Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2019 9:41 am
Όχι, η πνευματική ζωή δεν είναι μια ζωή με κλάψα, σοβαροφάνεια και μιζέρια.
----------------------------
Ο άνθρωπος που αγωνίζεται πνευματικά και ο αγώνας του αυτός είναι αποτέλεσμα υπακοής και γίνεται με ταπείνωση έχει μέσα του χαρά, αρχοντιά, μεγαλοψυχία. Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Τολμά εκεί που οι άλλοι δειλιάζουν.
Και όλα αυτά, όχι γιατί νομίζει ότι κάποιος είναι και κάτι έχει κατορθώσει· αντιθέτως, διότι δεν έχει υπόληψη στον εαυτούλη του. Γι'αυτό και δεν μιζεριάζει, δεν αναλύει τα γεγονότα αλλά τα αποδέχεται και πλέον τοποθετείται σ'αυτά αρχοντικά και όχι λιγόψυχα. Γι'αυτό και δεν ζει σύμφωνα με υπολογισμούς που αν στραβώσουν αρχίζει και μοιρολογεί λέγοντας συνεχώς "γιατί σε μένα...". Γι'αυτό και δεν παραιτείται ποτέ. Γιατί ελπίζει, όχι στις δυνάμεις του αλλά στον Χριστό· δεν ελπίζει στις γνώσεις του, στις γνωριμίες του, στην περιουσία του, αλλά στον Χριστό.
----------------------------
Η πνευματική ζωή δεν είναι κλάψα. Είναι καψούρα. Καψούρα που σε κάνει να τραγουδάς κι ας σε τρώει το λιοπύρι για ένα μεροκάματο. Είναι καψούρα που σε κάνει να χαμογελάς ακόμα και τότε που οι άλλοι σε βλέπουν με μισό μάτι. Είναι καψούρα που σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις για την αγάπη σου, για αυτό που νιώθει η καρδιά σου, να μοιραστείς την χαρά σου.
----------------------------
Η πνευματική ζωή είναι μια σχέση έρωτα και όχι ένα αλισβερίσι με μαστροπούς και πόρνες.
----------------------------
Έρωτας μωρέ, ξέρεις τι θα πει; να μην ησυχάζεις ποτέ, να είσαι συνέχεια σε αναμμένα κάρβουνα γιατί θέλεις να δεις Τον ηγαπημένο, να Του μιλήσεις, να γίνεις ένα μαζί Του. Και μόνο όταν είσαι μαζί του ειρηνεύεις, βρίσκεις ξανά τον εαυτό σου, μάλλον γίνεσαι καλύτερος, σα να σε εξελίσσει η δική Του παρουσία.
----------------------------
Έρωτας μωρέ είναι η πνευματική ζωή, όχι κλάψα, γκρίνια και μιζέρια.
----------------------------
Έρωτας είναι...έρωτας χωρίς κορεσμό...
Γι'αυτό και θέλεις να δοθείς κι άλλο, μέχρι να πάψεις να υπάρχεις εσύ. Μέχρι να γίνεις εσύ ο άλλος, να γίνεις εσύ Εκείνος και Εκείνος εσύ. Μέχρι να χαθείς μέσα στο αιώνιο φιλί Του, χωρίς λόγια, χωρίς λαγνεία, χωρίς πονηρία...αλλά σε μια αλληλοπεριχώρηση, σε μια αιώνια κοινωνία αγάπης και κατανόησης που από τώρα αρχίζει και τέλος δεν υπάρχει.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
----------------------------
Ο άνθρωπος που αγωνίζεται πνευματικά και ο αγώνας του αυτός είναι αποτέλεσμα υπακοής και γίνεται με ταπείνωση έχει μέσα του χαρά, αρχοντιά, μεγαλοψυχία. Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Τολμά εκεί που οι άλλοι δειλιάζουν.
Και όλα αυτά, όχι γιατί νομίζει ότι κάποιος είναι και κάτι έχει κατορθώσει· αντιθέτως, διότι δεν έχει υπόληψη στον εαυτούλη του. Γι'αυτό και δεν μιζεριάζει, δεν αναλύει τα γεγονότα αλλά τα αποδέχεται και πλέον τοποθετείται σ'αυτά αρχοντικά και όχι λιγόψυχα. Γι'αυτό και δεν ζει σύμφωνα με υπολογισμούς που αν στραβώσουν αρχίζει και μοιρολογεί λέγοντας συνεχώς "γιατί σε μένα...". Γι'αυτό και δεν παραιτείται ποτέ. Γιατί ελπίζει, όχι στις δυνάμεις του αλλά στον Χριστό· δεν ελπίζει στις γνώσεις του, στις γνωριμίες του, στην περιουσία του, αλλά στον Χριστό.
----------------------------
Η πνευματική ζωή δεν είναι κλάψα. Είναι καψούρα. Καψούρα που σε κάνει να τραγουδάς κι ας σε τρώει το λιοπύρι για ένα μεροκάματο. Είναι καψούρα που σε κάνει να χαμογελάς ακόμα και τότε που οι άλλοι σε βλέπουν με μισό μάτι. Είναι καψούρα που σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις για την αγάπη σου, για αυτό που νιώθει η καρδιά σου, να μοιραστείς την χαρά σου.
----------------------------
Η πνευματική ζωή είναι μια σχέση έρωτα και όχι ένα αλισβερίσι με μαστροπούς και πόρνες.
----------------------------
Έρωτας μωρέ, ξέρεις τι θα πει; να μην ησυχάζεις ποτέ, να είσαι συνέχεια σε αναμμένα κάρβουνα γιατί θέλεις να δεις Τον ηγαπημένο, να Του μιλήσεις, να γίνεις ένα μαζί Του. Και μόνο όταν είσαι μαζί του ειρηνεύεις, βρίσκεις ξανά τον εαυτό σου, μάλλον γίνεσαι καλύτερος, σα να σε εξελίσσει η δική Του παρουσία.
----------------------------
Έρωτας μωρέ είναι η πνευματική ζωή, όχι κλάψα, γκρίνια και μιζέρια.
----------------------------
Έρωτας είναι...έρωτας χωρίς κορεσμό...
Γι'αυτό και θέλεις να δοθείς κι άλλο, μέχρι να πάψεις να υπάρχεις εσύ. Μέχρι να γίνεις εσύ ο άλλος, να γίνεις εσύ Εκείνος και Εκείνος εσύ. Μέχρι να χαθείς μέσα στο αιώνιο φιλί Του, χωρίς λόγια, χωρίς λαγνεία, χωρίς πονηρία...αλλά σε μια αλληλοπεριχώρηση, σε μια αιώνια κοινωνία αγάπης και κατανόησης που από τώρα αρχίζει και τέλος δεν υπάρχει.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος