Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης:

«Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω. 1:14). Αυτό είναι πράγματι θαύμα θαυμάτων!

Αποκαλύπτει το άπειρο έλεος, την σοφία και παντοδυναμία του Κυρίου προς τα κτίσματα Του· διότι Αυτός ο Ίδιος, ο Κύριος όλων των δημιουργημάτων, ο άπειρος και απεριόριστος, δέχθηκε και ευδόκησε να γίνει άνθρωπος για την σωτηρία μας και «ο Λόγος – δι’ ου έγιναν τα πάντα – σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» και έζησε με τους ανθρώπους και έγινε όμοιος με αυτούς κατά πάντα εκτός από την αμαρτία.

Συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, μας γέμισε ευεργεσίες, έκανε αναρίθμητα θαύματα, έπαθε (ω του θαύματος!) πέθανε (ω του φοβερού θαύματος!) και αναστήθηκε, ανασταίνοντας και εμάς, οι οποίοι πεθάναμε εν τω Αδάμ!

Σε δοξάζω πανεύσπλαχνε, άγιε, παντοδύναμε, πάνσοφε Κύριε! Δείξε, Κύριε, σε μένα τη θαυμάσιά Σου δύναμη και με τρόπους που εσύ γνωρίζεις σώσε με, τον ανάξιο δούλο Σου, παραβλέποντας τις παραβάσεις μου, εκούσιες και ακούσιες, όσες εν γνώσει ή από άγνοια διέπραξα· οδηγώντας με πάντοτε στην οδό Σου και ενισχύοντάς με σ’ αυτή την οδό με την Χάρη Σου και δι’ εμού και τους άλλους, για τους οποίους με έταξες φως, ποιμένα, διδάσκαλο και ιερέα.

Ο Κύριος πριν την ενσάρκωσή Του, επέτρεψε να δοκιμάσει το ανθρώπινο γένος όλη την πικρία της αμαρτίας και όλη την αδυναμία του να την εκριζώσει μόνο του· και όταν οι πάντες επιθυμούσαν ένα Λυτρωτή, φανερώθηκε ο Ίδιος ο πάνσοφος, παντοδύναμος Ιατρός και βοηθός. Όταν οι άνθρωποι πεινούσαν και διψούσαν την δικαιοσύνη, τότε ήρθε η αιώνια δικαιοσύνη.

Από ποιες βαθιές πληγές, από ποιες θανάσιμες πληγές, από ποια δηλητηριώδη πνοή της αμαρτίας ήρθε να μας σώσει ο Ουράνιος Ιατρός, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός; Ποιος μπορεί να το κατανοήσει αυτό; Κανείς. Μόνο εν μέρει, από την δική μας πείρα, μερικοί από εμάς κατανοούν τα βάθη της αβύσσου, στην οποία πέσαμε δια της αμαρτίας, όλη την αδυναμία μας για την διάπραξη του αγαθού και όλη την δύναμη και την άβυσσο του κακού ή της αμαρτίας η οποία εμφωλεύει στις καρδιές μας.

Αλλά και η κατανόηση του βάθους της πτώσης μας γίνεται με τη χάρη του Θεού, η οποία φωτίζει τις σκοτισμένες καρδιές μας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό με τη φυσική του ικανότητα και γι’ αυτό δεν μπορεί να αισθανθεί την ανάγκη της διόρθωσης και να έχει δύναμη για μια τέτοια διόρθωση και ανακαίνιση.

Ο Χριστός ήρθε στην γη για να μας υψώσει στους ουρανούς. Θέλουμε να πραγματοποιηθεί ο σκοπός για τον οποίο ο Σωτήρας ήρθε στην γη; Σκεπτόμαστε τα επουράνια; Επιθυμούμε σφοδρά την Βασιλεία των Ουρανών; Ας θέτουμε στον εαυτό μας αυτές τις ερωτήσεις συχνά.

Εκτιμούμε και κατανοούμε αρκούντως την διδασκαλία και το κήρυγμα του Σωτήρα μας, τα πάθη και τον θάνατό Του; Ή μήπως, άραγε, καταστρέφουμε το όλο οικοδόμημα το οποίο ανήγειρε ο Ίδιος ο Κύριος προσκολλώμενοι στα γήινα και όχι στα επουράνια;

Από το βιβλίο: Αγίου Ιωάννου πρωθιέρεως της Κρονστάνδης, Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 20.

Πηγή: Κοινωνία ορθοδοξίας

[toula]

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης: Δεν είμαι τίποτε χωρίς τον Κύριο. Χωρίς Αυτόν δεν έχω ούτε μία αληθινή σκέψη, ούτε ένα καλό αίσθημα και δεν μπορώ να κάνω έργα αγαθά.

Χωρίς Αυτόν δεν μπορώ να απομακρύνω από μέσα μου ούτε μία αμαρτωλή σκέψη, ούτε ένα αίσθημα εμπάθειας: κακίας, φθόνου, πορνείας, εγωισμού κλπ. Ο Κύριος είναι Αυτός που συμπληρώνει κάθε τι καλό το οποίο σκέπτομαι, αισθάνομαι και κάνω.

Ω, πόσο απεριόριστα ευρεία είναι η χάρις του Κυρίου που ενεργεί μέσα μου! Ο Κύριος είναι το παν για μένα. Όλα τα αγαθά τα οφείλω σε Αυτόν. Δική μου είναι μόνο η αμαρτωλότητα, δικές μου είναι μόνο οι ασθένειες και οι αδυναμίες.

Πόσο θα έπρεπε να αγαπούμε τον Κύριό μας, ο Οποίος ευδόκησε να μας καλέσει στην ύπαρξη από την ανυπαρξία, να μας τιμήσει με τη εικόνα και ομοίωσή Του, να μας εγκαθιδρύσει μέσα σε παράδεισο θελγήτρων, να υποτάξει σε εμάς όλη τη γη, και ο Οποίος – όταν δεν τηρήσαμε τις εντολές Του, αλλά παρασυρθήκαμε από το δέλεαρ του διαβόλου και προσβάλαμε απείρως τον Δημιουργό μας με την αχαριστία μας και ιδιοποιηθήκαμε όλες τις ιδιότητες του πειραστή (υπερηφάνεια, κακία, φθόνο, αχαριστία) και όλα τα μηχανήματα, τα οποία μας δίδαξε εμάς τους δεσμίους του – δεν μας απέρριψε για πάντα, αλλ’ ευδόκησε να μας λυτρώσει από την αμαρτία, από την κατάρα και τον θάνατο στον οποίον πέσαμε δια της αμαρτίας και εμφανίστηκε Αυτός ο Ίδιος στη γη, αφού έλαβε την φύση μας.

Αυτός ο Ίδιος έγινε ο Διδάσκαλός μας, ο Θεραπευτής μας, ο Θαυματουργός μας, ο Σωτήρας μας· Αυτός ο Ίδιος τιμωρήθηκε για μας και πέθανε για χάρη μας, για να μη χαθούμε αιώνια. Αναστήθηκε εκ νεκρών, για να αναστήσει και εμάς μετά τον θάνατό μας. Αναλήφθηκε στους ουρανούς για να ανεβούμε εκεί και εμείς, οι οποίοι τόσο βαθιά πέσαμε δια της αμαρτίας. Και τέλος έγινε για μας τα πάντα – τροφή, ποτό, φως, κάθαρση, αγιασμός, υγεία και η δύναμη που μας προστατεύει, μας σώζει, μας συντηρεί και μας ελεεί.

Η αγάπη του Θείου μας Σωτήρα Ιησού Χριστού, του Θεού Πατρός και του Αγίου Πνεύματος προς εμάς είναι τόσο μεγάλη, τόσο αμέτρητη, ώστε σε σύγκριση με αυτήν, κάθε ανθρώπινη απαρέσκεια, εχθρότητα και μίσος εναντίον μας είναι ασήμαντα και εξαφανίζονται εντελώς.

Εξαιτίας της απεριόριστης αυτής αγάπης του Θεού προς εμάς και του ασήμαντου της ανθρώπινης έχθρας, ο Σωτήρας μάς προτρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να ευλογούμε όσους μας καταριούνται, να ευεργετούμε όσους μας μισούν και να προσευχόμαστε για όσους μας περιφρονούν και μας καταδιώκουν. Βρισκόμαστε μέσα στην αγάπη του Θεού· μας ενδιαφέρει αν οι άνθρωποι δεν είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι απέναντί μας; Τι μπορούν να κάνουν εναντίον μας όταν τόσο μας αγάπησε ο Θεός;

Από το βιβλίο: Αγίου Ιωάννου πρωθιέρεως της Κρονστάνδης, Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 22.

Πηγή: Κοινωνία ορθοδοξίας

[toula]

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης:

Ποιο είναι το όνομα του Θεού μας; Αγάπη, έλεος, συμπάθεια, χάρις. Όταν προσεύχεσαι βλέπε με τα μάτια της καρδιάς σου να στέκουν εμπρός σου την Αγάπη και το Έλεος, βλέπε τον Εραστή των ανθρώπων, ο Οποίος σε ακούει.

Κύριε! Το όνομά Σου είναι Αγάπη· μη με απορρίψεις για την αστάθειά μου! Το όνομά Σου είναι Δύναμη· ενίσχυσέ με, διότι συχνά είμαι ασθενής και πέφτω! Το όνομά Σου είναι Φως· φώτισέ την ψυχή μου, που σκοτίζεται από επίγεια πάθη! Το όνομά Σου είναι Ειρήνη· ειρήνευσε την ταραγμένη μου ψυχή! Το όνομά Σου είναι Έλεος· μη πάψεις να με συγχωρείς!

Ο Κύριός σου είναι αγάπη: αγάπα Αυτόν και όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι τα εν Χριστώ τέκνα Του. Ο Κύριός σου είναι πυρ: μην αφήνεις την ψυχή σου να ψυχρανθεί, αλλά θέρμαινέ την με την πίστη και την αγάπη. Ο Κύριός σου είναι φως: μη περπατάς στο σκοτάδι και μη κάνεις κάτι με σκοτισμένο νου, χωρίς βαθιά σκέψη ή χωρίς πίστη. Ο Κύριός σου είναι Θεός της ευσπλαχνίας και της χάριτος: να είσαι και συ πηγή ευσπλαχνίας και χάριτος προς τον πλησίον σου. Αν είσαι τέτοιος, θα βρεις σωτηρία με αιώνια δόξα.

Λέγε με όλη την καρδιά σου μέσα σου: «Ο Κύριος είναι για μένα το παν· εγώ δεν είμαι τίποτε· είμαι αδύνατος και ασθενής». «Ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15:5) λέει ο Ίδιος ο Κύριος. Και θα μπορούσε να προσθέσει: «Εγώ είμαι το παν για σας». Να είσαι πεπεισμένος για αυτό κάθε στιγμή της ζωής σου, και κατάφευγε πάντοτε στον Κύριο, με την πεποίθηση ότι θα λάβεις από Αυτόν καθετί το απαραίτητο για τη σωτηρία σου, ακόμη και για την παρούσα ζωή.

Όταν κατά την προσευχή σου επικαλείσαι τον Τρισυπόστατο Θεό, θυμήσου ότι επικαλείσαι τον Άναρχο Πατέρα όλων των κτισμάτων, αγγέλων και ανθρώπων· ότι όλες οι ουράνιες Δυνάμεις εκστατικά σε παρακολουθούν και αγάλλονται, διότι βλέπουν ότι επικαλείσαι με πίστη, αγάπη και τον αρμόζοντα σεβασμό τον κοινό μας Πατέρα, τον Παντοδύναμο Δημιουργό και Κύριο, τον Οποίο αγαπούν απεριόριστα και λατρεύουν βαθύτατα.

Πώς πράγματι εκδηλώνεται η δύναμη και το κράτος Του; Όταν μετατρέπει έναν αμαρτωλό άνθρωπο σε άγιο και εκλεκτό δοχείο μετά την πτώση του· όταν αποκαθιστά και ανακαινίζει τον διεφθαρμένο· όταν ζωοποιεί τον άνθρωπο που ήταν νεκρός και στο σώμα και στην ψυχή και οδηγεί στην αιώνια ζωή εκείνον που είχε περιπέσει σε αιώνιο θάνατο.

Ω Αγία Τριάς ο Θεός μας! Εσύ που δημιούργησες τις ψυχές μας κατ’ εικόνα Σου, δώσε μας ειρήνη και ζωή εν Σοι! Ω Αγία Τριάς, η Τροφός και Ελπίδα μας! Κάνε μας ικανούς να θέτουμε την ελπίδα μας σε Σένα και μόνο και να βρίσκουμε τη ζωή και την ειρήνη σε Σένα και μόνο!

Μας φέρεις στην αγκαλιά Σου και μας τρέφεις δια των χειρών Σου όπως η πιο φιλόστοργη μητέρα! Ποτέ δεν μας ξεχνάς και ποτέ δεν θα μας λησμονήσεις, διότι Εσύ είπες: «Μήπως θα λησμονήσει μια γυναίκα το παιδί της;… Αλλά ακόμη και να το λησμονήσει η γυναίκα, εγώ δεν θα σε λησμονήσω» (Ησ. 49:15).

Από το βιβλίο: Αγίου Ιωάννου πρωθιέρεως της Κρονστάνδης, Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 18.

Πηγή: Κοινωνία ορθοδοξίας

[toula]

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος : Πρέπει να μη λεγόμαστε μόνον αλλά και να είμαστε χριστιανοί (Μαγν. IV, 1).

Από αυτά τίποτε δεν σας διαφεύγει, εάν έχετε απόλυτη στον Ιησού Χριστό πίστη και αγάπη, που είναι η αρχή και το τέλος της ζωής· αρχή η πίστη και τέλος η αγάπη. Τα δύο δε μαζί, όταν ενώνονται, είναι ο Θεός· ενώ όλα τα άλλα έχουν σαν συνέπεια την καλοκαγαθία. 2.

Κανένας δεν αμαρτάνει όταν έχει πίστη, ούτε όταν έχει αγάπη μισεί. «Το δέντρο γίνεται φανερό από τον καρπό του» έτσι αυτοί που βεβαιώνουν ότι ανήκουν στον Χριστό, θα φανούν από τα έργα τους. Γιατί τώρα δεν είναι ζήτημα διαβεβαιώσεως το έργο, αλλά εάν κανείς θα βρεθεί με δυνατή πίστη μέχρι το τέλος (Εφεσ. XIV).

Είναι καλύτερα να μη μιλάει κανείς και να είναι, παρά να μιλάει και να μην είναι. Είναι καλή η διδασκαλία, όταν αυτός που διδάσκει τα εφαρμόζει. Ένας λοιπόν είναι ο δάσκαλος, ο οποίος «είπε και έγινε», και εκείνα που έκανε χωρίς να μιλάει, είναι έργα αντάξια του Πατέρα του. 2. Αυτός που έχει πραγματικά λόγο του Ιησού, μπορεί να ακούει και την ησυχία του, για να είναι τέλειος, ώστε ανάλογα με αυτά που λέει να πράττει, και με όσα σιωπά να αναγνωρίζεται. 3.

Τίποτα δεν διαφεύγει την προσοχή του Κυρίου, αλλά και οι κρυφές μας σκέψεις είναι κοντά του. Ας κάνουμε λοιπόν τα πάντα, σαν να κατοικεί αυτός μέσα μας, για να γίνουμε οι ναοί του, και αυτός να είναι ο Θεός μας μέσα μας, πράγμα το οποίο και είναι και θα φανεί μπροστά μας, από αυτά που κάνουμε αγαπώντας αυτόν δίκαια (Εφεσ. XV).

Σας παραινώ ό,τι κάνετε να γίνεται με ομόνοια Θεού, να σέβεστε ο ένας τον άλλο και κανένας να μη βλέπει τον πλησίον του σαρκικά, αλλά να αγαπάτε ο ένας τον άλλο στο πνεύμα του Χριστού. Τίποτα να μην υπάρχει ανάμεσά σας που να σας διαιρεί (Μαγν. VI, 14-22).

Να είστε ένα σώμα με αδιαίρετη καρδιά (Φιλ. VI, 28).

Καλύτερα να πεθάνω γι’ Αυτόν παρά να εξουσιάσω όλα τα βασίλεια του κόσμου. Συγχωρέστε με, αδελφοί, και μη μ’ εμποδίσετε σάς παρακαλώ από τον θάνατο, αλλ’ αφήστε με ν’ απολαύσω τον ποθούμενο Χριστό μου με τον θάνατο, καθώς και αυτός σταυρώθηκε για την αγάπη μου…

Είναι εξαιρετικό πράγμα να δύσει κανείς από τον κόσμο στο Θεό, για ν’ ανατείλει στην αιώνια ζωή… Ζητήστε δύναμη… για ν’ αποδειχτώ και να μη λέγομαι μονάχα χριστιανός. Εκεί που υπάρχει θόρυβος, δεν υπάρχει πάντα η πραγματικότητα… Ο Χριστιανισμός δεν είναι κάτι επιφανειακό, αλλά κάτι πολύ βαθύ, που υπάρχει μόνον όταν μισείται από τον κόσμο… Αν μαρτυρήσω, θα απελευθερωθώ από τη δουλεία χάρη στο Χριστό και θα αναστηθώ ελεύθερος μέσα σ’ Αυτόν (Ρωμ. II,2-IV,3).

Αποσπάσματα από επιστολές του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας

[toula]

Τι αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τι λεβεντιά!

Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης.

Το γδάρσιμο είναι χάιδεμα. Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νούς του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λές και πήγαιναν σε πανηγύρι! Ο Άγιος Ιγνάτιος έτρεχε στο μαρτύριο και φώναζε:

«Αφήστε με να μαρτυρήσω, αφήστε με να με φάνε τα θηρία». Την χαρά που ένιωθε εκείνος δεν την αισθάνεται ούτε ένας νεαρός ερωτευμένος που λέει: «Θέλω αυτήν να παντρευτώ και δεν υπολογίζω κανέναν, ούτε μάνα ούτε πατέρα». Από την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η «τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου.

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές.

Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία και, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β΄, Ι. Ησυχαστήριον ”Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

[toula]

– Γέροντα, τόλμησε ένας κοσμικός μια φορά να του πει, λένε πως ο τάδε είναι ανήθικος. Εσείς τι γνώμη έχετε γι΄αυτό;

– ΄Οτι “οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού” (Ματθ. ΚΑ΄31 ) δεν σου λέει τίποτα;
Γιατί τελικά αυτούς, επειδή συναισθάνονται τα χάλια τους, ο Θεός τους οικονομεί΄ και τα χάλια τους – με τη μετάνοιά τους – τα κάνει χαλιά για την ουράνια Βασιλεία του.

Μ΄εμάς έχει πρόβλημα ο Θεός, που νομίζουμε ότι είμαστε δίκαιοι και κρίνουμε τους άλλους΄ και μη αισθανόμενοι την ανάγκη της βοήθειάς Του δεν την ζητούμε και συνεπώς στερούμε στην Θεία Χάρη το δικαίωμα να ενεργήσει και να μας σώσει.

Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι’ αυτό μη στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα…

Ο Θεός παίρνει τα χάλια μας και τα κάνει χαλιά για τον Παράδεισο, τα σπασμένα βάζα σε μωσαϊκά, τη κοπριά σε λίπασμα.

Είναι αρκετό και μόνον οι ευεργεσίες του Θεού, εάν τις σκεφτή κανείς, να τινάξουν στον αέρα μια φιλότιμη καρδιά· πόσο μάλλον, εάν σκεφτή και τις πολλές του αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού!

Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητα τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγότερο κόπο σωματικό, όταν έχουν καλή προαίρεση.

Εκείνοι που αγωνίζονται πολύ, με πολλή ευλάβεια, και έφθασαν κάπως σε Αγγελική κατάσταση και τρέφονται πια από το Παραδεισένιο μέλι, πάλι δεν προσφέρουν τίποτε το σπουδαίο στον Θεό εν συγκρίσει μ’ αυτά που μας πρόσφερε Εκείνος. Διότι μέλι τρώνε, κερί Του προσφέρουν. Γλυκούς καρπούς τρώνε, την ρετσίνη των δένδρων προσφέρουν στον Θεό με το θυμιατήρι. Επομένως, τίποτε δεν κάνουμε και τίποτα δεν προσφέρουμε στον Θεό, εν συγκρίσει με τις μεγάλες ευεργεσίες Του. Ενώ ο Καλός Θεός μας φτιάχνει και με τα σκουπίδια μας, ακόμη και με την κοπριά, ωραίους καρπούς, και τρεφόμαστε, εμείς όμως, οι ταλαίπωροι άνθρωποι, τους κάνουμε τους ωραίους καρπούς μετά κοπριά!

Όπως η καλοσύνη του Θεού τα πάντα αξιοποιεί για το καλό, έτσι και εμείς, τα πλάσματα Του, θα πρέπη όλα για το καλό να τα αξιοποιούμε, για να ωφελούμαστε και να ωφελούμε.

Οι καλοί άνθρωποι, φυσικά, ωφελούνται ακόμη και από τις πτώσεις των συνανθρώπων τους, τις οποίες χρησιμοποιούν για γερό φρένο στον εαυτό τους, για να προσέχουν να μην εκτροχιασθούν. Ενώ οι πονηροί δεν ωφελούνται, δυστυχώς, ούτε και από τις αρετές των άλλων, διότι και αυτές ακόνη τις ερμηνεύουν με το πονηρό τους λεξικό, γιατί είναι σκοτισμένοι από την μαυρίλα του ανθρωποκτόνου, και αδικούν πνευματικά τον εαυτό τους και τους άλλους και βρίσκονται πάντα στενοχωρημένοι και πάντα στενοχωρούν τους συνανθρώπους τους με την πνευματική τους αυτή μαυρίλα· ενώ ο συννεφιασμένος καιρός προξενεί στενοχώρια μόνο στους ανθρώπους που πάσχουν από θλίψη.

(Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Επιστολές)

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Άγιον Όρος | Άγιος Παΐσιος: Ο Θεός κάνει τα χάλια μας χαλιά για τον Παράδεισο

[toula]

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως σήμερα και εορτή πάντων των απ’ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων, από Αδάμ έως και Ιωσήφ του μνήστορος.

Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα, αυτή την Κυριακή, ως ευαγγελική περικοπή ακούμε αυτόν τον κατάλογο των ονομάτων από τον Αβραάμ μέχρι και τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Παναγίας. Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί που αναφέρονται σ’ αυτόν τον κατάλογο, και που είναι το γενεαλογικό δένδρο του Κυρίου, δεν είναι άγιοι, αλλά οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι με πτώσεις, με αμαρτίες. Αναφέρονται και δυο, τρεις γυναίκες.

Από την πλευρά βέβαια των ανθρώπων τα πράγματα πήγαν όπως πήγαν, όμως ο Θεός είχε το σχέδιό του, είχε το πρόγραμμά του, και ό,τι κι αν ήταν οι άνθρωποι, τελικά ο Θεός έκανε εκείνο που ήθελε να κάνει. Ο Ιακώβ γέννησε τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Μαρίας, «εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός» (Ματθ. 1:16). Στο τέλος-τέλος εμφανίσθηκε η Παναγία, από την οποία γεννιέται ο Χριστός. Τα πράγματα δηλαδή έφθασαν, οδηγήθηκαν, εκεί που ήθελε ο Θεός. Εγεννήθη ο Χριστός, έγινε άνθρωπος.

Θα έλεγε κανείς ότι κάπως έτσι συμβαίνει και με τον κάθε άνθρωπο, διότι η ανθρωπότητα είναι και ως ένας άνθρωπος. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον κάθε χριστιανό, ο οποίος τελικά μπαίνει στο σχέδιο του Θεού, μπαίνει στη βουλή του Θεού, μπαίνει στον δρόμο του Θεού. Μπορεί να περάσει κανείς από πολλές διακυμάνσεις. Να πέσει, να σηκωθεί, και να μοιάζει ο δρόμος του περίπου με αυτόν τον μακρύ δρόμο όλων αυτών των Προπατόρων του Κυρίου.

Εάν ρίξει κανείς μια ματιά στο παρελθόν του, στην όλη ζωή του, θα δει πολλά· και καλά και μη καλά και παράξενα. Θα δει πολλά τα οποία, τότε που γίνονταν, φαίνονταν ότι δεν είχαν καμιά σημασία, όμως όλα ο Θεός τα βάζει μέσα στο σχέδιό του, μέσα στον δρόμο αυτό και ο Θεός, εφόσον βέβαια δεν αντιδρά και εφόσον συγκατατίθεται η ψυχή, την οδηγεί στο τέλος.

Στο τέλος περίπου η καθεμιά ψυχή γίνεται Παναγία, εξ ης γεννιέται ο Χριστός. Διότι μέσα στην ψυχή του καθενός, του κάθε χριστιανού, τελικά πρέπει να γεννηθεί ο Χριστός. Όχι απλώς ο άνθρωπος να λύσει τα προβλήματά του, όχι απλώς να γίνει ένας καλός άνθρωπος, αλλά να κυοφορήσει τον Χριστό, να γεννήσει τον Χριστό. Θα έλεγε κανείς ότι ο σκοπός μας αυτός είναι. Ή, αν θέλετε, ο σκοπός της σαρκώσεως του Χριστού είναι να αξιωθεί ο καθένας, ο κάθε άνθρωπος, να δεχθεί μέσα του τον Χριστό, και να γεννηθεί εξ αυτού ο Χριστός. Δηλαδή η όλη ζωή του ανθρώπου να είναι όχι απλώς ζωή καλού ανθρώπου, αλλά ζωή Χριστού.

Ο κατάλογος των ονομάτων που αναφέρεται στην ευαγγελική περικοπή αυτή την ημέρα και που είναι το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού μάς ενθαρρύνει όλους. Άσχετα ποια είναι η προϊστορία μας, άσχετα τι μας συνέβη, ακόμη, αν θέλετε, και τι θα συμβεί, εάν τελικά μείνουμε στον Χριστό – ό,τι κι αν συμβεί, εμείς επιστρέφουμε στον Χριστό, μετανοούμε, αυτόν ζητούμε, αυτόν θέλουμε, γι’ αυτόν ζούμε –, αρχίζουμε και σιγά σιγά συνειδητοποιούμε τον σκοπό μας. Όπως, όσο πλησίαζαν οι ημέρες του ερχομού του Χριστού, όλο και περισσότερο συνειδητοποιούσε αυτός ο λαός ότι έρχεται ο Μεσσίας, έτσι ακριβώς και εμείς συνειδητοποιούμε τον σκοπό μας.

Τελικά, ό,τι και να γίνει, ο Κύριος θα μας αξιώσει να μορφωθεί μέσα μας, όπως λέει ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 4:19). Θα μας αξιώσει να γίνουμε κατάλληλοι να κατοικήσει μέσα μας, να μείνει μαζί μας, να μείνουμε μαζί του. Όχι για λίγο καιρό, όχι, αν θέλετε, σ’ όλη μας τη ζωή αλλά στον αιώνα τον άπαντα.

Αυτός είναι ο σκοπός αυτών των ημερών, αυτός είναι ο σκοπός που κι αυτή την ώρα είμαστε εδώ στον ναό. Αυτός είναι ο σκοπός που γίνονται όσα γίνονται πάνω στη γη από μέρους του Θεού μέσα στην Εκκλησία. Αυτός είναι ο σκοπός που είμαστε χριστιανοί, και αυτό κατά βάθος ζητάει η ψυχή μας: να ενωθεί με τον Θεό, με τον πλάστη, με τον δημιουργό της. Να ενωθεί από εδώ δια της πίστεως, δια των έργων, να ενωθεί εν μυστηρίω. Να γεννηθεί μέσα μας ο Χριστός, να ζήσει κανείς εν Χριστώ, να ζήσει εν αυτώ ο Χριστός, να φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο με τον Χριστό και να ζήσει αιώνια με τον Χριστό.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Συνάξεις Δωδεκαημέρου”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 42.
Κοινωνία Ορθοδοξίας

[toula]

Όταν ο π. Βενέδικτος Πετράκης (1961) ήταν ιεροκήρυκας στα Γιάννενα, πήγε ένα κυριακάτικο πρωινό να λειτουργήσει και να κηρύξει σε κάποια εκκλησία της πόλης.


Έξω από το ναό είδε έναν άνθρωπο, που πουλούσε με το καροτσάκι του σύκα.

– Σκέπασέ το, ευλογημένε, του λέει, κι έλα μέσα στην εκκλησία να λειτουργηθείς.

Μετά τη λειτουργία θα τα πουλήσεις όλα.

– Παπούλη μου, αποκρίθηκε εκείνος με ύφος θρασύ, εσύ στη δουλειά σου κι εγώ στη δουλειά μου!

– Ε, καλά… Τότε να ξέρεις πως, μέχρι να τελειώσει η λειτουργία, όλα θα σκουληκιάσουν, του λέει προφητικά ο γέροντας.

Και πράγματι, όλα σκουλήκιασαν και τα πέταξε!

Όταν μετά τη λειτουργία ο π. Βενέδικτος έβγαινε από την εκκλησία, έτρεξε μετανοημένος και του ζήτησε συγχώρηση.

Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Εκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής, σελ. 35.

[toula]

“Πίστει παρῴκησεν ᾿Αβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς” (Εβρ. 11, 9)

” Ὁ Ἀβραάμ μὲ τὴν πίστη ἐγκαταστάθηκε στὴ γῆ ποὺ τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός, ξένος σὲ ἄγνωστη χώρα, ζώντας σὲ σκηνὲς μὲ τὸν ᾿Ισαὰκ καὶ τὸν ᾿Ιακώβ, ποὺ κι αὐτοὶ ἦταν κληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως”.

Η Κυριακή της προ Χριστού γεννήσεως είναι για την Εκκλησία μας μια ευκαιρία για να θυμηθούμε την θρησκευτική ιστορία που οδήγησε τον κόσμο στη μεγάλη συνάντηση με τον Θεό που έγινε άνθρωπος. Από την μία, στην ευαγγελική περικοπή που προέρχεται από την αρχή του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, καταγράφεται η γενεαλογία του Χριστού ως προς την ανθρώπινη πλευρά Του, η οποία ξεκινά από τον Αβραάμ, τον γενάρχη και πατριάρχη των Εβραίων, περνά 42 γενεές, αγίων και αμαρτωλών, και φτάνει στην Γέννηση του Κυρίου Ιησού.

Η παράδοση αναφέρει ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος έγραψε το ευαγγέλιό του απευθυνόμενος περισσότερο στους συμπατριώτες του τους Εβραίους και με την καταγραφή της γενεαλογίας του Κυρίου θέλει να τους δείξει ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας τον οποίο περίμεναν. Από την άλλη, στο αποστολικό ανάγνωσμα που προέρχεται από την επιστολή προς τους Εβραίους , ο απόστολος Παύλος αναφέρεται όχι τώρα στα ονόματα, αλλά στα έργα της πίστης τα οποία οι προπάτορες του Κυρίου, με επικεφαλής τον Αβραάμ έπραξαν, ζώντας την πίστη στον αληθινό Θεό, κληρονομώντας την υπόσχεσή Του, ότι μέσα από αυτή την πίστη θα λάβουν το μοναδικό προνόμιο να είναι οι γενάρχες τώρα όχι μόνο ενός λαού στον οποίο θα σαρκωθεί ο Θεός, αλλά και μιας άλλης ανθρωπότητας.

Διότι όσοι θα ακολουθήσουν την πίστη του Αβραάμ και των προπατόρων του Κυρίου, θα προσλάβουν τον ερχόμενο Μεσσία, όχι όμως περιορισμένο στα όρια του εβραϊκού λαού και κόσμου, αλλά ως Εκείνον που ήρθε να λυτρώσει όλη την ανθρωπότητα από τα δεσμά του θανάτου, πρώτα του πνευματικού και του αιώνιου και, στην συνέχεια, του σωματικού διά της αναστάσεως.

Ήταν συγκληρονόμοι μιας υπόσχεσης όσοι ακολούθησαν τον Αβραάμ στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Θεός είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ, όταν έφυγε από την Μεσοποταμία, για να πάει στην γη της επαγγελίας, την Παλαιστίνη, ότι θα “κάνει από εκείνον ένα μεγάλο έθνος και ευλογημένο και το όνομα του Αβραάμ θα γίνει ξακουστό”(Γεν. 12, 2-3).

Και επανέλαβε την υπόσχεσή Του, όταν ο Αβραάμ αισθανόταν τα χρόνια να περνούν και να μην έχει απογόνους. “Κοίτα τον ουρανό και μέτρα τ’ αστέρια, αν μπορείς να τα μετρήσεις. Έτσι αναρίθμητοι θα είναι και οι απόγονοί σου» (Γεν. 15,5). Και θα επαναλάβει τρίτη φορά την υπόσχεσή Του: “Θα συνάψω μαζί σου διαθήκη, και θα σου δώσω πολλούς απογόνους…Θα γίνεις πατέρας ενός πλήθους εθνών. Και βασιλιάδες θα προέλθουν από σένα. Τη διαθήκη μου τη συνάπτω μαζί σου αλλά θα ισχύει και για όλες τις γενιές των απογόνων –διαθήκη αιώνια, ώστε να είμαι Θεός δικός σου και των απογόνων σου”(Γεν. 17, 2-6).

Και αμέσως μετά την θυσία του Αβραάμ, επαναλήφθηκε για τέταρτη φορά η επαγγελία: «Εγώ ο Κύριος ορκίζομαι στον εαυτό μου, ότι επειδή έκανες την πράξη αυτή και δε μου αρνήθηκες το μοναχογιό σου, θα σε ευλογήσω με το παραπάνω και θα σου δώσω αναρίθμητους απογόνους σαν τ’ αστέρια του ουρανού και σαν την άμμο που είναι στις ακτές της θάλασσας. Ο απόγονός σου θα κατακτήσει τις πόλεις των εχθρών του. Με τον απόγονό σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης, επειδή υπάκουσες στην εντολή μου” (Γεν. 22, 16-18).

Οι υποσχέσεις του Θεού ίσχυαν, επειδή ο Αβραάμ και οι απόγονοί του αισθάνονταν την χαρά της πίστης. Και έτσι, εκπληρώθηκε και η πρώτη υπόσχεση του Θεού, όχι στον Αβραάμ, αλλά στην Εύα, όταν αναφέρθηκε στο φίδι που οδήγησε στην παρακοή στο θέλημα του Θεού: “Τότε είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι: Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ’ εσένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σου συντρίψει το κεφάλι κι εσύ θα του πληγώσεις τη φτέρνα” (Γεν. 3, 15).

Ο Χριστός είναι το πρόσωπο εκείνο που θα αποτελέσει την κορωνίδα στην εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού. Ο Χριστός είναι αυτός που θα κατακτήσει τις πόλεις των εχθρών του Θεού όχι με τα όπλα, αλλά με την αγάπη. Και ο Χριστός θα ευλογήσει όλα τα έθνη της γης, διότι η πίστη δεν είναι κλειστή υπόθεση, για έναν λαό, αλλά δωρεά για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, πέρα από τον χρόνο.

Με αυτή την πίστη ας πορευτούμε προς τα Χριστούγεννα. Ενθυμούμενοι ότι ο Θεός τηρεί την υπόσχεση της σωτηρίας, τηρεί την υπόσχεση της ευλογίας και μας βοηθά να καρποφορήσουμε καρπούς πίστης, που είναι η αγάπη και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά και μας σώζει από τον θάνατο και το κακό. Και δεν χρειάζεται πολλά να μας δοθούν.

Έναν γιο έκανε ο Αβραάμ, τον Ισαάκ. Του μετέδωσε όμως την εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού και αυτό έφτανε για να σωθεί ο κόσμος. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε πολλά από τον Θεό. Δεν μας ξεχνά μεν ως προς τα της υλικής μας επιβίωσης, κυρίως όμως μας καλεί στην Εκκλησία, για να παλέψουμε να ζήσουμε έναν και μεγάλο καρπό: αυτόν της πίστης που γεννά τα πάντα.

18 Δεκεμβρίου 2022

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

Καλά Χριστούγεννα!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

ΣΑΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΟΥΝ ΑΠΡΕΠΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ;

Για να ζήσουμε την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων σε όλο της το πνευματικό μεγαλείο

Έχετε τη συναίσθηση και βασανίζεστε από το λο­γισμό πως η συμμετοχή σας στη λατρευτική σύναξη ήταν όχι καλή, όχι ουσιαστική. Ο νους σας τριγύριζε εδώ κι εκεί και την καρδιά σας αναστάτωναν άπρεπα αισθήματα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις να μετανοείτε αμέ­σως, να καταδικάζετε τον εαυτό σας και να βάζετε αρχή διορθώσεως. Άλλωστε, το τέλος της ακολου­θίας δεν είναι τέλος και της προσευχής. Να εθίσετε, λοιπόν, το νου και την καρδιά σας σε διαρκή κατά­σταση προσευχής.

Αυτό μπορεί να συντελεστεί με την αδιάλειπτη ευλαβική μνήμη του Θεού και με την πα­ράδοση του εαυτού σας στο θέλημα Του. Έτσι, όταν θ’ αφήνετε την ακολουθία, δεν θ’ αφήνετε την προ­σευχή. Μόνο θ’ αλλάζετε μια μορφή προσευχής με άλλη.

Να προσεύχεστε χρησιμοποιώντας τα λειτουργικά βιβλία, αλλά ν’ αρχίσετε σιγά-σιγά ν’ απευθύνετε και τα δικά σας λόγια στον Κύριο, λόγια που θ’ ανταπο-κρίνονται τόσο στις ψυχικές όσο και στις σωματικές ανάγκες σας.

Καμιά φορά η ψυχή μας επιθυμεί να στραφεί στόν Κύριο χωρίς συγκεκριμένη ανάγκη. Η επιθυμία αυτή οφείλεται απλά σε μια, ας την πω έτσι, δίψα του Θεού.

Σ’ όποιο βαθμό και μ’ όποια μορφή κι αν εμφανιστεί μέσα σας, δεν πρέπει να την αφήνετε ανικανοποίητη. Την ίδια κιόλας ώρα ν’ αφοσιώνεστε στην προσευχή, όπου κι αν είστε, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο.

Όσο πιο εγκάρδια ανταποκρίνεστε στο θείο τούτο κάλεσμα, όσο πιο θερμά ικανοποιείτε τον άγιο τούτο πό­θο, τόσο πιο συχνά θα εμφανίζεται, τόσο πιο πολύ θα διαρκεί, τόσο πιο βαθιά θα ριζώνει.

Πηγή: Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, “Χειραγωγία στην πνευματική ζωή”. Εκδ.: Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής