Σήμερα ζούμε, αύριο δεν υπάρχουμε.

[max1]

Σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σε μια κηδεία ότι το νεκρό σώμα που κοιτάτε εκείνη την ώρα δεν είναι ο άνθρωπος σας αλλά ότι όπως έχω διαβάσει, μπορεί αυτός να είναι κάπου εκεί κοντά και να μας βλέπει χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με μας; (κάτι σαν την πεταλούδα με το κουκούλι). Εμείς κοιτάμε το κουκούλι δηλαδή, ενώ ο άνθρωπος μας μπορεί εκείνη την ώρα να χρειάζεται την προσευχή μας για τη σωτηρία της ψυχής του και όχι τα δάκρυα μας.

[aposal]

Σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σε μια κηδεία ότι το νεκρό σώμα που κοιτάτε εκείνη την ώρα δεν είναι ο άνθρωπος σας αλλά ότι όπως έχω διαβάσει, μπορεί αυτός να είναι κάπου εκεί κοντά και να μας βλέπει χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με μας; (κάτι σαν την πεταλούδα με το κουκούλι). Εμείς κοιτάμε το κουκούλι δηλαδή, ενώ ο άνθρωπος μας μπορεί εκείνη την ώρα να χρειάζεται την προσευχή μας για τη σωτηρία της ψυχής του και όχι τα δάκρυα μας.

Το ότι ο κεκοιμημένος χρειάζεται την προσευχή μας είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο. Η ψυχή μετά τον θάνατο οδεύει προς τον Δημιουργό της, περνώντας πρώτα την δοκιμασία των τελωνίων. Πόσο - επίγειο - χρόνο κρατάει αυτή η διαδικασία είναι κάτι που δεν το ξέρουμε, αφού δεν υπάρχει αντιστοιχία του επίγειου χρόνου με τα όσα συμβαίνουν μετά θάνατον, όπου ο παράγοντας χρόνος απουσιάζει.
Το αν μπορεί και μας κοιτάζει είναι κάτι που επίσης δεν γνωρίζουμε, αλλά μπορεί να συμβεί μόνον αν το επιτρέψει ο Θεός και αυτό μάλλον δεν συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.

[max1]

Το ότι ο κεκοιμημένος χρειάζεται την προσευχή μας είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο. Η ψυχή μετά τον θάνατο οδεύει προς τον Δημιουργό της, περνώντας πρώτα την δοκιμασία των τελωνίων. Πόσο - επίγειο - χρόνο κρατάει αυτή η διαδικασία είναι κάτι που δεν το ξέρουμε, αφού δεν υπάρχει αντιστοιχία του επίγειου χρόνου με τα όσα συμβαίνουν μετά θάνατον, όπου ο παράγοντας χρόνος απουσιάζει.
Το αν μπορεί και μας κοιτάζει είναι κάτι που επίσης δεν γνωρίζουμε, αλλά μπορεί να συμβεί μόνον αν το επιτρέψει ο Θεός και αυτό μάλλον δεν συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Όπως και να 'χει θεωρώ αυτή τη δοκιμασία φοβερή, οπότε αποφάσισα ότι αφού πιστεύω στο Θεό ως Χριστιανός Ορθόδοξος, αντί να κλαίω στις κηδείες να προσπαθώ να προσεύχομαι για την ανάπαυση της ψυχής του άλλου γιατί αφενός το έχει, όπως λες Απόστολε, ανάγκη και αφετέρου γιατί κάποια στιγμή θα βρεθώ στη θέση του και ελπίζω να κάνει κάποιος και για μένα το ίδιο.

[maralin]

Σήμερα ζούμε, αύριο δεν υπάρχουμε. Τι θα μας ξημερώσει αύριο, μόνο ο Θεός το ξέρει. Γιατί πονάει ένας θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου τόσο πολύ, ενώ ξέρουμε ότι αυτός είναι ο μοναδικός προορισμός μας. Αν βλέπαμε κάθε μέρα σαν την τελευταία μας, θα αλλάζαμε κάτι θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι.Υπάρχουν στιγμές που ζούμε σαν να είναι αυτή η ζωή και σαν να μην υπάρχει ο Θάνατος. Και άλλες φορές ξυπνάμε έτσι ξαφνικά ........Μπορούμε κάθε μέρα να ζούμε σαν να είναι η τελευταία μας?

Είναι δύσκολο ,αλλά μπορούμε..και κάπως έτσι νομίζω θα πρέπει να ζούμε κάθε μας στιγμή σαν να ναι η τελευταια...

[smarti]

Αν ενας ανθρωπος ειναι πολυ καλος , δεν εχει κανει ποτε κακο σε αλλον, η οικογενεια του τον λατρευει και αυτος κανει τα παντα γι αυτους, αλλα πηγαινει εκκλησια μονο στις μεγαλες εορτες και δεν εχει εξομολογηθει η νηστεψει η κοινωνησει ποτε.....ομως ολοι οι ανθρωποι τον αγαπανε και στη κηδεία του λενε τι καλος ανθρωπος ηταν , παντα με το χαμογελο παντα να βοηθησει ολους τους αλλους, φιλοξενος και απο ολους αγαπητος...αυτός ο άνθρωπος θα παει στον παραδεισο?

[petrosathonas]

Θα πάει εκεί που θα τον κρίνει ο Θεός να πάει.

[smarti]

και οι ευχες και οι προσευχες τον συνανθρωπων , της οικογενειας του για καλο παραδεισο μπορουν να βοηθησουν σε αυτην την στιγμη..?

[smarti]

Η ερωτηση ηταν πανω στην απαντηση του Πετρου.

[aposal]

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί ένας άνθρωπος (Χριστιανός) να θυσιάζεται για τους άλλους, να είναι ο - σχεδόν - τέλειος άνθρωπος και να μην συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας!
Και τον διάβολο πώς τον νικάει; Με τις δικές του δυνάμεις;

[smarti]

και αν ειναι ομως ετσι Αποστολε? Τοσα χρονια που τον ξερω μια φορα δεν τον είδα να ειναι σκυθρωπός.....παντα με το χαμογελο, παντα να βοηθησει, παντα φιλοξενος και παντα αγαπητος..σαν ενα μικρο παιδακι...54 χρονων.