"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

20 χρόνια ο γ.Πορφύριος βρίσκεται στα ουράνια σκηνώματα και πρεσβεύει για την Πατρίδα μας για όλους μας,είθε οι πρεσβείες του να γίνουν φάρος ελπίδας σε κάθε ψυχή.Αγιε Γέροντα βοήθησέ μας.

Ας έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του,για όλους μας.

paulina έγραψε:Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ΄ άπειρο, μες στ΄ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάς. Ν΄ αγαπάς και να πονάς. Να πονάς γι΄ αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύκτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζεις τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ΄ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδία προς τον Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει τ΄ αγγελούδι της; Όλ΄ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στον Θεό μου, στον Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι πρέπει ν΄ αγαπήσομε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με τη χάρη του Θεού.

Εμείς, όμως, έχομε φλόγα για τον Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγαρεία και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω και προσευχή και κανόνα...»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.

Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λέεις, «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λ.π., αλλά μπορείς να λέεις, «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δεν ζούσα κοντά στον Θεό...». Και στη δική μου ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουν δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού· τόσα πολλά χρόνια!...

Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ στο βιβλίο του «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν»:
«Πάσα γαρ εργασία σωματική τε και πνευματική, μη έχουσα πόνον ή κόπον, ουδέποτε καρποφορεί τω ταύτην μετερχομένω, ότι βιαστή εστίν η Βασιλεία των ουρανών και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, βίαν ειπών την του σώματος εν πάσιν έπιπονον άσκησιν».

Όταν αγαπάς τον Χριστόν, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ΄ αυτός ο κόπος δεν γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ότι κάνεις αγγαρεία, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για τον Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ΄ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ΄ αρέσει:
«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».

Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού.

Ο έρωτας θέλει προσπάθεια; Με την κατανόηση, των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου», όπως λέγει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;

Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν΄ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ΄ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμος, η δε σαρξ ασθενής». Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ΄ έναν ακόμα ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε και ο ίδιος ο Χριστός: «Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».

http://www.imsamou.gr/articles.php?id=37

....

panagiotisspy έγραψε:

paulina έγραψε:Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ΄ άπειρο, μες στ΄ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάς. Ν΄ αγαπάς και να πονάς. Να πονάς γι΄ αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύκτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζεις τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ΄ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδία προς τον Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει τ΄ αγγελούδι της; Όλ΄ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στον Θεό μου, στον Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι πρέπει ν΄ αγαπήσομε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με τη χάρη του Θεού.

Εμείς, όμως, έχομε φλόγα για τον Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγαρεία και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω και προσευχή και κανόνα...»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.

Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λέεις, «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λ.π., αλλά μπορείς να λέεις, «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δεν ζούσα κοντά στον Θεό...». Και στη δική μου ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουν δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού· τόσα πολλά χρόνια!...

Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ στο βιβλίο του «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν»:
«Πάσα γαρ εργασία σωματική τε και πνευματική, μη έχουσα πόνον ή κόπον, ουδέποτε καρποφορεί τω ταύτην μετερχομένω, ότι βιαστή εστίν η Βασιλεία των ουρανών και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, βίαν ειπών την του σώματος εν πάσιν έπιπονον άσκησιν».

Όταν αγαπάς τον Χριστόν, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ΄ αυτός ο κόπος δεν γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγαρεία, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για τον Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ΄ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ΄ αρέσει:
«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».

Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού.

Ο έρωτας θέλει προσπάθεια; Με την κατανόηση, των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου», όπως λέγει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;

Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν΄ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ΄ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμος, η δε σαρξ ασθενής». Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ΄ έναν ακόμα ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε και ο ίδιος ο Χριστός: «Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».

http://www.imsamou.gr/articles.php?id=37

....

Τις πρεσβείες σου Γέροντα Πορφύριε ας έχουμε....

Γέροντας Προφύριος - Κοιμάται εν Κυρίω ( 2 Δεκεμβρίου 1991)


Ο αγαθός Θεός, ο το θέλημα των φοβουμένων Αυτόν ποιών, εξεπλήρωσε και αυτή την επιθυμία του Γέροντος Πορφυρίου. Τον αξίωσε να έχει ένα οσιακό τέλος, μέσα σε
ακρότατη ταπείνωση και αφάνεια, περιστοιχιζόμενος μόνο από τους εν Αγίω Όρει υποτακτικούς του και προσευχόμενος μαζί τους. Εξομολογήθηκε και πάλιν την τελευταίαν
νύχτα της επίγειας ζωής του και προσηύχετο νοερά, ενώ οι υποτακτικοί του διάβαζαν δίπλα του, σύμφωνα με τις οδηγίες του, τον πεντηκοστόν και άλλους ψαλμούς, και την
Ακολουθία εις ψυχορραγούντα, και ενώ έλεγαν την μονολόγιστη ευχή, το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον μέ», μέχρις ότου συμπληρωθεί ο κανόνας του μεγαλόσχημου μοναχού.

Οι υποτακτικοί του με πολλή αγάπη του παρείχαν τη λίγη του σώματος και πολλή του πνεύματος ανάπαυση που χρειαζόταν και μπόρεσαν ν ἀκούσουν τα όσια χείλη του να
ψιθυρίζουν τις τελευταίες λέξεις, που βγήκαν από το τίμιο στόμα του και οι οποίες ήσαν οι ίδιες οι λέξεις της αρχιερατικής προσευχής του Χριστού•«ἴνα ὦσιν ἐν».

Προηγουμένως τον άκουσαν να επαναλαμβάνει μια μόνο λέξη• μια λέξη, που βρίσκεται στο τέλος της Καινής Διαθήκης, στο τέλος της Ιεράς Αποκαλύψεως του Αγίου Ιωάννου
του Θεολόγου, εκπεφρασμένη στη σύγχρονη λαλιά• «Έλα». («Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού»).

Και ο Κύριος, ο γλυκύτατος Ιησούς, ήλθε. Η οσία ψυχή του Γέροντος Πορφυρίου αποχωρίστηκε από το σώμα του στις 4.31 το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 και πορεύθηκε
στον ουρανό.

Το τίμιο σκήνωμά του, περιβεβλημένο κατά τα μοναχικά θέσμια, εναπετέθη στο Κυριακό των Καυσοκαλυβίων, όπου οι εκεί πατέρες σ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας ανέγνωσαν
κατά την παράδοση όλα τα Ευαγγέλια, και σ’ όλη τη διάρκεια της νύκτας έκαναν ολονύκτια αγρυπνία. Όλα έγιναν σύμφωνα με τις λεπτομερείς προφορικές οδηγίες του Γέροντος,
οι οποίες είχαν καταγραφεί προς αποφυγήν οποιουδήποτε λάθους.

Χαράματα της 3ης Δεκεμβρίου 1991 η γη κάλυψε το τίμιο σώμα του οσίου Γέροντος με την παρουσία μόνο των λίγων πατέρων της ιεράς σκήτης των Καυσοκαλυβίων.
Τότε μόνο, σύμφωνα και πάλι με την επιθυμία του, ανακοινώθηκε η κοίμησή του. Ήταν η ώρα που ο ουρανός ρόδιζε στην ανατολή από την ανταύγεια της ημέρας που ερχόταν,
σύμβολο, για μερικές ψυχές, της από το θάνατο στο φως και τη ζωή μεταβάσεως του μακαριστού Γέροντος». Τότε μόνον, σύμφωνα και πάλι με την επιθυμία του, ανακοινώθηκε
η κοίμησή του.

Πριν από χρόνια ακόμα ο Γέροντας είχε μιλήσει για τον τάφο του και για το χώμα που θα τον σκέπαζε: «Αυτό που θα μας σκεπάσουν θα είναι κοπριά από βάγια και κυπαρίσσια.
Από φύλλα βαγιών και κυπαρισσιών. Το κατάλαβες; Έχουνε σαπίσει και έχουν γίνει κοπριά. Μ αυτή την κοπριά θα με σκεπάσουνε από πάνω. Κοπριά από βάγια και από
κυπαρίσσια. Εκεί που πάνε τα αηδόνια και ψάλλουνε. Κι έχει όλο τέτοια βάγια, που τα κόβουνε και τα κάνουνε λάδι».

Δεν ήθελε τάφο με στολίδια και μάρμαρα. Ήθελε να είναι ο τάφος του απλός και ταπεινός, όπως ήταν και ο ίδιος σ’ όλη τη ζωή του απλός και ταπεινός.
Η μεγάλη ταπεινοφροσύνη όμως του Γέροντα φάνηκε και από την εντολή του να μη γνωστοποιήσουν την κοίμησή του, πριν από την ταφή του, ούτε στους Αγιορείτες μοναχούς
ακόμα.

Ο όσιος Γέροντας, λοιπόν, έκλεισε για πάντα τα μάτια του σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, για να τα ανοίξει χαρούμενος εν «πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίω, καί μυριάσιν
ἀγγέλων, πανηγύρει καί ἐκκλησία πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων, καί κριτή Θεῶ πάντων, καί πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων..». (Εβρ. 12,22-23).

ΟΙ ΜΕΤΑΝΟΙΕΣ ΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ
Μέ τήν μετάνοιες, δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, ἔρχεται μεγάλη εἰρήνη καί χαρά στήν ψυχή καθώς καί ὑγεία στό σῶμα. Διηγεῖται πνευματικό παιδί τοῦ Γέροντα: «Μία νέα ψηλή πήγαινε κάθε τόσο στό Γέροντα, νά τόν συμβουλευθεῖ...Ὅπως μᾶς ἔλεγε τῆς ἄρεσε ἡ γυμναστική ἄσκηση, πράγμα πού τήν ξεκούραζε, μετά ἀπό τό φόρτο τῶν μαθημάτων. Ὁ Γέροντας Πορφύριος...
τῆς ὑπέδειξε ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καλύτερη ἄσκηση ἀπό τίς μετάνοιες τῶν χριστιανῶν, ὅταν μετά πού κάνουμε τό σταυρό μας γονατίζουμε κι ἀφοῦ ἀγγίσουμε μέ τό πρόσωπο τή γῆ, σηκωθοῦμε ὄρθιοι καί τό ἐπαναλάβουμε αὐτό καί πάλιν καί πάλιν, ἐνῶ ἐσωτερικά ἡ ψυχή ἀναστενάζει πρός τόν Θεό, προφέροντας τά λόγια τοῦ τελώνη, «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἐπίσης λέγουμε κι ὅποια ἄλλη αὐτομεμψία θά μᾶς φώτιζε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Ἔτσι, τῆς ἔλεγε ὁ Γέροντας, θά μποροῦσε νά ἀντικαταστήσει ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ χρόνου, πού σπαταλοῦσε στίς γυμναστικές ἀσκήσεις, μέ τίς μετάνοιες. Μετά ἀπό τίς μετάνοιες ἔρχεται μεγάλη χαρά, ἀνακούφιση πολλή καί εἰρήνη στήν ψυχή, στό δέ σῶμα δέν παραμένει οὔτε τό τελευταῖο μέλος του νά μήν τεθεῖ σέ λειτουργία καί ἄσκηση. Ὁ Χριστός γιά νά τονίσει τή σημασία τῶν μετανοιῶν, ὁ ἴδιος, ὅπως διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής, ὅταν βρισκόταν μέσα στόν κῆπο τῆς Γεσθημανή, ἀποτραβήχτηκε ἀπό κοντά τους ὅσο νά ρίξει ἕνας μία πέτρα κι ἐκεῖ ἄρχισε νά κάνει μετάνοιες, πίπτοντας ἐπί τοῦ ἐδάφους κατ' ἐπανάληψη. Οἱ μετάνοιες κάνουν καί στό σῶμα τό ἀντίστοιχο φυσικό καλό, ὅπως καί στήν ψυχή. Γι' αὐτό οἱ ἀσκητές δέν παθαίνουν εὔκολα ἐμφράγματα, καρδιακά νοσήματα, ἐγκεφαλικά, γιατί οἱ ἀρτηρίες τους, τά διάφορα ἀγγεῖα διά τῶν μετανοιῶν,συντηροῦνται ἄριστα, τά λίπη διαλύονται, ἡ ψυχή κι αὐτή ἡρεμεῖ κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, μετά ἀπό τίς ἀσκήσεις αὐτές, μποροῦμε νά ποῦμε, δέν διαφέρει ἀπό ἕνα αὐτόκίνητο, πού πέρασε ἀπό τό συνεργεῖο, κι ἔκανε ἕνα καλό σέρβις. Οἱ μετάνοιες δέν εἶναι ἀνθρώπινη, ἀλλά θεία ἀποκάλυψη, κι εἶναι δυστυχής ὅποιος ἄνθρωπος δέν ἔχει ἀνακαλύψει τό μυστήριο πού τίς περικλείει. Οἱ δέ πολυπράγμονες, ὅταν τή νύκτα πρίν κοιμηθοῦν, κάνουν τίς καθιερωμένες μετάνοιες, κι ἀπό τίς καθημερινές σκέψεις θά ξεφύγουν καί θά εἰρηνεύσουν, γιά νά ἔρθει γρήγορα κι ὁ ὕπνος»[1]. (Στό βιβλίο Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἔκδ. Ἀπ. Βαρνάβας. Ἀθήνα σελ. 14).

Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ ἀληθινά θεραπευμένου καί σοφοῦ Γέροντα
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://Hristospanagia3.blogspot.com
Ἀπόσπασμα ἀπό τή μελέτη: Ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Ἁγιορείτου.


--------------------------------------------------------------------------------

[1] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Ἀνθολόγιο συμβουλῶν, Α' ἔκδοση, 2002, σελ. 255-6.

ΠΩΣ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ. ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.de/201 ... _2760.html

Ανθρωπολογία Γέροντος Πορφυρίου

Ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη πρός τό Θεό

Ἀγαθή προαίρεση, ταπείνωση καί ἀγάπη γιά νά ἐγκύψει ὁ Κύριος μέσα στόν ἄνθρωπο.

Τόν Χριστόν δέν Τόν γνωρίζομε ἐμεῖς ἀλλά Ἐκεῖνος, μᾶς γνωρίζεται καί μᾶς ἀποκαλύπτεται. Αὐτό συμβαίνει ὅταν ὑπάρξουν μέσα μας οἱ προϋποθέσεις. Ὁ Γέροντας Πορφύριος τόνιζε ὅτι ἡ ἀγαθή προαίρεση, ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη εἶναι τά ἀπαραίτητα γιά νά ἐγκύψει ὁ Χριστός στήν ψυχή μας. Ἔλεγε:

«Ἡ ἀγάπη ἀρκεῖ, γιά νά μᾶς φέρει στήν κατάλληλη «φόρμα» γιά προσευχή. Μόνος Του θά ἔλθει ὁ Χριστός καί θά ἐγκύψει στήν ψυχή μας, ἀρκεῖ νά βρεῖ ὁρισμένα πραγματάκια πού νά Τόν εὐχαριστοῦν· ἀγαθή προαίρεση, ταπείνωση καί ἀγάπη. Χωρίς αὐτά δέν μποροῦμε νά ποῦμε τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»...Γιά νά ἔλθει ὁ Χριστός μέσα μας, ὅταν Τόν ἐπικαλούμασθε μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», πρέπει ἡ καρδιά νά εἶναι καθαρή, νά μήν ἔχει κανένα ἐμπόδιο, νά εἶναι ἐλεύθερη ἀπό μίσος, ἀπό ἐγωισμό, ἀπό κακία» (1).

Ἀγάπη ἀνιδιοτελής πρός τόν Θεό.
Ὁ Γέροντας ἔλεγε ὅτι πρέπει ν΄ ἀγαπᾶμε τόν Χριστό μόνον γι' Αὐτόν καί ὄχι γιά τά δῶρα Του, ὄχι γιά τόν ἑαυτό μας. Ἄν λέμε «ἄς κάνω προσευχή γιά νά νιώσω ὡραῖα» τότε πάλι δουλεύουμε στόν ἑαυτό μας καί στόν ἐγωισμό μας. Γιαυτό τόνιζε ὁ Γέροντας: «Ν' ἀγαπᾶμε τόν Χριστό καί μόνη ἐλπίδα καί φροντίδα μας νά εἶναι Αὐτός. Ν' ἀγαπᾶμε τόν Χριστό μόνο γι' Αὐτόν. Ποτέ γιά μᾶς. Ἄς μᾶς βάλει ὅπου θέλει. Ἄς μᾶς δώσει ὅ,τι θέλει. Νά μήν Τόν ἀγαπᾶμε γιά τά δῶρα Του. Εἶναι ἐγωισμός νά λέμε: «Θά μέ βάλει ὁ Χριστός σέ μία ὡραία μονή, πού ἔχει φτιάξει. Τήν ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Χριστός, τό λέει τό Εὐαγγέλιο: «Ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Πατρός μου μοναί πολλαί εἰσίν...ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ καί ὑμεῖς ἦτε» (Ἰωάν. 14, 2-3). Τό σωστό εἶναι νά λέμε: «Χριστέ μου, ὅ,τι θέλει ἡ ἀγάπη Σου· ἀρκεῖ νά ζῶ στήν ἀγάπη Σου» (2).

Ἀνιδιοτέλεια καί τήρηση τῶν ἐντολῶν.
Ὄνειρο τοῦ Γέροντα ἦταν νά γίνει ἕνα «ἀηδονάκι τοῦ Θεοῦ». Ἕνα ἀηδονάκι πού θά τραγουδάει μόνο γιά Ἐκεῖνον. Ἕνα ἀηδονάκι πού δέν θά νοιάζεται καθόλου γιά τόν ἑαυτό του, ἄν τό ἀκοῦνε, ἄν τό γνωρίζουν...Ἀνιδιοτέλεια στήν ἀγάπη γιά τόν Θεό. Μυστική, ἀνιδιοτελής ἀγάπη...Ἔξοδος ἀπό τήν φιλαυτία, τήν κενοδοξία, τήν ὑπερηφάνεια, τήν ἐκζήτηση τοῦ ἑαυτοῦ, τό ἐγωιστικό κλείσιμο...Χρειάζεται ὅμως μία πνευματική πορεία γιά νά φθάσουμε στόν Θεό γιά νά Τόν ἀγαπήσουμε ἀνιδιοτελῶς. Νά ἡ πορεία, πού πρέπει νά κάνουμε, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Γέροντας: 1ον)Γιά νά ἔλθει ὁ Χριστός στήν καρδιά πρέπει νά Τόν ἀγαπήσομε.2ον) Γιά νά Τόν ἀγαπήσομε πρέπει πρῶτα Ἐκεῖνος νά μᾶς ἀγαπήσει. 3ον)Γιά νά μᾶς ἀγαπήσει πρέπει νά Τοῦ τό ζητήσουμε καί νά εἴμαστε ἄξιοι. 4ον)Γιά νά γίνουμε ἄξιοι πρέπει νά κάνουμε προετοιμασία. Προετοιμασία εἶναι ἡ ἀνιδιοτέλεια καί ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ἔλεγε: «Ὁ νοῦς εἶναι πού σκέπτεται. Ἡ καρδιά δέν σκέπτεται. Τό νοῦ νά ἔχετε στόν Θεό καί ἡ καρδιά σκιρτάει ἀπό χαρά αὐθόρμητα. Κατανύσσεται. Γιά νά ἔλθει ὁ Χριστός στήν καρδιά, πρέπει νά Τόν ἀγαπήσετε. Γιά νά Τόν ἀγαπήσετε, πρέπει νά σᾶς ἀγαπήσει πρῶτα Ἐκεῖνος. Πρέπει πρῶτα ὁ Θεός νά σᾶς γνωρίσει καί μετά ἐσεῖς. Θά ἐγκύψει καί Αὐτός, ἄν ἐσεῖς πρῶτα Τοῦ τό ζητήσετε. Γιά νά σᾶς ἀγαπήσει, πρέπει νά εἶστε ἄξιοι. Γιά νά εἶστε ἄξιοι, πρέπει νά κάνετε προετοιμασία.Πρῶτα ἀπ' ὅλα μακριά ἡ ἰδιοτέλεια. Ἡ προσευχή πρέπει νά εἶναι ἀνιδιοτελής. Ὅλα νά γίνονται μυστικά, ἀνιδιοτελῶς. Δηλαδή νά μή σκέπτεσθε πώς, ἄν συγκεντρωθεῖτε μέ τό νοῦ, ἡ χάρις θά ἔλθει καί στήν καρδιά καί θά ἔχετε καί σκίρτημα. Νά μήν προσεύχεσθε μ' αὐτόν τόν ὑπολογισμό ἀλλά μέ ἁπλότητα καί ταπείνωση. Ν' ἀποβλέπετε πάντοτε στή δόξα τοῦ Θεοῦ. Τί σᾶς εἶπα γιά τ' ἀηδόνι; Ἐκεῖνο ψάλλει, χωρίς νά τό βλέπει κανείς. Ἔτσι νά εἶστε, ἀνιδιοτελεῖς. Νά δίδεσθε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ μυστικά. Προσέχετε ὅμως! Ὅπως εἴπαμε, «μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Νά μήν παίρνει εἴδηση ὁ κακός ἑαυτός. Νά ζεῖτε τόν Παράδεισο καί νά μήν τό γνωρίζει ὁ κακός ἑαυτός σας καί τό φθονήσει. Μήν ξεχνᾶτε ὅτι ὑπάρχει κι ὁ φθόνος τοῦ ἀντιθέτου. Προετοιμασία εἶναι ἀκόμη νά μάθετε νά τηρεῖτε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Νά διώχνετε τά πάθη, κατάκριση, θυμό κ.λ.π. μ' ἕναν τρόπο μαλακό. Δηλαδή νά μή χτυπᾶτε ἀπευθείας τό κακό, ἀλλά περιφρονώντας τό πάθος νά στρέφεσθε μέ ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ν' ἀσχολεῖσθε μέ τούς ὕμνους, τά τροπάρια τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων καί τούς ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Νά μελετᾶτε τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Μ' αὐτό τόν τρόπο ἡ ψυχή σας θ' ἁπαλύνεται, θ' ἁγιάζεται, θά θεοῦται, θά εἶναι ἕτοιμη ν' ἀκούσει τοῦ Θεοῦ τά μηνύματα» (3).

Ταπείνωση καί ἀνιδιοτέλεια.
Γιά νά μᾶς ἀγαπήσει ὁ Χριστός, δίδασκε ὁ Γέροντας, πρέπει νά ἔχουμε ταπείνωση καί ἀνιδιοτέλεια. Τότε μᾶς φανερώνεται. Ἔλεγε : «Τόν Χριστό δέν θά μπορέσουμε νά Τόν γνωρίσομε, ἀν Ἐκεῖνος δέν μᾶς γνωρίσει. Δέν μπορῶ νά τά ἐξηγήσω ἀκριβῶς αὐτά, εἶναι μυστήρια. Ἀκοῦστε τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «Νῦν δέ γνόντες Θεόν, μᾶλλον δέ γνωσθέντες ὑπό Θεοῦ» (Γαλ. 4, 9). Οὔτε μποροῦμε νά Τόν ἀγαπήσομε, ἄν ὁ ἴδιος δέν μᾶς ἀγαπήσει. Ὁ Χριστός δέν θά μᾶς ἀγαπήσει, ἅμα ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἄξιοι νά μᾶς ἀγαπήσει. Γιά νά μᾶς ἀγαπήσει, πρέπει νά βρεῖ μέσα μας κάτι τό ἰδιαίτερο. Θέλεις, ζητάεις, προσπαθεῖς, παρακαλεῖς, δέν παίρνεις ὅμως τίποτα. Ἑτοιμάζεσαι ν' ἀποκτήσεις ἐκεῖνα πού θέλει ὁ Χριστός, γιά νά ἔλθει μέσα σου ἡ θεία χάρις, ἀλλά δέν μπορεῖ νά μπεῖ, ὅταν δέν ὑπάρχει ἐκεῖνο πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ ταπείνωση. Ἄν δέν ὑπάρχει ταπείνωση, δέν μποροῦμε ν' ἀγαπήσομε τόν Χριστό. Ταπείνωση καί ἀνιδιοτέλεια στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. «Μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου» (Ματθ. 6, 3).
Κανείς νά μή σᾶς βλέπει, κανείς νά μήν καταλαβαίνει τίς κινήσεις τῆς λατρείας σας πρός τό θεῖον. Ὅλ' αὐτά κρυφά, μυστικά, σάν τούς ἀσκητές. Θυμᾶστε πού σᾶς ἔχω πεῖ γιά τ' ἀηδονάκι; Μές στό δάσος κελαηδάει. Στή σιγή. Νά πεῖς πώς κάποιος τ' ἀκούει, πώς κάποιος τό ἐπαινεῖ; Κανείς. Πόσο ὡραῖο κελάηδημα μές στήν ἐρημιά! Ἔχετε δεῖ πῶς φουσκώνει ὁ λάρυγγάς του; Ἔτσι γίνεται καί μ' αὐτόν πού ἐρωτεύεται τόν Χριστό. Ἅμα ἀγαπάει, «φουσκώνει ὁ λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει ἡ γλώσσα». Πιάνει μιά σπηλιά, ἕνα λαγκάδι καί ζεῖ τόν Θεό μυστικά, «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (Ρωμ. 17, 28). Σημεῖον ὅτι ζεῖ τόν Θεό, «ἐν ὧ τά πάντα ζῇ καί κινεῖται» (Α΄ ἀντίφωνον ἀναβαθμῶν Ὄρθρου Κυριακῆς γ' ἤχου)· διότι «ἐν αὐτῷ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν» (Πραξ. 17, 28). Ἔ, ὅταν φθάσεις σέ μία τέτοια ταπείνωση κι ἐξαναγκάσεις τήν χάρι τοῦ Θεοῦ νά κατοικήσει μέσα σου, τότε τά κέρδισες ὅλα. Ὅταν ἔχεις τήν ταπείνωση, ὅταν γίνεις αἰχμάλωτος τοῦ Θεοῦ, αἰχμάλωτος μέ τήν καλή ἔννοια, δηλαδή δοχεῖο τῆς θείας χάριτος, τότε μπορεῖς νά πεῖς μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (4).

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://Hristospanagia3.blogspot.com
Ἀπόσπασμα ἀπό τή μελέτη: Ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Ἁγιορείτου

(1) Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 249.
(2) Ὅ. π. σελ. 216.
(3) Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 263-265.
(4) Ὅ. π. σελ. 238-239.

Ο γέροντας Πορφύριος μας προτρέπει: Όποιος κι αν είσαι τρέχα… (κοντά στον ανίκητον φίλον σου Χριστόν)

Παναγιώτης Σωτήρχος

Μια ανάμνηση, ένα μνημόσυνο, μια διδασκαλία. Ο λόγος για τον περίφημον Γέροντα Πορφύριον τον Καυσοκαλυβίτην, που δέχονταν τους επισκέπτες του μέσα την κάσα ενός παλιού λεωφορείου, χωρίς ρόδες, και το είχε μετατρέψει σε Κελλί και μέσα εκεί ζούσε χειμώνα-καλοκαίρι. Εκεί τον πρωτογνώρισα και είχα κάποιες σημαντικές συνομιλίες μαζί του. Μιλούσε πάντα για τον Χριστόν, σαν να μιλούσε για τον αέρα, που αναπνέουμε για να ζήσουμε. Ο Χριστός ήταν η πρώτη και ολοκληρωτική αγάπη του και αυτή η αγάπη του τον ανέδειξε Άγιον αληθινόν, με πλήθος χαρίσματα και δυνάμεις διορατικές, προορατικές, θαυματουργικές και άλλες και όταν ακόμα βρισκόταν στη γη και ζούσε ανάμεσά μας.

Κάθε του λόγος ήταν και μια πολυσήμαντη διδασκαλία. Θυμούμαι όταν τον ερώτησα περί προσευχής, όταν τη δεκαετία του 1980 ετοίμαζα το «Ορθόδοξο Προσευχητάριον» και ζήτησα την γνώμη του, ήξερε όμως ότι γνώριζα και μιλούσα με τον Γέροντα Σίμωνα, μεγάλον αθλητήν της προσευχής, μου είπε:

- Υπάρχει άνθρωπος, που όταν υψώνη τα χέρια του σε προσευχή σκεπάζει όλη την Αθήνα με τα χέρια του. Κι αυτός δεν είναι πολύ μακριά.

Εννοούσε τον Γέροντα Σίμωνα, που ήταν Ηγούμενος στην Μονή Του Αγίου Παντελεήμονος στον Υμηττό. Ήθελε να μου πη, με έμμεσον τρόπον, όπως συνήθιζε, ότι όλα όσα γίνονται με αγάπη φθάνουν στον θρίαμβο. Γιατί δεν πρέπει να προσευχόμαστε μόνον για τον εαυτόν μας, αλλά για όλον τον κόσμον. Ο θρίαμβος της αγάπης είναι η συνάντηση με τον Χριστόν, αφού ο Χριστός είναι ο τελικός σκοπός και ο προορισμός μας σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό και μιλούσε συνεχώς για τον Χριστόν, που είναι η αγάπη, η συμπόνια και η αιώνια ζωή. Η απερίγραπτη αγάπη του Χριστού για όλους μας είναι η μόνη δύναμη, που θα μας σώση, όταν τον επικαλούμεθα ολοψύχως. Και αυτήν την ανάμνηση θέλω να καταθέσω εδώ, σαν ελάχιστον μνημόσυνον και σαν διδασκαλία, στον μεγάλον δάσκαλόν μας, που ό,τι κι αν έλεγε υπήρχε πάντα ο Χριστός και η αγάπη, τα οποία ποτέ δεν ξεχωρίζουν. Χωρίς αγάπη, έλεγε, δεν υπάρχει Χριστός, όπως και χωρίς Χριστόν δεν υπάρχει αληθινή αγάπη.

Σε μια τέτοια σύναξη με πιστούς, που τον επισκέπτονταν καθημερινά, έλεγε:

- «Τον Χριστόν να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Γιατί είναι φίλος μας.

Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέγει: «Υμείς φίλοι μου εστέ…». Σαν φίλο να τον ατενίζουμε και να τον πλησιάζουμε. Πέφτουμε; Αμαρτάνουμε; Με οικειότητα, αγάπη και εμπιστοσύνη να τρέχουμε κοντά του, όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει, αλλά με θάρρος, που θα μας το δίνη η αίσθηση του φίλου. Να του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζη από τον Χριστόν η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε πως μας αγαπάει και τον αγαπούμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι από Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη του και όπως και να φερθούμε, ξέρουμε ότι μας αγαπάει».

Αυτή ήταν η διδασκαλία και προτροπή του σοφού Γέροντα σε όλους μας. Όλοι να τρέχουμε κοντά στον Χριστόν, όσον αμαρτωλοί κι αν είμαστε. Να τρέχουμε κοντά του, όπως θα τρέχαμε κοντά στον καλύτερόν μας φίλον, που μας ακούει, χωρίς να μας παρεξηγήση, που θα μας συμβουλεύψη και προπαντός θα μας βοηθήση αληθινά για να λύσουμε το πρόβλημα, που μας απασχολεί. Και η αμαρτία δεν είναι ένα απλό πρόβλημα, αλλά ένας άμεσος κίνδυνος, που μας απειλεί με τον πνευματικόν θάνατον, όσον και αν πολλοί δεν το καταλαβαίνουν και συνεχίζουν να αμαρτάνουν.

Να, γιατί ο θεοφώτιστος Γέροντας μάς συμβουλεύει να τρέχουμε κοντά στον Χριστόν, όχι με τον φόβο ότι θα μας τιμωρήση, αφού όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί, αλλά με το θάρρος, που μας δίνει «η αίσθηση του φίλου», όπως έλεγε ο ταπεινός Γέροντας, για να μας γλυτώση από τον πνευματικόν, τον αιώνιον θάνατον, τον «αθάνατον θάνατον», όπως τον ονομάζουν οι Άγιοι Πατέρες.

Τρέχα, λοιπόν, όποιος κι αν είσαι, τρέχα κοντά στον Χριστόν με μια προσευχή, για να σου δώση το «μέγα έλεος» της μετανοίας, διότι μόνον ο Χριστός μπορεί και θέλει να μας σώση, αρκεί να το ζητήσουμε ειλικρινά και ολόψυχα, όπως έγινε με τον ληστή, που σταυρώθηκε μαζί του. «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Ο Χριστός μπορεί και θέλει να μας σώση. Αρκεί να το ζητήσουμε ολόκαρδα. Γιατί είμαστε πάντοτε ελεύθερα πλάσματα κι εμείς αποφασίζουμε…

Καθώς γράφω τούτες τις γραμμές για τον αλησμόνητον Γέροντα Πορφύριον, θυμάμαι μιαν άλλην διδασκαλία του για την απόλυτη υπακοή, που πρέπει να έχει ο πιστός στο θείον θέλημα. Έλεγε:

- Εμένα ο Θεός και στην Κόλαση να με στείλη, θα τρέξω ευχαρίστως, γιατί μόνον Εκείνος γνωρίζει πού είναι το καλό μου.

Η υπακοή στον Θεόν είναι το υπόβαθρον και το στήριγμα της αγάπης. Γιατί όπως προαναφέρθηκε, ο Χριστός μπορεί και θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4). Την ίδιαν αλήθειαν, που είπε ο Γέροντας Πορφύριος, την διετύπωσε και ο μεγάλος ορθόδοξος Ρώσος συγγραφέας Φ. Ντοστογιέφσκυ, λέγοντας ότι:

- Εάν έβαζαν από την μία μεριά την αλήθεια του κόσμου τούτου και από την άλλην την αλήθεια του Χριστού, εγώ θα πήγαινα με τον Χριστόν, διότι ο Χριστός είναι η μόνη αλήθεια και ο κόσμος είναι το ψέμα της ματαιότητος.

Και αυτό το ξέρουν καλά όσοι πιστεύουν και αγαπούν τον Χριστόν.

Σύντομη η αναφορά μας στον όσιον Γέροντα Πορφύριον τον Καυσοκαλυβίτην, ως μνημόσυνον ευγνωμοσύνης, και κλείνουμε τις λίγες αυτές γραμμές, με την προτροπήν του:

- Όποιος κι αν είσαι τρέχα στον Χριστόν!





Περιοδικό «Θεοδρομία»
Ιανουάριος – Μάρτιος 2011


http://www.xristianos.net/?p=3813