Κατάκριση..

[paulina]

Οι άνθρωποι που επιζητούν διαρκώς να ασχολούνται με το σάπιο, το κακό, την αμαρτία των ανθρώπων, μοιάζουν σαν τα όρνεα που περνούν πάνω από πολλά λιβάδια και πολλούς ωραίους και μοσχομύριστους τόπους για να σπεύσουν προς τα βρωμερά πτώματα.
(Μέγας Βασίλειος)

Εάν καταλαλήσει αδελφός αδελφόν έμπροσθέν σου, πρόσεξε μην παρασυρθείς και πεις, ναι, έτσι είναι. αλλά ή σώπασε, ή πες του: «Εγώ, αδελφέ, είμαι κολασμένος και δεν μπορώ να κρίνω άλλον». Κι' έτσι θα σωθείτε και συ και εκείνος.
(Από το Γεροντικό)

[inaf]

Κάτι που άκουσα προχθές σχετικό με την κατάκριση και μου έχει μείνει γιατί είναι .
Από το βιβλίο "Μ' ΕΡΩΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩ - 100 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ 100 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ" (αναφέρεται σε ερωτήσεις που όντως δέχτηκε) και σε ερώτηση σχετικά με την κατάκριση αναφέρει μεταξύ άλλων το στίχο 9 από την Καθολική επιστολή του Ιούδα.

Εκεί ο απόστολος Ιούδας περιγράφει την συνάντηση του Αρχάγγελου Μιχαήλ με τον διάβολο, ο οποίος διεκδήκησε το νεκρό σώμα του Μωυσή, και θέτει γεγονός ότι ο Αρχάγγελος δεν τόλμησε να εκφέρει καταδικαστική απόφαση εναντίον του διαβόλου ούτε τον έβρισε ή τον βλαστήμησε αλλά του είπε μόνο: "Επιτιμήσαι σοι Κύριος".

Δεν έχω το βιβλίο για την ακριβή μεταφορά των γραφομένων. Το γεγονός είναι πως ο Αρχάγγελος δεν καταδίκασε τον ίδιο τον διάβολο και εγώ κατακρίνω τους συνδούλους..... . Αν δεν ήμουν για κλάματα θα ήμουν για γέλια...

[paulina]

Γιατί όμως να μην απαιτούμε την τήρηση των εντολών μάλλον από τον εαυτό μας παρά από τους άλλους, και γιατί μάλλον πάλι να μην κατηγορούμε κυρίως τον εαυτό μας, ότι δεν τηρεί τις εντολές;
(Όσιος Δωρόθεος

Αν ακούσεις να διηγούνται για κρυφά παραπτώματα ιερέα, εσύ να μην κρίνεις. Να μην πεις: "Αμαρτωλός είναι αυτός, που τελεί τα άγια μυστήρια, είναι καταδικασμένος, είναι ανάξιος και δεν επιφοιτά σ' αυτόν η χάρη του Αγίου Πνεύματος". Τίποτα έτοιο να μην σκεφτείς...
(Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης)

Να μην κρίνεις τον πόρνοέστω κι αν εσύ ζεις με σωφροσύνη. Γιατί διαφορετικά κι εσύ παραβαίνεις το νόμο και ο άλλος. Αυτός που είπε να μην πορνεύεις, είπε και να μην κρίνεις.
(Από το Γεροντικό)

[paulina]

Δεν πρέπει κανείς να λέει το παραμικρό για έναν αδελφό, που είναι απών, με σκοπό να τον διαβάλει, γιατί αυτό είναι καταλαλιά, έστω κι αν τα λεγόμενα του ελιναι αληθινά.
(Όσιος Αντίοχος)

Την ώρα που σκεπάζουμε το παράπτωμα του αδελφού, σκεπάζει ο Θεός το δικό μας.
(Αββάς Ποιμήν)

Ο άνθρωπος που ζει με ησυχία και πραότητα δεν θέλει να κρίνει κανένα για τα κακά που κάνει, αλλά προσέχει μόνο τα δικά του, που τα απαρνιέται με θέρμη κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Αυτός που αγαπά την ησυχία και την πραότητα δεν βλέπει το κάρφος του διπλανού του...
(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[paulina]

Κάποτε επισκέφθηκαν μερικοί από τους γέροντες τον αββά Ποιμένα και του είπαν: "Θέλεις άμα δούμε αδελφούς να νυστάζουν την ώρα των ιερών ακολουθιών να τους σπρώχνουμε λίγο για να παρακολουθούν την ολονυκτία ξύπνοι;" Κι ο γέροντας τους απάντησε: "Εγώ μέχρι τώρα, όταν βλέπω αδελφό να νυστάζει, βάζω το κεφάλι του στα γόνατά μου και τον ξεκουράζω".
(Όσιος Ποιμήν)

***********************************
Το παραπάνω δεν ξέρω βρε παιδιά, αλλά με ελέγχει πολύ....

[paulina]

Κάποιοι από τους πατέρες ρώτησαν τον αββά Ποιμένα: "Αν δούμε έναν αδελφό να αμαρτάνει, θέλεις να του κάνουμε παρατηρήσεις;" Κι ο γέροντας τους είπε: "Εγώ μέχρι τώρα, αν κάποιος λόγος με αναγκάζει να περάσω από εκείνο το μέρος και να δω τον αδελφό να αμαρτάνει, τον προσπερνώ και δεν τον ελέγχω".
(Αββάς Ποιμήν)

Ένας από τους πατέρες, βλέποντας κάποιον να αμαρτάνει, έκλαψε πικρά και είπε: "Αυτός σήμερα, εγώ αύριο".
Από το Γεροντικό

Αυτός που καταλαλεί ζημιώνει και τον εαυτό του και αυτούς που τον ακούν. Με την καταλαλιά θέλει να δημιουργήσει σύγχυση και σε άλλους, έτσι που να τους κάνει να μετάσχουν στη δική του ανοησία. Με τον τρόπο αυτό σωριάζει επάνω του διπλό χρέος αμαρτίας και γίνεται υπεύθυνος τόσο για τον εαυτό του, όσο και γι' αυτούς που πιστεύουν τα λεγόμενά του.
(Όσιος Αντίοχος)

Εκείνος που καταλαλεί εναντίον ενός αδελφού ή ακούει αυτόν που καταλαλεί και τον ανέχεται είναι άξιος αφορισμού.
Μέγας Βασίλειος

[paulina]

Κάποιος αδελφός της Σκήτης έσφαλε. Έγινε συγκέντρωση στην οποία κάλεσαν τον αββά Μωυσή αλλα αυτός δεν θέλησε να πάει. Του παρήγγειλε τότε ο πρεσβύτερος: «Έλα, γιατί σε περιμένουν όλοι». Κι εκείνος σηκώθηκε και πήγε κρατώντας στην πλάτη ένα καλάθι τρύπιο που το γέμισε με άμμο. Οι Πατέρες που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν του λένε: «Τι είναι αυτό, πάτερ;» «Οι αμαρτίες μου―απαντά ο Γέροντας―που κυλούν και πέφτουν πίσω μου και δεν τις βλέπω και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω τα σφάλματα άλλου». Όταν τ' άκουσαν αυτά οι Πατέρες, δεν είπαν τίποτε εναντίον του αδελφού, αλλά τον συγχώρεσαν.
(Από το Γεροντικό)

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δώ κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;»
Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».
(Από το Γεροντικό)

Ήταν κάποιος Γέροντας που έτρωγε καθημερινά τρία παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε κάποιος αδελφός και όταν κάθησαν να φάνε, έβαλε και για τον αδελφό τρία παξιμάδια. Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός είχε ανάγκη να φάει περισσότερο και τού έφερε άλλα τρία. Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν, κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: «Δεν πρέπει, αδελφέ, να υπηρετούμε τη σάρκα μας». Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και έφυγε.
Την επόμενη ημέρα όταν έφθασε η ώρα για φαγητό, έβαλε ο Γέροντας τα τρία παξιμάδια για τον εαυτό του. Αλλά αφού τα έφαγε, αισθάνθηκε πάλι να πεινά αλλά συγκρατήθηκε. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο έπαθε και άρχισε να αισθάνεται εξάντληση. Κατάλαβε τότε ο Γέροντας ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός και ρίχνοντας τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, άρχισε να παρακαλεί μετά δακρύων για την εγκατάλειψη που του έγινε. Και βλέπει έναν άγγελο που του είπε: «Αυτό σου συνέβη, επειδή κατέκρινες τον αδελφό. Να ξέρεις λοιπόν ότι αυτός που μπορεί να εγκρατεύεται ή να κάνει κάποιο άλλο καλό, δεν το κάνει με δική του δύναμη, αλλά η αγαθότητα του Θεού είναι που ενισχύει τον άνθρωπο».
(Από το Γεροντικό)

[paulina]

Αυτός που καταλαλεί και κρίνει τον πλησίον του κάνει εαυτόν του Θεό.
(Αββάς Ησαΐας

Η μετάνοια εκείνου που καταλαλεί και κατακρίνει είναι μάταιη γιατί απέρριψε ένα μέλος του Χριστού.
(Αββάς Ησαΐας)

Να μην κατακρίνεις, έστω κι αν κάτι το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Πολλές φορές συμβαίνει να πέφτουν κι αυτά σε πλάνη.
(Ιωάννης ο Έγκλειστος)

Σε ένα κοινόβιο συκοφαντήθηκε κάποιος αδελφός για πορνεία. Στενοχωρημένος καθώς ήταν, πήγε να συναντήσει τον αββά Αντώνιο. Σε λίγο έφτασαν και οι αδελφοί από το κοινόβιο για να τον παραλάβουν και να τον διορθώσουν. Άρχισαν μάλιστα να τον παρατηρούν γιατί έκανε αυτό το πράγμα. Ο μοναχός πάλι διαβεβαίωνε, ότι δεν έκανε τίποτε τέτοιο. Τον καιρό εκείνο βρισκόταν στο μοναστήρι ο αββάς Πανφούτιος ο Κεφαλάς, ο οποίος είπε την εξής παραβολή: Είδα κάποτε σε μια όχθη ποταμού έναν άνθρωπο, που ήταν χωμένος στη λάσπη μέχρι τα γόνατα. Μερικοί, που έτρεξαν για να τον βοηθήσουν τον έχωσαν μέχρι το λαιμό. Την ώρα εκείνη ο αββάς Αντώνιος είπε για τον αββά Πανφούτιο: "Να ένας αληθινός άνθρωπος, που μπορεί να βοηθήσει και να σώσει ψυχές". Με τα λόγια των γερόντων οι αδελφοί συναισθάνθηκαν το σφάλμα τους κι έβαλαν μετάνοια στον αδελφό. Οι πατέρες τότε τους παρεκέλεσαν , καθώς θα γύριζαν στο κοινόβιο, να πάρουν μαζί τους και τον αδελφό.
(Από το Γεροντικό)

[paulina]

Σε κάποιο κοινόβιο ζούσε ένας μοναχός αμόναχος. Αμελούσε τα μοναχικά του καθήκοντα. Οι αγιασμένοι μοναχοί τον ανέχονταν και προσεύχονταν γι' αυτόν, ώστε να έλθει η στιγμή κατά την όποια θα μετανοούσε. Κάτι τέτοιο όμως, όσο περνούσε ο καιρός, δεν διαπιστωνόταν. Ήλθε ο καιρός που ο Χριστός τον κάλεσε κοντά Του. Οι αδελφοί πόνεσαν κι έκλαυσαν πολύ όχι για το θάνατο του, αλλά για την αμελέστατη ζωή του. Πενήντα χρόνια στο μοναστήρι και να χάσει την ψυχή του;
Ο ηγούμενος κάποια μέρα, μετά την κοίμηση του αμελούς αδελφού, κάλεσε τους μοναχούς που ήταν πραγματικά άγιοι άνθρωποι και τους παρακάλεσε να προσευχηθούν, παρακαλώντας το Θεό να τους αποκαλύψει αν σώθηκε η κατακρίθηκε ο αδελφός.
Και ο Κύριος τους απάντησε:
-Ναι, σώθηκε ο αδελφός, γιατί στη ζωή του ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΡΙΝΕ κανένα.
(Από το Γεροντικό)

[paulina]

Σε κάποιον αδελφό που έμενε στο κοινόβιο του αββά Ηλία, συνέβη κάποτε ένας πειρασμός. Γι αυτό τον έδιωξαν από κει και πήγε κοντά στον αββά Αντώνιο, στο όρος. Αφού έμεινε ο αδελφός κοντά του κάποιο χρονικό διάστημα, τον έστειλε ο αββάς στο κοινόβιο απ΄ όπου είχε φύγει. Εκείνοι όμως μόλις τον είδαν, τον ξανάδιωξαν και ο αδελφός γύρισε πάλι στον
αββά Αντώνιο και του είπε: “Δεν θέλησαν να με δεχθούν, πάτερ”.
Τον έστειλε πάλι ο Γέροντας και τους μήνυσε το εξής:
“Ένα καράβι ναυάγησε μέσα στο πέλαγος, έχασε το φορτίο του και με κόπο πολύ έφθασε στη στεριά. Και εσείς ό,τι σώθηκε και έφθασε στη στεριά, θέλετε να το καταποντίσετε;”
Κι εκείνοι όταν άκουσαν ότι ο αββάς Αντώνιος τον έστειλε, ευθύς τον δέχθηκαν.
(Από το Γεροντικό)


Εάν σου έρθει λογισμός να κατακρίνεις τον πλησίον για κάποιο αμάρτημά
του, πρώτα να σκεφθείς ότι εσύ είσαι περισσότερο αμαρτωλός απ΄ αυτόν
και εκείνα που νομίζεις ότι σωστά τα κάνεις, μην πιστέψεις ότι ήταν
αρεστά στον Θεό. Και έτσι δεν θα τολμήσεις να καταδικάσεις τον πλησίον.
(Αββάς Ησαΐας)

Πήγε κάποτε ο αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε κάποιο κοινόβιο και είδε έναν αδελφό να σφάλλει και τον κατέκρινε.
Όταν επέστρεψε στην έρημο, ήλθε άγγελος Κυρίου και στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και του είπε:
“Δεν σου επιτρέπω να μπεις”.
Κι εκείνος παρακαλούσε κι έλεγε:
“Τι συμβαίνει;”
Αποκρίθηκε ο άγγελος και του είπε:
“Ο Θεός με έστειλε λέγοντας: Πες του, πού προστάζεις να βάλω τον αδελφό που έσφαλε και τον καταδίκασες”.
Ευθύς μετανόησε ο αββάς και είπε:
“Αμάρτησα, συγχώρεσέ με”.
Και ο άγγελος του είπε:
“Σήκω, σε συγχώρεσε ο θεός. Και στο εξής να προσέχεις να μην κρίνεις κανέναν, προτού τον κρίνει ο Θεός”.
(Από το Γεροντικό)