, αλλά ο θάνατος νομίζω τελικά σε αλλάζει και δεν είσαι πλέον ο ίδιος. Πεθαίνει και ένα κομμάτι από τον εαυτό σου..ένα κομμάτι το όποιο παίρνει αυτός που φεύγει μαζί του......και δεν ξαναγυρίζει!

[eleimon]

To ξερω Σμαρω μου,θελει πολυ αγωνα για να φτασεις στο επιπεδο αυτο,οσο γι αυτους που μενουν πισω,επειδη οπως εχω αναφερει και σε αλλα θεματα γνωριζω γονεις που εχασαν τα παιδια τους,που πιο τραγικο πραγμα δεν υπαρχει νομιζω,τους βλεπεις και το αντιμετωπιζουν με μια γαληνη,με μια πραοτητα να μη πω χαρα γιατι ισως φανει παρατραβηγμενο.Βεβαια οι ανθρωποι αυτοι ειναι πολυ κοντα στο Θεο,υπαρχουν γυρω μας ολοι αυτοι οι ανθρωποι με αυτο το κουραγιο,αλλα η πιστη τους ειναι τοσο δυνατη που εγω προσωπικα πιστευω δε θα μπορεσω να φτασω σ αυτα τα επιπεδα.

Προσευχη χρειαζεται,πολυ προσευχη,και να ζηταμε να μας δινει κουραγιο και δυναμη σε ολες τις δοκιμασιες της ζωης....

[AngelsGR]

...........
Ένας πατέρας κάποτε τον είδε χαρούμενο και τον ρώτησε: Πολύ χαρούμενο σε βλέπω, γέροντα, ενώ κοντεύεις πια να πεθάνεις!

Και ο γέροντας απάντησε: Και γιατί να μην είμαι χαρούμενος, αδελφέ μου; Αφού αγωνίστηκα, όσο μπορούσα, από νέος με τη Χάρη του Θεού, τώρα χαίρομαι που θα πάω κοντά στο Χριστό.
............

πολυ ωραιο και σωστο. Αρα εμεις που φοβομαστε, την εχουμε λερωμενη την φωλιτσα μας!!

[eleimon]

Εμ...δεν την εχουμε? θα φτασουμε εμεις ποτε σ αυτα τα επιπεδα?

[efraim21]

Eλπίδα μου μακάρι να φτάσουμε στα μέτρα έστω να πλησιάσουμε λιγάκι αυτούς τους Αγίους γέροντες! Είναι πολύ ωραίο το κείμενο που έγραψες.
Παρόλα αυτά όμως.....νομίζω ότι τελικά ο θάνατος κάποιου, δεν είναι τόσο σκληρός για τον ίδιο , αλλά είναι πολύ σκληρός γι αυτούς που μένουν πίσω. Είναι σαν να σταματάει η ζωή, σαν να σταματάει πλέον το χαμόγελο μέσα στο σπίτι, η ελπίδα η συντροφιά..αυτού του προσώπου. Πόσο μεγάλο πόνο νοιώθουν.........νομίζω με λόγια δεν περιγράφεται. Τους λες κουράγιο και υπομονή και σου λένε από που? Τους λες ή σκέφτεσαι, η ζωή συνεχίζεται..και σου λένε....αλλά πως? Συνεχίζεται η ζωή? Συνεχίζεται, αλλά ο θάνατος νομίζω τελικά σε αλλάζει και δεν είσαι πλέον ο ίδιος. Πεθαίνει και ένα κομμάτι από τον εαυτό σου..ένα κομμάτι το όποιο παίρνει αυτός που φεύγει μαζί του......και δεν ξαναγυρίζει!

Ο Θάνατος είναι φοβερή στιγμή γιά τον άνθρωπο ταυτόχρονα όμως είναι κάτι που είναι μέσα στην φύση μας και απαραίτητο να συμβεί γιά να πάει η ψυχή του ανθρώπου κοντά στο Χριστό.
Ο άνθρωπος συνήθως σκέφτεται το εαυτό του και μερικές φορές υπερβάλει με το πένθος πέφτει έτσι σε απόγνωση.Ο Θεός έτσι τα έχει δημιουργήσει υπάρχει καινό και φραγμός ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς είμαι όμως σίγουρος ότι μετά θάνατον οι ψυχές θα ξαναβρεθούν.Ποιά είναι η διάρκεια της ζωής μας εμπρός στην αιωνιότητα;

[pepiixthis]

Θάνατος φίλοι μου = Ζωή, πιστευω ότι όταν φευγει ένα αγαπημενο μας προσωπο άμα το καλοσκευτουμε όλοι κλαιμε απο εγωισμό, γιατί χάσαμε τον αγαπημενο μας και δεν θα τον ξανα δουμε, γιατί μειναμε μόνοι μας, γιατι τελειωσε η ζωη μας εδώ, γιαυτο smarti δεν μπορουμε να τους παρηγορησουμε, ακόμα και η μανα που έχει δυνατή πίστη θα λιγυσει την ώρα του αποχαιρετισμου , μέχρι και η Παναγία μας λιγυσε την ώρα της σταυρωσεις, απλώς εμεις δεν κλαιμε και δεν προσευχομαστε για τον νεκρό( ενω αυτο πρεπει να κανουμε)εμεις ακόμα και στον θάνατο του αλλουνου την πάρτη μας σκεφτομαστε, αλλα αυτη ειναι η φυση μας, ανθρωποι με πονο και συναισθηματα

[aposal]

...........
Ένας πατέρας κάποτε τον είδε χαρούμενο και τον ρώτησε: Πολύ χαρούμενο σε βλέπω, γέροντα, ενώ κοντεύεις πια να πεθάνεις!

Και ο γέροντας απάντησε: Και γιατί να μην είμαι χαρούμενος, αδελφέ μου; Αφού αγωνίστηκα, όσο μπορούσα, από νέος με τη Χάρη του Θεού, τώρα χαίρομαι που θα πάω κοντά στο Χριστό.
............

πολυ ωραιο και σωστο. Αρα εμεις που φοβομαστε, την εχουμε λερωμενη την φωλιτσα μας!!

Έτσι είναι! Φοβόμαστε τον θάνατο γιατί είμαστε μακριά από τον Θεό! Στην ουσία δεν τον αγαπάμε! Γιατί όποιος αγαπάει, λαχταράει να πάει κοντά στον αγαπημένο του!

[virgin]

Καλημέρα
θυμήθηκα εκείνο που μας υπενθυμίζουν οι Πατέρες ¨ενω έχεις νεκρό"( την ψυχή σου )
κλαις για το νεκρό του άλλου
η εργασία του χριστιανού είναι καν θλίψεις έρθουν καν χαρές ίσα κι όμοια να αντιμετωπίζεις
κλαιοντας για την εντος σου πτώση
θυμήθηκα τον Αδαμ πως στάθηκε κι εκλαψε απέναντι του Παραδείσου και την ανωμαλία να μην
βλέπει τον Θεό και να συνομιλεί προσωπικά
Δεν ξέρουμε τα νοήματα (λόγω του σκοτισμένου νου μας ) και χάνουμε την ευκαιρία να κλάψουμε οδυνηρώτερα για το Κακό στον κόσμο για την εντος ημων αμαρτία
Καιρός παντι πράγματι δλδ όπως το καταλαβαίνω ας κλάψουμε τώρα έστω και με τον χαμό
του αγαπημένου αφού του Θεού ήταν το θέλημα και ας συμβιβαστούμε με την αδυναμία μας
να αλλάξουμε το θέλημα Του
Εγώ ειμί η Ανασταση και η Ζωή . Ευκαιρία να συναντηθούμε με τον παρηγορητικό Λόγο
Ο Θεός τον Θάνατον ουκ εποίησε

[filotas]

Σήμερα ζούμε, αύριο δεν υπάρχουμε. Τι θα μας ξημερώσει αύριο, μόνο ο Θεός το ξέρει. Γιατί πονάει ένας θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου τόσο πολύ, ενώ ξέρουμε ότι αυτός είναι ο μοναδικός προορισμός μας. Αν βλέπαμε κάθε μέρα σαν την τελευταία μας, θα αλλάζαμε κάτι θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι.Υπάρχουν στιγμές που ζούμε σαν να είναι αυτή η ζωή και σαν να μην υπάρχει ο Θάνατος. Και άλλες φορές ξυπνάμε έτσι ξαφνικά ........Μπορούμε κάθε μέρα να ζούμε σαν να είναι η τελευταία μας?

Σμαρώ μου μέσα σε μια παράγραφο βάζεις ταυτόχρονα τρία πολύ σημαντικά θέματα της πνευματικής μας πορείας.

1. Μνήμη θανάτου
2. Οδύνη για την αναχώρηση από τον κόσμο αυτό αγαπημένων προσώπων
3. Αξιοποίηση του χρόνου

Και τα τρία θέματα χρειάζονται βιβλία ολόκληρα για ν' αναπτυχθούν, ωστόσο θ' αναφερθώ σ' αυτά επιγραμματικά για να ξεκινήσουμε τη συζήτηση.

Η μνήμη θανάτου είναιο πολύ σημαντική για να μπορούμε να κάνουμε τη σωστή ιεράρχηση στόχων. Προηγούνται, δηλαδή, οι στόχοι που αφορούν τη Βασιλεία των Ουρανών και έπονται οι στόχοι που αφορούν την επίγεια ζωή μας. Την ιεράρχηση αυτή την έβαλε ο ίδιος ο Χριστός "ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν τού Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν." (Ματθ. 6, 33). Μας προειδοποίησε μάλιστα "34 Προσέχετε δε εαυτοίς μήποτε βαρηθώσιν υμών αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη και μερίμναις βιωτικαίς, και αιφνίδιος εφ' υμάς επιστή η ημέρα εκείνη· 35 ως παγίς γάρ επελεύσεται επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γής. 36 αγρυπνείτε ούν εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθήτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθήναι έμπροσθεν τού υιού τού ανθρώπου." (Ιωαν. 21, 34-36). Πρέπει επομένως ν' αξιοποιούμε κάθε στιγμή του χρόνου που μας παραχώρησε ο Θεός στην παρούσα ζωή, για να μην πιαστούμε σαν σε παγίδα, όταν έρθει η ώρα να συναντήσουμε το Δημιουργό μας.

Όσον αφορά την οδύνη για τη μετάσταση των αγαπημένων μας προσώπων, αυτή είναι δικαιολογημένη. Ακόμη και ο Χριστός δάκρυσε όταν του ανήγγειλαν το θάνατο του αγαπημένου του φίλου Λάζαρου, παρ' ότι ως Θεός ήξερε ότι επρόκειτο μετά από λίγο να τον αναστήσει. Έτσι κι εμείς γνωρίζουμε μεν ότι ο θάνατος δεν είναι παρά μια πύλη για την αιώνια ζωή κι ελπίζουμε ότι με τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα ξανασυναντηθούμε στην αγκαλιά του Θεού, δεν παύει όμως να μας λυπεί ο αποχωρισμός μας απ' αυτά για όσο διάστημα θα είμαστε ακόμη σ' αυτή τη ζωή. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που η απώλεια αυτή μπορεί να συνοδεύεται από πολύ σοβαρά πρακτικά προβλήματα γι αυτούς που μένουν πίσω. Επομένως η οδύνη για την απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι δικαιολογημένη και δεν είναι αμαρτία, η απελπισία αντίθετα είναι.

[panos0]

Σιγουρα καλο ειναι να σκεφτομαστε οτι ειμαστε το "πάροικος καὶ παρεπίδημος ἐγώ εἰμι" που ειπε ο Αβρααμ "ειμαι περαστικος" δηλαδη αλλα τι να κανει και ο ανθρωπος μετα την πτωση σκοτιστηκε ο νους του τον συνεπηραν διαφορα....
Δεν θα αναλυσω πραγματα που ολοι τα ξερουμε οπως η προσευχη που θα πρεπει να γινεται ή η λυπη που εχουμε, εξαλλου και ο Χριστος δακρυσε για τον Λαζαρο, θα πω μονο οτι ο ανθρωπος κατα βαθος φοβατε την τωρινη αλλα αφυσικη κατασταση, αφου πλαστηκε αθανατος, φοβατε να πεθανει.
Ισως κατι μεσα του φαινετε οτι υπαρχει ακομη και του φωναζει "Πλαστηκες αθανατος !"