Byzantine_Spirit έγραψε:Παιδιά..
ευχαριστώ για τις μέχρι τώρα απαντήσεις σας,
γιατί βρήκα κάποια άκρη,
αλλά να ξέρετε πως είναι φοβερά κουραστικό
έως και εκνευριστικό το να βγάζετε συμπεράσματα απο μόνοι σας
και να τα θεωρείτε και δεδομένα κιόλας.
Να με συγχωρείς αδελφή, έχεις δίκιο!
Μέσα στην αγωνία να δώσω την σωστή απάντηση (διότι είμαι κομιστής της αλήθειας) όχι μόνο δεν το έκανα, αλλά μάλλον το αντίθετο πέτυχα!
Μπορείτε να καταλάβετε όλοι πόσο ανάξιος και ελάχιστος είμαι!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
aposal..
Δεν σας επιπλήττω (με ποιο δικάιωμα άλλωστε..) και φυσικά δεν το εστίασα επάνω σου.
Απο αρκετούς είδα αυτή τη συμπεριφορά.
Μου αρέσει να συζητώ και να βγαίνει κάτι ωφέλιμο απο αυτά που λέμε.
Αν συμφωνούσαμε όλοι με όλους, και αν δεν είχαμε απορίες
και αν τα πράτταμε όλα τέλεια, τότε τι στο καλό θα γυρεύαμε εδώ;
Φιλικά και πάντα καλοπροαίρετα,
Byzantine_Spirit
«Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός· εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται.»
Byzantine_Spirit έγραψε:
...........................................................................
Περιμένω και την γνώμη του Πατέρα Αντώνιου.
Τι να πω κι εγώ ο δόλιος αφού έφτασα πάλι... κατόπιν εορτής!
Έστω! Ας συνοψίσω... κάτι είναι κι αυτό!
Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι παγίδα του πονηρού οι λογισμοί αυτού του τύπου. Και δεν είναι οι μόνοι! Ακούω παρόμοιους καθημερινά στην εξομολόγηση από τους πιστούς!
Ο Πολυμήχανος, όταν δεν μπορεί να μας ανακόψει από τον εκκλησιασμό, προσπαθεί να μας απομακρύνει βίαια από την εκκλησία.
Εκεί θα στελεί κάποιους απαιτητικούς ζητιάνους, σα να θέλουν να βάλουν το χέρι τους στην τσέπη μας!
Εκεί θα στείλει κάποιους θρασείς που θα μας κλέψουν την τσάντα (έχει συμβεί μέσα στην εκκλησία!)
Εκεί θα στείλει κάποιους που θα μας σπρώξουν κοκ
Εκεί θα βάζει τους ψάλτες να κάνουν επίδειξη φωνητικών επιδόσεων και τους ιερείς κηρυκτικής δεινότητας! Μέχρι να διώξουν τον κόσμο!
Αν δεν τα καταφέρει με όλα αυτά, θα αρχίσει τους ταγκαλίστικους λογισμούς:
-το ξέρεις ότι εσύ είσαι πιο καλός από όλους αυτούς τους υποκριτές που έρχονται εδώ τάχα για προσευχή αλλά κάνουν τόσα κρυφά αίσχη;
-το ξέρεις ότι ο Θεός προτιμάει να πεις μια προσευχή με ευλάβεια στην ησυχία σου παρά μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα που κάνουν τα μεγάφωνα;
Κι άμα δεν πιάσουν όλα αυτά τότε ρίχνει το καλύτερο:
-Με τόσους λογισμούς και διάσπαση που έχεις φίλε μου δεν είσαι άξιος να βρίσκεσαι στον Οίκο του Θεού, καλύτερα να φύγεις διακριτικά και ο Χριστός θα το εκτιμήσει να είσαι σίγουρος!
Υπάρχουν όμως κι άλλες "βόμβες" αν και αυτό δεν πιάσει:
-Θυμάσαι τη γειτόνισά σου που είναι άρρωστη; Καλύτερα να φύγεις πιο νωρίς να της κάνεις παρέα (αυτό είναι ευάρεστο στο Θεό), παρά να στέκεσαι σαν κούτσουρο και να σε σπρώχνει ο ένας και ο άλλος. Άλλωστε θα σχολάσει σε λίγο η εκκλησία και θα σε πατήσουν κακομοίρη μου...
Αυτά και άλλα εκπληκτικά έρχεται ο Πολυμήχανος να μας θυμίσει για να μας διώξει από το θυσιαστήριο. Εκεί που θύεται ο Αμνός του Θεού και μας μοιράζει το Άχραντο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του. Εκεί που συνωστίζονται άγγελοι και Άγιοι, όπως είδαν με τα μάτια της ψυχής αγιασμένοι γέροντες.
Όποιος εκκλησιάζεται γίνεται μέτοχος της χάριτος του Θεού και φορτίζει τις πνευματικές μπαταρίες του, έτσι ώστε ο Πονηρός να μη μπορεί να τον πλησιάσει. Γι αυτό και γίνεται όλος ο αγώνας να μην πάμε στην εκκλησία.
Γι αυτό δυσκολευόμαστε τόσο μερικές φορές, ενώ το είχαμε αποφασίσει να μην ξαναλείψουμε και μάλιστα να πάμε και πρωί-πρωί.
Στο σινεμά πάμε από την αρχή του έργου, αλλά στην εκκλησία αν είναι δυνατόν να πάμε μόνον στο τέλος!
Χρειάζεται αγώνας, προσπάθεια μεγάλη και αυτό δείχνει και τη μεγάλη αξία του εγχειρήματος. Θα γίνει εφικτό με τη βοήθεια του Θεού!
Πολύ ορθά η Εκκλησία μας έχει ορίσει ότι ο εκκλησιασμός είναι αυτονόητος για κάποιον που θέλει να λέγεται Χριστιανός.
π.Αντώνιε το κείμενό σας είναι εκπληκτικό. Νομίζω αρκούσε αυτό κι όλα τα δικά μας είναι περιττά. Σας ευχαριστούμε, που είστε μαζί μας, για να μας δείχνεται το δρόμο της Εκκλησίας και μας ανέχεστε με την αναίδειά μας και τις γκρίνιες μας.
Άλλη φορά υπόσχομαι να μην ξαναγράψω σ' αυτό το χώρο πριν τη δική σας απάντηση.
Συγνώμη, είναι μεγάλο και όλοι σχεδόν το ξέρετε το παρακάτω κείμενο...
Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ (ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)
Λιμάνια πνευματικά οι ναοί
Με λιμάνια μέσα στο πέλαγος μοιάζουν οι ναοί, που ο Θεός εγκατέστησε στις πόλεις, πνευματικά λιμάνια, όπου βρίσκουμε απερίγραπτη ψυχική ηρεμία όσοι σʼ αυτά καταφεύγουμε, ζαλισμένοι από την κοσμική τυρβή.Κι όπως ακριβώς ένα απάνεμο κι ακύμαντο λιμάνι προσφέρει ασφάλεια στα αραγμένα πλοία, έτσι και ο ναός σώζει από την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών όσους σʼ αυτόν προστρέχουν και αξιώνει τους πιστούς να στέκονται με σιγουριά και νʼ ακούνε το λόγο του Θεού με γαλήνη πολλή.
Ο ναός είναι θεμέλιο της αρετής και σχολείο της πνευματικής ζωής. Πάτησε στα πρόθυρά του μόνο, οποιαδήποτε ώρα, κι αμέσως θα ξεχάσεις τις καθημερινές φροντίδες. Πέρασε μέσα, και μια αύρα πνευματική θα περικυκλώσει την ψυχή σου. Αυτή η ησυχία προξενεί δέος και διδάσκει τη χριστιανική ζωή, ανορθώνει το φρόνημα και δεν σε αφήνει να θυμάσαι τα παρόντα, σε μεταφέρει από τη γη στον ουρανό. Κι αν τόσο μεγάλο είναι το κέρδος όταν δεν γίνεται λατρευτική σύναξη, σκέψου, όταν τελείται η Λειτουργία και οι προφήτες διδάσκουν, οι απόστολοι κηρύσσουν το Ευαγγέλιο, ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσα στους πιστούς, ο Θεός Πατέρας δέχεται την τελούμενη θυσία, το Άγιο Πνεύμα χορηγεί τη δική Του αγαλλίαση, τότε λοιπόν, με πόση ωφέλεια πλημμυρισμένοι δεν φεύγουν από το ναό οι εκκλησιαζόμενοι;
Στην εκκλησία συντηρείται η χαρά όσων χαίρονται, στην εκκλησία βρίσκεται η ευθυμία των πικραμένων, η ευφροσύνη των λυπημένων, η αναψυχή των βασανισμένων. Γιατί ο Χριστός λέει: «Ελάτε σʼ εμένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι με προβλήματα, κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθ. 11, 28). Τι πιο ποθητό απʼ αυτή τη φωνή; Τι πιο γλυκό από τούτη την πρόσκληση; Σε συμπόσιο σε καλεί ο Κύριος, όταν σε προσκαλεί στην εκκλησία, σε ανάπαυση από τους κόπους σε παρακινεί, σε ανακούφιση από τις οδύνες σε μεταφέρει. Γιατί σε ξαλαφρώνει από το βάρος των αμαρτημάτων. Με την πνευματική απόλαυση θεραπεύει τη στενοχώρια και με τη χαρά τη λύπη.
Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι;
Παρόλα αυτά, λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό! Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση. Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε. Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε. Μα και στα ιπποδρόμια, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή, τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα. Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους. Όταν όμως πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τούς γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι προφήτες ή οι απόστολοι, δεν μπορούν νʼ ανοίξουν το στόμα τους. Για τʼ άλογα όμως τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς μπορούν να σε πληροφορήσουν με κάθε λεπτομέρεια. Είναι κατάσταση αυτή;
Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, και σχεδόν κανένας δεν παρουσιάζεται στο ναό. Φαίνεται πως η απόσταση παρασύρει τους χριστιανούς στην αμέλεια, ή μάλλον όχι η απόσταση, αλλά η αμέλεια μόνο τους εμποδίζει. Γιατί, όπως τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν που έχει αγαθή προαίρεση και ζήλο να κάνει κάτι, έτσι και τον αμελή, τον ράθυμο και αναβλητικό όλα μπορούν να τον εμποδίσουν.
Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια, κι εσύ λογαριάζεις μια τόσο μικρή απόσταση; Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, κι εσύ δεν θέλεις ούτε λίγο να κοπιάσεις; Ο Κύριος πέθανε για χάρη σου, κι εσύ Τον περιφρονείς; Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, κι εσύ βαριέσαι να έρθεις στο ναό, προτιμώντας να κάθεσαι στο σπίτι σου; Και όμως, πρέπει να έρθεις, για να δεις το διάβολο να νικιέται, τον άγιο να νικάει, το Θεό να δοξάζεται και την Εκκλησία να θριαμβεύει.
«Μα είμαι αμαρτωλός», λες, «και δεν τολμώ νʼ αντικρύσω τον άγιο». Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος. Ή μήπως δεν γνωρίζεις, ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο, έχουν διαπράξει αμαρτίες; Γιʼ αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη, ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.
«Αφού όμως δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία», θα μου πει κάποιος, «πως μπορώ να έρθω πάλι;». έλα να ξανακούσεις τον θείο λόγο. Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις. Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα, δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη; Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά, δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά, δεν τη χτυπάει και δεύτερη και Πέμπτη και δέκατη φορά; Κάνε κι εσύ το ίδιο.
Αλλά, θα μου πεις, σʼ εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργαστείς. Δεν είναι εύλογη ούτε τούτη η πρόφαση. Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα. Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας. Και σʼ εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του κράτησε μόνο μία. Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες;
Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα; Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου, το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας. Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό. Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία, και θα φέρεις στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών. Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο, σκέψου μήπως μʼ αυτή σου τη στάση χάσεις τους κόπους πολλών ετών. Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.
Μα κι αν ακόμα έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι και εξ αιτίας του απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου, και τόσο μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά. Γιατί τα υλικά πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού, δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή, δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό, δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου. Αλλά πολλές φορές, και πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν. Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία, είναι κτήμα αναφαίρετο και μας ακολουθεί παντού.
«Ναι, αλλά μπορώ», λέει κάποιος άλλος, «να προσευχηθώ και στο σπίτι μου». Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε. Βεβαίως, είναι δυνατό να προσευχηθείς και στο σπίτι σου, είναι αδύνατον όμως να προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία, όπου υπάρχει το πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό. Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου, όσο όταν Τον παρακαλείς ενωμένος με τους αδελφούς σου. Γιατί στην εκκλησία υπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις απʼ όσες στο σπίτι. Υπάρχουν η ομόνοια, η συμφωνία των πιστών, ο σύνδεσμος της αγάπης, οι ευχές των ιερέων. Γιʼ αυτό, άλλωστε, οι ιερείς προϊστανται των ακολουθιών, για να ενισχύονται με τις δυνατότερες ευχές τους οι ασθενέστερες ευχές του λαού, κι έτσι όλες μαζί νʼ ανεβαίνουν στον ουρανό.
Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι, όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιο δυνατοί και εκλύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ευσπλαχνία του Θεού. Κάποτε ο απόστολος Πέτρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στη φυλακή. Έγινε όμως θερμή προσευχή από τους συναγμένους πιστούς, κι αμέσως ελευθερώθηκε. Τι θα μπορούσε, επομένως, να είναι πιο δυνατό από την κοινή προσευχή, που ωφέλησε κι αυτούς ακόμα τους στύλους της Εκκλησίας;
pAntonios έγραψε:
Τι να πω κι εγώ ο δόλιος αφού έφτασα πάλι... κατόπιν εορτής!
Έστω! Ας συνοψίσω... κάτι είναι κι αυτό!
Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι παγίδα του πονηρού οι λογισμοί αυτού του τύπου. Και δεν είναι οι μόνοι! Ακούω παρόμοιους καθημερινά στην εξομολόγηση από τους πιστούς!
Ο Πολυμήχανος, όταν δεν μπορεί να μας ανακόψει από τον εκκλησιασμό, προσπαθεί να μας απομακρύνει βίαια από την εκκλησία.
Εκεί θα στελεί κάποιους απαιτητικούς ζητιάνους, σα να θέλουν να βάλουν το χέρι τους στην τσέπη μας!
Εκεί θα στείλει κάποιους θρασείς που θα μας κλέψουν την τσάντα (έχει συμβεί μέσα στην εκκλησία!)
Εκεί θα στείλει κάποιους που θα μας σπρώξουν κοκ
Εκεί θα βάζει τους ψάλτες να κάνουν επίδειξη φωνητικών επιδόσεων και τους ιερείς κηρυκτικής δεινότητας! Μέχρι να διώξουν τον κόσμο!
Αν δεν τα καταφέρει με όλα αυτά, θα αρχίσει τους ταγκαλίστικους λογισμούς:
-το ξέρεις ότι εσύ είσαι πιο καλός από όλους αυτούς τους υποκριτές που έρχονται εδώ τάχα για προσευχή αλλά κάνουν τόσα κρυφά αίσχη;
-το ξέρεις ότι ο Θεός προτιμάει να πεις μια προσευχή με ευλάβεια στην ησυχία σου παρά μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα που κάνουν τα μεγάφωνα;
Κι άμα δεν πιάσουν όλα αυτά τότε ρίχνει το καλύτερο:
-Με τόσους λογισμούς και διάσπαση που έχεις φίλε μου δεν είσαι άξιος να βρίσκεσαι στον Οίκο του Θεού, καλύτερα να φύγεις διακριτικά και ο Χριστός θα το εκτιμήσει να είσαι σίγουρος!
Υπάρχουν όμως κι άλλες "βόμβες" αν και αυτό δεν πιάσει:
-Θυμάσαι τη γειτόνισά σου που είναι άρρωστη; Καλύτερα να φύγεις πιο νωρίς να της κάνεις παρέα (αυτό είναι ευάρεστο στο Θεό), παρά να στέκεσαι σαν κούτσουρο και να σε σπρώχνει ο ένας και ο άλλος. Άλλωστε θα σχολάσει σε λίγο η εκκλησία και θα σε πατήσουν κακομοίρη μου...
Αυτά και άλλα εκπληκτικά έρχεται ο Πολυμήχανος να μας θυμίσει για να μας διώξει από το θυσιαστήριο. Εκεί που θύεται ο Αμνός του Θεού και μας μοιράζει το Άχραντο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του. Εκεί που συνωστίζονται άγγελοι και Άγιοι, όπως είδαν με τα μάτια της ψυχής αγιασμένοι γέροντες.
Όποιος εκκλησιάζεται γίνεται μέτοχος της χάριτος του Θεού και φορτίζει τις πνευματικές μπαταρίες του, έτσι ώστε ο Πονηρός να μη μπορεί να τον πλησιάσει. Γι αυτό και γίνεται όλος ο αγώνας να μην πάμε στην εκκλησία.
Γι αυτό δυσκολευόμαστε τόσο μερικές φορές, ενώ το είχαμε αποφασίσει να μην ξαναλείψουμε και μάλιστα να πάμε και πρωί-πρωί. Στο σινεμά πάμε από την αρχή του έργου, αλλά στην εκκλησία αν είναι δυνατόν να πάμε μόνον στο τέλος!
Χρειάζεται αγώνας, προσπάθεια μεγάλη και αυτό δείχνει και τη μεγάλη αξία του εγχειρήματος. Θα γίνει εφικτό με τη βοήθεια του Θεού!
Πολύ ορθά η Εκκλησία μας έχει ορίσει ότι ο εκκλησιασμός είναι αυτονόητος για κάποιον που θέλει να λέγεται Χριστιανός.
Πέρα από το εκπληκτικό κείμενο του π. Αντώνιου, παραθέτω ένα άλλο κείμενο ενός πατέρα: "Γιατί εκκλησιάζομαι; "
γιατί η Εκκλησία είναι τόπος προσευχής, εκεί όπου αισθανόμαστε πιο κοντά στο Θεό, εκεί που καταφεύγουμε σε κάποια δύσκολη στιγμή για να καταθέσουμε την ελπίδα μας, να ανάψουμε ένα κερί, να αφήσουμε την καρδιά μας να μιλήσει, να αφήσουμε ένα δάκρυ να κυλήσει.
γιατί το θέλουμε και το νιώθουμε, όταν περνάμε έξω από μια εκκλησία, να μπούμε και να προσκυνήσουμε, οποιαδήποτε ώρα, ήσυχα και ταπεινά, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των “καθώς πρέπει”.
γιατί γνωρίζουμε ότι υπάρχει Θεός και μας ακούει, σε κάθε θλίψη και σε κάθε χαρά, σε κάθε αίτημα της καρδιάς μας, γιατί ο Θεός βρίσκεται παντού και πάντα, είναι η υπέρτατη Αγάπη που θυσιάζεται για μάς!
γιατί μέσα στην Εκκλησία τελούνται τα Μυστήρια, τα μεγάλα δηλαδή θαύματα της πίστης, που ενώνουν τον άνθρωπο με το Θεό, που μας μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση, όπου πέρα από το χώρο, το χρόνο και την ύλη υπάρχει ο Θεός, η ψυχή και η αιωνιότητα.
γιατί μόνο στην Εκκλησία μπορούμε να ζήσουμε το θαύμα της Συγγνώμης, την πνευματική αναγέννηση που δίνει φτερά στην ψυχή και γεμίζει την καθημερινότητα με νέες, αισιόδοξες προοπτικές.
γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι Εκκλησία σημαίνει κοινωνία πιστών, δεν είμαι μόνος μου απέναντι στο Θεό, αλλά ενωμένος με όλους, σε ένα σώμα με κεφαλή το Χριστό, συμμετέχω στο μεγάλο πανηγύρι της Βασιλείας του Θεού!
γιατί εκκλησιασμός είναι η συμμετοχή όλων στο κοινό Ποτήριο, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τη μέγιστη δωρεά του Θεού προς εμάς τους ταπεινούς και αμαρτωλούς, “εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον”.
γιατί εκκλησιασμός σημαίνει όχι μόνο να βλέπω τους φίλους μου, αλλά και να τους αυξάνω, σε μια σχέση που χτίζεται σε υγιείς και αληθινές βάσεις, χωρίς την κακομοιριά της υποκρισίας και της επιφυλακτικότητας.
γιατί εκκλησιασμός ίσον χαρά, και η χαρά δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της, αλλά έχει την ανάγκη να κοινοποιείται και να εξαπλώνεται, για να αποτελέσει ουσιαστικό βίωμα του ανθρώπου.
γιατί τελικά Εκκλησία σημαίνει για μένα χαρά εσωτερική, αληθινή και αστείρευτη -μήπως τί άλλο ζητά ο άνθρωπος στη ζωή του; λίγη χαρά, λίγη ευτυχία.
