Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όπως τους περιγράφει η Εκκλησία μας είδα (Αγγέλους) δύο φοράς.
Μίαν φοράν εις τον Άγιον Βασίλειον, όπου μου μετέδωσε το Σώμα και Αίμα του Χριστού και μίαν φοράν εις την Μικράν Αγίαν Άνναν μέσα εις το εκκλησάκι· βάδιζε, μπροστά από τον διάκον που εθυμίαζε, με ένα μεγάλο κερί, και όπου πήγαινε ο διάκος, προπορεύετο αυτός και μετά μπήκαν μέσα εις το Βήμα.
Υπό άλλην όμως μορφήν, σαν νέους, σαν μοναχούς, πολλές φορές, που εις την πραγματικότητα αυτοί ήσαν και εις όλας μου τας δυσκόλους περιστάσεις με παρηγορούσαν.
Γιατί όταν ο νους του ανθρώπου αρχίση να καθαρίζη και να φωτίζεται, που γίνεται με την ευχήν, όχι μόνον τούτα βλέπει, αλλά βλέπει άλλα πράγματα μεγάλα, που δεν λέγονται.
Μη τα θαυμάζετε όμως αυτά, γιατί το να ιδή κανείς αγγέλους ή δαίμονες ή άλλην τινά αντίληψιν από τον Θεόν, αυτό δεν είναι δείγμα πνευματικής καταστάσεως.
Τούτα γίνονται, όταν βιάζεται ολίγον κανείς και η αγαθότης του Θεού τον παρηγορεί για να μη γυρίση οπίσω.
Από το βιβλίο του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, “Θείας χάριτος εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Επιστολιμαία βιογραφία – Ανέκδοτες επιστολές και ποιήματα”, έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

[toula]

Η ορθή, η γνήσια, η πρέπουσα στάση του Χριστιανού είναι ότι οφείλει να έχει μια αίσθηση συνεχή των εσχάτων.
Ότι ο Κύριος μας αναμένει. Αυτό όμως, δεν θα πρέπει να μας δημιουργήσει μια τρομοκρατία κι ένα φόβο· αντιθέτως, τη χαρά της συναντήσεώς μας με τον Πλάστη και Δημιουργό μας.
Γίνεται κατά καιρούς πολύς λόγος περί του αντιχρίστου.
Ο Γέρων Παΐσιος έλεγε: “Να ομιλούμε περισσότερο για το Χριστό και ολιγότερο για τον αντίχριστο”.
Ο αντίχριστος θα έλθει, δεν γνωρίζουμε το πότε. Oι καιροί μας είναι δύσκολοι, πονηροί.
Επιβραβεύεται η αμαρτία, γίνεται αντικείμενο ειρωνείας και κολαφίζεται η αρετή.
Έχουμε ένα αναποδογύρισμα των ευγενών και ωραίων ιδεών.
Υπάρχει, ομολογουμένως, μια πνευματική άμβλυνση και σύγχυση, ακόμα και μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα.
Γι’ αυτό, αδελφοί, “στώμεν καλώς”, αγωνιζόμενοι, ώστε να κατακτήσουμε ολοένα και περισσότερο τις ένθεες αρετές και το ομολογιακό θάρρος των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Γέρων Μωυσής Αγιορείτης.

[toula]

Αγιότητα, αδερφοί μου,
δεν είναι να γίνεις αλάνθαστος.
Δεν είναι να γίνεις άμεμπτος.
Δεν είναι να γίνεις άνθρωπος
που δεν κάνει σφάλματα.
Άγιος δεν είναι αυτός.
Άγιος είναι αυτός που μετανοεί.
Αυτός είναι ο άγιος, ο ταπεινός και μετανοών.
Διότι κανένας δεν είναι αλάνθαστος
και κανένας δεν είναι άμεμπτος
και κανένας δεν είναι αναμάρτητος.
Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, όλοι κάνουμε λάθη πολλά και μεγάλα.
Θα μας σώσει όχι η αναμαρτισία μας, που δεν μπορεί να γίνει ποτέ, ούτε ο αλάνθαστος βίος, που δεν μπορεί να γίνει ποτέ, θα μας σώσει η μετάνοια που προέρχεται από την ταπείνωση.
Και όταν ο Χριστός μάς λέει να γίνουμε τέλειοι δεν εννοεί να γίνουμε αλάνθαστοι αλλά να γίνουμε ταπεινοί άνθρωποι.
«Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ.»
Μητρ. Λεμεσού Αθανάσιος.

[toula]

Στα μακρότερα διαστήματα της εκεί παραμονής του, πέρα από τα καθήκοντά του αυτά, επέβλεπε τα έργα που εκτελούνταν, αλλά εργαζόταν και ο ίδιος [ο άγιος Νεκτάριος] χειρωνακτικά.
Ιδιαίτερα στη μνήμη των Αιγινητών έχει μείνει η ανέγερση της εκκλησίας.
Σε κάποιο σημείο των εργασιών, δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα, επειδή το νερό του πηγαδιού, δίπλα στην εκκλησία, από το όποιο αντλούσαν οι εργάτες, ελαττώθηκε αισθητά και ο ιδιοκτήτης τους απαγόρευσε να το χρησιμοποιούν.
Τότε ο Άγιος προσευχήθηκε εκτενώς και ξαφνικά ακούστηκε ένας υποχθόνιος κρότος και το πηγάδι ανάβλυσε νερό ανεξάντλητο.
Ταραγμένος ο ιδιοκτήτης (Παυλινέρης) το αφιέρωσε στο μοναστήρι.
Ανάλογο θαυμαστό σημείο συνέβη και μια Μεσοπεντηκοστή, η μέρα, που όπως είναι γνωστό, η Εκκλησία μας ψάλλει το απολυτίκιο :
«Μεσούσης της εορτής διψώσαν μου την ψυχήν ευσεβείας πότισον νάματα».
Την ώρα της Θείας Λειτουργίας ο Άγιος έδωσε εντολή να πάνε και να σκάψουν ένα ξεροπήγαδο, στα νοτιοδυτικά του μοναστηριού.
Έτσι κι έγινε και ανάβλυσε κι αυτό νερό άριστο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Σοφοκλή Γ. Δημητρακοπούλου ο «Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, Η πρώτη αγία μορφή των καιρών μας, Ιστορική βιογραφία, βασισμένη σε αυθεντικές πηγές».

[toula]

Οι Μοναχές της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδας της Αίγινας, πέντε μήνες μετά την κοίμηση του Γέροντά τους και Ιδρυτή της Μονής, αγίου Νεκταρίου ήθελαν να κτίσουν προς τιμή του ένα μαρμάρινο κενοτάφιο πάνω από τον τάφο του.
Η Ηγουμένη της Ιεράς Μονής, Γερόντισσα Ξένη, δίσταζε αρχικά να ανοίξει τον τάφο γιατί είχε λογισμούς για την κατάσταση στην οποία θα έβρισκαν το σκήνωμα του Αγίου.
Μήπως, δηλαδή, βρισκόταν σε σήψη και εξέπεμπε δυσοσμία.
Τους λογισμούς της αυτούς η Γερόντισσα δεν τους είπε, όμως, σε κάποιον άλλο.
Τις επόμενες μέρες μια μοναχή της Μονής είδε στον ύπνο της τον Σεβασμιότατο ο οποίος της είπε:
– Τι κάμνεις;
– Καλά δι ευχών σας Σεβασμιώτατε.
Και της λέει ο άγιος Νεκτάριος, όπως είχε συνήθεια και εν ζωή:
– Σκύψε να σε σταυρώσω.
Αφού έσκυψε η μοναχή και την σταύρωσε της είπε:
– Μύρισέ με να δεις, μυρίζω;
Αφού του αποκρίθηκε ότι δεν μυρίζει, της λέει ξεκάθαρα:
– Βρωμώ;
Εκείνη του απάντησε:
– Ποιος λέει ότι βρωμάτε Σεβασμιότατε; Πώς είναι δυνατόν να βρωμάτε;
– Η Γερόντισσα το λέει αυτό.
– Ποια Γερόντισσα; τον ρώτησε η αδελφή.
– Η Γερόντισσα Ξέννη, η Ηγουμένη.
Κοίταξέ με λοιπόν, μου λείπει τίποτε;
Και της έδειξε και τα χέρια και τα πόδια και την πλάτη του, και της λέει:
– Δεν είμαι ολόκληρος;
– Ολόκληρος είσαστε, του είπε η μοναχή.
Μετά από λίγες μέρες που ανοίχθηκε ο τάφος, το σώμα του αγίου βρέθηκε αδιάφθορο και ακέραιο!
Και μάλιστα ευωδίαζε!
Ο άγιος έμοιαζε σαν να κοιμόταν.
Το κεφάλι, τα πόδια και τα χέρια του ήταν ευλύγιστα και πραγματικά το σώμα του έμοιαζε σαν το σώμα κάποιου που κοιμάται!
Από το βιβλίο του Αγιορείτη Μοναχού Αβιμέλεχ του Κρητός, “Βιογραφία Μητροπολίτου Πενταπόλεως, εν μακαρία τη λήξει Σεβασμιωτάτου Νεκταρίου” που εκδόθηκε στο στο τυπογραφείο Αγαθοκλή Παπαδημητρίου, Βόλος, 1921 .

[toula]

Μνήμη π.Σεραφειμ Ρόουζ +2 Σεπτεμβρίου 1982
Όταν έγινα Ορθόδοξος Χριστιανός, σταύρωσα εκουσίως το νου μου και όλοι οι σταυροί που επωμίστηκα είναι μονάχα πηγή χαράς για μένα.
Δεν έχασα τίποτα και κέρδισα τα πάντα!
Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ.

[toula]

Για τους πιστούς ο θάνατος είναι γάμος.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία λειτουργεί και
λευκοφορεί.
Λευχημονεί [λευκοφορεί], γιατί είναι γάμος της ψυχής με τον Νυμφίο Χριστό.
Γι’ αυτό και παλιά, που συνόδευαν τα ξόδια, έπαιρναν φοίνικες, που ‘ταν σύμβολα της αθανασίας και της δόξης, και πήγαιναν τον κεκοιμημένο, και στον ναό, για την Ακολουθία της Κηδείας, και στο μνήμα, για την ταφή.
Έτσι είναι!
Κι όπως λέει ο Χρυσορρήμων Ιωάννης, ο Χριστός μας, με τον Θάνατο και την Ανάστασή Του, έκαμε κοίμηση τον θάνατο.
Γι’ αυτό και φώναξε στον Λαζαρο: «Λάζαρε, δεύρο έξω».
Κι ο Λάζαρος εβγήκε από το μνήμα τετραήμερος νεκρός.
Τι ωραίο είν’ αυτό!
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ψυχή υπάρχει, σαν βγει από το σώμα.
Κι αν την φωνάξει ο Πλαστουργός της, έρχεται και ξαναμπαίνει.
Είναι σε μία κατάσταση, στη Μέση κατάσταση των ψυχών, και περιμένει την κοινή Ανάσταση.
Ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάσταση
Ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάσταση. Έτσι θα φωνάξει και τους πεθαμένους, κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Όλους εμάς.
Θα μας φωνάξει και θα βγούμε απ’ τα μνήματα.
Αφού μπουν μέσα στα σώματά μας, που θα αναστηθούν, οι αθάνατες ψυχές μας, που υπάρχουν.
Όλων οι ψυχές!
Από τον Αδάμ, και μέχρι το τέλος του κόσμου, όλες οι ψυχές είναι στα χέρια του Χριστού μας.
Γι’ αυτό και κατά τις θείες Λειτουργίες πάντοτε τους μνημονεύομε. Καθώς και τους ζωντανούς όλους. Και τους αποθαμένους όλους.
Πάμε, δεν πάμε ονόματα, η Εκκλησία κάνει προσκλητήριο ζώντων και νεκρών κατά τη θεία Λειτουργία, που είναι ο Μυστικός Δείπνος του Χριστού.
Μνημονεύει όλους.
Γιατί υπάρχουν και ανθρωπάκηδες, που δεν έχουν κανένα, είτε ζωντανοί είναι είτε πεθαμένοι είναι, και τους μνημονεύει η μανούλα η Εκκλησία.
Από το «Ημερολόγιο 2022, Αφιερωμένο στον Γέροντα Ανανία Κουστένη με αποσπάσματα από τους Λόγους του».

[toula]

«Ο σταυρός είναι στήριγμα, μια ανάπαυσις.
Όμως η ανάπαυσις δεν γίνεται παρά μόνον εις εκείνους που σηκώνουν τον σταυρόν κατά πνεύμα, με προθυμία, με ευχαρίστηση.
Εις αυτούς ο σταυρός είναι ανακούφισις και όπλον δυνατόν κατά των δαιμόνων».
Άγιος Άνθιμος ο εν Χίω.

[toula]

Από τριών ετών πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας την ευχή.
Αν δε ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν μπορείς να καταλάβεις σωστά τα πράγματα στη ζωή. Πώς θα καταλάβεις τον πόνο, τη χαρά των ανθρώπων, αφού δεν ζεις και δε ζει μέσα σου ο Χριστός!
Η καρδιά να χτυπά με το Χριστό, να αναπνέει Χριστό!
Τότε μόνον είσαι πραγματικά, αληθινός άνθρωπος.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

[toula]

Μεγάλη η χάρη του Προδρόμου . Μεγάλη η ευχή του. Μεγάλη η ευλογία του. Τον έχουμε στήριγμα. Τον έχουμε αποκούμπι. Τον έχουμε παρηγοριά. Τον έχουμε δικό μας. Κολλητό μας. Είναι πολύ κοντά μας ο άγιος Ιωάννης. Πάρα πολύ κοντά μας. Πιο κοντά από πολλούς άλλους αγίους. Διότι το έργο του συνεχίζεται, όπως είπαμε και το πρωί.
Κήρυξε, βέβαια, τον Χριστό, απ’ την κοιλιά της μάνας του, κήρυξε και στην κοιλιά του αναύγητου Άδη τον Χριστό, μετά τον θάνατό του, έλυσε τη στείρα μήτρα της μητέρας του και τη σιωπή του πατρός του Ζαχαρία, αλλά, και παρά ταύτα, τα τόσα μεγάλα, που πρόσφερε στη Θεία οικονομία και στην Εκκλησία, το έργο του καθόλου δεν τελείωσε. Θα τελειώσει με το τέλος του κόσμου. Με τη συντέλεια του αιώνος.
Τι δουλειά κάνει ο άγιος Ιωάννης! Είναι και τώρα Πρόδρομος. Προτρέχει του Χριστού μας, που είναι ο δρόμος. Που ’ναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» και η Ανάσταση. Προτρέχει. Έρχεται μπροστά από Κείνον στην κάθε ψυχή. Στην κάθε ύπαρξη. Στην κάθε οντότητα. Όπου κι αν είναι κι ό,τι κι αν κάνει. Και τι κάνει; Ετοιμάζει τον δρόμο του Κυρίου. Τον ερχομό του Κυρίου στην κάθε ψυχή. Αφού ο Ιησούς μας είναι «ο ευλογημένος ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Αφού είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος κατά την «Αποκάλυψη» του Ευαγγελιστού Ιωάννου.
Προετοιμάζει, κι έρχεται, όπως είπαμε και το πρωί, ο άη-Γαννάκος και τι κάνει; Θωπεύει τις ψυχές μας μυστικά και άρρητα. Μας κανακίζει. Μας καλοπαίρνει. Μας μαλώνει, αν χρειαστεί. Και το μάλωμα είν’ αγάπη και μάλιστα περίσσευμα αγάπης, πολλές φορές.
Κλαίει μαζί μας. Χαίρεται μαζί μας. Έχει σχέση μεγάλη και σπουδαία. Παρακαλεί για τις ψυχές μας. Και κάνει και τι δεν κάνει, προκειμένου να ’ρθούμε σε αίσθηση και σε μετάνοια και συναίσθηση! Να αναζητήσουμε τον Κύριο. Να επιθυμήσουμε τον Σωτήρα και λυτρωτή και ευεργέτη μας Χριστό, που ναι το παν.
Ο άγιος Ιωάννης δουλεύει πολύ, πάρα πολύ, επάνω σ’ αυτό. Σ’ όλες τις ψυχές και υπάρξεις και στον καθένα χωριστά. Με μοναδικό τρόπο. Οπότε δουλεύει στους αιώνες ο άγιος Ιωάννης. Και δεν κάθεται καθόλου. Αναπαμό δεν έχει και ησυχία δεν βρίσκει. Γιατί αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους ο άγιος Ιωάννης, που γίνεται θυσία. Που κοπιάζει. Που προσπαθεί. Που κλαίει. Που θρηνεί. Που ικετεύει. Που παρακαλεί, για όλους μαζί και τον καθένα μας.
Γι’ αυτό και η Παράδοση της Εκκλησίας, και η εικονογραφική αλλά και η Θεολογία μας, τον έταξε στα αριστερά του Χριστού. Στα ζερβά του Χρίστου, που λέει ένα τραγουδάκι από τη Θράκη μας. Και να παρακαλεί εκεί, με δεξιά θέση την Παναγία, να παρακαλεί τον αφέντη τον Χριστό για όλο τον κόσμο. Για κάθε ψυχή. Για κάθε απολωλός πρόβατο. Για κάθε αμετανόητο. Για κάθε δυσκολεμένο. Για κάθε μοναχικό άνθρωπο.
Γιατί ο άγιος Ιωάννης έζησε στην έρημο από τα σπάργανα, ακόμη, που λεν τα τροπάρια και το Ευαγγέλιο, π’ ακούσαμε το πρωί, στη Θεία Λειτουργία. Έζησε μόνος του. Μόνος με τον Θεό. Μόνος με τους αγγέλους. Και μόνος με τους πειρασμούς και τους δαίμονες και τις δυσκολίες. Το τρυφερό αυτό παιδάκι, να ‘ν’ ολομόναχο στην έρημο. Αλλά ήτανε επ’ αυτό Χάρις Θεού. Τον επεσκίαζε η Θεία Χάρις.
Άλλωστε, το ίδιο του το όνομα το λέει αυτό. Τι σημαίνει Ιωάννης; Ήταν όνομα, που πρώτη φορά ακουγόταν στην οικογένεια αυτή. Και έλεγαν, να τον βάλουνε Ζαχαρία. Τι σημαίνει Ιωάννης; Το ’πε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, κατά την ήμερα του ευαγγελισμού του Ιωάννου, στον Ζαχαρία. «Και το όνομα αυτού κληθήσεται Ιωάννης». Τι σημαίνει Γιοχάναν; Δώρον Θεού. Τι σημαίνει δώρον; Χάρις! «Και Χάρις Θεού ην επ’ αυτώ».
Είναι το δώρο του Θεού σε μας. Στα ελληνικά θα μεταφραζόταν ο Ιωάννης Θεόδωρος. Θεόδωρος! Συμπίπτουν εννοιολογικά Ιωάννης και Θεόδωρος. Είναι δώρο του Θεού στην Εκκλησία. Στην ανθρωπότητα. Στην οικουμένη. Στην ψυχή μας. Σε όλους.
Μεγάλος άγιος. Μεγάλη χάρη. Μεγάλο δώρο. Μεγάλη ομορφιά. Γι’ αυτό, ας το γνωρίζουμε αυτό. Και ας τον εκμεταλλευόμεθα τον άη-Γιαννάκο. Μην τον αφήνουμε. Είμαστε, πολλές φορές, μόνοι. Και αισθανόμεθα απαρηγόρητοι. Και αισθανόμεθα δυσκολία. Ας του μιλάμε. Ας τον φωνάζομε. Ο άγιος εκεί είναι. Δίπλα μας είναι. Κοντά μας είναι. Κολλητός μας είναι. Και θα πείτε δεν μιλάει. Δεν μιλάει, γιατί έχει εντολή απ’ τον Θεό, να μην παραβιάσει την ελευθερία μας. Το ξέρετε αυτό; Να μην παραβιάσει τήν ελευθερία μας!
Κι οι πεθαμένοι μας, πολλές φορές, θέλουνε να ’ρθουν. Να μας σκουντήσουν. Να μας ρίξουν και μια καρπαζιά, μ’ αυτά που κάνομε. Να μας συνεφέρουν. Να μας οδηγήσουν στα λάθη μας. Κι όμως, δεν τους αφήνει ο Θεούλης. Δεν τους αφήνει ο Θεούλης! Γιατί; Μην παραβιάσει την ελευθερία μας! Τι δώρο είν’ η ελευθερία! Τι δώρο Θεού! Άλλα και τι ευθύνη! Τι βάρος! Τι δυσκολία!
Μακαριστός π. Ανανίας Κουστένης