Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Είναι δύσκολο για μας να μιλάμε για το Γέροντα [Σωφρόνιο].
Να με συγχωρείτε, δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Ο ίδιος είχε τέτοια δίψα Θεού που έλεγε ότι: «εάν άσκηση είναι ο αγώνας να υπερνικήσουμε το τάδε ή το τάδε πάθος, τότε τέτοιον αγώνα δεν εγνώρισα».
Η δίψα του για τον αληθινό Θεό και η μεταμέλεια του για το γεγονός ότι στη νεότητα του παραπλανήθηκε σε άλλους δρόμους… του έδωσε μια τέτοια δίψα που ακόμα και οι σάρκες του διψούσαν το ζώντα Θεό.
Αρχ. Ζαχαρίας, Ιερομόναχος της Μονής του Έσσεξ

[toula]

Η θεϊκή σπίθα στον άνθρωπο έσβησε και ήταν απαραίτητο να αναζωπυρωθεί.
Η ασθένεια είναι σαν το ύδωρ, η υγεία είναι σαν τον οίνο· οι ακαθαρσίες των πονηρών πνευμάτων είναι σαν το ύδωρ, η καθαρότητα είναι σαν τον οίνο· ο θάνατος είναι σαν το ύδωρ, η ζωή είναι σαν τον οίνο, η άγνοια είναι σαν το ύδωρ, η αλήθεια είναι σαν τον οίνο.
Έτσι λοιπόν, όποτε ο Κύριος έκανε τους ασθενείς υγιείς, τους ακάθαρτους κεκαθαρμένους, τους νεκρούς ζώντες και τους ασώτους μετανοούντες κι επιστρέ­φοντες, κατ’ ανάγκην μετέβαλε το ύδωρ σε οίνο!
Ω Κύριε και Θεέ μας, Συ που θαυματουργικώς μετέβαλες το ύδωρ σε οίνο, πλησίασε τη θεϊκή φλόγα Σου στις σβησμένες καρδιές μας. Μετάβαλε το ύδωρ της ύπαρξής μας σε Θείο οίνο, ώστε να ομοιάσουμε μ’ Εσένα και να συγκατοικήσουμε στην αιώνια Βασιλεία Σου, μαζί με τους αγίους εξαστράπτοντες αγγέλους Σου.
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Σεπτέμβριος- εκδ. Άθως, σ. 42- 44).

[toula]

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν».
Το περιεχόμενο της ζωής του ανθρώπου που προσεύχεται με ένταση μοιάζει με απέραντο ωκεανό «ζώντος ύδατος».
Ελκυόμαστε προς Αυτόν ταλαιπωρούμενοι από τη δίψα να ενωθούμε με Αυτόν αιωνίως. Αυτός δε ο Ίδιος μας περιμένει με αγάπη.
Η δίψα του Θεού χαρακτηρίζει ακατάπαυστα την επίγεια ύπαρξη μας· με αυτή σκεπτόμαστε και να πεθάνουμε.
Ο Ίδιος ο Χριστός πεθαίνοντας πάνω στον σταυρού φώναξε: «Διψώ» (Ιωάν. 19,28).
Αυτός και «πεινούσε» (Ματθ. 21,18) και διψούσε και «συνείχετο» (πρβλ. Λουκ. 12,50), για να γνωρίσουμε τον Πατέρα.
Και εμείς ταλαιπωρούμαστε πάνω στη γη και θλιβόμαστε από το εφιαλτικό και αδιάλειπτο θεάμα των βιαιοτήτων, των φόνων, του μίσους· διψούμε να έλθουμε προς τον Πατέρα και επικαλούμαστε το Όνομα του Μονογενούς Υιού Του:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον
ημάς».
Ο Θεός εμφύσησε την πνοή του στον άνθρωπο και ελκυόμαστε προς αυτόν. Βασανιζόμαστε από την επιθυμία να τον φθάσουμε, να είμαστε ενωμένοι μαζί του σ’ όλη την αιωνιότητα.
Μας καλεί.
Μας περιμένει με αγάπη.
Αυτή η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας…
Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα.
Μας προσκάλεσε λέγοντας:
«Ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,3.7). «Ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση» (Ιωάν. 6,35). «Ός δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ό δώσω αυτώ γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14). «Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6).
Και εμείς στη βιασύνη μας να ρθούμε προς τον Πατέρα επικαλούμαστε το όνομα του Υιού του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν».
Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου Σαχάρωφ «Η ζωή Του ζωή μου.

[toula]

“Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα”
Ο φιλάνθρωπος Θεός, “ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν σε βάθος την αλήθεια”, επιτρέπει να πολεμούνται οι μαθητές Του, επιτρέπει να πολεμούνται οι φίλοι Του από εξωτερικές και εσωτερικές θλίψεις σ’ όλη τη διάρκεια της επίγειας ξενιτιάς τους.
Επιτρέπει, επίσης, να πολεμούνται από τα πάθη και να υπομένουν τα παθήματα, που τους προξενεί αυτός ο πόλεμος, παθήματα ασύγκριτα πιο οδυνηρά απ’ όλους τους εξωτερικούς πειρασμούς.
Ο αόρατος εσωτερικός πόλεμος του χριστιανού με τα πάθη δεν είναι καθόλου κατώτερος ή ευκολότερος από τον αιματηρό αγώνα των μαρτύρων της πίστεως.
“Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα”, λένε, όπως είδαμε, οι πατέρες, που γνώρισαν εμπειρικά αυτόν τον πόλεμο.
Τι μακάριοι που ήταν!
Δεν αναζητούσαν αλλού την τελειότητα παρά μόνο στην ταπείνωση.
Δεν αναζητούσαν αλλού την ελπίδα της σωτηρίας παρά μόνο στον Χριστό. Όπου δεν υπάρχει ταπείνωση, εκεί δεν υπάρχει καμιά χριστιανική αρετή.
Όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, εκεί υπάρχουν όλες οι αρετές στην πληρότητά τους.
Εκεί υπάρχει ο ίδιος ο Χριστός.
Εκεί τα πάθη και ο χειριστής τους, ο εχθρός μας διάβολος, καθόλου δεν μπορούν να βλάψουν τον εργάτη του Κυρίου.
Εκεί “το παιδί της ανομίας”, η αμαρτία, “δεν θα μπορέσει να του κάνει κακό”.
Ας βαδίσουμε στ’ αχνάρια των πατέρων, και θα φτάσουμε στο λιμάνι της αιώνιας μακαριότητας. Αμήν.
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.
(Από το βιβλίο “Ασκητικές Εμπειρίες Β΄”. Ιερά Μονή Παρακλήτου)

[toula]

Φαίνεται πὼς ὅλοι, συνειδητὰ καὶ ἀσυνείδητα, πασχίζουν νὰ ἀλλάξουν τὴν ἀπὸ Χριστοῦ δοσμένη οἰκονομία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, νὰ τὴν φτιάξουν κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση δική τους.
Στὴν θέση τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ν’ ἀποτυπώσουν τὴν δική τους εἰκόνα, νὰ καταλάβουν τὸ μέρος τῆς εἰ­κόνος.
Ὅλα αὐτὰ ὅμως, λίγο ἢ πολύ, ἀγγίζουν τὰ ὅρια τῆς ἀνταρσίας: ἀπέρριψαν τὸν ἀπὸ Χριστοῦ ὁρισμένο οἰκονόμο, τὴν προσευχή, ἀπὸ τὸν οἶκο τῆς προσευ­χῆς, καὶ νευρικὰ εἰσήγαγαν τοὺς νομικοὺς καὶ συνταγ­ματικοὺς καὶ τοὺς ἐπιστημοφιλοσοφικοὺς οἰκονό­μους, αὐτοὺς τοὺς στερημένους ἀπὸ χάρη καὶ προσευχή.
Εἶναι φοβερὰ καὶ ἀπελπιστικὰ πολλοί, πάμπολλοι, ἐκεῖνοι ποὺ ἐξυμνοῦν (θεοποιοῦν) τὸ «πνεῦμα τῶν και­ρῶν», τὸ ἐνθρονίζουν στὴν καθέδρα τῆς διανοίας τους, τὸ προσκυνοῦν ὡς βασιλέα καὶ Θεό τους, τοῦ προσφέρουν θυσίες νομίζοντας, ὅτι προσφέρουν ὑπη­ρεσία στὸν Χριστό.
Γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι τὸ Αἰώνιο κριτήριο γιὰ τὸν χρόνο, ἀλλὰ ὁ χρόνος γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Δὲν νιώθουν, πὼς ὁ χρόνος δίχως τὴν Αἰω­νιότητα εἶναι τὸ πιὸ φρικιαστικὸ μεταφυσικὸ τέρας, τὸ ὁποῖο σχεδιάζει κακοποιημένες φιγοῦρες τῆς ζωῆς παρμένες ἀπὸ τὸ φυσικὸ χῶρο, πλάθει τὴν ὕλη σὰν ἄλλο ζυμάρι καὶ τὴν καταβροχθίζει μὲ λαιμαργία. Καὶ ὁ Χριστός;
Αὐτὸς ὁ περίεργος Χριστός;
Γιὰ τὴν χριστομάχο ὑψηλοφροσύνη δὲν εἶναι παρὰ μία τελειωμέ­νη ἱστορία στὰ μεθυσμένα στόματα τῆς τραγωδίας ποὺ ἔχει μεθύσει τὸν πλανήτη.
Μεγάλη χαρά μοῦ προξενεῖ πάντοτε, ὅταν ἀνάμε­σα στοὺς διανοούμενους συναντήσω κάποιαν ἀνθρώ­πινη ὕπαρξη, ἡ ὁποία κατὰ τὴν ἰστοριοσοφία της δὲν ἐμπίπτει στὸ χῶρο τῆς ζωολογίας.
Συγχωρῆστε μου τὸ παράδοξο τῆς διαπίστωσης, μά μοῦ τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἐμπειρία μου.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

[toula]

«οὗτοι μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων» (Αποκάλ. 17,14)
Ποιός λέει αυτά τα εξαίσια λόγια;
Ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο οποίος είδε τον Θεό.
Ποιο είναι το Αρνίον;
ο Κύριος!
Ποιος είναι ο Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλέων;
Χριστός ο Κύριος!
Με ποιόν θα πολεμήσει και ποιόν θα νικήσει κατά κράτος; Το Αρνίον θα πολεμήσει και θα νικήσει το θηρίο πού έχει επτά κεφάλια και όλους εκείνους πού έλαβαν εξουσία, τιμές και πλούτη από το μιαρό θηρίο.
Το Αρνίον εν μέσω των θηρίων! Ο άγιος Ιωάννης είδε επίσης το Αρνίον ως τον Νικητή επί όλων των θηρίων.
Ο Χριστός ανάμεσα στους δαίμονες! Κάποιος θα έλεγε: «Θα Τον κατασπαράξουν!». Απεναντίας, οι δαίμονες Τον εκλιπαρούν έντρομοι να τους λυπηθεί, φεύγουν μακριά Του και δεν επιστρέφουν.
Ο Χριστός εν μέσω των βασανιστών Του! Κάποιος θα έλεγε: «Θα Τον καταστρέψουν γιά πάντα!». Απεναντίας, Εκείνος ανασταίνεται και νικά διά παντός, ενώ αυτοί φεύγουν έντρομοι από κοντά Του και χάνονται.
Η Εκκλησία εν μέσω των απίστων! Κάποιος θα έλεγε: «Θα την κατακλύσουν σαν ένα κύμα πού σκεπάζει μονομιάς ένα μικρό νησί». Τουναντίον, τα ειδωλολατρικά βασίλεια του κόσμου βούλιαξαν και διαλύθηκαν, ενώ η Εκκλησία υπάρχει ακόμα και αναπτύσσεται, ακμαία και αειθαλής!
Η χριστιανική Πίστη εν μέσω διαλογιζομένων φιλοσόφων και ληρωδών θεωρητικών! Κάποιος θα έλεγε: «Θα την ξεγελάσουν και θα την ξεριζώσουν μέσα από τον κόσμο». Απεναντίας, αυτοί παρασύρονται μεταξύ τους με ψεύδη και διωγμούς, ενώ η χριστιανική Πίστη σώζει ανθρώπους.
Το μυστήριο της ευσεβείας, εν μέσω των βλάσφημων και των αποστατών! Κάποιος θα έλεγε: «Θα την σπιλώσουν!». Απεναντίας, αυτοί οι ίδιοι σπιλώνονται με τη δυσωδία τους, ενώ η ευσέβεια διαφυλάσσει την άμεμπτη καθαρότητά της.
Η χριστιανική ταπείνωση και τα δάκρυα της μετάνοιας περικυκλωμένα από τυράννους και αρπαγές! Κάποιος θα έλεγε: «Θα πεθάνουν από την πείνα!». Απεναντίας, οι χριστιανοί ζουν με πλησμονή, ενώ οι τύραννοι και οι αρπαγές υποφέρουν από την πείνα.
Το Αρνίον εν μέσω των θηρίων!
Μολαταύτα, το Αρνίον είναι ο Νικητής!
Ω αγαθέ και πραότατε Κύριε, ο Αμνός του Θεού, πότισέ μας με την ταπείνωση και αγαθοσύνη Σου, ώστε κι εμείς να γίνουμε συμμέτοχοι στη δική Σου νίκη!
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων!
Αμήν.
Ημερολόγιο – «Πρόλογος της Αχρίδος» – Μάρτιος. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις Άθως.

[toula]

Όλα λοιπόν αρχίζουν εδώ στη γη, και ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου.
Η ζωή του ανθρώπου σ’ αυτό τον πλανήτη είναι ένα τεράστιο δράμα: εδώ συνεχώς συγκρούονται το εφήμερο και το αιώνιο, το θνητό και το αθάνατο, το καλό και το κακό, τα του διαβόλου και τα του Θεού.
Είναι κατάρα η ανθρώπινη σκέψη, όταν δεν θέλει να μεταμορφωθεί σε προσευχή και να τελειωθεί με την προσευχή.
Είναι αδιανόητο να υπάρχει σκέψη η οποία εμπρός στο μυστήριο των κόσμων δεν μεταβάλλεται σε προσευχητική ανάταση και διάθεση.
Τίποτε δεν είναι πιο θαυμάσιο από τη σκέψη, η οποία εμπρός στη θέα των κόσμων του Θεού ασυναίσθητα εκχέεται σε προσευχή.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

[toula]

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αγάπη, ενώ ο ζυγός του ανθρώπου που κατακρίνει είναι η δυστυχία, που κρύβει μίσος.
Ο ζυγός του Χριστού είναι η αλήθεια, ενώ ο ζυγός του διαβόλου είναι το ψέμα.
Ο ζυγός του Χριστού είναι η αδελφική αγάπη, ενώ ο αμαρτωλός ζυγός είναι η εγωπάθεια.
Το φορτίο του Χριστού είναι η γενναιοδωρία και η βοήθεια, ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η κλοπή και η αρπαγή.
Το φορτίο του Χριστού είναι ο κόπος για τη βασιλεία των ουρανών, ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η φθοροποιός προσπάθεια για την απόκτηση γήινων, εφήμερων αγαθών.
Ο δρόμος του Χριστού είναι στενός και οδηγεί στη βασιλεία του Θεού, ενώ ο δρόμος της αμαρτίας είναι φαρδύς και οδηγεί στο χάος.
Ο δρόμος του Χριστού είναι ιερός και γεμάτος ελεημοσύνη, ενώ ο αμαρτωλός δρόμος είναι γεμάτος χυδαιότητα.
Το φορτίο του Χριστού κρύβει θεϊκή σοφία και εντιμότητα, ενώ το φορτίο της αμαρτίας είναι η ατιμία και ακολασία.
Ο ζυγός του Χριστού σηκώνεται με υπομονή και την προοπτική της αιώνιας ζωής, ενώ το αμαρτωλό φορτίο σηκώνεται με ανυπομονησία και μέσα στην προοπτική του θανάτου και του τάφου, που οδηγεί στην απελπισία.
Σηκώνει κανείς το ζυγό του Χριστού με βλέμμα καρφωμένο στην αιώνια ζωή, στο βασίλειο του Θεού, ενώ ο αμαρτωλός σηκώνει το ζυγό της αμαρτίας με το βλέμμα στον τάφο.
Ποιο φορτίο είναι πιο ελαφρύ και πιο εύκολο;
Αναμφισβήτητα το φορτίο του Χριστού.
Οι άνθρωποι, όμως, ενώ άκουσαν το κάλεσμα του Χριστού για να σηκώσουν το δικό Του φορτίο και το δικό Του ζυγό, αυτοί προτίμησαν και φόρτωσαν τον εαυτό τους με τις αφόρητες ανησυχίες αυτού του κόσμου.
Υπερφόρτωσαν τον εαυτό τους με εγωισμό, με μοχθηρία, με πανουργία, με εγωπάθεια, με αλαζονεία, με ατιμία, με σκληρότητα, με ασωτία και αθεΐα.
Και έτσι τους κυνηγάει ο σατανάς με το μαστίγιό του σαν ζώα φορτωμένα.
Παρ’ όλα αυτά, όμως έπρεπε να σωθεί το ανθρώπινο γένος, και αυτό δεν ήταν δυνατό να το κάνει ο σατανάς, ούτε ο άνθρωπος μόνο του.
Έπρεπε να επιστρέψει το ανθρώπινο γένος στο σωστό δρόμο.
Γι’ αυτό ο Παντοδύναμος και Φιλάνθρωπος Χριστός σπλαχνίστηκε όλους τους λαούς του κόσμου, για τους οποίους από αγάπη θυσίασε και τη ζωή Του. Επέτρεψε τα μικρότερα δεινά, για να παρεμποδίσει τη μεγαλύτερη δυστυχία.
Όπως κάνει ο γιατρός, που ακρωτηριάζει τα γαγγραινιασμένα δάκτυλα, για να σώσει το υπόλοιπο σώμα.
Και τώρα θέτω ενώπιόν σας την ευτυχία και τη δυστυχία.
Διαλέξτε.
Η αιώνια ζωή είναι στο ζυγό του Χριστού, ενώ η δυστυχία είναι στο ζυγό του ανθρωποκτόνου σατανά.
Αμήν.
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, “Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα προς τον λαό”. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 79.)

[toula]

Ο π. Γαβριήλ Μάϊνας, αγιορείτης από την Σαντορίνη, ζούσε σε ένα κελάκι μέσα στην χαράδρα της Καψάλας λίγο πιο κάτω από το ιερό κελί του ”Άξιον Εστίν”. Ήταν ένας γέροντας παραδοσιακός με σπλαχνική καρδιά.
Τα τελευταία χρόνια φιλοξενήθηκε στο ιερό κελί του Αγίου Νικολάου στο Μπουραζέρι στο Άγιον Όρος, έως την τελευτή του στις 22 Ιανουαρίου 2021.
Μαρτυρία κ. Κωνσταντίνου Βαρδάκα:
Πριν χρόνια και πριν τον γηροκομήσουν οι Πατέρες μας έστειλαν στο κελλάκι του γιατί ο Γέροντας τότε είχε πολλά ιατρικά προβλήματα που τα βάσταζε με καρτερία…
Αφού μιλήσαμε για την διαδρομή του στο Άγιον Όρος (συγκινηθήκαμε όταν μας είπε, ότι προερχόταν από τα δικά μας μέρη κοντά), μας έδειξε τον όμορφο λαχανόκηπο και ανθόκηπο που καλλιεργούσε στο αίθριο της καλύβας του.
Μιλήσαμε για λίγο όσο αφορά το θέμα της υγείας του που δεν τον απασχολούσε και τόσο καθότι αφέθηκε στα χέρια του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ.
ΚΑΙ μετά μας κέρασε γλυκό κολοκύθι. Γέροντα, του είπαμε ” μην μπαίνεις σε κόπο”
Και εκείνος μας είπε:
–“εδώ που κάθεσαι εσύ, κάθισε ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ και τον κέρασα γλυκό του κουταλιού που φτιάχνω μόνος μου”
Αποσβολωθήκαμε και τον παρακαλέσαμε να μας πει περισσότερα.
– ” να παιδί μου μια περίοδο δύσκολη για μένα, χτύπησε η πόρτα της καλύβας μου και όταν την άνοιξα είδα ένα όμορφο νέο αξιωματικό “
-” είπα μέσα μου ..να κάποιος προσκυνητής είναι και φοράει την στολή του”
– ” μπήκε μέσα και σαν να γνώριζε καλά τον χώρο πήγε και κάθισε εκεί που κάθισες και εσύ “
– ” ήταν στην αρχή αμίλητος, τον κέρασα δροσερό νερό και γλυκό του κουταλιού που φτιάχνω από τις κολοκύθες μου”
– ” μετά άρχισε να μιλάει και να μου περιγράφει όσα προβλήματα είχα και πως θα έλυνα όλες αυτές τις δυσκολίες “
– ” τον άκουγα αμίλητος γιατί το μυαλό μου είχε σταματήσει “
– ” όταν σηκώθηκε να φύγει ψέλλισα “
Ποιος είσαι αδελφέ;
Και αυτός μου απάντησε:
–Γέροντα, είμαι ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο μάρτυρας και σε προσέχω εδώ και πολλά χρόνια.
-” λέγοντας αυτά εξαφανίστηκε από μπροστά μου, ενώ η Εικόνα του ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ που έχω.. να εκεί στο εικονοστάσι κρότισε με δυνατό ήχο”.
-” ζωντανός ο ΘΕΟΣ παιδί μου μέσω των Αγίων Του”.
https://konstantinoupolipothoumeno.blog ... m/.../blog...

[toula]

Εάν τα μάτια της ψυχής μας κάποτε ανοίξουν θα καταλάβουμε πόση ωφέλεια μάς δίδουν οι πειρασμοί και οι θλίψεις.
Θα καταλάβουμε ότι στη ζωή μας, εκεί που πραγματικά ωφελήθηκαμε είναι όταν θλιβόμασταν και είχαμε δυσκολίες.
Έλεγε και ο αείμνηστος γέροντας Παΐσιος: "Νομίζω ότι όταν φύγουμε από αυτόν τον κόσμο και ανοίξουμε τα μάτια μας μέσα στην αιωνιότητα, το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να ευχαριστήσουμε το Θεό για όλες τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής μας.
Γιατί τότε θα καταλάβουμε πόσο μας ωφέλησαν οι πειρασμοί, οι περιπέτειες, οι δοκιμασίες, ο πόνος.
Πόσο μας καλλιέργησαν τα δάκρυα και οι θλίψεις".
Και έλεγε πάλι ο γέροντας όταν ήταν άρρωστος: "Αλήθεια σας λέγω ότι η αρρώστια με ωφέλησε πολύ περισσότερο από την υγεία".
Γιατί, πράγματι, ο άνθρωπος όταν ασθενεί, όταν είναι σε δυσκολία τότε ο νους του εργάζεται σωστά.
Τότε καταλαβαίνει τι σημαίνει ματαιότητα των παρόντων πραγμάτων.
Καταλαβαίνει τι είχε όταν ήταν καλά και τι έχασε τώρα που είναι άρρωστος.
Καταλαβαίνει ότι δεν ευχαριστούσε το Θεό τόσα χρόνια για όλα τα καλά που είχε και τώρα που τα στερήθηκε, αισθάνεται ότι πρέπει να έχει πολλή ευγνωμοσύνη στο Θεό για όλα αυτά τα πράγματα.
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού.