Κατάκριση

[ntinoula]

Επιπλέον δεν γνωρίζουμε τι κρύβεται πραγματικά πίσω από τα διάφορα γεγονότα. Όταν κάποτε ρώτησαν το Στάρετς Ιωσήφ για την έννοια του ρητού «ο φρονών την ημέραν Κυρίω φρονεί και ο μη φρονών την ημέρα Κυρίω ου φρονεί» (Ρωμ. ιδ΄ 6) απάντησε: «Οι άγιοι Απόστολοι το είπαν αυτό για να μην κρίνουμε κανένα, γιατί κανένας δεν γνωρίζει τι κρύβεται μέσα στον άνθρωπο. Γι’ αυτό λέγει πάλι ο απόστολος «ο εσθίων τον μη εσθίοντα μη εξουθενείτω, και ο μη εσθίων τον εσθίοντα μη κρινέτω»(Ρωμ. ιδ΄ 3). Κάποιος μπορεί να φαίνεται πως τηρεί όλες τις εντολές, ίσως όμως να το κάνει ψυχρά ή να υπερηφανεύεται γι’ αυτό. Κάποιος άλλος δεν τηρεί τίποτα, αλλά κατηγορεί τον εαυτό του, μετανοεί, ταπεινώνεται και δοξολογεί το Θεό για όλα».

Αληθινά δεν γνωρίζουμε τίποτε, ούτε τον ίδιο τον εαυτό μας, τα μυστικά βάθη του. Πολύ περισσότερο αγνοούμε τους άλλους και τα μυστικά βάθη των καρδιών τους, τα κίνητρά τους, τις περιστάσεις στις οποίες βρέθηκαν για να φερθούν με τον α΄ ή β΄ τρόπο. Ακόμη αγνοούμε και την εξέλιξη που θα έχουν και τον αγώνα που κάνουν. Έλεγε κάποιος Μοναχός: «Αυτόν που τώρα βλέπεις να αμαρτάνει δεν γνωρίζεις πόσα δάκρυα μπορεί να χύσει γι’ αυτό που έκανε το βράδυ στο κελλί του».

Κι έτσι αυτός είναι δικαιωμένος λόγω της μετανοίας μπροστά στο Θεό ενώ εσύ μένεις με την κατάκριση όμοιος Φαρισαίος. Ακόμη δεν γνωρίζεις το παρελθόν του ανθρώπου και τον αγώνα του. Μπορεί να δεις π.χ. ένα μοναχό να καπνίζει. Δεν ξέρεις όμως ότι αυτός στον κόσμο ήταν χρήστης ναρκωτικών και έκανε ένα τεράστιο θετικό άλμα για να φτάσει σ’ αυτό που εσύ ο «αμόλυντος» βλέπεις και καταδικάζεις.

Επομένως ας αφήσουμε αδελφοί μου κάθε κρίση, σύγκριση, επίκριση, κατάκριση. Ας μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας όχι λόγους, κουτσομπολιά αλλά ούτε λογισμούς αρνητικούς για κανέναν. Πρώτα-πρώτα βλάπτουμε έτσι τρομερά τον εαυτό μας. Είναι σαν να παίρνουμε ένα μαχαίρι και να χτυπιόμαστε. Διότι όταν πυροβολείς τον άλλο έστω και με λόγια, έστω και με βλέμμα , έστω και με λογισμούς, πυροβολείς ένα κύτταρο του σώματος της Εκκλησίας που είναι και δικό σου σώμα. Εκείνος ή εκείνη που σφάλλει είναι σαν το πονεμένο μέλος σου, το πονεμένο μάτι σου ή χέρι σου. Όταν πονάει το μάτι σου δεν το χτυπάς βέβαια αλλά το περιποιείσαι, του βάζεις κομπρέσες κ.λπ. γιατί είναι κομμάτι του σώματος σου, του είναι σου. Έτσι είναι και ο κάθε άνθρωπος. Κομμάτι του είναι μας, ο άλλος εαυτός μας. Όταν έτσι νιώσεις για τον καθένα, τότε πού χωράει η αρνητική κριτική, η κατάκριση, η αντιπάθεια, το μίσος και η κακία; Πουθενά.

Όλοι μας εξακολουθητικά στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους άλλους. Όταν υπάρχει αυτή η συναίσθηση ότι είμαστε όλοι ΕΝΑ τότε πάντοτε οι όποιες απορίες, αντιθέσεις θα εξομαλύνονται και θα βασιλεύει η ειρήνη και η αγάπη στα ανθρώπινα σύνολα.

Κείμενο

[pepiixthis]