Τι σημαίνει ρωμηοσύνη;

[vasilikirimp]

Πιθανόν να βρεθώ εκτός θέματος ...αν και δεν έχω καταλάβει την όλη κουβέντα και με έχουν μπερδέψει κάποιες τοποθετήσεις ιδιαίτερα της dora gian - όχι γιατί τα γράφεις μπερδεμένα - αλλά φταίει η άγνοιά μου ....παρόλα αυτά θα ήθελα να παρακαλέσω διότι μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον - λίγο να το προσεγγίσετε πιο προσιτά - προς εμάς τους μη διαβασμένους.
Ευχαριστώ ...
Ξέρω τώρα Διονύση θα μου πεις αφού δε καταλαβαίνω να μην ανακατεύομαι ....έλα ντέ που θέλω να μάθω..... και αν δε θέλετε να με πληροφορήσετε ...τότε να μου προτείνεται βιβλιογραφία σε αυτά που αναφερόσαστε ειδικά εσύ Διονύση και dora gian που υπάρχουν ...ωστε να μπορέσω να διαβάσω.

Μια μικρή αναφορά θα κάνω όμως ...ανέτρεξα στο λεξικό του Μπαμπινιώτη ...κάτω από το λήμμα Ρωμιοσύνη λεει:
....ο ορθόδοξος χριστιανός κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο και την Τουρκοκρατία.
Ρωμιός ....ο Έλληνας μέχρι την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους .

Τώρα αν τοποθετηθώ ,θα πρέπει να κάνω μια τοποθέτηση ως πολιτικός επιστήμων και όχι ως μέλος ενός χριστιανικού φόρουμ με παραπλευρες παραμέτρους ως προς το σήμερα.

Θα το αφήσω για να καταλάβω τη κατεύθυνση που συζητιέται εδώ ...δε θέλω να βρεθώ και εκτός θέματος.

[vasilikirimp]

Διονύση ,βιάστηκα και πόσταρα χωρίς να έχω δει τη προηγούμενη τοποθέτησή σου ...μια και μάλλον συγχρόνως γράφαμε ....

Κατάλαβα περί τίνος πρόκειται , με βοήθησε η τοποθέτησή σου ......

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ....αυτή η Μεγάλη Ιδέα ...κρύβει παγίδες

[yiorgos31]

«Η Ρωμιοσύνη βγήκε από το Βυζάντιο, ή για να πούμε καλύτερα, το Βυζάντιο στα τελευταία του χρόνια στάθηκε η ίδια η Ρωμιοσύνη. Ακόμα και τον καιρό του Φωκά φανερώνονται καθαρά τα χαρακτηριστικά της, και στα χρόνια των Παλαιολόγων, που ψυχομαχά το βασίλειο, αντρειώνεται η βασανισμένη Ρωμιοσύνη, η καινούργια Ελλάδα. Μεγάλωσε μέσα στην αγωνία η Χριστιανική Ελλάδα, γιατί ο πόνος είναι η καινούργια σφραγίδα του Χριστού. Η Ρωμιοσύνη είναι η πονεμένη Ελλάδα. Η αρχαία Ελλάδα μπορεί να ‘τανε δοξασμένη κι αντρειωμένη, αλλά η καινούργια, η χριστιανική, είναι πιο βαθειά, επειδής ο πόνος είναι ένα πράγμα πιο βαθύ κι από τη δόξα κι από τη χαρά κι από κάθε τι. Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθειά τον χαραχτήρα τους στον σκληρό βράχο της ζωής, και σφραγίζουνται με μια σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές κι από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη. Με μια τέτοια σφραγίδα είναι σφραγισμένη η Ρωμιοσύνη. Τα έθνη που εξαγοράζουνε κάθε ώρα τη ζωή τους με αίμα και μ’ αγωνία, πλουτίζουνται με πνευματικές χάρες, που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς και από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο».

Φ. Κόντογλου, Η Πονεμένη Ρωμιοσύνη

[yiorgos31]

Διασώζει ο Γάλλος φιλόλογος και ιστορικός Κ. Φωριέλ, στο βιβλίο του «τα δημοτικά τραγούδια της νεωτέρας Ελλάδος», κάτι το εξαιρετικό. Αξίζει να διαβαστεί. (Από το περιοδικό «Γνώσεις», εκδ. 1953).

«Το 1817 ένας φίλος μου ταξίδευε στη Μακεδονία με την συνοδεία ενός καλόγερου. Όταν έφτασαν σ’ ένα χωριό, του οποίου το όνομα δεν συγκράτησε, σταμάτησαν για ανάπαυση σ’ ένα αρτοπωλείο, το οποίο ήταν συγχρόνως και το πανδοχείο της περιοχής.

Ένα νέο παιδί, ένας Ηπειρώτης, τράβηξε την προσοχή τους. Το παράστημά του ήταν περήφανο, με όψη αγέρωχης ομορφιάς, του οποίου τα μπράτσα, οι γυμνές κνήμες, το στήθος, έδιναν τον τύπο της κομψότητας και του σφρίγους.

Παρατήρησε με προσοχή τους δύο ταξιδιώτες και στρεφόμενος στον λαϊκό, τον ρώτησε: Ξέρεις να διαβάζεις; Εκείνος συγκατάνευσε και ο νεαρός Ηπειρώτης τον παρακάλεσε να τον ακολουθήσει σε γειτονικό αγρό. Κάθισαν σ’ έναν σωρό από πέτρες.

Το παιδί τότε έβαλε το χέρι του στον κόρφο του και έβγαλε κάτι, που ήταν δεμένο μ’ έναν σπάγκο. Ήταν ένα μικρό βιβλίο, ο Θούριος του Ρήγα. Το δίνει στον ξένο και τον παρακαλεί να του το διαβάσει. Ο ταξιδιώτης το πήρε και άρχισε να το απαγγέλει με στόμφο.

Ύστερα από λίγα λεπτά σήκωσε τα μάτια του και έμεινε έκπληκτος». (Συνεχίζω στην καθαρεύουσα). «Ο ακροατής του δεν ήτο πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Το πρόσωπόν του εφαίνετο φλογισμένον και όλα τα χαρακτηριστικά του απέδιδον έξαρσιν. Τα μισοανοικτά του χείλη εδονούντο. Χείμαρρος δακρύων έπιπτεν από τα μάτια του, ενώ το σκιώδες στήθος του εταράσσετο και συνεσπάτο».

«Για πρώτη φορά ακούς να σου διαβάζουν το βιβλιαράκι αυτό; ρωτά ο ταξιδιώτης. Όχι, του απαντά σκουπίζοντας τα μάτια του με την ανάστροφη της παλάμης του. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Παρακαλώ τους διαβάτες και μου το διαβάζουν συχνά… Και πάντοτε κλαις; Ναι, πάντοτε…»

Τι να πεις γι’ αυτό το ανεκλάλητο μεγαλείο; Το Γένος με δάκρυα στα μάτια, κάνοντας το σταυρό του, αξιώθηκε την ελευθερία του."

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

«Ήταν μια εκκλησιά εις τον δρόμον και το καθισιό μου ήταν όπου έκλαιγα την Ελλάς: Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φοράν τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν. Και επήρα ένα δρόμο κατά την Πιάνα.

Εις τον δρόμον απάντησα τον ξάδελφόν μου Αντώνιον, του Αναστάση Κολοκοτρώνη, με εφτά ανιψίδια μου, εγινήκαμε εννιά, και το άλογό μου δέκα∙ εγώ ήμουν και χωρίς ντουφέκι». Εννιά και ένα άλογο, άοπλοι, με την ευχή της Παναγίας, εκάμαμε την Επανάσταση, γράφει ο Κολοκοτρώνης."

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ


Γράφει ο Σολωμός το 1842 σε γράμμα του στον Τερτσέτη, τη μέρα του Ευαγγελισμού, λόγια που εξεικονίζουν και τη σημερινή Ελλάδα:

«Είναι είκοσι ένα χρόνια που σαν σήμερα η Ελλάδα έσπασε τις αλυσίδες. Η μέρα αυτή του Ευαγγελισμού είναι μέρα για χαρά και για δάκρυα. Χαρά για τα μελλούμενα, δάκρυα για την σκλαβιά την περασμένη.

Και για το σήμερα τι να πω; Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει ρίζες τόσο βαθιές που σε κάνει να σαστίζεις.

Μόνο όταν τα αίτια της διαφθοράς εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να ‘χουμε μια ηθική αναγέννηση.

Τότε το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχτούν στην ηθική, όταν θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για όφελος του λαού, που έχει ανάγκη από παιδεία και από μόρφωση εθνική.

Τότε θα έχουμε – ή μάλλον θα έχουν τα παιδιά μας – μια ηθική αναγέννηση και το μέλλον της πατρίδας μας θα είναι μεγάλο».

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΕΡΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ...

[Christos]

Δηλαδή απ' ολόκληρο τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, έχουμε να καυχηθούμε μόνο για την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟ 324 π.Χ. ΣΤΗΝ ΩΠΗ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΕΝΩΠΙΟΝ 9.000 ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΥΧΟΝΤΩΝ ΚΑΘΕΦΥΛΗΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ - ΠΕΡΣΩΝ ΚΑΙ ΜΗΔΩΝ


« Σας εύχομαι, τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την Ειρήνη. Όλοι οι θνητοί, απ' εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι για την κοινή προκοπή. Να θεωρείτε την Οικουμένη Πατρίδα σας, με Κοινούς Νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και Βαρβάρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω μ'ένα μόνο κριτήριο, την Αρετή. Για μένα, κάθε καλός Ξένος, είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας, είναι χειρότερος από Βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα, παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Τον ΘΕΟ, δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά ως κοινό ΠΑΤΕΡΑ όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τ' αδέλφια στην οικογένεια. Από μέρους μου, θεωρώ όλους, ΙΣΟΥΣ, λευκούς και μελαμψούς. Και θα ήθελα να μην είστε μόνο υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι .»

Έτσι τον διέσωσε ο Ερατοσθένης.

[Christos]

Στην παρακάτω συνέντευξη που παραχώρησε ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κκ. Θεόφιλος Γ' στον γνωστό μας π. Αντώνιο (pAntonios) περιγράφει ξεκάθαρα την Ρωμηοσύνη.

003 Συνέντευξη στο Κανάλι 4Ε της Θεσσαλονίκης.
http://www.pantokrator.info/gr/modules. ... t&lid=5049

[dionysisgr]

Σχετικα με τον ορκο, Christos, το θεμα ειναι γνωστο, καθως εχει γραφθει τον 20ο αιωνα, λογοτεχνικη αδεία απο τον Ζαλοκωστα, και φυσικα ειναι ψευδεπιγραφος, αφου δεν υπαρχει ουτε βρεθηκε ποτε τετοιο αρχαιο κειμενο.

Αναφερονται ως πηγες ο ψευδοκαλλισθενης και ο Ερατοσθενης, αλλα δεν υπαρχει πουθενα τετοιο αρχαιο κειμενο.

Δοθηκε λογος, προς τους Μακεδονες στρατιωτες, κατα το τελος της εκστρατειας, αλλα αφορουσε την αφοσιωση του Αλεξανδρου προς τους δυσπιστουντες και κουρασμενους στρατιωτες, που ενιωθαν εντονη την εγκαταλειψη και ειχε πεσει το ηθικο τους απο τις συνεχεις και τεραστιες σε διαδρομη

Επισης για τους παρακατω λογους ηταν αδυνατο να εκφρασθει ετσι ο Αλεξανδρος ο Μακεδων.

1. Ο ιδιος ο δασκαλος και θεραποντας του Αριστοτελης, διεχωριζε σαφως τους ανθρωπους σε Ελληνες και βαρβαρους, και αυτην την παιδεια ειχε λαβει παιδιοθεν ο Αλεξανδρος και δεν υπηρχε περιπτωση να εκφρασει αλλο σχημα λογου απο αυτο. Ειναι γνωστη η αγαπη του, ο σεβασμος του, και ο θαυμασμος του για τον Αριστοτελη, στον οποιον απεδιδε το ευ ζειν μαλιστα.

2. Ο διαχωρισμος σε λευκους και μελαμψους, ειναι απομειναρι, της περιοδου αναμεσα στον 18ο εως 20ο αιωνα, οταν και οι φυλετικες εριδες, στην Αμερικανικη ηπειρο κυριως ηταν πολυ εντονες, και η αποικιοκρατια ηταν στα φορτε της, οποτε και στην Ευρωπη υπηρχε αυτο το ρατσιστικο πνευμα. Κατα την αρχαιοτητα ΔΕΝ υπηρχε τετοιος διαχωρισμος, δεν τον ειχαν καν στην σκεψη τους οι αρχαιοι λαοι..

3. Στην αναγκη θα βρεθω εγω διαιτητης (αναρμοστο για Μονοκρατορα), η ενας Θεος πατερας, (ομολογια μονοθεϊστικη) ειναι εκφρασεις αδιανοητες και περα για περα φανταστικες για εναν Μονοκρατορα ειδωλολατρη του 4ου αιωνα π.χ. κατοχο της ελληνιστικης παιδειας, γονο αριστοκρατικης βασιλικης οικογενειας.

4. Ειναι κειμενο σαφως με λογο, συνταξη, και λυρισμο, λογοτεχνικο, και πνευμα των μεσων του 20ου αιωνα.

Και φυσικα πολυ ρομαντικο και ουτοπικο για να ειναι αληθινο.

[filotas]

Χρήστο, από τις δημοσιεύσεις κατάλαβα τις απόψεις κάποιων για το τι σημαίνει Ρωμιοσύνη. Εγώ όμως επιμένω ότι ο τεχνητός όρος Ρωμιος = Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος δεν με εκφράζει.

Προτιμώ να λέω ότι είμαι Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος, επειδή αυτό δεν είναι ένας τεχνητός όρος, αλλά η αυθεντική πραγματικότητα.

[Σπάρτακος]

Δεν θυμάμαι πουθενά στην ιστοριογραφία του 21 ( πολύ πιθανόν να κάνω λάθος ) τη λέξη ρωμιός. Αντίθετα μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, ότι οι τότε αγωνιστές αποκαλούσαν όλους τους χριστιανούς της Βαλκανικής, αντι για χριστιανούς,Έλληνες . Δηλαδή ο ορθόδοξος της βαλκανικής ήταν ΄΄ έλληνας΄΄.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που θυμάμαι ήταν του Μακρυγιάννη που στα Απομνημονεύματα, αναφέρει ,
" ήταν μαζί μας στον αγώνα και ένας Έλληνας Σέρβος........που με αυτά που είδε....μετα την απελευθέρωση.....γύρισε στη χώρα του...΄΄
Γενικά προτιμώ το έλληνας απο το ρωμιός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να περιφρονώ μετα βδελυγμίας τη λέξη ρωμιός, ούτως ή άλλως οι λέξεις αυτές, έχουν σήμερα ταυτόσημη σημασία για τον λαό μας, όσοι έχουν αντίρρηση ας βρούν την άκρη για τη πάρτη τους ύστερα απο τα σχετικά ενημερωτικά σεμινάρια και έρευνες.
Όσον αφορά την πατρίδα υπενθυμίζω ότι:
Πατρός τε και μητρός, και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς, και σεμνώτερον και αγιώτερον, και εν μείζωνι μοίρα, παρα θεοίς και ανθρώποις, τοις νουν έχωσι.

[panosgreece]

................... Δοξάσαμεν τον Θεό και την βασιλεία του και τους οδήγησα εις τις πόρτες κι' άλλες θέσες, όποτε μας ριχτούνε να πεθάνομεν...........


Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη/10