Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Θα γράψω για μια προφητεία ενός τρελού προς εκείνον όταν ζούσε.
Το ιστορικό αυτό ντοκουμέντο έφτασε πριν μόλις λίγες ημέρες, από έναν απόγονο της οικογένειας των Χαιρέτηδων, που η ιστορία τους ξεπερνά τα χίλια χρόνια και φτάνει πίσω στο Βυζάντιο και τον Αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκα.
Ευχαριστώ κατ’ αρχήν δημόσια τον Μανούσο Χαιρέτη.
Ένας λοιπόν Χαιρέτης ο Κήρυκος, και παρ’ ότι ήταν 16 χρόνια μεγαλύτερος από τον Καποδίστρια, βρέθηκε στην Πάδοβα της Ιταλίας για να σπουδάσει ιατρική.
Στην ίδια σχολή φοιτά και ο Καποδίστριας μαζί με έναν άλλο φίλο τον Κωνσταντίνο Βαρδαλάχο. Καποδίστριας, Χαιρέτης και Βαρδαλάχος φοιτούν στη ίδια σχολή, αλλά γίνονται και συγκάτοικοι.
Η Ελλάδα στη καρδιά τους.
Γίνονται ΕΝΑ και οι Ιταλοί τους αποκαλούν ( I tre Greci ) οι τρεις Έλληνες.
Ένα καλοκαίρι θα βρεθούν στην Βενετία για διακοπές, και θα φιλοξενηθούν στο σπίτι του Θεσσαλού Νικολαΐδη.
Ένα πρωινό θα επισκεφθούν το φρενοκομείο του San Servolo.
Δίπλα από την πόρτα του φρενοκομείου ένας τρόφιμος φώναζε στα Ιταλικά.
“Ω συ Έλλην νέε”.
Ο νέος που απευθυνόταν ο τρελός ήταν ο Χαιρέτης.
Όταν πλησίασε του είπε: “σου προλέγω ότι μιαν ημέρα θα υπηρετήσεις μέγαν αφέντην του κόσμου”.
Πράγματι αρκετά χρόνια μετά στη Κωνσταντινούπολη ο Χαιρέτης θα γίνει γιατρός του Σουλτάνου Μαχμούτ.
Στη συνέχεια ο τρελός απευθύνθηκε στον Βαρδαλάχο και του είπε:
“θα διατρέξεις πολλούς τόπους διδάσκων και επί τέλους ευρύς τάφος θα σε δεχθεί”.
Ο Βαρδαλάχος βρέθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας.
Όταν ο Καποδίστριας τον κάλεσε στην Ελλάδα, να προσφέρει τις γνώσεις και υπηρεσίες του δεν το σκέφτηκε για πολύ.
Μπήκε σ’ ένα πλοίο με τη βιβλιοθήκη του και κίνησε να έλθει.
Μεταξύ Σερίφου και Σίφνου το πλοίο του ναυάγησε.
Ο ευρύς τάφος της θάλασσας τον δέχτηκε.
Στο τέλος ο τρελός είχε αφήσει τον Ιωάννη Καπιδίστρια στον οποίο είπε:
“μιάν ημέραν θα Κυβερνήσεις το ΕΝΔΟΞΟΤΕΡΟΝ ΕΘΝΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…”.
Μάλιστα.
Και σήμερα εκτός από θλίψη έχω και θυμό. Γιατί κάποιοι πολιτικάντηδες προσπαθούν χρόνια να το ξεφτιλίσουν.
Ας είναι. Κοντοζυγώνει η αλήθεια…
Τελικά από μικρό κι’ απο τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
Ιωάννης Κορνιλάκης

[toula]

«Νυν κρίσις εστι». «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος ,ιδού νυν ημέρα σωτηρίας».
Η διαφθορά ήλθε με την αποξένωση του ανθρώπου από τον Θεό και τον πλησίον.
Χάθηκε το βαθύ νόημα της ζωής.
Ο ανταγωνισμός , ο αθέμιτος συναγωνισμός, ο επηρμένος πρωταγωνιτισμός, έφεραν μεγάλα εσωτερικά κενά, ρωγμές ισχυρές στο ανθρώπινο πρόσωπο.
«Νυν κρίσις εστι». «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος ,ιδού νυν ημέρα σωτηρίας».
Χρειάζεται ειλικρίνεια, σοβαρότητα, γενναιότητα, άμεση βοήθεια. Δεν υπάρχει χρόνος για δικαιολογίες και αναβολές. Δεν ωφελούν οι κατηγορίες, οι φωνές, οι επιτιμήσεις.
Τα φώτα να στραφούν μέσα μας.
Να δούμε κατάματα τον εαυτό μας όλοι, δίχως περιστροφές και μακρούς προλόγους. Τα μέσα ενημερώσεως στρέφουν συνεχώς δυνατά φώτα προς τους άλλους.
Αγαπούν την εύκολη κριτική και όχι την αυστηρή αυτοκριτική.
Συγκρινόμαστε συνήθως με τους χειρότερους.
Οι ανήθικοι μιλούν περί ηθικής, οι αλιβάνιστοι για την κάθαρση της Εκκλησίας.
Ηθικιστές ρήτορες φωνασκούν ενοχλητικά από τα καθημερινά τηλεοπτικά παράθυρα περί διαφθοράς για να εκτονωθούν και να δεχθούν συγχαρητήρια, για το πόσο ωραία τα είπαν.
Η διαφθορά είναι στο βάθος της ψυχής του ανθρώπου.
Εκεί πρέπει να εντοπιστεί το πρόβλημα.
Μη ψάχνουμε μακρυά μας κάτι που είναι μέσα μας.
Ο Χριστός επέμενε για εσωτερική νήψη, αυτοκριτική, ενδοσκαφή, αυτογνωσία, αυτομεμψία και αυτοκατηγορία.
Ελευθερία κυρίως είναι να κάνεις εσύ ό,τι θέλεις τον εαυτό σου και όχι αυτός. Γενναιότητα είναι να νικήσεις τα πάθη σου.
Ο άνθρωπος σήμερα, επιτρέψτε μου να το πω, είναι κατά φαντασίαν ελεύθερος.
Νομίζει ότι είναι καλά ενώ δεν είναι καθόλου καλά.
Αυτό είναι τρομερό δυστύχημα.
Από το βιβλίο: «παθοκτονία»
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως
ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Εκδόσεις «εν πλω»

[toula]

Μυστική πρόγευση του παραδείσου
αγκαλιάζει τον ναό,
και ως ανάσα πρωινή ανατέλλει το φως
από την καρδιά του θυσιαστηρίου.
Εκεί, όπου γη και ουρανός συμπλέκονται,
όπου ο χρόνος λυγίζει
και το αιώνιο παρόν ανοίγεται.
Με ψαλμούς ως κλίμακα φωτεινή
ανεβαίνει η προσευχή του λαού,
και τα αγγελικά χείλη
συναρμόζονται στην ανθρώπινη έκκληση.
Ο ναός γεμίζει με φως αόρατο,
ως χάδι που θεραπεύει τα ρήγματα της ψυχής.
Η χάρις ακουμπά τις ψυχές των πιστών,
καταπαύει τον θόρυβο του βίου,
και γεννά στο βάθος της καρδιάς
μια καινούργιο αρχή.
Κι ο ιερέας,
με χέρια αδύναμα,
μα ντυμένα στη χάρη,
υψώνει τον άρτο και τον οίνο,
και ο κόσμος ανασαίνει.
Το άγιο ποτήριο αναβλύζει τη χάρη,
και το ψωμί, ο οίνος,
μεταμορφώνονται σε Σώμα και Αίμα Θεανθρώπινο.
Όταν τελεί το μέγα Μυστήριο,
το εγώ συντρίβεται
από την υπέρτατη θυσία,
και ο ναός γεμίζει
με την ανάσα του Θεού.
Τότε καταλαβαίνεις:
δεν υψώνεται ο άνθρωπος,
αλλά ο Ουρανός κατέρχεται,
και το χοϊκό γίνεται θρόνος
του Αιωνίου.
Όποιος μετέχει,
γεύεται αθανασία,
γίνεται αδελφός και φίλος του Χριστού,
φέρνει στην καθημερινότητα
τον αντίλαλο της Βασιλείας Του.
Η Θεία Λειτουργία
δεν είναι μια τελετή,
αλλά θύρα σωτηρίας,
τόπος συνάντησης του ανθρώπου
με το άπειρο έλεος του Θεού,
μια συγκατάβαση της αφθαρσίας,
το Μυστήριο της Θείας Αγάπης,
το δώρο το πολύτιμο
που άγγελος δεν γεύεται,
παρά άνθρωποι αμαρτωλοί,
που μετανόησαν,
που συγχωρέθηκαν,
που αγαπήθηκαν πολύ…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ένα βίντεο από την συνέντευξη που είχα δώσει στην Κύπρο και συγκεκριμένα στα μέλη της "Εικόνας ζωής" που δραστηριοποιείται στην Λεμεσό γύρω από θέματα που αφορούν την οικογένεια, την γυναίκα, το παιδί και όχι μόνο.
** στο πρώτο σχόλιο ο σύνδεσμος για να το παρακολουθήσετε.
Ευχές πολλές.



ΠΑΤΕΡ ΛIΒYΟΣ "Δυσκολευόμαστε να ζήσουμε; ΑΝ...ζούσα τη ζωή μου από την αρχή"

[toula]

(Σήμερα 28 Σεπτεμβρίου εορτάζουμε και τον όσιο Ισαάκ τον Σύρο!)
"Οι λόγοι του ταπεινού, είναι γλυκείς
"υπέρ μέλι και κηρίον.."
Τον ταπεινό κανείς δεν τον μισεί, ούτε τον επιπλήττει, ούτε τον καταφρονεί.
Τον αγαπά ο Χριστός και αγαπάται απ’ όλους. Αγαπά όλους και όλοι τον επιθυμούν.
Ο σοφός και ο δάσκαλος σιωπούν μπροστά στον ταπεινό και τον προσέχουν όλοι.
Είναι βραχύλογος. Οι λόγοι του είναι γλυκείς “υπέρ μέλι και κηρίον” και από όλους ως θεός θεωρείται ακόμη και αν είναι αμαθής και στη μορφή ευκαταφρόνητος.
Όποιος καταφρονεί τον ταπεινό βλασφημεί τον ίδιο το Θεό. Τα θηρία ημερεύουν μπροστά του, διότι οσφραίνονται σ’ αυτόν την ευωδία του Αδάμ!
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

«Οὐχ ὁ μαθὼν τὰ θεῖα ῥήματα, ἀλλ’ ὁ τῆς θεώσεως μέτοχος
ἐστὶν ἀληθῶς θεολόγος.»
Δηλαδή:
«Δεν είναι αληθινός θεολόγος εκείνος που έμαθε απλώς τα θεία λόγια,
αλλά εκείνος που μετέχει προσωπικά στη θέωση.»
Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

[toula]

27 Σεπτεμβρίου 1831, δολοφονείται στο Ναύπλιο ο μέγιστος ηγέτης του Ελληνισμού ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, δυστυχώς από "ελληνικά" χέρια. Ο πιό αγνός πατριώτης, ο πιό ευσεβής Χριστιανός, ο πιό φιλάνθρωπος Κυβερνήτης, ο πιό τίμιος, αφιλοχρήματος και ανιδιοτελής οιακοστρόφος του Κράτους! Κανένας ηγέτης μέχρι σήμερα δεν έφθασσε το ύψος της μεγαλωσύνης του! Υποκλινόμαστε ευλαβικά στην αγία μνήμη του! Ο Θεός να τόν έχη με τους Αγίους στη Βασιλεία Του!
Απο: Joseph Harkiolakis

[toula]

Η θεοπτία-θεωρία προσφέρει την αληθινή θεολογία.
Η αληθινή θεολογία είναι έκφραση της θεοπτικής εμπειρίας. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζει κανείς να θεολογεί, όταν φθάσει στον φωτισμό. Εάν αξιωθεί από τον Θεό να φθάσει στην θεοπτία, στην όραση τής ακτίστου ενεργείας του Θεού, τότε την ώρα εκείνη της θεοπτίας σταματά και η θεολογία, διότι βλέπει αυτόν τον ίδιο τον Θεό. Όταν σταματά η θεοπτική εμπειρία, τότε αρχίζει η θεολογία.
Οπότε, η θεολογία είναι έκφραση και διατύπωση, με κτιστά ρήματα και νοήματα, τής ακτίστου πραγματικότητος.
«Πρέπει κανείς να σταματήσει να κάνει την σαφή διάκριση μεταξύ δυτικής και ανατολικής θεολογίας, όπως γίνεται συνήθως, και να πάει σε αναζήτηση του τι είναι το αποτέλεσμα της θεολογίας. Όπου υπάρχει η θέωση, εκεί υπάρχει αναποφεύκτως και η σωστή θεολογία. Όπου δεν υπάρχει η θέωση, εκεί μάλλον δεν υπάρχει η σωστή θεολογία, και ας λέγονται Ορθόδοξοι εκείνοι που προωθούν τέτοιες θεολογίες.
Οπότε, τα κριτήρια δεν πρέπει να είναι τυπικά δογματικά, αλλά καθαρά θεραπευτικά. Η θεραπευτική θεολογία, και μόνο αυτή, είναι η σωστή θεολογία. Αυτή είναι η θεολογία, όπως εκφράζεται στους βίους των Αγίων».
«Στην πατερική θεολογία η νοερά προσευχή είναι το θεμέλιο της θεολογίας, το θεμέλιο του θεολογείν. Στην αρχαία Εκκλησία επιτρεπόταν να θεολογεί κανείς μόνον όταν είχε φθάσει στον φωτισμό. Θεολόγος λεγόταν, αν έφθανε στην θέωση. Οπότε, θεολογεί κανείς όταν έχει την νοερά προσευχή, και θεολόγος λέγεται όταν φθάνει στην θέωση. Αυτή είναι η ιστορική χρήση των όρων αυτών».
«Αρχίζει κανείς να γίνεται θεολόγος, όταν γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος. Διότι, χωρίς να γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος, πώς θα γίνει κανείς θεολόγος; Και ο κατ' εξοχήν θεολόγος της Εκκλησίας είναι εκείνος ο οποίος έχει φθάσει στην θέωση. Αυτός είναι ο θεολόγος.
Γι αυτό και στην Εκκλησία μας φειδωλώς δίδουμε τον τίτλο αυτόν μέχρι την ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους, δηλαδή. Διότι, πριν ιδρυθεί το Πανεπιστήμιο Αθηνών, οι θεολόγοι της Εκκλησίας ήταν ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Συμεών ο Νέος ο Θεολόγος και μετά βρίσκουμε και άλλους πέντε-έξι που λέγονται θεολόγοι στην Εκκλησία. Και το κύριο χαρακτηριστικό γιατί λέγονται θεολόγοι είναι διότι φθάσανε στην θέωση, στην θεοπτία δηλαδή. Αυτός είναι ο θεολόγος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος, άλλα και τι θεολόγος. Διότι στην κατάσταση της Θεώσεως καταργείται η θεολογία».
«Η θεολογία της Εκκλησίας είναι έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως, του δοξασμού του ανθρώπου, όταν φθάνει στην αποκάλυψη, δηλαδή. Διότι η θεολογία βγαίνει από την θεοπτία των Προφητών, των Αποστόλων, των Αγίων κλπ., όσων έχουν φθάσει να γίνουν Θεούμενοι.
Είναι έκφραση ανεκφράστου πραγματικότητος, η οποία έκφραση δεν μπορεί να κατανοηθεί λογικώς, αλλά έχει σκοπό όμως θεραπευτικό και τίποτε άλλο. Δεν έχει κανένα άλλο σκοπό η Ορθόδοξη θεολογία, έχει θεραπευτικό σκοπό και δεν έχει φιλοσοφικό σκοπό. Ουδέποτε είχε φιλοσοφικό σκοπό».
«Η θεολογία είναι ένα μέσον. Δεν είναι σκοπός αυτός καθ' εαυτός, Τα νοήματα δεν είναι σκοπός αυτά καθ' εαυτά. Είναι τα μέσα».
«Ορθόδοξη θεολογία σημαίνει να βλέπει κανείς και, βάσει της εμπειρίας της θεοπτίας, της Θεώσεως, να θεολογεί. Τι βλέπει στην θέωση; Βλέπει όλα τα δόγματα».
«Θεολόγος είναι ουσιαστικά ένας στον οποίον η θεολογία έχει καταργηθεί, αφού έχει φθάσει στην εμπειρία της Θεώσεως. Σε αυτόν η θεολογία καταργείται και, επειδή ζει στην κατάσταση του φωτισμού, ξέρει αυτός τον σκοπό της θεολογίας και της προσευχής, που είναι το ίδιο πράγμα. Ένας που προσεύχεται θεολογεί, και εκείνος που θεολογεί προσεύχεται. Είναι το ίδιο πράγμα θεολογία και προσευχή, δηλαδή».
Η θεολογία καταργείται κατά την διάρκεια της εμπειρίας, γιατί αυτό που βλέπει ο θεόπτης είναι απερίγραπτο με τα δεδομένα της ανθρώπινης γνώσης.
Πάντως, εκείνο που βλέπει ο θεόπτης είναι ότι ο Θεός είναι άκτιστος, που σημαίνει ότι υπάρχει χαώδης διαφορά με τα κτιστά.
«Ένας, λοιπόν, που φθάνει στην θέωση δεν είδε ποτέ κτιστό το Άγιον Πνεύμα ούτε είδε κτιστό Λόγο. Ξέρει ότι είναι μια άκτιστη δόξα της Αγίας Τριάδος και ότι είναι φυσική δόξα τής ακτίστου ενεργείας του Θεού, διότι ο Λόγος έχει την δόξα εκ του Πατρός φυσικά και όχι κατά χάριν, διότι και το Πνεύμα το Άγιον έχει την δόξα την άκτιστη από τον Πατέρα, όχι κατά χάριν, αλλά κατά φύσιν.
Όλα αυτά τα κεντρικά στοιχεία, που είναι το άπαν της Ορθοδόξου θεολογίας, όλα είναι από την εμπειρία της Θεώσεως. Οπότε, οι Πατέρες όταν θεολογούν, δεν θεολογούν μόνο από την Αγία Γραφή, θεολογούν από την ίδια την εμπειρία τους».
Μόνον μέσα από την θεοπτία μπορεί κανείς να φθάσει στην γνώση του Θεού.
Μετά την εμπειρία-θεοπτία, ο θεόπτης-θεολόγος χρησιμοποιεί κτιστές λέξεις, σύμβολα, για να εκφράσει όσο είναι δυνατόν την άκτιστη πραγματικότητα,
«Οι εκφράσεις περί Θεού, γι' αυτό, είναι συμβολικές. Και μετά έχουμε και τον όρο αυτό "συμβολική θεολογία" και χρησιμοποιούμε σύμβολα για να μιλάμε για τον Θεό. Ο σκοπός όμως αυτών των συμβόλων δεν είναι να νοήσουμε τον Θεό, αλλά να οδηγηθούμε μέσω των συμβόλων στην ένωση με τον Θεό, που είναι η θέωση, που υπερβαίνει την νόηση».
Με αυτήν την θεοπτική γνώση ο θεόπτης γίνεται Πνευματικός Πατέρας, γιατί γνωρίζει τον τρόπο να θεραπεύει τον άνθρωπο και να τον οδηγεί στην θέωση. Ασθένεια είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό και υγεία είναι η κοινωνία μαζί Του, η θεοπτία.
«Υπάρχει αυτή η ερμηνεία, ότι ο θεολόγος είναι ο "διαβεβηκώς εν θεωρία", ότι ο θεολόγος είναι εκείνος ο οποίος έχει φθάσει στην φώτιση ή στην θέωση και αυτός είναι και ο Πνευματικός Πατέρας, είναι εκείνος που γνωρίζει και θεραπεύει, οπότε γνώση και θεραπεία είναι το ίδιο πράγμα. Η γνώση είναι η θεραπεία και η θεραπεία είναι η γνώση· πάνε μαζί αυτά».
Ο θεόπτης έχει θεόπνευστα ρήματα για να οδηγήσει τα πνευματικά του παιδιά στην θέωση. Τα καθοδηγεί με νοήματα, ώστε να φθάσουν «δια της καθάρσεως στον φωτισμό και τελικά στην θέωση».
Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.

[toula]

Τα λόγια
του Χριστού!
________________
Κάποτε μιλούσε
ο Ιησούς
σε πολλούς
ανθρώπους.
Καθώς
Τον άκουγαν,
όλοι άρχισαν
να φεύγουν
και να λένε,
ότι όσα λέει
δεν μπορούν
να γίνουν πράξη.
Πλάι του έμειναν
μόνο οι 12 μαθητές.
Τους κοίταξε
ο Χριστός
και είπε:
-Μήπως θέλετε
και εσείς
να φύγετε;
Τότε ο Πέτρος
εκ μέρους όλων,
Του είπε:
-Κύριε,
που να πάμε!
Τα λόγια σου
είναι αληθινά!
*Αυτό να ευχηθούμε:*
Πάντα κοντά Του,
έστω και εάν
όσα λέει ο Θεός,
ακούγονται
δύσκολα!

ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!
Αν έχουμε
καλές Κυριακές,
*αντέχουμε*
τις υπόλοιπες
μέρες της εβδομάδας.

[toula]

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας
«Ο εχθρός μας, αφού μεταχειριστεί όλα του τα όπλα, αφήνει τελευταίο την υπερηφάνεια. Είναι το μεγαλύτερο καταστρεπτικό δηλητήριο, με το οποίο ποτίζει την ψυχή μας. Την κάνει να φαντάζεται ότι γνωρίζει εκείνα που δεν ξέρουν οι άλλοι και να πιστεύει ότι ξεπερνά τους άλλους στις νηστείες και έχει περισσότερες αρετές. Το χειρότερο, δε: την κάνει να ξεχνά τις δικές της αμαρτίες. Η αιτία της υπερηφάνειας είναι η παρακοή και το γιατρικό της είναι η υπακοή…».
Αγ. Συγκλητική