Μια γλαφυρή και συγκινητική περιγραφή από τον ευθυμογράφο Σταμάτη Σταματίου (1845-1946), γνωστό ως Σταμ Σταμ, με τίτλο «Πως τον πρωτογνώρισα», μας εξιστορεί ένα αληθινό περιστατικό από κάποια Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη.
Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του.
Διηγείται:
«…άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένας άνθρωπος, μάλλον υψηλός, κακοντυμένος, με υποκάμισο ζουλισμένο στο λαιμό, χωρίς γραβάτα, με ρούχα οπωσδήποτε απεριποίητα και μακρύ επανωφόρι τριμμένο. Παρά τη φτωχική εμφάνιση, τα γένια του και τα απεριποίητα μαλλιά του, το μελαψό του πρόσωπο ήτανε κόκκινο στα μάγουλα, κι από τα μάτια του έσταζε μια γλύκα. Εμπήκε συνεσταλμένος και δειλός.
— Ο κύριος Σταματίου;
Ενόμισα πως ήταν κανένας από τους φτωχούς που συστημένοι εις εμέ από τη διαχείριση, ήρχοντο να πάρουνε σημείωμα για να εισπράξουν το χριστουγεννιάτικο βοήθημά τους.
— Εγώ είμαι, του απήντησα, αλλά καθίστε μια στιγμή, σας παρακαλώ, να τελειώσω κάτι που γράφω εδώ και αμέσως θα σας διευκολύνω.
Εκάθισε σκυφτός με γυρμένο το κεφάλι και κοίταζε διαρκώς το πάτωμα.
— Ο κακομοίρης, σκέφθηκα, φτώχεια μεγάλη θα ’χει!
Και τον κοίταζα με βλέμμα πονεμένο και μια συμπάθεια μεγάλη που έφτανε μέχρι συγκινήσεως.
— Ορίστε, του είπα, άμα ετελείωσα.
— Με ζητήσατε;
— Όχι, εγώ δεν σας ζήτησα, αλλά ξέρω γιατί ήρθατε και θα τελειώσω αμέσως τη δουλειά σας.(…)
Για να κανονίσω το ποσόν όπου θα έπαιρνε, ηθέλησα να μάθω τα μέλη της οικογενείας του.(…)
Για να τον βοηθήσω περισσότερο, εσκέφθηκα να κάμω μία πλαστογραφία. Να συμπεριλάβω ως συγκατοικούσας εις τας Αθήνας με αυτόν και τας αδελφάς του και έκαμα μίαν απόδειξη για τριάκοντα δραχμές.
— Λαμβάνεις τον κόπο, του είπα, να περάσεις από το λογιστήριο.
Ευχαρίστησε ψιθυριστά, σαν φοβισμένος και συνεσταλμένος πάντοτε, σηκώθηκε, αλλά σαν να κοντοστεκότανε.
— Κι αυτά τί να τα κάμω; Δεν τα θέλετε;
Και μου έδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πως ήταν πιστοποιητικά απορίας.
— Κράτησέ τα, του είπα, εμάς δεν μας χρειάζονται.
Εσείστηκε, λυγίστηκε ολίγο, έκανε, σκυφτός, να φύγει, ξαναγύρισε.
— Τότε αφού δεν σας χρειάζονται αυτά, εγώ με τι δικαίωμα θα πληρωθώ;
— Δεν πειράζει, αρκούμεθα εις τον λόγον σας. Χριστούγεννα είναι τώρα.
— Ναι, αλλά αν δεν πάρετε αυτά, εγώ δεν μπορώ να πάρω χρήματα.
— Μα δεν τα παίρνετε εσείς τα χρήματα, σας τα δίνουμε εμείς!…
— Ε, τότε, πάρτε κι εσείς ετούτα που μου τα ζητήσατε.
Και τα άφησε σιγά και μαλακά απάνω στο τραπέζι. Εσκέφθηκα, μήπως του ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά το λογιστήριο.
— Μα τι είναι, επιτέλους, αυτά, του λέω, που πρέπει απαραιτήτως να τα πάρουμε;
— Το διήγημα των Χριστουγέννων, που μου εζητήσατε.
— Το διήγημα των Χριστουγέννων… και ποιος είστε εσεις;
— Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης!
— Ο ίδιος;
— Ο ίδιος και ολόκληρος!
Έπεσε το ταβάνι και με πλάκωσε, η πέννα έφυγε από τα χέρια μου, όλα εκεί μέσα, καρέκλες, βιβλία, εφημερίδες, σαν να στροβιλίστηκαν γύρω μου και έκανα ώρα να συνέλθω.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αυτός ο πρίγκηψ των Ελλήνων λογογράφων, που τον φανταζόμουνα ακτινοβολούντα, γελαστόν, ωραίον, καλοντυμένον, ευτυχή, γεμάτον εγωισμόν, αέρα και μεγαλοπρέπεια, αυτός!…
Αυτός ο μαλακός, ο καλός, ο δειλός, ο φοβισμένος και τσαλακωμένος άνθρωπος, που στεκότανε με συστολή μαθητού επιμελούς, εκεί ενώπιόν μου!(…)
Του έσφιξα το χέρι, χωρίς να ημπορώ ούτε μια λέξη να προφέρω. Από την ταραχή μου και τη σαστιμάρα μου ούτε το φως δεν άναψα. Αισθάνθηκα ένα τρεμουλιαστό χέρι να σφίγγει το δικό μου και τον έχασα μέσα στο σκοτάδι…
Έμεινε όμως πίσω μια μοσχοβολιά κεριού που λιώνει εμπρός στις άγιες εικόνες, κάτι από του καντηλιού το σβήσιμο, κάτι από θυμιατού πέρασμα μακρινό, μακρινό πολύ…».
ΠΗΓΗ: Ιερά Μητρόπολη Μάνης
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΩΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ
Περιστασιακά ο π. Σεραφείμ έκανε σαλότητες, πιθανόν για να αναχαιτίση το κύμα των ανθρώπων που καθημερινά αυξανόταν ή για να περιφρονηθή από τους ανθρώπους και να αποφεύγη τους επαίνους. Απέφευγε με κάθε τρόπο την δημοσιότητα και την προβολή. Εχαίρετο με την περιφρόνηση και τον χλευασμό.
Πέρα από την γενική εξωτερική του εικόνα – αναμαλλιασμένος και με λυμένα τα κορδόνια των παπουτσιών –, η συνηθέστερη σαλότητά του ήταν να υψώνη την παλάμη του ή ένα σπιρτόκουτο ανάμεσα από αυτόν και τον συνομιλητή του κάνοντας πως προσπαθεί να κρύψη το πρόσωπό του.
Απέφευγε να κοιτάζη τους ανθρώπους στο πρόσωπο και ιδιαίτερα γυναίκες. Μπορεί να τις εξωμολογούσε χωρίς, ούτε για μία στιγμή, να τις κοιτάξη. Ίσως για να έχη καθαρότητα νοός, όμως ο κόσμος το εκλάμβανε ως παραξενιά (ιδιοτροπία).
Κάποτε, αν και το απέφευγε, αναγκάστηκε να παρευρεθή σε τράπεζα, που παρέθεσε η Μητρόπολη με άλλους ιερείς και, όπως ήταν ατημέλητος, τράβηξε τα βλέμματα των υπολοίπων. Ύψωσε τότε ένα κουτάλι και άρχισε να καθρεφτίζεται στην πίσω πλευρά του. Έκανε πως δήθεν καλλωπίζεται (διώρθωνε τα μαλλιά… κ.α.), κάνοντας διάφορους μορφασμούς μιας υποκριτικής κενοδοξίας.
Κάποιος που τον επαινούσε σε τρίτους τον επισκέφτηκε ημέρα Παρασκευή και ο Γέροντας βγήκε να τον υποδεχτή τρώγοντας τυρί. Ενώ σε κάποιον άλλο έβγαλε ένα πακέτο χαρτονομίσματα και έκανε πως τα μετρούσε ξανά και ξανά με προσποιητό ενδιαφέρον.
Ως Αρχιμανδρίτης φορούσε έναν πολύ απλό σιδερένιο σταυρό και οι υπόλοιποι ιερείς περιπαικτικά του λέγανε: «Από ποιο σιδηρουργείο τον αγόρασες;».
Με λυμένα τα κορδόνια και με μία τρύπια τσάντα από τα ποντίκια, κατέβαινε στην πόλη και τραβούσε την προσοχή των περαστικών. «Γέροντα, θα σας πέσουν τα κλειδιά και τα πράγματα που έχετε στην τσάντα από τις πολλές τρύπες», του λέγανε, αλλά εκείνος αδιαφορούσε. Τον έβλεπαν να κάθεται στο δάπεδο του οικοτροφείου να συγγράφη και άλλες φορές να ξαπλώνη στο δάπεδο του Ναού για να ξεκουραστή.
Κάποτε ο οδηγός που τον μετέφερε σταμάτησε γιατί χρειάσθηκε να πάρη κάτι από το περίπτερο. Όταν γύρισε, βρήκε τον Γέροντα να έχη ανοιχτή την πόρτα του αυτοκινήτου και τα πόδια του τα είχε απλωμένα στο ταμπλώ του αυτοκινήτου. Ο κόσμος περνούσε από το πεζοδρόμιο και τον έβλεπε με απορία.
*****
Με όλα αυτά κάποιοι δυσφορούσαν – ιδιαίτερα κάποιοι ιερείς που πίστευαν ότι τους “χαλάει” την εικόνα προς τα έξω, στον κόσμο –, ενώ κάποιοι άλλοι τον θεωρούσαν πλανεμένο ή σαλεμένο. Ωστόσο οι περισσότεροι ένιωθαν την καθαρότητα της ψυχής του και τον ευλαβούντο.
Έκρυβε επιμελώς το παρελθόν του, τα καλά του έργα, την άσκησή του και τις αρετές του. Αν έβλεπε πως κάποιος τον ευλαβείτο πολύ και τον διαφήμιζε στους άλλους αδιάκριτα, τον απομάκρυνε από κοντά του.
Ποτέ δεν άφηνε να φιλούν το χέρι του. Το τραβούσε με τέτοιο τρόπο που δεν προλάβαινες να το ασπαστής. Όταν του ζητούσε κάποιος λαϊκός την ευχή του, ο π. Σεραφείμ, απαντούσε «την δική σου».
Έκανε παρατήρηση σε ένα ιερέα που εξωμολογούσε. Εκείνος την δέχθηκε ταπεινά λέγοντας: «Τι περιμένεις, Γέροντα, από έναν ανεπρόκοπο, σαν κι εμένα; Εγώ είμαι ψόφιο σκυλί». Αμέσως ο Γέροντας έπεσε στο έδαφος μέσα στον κουρνιαχτό και έλεγε: «Εγώ είμαι ψόφιο σκυλί» και χτυπιόταν στο χώμα από ταπείνωση.
Από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τ. Β’, Άγιον Όρος 2012, σελ. 349.
πηγή: koinoniaorthodoxias
Περιστασιακά ο π. Σεραφείμ έκανε σαλότητες, πιθανόν για να αναχαιτίση το κύμα των ανθρώπων που καθημερινά αυξανόταν ή για να περιφρονηθή από τους ανθρώπους και να αποφεύγη τους επαίνους. Απέφευγε με κάθε τρόπο την δημοσιότητα και την προβολή. Εχαίρετο με την περιφρόνηση και τον χλευασμό.
Πέρα από την γενική εξωτερική του εικόνα – αναμαλλιασμένος και με λυμένα τα κορδόνια των παπουτσιών –, η συνηθέστερη σαλότητά του ήταν να υψώνη την παλάμη του ή ένα σπιρτόκουτο ανάμεσα από αυτόν και τον συνομιλητή του κάνοντας πως προσπαθεί να κρύψη το πρόσωπό του.
Απέφευγε να κοιτάζη τους ανθρώπους στο πρόσωπο και ιδιαίτερα γυναίκες. Μπορεί να τις εξωμολογούσε χωρίς, ούτε για μία στιγμή, να τις κοιτάξη. Ίσως για να έχη καθαρότητα νοός, όμως ο κόσμος το εκλάμβανε ως παραξενιά (ιδιοτροπία).
Κάποτε, αν και το απέφευγε, αναγκάστηκε να παρευρεθή σε τράπεζα, που παρέθεσε η Μητρόπολη με άλλους ιερείς και, όπως ήταν ατημέλητος, τράβηξε τα βλέμματα των υπολοίπων. Ύψωσε τότε ένα κουτάλι και άρχισε να καθρεφτίζεται στην πίσω πλευρά του. Έκανε πως δήθεν καλλωπίζεται (διώρθωνε τα μαλλιά… κ.α.), κάνοντας διάφορους μορφασμούς μιας υποκριτικής κενοδοξίας.
Κάποιος που τον επαινούσε σε τρίτους τον επισκέφτηκε ημέρα Παρασκευή και ο Γέροντας βγήκε να τον υποδεχτή τρώγοντας τυρί. Ενώ σε κάποιον άλλο έβγαλε ένα πακέτο χαρτονομίσματα και έκανε πως τα μετρούσε ξανά και ξανά με προσποιητό ενδιαφέρον.
Ως Αρχιμανδρίτης φορούσε έναν πολύ απλό σιδερένιο σταυρό και οι υπόλοιποι ιερείς περιπαικτικά του λέγανε: «Από ποιο σιδηρουργείο τον αγόρασες;».
Με λυμένα τα κορδόνια και με μία τρύπια τσάντα από τα ποντίκια, κατέβαινε στην πόλη και τραβούσε την προσοχή των περαστικών. «Γέροντα, θα σας πέσουν τα κλειδιά και τα πράγματα που έχετε στην τσάντα από τις πολλές τρύπες», του λέγανε, αλλά εκείνος αδιαφορούσε. Τον έβλεπαν να κάθεται στο δάπεδο του οικοτροφείου να συγγράφη και άλλες φορές να ξαπλώνη στο δάπεδο του Ναού για να ξεκουραστή.
Κάποτε ο οδηγός που τον μετέφερε σταμάτησε γιατί χρειάσθηκε να πάρη κάτι από το περίπτερο. Όταν γύρισε, βρήκε τον Γέροντα να έχη ανοιχτή την πόρτα του αυτοκινήτου και τα πόδια του τα είχε απλωμένα στο ταμπλώ του αυτοκινήτου. Ο κόσμος περνούσε από το πεζοδρόμιο και τον έβλεπε με απορία.
*****
Με όλα αυτά κάποιοι δυσφορούσαν – ιδιαίτερα κάποιοι ιερείς που πίστευαν ότι τους “χαλάει” την εικόνα προς τα έξω, στον κόσμο –, ενώ κάποιοι άλλοι τον θεωρούσαν πλανεμένο ή σαλεμένο. Ωστόσο οι περισσότεροι ένιωθαν την καθαρότητα της ψυχής του και τον ευλαβούντο.
Έκρυβε επιμελώς το παρελθόν του, τα καλά του έργα, την άσκησή του και τις αρετές του. Αν έβλεπε πως κάποιος τον ευλαβείτο πολύ και τον διαφήμιζε στους άλλους αδιάκριτα, τον απομάκρυνε από κοντά του.
Ποτέ δεν άφηνε να φιλούν το χέρι του. Το τραβούσε με τέτοιο τρόπο που δεν προλάβαινες να το ασπαστής. Όταν του ζητούσε κάποιος λαϊκός την ευχή του, ο π. Σεραφείμ, απαντούσε «την δική σου».
Έκανε παρατήρηση σε ένα ιερέα που εξωμολογούσε. Εκείνος την δέχθηκε ταπεινά λέγοντας: «Τι περιμένεις, Γέροντα, από έναν ανεπρόκοπο, σαν κι εμένα; Εγώ είμαι ψόφιο σκυλί». Αμέσως ο Γέροντας έπεσε στο έδαφος μέσα στον κουρνιαχτό και έλεγε: «Εγώ είμαι ψόφιο σκυλί» και χτυπιόταν στο χώμα από ταπείνωση.
Από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τ. Β’, Άγιον Όρος 2012, σελ. 349.
πηγή: koinoniaorthodoxias
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Στην τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων- Οι δύο θρόνοι
Εις την τρίτην ημέραν των Χριστουγέννων
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:
«ΟΙ ΔΥΟ ΘΡΟΝΟΙ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 27-12-2000]
Σε ένα τροπάριον του εσπερινού της δευτέρας ημέρας των Χριστουγέννων, αγαπητοί μου, σημειώνει ο ιερός Υμνογράφος: «Σήμερον δέχεται ἡ Βηθλεέμ, τὸν καθήμενον διὰ παντός, σὺν Πατρί. Σήμερον Ἄγγελοι τὸ βρέφος τὸ τεχθέν, θεοπρεπῶς δοξολογοῦσι· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ,καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Μάλιστα τονίζεται αυτό: «Σήμερον, δέχεται» λέει «η Βηθλεέμ, Εκείνον που κάθεται μαζί με τον Πατέρα». Εις το τροπάριον αυτό παρατηρούμε ότι το Βρέφος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ και οι άγγελοι τώρα δοξολογούν είναι Εκείνος που παντοτινά και αδιαίρετα και αχώριστα κάθεται στον θρόνο με τον Πατέρα. Διότι ποιος είναι Εκείνος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ; Ποιος είναι; Το τροπάριον εμφανίζει τον Υιόν του Θεού, καθήμενον επί δύο θρόνων. Τον θρόνον του Πατρός, ως Θεός, και τον θρόνον της φάτνης, ως άνθρωπος.
Και τίθεται εύλογο το ερώτημα στον ακροατή. Θα επαναλάβω:-γιατί επαναλαμβάνεται διαρκώς μέσα στην ιστορία-«Ποιος είναι αυτός που εγεννήθη στη Βηθλεέμ και οι άγγελοι Τον υμνούν;». Για να δοθεί ορθή απάντησις, πρέπει το θέμα να ερευνηθεί. Ποιο είναι το πρόσωπον του Ιησού Χριστού; Εξάλλου αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, αργότερα, έθεσε το ερώτημα αυτό εις τους μαθητάς Του:
«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι, τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου;». «Οι άνθρωποι, τι λένε για μένα ο Οποίος είμαι υιός Ανθρώπου»- είναι εβραϊσμός και σημαίνει άνθρωπος. «Οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν». Πίστευε ο Ηρώδης, αγαπητοί, ότι απεκεφάλισε μεν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλά όταν βγήκε στον δημόσιο βίο ο Κύριος, πίστευε τούτο, ότι ανεστήθη ο Ιωάννης. Χονδρά πράγματα... Πολύ χονδρά πράγματα. Γι’ αυτό είπαν οι μαθηταί «Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής· άλλοι λένε ότι είσαι ο προφήτης Ηλίας», ο οποίος έζησε επτά αιώνες προ Χριστού- και τον περίμεναν βεβαίως, γιατί το έγραφε ο προφήτης Μαλαχίας· «άλλοι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών». Και τότε αποτείνεται προς τους μαθητάς, «λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;». «Εσείς τι λέτε για μένα; Εγώ ποιος είμαι;». «Ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Αυτή ήταν η ομολογία η πολύ σπουδαία που ακριβώς έδειχνε ότι πράγματι δεν ήταν από εκείνα που έλεγε ο κόσμος, αλλά ήταν Εκείνος, θα επαναλάβω, που εβρίσκετο σε δύο θρόνους. Ο θρόνος με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον- ο Υιός είναι ομόθρονος με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον- αλλά και Εκείνος ο οποίος έκανε θρόνο Του την φάτνη των αλόγων ζώων, που εγεννήθηκε σε ένα στάβλο και ανεκλίθη μέσα σε ένα παχνί. Έτσι λοιπόν παίρνουμε την απάντηση από την Αγία Γραφή, αρκεί βέβαια ο ακροατής ή ο μελετητής να είναι προσεκτικός.
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς καταγράφει το εξής: Είναι πολύ σημαντικό αυτό που θα σας πω, προσέξατέ το: «Τοσαῦτα δέ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν». Δηλαδή, τόσα θαύματα που έκανε ο Ιησούς μπροστά εις τους Εβραίους, τόσα πολλά, εντούτοις δεν επίστευσαν· «ἵνα ὁ λόγος Ἠσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῆ ὅν εἶπε –για να πραγματοποιηθεί ο λόγος του Ησαΐου του προφήτου που είπε: «Κύριε, τίς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν;» -«Κύριε, ποιος επίστευσε στον λόγο μας;». «Ταῦτα εἶπεν Ἠσαΐας ὅτε εἶδε τήν δόξαν αὐτοῦ καί ἐλάλησε περί αὐτοῦ». Εδώ είναι το περίεργο, το μεγάλο, το καταπληκτικό! Αυτά τα είπε, λέει, ο Ησαΐας, οκτακόσια χρόνια προ Χριστού, όταν είδε την δόξα Του. Ποιανού δόξα; Του Ιησού Χριστού τη δόξα. Αυτό είναι καταπληκτικό! Εδώ, ο Ιωάννης, ο ευαγγελιστής, που γράφει αυτό, σαφώς ταυτίζει απολύτως το πρόσωπον του Ιησού, με τον Κύριον που είδε εν δόξῃ ο Ησαΐας στο ξεκίνημα της προφητικής του αποστολής. Τι είδε ο προφήτης; Προσέξτε· ταυτίζει.
Στο έκτο κεφάλαιον, στο βιβλίον του Ησαΐου, έχομε μια προσωπική εμπειρία του προφήτου από την αποκάλυψη του Θεού. Σας διαβάζω: «Καὶ ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς - τοποθετείται και χρονολογικά: τότε που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας-, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπῃρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ». «Είδα», λέει, «τον Κύριον να κάθεται σε ένα θρόνο, πολύ υψηλόν και επηρμένον, σηκωμένος στον αέρα και, όλος ο οίκος -ο ναός δηλαδή- ήταν πλήρης δόξης μέσα». Αυτό σε όραμα το βλέπει ο Ησαΐας. «Καὶ Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί, καὶ ταῖς μὲν δυσὶ κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο». «Ήταν», λέγει, «αυτά τα εξαπτέρυγα, άγγελοι· οι δύο, έκρυβαν το πρόσωπο –σεβασμού ένεκεν· οι άλλοι δύο έκρυψαν τα πόδια τους- σεβασμού ένεκεν- και οι άλλοι δύο επέταντο, πετούσαν γύρω από τον θρόνον. «Καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον- μεταξύ τους-· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ -«Σαβαώθ» θα πει Παντοκράτωρ-, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ». Αυτό ήταν το όραμα του προφήτου Ησαΐου.
Ποιος ήταν επάνω εις τον θρόνον; Που ο Ιωάννης τώρα με τη σειρά του - μαθητής του Χριστού- έρχεται να ταυτίσει Εκείνον που εκάθητο πάνω εις τον θρόνον τον επηρμένον με τον Ιησού Χριστόν; Ποιος ήταν; Ήταν Εκείνος – ο Ιησούς Χριστός- Εκείνος που είδε ο Ησαΐας στο όραμά του αυτό. Έτσι λοιπόν βλέπομε εδώ, ότι όταν ομιλεί ο Κύριος στην Παλαιά Διαθήκη, λέει: «Ἐγώ Κύριος»· «Αυτό που είπα, το είπα Εγώ ο Θεός, εγώ ο Κύριος». Και ο Κύριος εθεάθη «ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου». «Τό δέ ἐπί θρόνου καθῆσθαι τό κρίνειν ἐστίν», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας. «Τι σημαίνει; Ότι εκείνος που είναι σε θρόνο έχει την καταδικαστική εξουσία· την εξουσία του να κρίνει τους ανθρώπους». Αλλά τα πράγματα αποκαλύπτονται από τον ύμνο των Σεραφείμ. Τι έλεγαν; Έλεγαν: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ». Γιατί τρεις φορές αυτό το Άγιος; Γιατί απλούστατα αναφέρεται εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Σημειώσατε, ξαναλέγω το είπα: Ο Υιός είναι αχώριστος από τον Πατέρα και από το Πνεύμα το Άγιον. Και όπως εδώ ερμηνεύει ο Θεοδώρητος, γι΄αυτό το τρισσόν, το τριπλούν δηλαδή «Ἅγιος»: «Τῆς Τριάδος τόν ἀριθμόν ὑπεμφαίνοντο· τρεῖς γάρ ἐπεφώνουν το Ἅγιος»· με το να πουν τρεις φορές το «Ἃγιος», εδώ φανερώνουν ότι τα πρόσωπα είναι τρία. «Τό μέν γάρ Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος τῆς τριάδος δηλωτικόν». Είναι δηλωτικόν, φανερώνει ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. «Τό δέ Κύριος Σαβαώθ»- που σας είπα Σαβαώθ σημαίνει Παντοκράτωρ- «τῆς φύσεως τῆς μιᾶς σημαντικόν». Δείχνει ότι η φύσις, δηλαδή η ουσία, είναι μία. Είναι αυτό που λέμε στη Δογματική μας: «Έχομε τρία πρόσωπα: Τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιον, ο Θεός όμως είναι Ένας, η ουσία είναι μία». Αν θα θέλαμε να το εκφράσουμε, μαθηματικά, θα λέγαμε: 1+1+1=1. Αυτό αποτελεί και το μυστήριον της Θεότητος.
Κάτι παρόμοιο συνέβη, αγαπητοί μου, και εις τον Μωυσέα. Αφήνομε τον Ησαΐα, με ό,τι είπαμε, πάμε τώρα στον Μωυσέα· που ήκουσε τη φωνή του Θεού Λόγου, διότι Αυτός ομίλει προς τον Μωυσέα που ήταν προ της καιομένης και μη καταφλεγομένης βάτου, να λέγει τα εξής: «Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου». «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου». Τι εκφράζει εδώ; Την μίαν φύσιν. «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου». Και συνεχίζει. «Ο Θεός Αβραάμ, ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ». Τι εκφράζει εδώ; Τον αριθμό της Τριάδος. Την μίαν φύσιν- ένας είναι ο Θεός και ο αριθμός των προσώπων είναι τρεις. Ώστε ο Ησαΐας είδε τον άγιον Τριαδικόν Θεόν και ακριβέστερα τον Θεόν Λόγον· όπως ακριβώς αντίστοιχα τώρα, όπως σας αναφέρω, και ο Μωυσής· διότι ο Λόγος ομίλει στη βάτο όπως και στο Σινά. Δεν ξέρω αυτό εάν το γνωρίζετε. Όταν λέμε ο Θεός δίνει τις εντολές στον Μωυσή κ.λπ. κ.λπ. επάνω στο Σινά… Ποιος; Ποιο πρόσωπον; Ο Θεός Λόγος. Έχομε πολλές μαρτυρίες ότι ήτανε ο Θεός Λόγος, ο μετέπειτα Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Και τούτο γιατί ο Κύριος Ιησούς είπε ότι «Εκείνος που είδε τον Υιόν, είδε και τον Πατέρα». Θυμάστε τον Φίλιππον; «Δείξε μας», λέει, «Κύριε τον Πατέρα καί ἀρκεῖ ἡμῖν – ε βέβαια – «ἀρκεῖ ἡμῖν», αρκεί σε μας να δούμε και τον Πατέρα. Και του λέει ο Ιησούς Χριστός: «Δεν το ‘μαθες, τόσο καιρό είσαι μαζί μου ότι εκείνος που είδε Εμένα είδε και τον Πατέρα;». Το καταλαβαίνομε αυτό το πράγμα; Το πιάνομε; «Ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώρακε τόν Πατέρα». «Εκείνος που έχει δει Εμένα, έχει δει και τον Πατέρα». Βέβαια, μας λέει η Γραφή, ότι «Θεόν οὐδείς πώποτε ἑώρακε, οὐδέ ἰδεῖν δύναται»- έτσι μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Τον Θεόν δεν τον είδε κανείς, ούτε μπορεί να Τον δει τον Θεό κανείς». Τότε; Τι συμβαίνει εδώ; Κατά τον Κύριον, εφόσον ο Θεός δεν κάθεται σε θρόνο- έκφρασις είναι- ούτε ο θρόνος περιέχει τον καθήμενον.
Τι είναι όλα αυτά; Όπως λέει ο Χρυσόστομος: «Συγκατάβασις ἦν τό ὁρώμενον»· «εκείνο το οποίο έβλεπαν ήταν μία συγκατάβασις, μία εικόνα». Ποιος είδε τον Θεόν; Ούτε δύναται κανείς να δει ποτέ τον Θεόν· εντούτοις, μπορούμε να έχουμε πληροφορίες για τον Θεό, και μπορούμε να βλέπουμε, και μπορούμε να ακούμε ό,τι αφορά –προσέξτε- στη δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού διακρίνεται από την ουσία του Θεού· άλλο είναι η ουσία του Θεού και άλλο είναι η δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού είναι το φως, το άκτιστο Φως. Αυτό αποτελεί τη δόξα του Θεού· η οποία δόξα –άκτιστος ενέργεια- απορρέει μεν από την ουσία, αλλά την ουσία ουδείς μπορεί ποτέ να τη δει, να την αγγίξει. Είναι ο αναφής Θεός. Αναφής θα πει αυτός που δεν ψαχουλεύεται. Αναφής ο Θεός. Αλλά τι δεν είναι αναφές; Είναι η δόξα του Θεού· είναι εκείνη την οποία παίρνουν οι άγιοι, ακόμα και από την παρούσα ζωή. Ώστε λοιπόν όλα αυτά τι ήτανε; Μία συγκατάβασις· δηλαδή κάτι, που έπρεπε να δοθεί μία μαρτυρία. Και δίδεται τώρα η συγκατάβασις για να αποκτήσει και ο Ησαΐας και ο Μωυσής μία γνώση. «Είναι προαναφωνούσα την μέλλουσα γνώση», λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος. Εκείνο το οποίο θα αποκτούσαμε εις το μέλλον· όταν ο Ιησούς Χριστός τι είναι; Αυτός που αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα, λέγαμε προχθές στην ομιλία μας, είναι Εκείνος που συγκαλύπτεται. Το πιάνουμε αυτό, αγαπητοί μου; Αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα συγκαλύπτεται· διότι δεν είναι δυνατόν ποτέ να γνωρίσομε τον Θεόν εάν προηγουμένως δεν συγκαλυφθεί. Και από τι συγκαλύπτεται; -μας το λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος- από την ανθρώπινη φύση. Είναι το παραπέτασμα - όπως ακριβώς ήτανε το παραπέτασμα εις τα Άγια των Αγίων που χώριζε στον ναό του Σολομώντος, «τουτέστιν», λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος, «τῆς σαρκός αὐτοῦ»· η σάρκα Του είναι εκείνη η οποία κρύπτει τον Θεόν Λόγον.
Ποιος είναι λοιπόν Εκείνος ο Οποίος εγεννήθη εις την Βηθλεέμ; Αντιλαμβανόμεθα; Και δια της οποίας γνώσεως, λέει πάλι ο Χρυσόστομος, «ἡ οἰκουμένη τῆς δόξης ἐνεπλήσθη τοῦ Θεοῦ». Η οικουμένη, όλη η γη γέμισε από τη δόξα του Θεού. Δημοσιεύεται. Οι άγγελοι δημοσιεύουν την δόξα του Θεού. «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» κ.λπ. κ.λπ. Και, όπως λέει πάλι ο Χρυσόστομος, όπως βλέπετε τον επεστράτευσα τον Ιερόν Χρυσόστομον, «ὅτε ὁ ὕμνος οὗτος εἰς τήν γῆν κατηνέχθη, καί συγχορευταί τῶν ἄνω δυνάμεων οἱ κάτω γεγόνασιν ἄνθρωποι καί μίαν τήν μελωδίαν ἀνήγαγον καί κοινήν τήν εὐφημίαν ἐποιήσαντο· καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι». Οι άγγελοι δεν έχουν δει ποτέ τον Θεόν. Επικοινωνούν δια της θείας δόξης. Δεν είδαν ποτέ τον Θεό οι άγγελοι. Και αυτό έγινε γεγονός, αγαπητοί μου, στη Γέννηση του Χριστού, όταν άγγελοι υμνούν τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν. Ποιος είναι Αυτός στη Βηθλεέμ; Ειπώθηκε στους αγίους αγγέλους. Ο Θεός Λόγος. Και πώς Τον δέχτηκαν οι άγγελοι; Οι άγιοι άγγελοι. Προσέξτε. Επίστευσαν. Και οι άγιοι άγγελοι επίστευσαν. Επήραν το μήνυμα και επίστευσαν και γι΄αυτό τώρα υμνούν τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν με τον ύμνον τον γνωστόν που θα μείνει και στους ανθρώπους εις τους αιώνας των αιώνων: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνῃ».
Και Εκείνον που είδε ο Ησαΐας επί θρόνου υψηλού και επηρμένου καθήμενον, Αυτός τώρα έρχεται σαν άνθρωπος στη γη και κάθεται σε έναν άλλον θρόνον- είναι ο θρόνος της φάτνης, όπως σας είπα, του σπηλαίου της Βηθλεέμ. Άλλος θρόνος. Είναι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, που «προσέλαβε ὃ οὐκ ἦν», που πήρε εκείνο που δεν ήταν, δεν είναι ο Θεός άνθρωπος, υλικά στοιχεία που περιεβλήθη, εκείνο που δεν ήταν, αυτό προσέλαβε για να μπορέσει να ‘ρθει κοντά μας. Και το θέμα είναι ότι αυτός ο θρόνος στάθηκε σημάδι για τους ποιμένες. Τι είπε ο άγγελος; «Μή φοβεῖσθε», είπε στους τσομπάνηδες που βόσκαν τα πρόβατά τους λίγο πιο πέρα, «ἰδοὺ γὰρ εὐγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος - με το Χριστός εκφράζει την ανθρωπίνη φύση, με το Κύριος εκφράζει την θεία φύση-, ἐν πόλει Δαυΐδ», δηλαδή εις την Βηθλεέμ. «Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον», συνεχίζει ο άγγελος να λέει. Και για σας αυτό είναι το σημάδι: «Εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ». «Θα πάτε να βρείτε ένα εσπαργανωμένο βρέφος», δηλαδή με τα μωρουδιακά του τυλιγμένο ένα βρέφος και αυτό το σημείο, αγαπητοί, ήταν διττόν, διπλόν. Καταρχάς, κανένα νήπιον εκείνη τη βραδιά δεν θα εγεννάτο μέσα σε ένα σπήλαιο και να τεθεί εσπαργανωμένο μέσα σε μία φάτνη. Αυτό οπωσδήποτε ήταν ένα σημάδι, εξωτερικό σημάδι. Το δεύτερο σημάδι, ότι ο Κύριος της δόξης, που κάθεται επί θρόνου επηρμένου, τώρα κάθεται στον θρόνο της ταπεινώσεως.
Οι Εβραίοι είχαν πολύ διαφορετική αντίληψη περί Μεσσίου, ότι θα ήρχετο ένδοξα και με δύναμη· όμως Εκείνος ήλθε με «ασθένειαν»- τη λέξη «ασθένεια» τη βάζω εντός εισαγωγικών· δηλαδή με αδυναμία. Ο Θεός… Αδύναμος… Σας έλεγα και χθες, όταν παίρνει την εντολή ο Ιωσήφ, παρακαλώ, να φυλάξει το νήπιον Ιησούς… Τι; Ο Θεός ζητάει από τον Ιωσήφ, τον άνθρωπον, να τον σώσει; «Πήγαινε», λέει, «στην Αίγυπτο, διότι ο Ηρώδης θέλει να σφάξει τα παιδιά» κ.τ.λ. Αυτή είναι η ασθένεια του Θεού, δηλαδή η αδυναμία του Θεού· φαινομενική φυσικά. Φαινομενική φυσικά, το ξαναλέγω. Και σημαίνει: η άκρα ταπείνωσις του Θεού Λόγου όταν έρχεται εις τον κόσμον αυτόν. Αυτό ήταν το μέγα σημείον.
Και ακόμη, καταπληκτικότερο: Θρόνο Του έκανε ο Κύριος της δόξης και ένα, αργότερα, ένα ονάριον, ένα γαϊδουράκι. Κάθισε πάνω στο γαϊδουράκι και μπήκε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς κάθονται επάνω σε ίππους, σε άλογα. Σε γαϊδουράκι; Είναι ταπεινό πράγμα το γαϊδουράκι. Και τώρα εδώ όλη η πόλις- τι λέγει;- όπως και η προφητεία: «Ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται ἐπί πώλου ὄνου». «Να έρχεται ο βασιλιάς σου πάνω σε ένα γαϊδουράκι»· είναι το ίδιο. Κάνει τώρα το γαϊδουράκι, το κάνει θρόνο· και το ακόμη καταπληκτικότερο, θρόνο Του ο Κύριος έκανε τον σταυρό. Θρόνος είναι ο σταυρός. Θρόνος. Επί του οποίου θρόνου εδειγμάτισε τους δαίμονας σαν εξουσιαστής. Τι θα πει δειγματίζω; Θα πει παραδειγματίζω. Τους παραδειγμάτισε. Τους τιμώρησε. «Αυτός είναι Εκείνος που εσείς, οι δαίμονες, νομίσατε ότι αν θα με ανεβάζατε εις τον Σταυρόν, θα νικούσατε εμένα, τον αντίδικό σας. Πλανηθήκατε». Θρόνος, λοιπόν, και το γαϊδουράκι, θρόνος η φάτνη, θρόνος και ο σταυρός.
Αγαπητοί, Εκείνος που γεννήθηκε ταπεινά και άσημα στη Βηθλεέμ είναι ο Κύριος της δόξης που είδε ο Ησαΐας. Είναι Αυτός που ομίλει στον Αβραάμ και του είπε ότι θα γίνει, ο Ίδιος, απόγονός του. Και του λέει: «Ευλογητός είσαι, ευλογημένος»- γιατί αποκάλεσε το σπέρμα του εις ενικόν αριθμόν, ευλογημένον, διότι από κει ο Ίδιος θα έπαιρνε από τον Αβραάμ, θα έπαιρνε το σπέρμα του Αβραάμ. Και ο Ίδιος απεκάλυψε ότι ο Αβραάμ –ακούστε αυτή τη μυστηριώδη κουβέντα- «επεθύμει να δει την ημέρα, δηλαδή τον καιρό, που θα ενηνθρώπιζε αυτός ο απόγονός του». Και τι είπε; Είπε και τούτον τον λόγον: «Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν, πρίν Ἀβραάμ γενέσθαι, ἐγώ εἰμί». «Πριν ο Αβραάμ γίνει, Εγώ υπάρχω». Και κάνει πρόγονό Του τον Αβραάμ. Είπε στους Εβραίους ο Κύριος. Όλο μυστήρια…
Αγαπητοί. Αυτοί είναι οι δύο θρόνοι του Θεού Λόγου. Ο θρόνος της δόξης και ο θρόνος της ταπεινώσεως. Ο θρόνος του Κριτού και της κρίσεως, και ο θρόνος της αγάπης και του αγαπώντος Θεού. Έτσι, θα γράψει στην προς Εβραίους ο Απόστολος, «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα -ας προσέλθουμε- οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».
Κι όλα αυτά, μόνη η αγάπη του Αγίου Τριαδικού Θεού μας, επραγμάτωσε. Αξίζει να λέμε λοιπόν πάντοτε: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας και ψηφιοποίηση κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΗ:
http://www.arnion.gr/.../mnhmh_agivn/mn ... vn_021.mp3
Εις την τρίτην ημέραν των Χριστουγέννων
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:
«ΟΙ ΔΥΟ ΘΡΟΝΟΙ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 27-12-2000]
Σε ένα τροπάριον του εσπερινού της δευτέρας ημέρας των Χριστουγέννων, αγαπητοί μου, σημειώνει ο ιερός Υμνογράφος: «Σήμερον δέχεται ἡ Βηθλεέμ, τὸν καθήμενον διὰ παντός, σὺν Πατρί. Σήμερον Ἄγγελοι τὸ βρέφος τὸ τεχθέν, θεοπρεπῶς δοξολογοῦσι· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ,καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Μάλιστα τονίζεται αυτό: «Σήμερον, δέχεται» λέει «η Βηθλεέμ, Εκείνον που κάθεται μαζί με τον Πατέρα». Εις το τροπάριον αυτό παρατηρούμε ότι το Βρέφος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ και οι άγγελοι τώρα δοξολογούν είναι Εκείνος που παντοτινά και αδιαίρετα και αχώριστα κάθεται στον θρόνο με τον Πατέρα. Διότι ποιος είναι Εκείνος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ; Ποιος είναι; Το τροπάριον εμφανίζει τον Υιόν του Θεού, καθήμενον επί δύο θρόνων. Τον θρόνον του Πατρός, ως Θεός, και τον θρόνον της φάτνης, ως άνθρωπος.
Και τίθεται εύλογο το ερώτημα στον ακροατή. Θα επαναλάβω:-γιατί επαναλαμβάνεται διαρκώς μέσα στην ιστορία-«Ποιος είναι αυτός που εγεννήθη στη Βηθλεέμ και οι άγγελοι Τον υμνούν;». Για να δοθεί ορθή απάντησις, πρέπει το θέμα να ερευνηθεί. Ποιο είναι το πρόσωπον του Ιησού Χριστού; Εξάλλου αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, αργότερα, έθεσε το ερώτημα αυτό εις τους μαθητάς Του:
«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι, τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου;». «Οι άνθρωποι, τι λένε για μένα ο Οποίος είμαι υιός Ανθρώπου»- είναι εβραϊσμός και σημαίνει άνθρωπος. «Οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν». Πίστευε ο Ηρώδης, αγαπητοί, ότι απεκεφάλισε μεν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλά όταν βγήκε στον δημόσιο βίο ο Κύριος, πίστευε τούτο, ότι ανεστήθη ο Ιωάννης. Χονδρά πράγματα... Πολύ χονδρά πράγματα. Γι’ αυτό είπαν οι μαθηταί «Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής· άλλοι λένε ότι είσαι ο προφήτης Ηλίας», ο οποίος έζησε επτά αιώνες προ Χριστού- και τον περίμεναν βεβαίως, γιατί το έγραφε ο προφήτης Μαλαχίας· «άλλοι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών». Και τότε αποτείνεται προς τους μαθητάς, «λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;». «Εσείς τι λέτε για μένα; Εγώ ποιος είμαι;». «Ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Αυτή ήταν η ομολογία η πολύ σπουδαία που ακριβώς έδειχνε ότι πράγματι δεν ήταν από εκείνα που έλεγε ο κόσμος, αλλά ήταν Εκείνος, θα επαναλάβω, που εβρίσκετο σε δύο θρόνους. Ο θρόνος με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον- ο Υιός είναι ομόθρονος με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον- αλλά και Εκείνος ο οποίος έκανε θρόνο Του την φάτνη των αλόγων ζώων, που εγεννήθηκε σε ένα στάβλο και ανεκλίθη μέσα σε ένα παχνί. Έτσι λοιπόν παίρνουμε την απάντηση από την Αγία Γραφή, αρκεί βέβαια ο ακροατής ή ο μελετητής να είναι προσεκτικός.
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς καταγράφει το εξής: Είναι πολύ σημαντικό αυτό που θα σας πω, προσέξατέ το: «Τοσαῦτα δέ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν». Δηλαδή, τόσα θαύματα που έκανε ο Ιησούς μπροστά εις τους Εβραίους, τόσα πολλά, εντούτοις δεν επίστευσαν· «ἵνα ὁ λόγος Ἠσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῆ ὅν εἶπε –για να πραγματοποιηθεί ο λόγος του Ησαΐου του προφήτου που είπε: «Κύριε, τίς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν;» -«Κύριε, ποιος επίστευσε στον λόγο μας;». «Ταῦτα εἶπεν Ἠσαΐας ὅτε εἶδε τήν δόξαν αὐτοῦ καί ἐλάλησε περί αὐτοῦ». Εδώ είναι το περίεργο, το μεγάλο, το καταπληκτικό! Αυτά τα είπε, λέει, ο Ησαΐας, οκτακόσια χρόνια προ Χριστού, όταν είδε την δόξα Του. Ποιανού δόξα; Του Ιησού Χριστού τη δόξα. Αυτό είναι καταπληκτικό! Εδώ, ο Ιωάννης, ο ευαγγελιστής, που γράφει αυτό, σαφώς ταυτίζει απολύτως το πρόσωπον του Ιησού, με τον Κύριον που είδε εν δόξῃ ο Ησαΐας στο ξεκίνημα της προφητικής του αποστολής. Τι είδε ο προφήτης; Προσέξτε· ταυτίζει.
Στο έκτο κεφάλαιον, στο βιβλίον του Ησαΐου, έχομε μια προσωπική εμπειρία του προφήτου από την αποκάλυψη του Θεού. Σας διαβάζω: «Καὶ ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς - τοποθετείται και χρονολογικά: τότε που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας-, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπῃρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ». «Είδα», λέει, «τον Κύριον να κάθεται σε ένα θρόνο, πολύ υψηλόν και επηρμένον, σηκωμένος στον αέρα και, όλος ο οίκος -ο ναός δηλαδή- ήταν πλήρης δόξης μέσα». Αυτό σε όραμα το βλέπει ο Ησαΐας. «Καὶ Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί, καὶ ταῖς μὲν δυσὶ κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο». «Ήταν», λέγει, «αυτά τα εξαπτέρυγα, άγγελοι· οι δύο, έκρυβαν το πρόσωπο –σεβασμού ένεκεν· οι άλλοι δύο έκρυψαν τα πόδια τους- σεβασμού ένεκεν- και οι άλλοι δύο επέταντο, πετούσαν γύρω από τον θρόνον. «Καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον- μεταξύ τους-· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ -«Σαβαώθ» θα πει Παντοκράτωρ-, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ». Αυτό ήταν το όραμα του προφήτου Ησαΐου.
Ποιος ήταν επάνω εις τον θρόνον; Που ο Ιωάννης τώρα με τη σειρά του - μαθητής του Χριστού- έρχεται να ταυτίσει Εκείνον που εκάθητο πάνω εις τον θρόνον τον επηρμένον με τον Ιησού Χριστόν; Ποιος ήταν; Ήταν Εκείνος – ο Ιησούς Χριστός- Εκείνος που είδε ο Ησαΐας στο όραμά του αυτό. Έτσι λοιπόν βλέπομε εδώ, ότι όταν ομιλεί ο Κύριος στην Παλαιά Διαθήκη, λέει: «Ἐγώ Κύριος»· «Αυτό που είπα, το είπα Εγώ ο Θεός, εγώ ο Κύριος». Και ο Κύριος εθεάθη «ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου». «Τό δέ ἐπί θρόνου καθῆσθαι τό κρίνειν ἐστίν», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας. «Τι σημαίνει; Ότι εκείνος που είναι σε θρόνο έχει την καταδικαστική εξουσία· την εξουσία του να κρίνει τους ανθρώπους». Αλλά τα πράγματα αποκαλύπτονται από τον ύμνο των Σεραφείμ. Τι έλεγαν; Έλεγαν: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ». Γιατί τρεις φορές αυτό το Άγιος; Γιατί απλούστατα αναφέρεται εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Σημειώσατε, ξαναλέγω το είπα: Ο Υιός είναι αχώριστος από τον Πατέρα και από το Πνεύμα το Άγιον. Και όπως εδώ ερμηνεύει ο Θεοδώρητος, γι΄αυτό το τρισσόν, το τριπλούν δηλαδή «Ἅγιος»: «Τῆς Τριάδος τόν ἀριθμόν ὑπεμφαίνοντο· τρεῖς γάρ ἐπεφώνουν το Ἅγιος»· με το να πουν τρεις φορές το «Ἃγιος», εδώ φανερώνουν ότι τα πρόσωπα είναι τρία. «Τό μέν γάρ Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος τῆς τριάδος δηλωτικόν». Είναι δηλωτικόν, φανερώνει ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. «Τό δέ Κύριος Σαβαώθ»- που σας είπα Σαβαώθ σημαίνει Παντοκράτωρ- «τῆς φύσεως τῆς μιᾶς σημαντικόν». Δείχνει ότι η φύσις, δηλαδή η ουσία, είναι μία. Είναι αυτό που λέμε στη Δογματική μας: «Έχομε τρία πρόσωπα: Τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιον, ο Θεός όμως είναι Ένας, η ουσία είναι μία». Αν θα θέλαμε να το εκφράσουμε, μαθηματικά, θα λέγαμε: 1+1+1=1. Αυτό αποτελεί και το μυστήριον της Θεότητος.
Κάτι παρόμοιο συνέβη, αγαπητοί μου, και εις τον Μωυσέα. Αφήνομε τον Ησαΐα, με ό,τι είπαμε, πάμε τώρα στον Μωυσέα· που ήκουσε τη φωνή του Θεού Λόγου, διότι Αυτός ομίλει προς τον Μωυσέα που ήταν προ της καιομένης και μη καταφλεγομένης βάτου, να λέγει τα εξής: «Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου». «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου». Τι εκφράζει εδώ; Την μίαν φύσιν. «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου». Και συνεχίζει. «Ο Θεός Αβραάμ, ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ». Τι εκφράζει εδώ; Τον αριθμό της Τριάδος. Την μίαν φύσιν- ένας είναι ο Θεός και ο αριθμός των προσώπων είναι τρεις. Ώστε ο Ησαΐας είδε τον άγιον Τριαδικόν Θεόν και ακριβέστερα τον Θεόν Λόγον· όπως ακριβώς αντίστοιχα τώρα, όπως σας αναφέρω, και ο Μωυσής· διότι ο Λόγος ομίλει στη βάτο όπως και στο Σινά. Δεν ξέρω αυτό εάν το γνωρίζετε. Όταν λέμε ο Θεός δίνει τις εντολές στον Μωυσή κ.λπ. κ.λπ. επάνω στο Σινά… Ποιος; Ποιο πρόσωπον; Ο Θεός Λόγος. Έχομε πολλές μαρτυρίες ότι ήτανε ο Θεός Λόγος, ο μετέπειτα Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Και τούτο γιατί ο Κύριος Ιησούς είπε ότι «Εκείνος που είδε τον Υιόν, είδε και τον Πατέρα». Θυμάστε τον Φίλιππον; «Δείξε μας», λέει, «Κύριε τον Πατέρα καί ἀρκεῖ ἡμῖν – ε βέβαια – «ἀρκεῖ ἡμῖν», αρκεί σε μας να δούμε και τον Πατέρα. Και του λέει ο Ιησούς Χριστός: «Δεν το ‘μαθες, τόσο καιρό είσαι μαζί μου ότι εκείνος που είδε Εμένα είδε και τον Πατέρα;». Το καταλαβαίνομε αυτό το πράγμα; Το πιάνομε; «Ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώρακε τόν Πατέρα». «Εκείνος που έχει δει Εμένα, έχει δει και τον Πατέρα». Βέβαια, μας λέει η Γραφή, ότι «Θεόν οὐδείς πώποτε ἑώρακε, οὐδέ ἰδεῖν δύναται»- έτσι μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Τον Θεόν δεν τον είδε κανείς, ούτε μπορεί να Τον δει τον Θεό κανείς». Τότε; Τι συμβαίνει εδώ; Κατά τον Κύριον, εφόσον ο Θεός δεν κάθεται σε θρόνο- έκφρασις είναι- ούτε ο θρόνος περιέχει τον καθήμενον.
Τι είναι όλα αυτά; Όπως λέει ο Χρυσόστομος: «Συγκατάβασις ἦν τό ὁρώμενον»· «εκείνο το οποίο έβλεπαν ήταν μία συγκατάβασις, μία εικόνα». Ποιος είδε τον Θεόν; Ούτε δύναται κανείς να δει ποτέ τον Θεόν· εντούτοις, μπορούμε να έχουμε πληροφορίες για τον Θεό, και μπορούμε να βλέπουμε, και μπορούμε να ακούμε ό,τι αφορά –προσέξτε- στη δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού διακρίνεται από την ουσία του Θεού· άλλο είναι η ουσία του Θεού και άλλο είναι η δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού είναι το φως, το άκτιστο Φως. Αυτό αποτελεί τη δόξα του Θεού· η οποία δόξα –άκτιστος ενέργεια- απορρέει μεν από την ουσία, αλλά την ουσία ουδείς μπορεί ποτέ να τη δει, να την αγγίξει. Είναι ο αναφής Θεός. Αναφής θα πει αυτός που δεν ψαχουλεύεται. Αναφής ο Θεός. Αλλά τι δεν είναι αναφές; Είναι η δόξα του Θεού· είναι εκείνη την οποία παίρνουν οι άγιοι, ακόμα και από την παρούσα ζωή. Ώστε λοιπόν όλα αυτά τι ήτανε; Μία συγκατάβασις· δηλαδή κάτι, που έπρεπε να δοθεί μία μαρτυρία. Και δίδεται τώρα η συγκατάβασις για να αποκτήσει και ο Ησαΐας και ο Μωυσής μία γνώση. «Είναι προαναφωνούσα την μέλλουσα γνώση», λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος. Εκείνο το οποίο θα αποκτούσαμε εις το μέλλον· όταν ο Ιησούς Χριστός τι είναι; Αυτός που αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα, λέγαμε προχθές στην ομιλία μας, είναι Εκείνος που συγκαλύπτεται. Το πιάνουμε αυτό, αγαπητοί μου; Αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα συγκαλύπτεται· διότι δεν είναι δυνατόν ποτέ να γνωρίσομε τον Θεόν εάν προηγουμένως δεν συγκαλυφθεί. Και από τι συγκαλύπτεται; -μας το λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος- από την ανθρώπινη φύση. Είναι το παραπέτασμα - όπως ακριβώς ήτανε το παραπέτασμα εις τα Άγια των Αγίων που χώριζε στον ναό του Σολομώντος, «τουτέστιν», λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος, «τῆς σαρκός αὐτοῦ»· η σάρκα Του είναι εκείνη η οποία κρύπτει τον Θεόν Λόγον.
Ποιος είναι λοιπόν Εκείνος ο Οποίος εγεννήθη εις την Βηθλεέμ; Αντιλαμβανόμεθα; Και δια της οποίας γνώσεως, λέει πάλι ο Χρυσόστομος, «ἡ οἰκουμένη τῆς δόξης ἐνεπλήσθη τοῦ Θεοῦ». Η οικουμένη, όλη η γη γέμισε από τη δόξα του Θεού. Δημοσιεύεται. Οι άγγελοι δημοσιεύουν την δόξα του Θεού. «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» κ.λπ. κ.λπ. Και, όπως λέει πάλι ο Χρυσόστομος, όπως βλέπετε τον επεστράτευσα τον Ιερόν Χρυσόστομον, «ὅτε ὁ ὕμνος οὗτος εἰς τήν γῆν κατηνέχθη, καί συγχορευταί τῶν ἄνω δυνάμεων οἱ κάτω γεγόνασιν ἄνθρωποι καί μίαν τήν μελωδίαν ἀνήγαγον καί κοινήν τήν εὐφημίαν ἐποιήσαντο· καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι». Οι άγγελοι δεν έχουν δει ποτέ τον Θεόν. Επικοινωνούν δια της θείας δόξης. Δεν είδαν ποτέ τον Θεό οι άγγελοι. Και αυτό έγινε γεγονός, αγαπητοί μου, στη Γέννηση του Χριστού, όταν άγγελοι υμνούν τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν. Ποιος είναι Αυτός στη Βηθλεέμ; Ειπώθηκε στους αγίους αγγέλους. Ο Θεός Λόγος. Και πώς Τον δέχτηκαν οι άγγελοι; Οι άγιοι άγγελοι. Προσέξτε. Επίστευσαν. Και οι άγιοι άγγελοι επίστευσαν. Επήραν το μήνυμα και επίστευσαν και γι΄αυτό τώρα υμνούν τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν με τον ύμνον τον γνωστόν που θα μείνει και στους ανθρώπους εις τους αιώνας των αιώνων: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνῃ».
Και Εκείνον που είδε ο Ησαΐας επί θρόνου υψηλού και επηρμένου καθήμενον, Αυτός τώρα έρχεται σαν άνθρωπος στη γη και κάθεται σε έναν άλλον θρόνον- είναι ο θρόνος της φάτνης, όπως σας είπα, του σπηλαίου της Βηθλεέμ. Άλλος θρόνος. Είναι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, που «προσέλαβε ὃ οὐκ ἦν», που πήρε εκείνο που δεν ήταν, δεν είναι ο Θεός άνθρωπος, υλικά στοιχεία που περιεβλήθη, εκείνο που δεν ήταν, αυτό προσέλαβε για να μπορέσει να ‘ρθει κοντά μας. Και το θέμα είναι ότι αυτός ο θρόνος στάθηκε σημάδι για τους ποιμένες. Τι είπε ο άγγελος; «Μή φοβεῖσθε», είπε στους τσομπάνηδες που βόσκαν τα πρόβατά τους λίγο πιο πέρα, «ἰδοὺ γὰρ εὐγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος - με το Χριστός εκφράζει την ανθρωπίνη φύση, με το Κύριος εκφράζει την θεία φύση-, ἐν πόλει Δαυΐδ», δηλαδή εις την Βηθλεέμ. «Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον», συνεχίζει ο άγγελος να λέει. Και για σας αυτό είναι το σημάδι: «Εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ». «Θα πάτε να βρείτε ένα εσπαργανωμένο βρέφος», δηλαδή με τα μωρουδιακά του τυλιγμένο ένα βρέφος και αυτό το σημείο, αγαπητοί, ήταν διττόν, διπλόν. Καταρχάς, κανένα νήπιον εκείνη τη βραδιά δεν θα εγεννάτο μέσα σε ένα σπήλαιο και να τεθεί εσπαργανωμένο μέσα σε μία φάτνη. Αυτό οπωσδήποτε ήταν ένα σημάδι, εξωτερικό σημάδι. Το δεύτερο σημάδι, ότι ο Κύριος της δόξης, που κάθεται επί θρόνου επηρμένου, τώρα κάθεται στον θρόνο της ταπεινώσεως.
Οι Εβραίοι είχαν πολύ διαφορετική αντίληψη περί Μεσσίου, ότι θα ήρχετο ένδοξα και με δύναμη· όμως Εκείνος ήλθε με «ασθένειαν»- τη λέξη «ασθένεια» τη βάζω εντός εισαγωγικών· δηλαδή με αδυναμία. Ο Θεός… Αδύναμος… Σας έλεγα και χθες, όταν παίρνει την εντολή ο Ιωσήφ, παρακαλώ, να φυλάξει το νήπιον Ιησούς… Τι; Ο Θεός ζητάει από τον Ιωσήφ, τον άνθρωπον, να τον σώσει; «Πήγαινε», λέει, «στην Αίγυπτο, διότι ο Ηρώδης θέλει να σφάξει τα παιδιά» κ.τ.λ. Αυτή είναι η ασθένεια του Θεού, δηλαδή η αδυναμία του Θεού· φαινομενική φυσικά. Φαινομενική φυσικά, το ξαναλέγω. Και σημαίνει: η άκρα ταπείνωσις του Θεού Λόγου όταν έρχεται εις τον κόσμον αυτόν. Αυτό ήταν το μέγα σημείον.
Και ακόμη, καταπληκτικότερο: Θρόνο Του έκανε ο Κύριος της δόξης και ένα, αργότερα, ένα ονάριον, ένα γαϊδουράκι. Κάθισε πάνω στο γαϊδουράκι και μπήκε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς κάθονται επάνω σε ίππους, σε άλογα. Σε γαϊδουράκι; Είναι ταπεινό πράγμα το γαϊδουράκι. Και τώρα εδώ όλη η πόλις- τι λέγει;- όπως και η προφητεία: «Ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται ἐπί πώλου ὄνου». «Να έρχεται ο βασιλιάς σου πάνω σε ένα γαϊδουράκι»· είναι το ίδιο. Κάνει τώρα το γαϊδουράκι, το κάνει θρόνο· και το ακόμη καταπληκτικότερο, θρόνο Του ο Κύριος έκανε τον σταυρό. Θρόνος είναι ο σταυρός. Θρόνος. Επί του οποίου θρόνου εδειγμάτισε τους δαίμονας σαν εξουσιαστής. Τι θα πει δειγματίζω; Θα πει παραδειγματίζω. Τους παραδειγμάτισε. Τους τιμώρησε. «Αυτός είναι Εκείνος που εσείς, οι δαίμονες, νομίσατε ότι αν θα με ανεβάζατε εις τον Σταυρόν, θα νικούσατε εμένα, τον αντίδικό σας. Πλανηθήκατε». Θρόνος, λοιπόν, και το γαϊδουράκι, θρόνος η φάτνη, θρόνος και ο σταυρός.
Αγαπητοί, Εκείνος που γεννήθηκε ταπεινά και άσημα στη Βηθλεέμ είναι ο Κύριος της δόξης που είδε ο Ησαΐας. Είναι Αυτός που ομίλει στον Αβραάμ και του είπε ότι θα γίνει, ο Ίδιος, απόγονός του. Και του λέει: «Ευλογητός είσαι, ευλογημένος»- γιατί αποκάλεσε το σπέρμα του εις ενικόν αριθμόν, ευλογημένον, διότι από κει ο Ίδιος θα έπαιρνε από τον Αβραάμ, θα έπαιρνε το σπέρμα του Αβραάμ. Και ο Ίδιος απεκάλυψε ότι ο Αβραάμ –ακούστε αυτή τη μυστηριώδη κουβέντα- «επεθύμει να δει την ημέρα, δηλαδή τον καιρό, που θα ενηνθρώπιζε αυτός ο απόγονός του». Και τι είπε; Είπε και τούτον τον λόγον: «Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν, πρίν Ἀβραάμ γενέσθαι, ἐγώ εἰμί». «Πριν ο Αβραάμ γίνει, Εγώ υπάρχω». Και κάνει πρόγονό Του τον Αβραάμ. Είπε στους Εβραίους ο Κύριος. Όλο μυστήρια…
Αγαπητοί. Αυτοί είναι οι δύο θρόνοι του Θεού Λόγου. Ο θρόνος της δόξης και ο θρόνος της ταπεινώσεως. Ο θρόνος του Κριτού και της κρίσεως, και ο θρόνος της αγάπης και του αγαπώντος Θεού. Έτσι, θα γράψει στην προς Εβραίους ο Απόστολος, «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα -ας προσέλθουμε- οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».
Κι όλα αυτά, μόνη η αγάπη του Αγίου Τριαδικού Θεού μας, επραγμάτωσε. Αξίζει να λέμε λοιπόν πάντοτε: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας και ψηφιοποίηση κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΗ:
http://www.arnion.gr/.../mnhmh_agivn/mn ... vn_021.mp3
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
"Η αποφασιστικότητα.."
Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὅταν τὸν ρώτησαν τί ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς του καὶ δὲν εἶχαν τοὺς καρποὺς τῆς ἁγιότητος ποὺ ἄλλοτε ἦταν τόσο ἄφθονοι, ἀπάντησε: «Δὲν λείπει παρὰ μόνο μία προϋπόθεση: ἡ ἀπόφαση!». Οἱ Ἅγιοι δὲν ἦταν φτιαγμένοι ἀπὸ ἄλλο ὑλικό· ἦταν ἄνθρωποι σὰν κι ἐμᾶς.
Σὲ ἕνα διέφεραν: στὸ ὅτι πῆραν στὰ σοβαρὰ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας τους.
Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ
Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὅταν τὸν ρώτησαν τί ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς του καὶ δὲν εἶχαν τοὺς καρποὺς τῆς ἁγιότητος ποὺ ἄλλοτε ἦταν τόσο ἄφθονοι, ἀπάντησε: «Δὲν λείπει παρὰ μόνο μία προϋπόθεση: ἡ ἀπόφαση!». Οἱ Ἅγιοι δὲν ἦταν φτιαγμένοι ἀπὸ ἄλλο ὑλικό· ἦταν ἄνθρωποι σὰν κι ἐμᾶς.
Σὲ ἕνα διέφεραν: στὸ ὅτι πῆραν στὰ σοβαρὰ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας τους.
Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
"Όποιος αναζητά την απλότητα και θέλει να την κατακτήσει, ας αρχίσει να ξεριζώνει γρήγορα και με θάρρος τον καταραμένο εγωισμό και όλο το σύστημα της ιδιοτέλειας και της αυταρέσκειας και ας αγκαλιάσει απόλυτα την πίστη προς το Θεό."
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
Η αγία μας Εκκλησία είναι συνυφασμένη με το διωγμό και το μαρτύριο. Είναι δομημένη με το αίμα εκατομμυρίων καλλίμαχων μαρτύρων, οι οποίοι αποτελούν και το μόνιμο καύχημά Της. Το χρώμα της είναι το κόκκινο από τους ποταμούς των αιμάτων κατά των διαχρονικών πιστών. Οι ειδικοί υπολογίζουν πως με τους μετριότερους υπολογισμούς περισσότεροι από ένδεκα εκατομμύρια Χριστιανοί έχυσαν το τίμιο αίμα τους για τη νέα πίστη. Είναι ευνόητο πως τα νήματα του πολέμου κατά της Εκκλησίας κινεί ο θεομάχος και ανθρωποκτόνος διάβολος, ο οποίος μισεί θανάσιμα το ανθρώπινο γένος και επιδιώκει τη ματαίωση της εν Χριστώ σωτηρίας του.
Πρώτο θύμα του λυσσαλέου πολέμου ο αρχιδιάκονος της πρώτης Εκκλησίας Στέφανος, άνδρας πλήρης «πνεύματος και σοφίας» (Πραξ.6,3). Ήταν ένας από τους επτά διακόνους, τους οποίους εξέλεξε η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων για να διακονούν τους πιστούς στις «αγάπες», δηλαδή στα κοινά τραπέζια, ώστε να εκλείψουν τα παράπονα από τους ελληνιστές πιστούς, οι οποίοι παραθεωρούνταν σ’ αυτά. Το όνομά του είναι ελληνικό που σημαίνει τον άνθρωπο που φορά στεφάνι, στέμμα, δηλαδή τον διαλεχτό και αξιόλογο άνθρωπο. Ήταν πιθανότητα ελληνικής καταγωγής και είχε μόρφωση και ήθος, τα οποία τον καθιστούσαν ξεχωριστό στην Ιερουσαλήμ. Ασκούσε τη διακονία που του ανέθεσε η Εκκλησία με ιδιαίτερο ζήλο, υπηρετώντας τις χήρες, τα ορφανά, τους ασθενείς, τους φτωχούς και όλους τους καταφρονεμένους. Θεωρούσε με θέρμη ότι υπηρετούσε στα πρόσωπα των ενδεών αδελφών του τον ίδιο το Χριστό.
Αλλά δεν εξαντλούνταν η δραστηριότητά του μόνο στον τομέα της κοινωνικής διακονίας. Αξιοποιώντας τα φυσικά του χαρίσματα, δίδασκε το λόγο του Θεού με ιδιαίτερη θέρμη. Μάλιστα αξιώθηκε από το Θεό να κάνει «τέρατα και σημεία εν τω λαώ» (Πραξ.6,8), ώστε να μέσω αυτών να δοξάζεται ο αληθινός Τριαδικός Θεός και να τελεσφορεί το σωτήριο κήρυγμα της νεαρής Εκκλησίας.
Αυτό όμως εξόργισε τους φανατικούς Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν αρχίσει σκληρό διωγμό εναντίον της νέας πίστεως, η οποία ήδη είχε διαφοροποιηθεί από τον ιουδαϊσμό. Ορισμένα από τα μέλη της συναγωγής των λεγομένων Λιβερτίνων, των Κυνηναίων και Αλεξανδρέων, καθώς και κάποιοι από των Ιουδαίων που κατάγονταν από την Κιλικία και την Ασία κάλεσαν τον Στέφανο να συζητήσουν μαζί τους για τη νεοφανή πίστη. Αλλά δε μπόρεσαν να τον αντικρούσουν, «ουκ ίσχυον αντιστήναι τη σοφία και τω πνεύματι ω ελάλει» (Πραξ.6,10). Τότε σκέφτηκαν να τον συκοφαντήσουν ότι δήθεν άκουσαν «αυτού λαλούντος ρήματα βλάσφημα εις Μωυσήν και τον Θεόν» (Πραξ.6,11). Τον παρέδωσαν στον φανατισμένο όχλο και στους άτεγκτους πρεσβυτέρους και γραμματείς για παραδειγματική τιμωρία. Επίσης τον παρέπεμψαν στο συνέδριο να δικαστεί και επιστράτευσαν ψευδομάρτυρες, οι οποίοι υποστήριζαν πως «ο άνθρωπος ούτος ου παύεται ρήματα βλάσφημα λαλών κατά του τόπου του αγίου τόπου. Ακηκόαμεν γαρ αυτού λέγοντος ότι Ιησούς ο Ναζωραίος ούτος καταλύσει τον τόπον τούτον και αλλάξει τα έθη α παρέδωκεν ημίν Μωυσής» (Πραξ.6,14). Αλλά την ώρα που ξεστόμιζαν εναντίον του τις ψευδομαρτυρίες είδαν να λάμπει το πρόσωπό του και να μοιάζει με άγγελος του Θεού.
Ο Στέφανος πήρε θάρρος και έκανε μια καταπληκτική απολογία, εξιστορώντας τις δωρεές του Θεού προς τον ιουδαϊκό λαό, και στηλιτεύοντας με έμφαση τις αποστασίες των προγόνων του. Αλλά και τους συγχρόνους του, καταλήγοντας ως εξής: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδίᾳ και τοις ωσίν, υμείς αεὶ τω Πνεύματι τω Αγίῳ αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς. Τίνα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών; και απέκτειναν τους προκαταγγείλαντας περὶ της ελεύσεως του δικαίου, ου νυν υμείς προδόται και φονείς γεγένησθε· οίτινες ελάβετε τον νόμον εις διαταγὰς αγγέλων, και ουκ εφυλάξατε» (Πραξ.7,51-53).
Οι δικαστές του όταν άκουσαν την θαρραλέα απολογία του Στεφάνου άρχισαν να τρίζουν τα δόντια τους από θυμό και αγανάκτηση. Εκείνος σηκώνοντας τα μάτια τους τον ουρανό είδε την δόξα του Θεού και τον Κύριο Ιησού Χριστό να στέκεται δίπλα στο θρόνο της Θεότητας και είπε «ιδοὺ θεωρώ τους ουρανοὺς ανεῳγμένους και τον υιὸν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού εστώτα» (Πραξ.7,56). Όταν άκουσαν αυτά έφριξαν, κλείνοντας τα αφτιά τους, να μην ακούν τις δήθεν βλασφημίες του αγίου άνδρα. Αμέσως τον άρπαξαν και τον οδήγησαν έξω της πόλεως να τον σκοτώσουν με λιθοβολισμό. Μαζί τους ήταν και κάποιος νεαρός ονόματι Σαούλ, ο οποίος φύλαγε τα ρούχα των δημίων, που λιθοβολούσαν τον Στέφανο. Πρόκειται για τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αργότερα θα μεταστρέφονταν και θα γινόταν ο θερμότερος απόστολος του Χριστού. Τη στιγμή του μαρτυρίου του ο Στέφανος προσεύχονταν «Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου. Θεις δε τα γόνατα έκραξε φωνή μεγάλη· Κύριε, μη στήσῃς αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπὼν εκοιμήθη» (Πραξ.7,60).
Αυτός ήταν ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, αληθινός αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος, γνήσιος τύπος του Σωτήρος Χριστού. Το ηρωικό του παράδειγμα θα συνεχίσουν εκατομμύρια ομολογητές της αληθινής πίστεως, οι οποίοι θα σμίξουν το δικό τους αίμα με το τίμιο αίμα του Στεφάνου, για να ποτίζει εσαεί το δένδρο της σωτηρίας του κόσμου. Η δύστηνη εποχή μας έχει απόλυτη ανάγκη από ηρωικά πρότυπα σαν αυτό του αγίου Στεφάνου, προκειμένου να πορευτεί η ανθρωπότητα το δρόμο της εν μέσω «σκιάς θανάτου» (Ματθ.4,16).
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES
Η αγία μας Εκκλησία είναι συνυφασμένη με το διωγμό και το μαρτύριο. Είναι δομημένη με το αίμα εκατομμυρίων καλλίμαχων μαρτύρων, οι οποίοι αποτελούν και το μόνιμο καύχημά Της. Το χρώμα της είναι το κόκκινο από τους ποταμούς των αιμάτων κατά των διαχρονικών πιστών. Οι ειδικοί υπολογίζουν πως με τους μετριότερους υπολογισμούς περισσότεροι από ένδεκα εκατομμύρια Χριστιανοί έχυσαν το τίμιο αίμα τους για τη νέα πίστη. Είναι ευνόητο πως τα νήματα του πολέμου κατά της Εκκλησίας κινεί ο θεομάχος και ανθρωποκτόνος διάβολος, ο οποίος μισεί θανάσιμα το ανθρώπινο γένος και επιδιώκει τη ματαίωση της εν Χριστώ σωτηρίας του.
Πρώτο θύμα του λυσσαλέου πολέμου ο αρχιδιάκονος της πρώτης Εκκλησίας Στέφανος, άνδρας πλήρης «πνεύματος και σοφίας» (Πραξ.6,3). Ήταν ένας από τους επτά διακόνους, τους οποίους εξέλεξε η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων για να διακονούν τους πιστούς στις «αγάπες», δηλαδή στα κοινά τραπέζια, ώστε να εκλείψουν τα παράπονα από τους ελληνιστές πιστούς, οι οποίοι παραθεωρούνταν σ’ αυτά. Το όνομά του είναι ελληνικό που σημαίνει τον άνθρωπο που φορά στεφάνι, στέμμα, δηλαδή τον διαλεχτό και αξιόλογο άνθρωπο. Ήταν πιθανότητα ελληνικής καταγωγής και είχε μόρφωση και ήθος, τα οποία τον καθιστούσαν ξεχωριστό στην Ιερουσαλήμ. Ασκούσε τη διακονία που του ανέθεσε η Εκκλησία με ιδιαίτερο ζήλο, υπηρετώντας τις χήρες, τα ορφανά, τους ασθενείς, τους φτωχούς και όλους τους καταφρονεμένους. Θεωρούσε με θέρμη ότι υπηρετούσε στα πρόσωπα των ενδεών αδελφών του τον ίδιο το Χριστό.
Αλλά δεν εξαντλούνταν η δραστηριότητά του μόνο στον τομέα της κοινωνικής διακονίας. Αξιοποιώντας τα φυσικά του χαρίσματα, δίδασκε το λόγο του Θεού με ιδιαίτερη θέρμη. Μάλιστα αξιώθηκε από το Θεό να κάνει «τέρατα και σημεία εν τω λαώ» (Πραξ.6,8), ώστε να μέσω αυτών να δοξάζεται ο αληθινός Τριαδικός Θεός και να τελεσφορεί το σωτήριο κήρυγμα της νεαρής Εκκλησίας.
Αυτό όμως εξόργισε τους φανατικούς Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν αρχίσει σκληρό διωγμό εναντίον της νέας πίστεως, η οποία ήδη είχε διαφοροποιηθεί από τον ιουδαϊσμό. Ορισμένα από τα μέλη της συναγωγής των λεγομένων Λιβερτίνων, των Κυνηναίων και Αλεξανδρέων, καθώς και κάποιοι από των Ιουδαίων που κατάγονταν από την Κιλικία και την Ασία κάλεσαν τον Στέφανο να συζητήσουν μαζί τους για τη νεοφανή πίστη. Αλλά δε μπόρεσαν να τον αντικρούσουν, «ουκ ίσχυον αντιστήναι τη σοφία και τω πνεύματι ω ελάλει» (Πραξ.6,10). Τότε σκέφτηκαν να τον συκοφαντήσουν ότι δήθεν άκουσαν «αυτού λαλούντος ρήματα βλάσφημα εις Μωυσήν και τον Θεόν» (Πραξ.6,11). Τον παρέδωσαν στον φανατισμένο όχλο και στους άτεγκτους πρεσβυτέρους και γραμματείς για παραδειγματική τιμωρία. Επίσης τον παρέπεμψαν στο συνέδριο να δικαστεί και επιστράτευσαν ψευδομάρτυρες, οι οποίοι υποστήριζαν πως «ο άνθρωπος ούτος ου παύεται ρήματα βλάσφημα λαλών κατά του τόπου του αγίου τόπου. Ακηκόαμεν γαρ αυτού λέγοντος ότι Ιησούς ο Ναζωραίος ούτος καταλύσει τον τόπον τούτον και αλλάξει τα έθη α παρέδωκεν ημίν Μωυσής» (Πραξ.6,14). Αλλά την ώρα που ξεστόμιζαν εναντίον του τις ψευδομαρτυρίες είδαν να λάμπει το πρόσωπό του και να μοιάζει με άγγελος του Θεού.
Ο Στέφανος πήρε θάρρος και έκανε μια καταπληκτική απολογία, εξιστορώντας τις δωρεές του Θεού προς τον ιουδαϊκό λαό, και στηλιτεύοντας με έμφαση τις αποστασίες των προγόνων του. Αλλά και τους συγχρόνους του, καταλήγοντας ως εξής: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδίᾳ και τοις ωσίν, υμείς αεὶ τω Πνεύματι τω Αγίῳ αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς. Τίνα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών; και απέκτειναν τους προκαταγγείλαντας περὶ της ελεύσεως του δικαίου, ου νυν υμείς προδόται και φονείς γεγένησθε· οίτινες ελάβετε τον νόμον εις διαταγὰς αγγέλων, και ουκ εφυλάξατε» (Πραξ.7,51-53).
Οι δικαστές του όταν άκουσαν την θαρραλέα απολογία του Στεφάνου άρχισαν να τρίζουν τα δόντια τους από θυμό και αγανάκτηση. Εκείνος σηκώνοντας τα μάτια τους τον ουρανό είδε την δόξα του Θεού και τον Κύριο Ιησού Χριστό να στέκεται δίπλα στο θρόνο της Θεότητας και είπε «ιδοὺ θεωρώ τους ουρανοὺς ανεῳγμένους και τον υιὸν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού εστώτα» (Πραξ.7,56). Όταν άκουσαν αυτά έφριξαν, κλείνοντας τα αφτιά τους, να μην ακούν τις δήθεν βλασφημίες του αγίου άνδρα. Αμέσως τον άρπαξαν και τον οδήγησαν έξω της πόλεως να τον σκοτώσουν με λιθοβολισμό. Μαζί τους ήταν και κάποιος νεαρός ονόματι Σαούλ, ο οποίος φύλαγε τα ρούχα των δημίων, που λιθοβολούσαν τον Στέφανο. Πρόκειται για τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αργότερα θα μεταστρέφονταν και θα γινόταν ο θερμότερος απόστολος του Χριστού. Τη στιγμή του μαρτυρίου του ο Στέφανος προσεύχονταν «Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου. Θεις δε τα γόνατα έκραξε φωνή μεγάλη· Κύριε, μη στήσῃς αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπὼν εκοιμήθη» (Πραξ.7,60).
Αυτός ήταν ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, αληθινός αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος, γνήσιος τύπος του Σωτήρος Χριστού. Το ηρωικό του παράδειγμα θα συνεχίσουν εκατομμύρια ομολογητές της αληθινής πίστεως, οι οποίοι θα σμίξουν το δικό τους αίμα με το τίμιο αίμα του Στεφάνου, για να ποτίζει εσαεί το δένδρο της σωτηρίας του κόσμου. Η δύστηνη εποχή μας έχει απόλυτη ανάγκη από ηρωικά πρότυπα σαν αυτό του αγίου Στεφάνου, προκειμένου να πορευτεί η ανθρωπότητα το δρόμο της εν μέσω «σκιάς θανάτου» (Ματθ.4,16).
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Η σιωπή του Αγίου Όρους και ο Άγιος Γεδεών
Πόσο ευεργετική για την ανθρώπινη ψυχή, πόσο εποικοδομητική, πόσο ωφέλιμη, πόσο ουσιαστική και διδακτική μέσα στους παράφρονες ρυθμούς μίας ανίερης στην κυριολεξία σύγχρονης ζωής είναι η σιωπή του Αγίου Όρους, νοούμενη ως διαρκής δοξολογία, γαλήνη και πνευματική εγρήγορση. Ειλικρινά νιώθω αδύναμος ενώπιον του εγχειρήματος να καταγράψω βιώματα προσέγγισης του θείου και της ουράνιας πολιτείας, που ως δώρο της γλυκειάς Παναγιάς συνοδεύουν έφ’ όρου ζωής, ως πολύτιμος θησαυρός τους πιστούς που προσέρχονται καθημερινά ως μέλισσες στην αγιώνυμη ησυχαστική πολιτεία του Άθωνα, για να λάβουν λίγη γύρη από το Περιβόλι της Θεομήτορος. Είναι βιώματα που φέρουν το όμορφο πέπλο της σιωπής, το οποίο οιανδήποτε συγγραφική η ποιητική πέννα δεν δύναται επακριβώς να περιγράψει άνευ της θείας συμμετοχής και ευλογίας του ουρανού.
Εξομολογητικά σας αναφέρω Χριστιανοί μου, πως από τότε που έβαλα συνοδηγό στα προσκυνηματικά ταξίδια μου στο Άγιο Όρος την ανιδιοτέλεια και οδηγό- σύντροφο την εν Χριστώ αγάπη η σιωπή του Όρους αποκαλύπτεται θαυματουργικά μέσα από την συνάντηση με τα ευλογημένα παλικάρια, τους μοναχούς της Αγίας μας Θεοτόκου, που φροντίζουν το Περιβόλι Της κατά τρόπο τέτοιο που να ευωδιάζει σε ολάκερη την οικουμένη. Και η ευωδία αυτή απλώνεται και θωρακίζει όλους και όλα ανεξαρτήτως, χωρίς καμιά διάκριση. Γιατί τα άνθη της αγιότητας που ήδη μοσχοβολούν στον Άθωνα καθιστούν το Περιβόλι της Παναγιάς έναν επίγειο Παράδεισο...
Μία τέτοια ευλογημένη συνάντηση μου επιφύλαξε η Παναγιά μας προσφάτως προσκαλώντας με στο πανηγύρι της Ιεράς Μονής Καρακάλλου για τον Άγιο Γεδεών, έναν άγνωστο στους περισσότερους Ορθοδόξους μάρτυρα της πίστης, ο οποίος όμως, έχει μεγάλη παρρησία στον τριαδικό Θεό. Δεν είναι δε τυχαίο ότι ο άγιος Γεδεών, ασκητής της Μονής Καρακάλλου μαρτύρησε λίγο πριν την επανάσταση του 1821. Και ήταν αυτός που προφήτευσε την επανάσταση και μίλησε για τον αγέρα της ελευθερίας από την τουρκική σκλαβιά. Και θα πρέπει στους γνωρίζοντες περί τα της πίστεως να επισημανθεί πως δεν είναι τυχαίες οι ποικιλότροπες σύγχρονες εμφανίσεις του αγίου Γεδεών και η αύξηση των θαυμάτων που επιτελεί σ’ όσους τον επικαλούνται... Ίσως δια των συχνών εμφανίσεων προαναγγέλει την νέα επανάσταση των Ελλήνων, η οποία θα αποσκοπεί να εκδιώξει τη σκλαβιά που επέβαλλε ο μιαρός Σατάν μέσω της μεγάλης αποστασίας μας από τις εντολές και τις ρήσεις του τριαδικού και μόνου αληθινού Θεού. Πρόκειται για μία πνευματική επανάσταση, η οποία ήδη εκκολάπτεται μυστικώς σε εστίες που δημιουργούνται σε πανελλαδική κλίμακα. Αληθινά προπύργια αγιότητας στα οποία αναδεικνύονται οι νέοι πρωτοπόροι της πίστεως, αυτοί που οπλισμένοι με τη ρομφαία του Χριστού θα ελευθερώσουν τη χώρα από τα δαιμόνια που επέβαλλαν την αποστασία... Αυτοί που θα καθαρίσουν τον Αμπελώνα του Κυρίου μας αποτινάσσοντας σατανικές δοξασίες και άθεες φιλοσοφίες που ταλαιπωρούν την Ελλάδα ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Από τότε που ευλαβής γέροντας από τα Άγραφα όρη κατά θαυμαστό τρόπο με θωράκισε με τον άγνωστο ως τότε στην οικογένειά μου Καρακαλληνό άγιο μου είχε γεννηθεί σφοδρή επιθυμία να προσκυνήσω τον τόπο της ασκήσεώς του και να συμμετάσχω στην κοινή γιορτή ουρανού και γης που γίνεται κάθε χρόνο στις 30 Δεκεμβρίου (12 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο) στην ομώνυμη Μονή. Αυτή την επιθυμία διέγνωσε ο Άγιος Γεδεών και απέστειλε έναν μήνα πριν το πανηγύρι του έναν ευλαβή, ταπεινό τέκνο του τον Κωνσταντίνο, ο οποίος επισκέφθηκε τα γραφεία μας προκειμένου να πάρει μερικά αντίτυπα από το βιβλίο «Ο τρελο-Γιάννης». Κατά τη συζήτηση που είχα μαζί του μου εκμυστηρεύτηκε την πνευματική σύνδεση που είχε με τη Μονή Καρακάλλου, μου μίλησε για τον πνευματικό του γέροντα Φιλόθεο και για τους «εργάτες» μοναχούς του κήπου της Παναγίας μας. Κοινοποίησα από την πλευρά μου τη μυστική θαυμαστή σύνδεση που είχα τα δυό τελευταία χρόνια με τον Άγιο Γεδεών. Εκείνος ενθουσιάστηκε. Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες και ο Κωνσταντίνος επανήλθε φέροντας ως δώρο ένα βιβλίο με το βίο του αγίου, έκδοση της Ιεράς Μονής αλλά και την πρόσκληση του ηγουμένου να συμμετάσχω στο πανηγύρι της Μονής. Φανταστείτε τη χαρά μου! Η πρόσκληση απεστάλη από τον ίδιο τον Άγιο Γεδεών, ο οποίος για άλλη μία φορά με θαυμαστό τρόπο έδειχνε την αγάπη του προς την ταπεινότητά μου. Δεν σας κρύβω πως υπήρξαν μέχρι την επίτευξη της προσκυνηματικής επίσκεψης πολλά εμπόδια, τα οποία όμως ξεπεράστηκαν. Ακόμη και ο καιρός ήταν αντίθετος στα σχέδιά μας. Κανένα εμπόδιο όμως, δεν στάθηκε ικανό να μας σταματήσει ούτε ακόμη και το απαγορευτικό που εξέδωσε για τους σφοδρούς ανέμους το Λιμενικό! Γιατί χάρη στις ενέργειες του Πέτρου, ενός τακτικού προσκυνητή και ταπεινού εργάτη του Αγίου Όρους και της παρέμβασης της Παναγίας μας επιλύθηκαν όλα τα προβλήματα.
Έτσι, την παραμονή της εορτής Κυριακή μεσημέρι, λίγο μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στο Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Ουρανούπολη επιστρέψαμε στο λιμάνι της Ιερισσού προκειμένου να επιβιβαστούμε στο καραβάκι της Μονής Φιλοθέου... Εκεί ο καπετάνιος π. Νείλος, και ο π. Κασσιανός οι καραβοκύρηδες-ψαράδες μοναχοί της Μονής Φιλοθέου μαζί με τρόφιμα που κουβάλησαν για το πανηγύρι του Αγίου Γεδεών πήραν και μας.
Το ταξίδι στην φουρτουνιασμένη θάλασσα δεν ήταν εύκολο. Το νερό αρκετές φορές σκέπαζε το μικρό σύγχρονο καραβάκι και έκανε το ταξίδι συναρπαστικό αλλά συνάμα και δύσκολο. Φθάσαμε στον Αρσανά της Φιλοθέου και με φορτηγό που οδηγούσε ο π. Ιωαννίκειος της Μονής Καρακάλλου που ήρθε να φορτώσει τα τρόφιμα αργά το μεσημέρι φθάσαμε στην πανέμορφη από πάσης απόψεως Αγιορείτικη Μονή. Λησμόνησα να αναφέρω πως στην Ουρανούπολη περίμεναν την άρση του απαγορευτικού περίπου 100 προσκυνητές που έχουν ως τάμα να έρχονται κάθε χρόνο στην εορτή του Αγίου Γεδεών, από το Βελεστίνο, τον Τύρναβο, τον τόπο που μαρτύρησε ο Άγιος, την Κρήτη, την Ήπειρο, την Ξάνθη...
Στην είσοδο του μοναστηριού ως «διάκονος–περιβολάρης» της αγίας Μονής μας υποδέχθηκε ο ευλαβής φίλος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και διάκονος του κήπου της Παναγίας μας στην Καρακάλλου αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος. Με ένα πλατύ χαμόγελο ο σεβάσμιος γέροντας μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας στο πανηγύρι, γεγονός που ειλικρινά με ξάφνιασε, αφού εμείς οφείλαμε να τον ευχαριστήσουμε για τη συμμετοχή μας στο μέλι της πνευματικής κηρύθρας που ανελλιπώς εδώ και δέκα αιώνες αναδύει από την κυψέλη της Ιεράς Μονής Καρακάλλου. Ο γέροντας καλοί μου Χριστιανοί χαιρόταν γιατί απέναντί του έβλεπε ανθρώπους που με την δίψα της δορκάδος αναζητούσαν να ξεδιψάσουν από την πηγή που άνοιξε με το μαρτύριό του ο Άγιος Γεδεών. Στο ύδωρ της πηγής αυτής ξεδιψούν διαρκώς η αδελφότητα και οι προσκυνητές αλλά και κάθε διαβάτης που πορεύεται με στόχο την αιωνιότητα.
Εκεί στην πηγή του Αγίου Γεδεών που ρέει στον κήπο της Θεομήτορος επιχειρήσαμε όλοι μας να καθαρίσουμε τις βαρύτατες πληγές που προκαλεί η εν γνώσει η και αγνοία παραβίαση και παρέκκλιση από το λυτρωτικό νόμο του Θεού. Και ο Άγιος βρισκόταν εκεί με τη λευκή φορεσιά του μαρτυρίου για να επουλώσει πληγές και να απαλύνει τον πόνο και το βαρύ φορτίο κάθε προσκυνητή και πιστού που αγωνιά για την αιωνιότητα.
Ο ταπεινός λευίτης του Χριστού π. Φιλόθεος διέγνωσε στα πρόσωπά μας την κόπωση από το ολονύκτιο ταξίδι μας και ανέθεσε στον αρχοντάρη (μοναστηριακό διακόνημα) π. Νεκτάριο, έναν εξαίρετο μοναχό από τη Λακωνία την τακτοποίησή μας σε δωμάτια. Κατάκοποι κοιμηθήκαμε για λίγη ώρα μέχρι να σημάνει το σήμαντρο για τον Εσπερινό. Λίγο μετά τη Δύση του Ηλίου, μετά την τράπεζα και το Απόδειπνο βρεθήκαμε και πάλι στα δωμάτια.
Το εγερτήριο ορίσθηκε για τη μία μετά τα μεσάνυκτα. Αν και κοιμηθήκαμε λίγες μόνο ώρες, όλοι νιώθαμε ξεκούραστοι. Όταν κατεβήκαμε στο Καθολικό οι μοναχοί και ο γέροντας είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους. Ο Πέτρος και ο Κωνσταντίνος οικείοι στην Αδελφότητα οδήγησαν τον γράφοντα και τον Δημήτρη, στα στασίδια. Στο ημίφως των κανδηλιών συνέλαβα τον εαυτό μου να προσεύχεται αδιαλείπτως για ασθενούντες γνωστούς, για μισούντες και αγαπώντες, για συγγενικά πρόσωπα για όλους τους αναγνώστες της εφημερίδας. Η μελωδική φωνή της καταπληκτικής χορωδίας των Καρακαλληνών μοναχών βοηθούσε σε πνευματικές πρωτόγνωρες ψυχικές αναβάσεις...
Λίγο πριν το ξημέρωμα, την ώρα που κατά τον άγιο προφήτη Δαυίδ ο Κύριός μας προβαίνει σε εκκαθαρίσεις του Αμπελώνα Του (εις τας πρωϊας απέκτειννον πάντας τους αμαρτωλούς της γης του εξολοθρεύσαι εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν) ο γέροντας της Μονής π. Φιλόθεος έβγαζε με τη λεπτότητα ενός αρίστου χειρουργού τα αγκάθια και τις τσουκνίδες από τις ψυχές των προσκυνητών με το μυστήριο της θείας εξομολόγησης.
Ο Φινλανδικής καταγωγής μοναχός Πρόδρομος με πληροφόρησε πως ήρθε η σειρά να συναντήσω τον γέροντα που βρισκόταν σε παρακείμενο παρεκκλήσι. Το πρόσωπό μου έλαμψε από χαρά όταν είδα το γέροντα στο κέντρο του ναού να με υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο, έτοιμος να θέσει ενώπιον του Κυρίου μας το βαρύ φορτίο μου, τα αγκάθια των ανομιών που πληγώνουν πάντα την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως η μία σχεδόν ώρα συζήτησης κύλησε σαν ένα δευτερόλεπτο και πως όταν βγήκα από το παρεκκλήσι τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα από δάκρυα κατανύξεως... Η καρδιά μου φτερούγιζε καθώς θυμόταν τις ρήσεις του γέροντα Παϊσίου για τα μοναδικά αγιορείτικα άνθη...
Την Δευτέρα 11 Ιανουαρίου μετά την πρόσκληση του Πέτρου κινήσαμε στις Καρυές όπου προσκυνήσαμε την θαυματουργική εικόνα της Παναγιάς «Άξιόν Εστί» στο Πρωτάτο και το ιερό λείψανο του Αποστόλου Ανδρέα στη ομώνυμη Σκήτη (Σαράϊ). Εν συντομία μαζί με το Δημήτρη προσκυνήσαμε την Παναγιά (Φοβερά Προστασία) της Μονής Κουτλουμουσίου ενώ λουστήκαμε στο φως των παραινέσεων και των συμβουλών του γέροντα ασκητή π. Γαβριήλ.
Επιστρέψαμε το μεσημέρι στη Μονή Καρακάλλου. Η Αδελφότητα ήδη είχε ολοκληρώσει το έργο της προετοιμασίας για το πανηγύρι και περίμενε να υποδεχθεί τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, έναν αγωνιστή και τολμηρό Ιεράρχη ο οποίος προεξήρχε της πανηγύρεως.
Η αγρυπνία του Αγίου Γεδεών
Γύρω στις τρεις έφθασε ο καλός αυτός Ιεράρχης και εισήλθε στο ναό, όπου ήταν συναγμένη η αδελφότητα για την δοξολογία-ευχαριστία προς το Θεό. Ένιωσα παρείσακτος, όταν προκειμένου να εξασφαλίσω δυό-τρεις φωτογραφίες αναγκάστηκα να χαλάσω την τάξη που επικρατούσε στο Καθολικό. Μετά τα κεράσματα όλοι αναμέναμε πλέον το σήμαντρο που θα σηματοδοτούσε την έναρξη της αγρυπνίας με τον πανηγυρικό Εσπερινό. Σήμανε ακριβώς στις επτά το βράδυ. Ο ναός δεν άργησε να γεμίσει από προσκυνητές και μοναχούς από ιερές μονές, σκήτες και κελιά που έτρεξαν να τιμήσουν τον Άγιο Γεδεών. Ο Πέτρος, φρόντισε και μου εξασφάλισε ένα στασίδι κοντά στο δεξιό χορό των ιεροψαλτών, δίπλα ακριβώς από το σημείο που ο Άγιος Γεδεών έλαβε από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό την εντολή να βγει έξω από το Άγιο Όρος και να μεταβεί στο σκλαβωμένο λαό μας για να στηρίξει την πίστη του.
Ήταν η πρώτη παρουσία μου σε αγιορείτικη αγρυπνία. Υπήρχε μία ευλογημένη ευταξία και κινητικότητα που σε έκανε να νιώθεις καθώς περνούσαν οι ώρες ξεκούραστο και να λησμονείς οιανδήποτε κόπωση. Ακόμη και να έκλειναν λίγο τα μάτια σου η αίσθηση ότι συμμετέχεις και βρίσκεσαι στον τόπο συνάντησης ουρανού και γης, ορατού και αόρατου κόσμου σε έθετε μέσα στη λογική μίας υπερβατικής λειτουργίας. Μίας λειτουργίας που θα μπορούσε να καταγραφεί με τη φράση «όλα ήταν ωραία»... Μία λειτουργία στην οποία διέκρινες πολλά φεγγοβόλα πρόσωπα ανάμεσα στις παρούσες άγιες μορφές των τοιχογραφιών αλλά και των χαρμόσυνων χορών των αγγέλων και των πνευμάτων που γιόρταζαν τον θαυματουργό άγιο. Αξιοσημείωτη παρένθεση αποτελούσε ακόμη και η πνευματική συζήτηση που διεξήχθη στο αρχονταρίκι της Μονής λίγο μετά τον Πανηγυρικό Εσπερινό (Κεράσματα) μεταξύ του προσκεκλημένου Μητροπολίτη και του ηγουμένου με μοναχούς και λαϊκούς. Εκεί όπου προβληματισμοί εκτίθενται στο κέντημα της όλης αγιορείτικης σιωπής αναζητώντας απαντήσεις και λύσεις.
Ρουφούσα στην κυριολεξία κάθε στιγμή προσθέτοντας πολύτιμες εμπειρίες και πρωτόγνωρα δώρα της Παναγιάς από το Περιβόλι Της.
Απερίγραπτα στην κυριολεξία μοναδικά βιώματα.
Στην πανηγυρική εορτή μνήμης του Αγίου κατά την διάρκεια της αρχής του Μεσονυκτικού ήρθαν για να συμμετάσχουν και οι ηγούμενοι Εφραίμ από την Ιερά Μονή Βατοπεδίου και Νικόδημος από την Ιερά Μονή Φιλοθέου. Οι ψαλμοί και ύμνοι προς τον Κύριο μας δημιουργούσαν μία πνευματική ευωδία που χαροποιούσε και ευαρεστούσε τον ουρανό. Την πρόσκληση του αγίου Γεδεών επισφράγισε η συμμετοχή των περισσοτέρων στο Μεγάλο Δείπνο της Θείας Ευχαριστίας. Τα λαμπερά πρόσωπα του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ και του π. Εφραίμ του Βατοπεδινού απεδείκνυαν περίτρανα την παρουσία του Κυρίου μας στον ευλογημένο χώρο. Ο νους μου άρχισε τότε να περιστρέφεται στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και στις βιωματικές πνευματικές εμβαθύνσεις του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Λουσμένοι με το φως του Χριστού βγήκαμε έξω από το Καθολικό την ώρα που ο ήλιος ανέτειλε και τα πουλιά με τα κελαϊδίσματα τους υμνούσαν τον Δημιουργό. Ήδη ήταν στρωμένη η τράπεζα. Ο Πέτρος μας έγνεψε πως έπρεπε να βιαστούμε γιατί γύρω στις εννέα θα παίρναμε πάλι το δρόμο της επιστροφής μας για το κλεινόν άστυ. Ατενίζοντας το μοναστήρι καθώς φεύγαμε για τη Δάφνη, το λιμάνι υποδοχής του Αγίου Όρους παρακαλούσα τον Άγιο Γεδεών να βοηθήσει, ώστε να αξιωθώ να παραβρεθώ και του χρόνου στην όμορφη αυτή πανηγυρική ομήγυρη στη Μονή των ασκητικών του αγώνων, στο αγιορείτικο πνευματικό προπύργιο της Ορθοδοξίας, στη Μονή Καρακάλλου. Γένοιτο!
Συντάκτης: ΕΝΑΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2010
Πόσο ευεργετική για την ανθρώπινη ψυχή, πόσο εποικοδομητική, πόσο ωφέλιμη, πόσο ουσιαστική και διδακτική μέσα στους παράφρονες ρυθμούς μίας ανίερης στην κυριολεξία σύγχρονης ζωής είναι η σιωπή του Αγίου Όρους, νοούμενη ως διαρκής δοξολογία, γαλήνη και πνευματική εγρήγορση. Ειλικρινά νιώθω αδύναμος ενώπιον του εγχειρήματος να καταγράψω βιώματα προσέγγισης του θείου και της ουράνιας πολιτείας, που ως δώρο της γλυκειάς Παναγιάς συνοδεύουν έφ’ όρου ζωής, ως πολύτιμος θησαυρός τους πιστούς που προσέρχονται καθημερινά ως μέλισσες στην αγιώνυμη ησυχαστική πολιτεία του Άθωνα, για να λάβουν λίγη γύρη από το Περιβόλι της Θεομήτορος. Είναι βιώματα που φέρουν το όμορφο πέπλο της σιωπής, το οποίο οιανδήποτε συγγραφική η ποιητική πέννα δεν δύναται επακριβώς να περιγράψει άνευ της θείας συμμετοχής και ευλογίας του ουρανού.
Εξομολογητικά σας αναφέρω Χριστιανοί μου, πως από τότε που έβαλα συνοδηγό στα προσκυνηματικά ταξίδια μου στο Άγιο Όρος την ανιδιοτέλεια και οδηγό- σύντροφο την εν Χριστώ αγάπη η σιωπή του Όρους αποκαλύπτεται θαυματουργικά μέσα από την συνάντηση με τα ευλογημένα παλικάρια, τους μοναχούς της Αγίας μας Θεοτόκου, που φροντίζουν το Περιβόλι Της κατά τρόπο τέτοιο που να ευωδιάζει σε ολάκερη την οικουμένη. Και η ευωδία αυτή απλώνεται και θωρακίζει όλους και όλα ανεξαρτήτως, χωρίς καμιά διάκριση. Γιατί τα άνθη της αγιότητας που ήδη μοσχοβολούν στον Άθωνα καθιστούν το Περιβόλι της Παναγιάς έναν επίγειο Παράδεισο...
Μία τέτοια ευλογημένη συνάντηση μου επιφύλαξε η Παναγιά μας προσφάτως προσκαλώντας με στο πανηγύρι της Ιεράς Μονής Καρακάλλου για τον Άγιο Γεδεών, έναν άγνωστο στους περισσότερους Ορθοδόξους μάρτυρα της πίστης, ο οποίος όμως, έχει μεγάλη παρρησία στον τριαδικό Θεό. Δεν είναι δε τυχαίο ότι ο άγιος Γεδεών, ασκητής της Μονής Καρακάλλου μαρτύρησε λίγο πριν την επανάσταση του 1821. Και ήταν αυτός που προφήτευσε την επανάσταση και μίλησε για τον αγέρα της ελευθερίας από την τουρκική σκλαβιά. Και θα πρέπει στους γνωρίζοντες περί τα της πίστεως να επισημανθεί πως δεν είναι τυχαίες οι ποικιλότροπες σύγχρονες εμφανίσεις του αγίου Γεδεών και η αύξηση των θαυμάτων που επιτελεί σ’ όσους τον επικαλούνται... Ίσως δια των συχνών εμφανίσεων προαναγγέλει την νέα επανάσταση των Ελλήνων, η οποία θα αποσκοπεί να εκδιώξει τη σκλαβιά που επέβαλλε ο μιαρός Σατάν μέσω της μεγάλης αποστασίας μας από τις εντολές και τις ρήσεις του τριαδικού και μόνου αληθινού Θεού. Πρόκειται για μία πνευματική επανάσταση, η οποία ήδη εκκολάπτεται μυστικώς σε εστίες που δημιουργούνται σε πανελλαδική κλίμακα. Αληθινά προπύργια αγιότητας στα οποία αναδεικνύονται οι νέοι πρωτοπόροι της πίστεως, αυτοί που οπλισμένοι με τη ρομφαία του Χριστού θα ελευθερώσουν τη χώρα από τα δαιμόνια που επέβαλλαν την αποστασία... Αυτοί που θα καθαρίσουν τον Αμπελώνα του Κυρίου μας αποτινάσσοντας σατανικές δοξασίες και άθεες φιλοσοφίες που ταλαιπωρούν την Ελλάδα ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Από τότε που ευλαβής γέροντας από τα Άγραφα όρη κατά θαυμαστό τρόπο με θωράκισε με τον άγνωστο ως τότε στην οικογένειά μου Καρακαλληνό άγιο μου είχε γεννηθεί σφοδρή επιθυμία να προσκυνήσω τον τόπο της ασκήσεώς του και να συμμετάσχω στην κοινή γιορτή ουρανού και γης που γίνεται κάθε χρόνο στις 30 Δεκεμβρίου (12 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο) στην ομώνυμη Μονή. Αυτή την επιθυμία διέγνωσε ο Άγιος Γεδεών και απέστειλε έναν μήνα πριν το πανηγύρι του έναν ευλαβή, ταπεινό τέκνο του τον Κωνσταντίνο, ο οποίος επισκέφθηκε τα γραφεία μας προκειμένου να πάρει μερικά αντίτυπα από το βιβλίο «Ο τρελο-Γιάννης». Κατά τη συζήτηση που είχα μαζί του μου εκμυστηρεύτηκε την πνευματική σύνδεση που είχε με τη Μονή Καρακάλλου, μου μίλησε για τον πνευματικό του γέροντα Φιλόθεο και για τους «εργάτες» μοναχούς του κήπου της Παναγίας μας. Κοινοποίησα από την πλευρά μου τη μυστική θαυμαστή σύνδεση που είχα τα δυό τελευταία χρόνια με τον Άγιο Γεδεών. Εκείνος ενθουσιάστηκε. Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες και ο Κωνσταντίνος επανήλθε φέροντας ως δώρο ένα βιβλίο με το βίο του αγίου, έκδοση της Ιεράς Μονής αλλά και την πρόσκληση του ηγουμένου να συμμετάσχω στο πανηγύρι της Μονής. Φανταστείτε τη χαρά μου! Η πρόσκληση απεστάλη από τον ίδιο τον Άγιο Γεδεών, ο οποίος για άλλη μία φορά με θαυμαστό τρόπο έδειχνε την αγάπη του προς την ταπεινότητά μου. Δεν σας κρύβω πως υπήρξαν μέχρι την επίτευξη της προσκυνηματικής επίσκεψης πολλά εμπόδια, τα οποία όμως ξεπεράστηκαν. Ακόμη και ο καιρός ήταν αντίθετος στα σχέδιά μας. Κανένα εμπόδιο όμως, δεν στάθηκε ικανό να μας σταματήσει ούτε ακόμη και το απαγορευτικό που εξέδωσε για τους σφοδρούς ανέμους το Λιμενικό! Γιατί χάρη στις ενέργειες του Πέτρου, ενός τακτικού προσκυνητή και ταπεινού εργάτη του Αγίου Όρους και της παρέμβασης της Παναγίας μας επιλύθηκαν όλα τα προβλήματα.
Έτσι, την παραμονή της εορτής Κυριακή μεσημέρι, λίγο μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στο Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Ουρανούπολη επιστρέψαμε στο λιμάνι της Ιερισσού προκειμένου να επιβιβαστούμε στο καραβάκι της Μονής Φιλοθέου... Εκεί ο καπετάνιος π. Νείλος, και ο π. Κασσιανός οι καραβοκύρηδες-ψαράδες μοναχοί της Μονής Φιλοθέου μαζί με τρόφιμα που κουβάλησαν για το πανηγύρι του Αγίου Γεδεών πήραν και μας.
Το ταξίδι στην φουρτουνιασμένη θάλασσα δεν ήταν εύκολο. Το νερό αρκετές φορές σκέπαζε το μικρό σύγχρονο καραβάκι και έκανε το ταξίδι συναρπαστικό αλλά συνάμα και δύσκολο. Φθάσαμε στον Αρσανά της Φιλοθέου και με φορτηγό που οδηγούσε ο π. Ιωαννίκειος της Μονής Καρακάλλου που ήρθε να φορτώσει τα τρόφιμα αργά το μεσημέρι φθάσαμε στην πανέμορφη από πάσης απόψεως Αγιορείτικη Μονή. Λησμόνησα να αναφέρω πως στην Ουρανούπολη περίμεναν την άρση του απαγορευτικού περίπου 100 προσκυνητές που έχουν ως τάμα να έρχονται κάθε χρόνο στην εορτή του Αγίου Γεδεών, από το Βελεστίνο, τον Τύρναβο, τον τόπο που μαρτύρησε ο Άγιος, την Κρήτη, την Ήπειρο, την Ξάνθη...
Στην είσοδο του μοναστηριού ως «διάκονος–περιβολάρης» της αγίας Μονής μας υποδέχθηκε ο ευλαβής φίλος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και διάκονος του κήπου της Παναγίας μας στην Καρακάλλου αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος. Με ένα πλατύ χαμόγελο ο σεβάσμιος γέροντας μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας στο πανηγύρι, γεγονός που ειλικρινά με ξάφνιασε, αφού εμείς οφείλαμε να τον ευχαριστήσουμε για τη συμμετοχή μας στο μέλι της πνευματικής κηρύθρας που ανελλιπώς εδώ και δέκα αιώνες αναδύει από την κυψέλη της Ιεράς Μονής Καρακάλλου. Ο γέροντας καλοί μου Χριστιανοί χαιρόταν γιατί απέναντί του έβλεπε ανθρώπους που με την δίψα της δορκάδος αναζητούσαν να ξεδιψάσουν από την πηγή που άνοιξε με το μαρτύριό του ο Άγιος Γεδεών. Στο ύδωρ της πηγής αυτής ξεδιψούν διαρκώς η αδελφότητα και οι προσκυνητές αλλά και κάθε διαβάτης που πορεύεται με στόχο την αιωνιότητα.
Εκεί στην πηγή του Αγίου Γεδεών που ρέει στον κήπο της Θεομήτορος επιχειρήσαμε όλοι μας να καθαρίσουμε τις βαρύτατες πληγές που προκαλεί η εν γνώσει η και αγνοία παραβίαση και παρέκκλιση από το λυτρωτικό νόμο του Θεού. Και ο Άγιος βρισκόταν εκεί με τη λευκή φορεσιά του μαρτυρίου για να επουλώσει πληγές και να απαλύνει τον πόνο και το βαρύ φορτίο κάθε προσκυνητή και πιστού που αγωνιά για την αιωνιότητα.
Ο ταπεινός λευίτης του Χριστού π. Φιλόθεος διέγνωσε στα πρόσωπά μας την κόπωση από το ολονύκτιο ταξίδι μας και ανέθεσε στον αρχοντάρη (μοναστηριακό διακόνημα) π. Νεκτάριο, έναν εξαίρετο μοναχό από τη Λακωνία την τακτοποίησή μας σε δωμάτια. Κατάκοποι κοιμηθήκαμε για λίγη ώρα μέχρι να σημάνει το σήμαντρο για τον Εσπερινό. Λίγο μετά τη Δύση του Ηλίου, μετά την τράπεζα και το Απόδειπνο βρεθήκαμε και πάλι στα δωμάτια.
Το εγερτήριο ορίσθηκε για τη μία μετά τα μεσάνυκτα. Αν και κοιμηθήκαμε λίγες μόνο ώρες, όλοι νιώθαμε ξεκούραστοι. Όταν κατεβήκαμε στο Καθολικό οι μοναχοί και ο γέροντας είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους. Ο Πέτρος και ο Κωνσταντίνος οικείοι στην Αδελφότητα οδήγησαν τον γράφοντα και τον Δημήτρη, στα στασίδια. Στο ημίφως των κανδηλιών συνέλαβα τον εαυτό μου να προσεύχεται αδιαλείπτως για ασθενούντες γνωστούς, για μισούντες και αγαπώντες, για συγγενικά πρόσωπα για όλους τους αναγνώστες της εφημερίδας. Η μελωδική φωνή της καταπληκτικής χορωδίας των Καρακαλληνών μοναχών βοηθούσε σε πνευματικές πρωτόγνωρες ψυχικές αναβάσεις...
Λίγο πριν το ξημέρωμα, την ώρα που κατά τον άγιο προφήτη Δαυίδ ο Κύριός μας προβαίνει σε εκκαθαρίσεις του Αμπελώνα Του (εις τας πρωϊας απέκτειννον πάντας τους αμαρτωλούς της γης του εξολοθρεύσαι εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν) ο γέροντας της Μονής π. Φιλόθεος έβγαζε με τη λεπτότητα ενός αρίστου χειρουργού τα αγκάθια και τις τσουκνίδες από τις ψυχές των προσκυνητών με το μυστήριο της θείας εξομολόγησης.
Ο Φινλανδικής καταγωγής μοναχός Πρόδρομος με πληροφόρησε πως ήρθε η σειρά να συναντήσω τον γέροντα που βρισκόταν σε παρακείμενο παρεκκλήσι. Το πρόσωπό μου έλαμψε από χαρά όταν είδα το γέροντα στο κέντρο του ναού να με υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο, έτοιμος να θέσει ενώπιον του Κυρίου μας το βαρύ φορτίο μου, τα αγκάθια των ανομιών που πληγώνουν πάντα την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως η μία σχεδόν ώρα συζήτησης κύλησε σαν ένα δευτερόλεπτο και πως όταν βγήκα από το παρεκκλήσι τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα από δάκρυα κατανύξεως... Η καρδιά μου φτερούγιζε καθώς θυμόταν τις ρήσεις του γέροντα Παϊσίου για τα μοναδικά αγιορείτικα άνθη...
Την Δευτέρα 11 Ιανουαρίου μετά την πρόσκληση του Πέτρου κινήσαμε στις Καρυές όπου προσκυνήσαμε την θαυματουργική εικόνα της Παναγιάς «Άξιόν Εστί» στο Πρωτάτο και το ιερό λείψανο του Αποστόλου Ανδρέα στη ομώνυμη Σκήτη (Σαράϊ). Εν συντομία μαζί με το Δημήτρη προσκυνήσαμε την Παναγιά (Φοβερά Προστασία) της Μονής Κουτλουμουσίου ενώ λουστήκαμε στο φως των παραινέσεων και των συμβουλών του γέροντα ασκητή π. Γαβριήλ.
Επιστρέψαμε το μεσημέρι στη Μονή Καρακάλλου. Η Αδελφότητα ήδη είχε ολοκληρώσει το έργο της προετοιμασίας για το πανηγύρι και περίμενε να υποδεχθεί τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, έναν αγωνιστή και τολμηρό Ιεράρχη ο οποίος προεξήρχε της πανηγύρεως.
Η αγρυπνία του Αγίου Γεδεών
Γύρω στις τρεις έφθασε ο καλός αυτός Ιεράρχης και εισήλθε στο ναό, όπου ήταν συναγμένη η αδελφότητα για την δοξολογία-ευχαριστία προς το Θεό. Ένιωσα παρείσακτος, όταν προκειμένου να εξασφαλίσω δυό-τρεις φωτογραφίες αναγκάστηκα να χαλάσω την τάξη που επικρατούσε στο Καθολικό. Μετά τα κεράσματα όλοι αναμέναμε πλέον το σήμαντρο που θα σηματοδοτούσε την έναρξη της αγρυπνίας με τον πανηγυρικό Εσπερινό. Σήμανε ακριβώς στις επτά το βράδυ. Ο ναός δεν άργησε να γεμίσει από προσκυνητές και μοναχούς από ιερές μονές, σκήτες και κελιά που έτρεξαν να τιμήσουν τον Άγιο Γεδεών. Ο Πέτρος, φρόντισε και μου εξασφάλισε ένα στασίδι κοντά στο δεξιό χορό των ιεροψαλτών, δίπλα ακριβώς από το σημείο που ο Άγιος Γεδεών έλαβε από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό την εντολή να βγει έξω από το Άγιο Όρος και να μεταβεί στο σκλαβωμένο λαό μας για να στηρίξει την πίστη του.
Ήταν η πρώτη παρουσία μου σε αγιορείτικη αγρυπνία. Υπήρχε μία ευλογημένη ευταξία και κινητικότητα που σε έκανε να νιώθεις καθώς περνούσαν οι ώρες ξεκούραστο και να λησμονείς οιανδήποτε κόπωση. Ακόμη και να έκλειναν λίγο τα μάτια σου η αίσθηση ότι συμμετέχεις και βρίσκεσαι στον τόπο συνάντησης ουρανού και γης, ορατού και αόρατου κόσμου σε έθετε μέσα στη λογική μίας υπερβατικής λειτουργίας. Μίας λειτουργίας που θα μπορούσε να καταγραφεί με τη φράση «όλα ήταν ωραία»... Μία λειτουργία στην οποία διέκρινες πολλά φεγγοβόλα πρόσωπα ανάμεσα στις παρούσες άγιες μορφές των τοιχογραφιών αλλά και των χαρμόσυνων χορών των αγγέλων και των πνευμάτων που γιόρταζαν τον θαυματουργό άγιο. Αξιοσημείωτη παρένθεση αποτελούσε ακόμη και η πνευματική συζήτηση που διεξήχθη στο αρχονταρίκι της Μονής λίγο μετά τον Πανηγυρικό Εσπερινό (Κεράσματα) μεταξύ του προσκεκλημένου Μητροπολίτη και του ηγουμένου με μοναχούς και λαϊκούς. Εκεί όπου προβληματισμοί εκτίθενται στο κέντημα της όλης αγιορείτικης σιωπής αναζητώντας απαντήσεις και λύσεις.
Ρουφούσα στην κυριολεξία κάθε στιγμή προσθέτοντας πολύτιμες εμπειρίες και πρωτόγνωρα δώρα της Παναγιάς από το Περιβόλι Της.
Απερίγραπτα στην κυριολεξία μοναδικά βιώματα.
Στην πανηγυρική εορτή μνήμης του Αγίου κατά την διάρκεια της αρχής του Μεσονυκτικού ήρθαν για να συμμετάσχουν και οι ηγούμενοι Εφραίμ από την Ιερά Μονή Βατοπεδίου και Νικόδημος από την Ιερά Μονή Φιλοθέου. Οι ψαλμοί και ύμνοι προς τον Κύριο μας δημιουργούσαν μία πνευματική ευωδία που χαροποιούσε και ευαρεστούσε τον ουρανό. Την πρόσκληση του αγίου Γεδεών επισφράγισε η συμμετοχή των περισσοτέρων στο Μεγάλο Δείπνο της Θείας Ευχαριστίας. Τα λαμπερά πρόσωπα του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ και του π. Εφραίμ του Βατοπεδινού απεδείκνυαν περίτρανα την παρουσία του Κυρίου μας στον ευλογημένο χώρο. Ο νους μου άρχισε τότε να περιστρέφεται στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και στις βιωματικές πνευματικές εμβαθύνσεις του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Λουσμένοι με το φως του Χριστού βγήκαμε έξω από το Καθολικό την ώρα που ο ήλιος ανέτειλε και τα πουλιά με τα κελαϊδίσματα τους υμνούσαν τον Δημιουργό. Ήδη ήταν στρωμένη η τράπεζα. Ο Πέτρος μας έγνεψε πως έπρεπε να βιαστούμε γιατί γύρω στις εννέα θα παίρναμε πάλι το δρόμο της επιστροφής μας για το κλεινόν άστυ. Ατενίζοντας το μοναστήρι καθώς φεύγαμε για τη Δάφνη, το λιμάνι υποδοχής του Αγίου Όρους παρακαλούσα τον Άγιο Γεδεών να βοηθήσει, ώστε να αξιωθώ να παραβρεθώ και του χρόνου στην όμορφη αυτή πανηγυρική ομήγυρη στη Μονή των ασκητικών του αγώνων, στο αγιορείτικο πνευματικό προπύργιο της Ορθοδοξίας, στη Μονή Καρακάλλου. Γένοιτο!
Συντάκτης: ΕΝΑΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2010
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Παλαιά ο Κύριος, έσωσε με θαυματουργικό τρόπο τον Λαόν Του μεταβάλλοντας σε ξηρά την κυμαινομένη θάλασσα! Τώρα, που εγεννήθη με την θέλησή Του από την Παρθένο, έκανε γιά εμάς βατό το πέρασμα προς τον Ουρανό! Αυτόν που είναι στην ουσία Ίσος με τον Πατέρα και με τους ανθρώπους, ας Τον δοξάζουμε!»!!
Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«ΌΣΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
ΙΕΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ
ΙΕΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 48580
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ελάτε λοιπόν να γιορτάσουμε!
Ελάτε να πανηγυρίσουμε!
Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής, όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού.
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχτηκε.
Η κατάρα εξαφανίστηκε.
Η αμαρτία διώχτηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.
Ή βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γή.
Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.
Όλα έγιναν ένα.
Γιατί;
Γιατί κατέβηκε ο Θεός στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς.
Κατέβηκε ο Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό.
Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη.
Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός.
Είναι Θεός και πήρε σάρκα.
Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά και στα χέρια Του κρατάει την οικουμένη.
Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι.
Τρέχουμε κι εμείς.
Τρέχει και τ' αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ' ουρανού.
Μα. . . κι Εκείνος τρέχει.
Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη.
Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια:
«Την ημέρα εκείνη ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ήσ. 19:24).
Τι λες, Ιουδαίε;
Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος;
Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά, και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;
Ναι. Έτσι είναι.
Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο.
Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη.
Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.
Τι άλλο μένει να πω;
Δημιουργό και φάτνη βλέπω. . .
Βρέφος και σπάργανα. . .
Λεχώνα παρθένα, περιφρονημένη.
Φτώχεια πολλή. . .
Ανέχεια πολλή. . .
Είδες όμως Τι πλούτος μέσα στη μεγάλη φτώχεια;
Ο Πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη μας.
Δεν έχει ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα.
Μέσα σε ταπεινό παχνί Του έχουν αποθέσει. . .
Ω φτώχεια, πλούτου πηγή!
Ω πλούτε αμέτρητε, κρυμμένε μες στη φτώχεια!
Μέσα στη φάτνη κείτεσαι και την οικουμένη σαλεύεις.
Μέσα σε σπάργανα τυλίγεσαι και σπας τα δεσμά της αμαρτίας.
Λέξη ακόμα δεν άρθρωσες και δίδαξες στους μάγους τη θεογνωσία.
Τι να πω και Τι να λαλήσω;
Να Βρέφος σπαργανωμένο!
Να η Μαρία, Μητέρα και Παρθένος μαζί!
Να ο Ιωσήφ, πατέρας τάχα του Παιδιού!
Εκείνη η γυναίκα, αυτός ο άνδρας. Νόμιμες οι ονομασίες, αλλά χωρίς περιεχόμενο. Ο Ιωσήφ μνηστεύθηκε μόνο τη Μαρία, και το Άγιο Πνεύμα την επισκίασε. Έτσι, γεμάτος απορία, δεν ήξερε Τι να υποθέσει για το Βρέφος:
Να πει πως ήταν καρπός μοιχείας, δεν τολμούσε.
Να προσφέρει λόγο βλάσφημο εναντίον της Παρθένου, δεν μπορούσε.
Ούτε πάλι δεχόταν το Παιδί σαν δικό του, γιατί του ήταν άγνωστο το πως και από ποιόν γεννήθηκε.
Άλλα να που, πάνω στη σύγχυσή του, παίρνει απάντηση από τον ουρανό, με τη φωνή του αγγέλου:
«Ιωσήφ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα» (Ματθ. 1:20).
Και φανέρωσε έτσι σ' εκείνον και σ' εμάς ότι το Άγιο Πνεύμα επισκίασε την Παρθένο.
Γιατί όμως ο Χριστός θέλησε να γεννηθεί από παρθένα, αφήνοντας αβλαβή την παρθενία της;
Να γιατί:
Κάποτε ο διάβολος εξαπάτησε την παρθένα Εύα.
Τώρα ο άγγελος έφερε το λυτρωτικό μήνυμα στην Παρθένο Μαριάμ.
Κάποτε η Εύα ξεστόμισε λόγο, που έγινε αιτία θανάτου.
Τώρα η Μαρία γέννησε το Λόγο, που έγινε αιτία αιώνιας ζωής.
Ο λόγος της Εύας έδειξε το δέντρο, που έβγαλε τον Αδάμ από τον παράδεισο.
Ο Λόγος της Μαρίας έδειξε το Σταυρό, που έβαλε τον Αδάμ πάλι στον παράδεισο.
Σ' αυτόν λοιπόν, το Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν"
Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου
Ελάτε να πανηγυρίσουμε!
Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής, όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού.
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχτηκε.
Η κατάρα εξαφανίστηκε.
Η αμαρτία διώχτηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.
Ή βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γή.
Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.
Όλα έγιναν ένα.
Γιατί;
Γιατί κατέβηκε ο Θεός στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς.
Κατέβηκε ο Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό.
Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη.
Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός.
Είναι Θεός και πήρε σάρκα.
Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά και στα χέρια Του κρατάει την οικουμένη.
Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι.
Τρέχουμε κι εμείς.
Τρέχει και τ' αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ' ουρανού.
Μα. . . κι Εκείνος τρέχει.
Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη.
Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια:
«Την ημέρα εκείνη ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ήσ. 19:24).
Τι λες, Ιουδαίε;
Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος;
Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά, και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;
Ναι. Έτσι είναι.
Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο.
Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη.
Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.
Τι άλλο μένει να πω;
Δημιουργό και φάτνη βλέπω. . .
Βρέφος και σπάργανα. . .
Λεχώνα παρθένα, περιφρονημένη.
Φτώχεια πολλή. . .
Ανέχεια πολλή. . .
Είδες όμως Τι πλούτος μέσα στη μεγάλη φτώχεια;
Ο Πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη μας.
Δεν έχει ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα.
Μέσα σε ταπεινό παχνί Του έχουν αποθέσει. . .
Ω φτώχεια, πλούτου πηγή!
Ω πλούτε αμέτρητε, κρυμμένε μες στη φτώχεια!
Μέσα στη φάτνη κείτεσαι και την οικουμένη σαλεύεις.
Μέσα σε σπάργανα τυλίγεσαι και σπας τα δεσμά της αμαρτίας.
Λέξη ακόμα δεν άρθρωσες και δίδαξες στους μάγους τη θεογνωσία.
Τι να πω και Τι να λαλήσω;
Να Βρέφος σπαργανωμένο!
Να η Μαρία, Μητέρα και Παρθένος μαζί!
Να ο Ιωσήφ, πατέρας τάχα του Παιδιού!
Εκείνη η γυναίκα, αυτός ο άνδρας. Νόμιμες οι ονομασίες, αλλά χωρίς περιεχόμενο. Ο Ιωσήφ μνηστεύθηκε μόνο τη Μαρία, και το Άγιο Πνεύμα την επισκίασε. Έτσι, γεμάτος απορία, δεν ήξερε Τι να υποθέσει για το Βρέφος:
Να πει πως ήταν καρπός μοιχείας, δεν τολμούσε.
Να προσφέρει λόγο βλάσφημο εναντίον της Παρθένου, δεν μπορούσε.
Ούτε πάλι δεχόταν το Παιδί σαν δικό του, γιατί του ήταν άγνωστο το πως και από ποιόν γεννήθηκε.
Άλλα να που, πάνω στη σύγχυσή του, παίρνει απάντηση από τον ουρανό, με τη φωνή του αγγέλου:
«Ιωσήφ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα» (Ματθ. 1:20).
Και φανέρωσε έτσι σ' εκείνον και σ' εμάς ότι το Άγιο Πνεύμα επισκίασε την Παρθένο.
Γιατί όμως ο Χριστός θέλησε να γεννηθεί από παρθένα, αφήνοντας αβλαβή την παρθενία της;
Να γιατί:
Κάποτε ο διάβολος εξαπάτησε την παρθένα Εύα.
Τώρα ο άγγελος έφερε το λυτρωτικό μήνυμα στην Παρθένο Μαριάμ.
Κάποτε η Εύα ξεστόμισε λόγο, που έγινε αιτία θανάτου.
Τώρα η Μαρία γέννησε το Λόγο, που έγινε αιτία αιώνιας ζωής.
Ο λόγος της Εύας έδειξε το δέντρο, που έβγαλε τον Αδάμ από τον παράδεισο.
Ο Λόγος της Μαρίας έδειξε το Σταυρό, που έβαλε τον Αδάμ πάλι στον παράδεισο.
Σ' αυτόν λοιπόν, το Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν"
Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου