Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ω πόσο μεγάλο θαύμα!
Όταν εξέλιπε ο χρόνος της σποράς, τότε έφθασε ο καιρός της καρποφορίας, όταν σβήσθηκε η φλόγα της επιθυμίας, τότε άναψε η λαμπάδα της τεκνοποιΐας.
Η νεότητα δεν έδωσε άνθος, και προβάλλουν βλαστό τα γηρατειά˙ δεν φάνηκε εξόγκωση της κοιλιάς όταν ήταν η φύση στην ακμή της, και προβάλλει αειπάρθενο βρέφος ως γέννημα υπερήλικης μήτρας.
Αλλά ενώ έτσι κάθε ιερή πανήγυρη παρέχει και την απόλαυση των κοινών χαρισμάτων, και ακτινοβολεί και κάποια δική της λάμψη, πολύ περισσότερο από τις άλλες η παρούσα πανήγυρη, που τιμά τη γέννηση της Παρθένου και μητέρας του Θεού, παίρνει λαμπρά τα πρωτεία από κάθε άλλη.
Γιατί, όπως δεχόμαστε τη ρίζα αιτία των κλαδιών και του κορμού και του καρπού και του άνθους, αν και βέβαια για χάρη του καρπού επιδεικνύεται η φροντίδα και ο κόπος για τα άλλα, και δίχως τη ρίζα δεν βγαίνει κανένα από τα άλλα, έτσι και χωρίς τη παρθενική πανήγυρη δεν έρχεται καμμιά από όσες αναβλάστησαν από αυτήν.
Η ανάσταση έρχεται, επειδή προηγήθηκε ο θάνατος˙
ο θάνατος πάλι, γιατί προηγήθηκε η σταύρωση˙
η σταύρωση, γιατί ο Λάζαρος βγήκε σε τέσσερες μέρες από τις πύλες του Άδη.
Και οι τυφλοί βλέπουν, και ο παράλυτος τρέχει σηκώνοντας την κλίνη του, και τα λοιπά παράδοξα έργα (γιατί δεν έχομε καιρό να αναφερθούν όλα), τα οποία το Ιουδαϊκό έθνος, ενώ έπρεπε να τα δοξάζει και να τα ανυμνεί, το φλόγισαν σε φθόνο, από τον οποίο διέπραξαν τον ανόσιο φόνο του Σωτήρα προς καταστροφή δική τους.
Όλα αυτά βέβαια, γιατί ο Χριστός αφού βαπτίσθηκε και απελευθέρωσε τους ανθρώπους από την πλάνη, με τις πράξεις και το λόγο του δίδαξε τη θεογνωσία.
Και η βάπτιση ακολουθεί επειδή προηγήθηκε η γέννηση.
Και του Χριστού η γέννηση ακολούθησε, για να μιλήσομε σύντομα και σωστά, επειδή προηγήθηκε η γέννηση της Παρθένου, κατά την οποία ανακαινιζόμαστε και την οποία αξιωθήκαμε να εορτάζομε.
Έτσι αποτελώντας η παρθενική πανήγυρη τη ρίζα ή την πηγή ή τα θεμέλια, ή δεν ξέρω τι άλλο καταληλλότερο να πω, και με όλες εκείνες λαμπρύνεται εύλογα, και ακτινοβολεί από πολλά και μεγάλα χαρίσματα, και αναγνωρίζεται ως ημέρα σωτηρίας.
Απόσπασμα λογου στη γέννηση της Υπεραγίας Δέσποινάς μας Θεοτόκου (Μέγας Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως).

[toula]

Σήμερα χτίζεται η πύλη που κοιτάει στην ανατολή, απ᾿ όπου ο Χριστός «θα μπει και θα βγει», αφήνοντας την κλεισμένη· στην πύλη αυτή ο Χριστός είναι «η θύρα των προβάτων». «Ανατολή» είναι το όνομα Εκείνου, που μας οδήγησε κοντά στον αρχίφωτο Πατέρα.
Σήμερα φύσηξαν χαράς πνοές, προμηνύματα της παγκόσμιας Χαράς.
Ας χαμογελά πάνω ο ουρανός, κι᾿ ας πηδά απ᾿ τη χαρά της κάτω η γη, ας πάλλεται η θάλασσα του κόσμου.
Μέσα της γεννιέται το κογχύλι, το στρείδι, που με την αστραπή του Θεού απ᾿ τα ουράνια θα συλλάβει στα σπλάχνα του, και θα γεννήσει το πολύτιμο μαργαριτάρι, τον Χριστό.
Απ᾿ αυτό το στρείδι θα βγει ο «δοξασμένος βασιλιάς», ντυμένος την πορφύρα της σάρκας, που αφού επισκεφθεί τους αιχμαλώτους θα διακηρύξει την απελευθέρωσή τους.
Ας πηδά απ᾿ τη χαρά της η φύση· γεννιέται η αμνάδα, η προβατίνα, που απ᾿ αυτήν ο βοσκός θα ντύσει το πρόβατο, και θα ξεσχίσει το ρούχο της παλιάς θανατικής καταδίκης μας.
Ας χορεύει η παρθενία, αφού γεννήθηκε όπως είπε ο Ησαΐας παρθένος, που θα «συλλάβει στην κοιλιά της και θα γεννήσει υιό, που θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ», που σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».
«Ο Θεός είναι μαζί μας», μάθετε το καλά Νεστόριοι κι᾿ αναγνωρίστε την ήττα σας.
«Είν᾿ ο Θεός μαζί μας» !
Όχι άγγελος, όχι απεσταλμένος, αλλά ο Ίδιος ο Κύριος θά ‘ρθει και θα μας σώσει.
«Ευλογημένος Αυτός που έρχεται στ᾿ όνομα του Θεού· ο Κύριος παρουσιάσθηκε μπροστά μας».
Ας γιορτάσουμε για τη γέννηση της Θεοτόκου. Χαμογέλασε Άννα, «στείρα που δεν γεννούσες, ξέσπασε σε κραυγές χαράς, ξεφώνισε, συ που δεν δοκίμαζες της γέννας πόνους».
Πήδησε απ᾿ τη χαρά σου Ιωακείμ, από τη θυγατέρα σου «γεννήθηκε το παιδί μας», ο υιός που μας δόθηκε δώρο και τ᾿ όνομά του λέγεται «Μεγάλης Βουλής Άγγελος, δηλ. αγγελιοφόρος που φέρνει το μεγάλο θέλημα του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου, Θεός δυνατός».
Απόσπασμα ομιλίας εις το γενεσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού .

[toula]

Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ.
Και τούτο προσευχή είναι, μού ’πε ένας διακριτικός Γέροντας.
Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μού ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.
Πιστεύω πως για την ταπείνωσή τους θα τους ελεήσει ο Κύριος.
Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος Γέροντας, την προσευχή από τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλωσύνες.
Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή κι ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.
Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν.
Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.
Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί.
Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε το περίσσευμα του χρόνου,μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.
Κύριε, συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες.
Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει.
«Κύριε, ελέησον!».
Μοναχου Μωυσέως Αγιορείτου.

[toula]

“Αν την γενέθλια ημέρα των μεγάλων ανθρώπων την τιμούμε και την γιορτάζουμε με πολύ σεβασμό, τότε με ποια χαρά πρέπει να πανηγυρίζουμε σήμερα, τιμώντας την γενέθλια ημέρα Εκείνης, από την οποία έλαμψε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Κύριος και Θεός μας ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος από αυτή έλαβε την ανθρώπινη σάρκα.
Στο απολυτίκιο της μεγάλης αυτής γιορτής ακούμε τα θαυμάσια λόγια:
«Η Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη…».
Να φυλάμε και εμείς, αδελφοί μου και αδελφές, στις καρδιές μας τη χαρά της λαμπροφόρου και μακαριας ημέρας της γεννήσεως της.
“Ας προσπαθήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας να κρατάμε πάντοτε την καρδιά μας καθαρή, για να είμαστε άξιοι της αγάπης της Παναγίας, η οποία πάντα πρεσβεύει για μας ενώπιον του Υιού της του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο, μαζί με τον “Άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα, ανήκει δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Από το βιβλίο : Αγίου Λουκά Κριμαίας, Λόγοι και Ομιλίες,Τόμος Α΄, εκδόσεων “Ορθόδοξος Κυψέλη”

[toula]

Αν μπορείτε να κατανοήσετε τα διδάγματα πού έδωσε ο Θεός με αυτά τα ξεκάθαρα παραδείγματα θα αναφωνήσετε από χαρά μαζί με τον θείο Δαβίδ:
Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. (Ψαλμοί 19, .
Τότε θα κατανοήσετε, με τη λογική σας και με την καρδιά σας και θα ασπαστείτε τα παρακάτω λόγια του αποστόλου Παύλου:
Αλλά αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς, κι αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμο ισχυρούς.
Κι αυτούς πού, ο κόσμος τους θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους εκείνους διάλεξε ο Θεός, και τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πώς είναι κάτι (Α’ Κορ. 1, 27).
Ποιά λοιπόν είναι η μοίρα του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο και ποιά είναι η πορεία του;
Σε καμία άλλη ιστορία αυτού του κόσμου δεν μπορείς να δεις τόσο φανερά την απατηλή αδυναμία του καλού και την ακαταμάχητη δύναμή του όσο στην ιστορία του Ιησού Χριστού.
Αυτός ο πιο Γνωστός ήρθε στον κόσμο σαν Άγνωστος.
Αυτός ο πιο Δίκαιος καταδικάστηκε ως Άδικος.
Αυτός ο πιο Ισχυρός επέτρεψε να τον σκοτώσουν σαν τον πιο Αδύναμο.
Και τι συνέβη στο τέλος;
Στο τέλος ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του.
Ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του και η ήττα και η ντροπή εκείνων πού δεν Τον δέχτηκαν, δεν Τον αναγνώρισαν και Τον βασάνισαν. Βέβαια δεν έφτασε το αληθινό τέλος.
Γιατί όταν θα φτάσει το τέλος τότε θα φανεί όλη η μεγαλοσύνη της νίκης Του και όλη η λάμψη της δόξας Του.
Τότε θα φανεί όλη η φρίκη της ήττας και της ντροπής αυτών πού Τον κυνήγησαν και Τον βασάνισαν.
Κάθε φορά πού οι εχθροί του καλού, οι εχθροί του Θεού έστησαν παγίδα στον Χριστό οι ίδιοι έπεσαν σ’ αυτήν. Όταν Τον υποτίμησαν οι ίδιοι υποτιμήθηκαν, όταν θέλησαν να Του κλείσουν το στόμα οι ίδιοι σιώπησαν.
Πράγματι όλα όσα έπραξαν για την ντροπή Του τελικά τα έπραξαν για την δόξα Του και για τη δική τους ντροπή.
Έτσι συνέβη τότε έτσι συμβαίνει και σήμερα.
Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού.
Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου…
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και τα Σημεία. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”.

[toula]

«Ας χαρούν οι ουρανοί κι᾿ ας πηδήσει απ᾿ τη χαρά της η γη».
Για ποιο λόγο όμως γεννήθηκε η Μητέρα και Παρθένος από γυναίκα στείρα;
Γιατί έτσι έπρεπε, αυτό που είναι «το μοναδικά καινούργιο κάτω από τον ήλιο», η βάση και τ᾿ αποκορύφωμα των θαυμάτων, ν᾿ ανοίξει το δρόμο του με θαύματα και σιγά-σιγά από τα πιο ταπεινά νάρθουν τα πιο μεγάλα.
Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος πιο υψηλός και πιο θεϊκός.
Η φύση, νικημένη από τη χάρη, στεκόταν φοβισμένη· δεν είχε το θάρρος και τη δύναμη να προχωρήσει αυτή πρώτη.
Όταν λοιπόν επρόκειτο να γεννηθεί η Θεοτόκος – Παρθένος από την Άννα, δεν τολμούσε η φύση να καρποφορήσει πριν από τη χάρη, αλλά έμενε άκαρπη, μέχρις ότου βλαστήσει η χάρη τον καρπό.
Έτσι έπρεπε, να γεννηθεί πρωτότοκη εκείνη, που θα γεννούσε τον «πρωτότοκο όλης της δημιουργίας», που «όλα σ᾿ αυτόν χρωστούν την ύπαρξή τους». Καλότυχο ζευγάρι, Ιωακείμ και Άννα, όλη η κτίση σας ευγνωμονεί.
Γιατί με τη μεσολάβησή σας δώρισε η πλάση στο Δημιουργό το πιο υπέροχο απ᾿ όλα τα δώρα· πολυσέβαστη Μητέρα, μοναδική, άξια του Πλάστη. Ευλογημένος είσαι Ιωακείμ, απ᾿ όπου βγήκε το ακηλίδωτο σπέρμα. Θαυμαστή μήτρα της Άννας, που μέσα της αναπτύχθηκε σιγά-σιγά, σχηματίσθηκε και γεννήθηκε πανάγιο βρέφος. Γαστέρα, που κυοφόρησες μέσα σου τον έμψυχο ουρανό, πλατύτερο από την απεραντοσύνη των ουρανών. Αλώνι, που κράτησες επάνω σου τη θημωνιά του ζωοποιού σιταριού, όπως το δήλωσε ο ίδιος ο Χριστός:
«Αν δεν πέσει ο κόκκος του σιταριού στη γη και πεθάνει, παραμένει ολομόναχος».
Μαστοί που θηλάσατε εκείνη, που έθρεψε τον τροφοδότη του κόσμου. Θαυμάτων θαύματα και παραδόξων παράδοξα.
Γιατί έτσι έπρεπε, ν᾿ ανοίξει με τα θαύματα ο δρόμος, απ᾿ όπου με τρόπο ανέκφραστο, από αγάπη, κατέβηκε κοντά μας ο Θεός για να σαρκωθεί.
Αλλά πως να προχωρήσω περισσότερο;
Το μυαλό μου σαστίζει, φόβος και λαχτάρα με κυριεύουν.
Η καρδιά μου χτυπάει και η γλώσσα μου δέθηκε.
Δεν αντέχω στη χαρά, με καταβάλλουν τα θαύματα, ο πόθος με γεμίζει ενθουσιασμό.
Ας νικήσει λοιπόν ο πόθος, ας υποχωρήσει ο φόβος, ας τραγουδήσει η κιθάρα του Πνεύματος: «Ας χαρούν οι ουρανοί κι᾿ ας πηδήσει απ᾿ τη χαρά της η γη».
Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού .

[toula]

Σεπτεμβρίου μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Δανιήλ Κατουνακιώτη.
«Όταν βγήκα στα Καρούλια – Κατουνάκια, ενόμισα ότι έφθασα εις τον Θεόν.
Αλλ’ όταν συνομίλησα μετά του Γέροντος Δανιήλ είπον:
»Τώρα είδον πόσον μακράν είμαι από τον Θεόν»».
Αλέξανδρος Μωραϊτίδης.

[toula]

Διαβάστε Συναξάρια.
Τα Συναξάρια πολὺ βοηθούν, γιατὶ συνδέεται κανεὶς με τους Αγίους και φουντώνει μέσα του η ευλάβεια και η διάθεση για θυσία.
Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τι λεβεντιά!
Εάν μπορείς, να διαβάζεις κάθε μέρα το Συναξάρι του Αγίου που γιορτάζει, για να συνδέεσαι με όλους τους Αγίους.
Η μελέτη του βίου του Αγίου της ημέρας, και γενικά των Συναξαρίων, πολύ βοηθάει, γιατί θερμαίνεται η ψυχή και παρακινείται να μιμηθεί τους Αγίους. Αφήνει τότε ο άνθρωπος στην άκρη κάθε είδος κακομοιριάς κα προχωρεί με λεβεντιά.
Τα Συναξάρια βοηθούν στην ανδρεία την ψυχική, ακόμη και στο μαρτύριο.
Για τη συγκέντρωση σου γενικά, και ιδίως στην προσευχή, καθώς και για την τόνωση της ψυχής σου, είναι απαραίτητη η μελέτη της Κ. Διαθήκης και τα βοηθητικά βιβλία των αγίων Πατέρων…
Τα Συναξάρια πολύ βοηθούν, διότι βρίσκει κανείς σ ` αυτά ότι είδους βιταμίνες έχει ανάγκη η ψυχή του.
Καλό είναι το Συναξάρι της ημέρας…
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
(Περί προσευχής,).

[toula]

Ο π. Αρσένιος έμενε τότε στα βόρεια μεσαία μέρη του Άθωνα.
Σκεφτόταν να βρει κατάλληλο μέρος για να ασκήσει την ησυχία, αλλά δεν αποφάσιζε να ξεκινήσει μόνος του.
Όταν άκουσε πως κάποιος νέος μοναχός, ζηλωτής αυτής της ζωής, βρίσκεται στα μέρη της Λαύρας, ξεκίνησε να τον συναντήσει.
Έτσι έγινε η συνάντηση αυτή, στην εορτή της Μεταμορφώσεως, στην κορυφή του Άθωνα.
Μίλησαν για λίγο, συμφώνησαν στο πρόγραμμα και αποφάσισαν να αγωνιστούν μαζί. Ξεκίνησαν να συμβουλευτούν τον διακριτικό Γέροντα Δανιήλ στα Κατουνάκια, από πού και πώς να αρχίσουν τον πνευματικό αγώνα τους χωρίς τον κίνδυνο της πλάνης, αλλά με ευχή των Γερόντων και με βέβαια σκέπη της Χάριτος του Θεού.
Ο πράος και πατρικότατος Γέροντας άκουσε την απόφασή τους και διαπίστωσε την αγαθή πρόθεση και τον ζήλο για τον πνευματικό αγώνα.
Δεν τους απέτρεψε από τον καλό τους σκοπό, τους συμβούλεψε όμως επιτακτικά να μην ξεκινήσουν, αν δεν σφραγίσουν το έργο τους με την ευλογία της υπακοής.
Ο συνετός και διακριτικότατος Γέροντας είπε λακωνικά:
«Έχετε Γέροντα;
Χωρίς την ευλογία του Γέροντος τίποτε δεν ευδοκιμεί.
Χωρίς την σφραγίδα αυτή της πατρικής ευλογίας δεν καρποφορεί κανένα πνευματικό έργο στην μοναχική μας ζωή. Γι’ αυτό επιμένω να περάσετε μέσα από αυτή την νομιμότητα, για να σας συνοδεύει σε όλη την ζωή σας η Χάρις του Θεού. Πηγαίνετε σε κάποιο γεροντάκι, όσο και αν φαίνεται απλό, υποταχθείτε σε αυτό, και όταν πεθάνει και το κατεβάσετε εσείς στον τάφο, θα πάρετε ως κληρονομιά την ευλογία του Θεού, που θα σας συνοδεύει και θα σας οδηγεί σε κάθε πρόοδο».
Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να μην υπακούσουν.
Ο θείος ζήλος για την ασφαλή οδό και η βαρύτητα της συμβουλής του αγίου Γέροντος τους έκαναν να δεχθούν τον λόγο αυτόν χωρίς κανένα δισταγμό.
Καθώς μας έλεγαν αργότερα, δέχθηκαν τον λόγο του Γέροντος ως ρήμα Θεού, ως πραγματική αποκάλυψη.
«Ένα καλοκαίρι, μας είπε ο Γέροντας, τότε που αγωνιζόμασταν να ζούμε απερίσπαστα, ήμουν πολύ ταλαιπωρημένος.
Το σώμα μου ήταν κατατσακισμένο από την βία. Προσπαθούσα να μην υποχωρήσω, γιατί πίστευα πως “η υπομονή των πενήτων ουκ απολείται εις τέλος”.
Όπως είχα συμπεράνει, κατά το τέλος της οκταετίας αυξανόταν ο σαρκικός πόλεμος.
Τα αμυντικά μου μέσα δεν απέδιδαν πολύ, γιατί η Χάρις συστελλόταν και ούτε έβρισκα τόση παρηγοριά από την προσευχή.
Σε αυτές τις ώρες πολύ βοηθάει η ανθρώπινη παρηγοριά από γνησίους αδελφούς και πατέρες, που έχουν πείρα του πειρασμού και των καταστάσεων.
Για εμάς όμως ήταν πολύ δύσκολο αυτό, γιατί με την προσπάθειά μας να αποφεύγουμε τις συναναστροφές για χάρη της ησυχίας, παρεξηγηθήκαμε από τους πολλούς ως πλανεμένοι και έτσι μας θεωρούσαν αποκρουστικούς και μας απέφευγαν. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό.
Όσοι είχαν περισσότερη άγνοια της πραγματικότητος μάς ειρωνεύονταν και μας χλεύαζαν.
Τότε πραγματοποιήθηκε το “επί το άλγος των τραυμάτων μας προσθήκη” σύμφωνα με τον Δαβίδ.
Ο μόνος που μας έμενε ήταν ο Γέροντας στον Άγιο Πέτρο, ο παπα-Δανιήλ.
Εκεί καταφεύγαμε συχνά και ο Γέροντας μάς παρηγορούσε, ιδιαίτερα όταν μας έβλεπε να προσπαθούμε ειλικρινά για την σωτηρία μας.
(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 1- αποσπάσματα)

[toula]

Όποιος πετάει σκόνη ενάντια στον αέρα τυφλώνεται.
Όποιος πετάει πολλές πέτρες στην λίμνη βυθίζεται κάποια στιγμή ο ίδιος.
Πολλές φορές, μοιάζει σαν να επιτρέπει ο Θεός η δικαιοσύνη να είναι άοπλη και απροστάτευτη σ’ αυτό τον κόσμο.
Αυτό όμως το κάνει για να δείξει την δύναμή Του, γιατί το νήμα της δικαιοσύνης είναι πιο δυνατό από το σκοινί της αδικίας.
Ο τύραννος ορμάει να κόψει το νήμα της δικαιοσύνης αλλά εν τέλει μπερδεύεται σ’ αυτό και σκοτώνεται.
Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον δίκαιο Ιώβ αλλά εν τέλει τον ανύψωσε στον ουρανό. Την στιγμή πού ο Ιώβ φαινόταν αδύναμος, νίκησε τον σατανά.
Αν μπορείτε να κατανοήσετε τα διδάγματα πού έδωσε ο Θεός με αυτά τα ξεκάθαρα παραδείγματα θα αναφωνήσετε από χαρά μαζί με τον θείο Δαβίδ:
Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. (Ψαλμοί 19, .
Ποιά λοιπόν είναι η μοίρα του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο και ποιά είναι η πορεία του;
Σε καμία άλλη ιστορία αυτού του κόσμου δεν μπορείς να δεις τόσο φανερά την απατηλή αδυναμία του καλού και την ακαταμάχητη δύναμή του όσο στην ιστορία του Ιησού Χριστού.
Αυτός ο πιο Γνωστός ήρθε στον κόσμο σαν Άγνωστος.
Αυτός ο πιο Δίκαιος καταδικάστηκε ως Άδικος.
Αυτός ο πιο Ισχυρός επέτρεψε να τον σκοτώσουν σαν τον πιο Αδύναμο.
Και τι συνέβη στο τέλος;
Στο τέλος ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του.
Ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του και η ήττα και η ντροπή εκείνων πού δεν Τον δέχτηκαν, δεν Τον αναγνώρισαν και Τον βασάνισαν. Βέβαια δεν έφτασε το αληθινό τέλος.
Γιατί όταν θα φτάσει το τέλος τότε θα φανεί όλη η μεγαλοσύνη της νίκης Του και όλη η λάμψη της δόξας Του.
Τότε θα φανεί όλη η φρίκη της ήττας και της ντροπής αυτών πού Τον κυνήγησαν και Τον βασάνισαν.
Κάθε φορά πού οι εχθροί του καλού, οι εχθροί του Θεού έστησαν παγίδα στον Χριστό οι ίδιοι έπεσαν σ’ αυτήν.
Όταν Τον υποτίμησαν οι ίδιοι υποτιμήθηκαν, όταν θέλησαν να Του κλείσουν το στόμα οι ίδιοι σιώπησαν.
Πράγματι όλα όσα έπραξαν για την ντροπή Του τελικά τα έπραξαν για την δόξα Του και για τη δική τους ντροπή.
Έτσι συνέβη τότε έτσι συμβαίνει και σήμερα.
Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού.
Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου…
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και τα Σημεία. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”.