"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Θεοφάνεια ἀγαπητοί μου, Μυστήριον Μέγα, Θεοῦ φανέρωσις όπου Ὁ Ένας και Μοναδι­κός Θεός ἐμφανίζεται σε Τρία Πρόσωπα, Τρεῖς ὑπο­στάσεις!
Μία Θεότης Τρισήλιος, Τρεῖς Ήλιοι που λάμπουν, φωτίζουν και θερμαίνουν όλα τὰ κτίσματα τῶν ὑλικῶν και πνευματικῶν συμπάντων!
Εἶνε ἀσύλληπτος, όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία· «Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀκατάληπτος!» (εὐχ. ἁγ. ἀναφ.)
Πρέπει να γίνει η Βάπτισης του Κυρίου για να πληρωθεί η προφητεία Φωνή Κυρίου επί των υδάτων!
Φανερώθηκαν φρικώδη πράγματα!
Ο Ιωάννης τρέμοντας απλώνει τα χέρια του!
Το Άγιο Πνεύμα ως περιστερά στέκεται πάνω από το κεφάλι του Χριστού!
Άγγελοι παρακολουθούν και οι άνθρωποι ρωτούν ο ένας τον άλλον Ποιος είναι αυτός ο οποίος βαπτίζεται και τότε οι Ουρανοί ανοίγουν και ακούγεται η Φωνή του Θεού Πατρός, Αυτός είναι ο Αγαπητός μου Υιός τον οποίο πρέπει να υπακούετε!
Βοά ο Πατήρ την Φιλοστοργία Του, για να μάθεις την διάθεση του Κτίστου προς τον κόσμον!
Τέτοιο Υιόν έστειλε εις τους δούλους Του!
Τον ποθούμενον υπέρ των μισουμένων, Τον αναμάρτητον υπέρ των αμαρτωλών και υπέρ των αδόξων Τον ένδοξον!
Διαβάζουμε εις το Ευαγγέλιο ότι κατά την βάπτισή Του ο Χριστός «ανέβη ευθύς από τού ύδατος» αμέσως βγήκε από το νερό (έ.α. 3,16) που σημαίνει ότι Ο Κύριος ως αναμάρτητος δεν είχε διαπράξει αμαρτήματα για να εξομολογηθεί και για αυτό μόλις μπήκε αμέσως βγήκε από τα νερά του Ιορδάνη!
Αγιάστηκε το νερό και επειδή αυτό είναι βασικό συστατικό της ζωής, αγιάστηκε η φύση αφού συναισθάνθηκε το γεγονός της βαπτίσεώς Του και τα νερά του Ιορδάνη στράφηκαν εις τα οπίσω!
Γεγονός θαυμαστό!
Δεν ήταν το μοναδικό!
Οι Ουρανοί ανοίκτηκαν και ακούστηκε η Φωνή του Ουρανίου Πατρός λέγουσα ότι «Αυτός είναι ο αγαπητός μου Υιός, εν ώ ευδόκησα!» (έ.α. 3,17) και το Πνεύμα το Άγιο σε σχήμα περιστεράς κατήλθε επάνω εις τον Χριστό για να μαρτυρήσει τού λόγου το ασφαλές! (Απολυτ.)
Κατά τη Βάπτιση έχουμε την πρώτη εναργή, διακριτή και αισθητή εμφάνιση του Τριαδικού Θεού στην ιστορία!
Περιστερά είχε δώσει εις τον Νώε σημείο ότι ο κατακλυσμός είχε σταματήσει, έτσι και τώρα το Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται ως περιστέρι για να σηματοδοτήσεει την εποχή της Χάριτος και της αποκατάστασης της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό, που διαταράχθηκε με υπαιτιότητα του πρώτου!
Αυτό διαβάζουμε εις το Αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής:
«Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις!» (Τίτ. 2, 11)
Η Φωνή από τον Ουρανό του Θεού Πατρός πιστοποιεί ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Μονογενής Υιός και Λόγος που σαρκώθηκε για τη σωτηρία του κόσμου!
Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει επίσημα ο Θεός Υιός την αποστολή Του, αφού με την παρακοή των πρωτοπλάστων του Αδάμ και της Εύας έκλεισε όχι μόνο ο επίγειος παράδεισος αλλά και ο Ουράνιος!
Για τον άνθρωπο έμεινε κλειστός ο Ουράνιος παράδεισος όμως Τώρα με την Παρουσία και το Σωτήριο έργο του βαπτιζόμενου και προσευχόμενου Κυρίου μας Ιησού Χριστού ανοίγει η Ουράνια Βασιλεία!
Ανοίκτηκε μια νέα Οδός που οδηγεί εις την Ουράνια Βασιλεία!
Από το προπατορικό αμάρτημα απαλλασσόμαστε με το Άγιο Βάπτισμα και τα αμαρτήματα που διαπράττομε μετά από αυτό, υπάρχει το Μυστήριο της εξομολογήσεως!
Ποιός θα μᾶς καθαρίσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; Ὁ Ἰορδάνης!
Ποιός Ἰορδάνης; Ὁ ποταμὸς τῆς μετανοίας, τῶν δακρύων!
Αν κάποιος πάῃ στα Ἰεροσόλυμα και βαπτισθῇ στον Ιορδάνη όμως δεν βαπτισθῇ στη μετάνοια, δεν θεραπεύθηκε!
Ω ἂν μπορούσατε να το πιστέψετε!
Ἀπ᾽ όλο το Εκκλησίασμα ἀμφιβάλλω αν δέκα άν­θρωποι έχουν περάσει από αὐτόν τον Ἰορδάνη!
Δεν το λέω ἐγώ, το λέει ὁ Άγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος!
Πολλὰ δάκρυα κυλᾶνε στὸν κόσμο· δὲν έχουν όλα αξία!
Δῶστε μου, δῶστε μου ένα δάκρυ ἀπὸ ἐκεῖνα τοῦ Πέτρου, όταν τη νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης «ἐξ­ελθὼν ἔ­ξω ἔκλαυσε πικρῶς!» (Ματθ. 26, 75)
Δῶστε μου ένα δάκρυ από εκεῖνα τῆς ἁμαρτωλῆς τῆς Μεγάλης Τρίτης!
Κάθε δάκρυ που χύνει ὁ μετανο­ημένος γίνεται Ἰορδάνης!
Σήμερα η Ἐκκλησία μας ἑορτάζει και καλεῖ τα παιδιά της·
Τρέξτε στο λουτρό, στον Ἰορδάνη τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, και θὰ βγῆτε καθαροί και ντυμένοι τον Χριστό! (βλ. ῾Ρωμ. 13, 14 Γαλ. 3, 27)
Αυτά αγαπητοί μου είχα σήμερα να σᾶς πώ!
Ξέρω ότι η μετάνοια είνε από τα δυσκολώ­τερα μυστήρια γιατί οἱ ἄνθρωποι είνε δύσ­κολοι στο να ἐξομολογηθοῦν!
Ἐνῷ εἶνε «λεπροί» δυσ­τροποῦν σαν το Νεεμάν!
Ὅπως λοι­π­όν ἐκεῖνος δέχτηκε και λούστηκε στα Ἰορδάνεια νάματα και καθαρίστηκε, έτσι όλοι να πέσουμε και να καθαριστοῦμε στον Ιορδάνη τῆς μετανοίας Δοξάζοντες Πατέρα, Υἱὸν και Άγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· Αμήν!
- Ο Μακαριστός Επίσκοπος των Επισκόπων ο Αὐγουστῖνος Καντιώτης †
Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γάρ Γεννήτορος ἡ φωνή προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱόν Ονομάζουσα· και το Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές, Ὁ ἐπιφανείς Χριστέ ὁ Θεός και τόν κόσμον Φωτίσας Δόξα σοι!
Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων
βοᾷ λέγουσα·
Δεῦτε λάβετε πάντες, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, Πνεῦμα φόβου Θεοῦ, τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ!
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι!
Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν!
Ὅτι συ εἶ μόνος Ἅγιος, συ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός!
Δι ̓ ευχῶν τῶν αγίων πατέρων ημῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ο Θεός ημῶν, ελέησον και σῶσον ημᾶς! Αμήν!
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί Πρόδρομε Κυρίου Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ άγιοι πάντες μετά τῆς Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς!
Ότι σόν το κράτος και σου εστίν η Βασιλεία και η Δύναμις και η Δόξα, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ΠΑΝΤΟΤΕ, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν!
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ἰσχυρός, Άγιος Ἀθάνατος, ελέησον ἡμᾶς!
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ἰσχυρός, Άγιος Ἀθάνατος, ελέησον ἡμᾶς!
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ἰσχυρός, Άγιος Ἀθάνατος, ελέησον ἡμᾶς!
Οτι μόνος υπάρχεις ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Διψώντας για το Άγιον Πνεύμα… (Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ)

Ο Κύριος στέλνει τον φωτισμό Του μόνο στις καρδιές που με όλη τους τη δύναμι καρτερούν και διψούν την αλήθεια. Στο μυστήριο του αγίου χρίσματος αναφέρεται: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Εμείς οι χοϊκοί, φιλόθεε, βάζουμε τη σφραγίδα μας σε σκεύη που κρύβουν κάτι πολύτιμο. Τι πολυτιμότερο όμως υπάρχει από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που μας δίνονται άνωθεν κατά το μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος;

Αυτή η χάρη, που την δεχόμαστε με το Βάπτισμα, είναι τόσο μεγάλη, τόσο απαραίτητη, τόσο ζωτική για τον άνθρωπο, που δεν του αφαιρείται ακόμη και αν γίνη αιρετικός. Αν δεν αμαρτάναμε ποτέ μετά τη βάπτισή μας, θα παραμέναμε αιωνίως άγιοι, άσπιλοι, απηλλαγμένοι από κάθε σωματικό και ψυχικό μολυσμό και ευάρεστοι στον Θεό. Δυστυχώς όμως αυξανόμενοι στην ηλικία δεν αυξανόμεθα στη χάρη και στη σοφία όπως ο Ιησούς Χριστός. Αντιθέτως σιγά‑σιγά διαφθειρόμεθα, χάνουμε τη θεία χάρι και αμαρτάνουμε με ποικίλες αμαρτίες.

Αν παρακινηθή κάποιος από τη σοφία και το έλεος του Θεού και αποφασίση να ξαναγυρίση σ̉ Αυτόν, πρέπει να μετανοήση ειλικρινά για όλες τις αμαρτίες του και να επιδοθή στις αρετές. Θα αποκτήση τότε το Άγιον Πνεύμα, το οποίο ενεργεί μέσα μας και θεμελιώνει τη βασιλεία του Θεού. Γιατί δεν ελέχθη μάταια: «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκ. 17, 21),και «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι που, παρά τα δεσμά της αμαρτίας που τους ενοχλούν και με τη βιαιότητα και την υποκίνηση τους για διάπραξη νέων αμαρτιών τους εμποδίζουν να έλθουν προς τον Σωτήρα μας με τέλεια μετάνοια, βιάζουν τον εαυτό τους να σπάσουν τα δεσμά, περιφρονώντας τη δύναμη της αμαρτίας, οι άνθρωποι αυτοί τελικά θα εμφανιστούν μπροστά στο πρόσωπο του Θεού λευκότεροι από το χιόνι με τη θεία Χάρη Του. «Δεύτε, λέει ο Κύριος, και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ» (Ησ. 1, 18)…

Για τη χάρη αυτή, που φανερώθηκε στο ανθρώπινο γένος από τον Θεάνθρωπο, αναφέρεται στο Ευαγγέλιο «Εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων, και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιωάν. 1,4-5). Αυτό σημαίνει ότι η χάρις του Αγίου Πνεύματος, που δίδεται κατά το άγιο Βάπτισμα εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, λάμπει στην καρδιά μας σαν ανέσπερο φως του Χριστού. Λάμπει παρά τις πτώσεις του ανθρώπου στην αμαρτία, παρά το σκότος που περιβάλλει την ψυχή μας, λάμπει στην καρδιά με το θείο φως (που υπάρχει προαιώνια) της ανεκτίμητης χάρης Του.

Σε περίπτωση αμετανοησίας ενός αμαρτωλού το φως αυτό του Χριστού φωνάζει προς τον Πατέρα «Αββά ο Πατήρ!» Μην απολέσεις εις τέλος αυτόν τον άνθρωπο εξ αιτίας της αμετανοησίας του! Και τότε, με τη μεταστροφή του αμαρτωλού στο δρόμο της μετανοίας, το Άγιο Πνεύμα εξαλείφει ολοκληρωτικά κάθε ίχνος της αμαρτίας του παρελθόντος και ενδύει τον προηγούμενο αμαρτωλό και πάλι με το χιτώνα της αφθαρσίας που έχει υφανθεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, για την απόκτηση του οποίου, σαν σκοπό της χριστιανικής ζωής, σου μιλώ τόση ώρα.

Όπως είπαμε προηγουμένως, η χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι φως που φωτίζει τον άνθρωπο. Αυτή εμφανίζεται μέσα σε άρρητο φως σ εκείνους, με τους οποίους ο Κύριος αναγγέλλει την παρουσία Του.

Ο Κύριος συχνά φανέρωνε ενώπιον πολλών μαρτύρων την ενέργεια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, σ̉ εκείνους τους ανθρώπους που είχε αγιάσει και φωτίσει. Οι άγιοι Απόστολοι ένοιωθαν αισθητά μέσα τους την παρουσία του Πνεύματος του Θεού.

Η θεϊκή χάρις κατοικεί μέσα στα βάθη της υπάρξεως μας, στην καρδιά μας. «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» (Λουκ. 17, 21) είπε ο Κύριος. Αυτή η βασιλεία του Θεού βρίσκεται τώρα μέσα μας και μας φωτίζει εξωτερικά, μας θερμαίνει και γεμίζει με κάθε είδους ευωδία τον αέρα που μας περιβάλλει. Επίσης ευφραίνει τις αισθήσεις μας με την ουράνια ευφροσύνη και γεμίζει την καρδιά μας με ανέκφραστη χαρά. Γιά την κατάσταση, στην οποία βρισκόμαστε τώρα, ο Απόστολος λέει: «Η βασιλεία του Θεού ου γαρ εστιν βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» (Ρωμ. ιδ´ 17). Η πίστις μας συνίσταται «ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ᾿ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» (Α´ Κορινθ. β´ 4).

Στις ημέρες μας, αποκρίθηκε ο στάρετς, υπάρχει γενική ψυχρότης προς την αγία πίστι του Χριστού και αδιαφορία προς όσα ενεργεί η θεία Πρόνοια για να μας φέρη κοντά Του. Η ψυχρότης και η αδιαφορία αυτή μπορούμε να πούμε ότι μας απεμάκρυναν σχεδόν εντελώς από την αληθινή χριστιανική ζωή. Μας φαίνονται τώρα κάπως παράξενα τα λόγια της Γραφής, όπως π.χ. εκείνα που είπε ο προφήτης Μωϋσής για τους πρωτοπλάστους: «Ήκουσαν της φωνής Κυρίου του Θεού περιπατούντος εν τω παραδείσω…» (Γεν. γ´ … «Υιέ, δος μοι σην καρδίαν» (Παροιμ. 23, 26) και τα υπόλοιπα θα σου τα δώσω εγώ πολλαπλάσια. Η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να χωρέση τη Βασιλεία των Ουρανών... Πάνω απ’ όλα ο Θεός ζήτα μια καρδιά γεμάτη πίστη και αγάπη –εκεί είναι ο θρόνος στον οποίο αρέσκεται να κάθεται και όπου εμφανίζεται μέσα στην πληρότητα της δόξης του…

Αποσπάσματα από τη διδασκαλία Περί του Αγίου Πνεύματος του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/

Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός: Το πρόσωπό του έλαμπε υπέρ τον ήλιο...

Ο πατήρ Ευμένιος έλεγε ότι, κάποιο βράδυ, αφού ετοίμασε τον πατέρα Νικηφόρο και τον έβαλε να κοιμηθή, πήγε κι αυτός στο κελλάκι του να αναπαυθή. Δεν τον έπαιρνε, όμως, ο ύπνος. Είχε μια έντονη ανησυχία, μήπως κάτι δεν έκανε καλά, μήπως δεν έκλεισε καλά τη σόμπα. Αυτά και άλλα πολλά περνούσαν άπ’ τον λογισμό του.

Σηκώνεται, λοιπόν, και πηγαίνει στο κελλάκι του Παππούλη. Για να μη τον ενοχλήση, αν τον είχε πάρει ο ύπνος, θεώρησε καλό να μη κτυπήση την πόρτα, ούτε να πή το “Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ελέησον ημάς” και να περιμένη την απάντηση από μέσα του “Αμήν”, όπως γίνεται μεταξύ μοναχών. Ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα και, τι να δή; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να αιωρήται ως ένα μέτρο από το έδαφος με τα χέρια υψωμένα και να προσεύχεται.

Το πρόσωπό του έλαμπε υπέρ τον ήλιο. Μόλις αντίκρυσε αυτό το όντως φοβερό θέαμα ο πατήρ Ευμένιος, χωρίς να μιλήση καθόλου έκλεισε πολύ προσεκτικά την πόρτα και έτρεξε στο κελλάκι του. Εκεί έπεσε με το πρόσωπο στο έδαφος και άρχισε να κλαίη με στεναγμούς, μήπως στενοχώρησε τον Παππούλη του που δεν κτύπησε την πόρτα και τον είδε σε αυτή την θαυμαστή στάση.

Αλλά έκλαιγε και από χαρά, διότι είδε ιδίοις όμμασι πόσο μεγάλος και ενάρετος ήτο ο πνευματικός του Πατέρας, ο πατήρ Νικηφόρος. Το πρωί, που πήγε ως συνήθως για να τον διακονήση, του έβαλε εδαφιαία μετάνοια και του ζήτησε να τον συγχωρήση για το παράπτωμά του. Εκείνος, με ένα ελαφρό μειδίαμα, τον συγχώρησε αμέσως και του είπε να μην φανερώση σε κανένα ο,τι είδε, όσο ο ίδιος θα ζούσε ακόμη.
***

Εδιηγείτο, ακόμη, ο πατήρ Ευμένιος ότι, κάποιο βράδυ, πολλά χρόνια μετά την κοίμηση του πατρός Νικηφόρου, επειδή είχε πολλά κουνούπια και άλλα έντομα το κελλί του, θεώρησε καλό να κλείση τις πόρτες και το παράθυρο και να αδειάση ένα ολόκληρο μεγάλο μπουκάλι ισχυρό εντομοκτόνο μέσα εκεί˙ και μετά έπεσε να κοιμηθή. Δεν θα ξυπνούσε όμως ποτέ, εάν δεν εμφανιζόταν ο πατήρ Νικηφόρος να τον ξυπνήση, να τον πιάση από το χέρι και να τον βγάλη έξω από το κελλί. Και, πριν ακόμη συνειδητοποίηση καλά-καλά ο πατήρ Ευμένιος τι είχε γίνει, εκείνος του είπε: “Παιδί μου, μη μπής μέσα πάλι στο κελλί σου, αν δεν άνοιξης πρώτα τις πόρτες και το παράθυρο, για να αερισθή καλά”. Και αμέσως μετά έγινε άφαντος. Όταν, ύστερα από αρκετή ώρα, ο πατήρ Ευμένιος συνήλθε και κατάλαβε το θαύμα που του έγινε, ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά τον πατέρα Νικηφόρο, τον αγαπημένο του Παππούλη, που τον έσωσε από βέβαιο θάνατο…
***

Ο Κωνσταντίνος Μ., κάτοικος Αθηνών, μας ανέφερε το εξής: “Ένα βράδυ του Ιουνίου του 2002, μάλλον προς το ξημέρωμα, βλέπω στον ύπνο μου ότι έμενα σ’ ένα σπίτι με δύο δωμάτια.
Στο ένα δωμάτιο έμενε ο Παππούλης, ο πατήρ Νικηφόρος, και στο άλλο εγώ. Εκεί που ήμουν στο δωμάτιό μου, ωμιλούσα με κάποιον κάπως δυνατά, έντονα. Σε λίγο μπαίνω στο δωμάτιο όπου έμενε ο Παππούλης, και του λέω με χαρούμενο ύφος, ‘Καλημέρα, Παππουλάκο μου’ και έσκυψα με ευλάβεια και του φίλησα το χεράκι του, εκεί στη γωνία, που ήταν ξαπλωμένος. Τότε αυτός γυρίζει και, με πατρική σιγανή και ολοκάθαρη φωνή, μου λέει: “Παιδί μου, με την ελκώδη κολίτιδα που έχεις, πρέπει να είσαι πιο ήρεμος, πιο γαλήνιος. Βλέπεις ότι τον χειμώνα είσαι καλύτερα; Είναι διότι είσαι πιο ήρεμος.” Έλεγα με τον λογισμό μου: “Πόσο καθαρά μιλάει σήμερα ο Παππούλης”. Σε λίγο τον βλέπω, σηκώθηκε, βγήκε έξω, κάθισε επάνω σ’ ένα ηλεκτρικό καροτσάκι και έφυγε. Εμένα μου άφησε τον νάρθηκα, που φορούσε στο ένα του ποδαράκι. Ας σημειωθή ότι στο σπίτι μου, σ’ ένα δωματιάκι που χρησιμοποιώ και σαν χώρο προσευχής, έχω μέρος των αγίων λειψάνων του, τα οποία ευωδιάζουν αρρήτως. Όταν ξύπνησα, πήρα στο τηλέφωνο τον Πνευματικό μου και του το ανέφερα. Τότε εκείνος μου είπε: “Ο Παππούλης ήταν, που σου φανερώθηκε και σε συμβούλευσε για τη μακροχρόνια ασθένειά σου. Το έκανε από την πολλή αγάπη και ευλάβεια, που του έχεις.” Και είναι γνωστό ότι οι γιατροί σε αυτούς, που πάσχουν από αυτή την ασθένεια, συνιστούν ηρεμία, η οποία εμένα μου λείπει τελείως.”

Και πάλι ο ίδιος, ο Κωνσταντίνος Μ., μας εδιηγήθη τα ακόλουθα: “Τον Αύγουστο του 2002 ευρισκόμουν στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στη Σκήτη της Αγίας Άννης. Έμενα στο Κυριακό. Το πρωί εκκλησιάσθηκα στο κοιμητήριο της Σκήτης. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, μπήκε μέσα ένας λαϊκός, ήλθε απρόσκλητος στο ψαλτήρι, που έψελνα, και άρχισε να ψάλλη αρκετά αργά, με απηχήματα μακροσκελή και κορώνες, σε αντίθεση με τον ρυθμό και τον χρόνο, που είχαμε πριν. Του είπα κάποια στιγμή ότι στο Άγιον Όρος, τις καθημερινές, οι ακολουθίες γίνονται πιο σύντομες. Αυτός, τίποτα. Σαν να ευρίσκετο στον δικό του κόσμο. Εγώ άρχισα να φουντώνω από μέσα μου. Έβραζα ολόκληρος. Τα νεύρα μου είχαν τεντωθή στο έπακρον. Τότε, εκείνη την στιγμή, θυμήθηκα την συμβουλή του πατρός Νικηφόρου και λέω, ‘Παππούλη μου, Παππουλάκο μου, βοήθησε με. “Οπως βλέπεις, εγώ από μόνος μου ούτε να συγκρατηθώ μπορώ, ούτε να ηρεμήσω. Βοήθησε με, σε παρακαλώ.’ Για πότε ηρέμησα και γαλήνεψα, δεν το κατάλαβα. “Ετσι μπόρεσα μετά να είμαι στην Θεία Λειτουργία με κατάνυξη. Και, να σκεφθή κάποιος ότι, άλλοτε, ένας εκνευρισμός μου συνήθως κρατούσε πολλές ώρες. Αυτά, προς δόξαν του μεγάλου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και του θεράποντος Αυτού αγίου πατρός ημών Νικηφόρου.”

ΠΗΓΗ: Σίμωνος Μοναχού, Νικηφόρος ο Λεπρός της καρτερίας αθλητής λαμπρός, Β΄ Έκδοσις, Εκδόσεις «Ο Άγιος Στέφανος», Αθήναι
http://ethnegersis.blogspot.com/

«Στά ἐρείπια τοῦ Παλαιοῦ Μοναστηριοῦ»

Καθισμένη πάνω στά ἐρείπια τοῦ παλιοῦ Μοναστηριοῦ, ὅπου ἡ Θεία Πρόνοια ὡδήγησε τά βήματά μου, ἔφερνα τόν στοχασμό μου σέ χρόνια περασμένα, σέ παλιούς καιρούς, ὅταν σκορπισμένα ἦταν παντοῦ τά κόκκαλα τῶν Ἁγίων, πού μέ τό αἷμα τους ποτίστηκε τό δέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Καί καθώς καταγινόμουν στό καθάρισμα ἀπ’ τά χαλάσματα τοῦ ἱεροῦ τόπου τῆς Μονῆς, ἀναλογιζόμουν ὅτι βρίσκομαι σέ ἱερό τόπο, καί ἔλεγα· Θεέ μου, ἄς μποροῦσα νά βρισκόμουν σ’ ἐκεῖνες τίς μέρες καί νά ἔβλεπα τούς Ἁγίους πού περπατοῦσαν στή γῆ κι ἔκαναν θαύματα!

Ἡ σκέψι μου αὐτή ἔγινε νοσταλγία, πόθος καί φλόγα. Καί νά ὁ καλός Θεός, πού βλέπει τά κρύφια τοῦ ἀνθρώπου, ἔκαμε πραγματικότητα αὐτή τή θερμή ἐπιθυμία μου.

Μοῦ ὑπέδειξε μέ τρόπο μυστηριακό, ἕνα κομμάτι γῆς στό προαύλιο τοῦ Μοναστηριοῦ, μέ μιά ἐσωτερική ἀπόκοσμη φωνή:
Ἐκεῖ σκάψε καί θά βρῆς αὐτό πού ἐπιθυμεῖς.

Κι ἔδειξα τόν τόπο στόν ἐργάτη πού εἶχα φωνάξει κεῖνες τίς μέρες γιά μιά μικροεπισκευή στό παλιό Ἡγουμενεῖο. Ἐκεῖνος δέν ἦταν πρόθυμος νά σκάψη ἐκεῖ πού μέ ὠθοῦσε ἡ ἐσωτερική φωνή. Ἤθελε νά σκάψη κάπου πιό πέρα καί ἐπειδή ἐπέμενα, δέχθηκε.

Ἐκεῖ πού ἔσκαβε, ὅταν ἔφτασε ἕνα καί ἑβδομήντα περίπου βάθος, ἔφερε στό φῶς ὁ κασμάς τό κεφάλι τοῦ Ὁσίου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, καί αὐτή τή στιγμή σκορπίστηκε ἄρρητη εὐωδία. Ἦταν αὐτό πού ζητοῦσα. Ἦταν τά λείψανα ἑνός Ἁγίου. Νά, πῶς περιγράφεται ἡ ἐμφάνισί Του μέ τούς παρακάτω στίχους:
Εἶχε τά βλέφαρα κλειστά
καί σφαλιστά τά χείλη.
Τό πρόσωπό του ἦταν χλωμό
καί χυνόταν γαλήνη.
Ἡ ἔκφρασί του τὄλεγε
πώς εἶχε αὐτό τό θάρρος,
γιά νά σηκώση ἄφοβα
τοῦ μαρτυρίου τό βάρος.
Εἶχε τά πόδια ἀδύνατα,
γυμνά κοκκαλιασμένα,
ἔτσι καθώς τά δέσανε
μεσ’ τά σκοινιά μπλεγμένα.
Κι ὅλο τό σῶμα του γυμνό
καί καταπληγωμένο.

Ὁ ἐργάτης χλώμιασε, δέθηκε ἡ γλῶσσα του, κόπηκε ἡ μιλιά του. Γονάτισα μ’ εὐλάβεια κι ἀσπάστηκα τό σκήνωμα κι αἰσθάνθηκα βαθειά τήν ἔκτασι τοῦ μαρτυρίου του. Ἡ ψυχή μου γέμισε ἀπό ἀγαλλίασι. Ἀπόκτησα μεγάλο θησαυρό.

Ἄφησέ με σέ παρακαλῶ μόνη, εἶπα στόν ἄνθρωπο. Καί ἀπομακρύνθηκε. Ἔσκυψα τότε καί παραμερίζοντας τό χῶμα μέ προσοχή, ἔβλεπα μέ θαυμασμό τήν ἁρμονία τοῦ σκηνώματος, πού μετά ἀπό τόσους αἰῶνες μέσα στή γῆ, δέν εἶχε ἀλλοιωθῆ.

Μιά ἀδελφή τῆς Μονῆς, πολύ ἀργότερα, ὁραματίστηκε τό πῶς ἐτάφη ὁ Ἅγιος σ’ αὐτό τόν τόπο. Εἶδε ὅτι ἕνα σκυλί τῆς Μονῆς ἄσπρο μέ μαῦρες βοῦλες, τοῦ καιροῦ ἐκείνου, στεκόταν κοντά στό κουφαλιασμένο δέντρο, ἦταν πολύ θλιμμένο κι ἀπό τά μάτια του τρέχανε δάκρυα.

Αὐτή τήν ὥρα μπῆκαν τρεῖς ἀγρότες στό Μοναστήρι, τό σκυλί ἀμέσως πῆγε στήν κουφάλα τοῦ δέντρου καί συνέχεια στούς ἀγρότες, μέ τά σχήματα δέ καί τίς φωνές του τούς προκαλοῦσε νά πᾶνε στήν κουφάλα.

Ἐκεῖνοι κατάλαβαν πώς κάτι συνέβη σ’ αὐτό τό δέντρο καί πῆγαν κοντά. Τό σκυλί ἔδειξε μέ τό πόδι τήν κουφάλα ὅπου εἶχαν πεταμένο τό καταπληγωμένο καί κατακομματιασμένο σῶμα τοῦ Ἁγίου, τό σήκωσαν καί ἀφοῦ ἔσκαψαν ἕνα λάκκο, ἐκεῖ πού βρίσκεται σήμερα ὁ τάφος του, τό ἀπόθεσαν.

Τό σκυλί μόλις πῆραν τό σῶμα τοῦ Ἁγίου, ἐπῆγε στήν κουφάλα καί πῆρε ἕνα κομμάτι ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἁγίου πού εἶχε ἀπομείνει, ἀπό τά πολλά βασανιστήρια πού τοῦ εἶχαν κάμει, καί κρατώντας το στά δόντια του τό ἔβαλε στόν τάφο μέ τό σῶμα τοῦ Ἁγίου.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί σκέπασαν τόν τάφο κι ἔφυγαν. Χαρακτηριστικόν ὅτι ἐπρόκειτο γιά κληρικό εἶναι τό ὅτι εἶδα ἕνα κομμάτι ἀπό τό ράσο του πού ἦταν ὁλοκάθαρο τόσο, ὥστε διέκρινα τήν ὕφανσί του καί τήν ποιότητά του.

Ἦταν ἕνα ὕφασμα τοῦ παλαιοῦ καιροῦ χονδροϋφασμένο στόν ἀργαλειό. Ἐκείνη τή στιγμή ἔβρεχε ἀνάλαφρα λές καί ἔρριχνε ἀσημένια φυλλαράκια μέ τά ὁποῖα ἔρραινε ὁ Οὐρανός τόν Ἅγιο καί τόν τάφο του.

Προσπαθώντας νά καθαρίσω τά ὀστᾶ, εἶδα ὅτι τά δάκτυλά του τρίβονταν, κι ἔτσι τά ἐτοποθέτησα ὅπως ἦταν σέ μιά ἀπό τίς τρεῖς θυρίδες πού βρίσκονταν σ’ αὐτό τό μέρος.

Οἱ θυρίδες, τό τζάκι, ὁ μισογκρεμισμένος τοῖχος, ἔδειχναν ὅτι ἦταν κάποτε ἕνα καλογερικό κελλί. Ἦταν βράδυ, διάβαζα τόν Ἑσπερινό, ἤμουνα μόνο σ’ αὐτόν τόν ἅγιον ἀλλά ἐρημικό τόπο, πού μ’ ἔφερε ὁ Κύριος νά ὑπηρετήσω. Ξαφνικά ἀκούω βήματα πού ξεκινοῦσαν ἀπό τό βάθος τοῦ τάφου, προχώρησαν εἰς τήν αὐλήν κι ἔφτασαν στήν πόρτα τῆς Ἐκκλησίας. Κυριεύτηκα ἀπό φόβο.

Ὕστερα ἀκούω τήν φωνήν νά μοῦ λέγη:
«Ἕως πότε θά μέ ἔχης ἐκεῖ πέρα;» καί πρόσθεσε:
«Κι αὐτός πού μοῦ ἔβαλε τό κεφάλι μου ἔτσι!»…

Γύρισα καί τόν εἶδα· Ψηλός, ἀσκητικός, πολύ μελαχροινός, μάτια μικρά στρογγυλά μέ ἐλαφρές ρυτίδες στήν ἄκρη, μακρυά γένεια πού ἔφθαναν ἕως τόν λαιμόν, μέ ὅλη τή μοναχική ἀμφίεσι.

Στό ἀριστερό χέρι κρατοῦσε ἕνα φῶς ὑπερφυσικό καί μέ τό δεξί εὐλογοῦσε. Ἡ ψυχή μου πλημμύρισε ἀπό χαρά. Αἰσθάνθηκα τήν παρουσία του πολύ γνώριμη.

Πῆρα θάρρος καί δύναμι κι εἶπα:
-Συγχώρεσέ με καί αὔριο μόλις ξημερώση ὁ Θεός τήν ἡμέρα, θά σέ περιποιηθῶ.

Ἀμέσως ἔγινε ἄφαντος καί συνέχισα τόν Ἑσπερινό. Τό πρωί μετά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, καθάρισα τά ὀστᾶ ἀπό τό χῶμα μέ τά χέρια μου, τά ἔπλυνα καί τά ἀπόθεσα στό Ἱερό σέ μιά θυρίδα, ἄναψα καί ἕνα καντήλι.

Τό βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας, βλέπω στόν ὕπνο μου τόν Ὅσιον ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ πού κρατοῦσε στήν ἀγκαλιά τήν εἰκόνα Του, μεγάλη ἴσαμε τό ἀνάστημά Του. Μά μιά εἰκόνα περίλαμπρη ἀπό καθαρό ἀσήμι, σφυρηλατημένη μέ τό χέρι. Δίπλα του βρισκόταν ἕνα μανουάλι. Ἐκεῖ ἄναψα μιά λαμπάδα ἀπό καθαρό κερί.

Κι ἄκουσα τή φωνή του:
— Σ’ εὐχαριστώ πολύ. Ὀνομάζομαι Ἐφραίμ.

Πέρασε ἀρκετός καιρός. Ἀπό τότε, εἶχα μέσα μου μιά ἀπορία γιά αὐτό τό περιστατικό. Μιά ἄλλη μέρα, ἀφοῦ τελείωσα τόν Ἑσπερινό, καθώς ἔκλεινα τήν πόρτα τῆς Ἐκκλησίας, ἀκούω τρία γλυκόηχα κτυπήματα σάν ἀπό κομπολόι κεχριμπαρένιο. Κατάλαβα.

Ἦταν ὁ Ἅγιος. Γυρίζοντας, μπῆκα στό Ἱερό, ἄναψα ἕνα κεράκι καί προσκύνησα τά Ἅγια Λείψανα. Εὐωδία ἄρρητη πλημμύρισε ὁλόκληρο τό εἶναι μου. Αἰσθάνθηκα ἐντός μου τόν Παράδεισο μά καί τήν ταπεινότητά μου, μπροστά σ’ αὐτό τό μεγαλεῖο.

Γερόντισσα Μακαρία, Εύρεσις των τιμίων λειψάνων του Αγίου Εφραίμ, Ιερά Μητρόπολις Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

το «σπιτάκι της Μέλιας»
https://oikohouse.wordpress.com/

Ο Ιορδάνης είναι η μικρή Ορθοδοξία με τα 7 μυστήρια…

Αν θέλετε να δείτε τι εστί ορθοδοξία, μελετήστε τα περιστατικά της επισκέψεως του Νεεμάν του Σύρου που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη, εκεί κάτω στις όχθες του Ιορδάνου ποταμού.

Ο Νεεμάν ήταν ένας Βασιλιάς και στρατηγός της Συρίας, ο οποίος λεπρώθηκε και πείστηκε από την υπηρέτριά του, που ήταν Εβραία, να πάει στην πατρίδα και να επισκεφτεί στον Ιορδάνη ποταμό, τον Προφήτη Ελισσαίο.

Πράγματι ο Νεεμάν πήγε και όταν έφτασε στον Ιορδάνη ποταμό, ο Ελισσαίος χωρίς να βγει και να τον δει καθόλου, λέει στον υποτακτικό του, να του πει να βυθιστεί στο Ιορδάνη ποταμό 7 φορές. Ο στρατηγός νόμιζε, ότι ο Προφήτης θα έβγαινε έξω και θα προσεύχονταν με τα χέρια πάνω, για να τον κάνει καλά, αλλά το να βυθιστεί 7 φορές στον Ιορδάνη, αυτό δεν μπόρεσε να το καταλάβει. Πήρε τα πράγματα εγωιστικά και είπε:
– Εγώ έχω στην πατρίδα μου τον Αβανά και τον Φαρφάν. Μεγάλα ποτάμια. Δεν μπορούσα να βυθιστώ σε εκείνα τα ποτάμια για να γίνω καλά; Έπρεπε να έρθω σε αυτό το αυλάκι (!) να βυθιστώ;

Και γυρίζει, για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Κάποιος όμως μυαλωμένος υπήκοός του μπήκε στη μέση και του είπε:
– Πού πάμε στρατηγέ; Ήρθαμε από την άκρη του κόσμου και επιστρέφουμε; Τί σου ζήτησε ο άνθρωπος; Χρυσό σου ζήτησε; Τί σου ζήτησε; Να πας, να βυθιστεις για να γίνεις καλά! Κατέβα λοιπόν κάτω, να πας να αφήσεις τη λέπρα εδώ…

Πείστηκε τελικώς ο στρατηγός και κατέβηκε από το άλογό του και βυθίστηκε 7 φορές στον Ιορδάνη. Την 7η φορά όταν βγήκε επάνω, είχε μείνει όλη του η λέπρα κάτω και το δέρμα του ήταν σαν μικρού παιδιού!!

Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν αυτά τα πράγματα με την Ορθοδοξία;

Μεγάλη σχέση έχουν! Ο Ιορδάνης δεν είναι κάποιος ποταμός μεγάλος που λέγεται Προτεσταντισμός, που λέγεται Παπισμός, που λέγεται Βουδισμός.

Ο Ιορδάνης είναι η μικρή Ορθοδοξία με τα 7 μυστήρια, με τις 7 καταδύσεις, που τον πλένει τον άνθρωπο και του απορρίπτει την λέπρα (την αμαρτία).

Εκεί υπάρχουν όλα, εκεί γράφονται όλα είτε θέλουμε να το καταλάβουμε, είτε όχι. Κανένα ποτάμι δεν βγάζει λέπρα από το άνθρωπο. Καμμία θρησκεία δεν βγάζει λέπρα από τον άνθρωπο, παρά μόνο η Ορθόδοξη. Δεν είναι εγωιστικό αυτό, αλλά είναι η πραγματικότητα. Μη πλανάστε!

«Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις και ρήγνυται ο Ιορδάνης και των ιδίων ναμάτων επέχει το ρεύμα, Δεσπότην ορών ρυπτόμενον».

«…Ιορδάνη ποταμέ, ευφροσύνης πληρώθητι, γη και θάλασσα, οι βουνοί και τα όρη, και ανθρώπων καρδίαι, νυν σκιρτήσατε, φως εισδεχόμενοι».

Δημήτριος Παναγόπουλος

Θεραπεία του Νεεμάν (Δ’ Βασιλειών 5,1-19)
https://iconandlight.wordpress.com/

Το θέλημα του Θεού και η ζωή μας (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)

…Κι οι δαίμονες ακόμα φοβούνται την πραεία και ταπεινή ψυχή, που τους νικά με την υπακοή, την εγκράτεια και την προσευχή. Οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι Τον παρέδωσαν στον Πιλάτο για να σταυρωθεί. Κι αυτό γιατί δεν προσεύχονταν και δεν ζητούσαν από τον Θεό σύνεση, πώς και τι να κάνουν. Έτσι, πολλές φορές οι κυβερνήτες και γενικά οι άνθρωποι ζητούν μεν το αγαθό, αλλά δεν ξέρουν που είναι αυτό το αγαθό. Δεν ξέρουν πως το αγαθό βρίσκεται στον Θεό και μας δίνεται από τον Θεό. Είναι ανάγκη να προσευχόμαστε πάντοτε, για να μας νουθετεί ο Κύριος τι και πώς πρέπει να κάνομε, και ο Κύριος δεν θα επιτρέψει να παραπλανηθούμε. Ο Αδάμ δεν είχε τη σύνεση, να ρωτήσει τον Κύριο για τον καρπό που του έδωσε η Εύα, και γι’ αυτό έχασε τον Παράδεισο. Ο Δαβίδ δεν ερώτησε τον Κύριο: «Θα ήταν άραγε καλό για μένα να πάρω τη γυναίκα του Ουρία;» κι έπεσε στα αμαρτήματα του φόνου και της μοιχείας. Έτσι κι όλοι οι άγιοι που αμάρτησαν, αμάρτησαν γιατί δεν επεκαλούντο τη βοήθεια του Θεού για να τους φωτίσει. Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε: «Όταν μιλούσα από το νου μου, συνέβαιναν λάθη». Υπάρχουν όμως και αναμάρτητα λάθη που οφείλονται στην ατέλεια του ανθρώπου… μόνον ο Κύριος είναι παντογνώστης, ενώ όλοι εμείς, όποιοι κι αν είμαστε, πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό ζητώντας σύνεση και να ρωτάμε τον πνευματικό μας, για ν’ αποφύγομε τα λάθη…

https://iconandlight.wordpress.com/

Να ξαναγίνει η πατρίδα μας κιβωτός σωτηρίας και ελπίδας

«…Οι πελαργοί, όταν οι γέροι γονιοί τους γυμνωθούν τελείως από το πέσιμο των φτερών που γίνεται στα γεράματα, τους περικυκλώνουν και τους ζεσταίνουν με τα φτερά τους, τους ετοιμάζουν άφθονη τροφή και τους βοηθούν, όσο είναι δυνατόν, στην πτήση, σηκώνοντάς τους απαλά με το φτερό και από τις δύο μεριές. Και αυτό είναι τόσο πολύ γνωστό, ώστε μερικοί και την ανταπόδοση των ευεργεσιών να την ονομάζουν αντιπελάργωσιν». (ΕΠΕ 4, 318).

Του Μεγάλου Βασιλείου αυτό το ηλιοστάλαχτο κείμενο. Όταν γεράσουν οι πελαργοί, τα παιδιά τους, τους παίρνουν στα φτερά τους και τους σηκώνουν ψηλά… Αντίδωρο ευγνωμοσύνης για τους κόπους των γονέων τους. Σπουδαίο μάθημα, μεγαλοπρεπής εικόνα. «Εις αντιπελάργωσιν», το ονομάζει ο άγιος. Έτσι πρέπει να γίνει και με την πατρίδα μας, που έπεσε, αλλά δεν ξέπεσε. Προδομένη, συκοφαντημένη, φτωχή και γερασμένη. Περιμένει, καρτερά τα παιδιά της, όσα ακόμη την σέβονται και την αγαπούν, να την πάρουν στα σφριγηλά φτερά τους εις ανταπόδοση των ευεργεσιών της. Είναι η μάνα μας η πατρίδα, είναι βράχος, και

«όταν γερά η μάνα
και άλλο κε μπορεί
ατότε θέλ’ βοήθειαν,
ατότε θέλ’ ζωήν»,

όπως όμορφα τραγουδά ο Ποντιακός Ελληνισμός, από τους ευλογημένους τόπους που έζησε και ο Μέγας Βασίλειος.

Γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά, τον Μέγα Βασίλειο, που τόσο αγαπούσε και σεβόταν ο λαός μας, όταν ακόμη βαστούσε το ρωμαίικο ήθος. Λένε κάποιοι δοκησίσοφοι της σήμερον ότι η Εκκλησία, οι ιερείς, οι ιεράρχες της δεν πρέπει να παίρνουν θέση για θέματα της πολιτείας, αλλά να κοιτούν τα του οίκου τους. Για την Εκκλησία όμως «τύπος και υπογραμμός» είναι οι άγιοι, οι οποίοι δεν δίσταζαν να συγκρουστούν και με τον Καίσαρα, όταν αυτός νομοθετούσε κατά του ποιμνίου της. «Την βασιλέως φιλίαν μέγα μεν ηγούμαι μετ’ ευσεβείας, άνευ δε ταύτης, ολεθρίαν αποκαλώ», θα πει ο άγιος Βασίλειος στον αιρετικό αυτοκράτορα Ουάλη, όταν τον απειλεί. Έχουμε σήμερα ευσεβείς άρχοντες;

Υποταχτήκαμε στις άπληστες συμμορίες και «αγορές» και γονατίζουμε από τα καταστρεπτικά δάνεια. «Να μη δεχτείς ποτέ δανειστή, που σε πολιορκεί. Να μην ανεχθείς ποτέ να σε αναζητούν, για να βρουν τα ίχνη σου και να σε συλλάβουν σαν άλλο θήραμα (οι τοκογλύφοι). Το δάνειο είναι η αρχή του ψεύδους∙ είναι αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης και επιορκίας. Άλλα λέει εκείνος που δανείζεται και άλλα εκείνος που δανείζει… Είσαι φτωχός τώρα, αλλά ελεύθερος. Όταν δανειστείς, όχι μόνο δεν θα πλουτίσεις, αλλά θα χάσεις και την ελευθερία σου…

Η φτώχεια δεν φέρνει καμμιά ντροπή. Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στον εαυτό μας τη ντροπή του δανείου; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματά του με άλλο τραύμα, ούτε θεραπεύει το ένα κακό με άλλο κακό, ούτε επανορθώνει τη φτώχεια με τόκους. Είσαι πλούσιος; Μη δανείζεσαι. Είσαι φτωχός; Μη δανείζεσαι». (Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. και περί τοκιζόντων, 2 ΕΠΕ 5, 78-80). Αν μορφώνονταν οι γενιές των Ελλήνων με τέτοια κείμενα, αλλιώς θα ήταν τα πράγματα. Αλλά τι να πεις για ένα κράτος, ελληνώνυμο, που έχει στην ουσία καταργήσει την γιορτή των Τριών Ιεραρχών, δηλώνοντας ότι δεν θέλει να έχει καμμιά σχέση με την παιδεία των Πατέρων, τα γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι κι αγιάζουνε. Μόνο η Παιδεία του Γένους και όχι τα τωρινά άθεα γράμματα, «μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να μείνουν αγράμματοι, σαν τον Μακρυγιάννη, να μάθουν, να πάρουν την χάρη του λαού του Θεού και τότε να γίνουν, οι αγράμματοι, οι καλύτεροι πεζογράφοι μας». («Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας»).

Τα κράτη, τα έθνη, σε αντίθεση με τους βιολογικούς οργανισμούς, πρώτα αποσυντίθενται και μετά πεθαίνουν. Βλέπουμε με οδύνη γύρω μας τα σημάδια-τα σημεία και τέρατα-αυτής της αποσύνθεσης. Κυρίως με την πνευματική γενοκτονία που συντελείται στο πάλαι ποτέ ελληνικό σχολείο. Ξεβαπτίζονται και ξεμυρίζονται τα παιδιά μας, γι’ αυτό αγρίεψαν και θα χαθούμε. Καιρός είναι να επιστρέψουμε στα γράμματα του Μεγάλου Βασιλείου. Στην πειθαρχία και την υπακοή. Όχι σε ένα άχαρο και σκυθρωπό σχολείο, αλλά στο σχολείο της ελευθερίας και της μάθησης.

Καινοτομία μεγαλειώδης, κι ας παρεξηγηθώ από τους αθεράπευτα προοδομανείς, θα ήταν η επαναφορά του πολυτονικού συστήματος γραφής, η ιστορική ορθογραφία, η αρτιμελής. Είναι μια θαυμάσια άσκηση πειθαρχίας. Πολλοί μαθητές σήμερα γράφουν χωρίς καν να κοιτούν το γραπτό. Δεν ενδιαφέρονται για τα λάθη, πλήρης απειθαρχία. Γράφουν, για παράδειγμα, την λέξη «αγαπώ», πολλές φορές άτονη. Στην ιστορική της γραφή όφειλε ο μαθητής να γνωρίζει δύο κανόνες. Ότι παίρνει ψιλή λόγω του αρχικού φωνήεντος και περισπωμένη ως συνηρημένο ρήμα. Πειθαρχούσε σε κανόνες, δεν «αλήτευε» ο νους του. Επαναφορά της ορθογραφίας, της «έκθεσης ιδεών». Σήμερα τα παιδιά δεν σκέπτονται με λέξεις, αλλά με εικόνες και κινούμενα σχέδια. Στο δημοτικό να καταργηθούν οι νέες τεχνολογίες, μάθημα μόνο μέσω κειμένων. Όχι τις «συνταγές μαγειρικής» των νυν περιοδικών ποικίλης ύλης, τάχα και βιβλία Γλώσσας, αλλά με τα αρώματα και τα μύρα που μας κληροδότησαν οι σπουδαίοι μάστορες του ελληνικού λόγου. Επιμορφωτικά σεμινάρια στους δασκάλους, όχι για το πώς θα «διδάξουν» την σεξουαλική αγωγή, φροντιστήρια αποαθωοποίησης ουσιαστικά, αλλά πώς θα ανακτήσουν το κύρος τους έναντι των μαθητών, πώς θα εμπνεύσουν και πάλι, πώς η αίθουσα θα ξαναγίνει χώρος παράδοσης. «Πάω για παράδοση», έλεγε ο καθηγητής και εννοούσε ότι έμπαινε στην τάξη να διδάξει, γιατί ακριβώς παρέδιδε την κληρονομιά των προγόνων. «Αρχέτυπον βίου, νόμος έμψυχος και κανών αρετής», πρέπει να είναι κατά τον Μέγα Βασίλειο ο δάσκαλος.

Τα σκουπίδια που μαζεύτηκαν είναι πολλά και το χαλί μικρό, δεν τα κρύβει. Ανίκανοι και ανίδεοι οι κυβερνώντες να αντιληφθούν το πρόβλημα, μοιράζουν επιδόματα, ασπιρίνες σε βαθιά άρρωστο οργανισμό. Κοντόφθαλοι, χωρίς όραμα, σκέπτονται μόνο τις επόμενες εκλογές, την διατήρηση των προκλητικών προνομίων. Γι’ αυτούς το νέο έτος που ξημερώνει είναι απλά έτος εκλογών και… επανεκλογών. Κι αυτό είναι το πιο απογοητευτικό.

Είναι καιρός πια η πατρίδα από κρουαζερόπλοιο ψευτοευημερίας, να ξαναγίνει κιβωτός σωτηρίας και ελπίδας. Φτάνει πια με τους πολύξερους, με την «επηρμένη οφρύν», τους αταπείνωτους κοσμοπολίτες της μιας πεντάρας.

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωϊσμός!
Νά μή ζητᾶμε, “ἐγώ νά σταθῶ, ἐγώ νά πάω στόν Παράδεισο”, ἀλλά νά νιώθομε γιά ὅλους αὐτή τήν ἀγάπη! Καταλάβατε;
Αὐτό εἶναι ταπείνωση!
Ἔτσι, ἄν ζοῦμε ἑνωμένοι, θά εἴμαστε μακάριοι, θά ζοῦμε στόν Παράδεισο!
Ὁ κάθε διπλανός μας, ὁ κάθε πλησίον μας εἶναι “σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας”! Μπορῶ ν’ ἀδιαφορήσω γι’ αὐτόν, μπορῶ νά τόν πικράνω, μπορῶ νά τόν μισήσω;

Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Yπάρχουν πάθη που μας σκοτώνουν… Ας μην τα αγκαλιάζουμε.

Στην ουσία το πάθος γεννιέται όταν ο σπόρος της αρετής και των χαρισμάτων μένουν ακαλλιέργητοι ή μολύνονται. Όταν δηλαδή τα λουλούδια της ψυχής, αντί να τα ποτίζουμε με το ύδωρ του Χριστού, τους δίνουμε δηλητήριο. Είναι οι καταστάσεις που οι εσωτερικές δυναμικές του ανθρώπου, αντί να αντλούν ζωή από το πρόσωπο του Χριστού, συνάπτουν σχέση με το διάβολο έτσι ώστε ερημώνουν τα πάντα μέσα μας και δημιουργούνται ρήγματα που μας οδηγούν στον πνευματικό θάνατο.

Είναι αδύνατον να ξεπεράσει και να θεραπεύσει ο άνθρωπος τα πάθη χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Μπορεί ίσως να κάνει κάποιες εξωτερικές μεταβολές, αλλά μέσα του, η δίψα του φιδιού, θα τρώει τον άνθρωπο συνέχεια. Η πάλη με τα πάθη, είναι μάχη με τον εαυτό και το παρελθόν μας και όσο έχουμε δώσει δικαίωμα σε αυτή την εγκατάσταση μέσα μας τόσο δύσκολο, αλλά όχι αδύνατον είναι να νικήσουμε το θηρίο. Όλες αυτές οι καταστάσεις γίνονται συνήθεια, η συνήθεια μπαίνει μέσα στη φυσικότητά μας και πλέον τη νικάει κατά κράτος. Μετά το πάθος θα το βλέπουμε ως αρετή , θα το δικαιολογούμε συνέχεια , θα του δίνουμε τροφή ενώ αυτό θα μας πληγώνει και θα μας «κλέβει» τα εσωτερικά μας «όπλα» για να μην το παλέψουμε.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό με την πλαστελίνη που παίζαμε παιδιά. Αν πάρεις ένα κομμάτι πλαστελίνης λευκού χρώματος και απλά ακουμπήσεις επάνω ένα άλλο μαύρου χρώματος, η αφαίρεση του μαύρου τμήματος είναι εύκολη. Οπότε το λευκό δεν θα πάθει ζημιά. Αν όμως το μαύρο αναμιχθεί με το λευκό, τότε θα γίνει κάτι άλλο, ένα κομμάτι άλλου χρώματος και πλέον η αφαίρεση του μαύρου θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, επιπλέον, λευκό δεν θα υπάρχει αλλά θα έχει αλλοιωθεί. Ας βάλουμε στη θέση της λευκής πλαστελίνης την καθαρότητα του βαπτίσματος και στη θέση του μαύρου τμήματος τα πάθη στα οποία ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας και μετά γίνονται συνήθεια και η θεραπεία δυσκολεύει αρκετά. Εκεί, με την Ιερά εξομολόγηση θα γίνει η κατάλληλη χειρουργική επέμβαση με τη βοήθεια του Θεού και τη συνέργεια της προαιρέσεως του ανθρώπου. Στην εξομολόγηση πάμε να γεμίσουμε τα σκοτάδια μας με φως και όχι να τα δικαιολογήσουμε.

Πάθος που δεν θεραπεύτηκε είναι αυτό που δεν παλέψαμε , αυτό που δεν διαγνώσαμε ότι μας σκοτώνει, αυτό που το αφήσαμε να αλωνίζει στην καρδιά μας και να τη μολύνει ώστε να χτίσει το θηρίο το δικό του βασίλειο ελέγχου μέσα μας. Η πάλη με τα πάθη μας ώστε να τα θεραπεύσουμε και να τα μεταβάλουμε δεν μπορεί να γίνει με αποκλειστικά ανθρώπινες δυνάμεις. Η ανθρώπινη δύναμη θα συνεργήσει με τη βοήθεια του Θεού, διαφορετικά θα είμαστε σαν το κύμα που χτυπάει στα βράχια και θα είμαστε συνεχώς άρρωστοι και πνευματικά εξαντλημένοι.
Η βαθιά συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητάς μας και της αδυναμίας μας, θα μας ανοίξει τον δρόμο να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού. Να παλέψουμε αδερφοί μου μέχρι τέλους, μέχρι εσχάτων και να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού, χωρίς δικαιολογίες και άλλοθι αλλά με αποφασιστικότητα και έχει ο Θεός…… Καλό αγώνα…

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
Aγώνας μέχρι εσχάτων . . . - ΕΥΧΗ.gr
EUXH.GR

Αυτή η εικόνα για την σημερινή ημέρα μας δίνει νόήματα με τα ερωτήματα να “τρέχουν”.
Θα ανοίξουμε το νού και την καρδιάς μας ώστε να φωτιστούμε ; ή θα μείνουμε κλεισμένοι και αιχμάλωτοι; Θα κάνουμε την ύπαρξη μας χώρο υποδοχής της χάριτος του Κυρίου;
Ο ήλιος, η αγάπη Του είναι εκεί και φωτίζουν, εμείς ; θα ανοίξουμε το παράθυρο της ζωής μας για να βαδίσουμε στα δικά Του βήματα; Δεν φταίει ο ήλιος που έχουμε σκοτάδι μέσα στο σπίτι απλά πρέπει να ανοίξουμε το παράθυρο. Δεν φταίει ο Θεός που είμαι χάλια, αντίθετα με αγαπάει χωρίς τέλος. Φταίω εγώ που δεν ανοίγω τη ζωή μου σε Eκείνον…
Δεν αρκεί λοιπόν να ξέρουμε ότι ο ήλιος έχει ανατείλει απλά πρέπει να ανοίξουμε και το παράθυρο…
Απολυτίκιο Αγ. Θεοφανείων - Ἦχος α'.
Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γάρ Γεννήτορος ἡ φωνή προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱόν ὀνομάζουσα· καί τό Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανείς Χριστέ ὁ Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.
Xρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλους !

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr