Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Μα γιατί αυτός ο γέροντάς μας, ο πάτερ, κάνει τόσα πολλά θαύματα;
Αφού δεν ήταν μεγάλος ασκητής.
Ήταν ένας Επίσκοπος, Μητροπολίτης.
Ήταν εδώ στο μοναστήρι μας, ζούσε μαζί μας, έτρωγε ό,τι τρώγαμε εμείς, γεροντάκι ήταν και τον περιποιούμαστε κάπως καλύτερα. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο στην άσκηση... Ζούσε βέβαια ασκητικά, ζούσε ορθόδοξα αλλά όχι εκείνο το μεγάλο των ασκήσεων του Μεγάλου Αντωνίου, των μεγάλων Αγίων.. Ούτε Μάρτυρας ήταν να πεθάνει για τον Χριστόν. Πώς τόσα θαύματα;"
Όμως μία φορά εμφανίστηκε σε αυτήν ο Άγιος Νεκτάριος και της είπε:
"Πράγματι, είναι γεγονός, ότι εγώ δεν έκανα μεγάλες ασκήσεις, ούτε μαρτύρια για τον Χριστό ούτε ίσως μεγάλους κόπους όπως έκαναν οι μεγάλοι Άγιοι...
Όμως η αιτία για την οποίαν ο Θεός μού έδωσε αυτήν την Χάρη ήταν η εξής: διότι υπέμεινα μεγάλους πειρασμούς αγγογύστως."
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
Η Πολιτεία Αγάπης .

[toula]

: Νοεμβρίου Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Θαυματουργός..
÷Χαίροις Ἐκκλησίας λαμπρὸς φωστήρ, καὶ Θεσσαλονίκης, ποιμενάρχης θεοειδής· χαίροις τοῦ ἀκτίστου, φωτὸς ὄργανον θεῖον, καὶ θεολόγων στόμα, Πάτερ Γρηγόριε.÷
Κάποτε, όταν ήταν μόνος ο Άγιος Γρηγόριος,
έχοντας μέσα στην ιερή του ησυχία όλη του την προσοχή προς τον Θεό,
είδε όχι στ’ όνειρό του αλλά στον ξύπνιο του,
έναν θείο άνδρα να στέκεται μπροστά στα μάτια του,
που, όπως λένε,
ήταν ο κορυφαίος των Ευαγγελιστών,
ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος..
Εξεπλάγη ο Γρηγόριος..
Τον οποίον, βλέποντας ιλαρώς ο έμπιστος Φίλος
και επιστήθιος Μαθητής του Χριστού, Ιωάννης,
διέλυσε αμέσως τον φόβο του και του λέει:
«Ήρθα σταλμένος από την Υπεραγία Δέσποινα
να σε ρωτήσω το εξής·
γιατί, νύχτα και μέρα και,
σχεδόν όλες τις ώρες,
δεν παύεις από του να φωνάζεις:
‘‘Φώτισόν μου το σκότος!
Φώτισόν μου το σκότος!’’;».
Ο καλός Γρηγόριος, αποκρίθηκε με ταπείνωση:
«Και, τί άλλο, πρέπει να ζητώ από τον Θεό,
όταν προσεύχομαι,
εγώ που είμαι άνθρωπος ατελής και γεμάτος πάθη,
εκτός από τον θείο φωτισμό για να βλέπω
και να πράττω το σωτήριο Εκείνου θέλημα;».:⁠-⁠*:⁠-⁠*:.
πηγή.(+ Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.+)

[toula]

Άγιος Φίλιππος ο απόστολος εορτή :.Νοεμβρίου..
÷Ἀπόστολε Ἅγιε Φίλιππε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.÷
Άγιος Φίλιππος ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου.. Καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, απ’ όπου και ο Ανδρέας με τον Πέτρο.. Λίγο μετά τη βάφτισή του από τον Ιωάννη και το κάλεσμα του Ανδρέα, συνάντησε ο Κύριος τον Φίλιππο και του είπε να Τον ακολουθήσει.. Μαζί με το Φίλιππο ακολούθησε και ο Ναθαναήλ..
Ακολούθησε και υπηρέτησε τον Χριστό καθ΄ όλη τη διάρκεια του κηρύγματός Του..
Τρία χρόνια παρακολούθησε ο Φίλιππος τον Κύριο..Τρία χρόνια άκουε τη διδασκαλία Του και παρακολουθούσε τα θαύματά Του.. Τρία χρόνια δέχεται την ευεργετική Του επίδραση και ενισχύεται έτσι στο έργο που τον περιμένει..Αρκετά περιστατικά από τη ζωή του κοντά στον Ιησού, μας δείχνουν τον ζήλο του, αλλά και τις αδυναμίες του.. Μας δείχνουν ακόμη και την ιδιαίτερη θέση που κατέχει η προσωπικότητά του στον κύκλο των δώδεκα αποστόλων..
Μετά την Ανάληψη του Κυρίου και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, όλες οι αδυναμίες των μαθητών πέρασαν και έτσι ο Φίλιππος, όπως και οι υπόλοιποι μαθητές, ξεκίνησε να μεταφέρει το μήνυμα της σωτηρίας εκεί που η αγάπη του Θεού τον κάλεσε..Με πίστη, ενθουσιασμό και πυρωμένη καρδιά ο πνευματέμφορος αυτός εργάτης της νέας πίστεως συνοδευόμενος πάντα και από τον φίλο του Βαρθολομαίο και την αδελφή του Μαριάμνη προχώρησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού σε διάφορες πόλεις της Λυδίας, της Μυσίας και της Παρθίας, επαρχίες της Μ. Ασίας..
Παρά τις αφάνταστες δυσκολίες που συναντούσαν όπου πήγαιναν και τα εμπόδια που ο διάβολος παρενέβαλλε στο έργο τους, εν τούτοις οι Απόστολοι νικούσαν στο τέλος και το έργο του Κυρίου προχωρούσε μέρα με την ημέρα.. Πολύ συνέβαλαν στην προσπάθειά τους και τα πολλά θαύματα με τα οποία τους χαρίτωσε ο Κύριος..Θαύματα θεραπείας διαφόρων ασθενειών, αλλά και αναστάσεως νεκρών..
Μετά τη συνάντησή του με τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, ο Φίλιππος πήγε στην Ιεράπολη, όπου συνελήφθηκε από τους ειδωλολάτρες, σύρθηκε μέχρι την κεντρική πλατεία και σταυρώθηκε ανάποδα μαζί με τον άγιο Βαρθολομαίο.. Παρ΄ ότι υπέφερε πολύ, ο άγιος προσευχόταν με θερμή πίστη στο Χριστό να στηρίξει τους αδελφούς του χριστιανούς και να συγχωρήσει τους ειδωλολάτρες διώκτες του..Με θαυμαστό τρόπο, την ώρα που παρέδιδε τη ψυχή του, ο Κύριος απάντησε στα αιτήματά του..
Η γη ξαφνικά σχίστηκε και πλήθος ειδωλολατρών με τους ιερείς τους και τον ίδιο τον ανθύπατο βρέθηκαν στο κενό.. Συγκλονισμένοι κατάλαβαν την πλάνη τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτοί στην Εκκλησία του Χριστού.. Αποκαθήλωσαν τον Βαρθολομαίο και τη Μαριάμνη, που ήταν ακόμη ζωντανοί, και έθαψαν με τιμή τα λείψανα του αγίου Φιλίππου..Ο άγιος Βαρθολομαίος και η αγία Μαριάμνη τοποθέτησαν επίσκοπο της πόλης τον Στάχυ (ο οποίος είχε θεραπευτεί από την τύφλωσή του από τον ίδιο τον άγιο Φίλιππο) και αναχώρησαν για να συνεχίσουν το κήρυγμά τους.:⁠-⁠*..+:⁠-⁠*:
(ORTHODOXIA.GR)

[toula]

Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος Νεομάρτυρας εορτη : Νοεμβρίου..
Ο Άγιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Ύδρα και ο πατέρας του ονομαζόταν Μιχαήλ, η δε μητέρα του Μαρίνα..
Δεκαοκτώ χρονών έφυγε από την Ύδρα και πήγε στη Ρόδο, κοντά στον Τούρκο ηγεμόνα Χασάν Καπετάν..Εκεί ο Κωνσταντίνος παρασύρθηκε και έξισλαμίστηκε, με το όνομα Χασάν και για τρία χρόνια απολάμβανε μεγάλες τιμές.. Αργότερα όμως, συναισθάνθηκε το ολίσθημα του και άρχισε να μετανοεί.. Έκανε ελεημοσύνες και έκλαψε πικρά..Τελικά, για να εξιλεωθεί αποφάσισε να μαρτυρήσει..Βρήκε λοιπόν κάποιο πνευματικό, εξομολογήθηκε και ζήτησε την ευχή του να μαρτυρήσει..Ο πνευματικός του όμως τον απέτρεψε, διότι φοβήθηκε το νεαρό της ηλικίας του..Ο Κωνσταντίνος έκανε υπακοή, εγκατέλειψε τη Ρόδο και πήγε στην πόλη Κρίμι, κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη και από 'κει στο Άγιον Όρος..
Στην Μονή Ιβήρων, προετοιμάστηκε για το μαρτύριο και αφού πήρε την ευχή των πατέρων ήλθε στη Ρόδο..Εκεί, παρουσιάστηκε στον ηγεμόνα και με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό.. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά..Τελικά τον απαγχόνισαν στις 14 Νοεμβρίου 1800 μ.Χ.++
Σήμερα, στη γενέτειρα του την Ύδρα, υπάρχει λαμπρότατος Ναός στο όνομα του, όπου βρίσκεται και το Ιερό του λείψανο.:⁠-⁠+*:⁠-⁠+*:.

[toula]

Ο άγιος πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης και η προσκύνηση του ιερού λειψάνου του αγίου Χρυσοστόμου!
Πριν από πολλά χρόνια, σαν σήμερα που εορτάζουμε την ιερή μνήμη του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, είχαμε επισκεφτεί τον άγιο Πατέρα μας Ιωάννη, στο Νεοχώρι Σιντικής του νομού Σερρών. Έχοντας την ευλογία μικρού τεμαχίου λειψάνου του αγίου Χρυσοστόμου, σκέφτηκα να το πάρουμε μαζί μας για να το προσκυνήσει ο άγιος Γέροντας. Όταν φτάσαμε και πήραμε την ευχή του, εναποθέσαμε το άγιο λείψανο στο προσκυνητάρι του αγίου Πατρός και του εξηγήσαμε τον λόγο της επίσκεψής μας. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη! Το καταφιλούσε με ευλάβεια για πολλή ώρα συγκινημένος και έλεγε: " Σας ευχαριστώ παιδιά μου για το μεγάλο αυτό δώρο που μου κάνατε σήμερα! Να έχουμε την ευχή του μεγάλου αυτού Αγίου! Είναι αυτός που έγραψε την Θεία Λειτουργία" και πολλά άλλα!
Μας εντυπωσίασε ο απεριόριστος σεβασμός που είχε στον άγιο Χρυσόστομο και στο ιερό του λείψανο! Καθίσαμε και μας μίλησε για την ζωή του Αγίου. Φεύγοντας από το Νεοχώρι και κοιτάζοντας την λειψανοθήκη, διέκρινα καθαρά επάνω της τα αμέτρητα ίχνη των ασπασμών και της ευλαβείας ενός αγίου προς τον μεγάλο άγιο της Ορθοδοξίας, τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, την ιερή μνήμη του οποίου έχουμε σήμερα την χαρά να πανηγυρίζουμε!
Να έχουμε τις άγιες ευχές τους! Αμήν!
Τσεσμετζής Μιλτιάδης - εκπαιδευτικός

[toula]

Τα βήματα που μετράει ο Άγιος Άγγελος….
Κάποτε τον Άγιο Νήφων (Επίσκοπος Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν) τον βασάνισε ο εξής λογισμός:
«Μήπως, αντί να τρέχω στους ναούς, είναι καλύτερα να κάθομαι σ’ ένα μέρος και να ζητάω το έλεος του Θεού;».
Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει, ότι κάθε φορά πού ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία για να προσευχηθεί, είτε μέρα είναι είτε νύχτα, τα βήματά του μετριούνται από τούς αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα της Κρίσεως.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἕνας ἀσκητὴς ἐπίσκοπος. Ὅσιος Νήφων ἐπίσκοπος Κωνσταντιάνης σελ. 36-37.

[toula]

Κάποια γυναίκα που καταγόταν από την ίδια πόλη με τον όσιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, άκουσε ότι ήρθε από τη Ρόδο και ότι του είχε παρουσιαστεί εκεί άγγελος Κυρίου, που του μήνυσε το κάλεσμά του στον κοινό μας Κύριο.
Ήξερε ότι είχε κάνει ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα, που πίστευε ότι ούτε να τ’ ακούσουν δεν μπορούσαν ανθρώπινα αυτιά.
Οπλίζεται με πίστη, που δεν χωράει δισταγμούς, πηγαίνει τρέχοντας στον πανόσιο, ρίχνεται στα πόδια του λιώνοντας στα δάκρυα, τον παρακαλάει και του λέει εμπιστευτικά·
«Τρισμακάριστε, έχω πέσει σε αμαρτία τόσο βαριά, που δεν μπορεί να την ακούσει αυτί ανθρώπου. Ξέρω ότι αν θέλεις, μπορείς να με συγχωρέσεις. Είπε ο Κύριος για τους ιερείς· “Όσα θα λύσετε στη γη, θα είναι λυμένα στον ουρανό και όσα θα δέσετε στη γη θα είναι δεμένα στον ουρανό”. Και ακόμα· “Αν συγχωρήσετε τις αμαρτίες των άλλων, θα είναι συγχωρεμένες, αν πάλι τις κρατήσετε θα είναι χρεωμένες σ’ αυτούς”».
Ακούγοντας ο όσιος τέτοια λόγια από τη γυναίκα φοβήθηκε μήπως αν αγνοήσει την παράκλησή της γίνει αιτία να τιμωρηθεί αυτή, ενώ μπορούσε να σωθεί με την πίστη που του ’χε, και της λέει ταπεινά·
«Αν πραγματικά πιστεύεις, γυναίκα, ότι ο Θεός θα συγχωρέσει το έγκλημα που λες με την ταπεινή μου μεσολάβηση, εξομολογήσου το μου».
«Μα τον Θεό που σε προστατεύει, δεν μπορεί να το αντέξει, δέσποτά μου, άνθρωπος», του απαντάει.
Της ξαναλέει ο όσιος· «Αν ντρέπεσαι, πήγαινε και γράψτο με ό,τι γράμματα ξέρεις και φέρτο μου».
«Στ’ αλήθεια, δέσποτα, δεν μπορώ», του αποκρίθηκε.
Μένοντας για λίγο σιωπηλός ο όσιος τη ρώτησε· «Δεν μπορείς να το γράψεις, να το σφραγίσεις και να μου το φέρεις;».
«Ναι, δέσποτα, αυτό θα κάνω. Σε εξορκίζω στην τίμια και αγγελική σου ψυχή, ποτέ να μην πέσει στα χέρια κανενός αυτό το γράμμα», του είπε.
Ο άγιος της έδωσε τον λόγο του ότι κανένας άνθρωπος δεν θα ανοίξει και δεν θα διαβάσει το γράμμα της. Πήγε αυτή και έγραψε με τα ίδια της τα χέρια το αμάρτημά της, σφράγισε το γράμμα και το πήγε στον μακάριο. Το πήρε εκείνος και μετά από πέντε μέρες πέθανε χωρίς να δώσει σε κανέναν απολύτως κάποια οδηγία ή εντολή για το γράμμα αυτό.
Τυχαία, ή μάλλον από θεία πρόνοια, η γυναίκα δεν ήταν στην πόλη τη μέρα που ο πατριάρχης πέρασε ειρηνικά απ’ αυτή τη ζωή στην άλλη, επειδή, όπως νομίζω, ο Θεός θέλησε να δείξει πόση οικειότητα είχε ο δούλος του μαζί του.
Η Αναστασία, έτσι τη λέγανε τη γυναίκα, έφτασε μετά τη μέρα που το τίμιο λείψανο του οσίου θάφτηκε με τιμές στην εκκλησία του θαυματουργού αγίου Τύχωνα. Μόλις πληροφορήθηκε την κοίμηση του πατριάρχη, αμέσως έγινε έξαλλη και μισότρελλη, νομίζοντας ότι το γράμμα που έδωσε έμεινε στο επισκοπείο και θα γίνει το αμάρτημά της φανερό σε όλους.
Πετάχτηκε πάνω βιαστικά, τρέχοντας και αποχτώντας την προηγούμενη ακλόνητη πίστη στην ψυχή της, φτάνει στο λείψανο του θεοτίμητου, πηγαίνει σ’ αυτόν σαν να ήταν πραγματικά ζωντανός και τον ικετεύει και του μιλάει με τέτοια λόγια και κραυγάζει από τα βάθη της ψυχής της και του λέει·
«Άνθρωπε του Θεού, δεν μπόρεσα να σου διηγηθώ το κρίμα μου, που ήταν πάρα πολύ βαρύ. Τώρα να, ίσως έχει γίνει σ’ όλους φανερό και πασίγνωστο. Μακάρι να μη σου φανέρωνα το μυστικό μου. Δυστυχία μου! νομίζοντας ότι θα λυτρωθώ από τη ντροπή μου, έγινα ρεζίλι σ’ όλους, αντί για γιατρειά βρίσκω εξευτελισμό. Τι ήταν ανάγκη να σου εξομολογηθώ το πρόβλημά μου; Αλλά δεν θα κουραστώ ούτε θα χάσω την πίστη που σου έχω, ούτε θα πάψω να κλαίω πάνω στο λείψανό σου, ώσπου να μάθω τι θα γίνει με την παράκλησή μου. Δεν πέθανες, όσιε, αλλά κοιμάσαι. Είναι γραμμένο· “Οι δίκαιοι θα ζούνε αιώνια”».
Επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια έλεγε· «Τίποτα δεν σου ζητάω, άνθρωπε, παρεκτός να σιγουρευτεί η καρδιά μου. Τι έγινε άραγε το γράμμα που σου έδωσα;».
Ο Θεός λοιπόν, που είπε κάποτε στη Χαναναία· «Η πίστη σου σε έσωσε», αυτός και τούτη τη γυναίκα, κατά πως ήθελε τη διαβεβαίωσε και τη θεράπευσε σαν νέα Χαναναία.
Τρεις μέρες καρτερούσε στον τάφο του θεοτίμητου χωρίς να φάει απολύτως τίποτα. Την τρίτη νύχτα, ενώ πάλι τα ίδια σκληρά, αλλά και γεμάτα πίστη λόγια έλεγε δακρυσμένη στον όσιο, να! βγαίνει από τον τάφο του ο υπηρέτης του Θεού, φανερά μαζί με τους δύο επισκόπους, που ήταν θαμμένοι μαζί του, ο ένας στα δεξιά, ο άλλος στα αριστερά του, και της λέει·
«Ως πότε, γυναίκα, θα ταράζεις τους θαμμένους εδώ; Άφησέ τους στην ησυχία τους. Τα δάκρυά σου μούσκεψαν τα ρούχα μας».
Της έδωσε το ίδιο, το δικό της το γράμμα σφραγισμένο λέγοντάς της· «Πάρτο, το αναγνωρίζεις; Άνοιξε και δες».
Ήρθε στα συγκαλά της μετά απ’ αυτό το όραμα και είδε πάλι τους αγίους που γύριζαν στους τάφους τους και τον εαυτό της να κρατάει το γράμμα. Το εξέτασε και είδε την σφραγίδα της ασφαλισμένη και ανέγγιχτη.
Το ανοίγει και ανακαλύπτει ότι τα γράμματά της είχαν σβηστεί και από κάτω μια σημείωση που έλεγε· «Για τον Ιωάννη, τον δούλο μου, το κρίμα σου συγχωρέθηκε».
Από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν» τόμος Β, σ. 21-25.
Ευαγγελία Βαρελά
αμην Άγιε μεγάλη η χάρη σου, βοήθεια σ ολους μας κ στην αδερφουλα μου, Αμην

[toula]

ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ
Μια διήγηση από το Γεροντικό:
«Σε ένα μοναστήρι έξω από την Αλεξάνδρεια ασκήτευε ένας δημοφιλής μοναχός. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή. Ο διοικητής της Αλεξάνδρειας αποφάσισε να επισκεφτεί τον γέροντα. Ο Όσιος, όντας προικισμένος με το χάρισμα της προορατικότητας, είχε λάβει πληροφορία για την επίσκεψη. Ζήτησε από έναν δόκιμο να του φέρει τυρί και ψωμί. Ο ίδιος κάθισε στις πύλες της πόλης και περίμενε τον υψηλό επισκέπτη.
Όταν ο αξιωματούχος εμφανίστηκε, ο γέροντας πήρε από το δόκιμο το τυρί και το ψωμί και άρχισε να τρώει. Ο αξιωματούχος πλησίασε το μοναχό, τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και είπε στους αυλικούς που τον συνόδευαν: «Είναι αυτός που τον επαινούσαν τόσο πολύ; Εγώ νηστεύω πιο αυστηρά από αυτόν. Αφού τρώει τυρί τη Μεγάλη Σαρακοστή». Και, κατακρίνοντας το γέροντα, γύρισε την πλάτη και έφυγε.
Ο δόκιμος δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί και ρώτησε το γέροντα: «Πάτερ, γιατί το έκανες αυτό; Απέρριψες έναν άνθρωπο που είχε έρθει στην έρημο για πνευματική τροφή!»
«Ευλογημένε», – του είπε ο γέροντας, – «αν ήταν έτσι, το τυρί και το ψωμί δε θα ήταν εμπόδιο για εκείνον. Όταν ήρθε εδώ, ήθελε να υπογραμμίσει πόσο σεμνός είναι: ένας διοικητής της πόλης καταδέχεται και επισκέπτεται κάποιον μοναχό στην έρημο. Αλλά αυτή η σαλή μου πράξη ξεμπρόστιασε την προσποιητή αρετή του».
Πήρα από π. Δημητρη Γεωργαντώνη
***
Μέγας Βασίλειος: Η νηστεία γεννάει προφήτες. Ενισχύει τους δυνατούς. Σοφίζει τους νομοθέτες. Εξοπλίζει τους ήρωες. Γυμνάζει τους αθλητές. Αποκρούει τους πειρασμούς. Συγκατοικεί με τη νηφαλιότητα και την αγνότητα. Στους πολέμους κάνει ανδραγαθήματα και στον καιρό της ειρήνης διδάσκει την ησυχία. Αγιάζει τους αφιερωμένους και τελειοποιεί τους ιερείς. Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει το Θυσιαστήριο και να τελέσει τη θεία Λειτουργία, χωρίς προηγουμένως να έχει νηστέψει.
***
Αββάς Αντώνιος: ΠΟΛΛΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ το σώμα τους με ασκήσεις, αλλά επειδή δεν κατόρθωσαν ν’ αποκτήσουν διάκριση, βρέθηκαν μακριά απ’ τον Θεό. [Γεροντικόν, η΄]
Αββάς Ισίδωρος ο πρεσβύτερος: ΑΝ ΝΗΣΤΕΥΕΤΕ κανονικά μην υπερηφανεύεσθε, διαφορετικά καλύτερα να τρώτε κρέας. Γιατί περισσότερο συμφέρει τον άνθρωπο να τρώει κρέας, παρά να είναι υπερήφανος και αλαζόνας. [Γεροντικόν, δ΄]
***
Μέγας Βασίλειος:
MΗΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙΣ όμως το καλό της νηστείας μόνο στην αποχή από το φαγητό. Γιατί πραγματική νηστεία είναι να μην κάνεις τίποτε άδικο. ‘’Να λύνεις κάθε δεσμό αδικίας’’ [Ησ. 58,6]. Συγχώρησε τον πλησίον σου για το κακό που σου έκανε και ξέχασε αυτά που σου χρωστάει. ‘’Η νηστεία σας να είναι καθαρή από δικαστικές πράξεις και προστριβές’’ [῾Ησ. 63,4]. Κρέας δεν τρως αλλά κατασπαράζεις τον αδελφό σου. Νηστεύεις το κρασί αλλά είσαι σπάταλος σε αδικίες. Περιμένεις να έρθει το βράδυ για να φας αλλά ξοδεύεις όλη την ημέρα σου στα δικαστήρια. ‘’Αλοίμονο σε κείνους που δεν μεθάνε από κρασί [Ησ. 28,1] [αλλά από τις αδικίες] ‘’ [Περὶ νηστείας Α΄ 10].
"Πολλοί προσέρχονται στον ενάρετο βίο, λίγοι όμως δέχονται το ζυγό του. Διότι στους βιαστές ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών «και βιαστές αρπάζουν αυτήν», όπως λέει ο Ευαγγελικός λόγος. Βία ονόμασε ο Κύριος την άσκηση του σώματος και της ψυχής, που υπομένουν θεληματικά οι μαθητές του Χριστού, επειδή αρνούνται τα δικά τους θελήματα και τηρούν όλες τις εντολές του Χριστού. "
ΝΟΜΙΖΩ λοιπόν ότι καμιά συμβουλή δεν μπορεί να αγγίξει τόσο την ψυχή του λαίμαργου και να την αλλάξει, όσο και μια τυχαία μόνο συνάντηση με τον εγκρατή. Και μου φαίνεται πως αυτό σημαίνει να τρως και να πίνεις με τέτοιο τρόπο που ν’ αποτελεί τιμή για το Θεό, ώστε ακόμα και στο τραπέζι να λάμπει η ζωή μας ένα καλό έργο, και να δοξάζεται ο ουράνιος Πατέρας μας. [Ὅροι κατὰ πλάτος, 17]
Από το διαδίκτυο

[toula]

Κήρυγμα στην περικοπή της Κυριακής 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025 - «Ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν»
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αφορά στη μνήμη του Ευαγγελιστή Ματθαίου. Μας φέρνει μπροστά σε ένα γεγονός που μοιάζει απλό, μα είναι βαθύ σαν άβυσσος ελέους. Ο Χριστός περνά και βλέπει έναν άνθρωπο καθισμένο στο τελωνείο, τον Ματθαίο, και του λέει μόνο δύο λόγια: «Ἀκολούθει μοι». Και ο Ματθαίος, χωρίς δισταγμό, χωρίς λόγια, «ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ».
Μέσα σε αυτή τη μικρή σκηνή κρύβεται ολόκληρο το μυστήριο της θείας αγάπης. Ο Χριστός δεν προσπερνά, δεν αποστρέφεται, δεν υπολογίζει το παρελθόν. Βλέπει βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου, εκεί όπου υπάρχει μια κρυφή καλλιέργεια, μια σπίθα φωτός. Και μ’ ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση και πρόσκληση, ξυπνά μέσα στον Ματθαίο την επιθυμία της νέας ζωής.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «Οὐδὲν οὕτως ἐλκύει τὸν Θεὸν ὡς ψυχὴν ταπεινὴν καὶ προθύμως ὑπακοῦσαν».
Ο Κύριος καλεί, κι ο άνθρωπος, μόλις ακούσει τη φωνή Του, σηκώνεται. Δεν χρειάζεται συζητήσεις, επιχειρήματα, αποδείξεις. Μόνο ένα βλέμμα πίστεως και μια καρδιά που δέχεται τη χάρη. Ο Χριστός δεν ψάχνει για τέλειους ανθρώπους, αλλά για καρδιές που θέλουν να αγαπήσουν ξανά. Ο Χριστός δεν καλεί Αγίους, αλλά μας κάνει Αγίους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ. Ο Ματθαίος, τελώνης και περιφρονημένος, γίνεται από εκείνη τη στιγμή μαθητής του Θεού. Από συλλέκτης φόρων γίνεται συλλέκτης ψυχών. Κάνει μια συμφέρουσα οικονομική συναλλαγή. Τα πωλεί όλα για να αγοράσει τον πολύτιμο θησαυρό.
Λίγο αργότερα, ο Κύριος κάθεται στο τραπέζι με τελώνες και αμαρτωλούς. Και οι Φαρισαίοι αγανακτούν: «Διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν»; Κι εκείνος, με εκείνη τη θεϊκή απλότητα, απαντά «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾽ οἱ κακῶς ἔχοντες… Πορευθέντες μάθετε τί ἐστιν· Ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν». Αυτός ο λόγος είναι το κλειδί όλης της χριστιανικής πίστης. Ο Θεός δεν ζητά από τον άνθρωπο εξωτερικές πράξεις χωρίς καρδιά. Θέλει το έλεος, την αγάπη, τη συμπόνια.
Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας μάς διδάσκει: «Ἔλεος ἐστὶν ἡ καρδία τοῦ Θεοῦ· ὅπου ἔλεος, ἐκεῖ Θεός». Χωρίς έλεος, ακόμη και η πιο μεγάλη θυσία είναι άδεια. Αλλά με το έλεος, ακόμη και η πιο μικρή πράξη γίνεται θυσία ευάρεστη στον Κύριο. Ο Χριστός δεν ήρθε για να ελέγξει, αλλά για να θεραπεύσει· όχι για να καταδικάσει, αλλά για να σώσει. Όπως ο γιατρός σκύβει πάνω από τον άρρωστο με αγάπη, έτσι κι ο Κύριος σκύβει πάνω στην πληγή του ανθρώπου με έλεος. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Μη λες ότι ο Θεός είναι δίκαιος· πες ότι είναι ελεήμων. Γιατί αν ήταν μόνο δίκαιος, ποιος θα σωζόταν»;
Αδελφοί μου, πόσο μας συγκλονίζει αυτή η σκέψη! Εμείς, πολλές φορές, μοιάζουμε με τους Φαρισαίους: βλέπουμε τους άλλους με κατάκριση, θεωρούμε ότι είμαστε καλύτεροι, αλλά ο Χριστός μάς καλεί να σταθούμε όπως ο Ματθαίος – ταπεινά, με συναίσθηση της αδυναμίας μας. Να αναγνωρίσουμε πως έχουμε ανάγκη του Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων.
Δεν είναι η αμαρτία που χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό, αλλά η αμετανοησία. Ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει τα πάντα, εκτός από τη σκληρή καρδιά που δεν θέλει να αλλάξει. Και γι’ αυτό ο Χριστός λέει: «Πορευθέντες μάθετε τί ἐστιν· Ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν». Θέλει πρώτα να μάθουμε, να νιώσουμε, να καταλάβουμε τι είναι έλεος. Να το ζήσουμε.
Ας κοιτάξουμε μέσα μας: Πόσο εύκολα θυμώνουμε, πόσο δύσκολα συγχωρούμε! Πόσες φορές νηστεύουμε, προσευχόμαστε, αλλά κρατάμε μέσα μας πίκρα ή περηφάνια! Αυτές είναι οι «θυσίες χωρίς έλεος». Ο Θεός, όμως, περιμένει κάτι άλλο: τη θυσία της καρδιάς. Όπως λέγει ο Ψαλμωδός: «Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον· καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην, ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει».
Να Τον πλησιάσουμε, λοιπόν, όχι με περηφάνια, αλλά με ταπείνωση· όχι με κατάκριση, αλλά με συμπάθεια· όχι με αλαζονεία, αλλά με δάκρυ ελέους. Τότε θα ακούσουμε κι εμείς τη φωνή του Κυρίου, που απευθύνθηκε κάποτε στον τελώνη Ματθαίο: «Ἀκολούθει μοι».
Και τότε, όπως κι εκείνος, θα σηκωθούμε — θα αφήσουμε πίσω μας το παλιό τελωνείο των παθών και θα Τον ακολουθήσουμε στον δρόμο της νέας ζωής, του φωτός και της αγάπης.
Αμήν. π.Παντ.Κρ.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

[toula]

Την δεκάτη πέμπτη ημέρα του μήνα η μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Γουρία, Σαμωνά και Αβίβου.
Ο Γουρίας και ο Σαμωνάς ήταν επιφανείς πολίτες της Εδέσσης. Κατά τη διάρκεια ενός από τους πολλούς διωγμούς ( σ.τ. μ. επί βασιλείας του Διοκλητιανού , κυρίως το έτος 303 ) , κάποιοι χριστιανοί διέφυγαν εκτός της πόλεως και ζούσαν θεαρέστως εν προσευχή και νηστεία, ενισχύοντας πνευματικά και τους άλλους πιστούς. Καταγγέλθηκαν ως Χριστιανοί στον ηγεμόνα και συνελήφθησαν. Όταν παρέστησαν ενώπιον του δικαστή, τους απείλησε με θάνατο, εάν δεν υποτάσσονταν στο αυτοκρατορικό διάταγμα που επέβαλλε την προσκύνηση των ειδώλων. Οι άγιοι μάρτυρες απάντησαν με παρρησία: «Εάν υπακούσουμε στο αυτοκρατορικό διάταγμα θα χαθούμε, ακόμη και αν δεν μας σκοτώσετε!». Ακολούθησαν βασανιστήρια και κατόπιν τους άφησαν έγκλειστους στη φυλακή, από 1ης Αυγούστου έως 10ης Νοεμβρίου , μέσα στην πείνα, το σκότος και τους πόνους. Ύστερα τους έβγαλαν έξω για δεύτερη σειρά βασανιστηρίων, διότι παρέμεναν αταλάντευτα προσηλωμένοι στη χριστιανική Πίστη. Τους καταδίκασαν σε θάνατο και πράγματι το ξίφος του δημίου τους αποκεφάλισε το έτος 322, επί βασιλέως του στυγερού Λικινίου.
Αργότερα , και ο ιεροδιάκονος της Εδέσσης, Άβιβος, υπέμεινε μαρτύρια για τον Χριστό του: εδάρη, εκρεμάσθη και, καταμεσής στις φλόγες όπου τον έριξαν, παρέδωσε το πνεύμα του σ’ Αυτόν. Η μητέρα του πήρε το άψυχο σώμα του γιού της ανέπαφο από τις φλόγες, κατά θαυματουργικό τρόπο, και το ενταφίασε στον ίδιο τάφο με τα τίμια λείψανα των αγίων Γουρά και Σαμωνά. Όταν ο διωγμός κατέπαυσε, οι χριστιανοί έκτισαν εκκλησία προς τιμήν των αγίων μαρτύρων Γουρία, Σαμωνά και Αβίβου και τοποθέτησαν τα θαυματουργά λείψανά τους σε κοινή λάρνακα.
Από τα πάμπολλα θαύματα που επιτέλεσε η εξαίσια αυτή τριάδα μαρτύρων, πιο αξιοσημείωτο είναι το ακόλουθο:
Η νεαρή θυγατέρα μιας χήρας από την Έδεσσα επρόκειτο να παντρευτεί κάποιον Γότθο στρατιώτη που υπηρετούσε στον ελληνικό στρατό. Επειδή η μητέρα φοβόταν για την ακεραιότητα της θυγατέρας της λόγω μετοικεσίας της πολύ μακριά της, ο Γότθος ορκίστηκε πάνω από τον τάφο των τριών αγίων μαρτύρων ότι δεν θα έκανε κανένα κακό στην κοπέλα, αλλά θα την έπαιρνε ως νόμιμη σύζυγό του, καθώς τους είχε διαβεβαιώσει ότι δεν ήταν νυμφευμένος. Αλλά στην πραγματικότητα ήταν ήδη νυμφευμένος και όταν πήρε την νεαρή κοπέλα στη χώρα του, την κράτησε όχι ως σύζυγο αλλά ως σκλάβα του, μέχρι που πέθανε η νόμιμη γυναίκα του. Τότε συμφώνησε με τους συγγενείς του να θάψει τη ζωντανή σκλάβα με την πεθαμένη σύζυγο!
Η κοπέλα με δάκρυα παρακαλούσε τους τρεις αγίους μάρτυρες να τη σώσουν και πράγματι αυτοί της φανερώθηκαν μέσα στον τάφο τους και αστραπιαία τη μετέφεραν από τη χώρα των Γότθων στην Έδεσσα στην εκκλησία τους. Την επαύριο, όταν άνοιξε η εκκλησία, οι άνθρωποι βρήκαν την νεαρή κοπέλα επάνω στον τάφο των αγίων του Θεού και τους αφηγήθηκε την θαυματουργική διάσωσή της.
άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, πνευματικό ημερολόγιο- ο πρόλογος της Αχρίδος