"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

"Όσο πιο λίγη περιουσία έχει κανείς, τόσο ευτυχέστερος είναι.
Γιατί δεν φροντίζει για πολλά πράγματα, για υπηρέτες, καλλιεργητές, απόκτηση ζώων. Όταν αφοσιωνόμαστε σ’ αυτά κι ύστερα μας συμβαίνουν εξαιτίας αυτών δυσκολίες, κατηγορούμε τον Θεό. Με την αυθαίρετη επιθυμία μας τρέφομε τον θάνατο και έτσι μένομε στο σκοτάδι της αμαρτωλής ζωής, μέσα στην πλάνη, χωρίς ν’ αναγνωρίζομε τον πραγματικό εαυτό μας".
Άγιος Αντώνιος

"Όσοι νομίζουν δυστυχία το χάσιμο......
των χρημάτων ή τέκνων ή δούλων ή οποιασδήποτε άλλης υπάρξεως (προσώπου ή πράγματος), ας γνωρίζουν, ότι πρώτα - πρώτα πρέπει να αρκούνται σε όσα τους δίδονται από το Θεό. Κι όταν είναι ανάγκη να τα αποδώσουν, να το κάνουν πρόθυμα και με ευγνωμοσύνη, χωρίς καθόλου να κακιώνουν για τη στέρησή τους ή μάλλον για την επιστροφή. Διότι, αφού μεταχειρίστηκαν πράγματα που δεν είναι δικά τους, πάλιν τα επέστρεψαν".
Άγιος Αντώνιος

"Όταν βρεις κάποιον να φιλονικεί και να αντιμάχεται την αλήθεια.....
και τα ολοφάνερα (πράγματα), πάψε τη φιλονικία και αποχώρησε, φύγε απ αυτόν, μιας και απολιθώθηκε το μυαλό του (δεν νοιώθει).
Διότι όπως τα καλά κρασιά τα αχρηστεύει το χαλασμένο νερό, κατά τον ίδιο τρόπο και τους ενάρετους, στην πράξη και στη γνώμη, τους διαφθείρουν (τους καταστρέφουν) οι κακές συναναστροφές. Άγιος Αντώνιος

"Αν μεταχειριζόμαστε κάθε φροντίδα και μέσο για να αποφύγομε.....
το θάνατο του σώματος, πολύ περισσότερο οφείλομε να φροντίζομε ν' αποφύγομε το θάνατο της ψυχής. Γιατί σ' εκείνον που θέλει να σωθεί, δεν υπάρχει άλλο εμπόδιο εκτός από την αμέλεια και την οκνηρία της ψυχής". Άγιος Αντώνιος

"Στους έσχατους καιρούς......
οι μοναχοί θα γίνουν σαν τους κοσμικούς, και οι κοσμικοί σαν τους δαίμονες". Άγιος Αντώνιος

"Τίποτε δεν είναι δύσκολο σ’ αυτόν που πιστεύει και θέλει να νοήσει τον Θεό.
Εάν μάλιστα θέλεις και να τον δεις, βλέπε την αρμονία και την πρόνοια όλων όσα έγιναν και γίνονται με το Λόγο Του. Πάντα δε (έγιναν) για τον άνθρωπο". Άγιος Αντώνιος

"Την ενάρετη ζωή την πραγματοποιούν όσοι άνθρωποι είναι ευσεβείς και έχουν νου που αγαπά το Θεό.
Γιατί ο νους των πολλών είναι κοσμικός και μεταβάλλεται. κάνει σκέψεις άλλοτε καλές, άλλοτε κακές. μεταβάλλεται στη φύση και γίνεται υλικότερος. Ο νους όμως που αγαπά το Θεό, τιμωρεί την κακία η οποία έρχεται εκούσια στους ανθρώπους από την αμέλειά τους". Άγιος Αντώνιος

Ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ: «ΘΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ;» ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ἙΞΗΣ:
Ἀλλὰ μερικοί, ποὺ μὲ ἐπιμονὴ περιεργάζονται τὰ δύσκολα αὐτὰ χωρία τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ ζητοῦν νὰ τὰ ἑρμηνεύσουν, μᾶς λένε·
–Νά ἔφτασε, κατὰ τὴ γνώμη μας, ὁ ἀντίχριστος. Ἀπόδειξις τρανὴ εἶνε ὅτι ὁ ἀριθμὸς 666 ἐμφανίστηκε. Ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς χαράζεται σὲ διάφορα ἀντικείμενα καὶ εἴδη τροφίμων ποὺ κυκλοφοροῦν στὶς ἀγορὲς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρώπης, καὶ σὲ λίγο ἐμφανίζεται καὶ στὶς νέες ταυτότητες ποὺ πρόκειται νὰ ἐκδοθοῦν σύμφωνα μὲ τὸ νόμο 1.599/1986, γιατὶ τὸ κράτος μας, ἀφοῦ ἐντάχθηκε στὴν Εὐρωπαϊκὴ Οἰκονομικὴ Κοινότητα, πρέπει να συμμορφωθῇ μὲ ὅ,τι αὐτὴ διατάζει. Καὶ ἐρωτοῦμε· δὲν εἶνε αὐτὰ ἀπόδειξι τῆς ἐμφανίσεως τοῦ ἀντιχρίστου; Καὶ πῶς ἐμεῖς ὡς Χριστιανοὶ θὰ δεχτοῦμε τὶς νέες αὐτὲς ταυτότητες ποὺ θὰ φέρουν τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου;
Στὸ ἐρώτημα αὐτό, τὸ ὁποῖο ἀπὸ πολλὰ μέρη τῆς πατρίδος μας καὶ ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ μοῦ ἀπηύθυναν, ἀπαντῶ τὰ ἑξῆς, χωρὶς νὰ διεκδικῶ αὐθεντικότητα στὰ λεγόμενά μου, γιατὶ ἡ αὐθεντικότητα κατὰ τὴν ὀρθόδοξο ἀντίληψι δὲν ἀνήκει σὲ ἕνα ἄτομο, ἀλλὰ στὴν Ἐκκλησία.
Μᾶς ζητοῦν ν᾽ ἀρνηθοῦμε τὴν πίστι μας;
Ἐν πρώτοις ἐν σχέσει μὲ τὸν ἀριθμὸ 666 ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε, ὅτι αὐτὸς καθ᾽ ἑαυτὸν ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς δὲν ἔχει κάτι τὸ ἐπιλήψιμο. Σὰν ἀριθμὸς ὑπάρχει σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Ὑπάρχει στὶς πινακίδες ἀριθμήσεως ὁδῶν μεγάλων πόλεων. Ὑπάρχει στὶς πινακίδες τῶν αὐτοκινήτων. Ὑπάρχει στὰ τηλέφωνα. Ὑπάρχει στὰ διάφορα εἰσιτήρια, διαβατήρια, βιβλιάρια κ.λπ.. Ὑπάρχει στὴν ἀρίθμησι τῶν θαλάμων ἢ τῶν κλινῶν νοσοκομείων, ξενοδοχείων, φοιτητικῶν ἑστιῶν κ.λπ.. Ὑπάρχει στὴ σελιδομέτρησι βιβλίων καὶ στὸν ἀριθμὸ ἐκδόσεως φύλλου ἐφημερίδων καὶ περιοδικῶν. Ὑπάρχει ἀκόμη στὰ μητρῷα μαθητῶν, φοιτητῶν, δημοτῶν, στρατιωτῶν κ.λπ.. Σὰν ἀριθμὸς ὑπάρχει παντοῦ. Δὲν ἀποφεύγεται, δὲν παραλείπεται. Ἐὰν παραλείπετο, θὰ ἦταν μία πρόληψι, μία ἀπὸ τὶς πολλὲς προλήψεις ποὺ κάνουν νὰ ταράζωνται ὡρισμένοι.
Πρόληψις π.χ. εἶνε, ὅταν κάποιος ταξιδεύῃ μὲ πλοῖο ἢ σιδηρόδρομο, ν᾽ ἀποφεύγῃ τὶς θέσεις ἐκεῖνες ποὺ φέρουν τὸν ἀριθμὸ 13. Εἶνε τόσο διαδεδομένη ἡ πρόληψις αὐτή, ὥστε, ὅπως μοῦ ἔλεγε κάποιος πλοίαρχος, ἐπειδὴ οἱ περισσότεροι ἐπιβάτες ἀπέφευγαν τὸν ἀρι­θμὸ αὐτόν, σὲ πολλὰ πλοῖα τὸν κατήργησαν, καὶ στὴν ἀρίθμησι τῶν κλινῶν πηδοῦσαν ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ 12 στὸν ἀριθμὸ 14. Ἐπίσης καὶ ἡ ἡμέρα Τρίτη ἀπὸ τοὺς προληπτικοὺς θεωρεῖται ὡς ἡμέρα ἀποφράς, καὶ πολλοὶ ἀποφεύγουν νὰ ταξιδέψουν ἢ νὰ ἐκτελέσουν κατ᾽ αὐτὴν κάποια ἐργασία τους. Ἔτσι καὶ ὁ ἀριθμὸς 666. Ἐφ᾽ ὅσον, κατὰ τὴν παρατήρησι τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου ἐπισκόπου Λουγδούνου, δὲν μπορεῖ νὰ ἐξακριβωθῇ σὲ ποιό συγκεκριμένα πρόσωπο τῆς ἱστορίας ἀναφέρεται, γιατὶ πολλὰ ὀνόματα θὰ διεκδικήσουν τὸν ἀριθμὸ αὐτὸν ὡς δηλωτικὸ τοῦ ἑαυτοῦ των, καὶ ἐφ᾽ ὅσον παραμένει μέχρι στιγμῆς καλυπτόμενος ἀπὸ μυστηριῶδες πέπλο, ὁ ἀριθμὸς 666, αὐτὸς καθ᾽ ἑαυτὸν μνημονευόμενος ἢ χρησιμοποιούμενος, δὲν πρέπει νὰ προκαλῇ πανικό.
Ἐν τούτοις δὲν ἀρνοῦμαι, ὅτι στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ μεγάλης ἀποστασίας καὶ διαφθορᾶς καὶ ἐνῷ ἀπὸ ἀπίστους καὶ ἀθέους ἀσυνειδήτως ἢ ἐνσυνειδήτως μνημονεύεται ὁ ἀριθμὸς αὐτός, μπορεῖ αὐτὸ νὰ θεωρηθῇ ὡς μία προειδοποίησι γιὰ κάποιο μέγιστο γεγονὸς ποὺ πρόκειται νὰ συμβῇ στὸν κόσμο. Ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ μέχρι τὸ σημεῖο νὰ μὴ θέλουμε νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας κάποιο ἀντικείμενο ποὺ φέρει τὸν ἀριθμὸ 666 ὡς πολὺ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴ σωματικὴ ἢ τὴν πνευματική μας ὕπαρξι, ὑπάρχει μεγάλη ἀπόστασι. Δὲν μπορεῖ αὐτὸ νὰ θεωρηθῇ προδοσία πίστεως. Εὐφυῶς κάποιος παρετήρησε ὅτι, ἂν σὲ κάποιον δώσουμε ἕνα σακκίδιο ποὺ νὰ περιέχῃ 666 λίρες καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἀναγράφεται κι ἀπ᾽ ἔξω πάνω στὸ σακκίδιο, –τί λέτε– θ᾽ ἀρνηθῇ νὰ τὸ παραλάβῃ; Ἀλλ᾽ ἐὰν αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸ σακκίδιο μὲ τὶς λίρες καὶ τὴν ἐπιγραφὴ 666 τοῦ πῇ, «Θὰ σοῦ δώσω τὸ ποσὸ αὐτὸ ἂν ἀρνηθῇς τὴν πίστι σου καὶ βλαστημήσῃς τὸ Χριστό», τότε βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ σοβαρώτατη περίπτωσι. Ὁ πιστὸς Χριστιανός, ἂν εἶνε πιστός, ἐπ᾽ οὐδενὶ λόγῳ θὰ θελήσῃ νὰ παραλάβῃ τὸ ποσὸ τῶν λιρῶν, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ πολλαπλασιαζόταν στὴ νιοστὴ δύναμι. Θὰ προτιμήσῃ νὰ μείνῃ φτωχὸς μὲ τὸ φτωχὸ Ναζωραῖο, παρὰ νὰ γίνῃ ἑκατομμυριοῦχος μὲ τὸ διάβολο. Ἐὰν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχῃ πίστι σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη, ἀλλὰ κλονίζεται καὶ ἠλεκτρίζεται ἀπὸ τὴ θέα τοῦ χρυσοῦ, καὶ ἀγαπᾷ τὸ χρυσὸ περισσότερο ἀπὸ τὸ Χριστό, τότε θ᾽ ἀρνηθῇ καὶ θὰ βλαστημήσῃ τὸ Χριστό, καὶ θὰ λάβῃ ὡς ἀμοιβὴ τῆς προδοσίας του τὰ χρυσᾶ νομίσματα, ποὺ θὰ εἶνε σὰν τὰ τριάκοντα ἀργύρια τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα. Ἕνα παρόμοιο θλιβερὸ γεγονὸς ἀναφέρεται στὸ ἐκκλησιαστικὸ μαρτυρολόγιο τῆς 9ης Ἰουνίου. Κατ᾽ αὐτὸ ἕνας φιλάργυρος πνευματικὸς πατέρας ἔφτασε στὸ σημεῖο ὄχι μόνο ν᾽ ἀρνηθῇ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσῃ στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ καὶ νὰ προδώσῃ καὶ νὰ κατασφάξῃ –ἀλλοίμονο– μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια κάποιες παρθένες νεάνιδες, πνευματικά του τέκνα, γιατὶ τέτοιον ὅρο τοῦ ἔθεσαν· νὰ μεταστρέψῃ στὴν είδωλολατρία καὶ νὰ σφάξῃ ὁ ἴδιος τὶς παρθένες, ἂν θέλῃ νὰ διασώσῃ τὸ θησαυρό του, ἕνα πιθάρι γεμᾶτο χρυσᾶ νομίσματα, τὸ ὁποῖο οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως εἶχαν ἀνακαλύψει καὶ τὸ κατέσχεσαν! Τρομερὴ περίπτωσι προδοσίας.
Προτιμότερο θάνατος παρὰ ἐπαίσχυντη ἐπιβίωσις
Αὐτὰ τὰ λέμε γιὰ νὰ τονίσουμε καὶ πάλι ὅτι, ἐὰν αὐτὸς ποὺ κατέχει κάποιο ἀντικείμενο, ἀπὸ τὰ πιὸ εὐτελῆ μέχρι τὰ πιὸ ἀκριβά, χαράξῃ πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸν ἀριθμὸ 666 καὶ μᾶς πῇ, «Δὲν θὰ σᾶς τὸ δώσω ἐὰν προηγουμένως δὲν ἀρνηθῆτε καὶ δὲν βλαστημήσετε τὸ Χριστό», τότε στὴ συγκεκριμένη αὐτὴ περίπτωσι, ἂν εἴμαστε πιστοί, θὰ πρέπῃ νὰ προτιμήσουμε νὰ στερηθοῦμε ἕνα τέτοιο ἀγαθό, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ εἶνε ὁ ἐπιούσιος ἄρτος μας, καὶ νὰ πεθάνουμε μὲ θάνατο ἀπὸ ἀσιτία, παρὰ ν᾽ ἀρνηθοῦμε τὸ Χριστό. Ἡ πίστι καὶ στὴ συγκεκριμένη αὐτὴ περίπτωσι πρέπει νὰ λάμπῃ ὅπως ὁ ἥλιος.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θ᾽ ἀναφέρω ἕνα παραπλήσιο γεγονός, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξα αὐτόπτης μάρτυς. Τὸ 1944 ὡς ἱεροκήρυκας βρισκόμουν σὲ μία πόλι τῆς μαρτυρικῆς μας Μακεδονίας, ἡ ὁποία διετέλει τότε κάτω ἀπὸ τὴν δυναστεία στρατευμάτων κατοχῆς, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ βουλγαρικῶν ποὺ συνεργάζονταν στενὰ μὲ τὶς ὀρδὲς τοῦ ἀπαισίας μνήμης Χίτλερ. Οἱ Βούλγαροι, γιὰ νὰ προσελκύσουν ὀπαδούς, μοίρασαν καρτέλλες σ᾽ ἐκείνους ποὺ δέχτηκαν νὰ προσχωρήσουν μὲ τὸ μέρος τους, καὶ οἱ ἐφωδιασμένοι μὲ καρτέλλα προμηθεύονταν ἐκλεκτὰ τρόφιμα δωρεὰν σὲ περίοδο φρικτῆς πείνας. Στὸν πειρασμὸ αὐτὸν ὑπέκυψαν ὄχι λίγοι. Τότε συνάντησα κάποιον Ἕλληνα πατριώτη, πάμπτωχο οἰκογενειάρχη, ὁ ὁποῖος στὴν προτροπή, νὰ δεχτῇ τὴν κάρτα καὶ νὰ πάρῃ τρόφιμα, ἀκούστηκε νὰ λέῃ· «Ὄχι, φίλε μου· προτιμῶ νὰ τρώω τσουκνίδες καὶ νὰ πεθάνω τῆς πείνας, παρὰ νὰ φάω βουλγάρικο καλαμπόκι, τροφὴ προδοσίας!». Ἐὰν τέτοιον ὑψηλὸ λόγο εἶπε ὁ φλογερὸς ἐκεῖνος πατριώτης, πόσο μᾶλλον οἱ συνειδητοὶ Χριστιανοί, ποὺ θέτουν πάνω κι ἀπ᾽ τὴν πατρίδα τὴν πίστι στὸ Χριστό, πρέπει ν᾽ ἀπαντήσουν κάπως ἔτσι σ᾽ ἐκείνους πού, ἐνῷ κατέχουν ὑλικὰ ἀγαθά, δὲν θὰ ἐννοοῦν νὰ δώσουν κάτι ἀπ᾽ αὐτὰ στοὺς πιστούς, ἐὰν προηγουμένως αὐτοὶ δὲν ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό!
Συνεπῶς, ἐὰν σὲ περίοδο ἀποστασίας μεγάλης τὰ ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου, μαζὶ μὲ τὸν ἀριθμό, ἔχοντας στὴν ἀποκλειστικὴ δικαιοδοσία τους καὶ ὅλη τὴν ἐμπορικὴ κίνησι τῆς ἀγορᾶς, μᾶς ποῦν, «Τότε μόνο θὰ σᾶς δώσουμε ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ νὰ ζήσετε, ἐὰν προηγουμένως φτύσετε τὸ Χριστὸ στὸ πρόσωπο», τότε χωρὶς ἀμφοβολία πρέπει ν᾽ ἀπορρίψουμε τὸν ὄρον αὐτὸν τοῦ ἀντιχρίστου καὶ νὰ προτιμήσουμε τὸν τίμιο θάνατο ἀπὸ πεῖνα παρὰ τὴν ἄτιμη καὶ ἐπαίσχυντη ἐπιβίωσι. Ἀλλὰ κάτι τέτοιο σήμερα δὲν συμβαίνει. Καὶ σ᾽ αὐτὸν τὸν ὑπ᾽ ἀριθμ. 1.599/1986 νόμο τῆς πολιτείας περὶ ἐκδόσεως νέων ταυτοτήτων δὲν ὑπάρχει, οὔτε ἐμφανῶς οὔτε ἀφανῶς, τέτοιος ὅρος, ὅπως μπορεῖ ὁ καθένας νὰ διαπιστώσῃ μελετώντας τὸ περιεχόμενό του.
Τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα
Ἀλλὰ μόλις τ᾽ ἀκούσουν αὐτὸ κάποιοι, ποὺ ζητοῦν ἐναντίον μου ἀφορμὲς γιὰ μομφὴ καὶ κατηγορία, θὰ φωνάξουν ὠργισμένοι καὶ θὰ μὲ ρωτήσουν· «Ὥστε εἶσαι κ᾽ ἐσὺ ὑπὲρ τῆς ἐκδόσεως ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων;». Ὄχι, ἀπαντῶ εὐθέως καὶ εὐθαρσῶς. Στὶς νέες ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες ὑποκρύπτεται μεγάλος φόβος. Καὶ ὁ φόβος αὐτὸς βρίσκεται στὸ ἑξῆς· ὅτι στὶς μυστικὲς αὐτὲς ταυτότητες θὰ ἀναγράφωνται ὅλες οἱ λεπτομέρειες τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν καὶ θὰ διαβάζωνται μὲ ἀκτῖνες λέϊζερ ἀπὸ εἰδικὰ κρατικὰ ὄργανα, τὰ ὁποῖα θὰ εἶνε ἐφωδιασμενα μὲ εἰδικὸ ἠλεκτρονικὸ «μάτι». Φοβερὸ τὸ ἐπίτευγμα τοῦτο τῆς τεχνολογίας! Καὶ ἐὰν μὲν ἡ χώρα κυβερνᾶται δημοκρατικά, ὁ κίνδυνος τῆς ἠλεκτρονικῆς ἀστυνομεύσεως τῶν πολιτῶν μειώνεται αἰσθητά, γιατὶ μία τέτοια δημοκρατικὴ κυβέρνησι δὲν θὰ διώξῃ ποτὲ ἄνθρωπο διότι ἐξέφρασε ἐλεύθερα τὶς σκέψεις καὶ ἰδέες του. Ἐὰν ὅμως ἡ διοίκησι τῆς χώρας περιέλθῃ σὲ ὁλοκληρωτικὴ κυβέρνησι δεδηλωμένων ὑλιστῶν καὶ ἀθέων, ποὺ μισοῦν κάθε ἰδέα ἐλευθερίας, τότε ἀλλοίμονο σ᾽ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τέτοιες ταυτότητες. Ἡ ἀστυνόμευσί τους θὰ εἶνε ἀπόλυτη, καὶ μιὰ τέτοια ἀστυνόμευσι θὰ ἐμπίπτῃ πλέον στὴν προφητεία τῆς Ἀποκαλύψεως ποὺ εἴπαμε, κατὰ τὴν ὁποία μόνο ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἔχουν τὸ εἰδικὸ χάραγμα, ἐπάνω στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπό τους, θὰ μποροῦν νὰ κινοῦνται ἐλεύθερα, νὰ πουλοῦν καὶ ν᾽ ἀγοράζουν. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ αὐτὴ καὶ μόνο κρινόμενες οἱ ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες πρέπει ν᾽ ἀπορριφθοῦν ἀσυζητητί. Ἀλλὰ δυστυχῶς καμμία ἔντονη διαμαρτυρία δὲν ἀκούστηκε γιὰ τὸ ζήτημα αὐτὸ μέσα ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ κατὰ τῆς ἐκδόσεως ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων. Γι᾽ αὐτὸ μὲ ψυχικὴ ἀνακούφισι διαβάσαμε προσ­φάτως εἴδησι στὶς ἐφημερίδες, ὅτι ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν κ. Γ. Παπαμιχαήλ, μιλώντας σὲ ἐπιτροπὴ ὑπερασπίσεως τῶν δικαιωμάτων ἔναντι τῆς πολιτικῆς αὐθαιρεσίας, κατήγγειλε τὴν κυβέρνησι γιὰ τὴν ἀπόφασί της νὰ προχωρήσῃ στὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα μὲ τὸν Ε.Κ.Α.Μ.. Καὶ ἐὰν ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐξανίστατο ἄλλοτε ἐναντίον τῶν ἀτομικῶν φακέλων τῆς ἀστυνομίας καὶ ζητοῦσε τὴν δημοσία καῦσι τους ὡς λίαν ἐπικινδύνων γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου, πολὺ περισσότερο θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξεγερθῇ τώρα κατὰ τῆς ἐκδόσεως τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων. Ἀλλὰ περίεργο πρᾶγμα· ὁ λαός μας τώρα, ἐμπρὸς στὸ σπουδαιότατο αὐτὸ ζήτημα, φαίνεται σὰν ὑπνωτισμένος! Γιατὶ δυστυχῶς ἡ ἔκδοσι τέτοιων ταυτοτήτων θεωρεῖται ὡς ἐπίτευγμα ἐπιστημονικῆς προόδου. Κάτω ὅμως ἀπὸ τὸ ἀπατηλὸ προσωπεῖο τῆς «προόδου» μπορεῖ ν᾽ ἀποκρύπτωνται τὰ ἀπαισιώτερα σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τῶν ὀπαδῶν τοῦ ἀντιχρίστου. Τὸ εἶπε ἡ ἐπιστήμη; πρέπει νὰ ὑπακούσουμε, ἔστω καὶ ἂν θυσιάζωνται οἱ ἀτομικές μας ἐλευθερίες!… Νά ἡ ἀνόητη νοοτροπία τῶν πολλῶν. Ἀλλὰ πρέπει κάποτε νὰ ξυπνήσουμε, γιατὶ φακελωνόμαστε ὄχι πλέον ἀστυνομικὰ ἀλλὰ ἠλεκτρονικά, κάτι τὸ ὁποῖο –δὲν τὸ ἀρνοῦμαι– εἶνε προοίμιο μιᾶς φοβερῆς σκλαβιᾶς, ποὺ ἔρχεται.
«Μὴ θροεῖσθε», ἀλλ᾽ «ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε»!
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται! Αὐτὰ εἴχαμε νὰ ποῦμε ἀπαντώντας σὲ σωρία ἐπιστολῶν καὶ τηλεφωνημάτων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐρωτοῦν γιὰ τὸν ἀριθμὸ 666, ποὺ ἔχει τρομοκρατήσει πολλούς. Τελειώνοντας ἀναφέρω μία πρόσφατη περίπτωσι.
Στὸ γραφεῖο τῆς μητροπόλεως μὲ ἐπισκέφθηκε ἕνα νεαρὸ ζεῦγος πιστῶν μεταναστῶν ποὺ ζοῦν στὴ Γερμανία, καὶ στὸ πρόσωπό τους, ἀπὸ τὴν ἀνάγνωσι διαφόρων βιβλίων καὶ ἄρθρων, εἶδα ζωγραφισμένη τὴν ἀγωνία. Ἰδίως τρομοκρατημένη ἦταν ἡ νεαρὴ γυναίκα-σύζυγος, ἡ ὁποία ὅταν πήγαινε στὴν ἀγορὰ καὶ ἔβλεπε σὲ τρόφιμα ἢ ἄλλα ἐμπορικὰ εἴδη τὸν ἀριθμὸ 666, δὲν τὰ ἄγγιζε, καὶ εἶχε περιορίσει τὸ διαιτολόγιο τῆς οἰκογενείας στὰ ἐλάχιστα. Ζήτησαν τὴ γνώμη μου. Ἀπήντησα διὰ μακρῶν. Ἐξέθεσα τὶς ἀπόψεις μου, τὶς ὁποῖες ἄκουσαν μὲ προσοχή, καὶ μετὰ χαρᾶς εἶδα τὰ πρόσωπά τους νὰ εἰρηνεύουν. Καὶ ὅ,τι εἶπα στὸ ζεῦγος αὐτὸ τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν, αὐτὸ ἀναπτύσσω κάπως πλατύτερα στὸ παρὸν ἄρθρο.
Συνοψίζω. Ἂς μὴ τρομοκρατούμεθα, ἀγαπητοί μου, καὶ ἃς μὴ καταλήγουμε σὲ ἄγχος, ποὺ εἶνε πολὺ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν πνευματική μας ὑπόστασι. Ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου οἱ Χριστιανοὶ τῆς Θεσσαλονίκης, ἐξ ἀφορμῆς διαδόσεως ὅτι ἐπίκειται ἡ ἔλευσις τοῦ Χριστοῦ, εἶχαν περιέλθει σὲ τελεία ἀδράνεια, μὴ θέλοντας οὔτε νὰ ἐργασθοῦν, καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναγκάστηκε νὰ τοὺς ἐπιτιμήσῃ γιὰ τὴν ἄσκοπη ἀγωνία τους (βλ. Β΄ Θεσ. κεφ. 2ο), ἔτσι καὶ τώρα, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἀριθμοῦ 666, μεγάλος θόρυβος ξεσηκώθηκε καὶ οἱ καρδιὲς πολλῶν ἔχουν ταραχθῆ ὑπερβολικά. Ἔτσι κατώρθωσε ὁ πολυμήχανος σατανᾶς, ὅπως λέει ἕνας ἅγιος ἀσκητὴς τοῦ Ἁγίου Ὅρους, νὰ ἐπιφέρῃ τέτοια σύγχυσι πνευμάτων, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ μιλᾶνε διαρκῶς γιὰ τὸ σατανᾶ καὶ λίγο ἢ ποτέ γιὰ τὸ Χριστό, τὸ νικητὴ τῶν δαιμόνων Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀμιλώντας γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τους καὶ διαρκῶς περιεργαζόμενοι τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Κινδυνεύουμε νὰ περιπέσουμε ἀσυνειδήτως σὲ δαιμονολατρία. Φοβόμαστε τὸ 666, καὶ δὲν φοβόμαστε τὴν ἁμαρτία, τὴν πηγὴ κάθε κακίας καὶ ἀθλιότητος, ποὺ προκαλεῖ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ἂς προσέξουμε, ἀγαπητοί μου, πολύ. Χωρὶς νὰ καταλήγουμε σὲ πανικό, ὅπως κάποτε οἱ Χριστιανοὶ τῆς Θεσσαλονίκης, στοὺς ὁποίους ἀπηύθυνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὴν προτροπὴ «Μὴ θροεῖσθε», ἃς διατελοῦμε σὲ ἱερὰ ἐπιφυλακή, ἀγρυπνώντας καὶ προσευχόμενοι κατ᾽ ἐντολὴν τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (Λουκ. 21,36).
Θὰ νικήσῃ τὸ Ἀρνίον!
Ἂς μείνῃ ἡ πίστι μας σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη. Ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα» (θ. Λειτ.). Ἂς ἔχουμε πλήρη ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Σωτῆρα μας, ὁ ὁποῖος ποτέ δὲν θὰ ἐγκαταλείψῃ τοὺς πιστοὺς δούλους του, ἔστω καὶ ἂν αὐτοὶ πορευθοῦν «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου» (Ψαλμ. 22,4). Μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι θὰ λάμψῃ καὶ πάλι τὸ φῶς. Πίστι μας εἶνε, ὅτι τὸ ἐσφαγμένο Ἀρνίον τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅπως φαίνεται καὶ στὴν εἰκόνα τοῦ παρόντος ἄρθρου, στὸ τέλος θὰ νικήσῃ ὅλα τὰ θηρία τῆς ἀβύσσου, γιατὶ «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀπ. 6,2). Ζώντας μέσα στὸ σύγχρονο κόσμο, ὅπου τὸ πολύμορφο κακὸ κατακλύζει τὰ πάντα, ὁσοδήποτε λίγοι καὶ ἂν μείνουμε, ἂς εἴμαστε ἕτοιμοι, καὶ μὲ λόγο φωτεινό, καὶ μὲ βίο ἅγιο, καὶ μὲ τὸ αἷμα μας ἀκόμη ἂν παραστῇ ἀνάγκη, νὰ δώσουμε τὴ μαρτυρία «ἐν πάσῃ σοφία καὶ συνέσει πνευματικῇ» (Κολ. 1,9). Καὶ μένοντας μέσα στὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, ποὺ εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, φρονοῦντες δὲ καὶ πράττον­τες κατὰ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, χάριτι θείᾳ θὰ μπορέσουμε νὰ διαπλεύσουμε τὸ τρικυμισμένο πέλαγος τοῦ κόσμου καὶ ν᾽ ἀντικρύσουμε τὶς ἀκτὲς τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος, στὴν ὁποία πλέον κάθε φόβος καὶ ἀγωνία θὰ ἔχουν λήξει. Ἐκεῖ εἰρήνη καὶ γαλήνη θὰ ἐπικρατῇ αἰωνίως ἐν Χριστῷ, στὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«Μητέρα έκανα όπως μου είπες. Το διαμάντι που μου εμπιστεύθηκες το φύλαξα καθαρό και αμόλυντο και τώρα πάω κοντά στο Χριστό και Θεό μου»!
ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΚΥΛΙΝΑ: Η ΠΑΝΕΦΗΜΗ ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Μια κατηγορία Νεομαρτύρων είναι και τα νεαρά κορίτσια, τα οποία, παρά το άωρο της ηλικίας τους, ομολόγησαν την σώζουσα πίστη τους στο Χριστό, βασανίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους, από την μανία των αλλόθρησκων και βαρβάρων τυράννων τούρκων. Μια από αυτές υπήρξε η αγία ένδοξος Νεομάρτυς Ακυλίνα από τη Θεσσαλονίκη. Μια πραγματικά πανέφημη νύμφη του Χριστού. Ένα εύοσμο άνθος του χριστιανικού λειμώνα.
Γεννήθηκε στο χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης, στην επαρχία Λαγκαδά, το 1745, όπου σώζεται ως τα σήμερα, το ερειπωμένο σπίτι της. Ο πατέρας της ονομαζόταν Γεώργιος, ενώ της μητέρας της αγνοούμε το όνομα. Ήταν χριστιανοί και ζούσαν μια συνηθισμένη αγροτική ζωή. Η Κόρη τους Ακυλίνα ζούσε μαζί τους και είχε ριζώσει στην παιδική ψυχή της την πίστη στο Χριστό. Είχε δε ασυνήθιστη σωματική ομορφιά.
Όταν η Ακυλίνα ήταν 19 χρονών συνέβη ένα τραγικό γεγονός. Ο πατέρας της μάλωσε με κάποιον τούρκο και πάνω στον καυγά τον σκότωσε. Μετά από αυτό αναστατώθηκε όλο το χωριό και οι κάτοικοι έτρεξαν να κρυφτούν, διότι τα αντίποινα από τους τούρκους αναμένονταν να είναι φοβερά. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι βάρβαροι ασιάτες τύραννοι προέβαιναν σε μαζικές σφαγές αθώων, για παραδειγματισμό, να μην επαναληφθεί βιαιοπραγία εναντίον τούρκων.
Τουρκικά αποσπάσματα έψαχναν παντού το φονιά Γιώργη, ώσπου τον εντόπισαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στις τουρκικές αρχές. Το τοπικός κατής, ο οποίος ονομαζόταν και ιεροδικαστής, διότι δίκαζε σύμφωνα με τις διατάξεις του Κορανίου και της σαρία, δηλαδή του ισλαμικού νόμου, ανάκρινε το φονιά και μετά την ομολογία του, του γνωστοποίησε τις συνέπειες της πράξεις του, η οποία ήταν θάνατος δια απαγχονισμού. Τον ενημέρωσε όμως, ότι είχε τη δυνατότητα να γλυτώσει τη ζωή του αν ήθελε να εξισλαμισθεί. Ο ισλαμικός νόμος παρείχε αυτή τη δυνατότητα σε αλλοθρήσκους οι οποίοι είχαν διαπράξει εγκλήματα, να απαλλαγούν από τις συνέπειές τους, με την προσχώρηση στην μουσουλμανική θρησκεία. Και μάλιστα, όχι μόνον απαλλάσσονταν οι εξωμότες από τις συνέπειες των εγκληματικών τους πράξεων, αλλά και επιβραβεύονταν από το οθωμανικό κράτος, με φοροαπαλλαγές, κατάληψη υψηλών κυβερνητικών θέσεων και απόκτηση πλούτου.
Ο Γιώργης δείλιασε μπροστά στην απειλή του θανάτου και αποδέχτηκε να ασπασθεί το Ισλάμ, για να γλυτώσει τη ζωή του. Επίσης υποσχέθηκε στον κατή ότι με τον καιρό θα έπειθε και την οικογένειά του να αλλαξοπιστήσει. Αμέσως παραδόθηκε στους μουλάδες, οι οποίοι του έκαμαν περιτομή και του ζήτησαν να κάνει το λεγόμενο «σαλαβάτι», την «ομολογία πίστεως» του Ισλάμ. Έτσι αθωώθηκε από την κατηγορία του φόνου και αφέθηκε ελεύθερος. Μάλιστα του έδωσαν αρκετά χρήματα και του υποσχέθηκαν τιμές και αξιώματα.
Η φήμη ότι ο Γιώργης αλλαξοπίστησε και τούρκεψε έπεσε σαν κεραυνός στην ευσεβή σύζυγό του και στην αγνή και πιστή κόρη του την Ακυλίνα. Το ίδιο και στους συγχωριανούς του, οι οποίοι, με θυσίες και ταπεινώσεις κρατούσαν αιώνες την αληθινή πίστη στο Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό. Στεναχωρήθηκαν πολύ και επαναλάμβαναν όλοι, μικροί μεγάλοι, με ένα στόμα, διερωτώμενοι: «Είναι δυνατόν να βρεθεί Ζαγκλιβερινός να προδώσει την Πίστη του;»!
Η σύζυγός του και η κόρη του ήταν απαρηγόρητες για το κακό που μπήκε στο σπιτικό τους. Τον Γιώργη τον θεωρούσαν πλέον «ξένο σώμα» στην οικογένεια. Ντύθηκαν μαύρα ρούχα, κλείστηκαν στο σπίτι τους και έκλαιγαν απαρηγόρητα, μέρα και νύχτα για το κατάντημα του συζύγου και πατέρα, ο οποίος έγινε προδότης της
Πίστεως. Η καλή σύζυγος προσπαθούσε με καλοσύνη και αγάπη να τον πείσει να συνέλθει και να μεταστραφεί στην πίστη στον αληθινό Τριαδικό Θεό, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να χρισθεί με το Άγιο Μύρο και να ενταχθεί ξανά στην σωστική αγκαλιά της αγίας Εκκλησίας του Χριστού. Αλλά εκείνος, τυφλωμένος από τη δαιμονική ενέργεια, η οποία τον είχε καταλάβει και τα χρήματα και τα δώρα που του έδωσαν οι αλλόθρησκοι τύραννοι, δεν ήθελε να ακούσει για μεταστροφή. Δεν ήθελε να ακούει το όνομα του Χριστού! Άλλωστε σκεφτόταν πως, αν απαρνιόταν το Ισλάμ τον περίμενε βέβαιος θάνατος! Αντίθετα μάλιστα, προσπαθούσε να τις μεταστρέψει και αυτές στο Ισλάμ, όπως είχε υποσχεθεί στον τούρκο κατή. Ήταν ένας από τους όρους της αθώωσής του.
Βλέποντας η ευσεβής σύζυγός του ότι ήταν μάταιο να τον μεταπείσει, έπαψε να ασχολείται μαζί του και άρχισε να φροντίζει την αγαπημένη της κορούλα. Της μιλούσε για το Χριστό και την νουθετούσε να μην απαρνηθεί ποτέ και για καμιά αιτία την πίστη της. Της έλεγε πως ο μεγάλος μας θησαυρός ημών των Χριστιανών είναι η ορθόδοξη πίστη μας. Η συνετή εκείνη γυναίκα ήξερε πως οι τούρκοι κάποια στιγμή θα απαιτούσαν και τον δικό τους εξισλαμισμό. Διαισθάνονταν και το δικό τους επερχόμενο μαρτύριο.
Το κακό δεν άργησε να έρθει. Το έτος 1764 ο γιός του πασά της Θεσσαλονίκης είδε την Ακυλίνα στη βρύση του χωριού, η οποία έπαιρνε νερό και θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Ζήτησε να μάθει πια ήταν και ανήγγειλε στον πατέρα του, ότι θέλει να κάνει σύζυγό του την όμορφη ρωμιά. Εκείνος έστειλε διαταγή στον εξισλαμισμένο Γιώργη να δώσε την κόρη του στο γιό του, αφού πρώτα την πείσει να εξισλαμισθεί και γίνει τουρκάλα. Ο εξωμότης πατέρας θεώρησε μεγάλη τιμή του να συμπεθερέψει με τον πασά της Θεσσαλονίκης και γι’ αυτό έτρεξε περιχαρής στο σπίτι του να αναγγείλει το «μεγάλο γεγονός» στην ίδια και τη σύζυγό του.
Οι δύο γυναίκες πάγωσαν κυριολεκτικά από το θράσος του εξωμότη Γιώργη. Χωρίς καν το σκεφτούν τον πέταξαν έξω από το σπίτι και του διαμήνυσαν ότι δεν ήθελαν πια να έχουν σχέσεις μαζί του, δεν ήθελαν να τον ξαναδούν τα μάτια τους. Εκείνος δεν υποχώρησε, άρχισε με γλυκόλογα και ταξίματα να προσπαθεί να πείσει την Ακυλίνα να δεχτεί τις προτάσεις του. Όμως εκείνη παρέμενε ασυγκίνητη. Τότε έτρεξε στις τουρκικές από τις οποίες ζήτησε να αρχίσουν τα βασανιστήρια για να κάμψει την άρνησή της.
Πριν φτάσουν οι τούρκοι χωροφύλακες να τη συλλάβουν, η μητέρα της την εμψύχωσε συμβουλεύοντάς την: «Παιδί μου πρόσεχε, μην αρνηθείς το Χριστό. Αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη μπροστά στον Παράδεισο και στην αιωνιότητα της μακάριας ζωής»! Οι βασανιστές της την άρπαξαν και την οδήγησαν στον τόπο του μαρτυρίου, αρχίζοντας τα βασανιστήρια. Τη γύμνωσαν και άρχισαν να τη μαστιγώνουν ανελέητα με βέργες και συρμάτινα μαστίγια. Το νεανικό κορμί της γέμισε πληγές και το αίμα έτρεχε ποτάμι, ποτίζοντας τη μακεδονική γη. Εκείνη υπόμεινε με πρωτοφανή καρτερία τους αφόρητους πόνους, έχοντας συνεχώς το κεφάλι της υψωμένο στον ουρανό και φωνάζοντας, με όση δύναμη της είχε απομείνει, επαναλαμβάνοντας αδιάκοπα: «Είμαι Χριστιανή και Χριστιανή θα πεθάνω»! Μάλιστα ήλεγχε την πλάνη των βασανιστών της.
Τρία ολόκληρα ημερονύχτια τη βασάνιζαν χωρίς έλεος οι κτηνώδεις βασανιστές της. Το απόγευμα της τρίτης ημέρας, πλημυρισμένη από τα αίματα και παραμορφωμένη από τα κτυπήματα, την πήγαν στο σπίτι της. Πίστευαν πως αν την έβλεπε σε αυτή τη δεινή κατάσταση η μητέρα της, θα την έπειθε να αλλαξοπιστήσει και να παντρευτεί το γιο του πασά. Αλλά συνέβη το αντίθετο. Η ηρωική μητέρα πήρε στην αγκαλιά της το σπλάχνο της και αντί άλλων, τη ρώτησε: «Παιδί μου μήπως δείλιασες και αρνήθηκες το Χριστό;». Η Μάρτυς της απάντησε: «Μητέρα έκανα
όπως μου είπες. Το διαμάντι που μου εμπιστεύθηκες το φύλαξα καθαρό και αμόλυντο και τώρα πάω κοντά στο Χριστό και Θεό μου»! Αμέσως ξεψύχησε και η αγία ψυχή της πέταξε στα ουράνια να συναντήσει το Νυμφίο της Χριστό. Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1764, 19 ετών. Το αμόλυντο και άγιο λείψανό της άρχισε να ξεχύνει μια ουράνια και ανέκφραστη ευωδία. Σε λίγο η ευωδία πλήρωσε όλο το χωριό!
Οι τούρκοι, θέλοντας να αποστερήσουν τις τιμές στο ιερό λείψανό της, το άρπαξαν και το έθαψαν σε τουρκικό νεκροταφείο, δίπλα στην πλατεία του χωριού, θεωρώντας την ως μουσουλμάνα! Ήθελαν να δείξουν με αυτή την απαίσια πράξη τους ότι την έκαμαν μουσουλμάνα μετά το θάνατό της! Οι δρόμοι, από όπου πέρασε το άγιο λείψανο ευωδίαζαν για μέρες! Το ίδιο βράδυ, μόλις σκοτείνιασε, ένα ουράνιο φως, σαν λαμπερό αστέρι, κατέβηκε και στάθηκε πάνω από τον τάφο της, μένοντας εκεί για ώρες!
Οι Χριστιανοί του Ζαγκλιβερίου δόξαζαν το Θεό για την τιμή και την ευλογία, η οποία επισκέφτηκε το χωριό τους, στο πρόσωπο της ηρωικής Μάρτυρος Ακυλίνας. Αλλά λυπόνταν που στερήθηκαν το ιερό της λείψανο. Όμως τρεις ηρωικοί Χριστιανοί νέοι, σωστά ηρωικά παλληκάρια του Χριστού, αποφάσισαν κάποια σκοτεινή νύχτα, να κάμουν κάτι εξαιρετικά παράτολμο, να ξεθάψουν και να κλέψουν το ιερό λείψανό και να το θάψουν σε ασφαλή τόπο. Κατά την παράδοση, τα ονόματα των τολμηρών αυτών ανθρώπων ήταν Τσόπλας, Καλημέρης και Μπούκλας, οι οποίοι λέγεται πως έκαναν όρκο να μην μαρτυρήσουν ποτέ σε κανέναν το μυστικό, γιατί θα υπήρχε ο φόβος να βρεθεί το άγιο λείψανο στα χέρια των Τούρκων.
Η μνήμη της τιμάται στις 27 Σεπτεμβρίου, την ημέρα του ηρωικού της μαρτυρίου.

«Όλοι θέλομε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα.
Άλλο η συμφιλίωσις των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Ο Χριστιανισμός επιβάλλει ν' αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν!
Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της. Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους! Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι αυτούς.
Αλλά τις αλήθειες Του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε. Γιατί δεν είναι δικές σας. Η πίστη Του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνωμε ο,τι θέλομε»!
Άγιος Νικόλαος Αχρίδος