"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

«Να μην έχεις άλλο στο στόμα σου και άλλο στην καρδιά σου, διότι ο Θεός δεν εμπαίζεται, αλλά όλα τα βλέπει, και τα κρυφά και τα φανερά!»!!
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

«Όταν κάποιος είναι ελεύθερος, έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις!
Όταν έλθη εις γάμου κοινωνίαν, έχει ελάχιστα δικαιώματα
και πάρα πολλές υποχρεώσεις!
Όταν όμως αποκτήσει και τέκνα, δεν έχει καθόλου δικαιώματα,
Αλλά μόνον υποχρεώσεις!»!!

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Κάποιος ξένος, που είχε αντιληφθή την μεγάλη καλωσύνη του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, σκέφθηκε να δοκιμάσει εκείνον που ήταν ανώτερος από κάθε δοκιμασία. Ντύθηκε, λοιπόν, με κουρέλια και πλησίασε τον Άγιο την ώρα που πήγαινε στο Νοσοκομείο, όπου συνήθιζε, να επισκέπτεται τους αρρώστους δύο και τρείς φορές την εβδομάδα.
«Ελέησέ με, Δέσποτα, τον αιχμάλωτο», του είπε θρηνητικά.
Ο Άγιος Ιωάννης, αμέσως πρόσταξε τον ταμία του να του δώσει έξι νομίσματα.
Μόλις τα πήρε ο ξένος, έτρεξε, άλλαξε ρούχα και παρουσιάσθηκε σε άλλο σημείο του δρόμου, ξαναζητώντας ελεημοσύνη. Ο Άγιος είπε πάλι να του δώσουν. Ο ταμίας, όμως, που τον αναγνώρισε, έσκυψε στο αυτί του Αγίου και του έκανε γνωστό, πως ο ζητιάνος εκείνος, ήταν ο ίδιος, που λίγο πριν είχε πάρει τα έξι νομίσματα. Μα ο Άγιος δεν επηρεάσθηκε και είπε στον ταμία να τον ελεήσει για δεύτερη φορά!
Όταν ο ξένος παρουσιάσθηκε υποκριτικά γιά τρίτη φορά ζητώντας πάλι ελεημοσύνη, ο ταμίας σκούντησε τον Πατριάρχη, γιά να του δείξει πως είναι ο ίδιος. Τότε εκείνος είπε και έκανε κάτι, που έμεινε ιστορικό:
«Δώσε του δώδεκα νομίσματα, μην τυχόν είναι ο Ίδιος ο Κύριός μου και με δοκιμάζει»!!!

Την πίστη των πατέρων μας τη στραγγαλίσαμε εμείς και τρέχουμε ακατάσχετα μέσα στην απώλεια. Δεν φυλάγουμε τίποτα από εκείνα πού μας διατάσσει ο Κύριος. Τίποτα!
Είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους.
Είμαστε μέσα στην αποστασία…
– Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.
– Δηλαδή, Γέροντα;
– Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από πού ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα.
Ένας Λαός που ψέλνει στις Εκκλησίες του:
¨Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.¨ δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Μόνο να εμπιστευόμαστε τον Θεό μας με δυνατή Πίστη, Προσευχή και Μετάνοια.

Μακαριστός Γέροντας Αμβρόσιος (Λάζαρης)

Χαρά μεγάλη δια τον διάβολον.
«Ταπεινώσου και εξομολογού εις το εξής, διότι η εξομολόγησις εμπερικλείει
την αγιωτάτην ταπείνωσιν, άνευ της οποίας δεν σώζεται κανείς.
Χαρά μεγάλη δια τον διάβολον, όταν κατορθώση και πείση
τον άνθρωπον να κρύψη τους διαβολικούς λογισμούς, και τούτο
διότι θα πετύχη τον μελετώμενον ψυχοφθόρον σκοπόν του.»

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Υπάρχουν δυο κυρίαρχες μορφές εγωισμού.
Η πρώτη, είναι αυτή, της φανερής υπερηφάνειας. Της έπαρσης.
Είναι αυτή που φωνάζει χωρίς ντροπή δεξιά και αριστερά: ‘’Έι…Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;’’.
Αυτή που τα θέλει όλα δικά της. Αυτή που πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο.
Αυτή που θέλει ο κόσμος, να περιστρέφεται γύρω από αυτήν.
Εύκολα μπορείς να την αναγνωρίσεις… Και έτσι εύκολα, μπορείς να φυλαχτείς…
Η δεύτερη μορφή εγωισμού όμως, είναι πιο ύπουλη.
Είναι κρυφή.
Μεταμφιέζεται πίσω από χαμόγελα, από λόγια ρομαντικά και από κοπλιμέντα.
Η δεύτερη μορφή εγωισμού, είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο έρμαιο.
Του πιπιλάει το μυαλό με σκέψεις ότι είναι ο πιο αδικημένος, ο πιο καημένος, ο πιο ευαίσθητος, αυτός που δεν τον καταλαβαίνει γύρω του κανείς…
Δε θα σου ψέμματα…
Είδα πολλούς φανερά εγωιστές, να μετανοούν.
Σπάνια όμως κρυφός εγωιστής, παραδέχεται την κατάστασή του…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

Μνήμη σήμερα του οσίου πατρός ημών Σεραφείμ του Σαρώφ
"Περί προσευχής οσίου Σεραφείμ του Σαρωφ.."

Ο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ έλεγε ότι όσοι αληθινά απεφάσισαν να υπηρετήσουν τον Κύριο, πρέπει να καταγίνονται στη μνήμη του Θεού και στην αδιάλειπτη και νοερά επίκληση του ονόματος Του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».
Τις ώρες που ακολουθούν μετά το γεύμα μπορεί κανείς να προσεύχεται ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, πρεσβείαις της Θεοτόκου ελέησόν με τον αμαρτωλό».
Μπορεί επίσης να καταφεύγει ιδιαιτέρως στη Θεοτόκο:
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς» ή να λέει τον αρχαγγελικό ασπασμό: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία…»
Με αύτη την απασχόληση όχι μόνο διατηρούμε ειρηνική τη συνείδησή μας, αλλά μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό και να ενωθούμε μαζί Του. Διότι, κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, δεν μπορούμε να πλησιάσουμε με άλλο τρόπο τον Θεό, έκτος από την αδιάλειπτη προσευχή.
Τα είδη της προσευχής περιγράφει πολύ καλά ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Όσο για την αξία της ο ιερός Χρυσόστομος λέει: «Μεγάλο το όπλο της προσευχής· είναι θησαυρός ατίμητος, πλούτος αδαπάνητος, λιμάνι αχείμαστο, πρόξενος της ησυχίας , ρίζα, πηγή και μητέρα πλήθους καλών έργων».
Όταν προσεύχεσαι στον ναό, να στέκεσαι σε στάση προσοχής. Σ’ αυτό θα βοηθηθείς αν έχεις τα μάτια κλειστά. Να τα ανοίγεις μόνο όταν σε κυριεύει η νύστα και η ακηδία. Τότε να προσηλώνεις το βλέμμα σου σε κάποια εικόνα και στο κερί που καίει μπροστά της.
Αν αιχμαλωτισθείς την ώρα της προσευχής από λογισμούς, ταπεινώσου και ζήτησε συγχώρηση λέγοντας: «Αμάρτησα, Κύριε, με τον λόγο, τον νου, την πράξη και με όλες μου τις αισθήσεις».
Αγωνίζου διαρκώς εναντίον της διασπάσεως του νου. Διαφορετικά η ψυχή σου, με την ενέργεια του διαβόλου, θα ξεφύγει από τη μνήμη και την αγάπη του Θεού, καθώς λέει ο άγιος Μακάριος: «Όλη η φροντίδα του αντιπάλου μας έγκειται στο να απομακρύνει τον λογισμό μας από τη μνήμη του Θεού, από τον φόβο και την αγάπη μας προς Αυτόν».
Όταν ο νους και η καρδιά ενωθούν στην προσευχή και οι λογισμοί δεν διασκορπίζονται, τότε η θεία χάρη φωτίζει και θερμαίνει την ψυχή και μια μυστική αγαλλίαση και ειρήνη πλημμυρίζει όλο τον εσωτερικό άνθρωπο. Οφείλουμε να ευχαριστούμε για όλα το Θεό και να παραδίδουμε τον εαυτό μας στο θέλημά Του. Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε σ’ Αυτόν όλους τους λογισμούς, τους λόγους και τις πράξεις μας και να προσπαθούμε, ώστε να υπηρετούν όλα μόνο το θέλημά Του.

Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ

(Καλή και ευλογημένη χρονιά να έχουμε.
Αφιερωμένη η ανάρτηση σε αυτούς που είναι μονάχοι και νιώθουν μοναξιά!)
"Μοναξιά δέν εἶναι ἡ ἀπουσία τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἡ ἀπουσία τῆς Χάριτος ἀπό τόν ἄνθρωπο..."
Την μοναξιά οι άνθρωποι την ερμηνεύουν, ως μια αίσθηση απουσίας ανθρώπων γύρω τους και νιώθουν, ότι είναι απολύτως μόνοι.
Οι Πατέρες όμως, την μοναξιά την ερμηνεύουν ως απουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να μην νιώθει, ότι όταν είναι εντελώς μόνος του, είναι μαζί με άλλους δύο, να μην πω τρείς! Γιατί ο άνθρωπος όταν είναι μόνος του, είναι μαζί του ο άγγελος φύλακας και ο Χριστός. Και αν βάλουμε και τον εχθρό που παρακολουθεί εξ αποστάσεως, είναι τρείς. Άρα μοναξιά δεν είναι η απουσία των ανθρώπων, αλλά η απουσία της Χάριτος από τον άνθρωπο.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

Η μοναχική ζωή είναι μια ζωή εξαίσια.. Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου.."

Μεγάλο πράγμα η μοναχική ζωή! Πολύ μεγάλο. Μεγάλη, υψηλή ζωή, θεία ζωή, ποιητική ζωή. Είναι μία ζωή εξαίσια.
Ο μοναχός μπορεί να βρίσκεται στη γη, αλλά ταξιδεύει πάνω με τ’ άστρα, μέσα στο άπειρο. Ζει με τη φαντασία τον Θεό, τον ουρανό. Ζει μία ζωή εξαίσια. Αυτή τη ζωή τη λένε αγγελική και είναι αγγελική. Είναι όντως τέτοια.
Για να τη ζει, όμως, σωστά ο μοναχός, πρέπει να έχει μοναχική συνείδηση. Κι αυτό θα το πετύχει με τη στροφή του εξ’ ολοκλήρου στον Θεό και στο σκοπό που έχει βάλει. Ζει με τη σιωπή, τη νοερά προσευχή, την άσκηση, την υπακοή. Πρέπει να αποθάνει για όλα, για να ζει εν Χριστώ. Ξυπνάει με λαχτάρα, κάνει τον κανόνα του, τρέχει στις ακολουθίες, στα διακονήματα. Μία είναι η έγνοια του, πως θ’ αρέσει στον Θεό, πως θα υπηρετήσει τον Θεό, πως θα γίνει αίτιος να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Πάντα έχει στον στο νου του τις υποσχέσεις που έδωσε, όταν έγινε μοναχός, ενώπιον του Τριαδικού Θεού. Γι’ αυτό συχνά διαβάζει τον Κανόνα της Μοναχικής Κουράς με προσοχή. Δεν χαλάει την τάξη και τη σειρά του μοναστηριού. Τηρεί όλους τους κανονισμούς.

Για να προκόψει κανείς στο μοναστήρι, πρέπει ν’ αγωνίζεται χωρίς να πιέζεται από κανέναν. Όλα με χαρά και προθυμία, όχι αναγκαστικά. Ο μοναχός δεν είναι αυτός που πιέζεται και κάνει κάτι μηχανική και αγχωμένα. Ότι κάνει, το κάνει μονάχα από αγάπη προς τον ουράνιο Νυμφίο, από θείο έρωτα. Όχι να βάζει στο νου του την κόλαση ή το θάνατο. Ο μοναχισμός δεν πρέπει να είναι φυγή αρνητική, αλλά φυγή θείου έρωτος, θείας λατρείας.
Όλο το μυστικό είναι η προσευχή, το δόσιμο, η αγάπη στον Χριστό. Η μοναχική ζωή είναι ζωή χαρισάμενη. Πρέπει να γλυκαθεί ο μοναχός στην προσευχή, να ελκυσθεί υπό της θείας αγάπης. Δεν μπορεί να σταθεί στο μοναχισμό, αν δεν γλυκαθεί στην προσευχή. Άμα αυτό δεν γίνει, πάει, δεν μπορεί να καθίσει στο μοναστήρι.

Ξυπνάει με λαχτάρα, κάνει τον κανόνα του, τρέχει στις ακολουθίες, στα διακονήματα. Μία είναι η έγνοια του, πως θ’ αρέσει στον Θεό, πως θα υπηρετήσει τον Θεό, πως θα γίνει αίτιος να δοξάζεται το όνομα του Θεού
Αλλ’ αυτό που τον κρατά στο μοναστήρι μαζί με την προσευχή είναι και η εργασία και το εργόχειρο. Δεν είναι άλλο η δουλειά και άλλο η προσευχή. Η εργασία δεν εμποδίζει την προσευχή, αντίθετα την ενισχύει και την κάνει πιο καλή. Είναι θέμα αγάπης. Η εργασία, μάλιστα, είναι σαν να προσεύχεται κανείς, σαν να κάνει μετάνοιες. Η εργασία είναι ευλογία. Γι’ αυτό βλέπομε ότι τους μαθητές Του αλλά και οι προφήτες Του ο Χριστός τους καλούσε την ώρα που εργάζονταν, επί παραδείγματι, την ώρα που κάποιος ψάρευε ή έβοσκε τα πρόβατά του.
Η χαρά του μοναχού είναι να μπει στην αγάπη του Θεού, στην Εκκλησία, στην Αγία Τριάδα, στον Χριστό. Ενούται με τον Χριστό, σκιρτάει η καρδιά του, πληρούται χάριτος. Ο Χριστός είναι η χαρά του, είναι ενθουσιασμός, είναι ελπίδα, είναι αγάπη. Τι να σας πω! Εγώ, με την χάρι του Θεού, που επήγα εκεί πέρα, στο Άγιον Όρος…Τι ζωή, τι αγάπη, τι ευλάβεια, τι λαχτάρα, τι υπακοή, τι προσευχή! Πως ζούσαμε ο ένας τον άλλον με το μειδίαμά του, με την αγάπη του! Πω, πω, ουράνια πολιτεία!

Ο ασκητής που πάει στην ερημιά όλα τα θυσιάζει, και την ανάπαυσή του, αρκεί να επιτύχει τον τρόπο έτσι να αισθανθεί την χάρι του Θεού, να βρεθεί στη θαλπωρή του Χριστού, στην αγκάλη του Χριστού· να ενωθεί, να αισθανθεί τη συντροφιά με τον Θεό, την ένωσή του με τον Θεό· να γίνει ένα με τους άλλους, όπως η Αγία Τριάδα, όπως τα τρία πρόσωπά της Αγίας Τριάδος που είναι ένα. Έτσι φεύγει απ’ τον κόσμο αυτόν όχι απελπισμένος. Κάθε εκεί, βασανίζεται, αλλά δεν φεύγει απελπισμένος. Φεύγει πολύ παρηγορημένος και με μεγάλη συντροφιά. Και συντροφιά του είναι όλη η φύση, και τα πουλιά και τα ζώα, αλλά και όλοι οι άγιοι, οι μάρτυρες και οι άγγελοι. Και κυρίως η συντροφιά του είναι η Παναγία μας με τον Υιό της.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι», Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2008, σελ. 337-339

"Εάν φυσικά αυτό το έκαναν όλοι, η Εκκλησία θα ήταν διορθωµένη.."
Εάν θέλεις να βοηθήσεις την Εκκλησία, είναι καλύτερα να κοιτάξεις να διορθώσεις τον εαυτό σου, παρά να κοιτάς να διορθώσεις τους άλλους.
Αν διορθώσεις τον εαυτό σου, αµέσως διορθώνεται ενα κοµµατάκι της Εκκλησίας.
Εάν φυσικά αυτό το έκαναν όλοι, η Εκκλησία θα ήταν διορθωµένη.
Άλλα σήµερα οι άνθρωποι ασχολούνται µε όλα τα άλλα θέµατα εκτός από τον εαυτό τους.
Γιατί το να ασχολήσαι µε τον εαυτό σου έχει κόπο, ενώ το να ασχολήσαι µε τους άλλους είναι εύκολο..

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης